Tunnels der oneindigheid

De wind was een soort fluistering, als de stem van de grot zelf, maar Crevan voelde hoe ze langs de rotswanden stroomde en zich een weg baande door de gangen. Hij begreep waar ze vandaan kwam, waar ze heenging en waar alles om hem heen was. Hij was blij dat hij Mico bij zich had. Zelfs al was hij niet bang in het donker, voelden vreemde grotten altijd vertrouwder als het zachte schijnsel van de draak zijn pad verlichtte en het knetterende geluid van de vonkjes altijd naast hem te horen was. Hij was hier gekomen voor Mico, het draakje scheen zijn thuis altijd te missen als ze op reis waren. Hij hoopte dat een grottenstelsel het wezentje wat geruststelling zou geven. Maar Mico zag er verveeld uit, zijn kop hing op de grond en zijn staart sleepte achter hem aan. Hij had in deze grot geen kristallen gezien en voor zover Crevan wist waren die er ook niet. Op dit soort momenten begreep hij de mensen die ze probeerden te stelen wel. Hij zuchtte en legde zijn hand op het kleine kristalletje aan de ketting om zijn nek. Door zijn warmte gaf het kristalletje altijd een zacht schijnsel, maar het was niets vergeleken met de grotten zelf. Mico zuchtten, een droevig geluidje wat de gang vulde. "Ik weet het," mompelde Crevan. Ze liepen door en kwamen in een grote ruimte, het geluid van de wind klonk zacht en overal was het gedruppel van water te horen. Crevan ging op een steen zitten en keek hoe het schijnsel van Mico spookachtige schaduwen op de muren maakte.

Kirsten vloog op haar draak Rage terwijl zij een kaart in haar handen hield. "Hier moet het zijn Rage, begin maar met dalen" De draak deed wat Kirsten had opdroeg en begon met zijn landing. "Hier moet een tunnel zijn die ons toegang verschaft naar de rest van de tunnel ingangen. En zoals hier op de kaart staat zullen we iets vinden wat heel veel geld waard is" Kirsten had de kaart gestolen in de stad want haar geld begon op te raken. Werken kon ze niet want ze was voortvluchtig dus had ze een andere oplossing moeten vinden. "En vinden we niets dan gaan we voor optie B. Maar Rage ik denk dat sommig tunnels te smal zullen zijn of te klein, dus blijf jij een oogje in het zeil houden?" Rage hief zijn kop en sprak tegen haar in gedachten. Ik zou zorgen dat niemand hier de tunnel zal betreden. De vrouw deed de riem om haar skinnyjeans goed waar een holster aan vast zat met haar dolk erin. OP haar rug vestigde zij haar kruisboog en een rugzak met voedsel en water. "Tot straks" Ze liep de tunnel naar binnen en begon de kaart te volgen. Gelukkig zag ze genoeg want het was nog overdag, nog licht. De vrouw volgde het pad en het duurde ongeveer een uur voordat ze eindelijk op de helft was van de kaart. Plotseling hoorde hij een soort gejammer in de verte. Een draak? Kirsten begon nu sneller te lopen en uiteindelijk kwam ze aan in een grote ruimte. De vrouw keek een beetje rond, keek naar de kaart. Ze moest dus nu naar links. Toen ze opkeek zag ze schaduwen op de muren. Ze volgde de schaduwen, de oorzaak ervan en zag een man op een steen zitten. Ze keek hem zwijgzaam aan met haar groene ogen.

Mico merkte de vrouw op. Hij had wat zien bewegen en had er net zo lang naar gekeken tot hij een menselijke vorm had ontdekt. Hij hield zijn kop schuin, liep wat zenuwachtige rondjes en ging daarna naast Crevan zitten, zijn staart hevig heen en weer zwiepend. Zijn oogjes bleven op de vrouw gericht. Crevan aaide zacht door Mico's manen, de draak begon zenuwachtig heen en weer te lopen. Het gebrek aan een telepathische band tussen de draak en zijn meeste was in zo'n situatie een beetje een probleem: Mico wilde de aanwezigheid van de vrouw graag aan Crevan bekend maken, maar had geen flauw idee hoe het moest. Dus Mico bleef zenuwachtig om Crevan heenlopen, met zijn ogen gericht op de vrouw. Na een tijdje gaf de draak het op. Hij keek even naar Crevan met een, voor zover dat mogelijk was, doordringende blik en kreeg toen het idee om met zijn neus tegen Crevans wang aan te duwen. Crevans hoofd draaide een kwartslag zodat hij de vrouw in de schaduwen zag staan. Hij keek naar Mico, die zijn oogjes weer op de vrouw gericht had, en stond daarna op. Langzaam begon hij van de vrouw weg te lopen.

De vrouw keek naar de draak die haar in de gaten leek te hebben. Ging hij nu zijn baasje waarschuwen? Kirsten keek fascinerend toe hoe de draak een poging deed om aandacht van de man te krijgen. Waarom maakte ze geen contact met elkaar via de gedachten of via emoties? Of op een andere mogelijkheid? Uiteindelijk leek de draak de juiste oplossing zien te vinden door zijn wang tegen zijn baasje aan te duwen. Ze moest toegeven dat ze de draak iets schattigs vond hebben. Heel anders dan Rage die niet zo van lichamelijk contact hield. Hij beschermende haar en zou voor haar sterven maar echt kwispelen met zijn staart ? Nee dat was niet bepaald zijn ding. De man keek haar aan en haar groene ogen schitterde voor kort. Hij liep weg. Moest ze iets zeggen? Nee Kirsten was zelf ook niet de gemakkelijkste. "Had niet verwacht dat ik hier een vreemde zou tegen komen. Wat is er mis met jullie communicatie?" Ze bedoelde daarmee hem en zijn draak.

Het geluid van de stem echode door de grot, de vrouw vroeg iets over communicatie. Crevan bleef staan, draaide zich om en keek naar de vrouw. Mico stopte ook, maar bleef in dezelfde richting kijken. Het draakje zwiepte geërgerd met zijn staart en de kleine elektrische vonkjes om hem heen knetterden zachtjes. Zijn gloed verlichtte de vrouw, Crevan zag dat ze naar hem keek met haar groene ogen. "Met jullie communicatie?" herhaalde hij verward, zijn stem was zacht, zoals altijd, maar de akoestiek van de grot zorgde ervoor dat elke fluistering luid klonk. Hij staarde de vrouw aan. Een vreemde vrouw die uit het niets opduikt en begint over het feit dat er iets mis is met zijn communicatie. "Tussen wie? Tussen mij en..." Hij had geen flauw idee waar de vreemdeling het over had, wat wilde ze van hem, en waar had ze het in hemelsnaam over. "Wat bedoel je daarmee?" vroeg hij op een zachte maar dringende manier.

De jongen draaide zich om terwijl Kirsten de kaart bekeek omdat ze niet had verwacht dat de man ging stoppen voor haar. Wanneer hij sprak keek de vrouw hem weer aan. Hij herhaalde haar woorden op een zachte toon die luider klonk door de echo van deze tunnel. Hij stelde haar een vraag want hij leek het niet te begrijpen. "Tussen jou en jou draak" Kirsten ging zelf nu op een steen zitten spelend met haar lippiercing. Haar groene ogen waren nog steeds op die van hem gericht. "Doen jullie niet communiceren via de gedachten? Want je draak deed er namelijk lang over om je te laten weten dat hier een vreemde was." Ze ging met haar vingers door haar blauwe lokken. "Je moet weten als ik een vijand was geweest ik je allang had kunnen uitschakelen. Nog niets gehoord over het dertiende rijk? Je moet meer op je hoede zijn" Haar stem klonk koud net zo koud als de gesneeuwde bergen.

Crevan bleef naar de vrouw kijken. Ze was op een steen gaan zitten en keek hem aan, "Via gedachten?" vroeg hij haar verward. Hij had écht geen flauw idee waar ze het over had. Hij keek naar Mico, die nog steeds met zijn rug naar de vrouw stond. Hoe zou hij ooit in gedachten met een draak kunnen communiceren. Mico keek hem aan, richtte zijn ogen toen op de vrouw, zuchtte diep en draaide zich om. Hij ging naast Crevan zitten, rechtop, zijn borst vooruit gestoken, een blik in zijn ogen die iets leek te zeggen als: "zolang het maar niet te lang duurt". Crevan keek weer naar de vrouw. "En ja, ik heb wel wat over dat dertiende rijk gehoord. Ergens. Maar ik zie de dreiging daarvan niet echt." Hij had geen zin om met deze vrouw te praten, ze sprak over een of ander wazig contact tussen hem en zijn draak, via gedachten. Hij keek nog eens naar Mico, de draak zat er verveeld bij, hij toonde niets van zijn normale vrolijke gedrag. Crevan wilde zich omdraaien om weg te lopen, maar bedacht zich. "Waarom moet ik op mijn hoede zijn?" vroeg hij de vrouw aarzelend.

Ze vond het maar een rare gast. Misschien moest ze niet te lang in zijn buurt blijven en verder gaan waarvoor ze gekomen was. Haar aandacht lag op de kaart gericht terwijl haar draak Rage in gedachten tegen haar begon te spreken. Kirsten, ik ben jagen. Ja haar draak sprak niet veel en als hij tegen haar sprak waren het maar een aantal woorden. Is goed. zei ze terug. Desondanks dat beide levende wezens niet veel spraken tegen elkaar was hun band onafscheidelijk. Rage was nu eenmaal een draak van het duister. Zijn persoonlijkheid was net zo koud als dat van Kirsten. Ook hij had genoeg dingen meegemaakt in zijn leven door aan de zijde te zijn van deze dame. Als haar leven anders was verlopen was misschien de persoonlijkheid van Rage ook heel anders geweest. En dat van haar. “Laat maar” zei ze kortaf want je merkte duidelijk aan haar stem dat ze geen zin had om hierover te praten. “Nog niet ervaren genoeg” mompelde ze zachtjes tegen zichzelf. Waarom moest ze met iemand spreken die zij zo kon uitschakelen? Zo gemakkelijk wist te doden met haar dolk samen met zijn draak erbij? Misschien moest ze dat ook doen en zijn waardevolle spullen wat hij bij zich had stelen. Bij zijn laatste vraag keek Kirsten op met haar groene ogen waar een vreemde glans in verscheen. “Ze komen… Misschien zijn ze er al. Jij kan het zijn, ik of gewoon iemand die je tegen komt op reis en hallo tegen zegt. Ik waarschuw je alleen maar. Jij bent een gemakkelijke prooi om te doden” Kirsten stond op, deed haar hand omhoog als een teken van doei en liep naar de linkse tunnel. "Je hebt vast de dag van de lichtbol gemist" Ze keek nog even kort over haar schouder.

Een makkelijke prooi? Dat was hoe de vrouw hem zag en Crevan kon niet ontkennen dat hij niet wist wat hij zou moeten doen als hij zou worden aangevallen. Normaal praatte hij zich er wel uit, of de mensen werden kalmer als ze Mico zagen en beseften dat bij een draak vaak een machtig persoon hoorde. Maar de vrouw scheen daar niet zo over te denken. Crevan besefte dat de vrouw waarschijnlijk ook een draak bezat, machtig was en ze had in ieder geval meer verstand van de zaken die zich hier afspeelden. Vormde dat andere rijk zo'n grote dreiging? Wat moest hij doen als de dreiging werkelijk zo was en hij werd aangevallen? Al leek het sterk dat ze hem zouden vinden, maar wat als? Schuilen was vaak de beste optie in een gevecht, dan had je tijd om na te denken. Zeker in een grot als deze was Crevan in het voordeel dat hij het terrein begreep.
De vrouw liep weg, ze zei nog wat over een lichtbol en wierp een blik naar hem. Crevan keek haar na, ze liep richting een tunnel. Hij kon zich niet herinneren dat hij ooit van een lichtbol had gehoord, laat staan dat hij er een had gezien. Crevan keek naar Mico, die met een opgeluchte blik naar de weglopende vrouw keek. "Wat bedoelt ze daar nu weer mee."

Ze hoorde de man zijn stem echoën door de tunnel waar ze doorheen liep. "Als je wilt kom je met mij mee dan leg ik het uit" Waarom nodigde ze hem uit? Misschien omdat ze een beetje zichzelf in hem zag? Vroeger was ze ook niet de sterkste geweest. Ze keek naar de kaart en daar waren 4 splitsingen van gangen. Welke moest ze nu kiezen want dit stond duidelijk niet meer op de kaart. "Het is niet compleet" fluisterde ze zachtjes en vervolgens vloekte ze een aantal keren. Nu zat ze dus echt vast want ze wilde de schat vinden waar deze kaart naartoe zou leiden. Had zie die voor niets gestolen. Gefrustreerd bleef ze naar de 4 gangen staren. Ze had een idee, ze ging er gewoon eentje in, en zou op een aantal plekken markeren zodat ze wist hoe ze moest terug komen. Nu Kirsten hier naartoe was gevlogen met Rage was zij niet van plan om met lege handen te vertrekken.

Crevan keek naar de tunnel waar de vrouw in was verdwenen. Uitleg? Zou het het waard zijn om de vrouw te volgen voor antwoorden. Hij liep richting de tunnelingang, een koele stroom wind blies zachtjes tegen zijn gezicht. Perfect, geen blokkades, voor een gedeelte dan. Over de gangen die verder lagen kon hij nu nog niets zeggen. Zijn manier om de wind te voelen kwam instinctief en hij beoordeelde de luchtstroom door grotten zelfs als daar geen reden voor was. Het was gewoon een zekerheid en het stelde hem gerust. Hij draaide zich om en keek naar Mico. Het draakje zat eenzaam in het midden van de grot een zacht schijnsel uit te stralen, pas nu merkte Crevan dat het licht wat van buiten kwam steeds minder werd. De zon was voorbij haar hoogste punt, dus haar licht bereikte het grottenstelstel steeds minder goed. Crevan floot Mico zachtjes. De blik van het draakje verried alleen verveling terwijl hij zijn richting opliep. Hij liep de tunnel in, Mico naast hem om zijn licht over het pad te schijnen. Crevan volgde zijn draak door de tunnel en keek vooral naar de grond. Hij liet zijn vingers langs de vochtige, koele wanden gaan. De muren hier waren anders dan bij de kristalgrotten, gladder. Crevan voelde een lichte storing in de luchtstromen voor hem; ergens stroomde lucht van meerdere kanten tegen elkaar en om een of andere reden had Crevan het gevoel dat er een obstakel in de weg stond. Toen hij een paar stappen verder had genomen, begreep hij wat er was. De vrouw stond bij een splitsing van gangen, een kaart in haar hand. "Hallo," zei Crevan, lichtelijk geamuseerd. "Ik zou die uitleg graag willen."

Het meisje besloot de eerste gang te volgen. Hoe verder zij de gang doorliep hoe benauwder ze het kreeg. Ze wapperde met haar kaart om de warmte tegen te gaan. Benauwdheid als ze ergens niet tegen kon. Na ongeveer 10 minuten te hebben gelopen liep deze tunnel dood. Oké deze kon zij al afstrepen. Tijdens het terug lopen merkte dat het steeds donkerder werd. Hier had zij al opgetekend. Gelukkig had zij een aantal fakkels bij zich die zij ieder moment zou kunnen aansteken. Dadelijk als ze geen steek meer zag zou zij er eentje gebruiken. Wie weet hoe lang zij hier nog in de tunnels begaf? Daar stond zij weer voor de drie gangen nu, de 1ste telde niet meer mee. Ze hoorde voetstappen naderen waardoor Kirsten simpel over haar schouder keek. "Hallo" sprak ze zachtjes uit. Haar ogen gleden over zijn draak. "Hij lijkt verveeld" Daarna draaide zij weer om naar de drie gangen. "Je wilt meer uitleg? Over wat? De dertiende rijk? De dag van de lichtbol? Of wat dit nu betekent over de twaalf rijken?" Kirsten draaide zich om en haar groene ogen ontmoeten die van hem. Haar toon klonk nu iets vriendelijker.

Mico keek inderdaad verveeld, zijn kop hing lichtjes. Zijn hele houding stond in contrast met zijn normale, speelse gedrag. "Normaal is hij niet zo," mompelde Crevan. Hij bukte even om Mico goed door zijn manen te aaien en krabbelde hem daarna onder zijn kin. Het draakje leek er wat gelukkiger van te worden en sloeg een paar keer met zijn vleugels om dat te laten zien. Het leek zelfs alsof hij een iets sterker schijnsel afgaf, maar dat kwam waarschijnlijk meer doordat het buiten steeds donkerder werd. Vanuit de gaten in het plafond van de grotten kwam een koele luchtstroom, die Crevan deed rillen, omdat het de warmte van de grotten verdreef. De lucht die uit de tunnels kwam voelde warmer aan, maar het verschilde lichtjes van elkaar. Niet alle tunnels zijn gelijk, dacht Crevan. Hij richtte zich tot de vrouw. "Het liefst over alles." Hij zuchtte zachtjes. "Begin maar gewoon bij ehm.. het begin. Het dertiende rijk is dat denk ik. Daar lijkt alles over te gaan."

De draak van de jongen leek het niet zo leuk te vinden hier in de tunnel of het kwam door Kirsten aanwezigheid. De vrouw voelde in haar broekzak, haalde daar echt een draken lekkernij uit. "Eet hij dit?" Er waren ook draken die dit niet lusten of alleen een bepaald iets aten. Kirsten was er sinds kort achter gekomen dat lichtdraken alleen licht aten en schaduwen. Wie had dat gedacht? "Hij is in ieder geval iets vrolijker dan mij draak." Rage was ook een draak van het duister, die waren een stuk serieuzer en veel agressiever. "Het begint koud te worden, zullen we sneller doorlopen? Misschien krijgen we het dan wel warm" De vrouw begon al te lopen. De jongen wilde blijkbaar alles weten. "Oké. Ik zal bij het begin beginnen. Alleen weet ik ook niet alles want ik ben sinds kort mij in de dertiende rijk aan het verdiepen" Ze vroeg zich af of zij dit keer wel de juiste tunnel had gekozen. ""Zoals je wel weet zijn er mensen geboren met magie en dat heeft een hele tijd geduurd. Dit heeft een reden, dit wijst namelijk op naderend gevaar. Althans dat vertelde de bol toentertijd. Er lopen hier mensen rond zoals ons die ook magie bezitten en hebben ook een draak. Het enige verschil is dat ze vanuit een rijk komen wat eigenlijk niet zou bestaan volgens de meeste. Een soort gerucht, fabeltje, legende, mythe hoe je het ook noemen wilt. Het Dertiende Rijk, de leider hiervan heeft een manier gevonden om mensen door de woestijn te sturen en heeft plannen om alle 12 de rijken te bezetten. Maar eerst moet hij ons - mensen met magie uit de weg ruimen, om de sterkste tegenstanders uit te schakelen die zijn inval kunnen belemmeren.

Volg je het nog?"

Crevan sloeg het aanbod voor een soort drakenkoekje af. Hij wierp even een snelle blik op Mico, om te zien of de draak interesse had, maar die keurde de lekkernij geen blik waardig. Het draakje was geen grote eter, zijn favoriete eten waren bloemen of bessen. Crevan vroeg zich soms af of de draak überhaupt moest eten, of alleen maar at omdat hij het lekker vond. Hij gebaarde de draak om te volgen en liep achter de vrouw aan. Hij lette instinctief op de luchtstroom door de tunnel, maar er viel niets op aan te merken: de tunnel scheen rechtdoor te lopen en daarna ergens een flauwe bocht te maken.
Crevan volgde de vrouw, hij luisterde aandachtig hoe ze vertelde over het Dertiende Rijk. Ze vertelde dat de mensen met magie waren geboren omdat er gevaar naderde, dat er ook mensen waren die van de andere kant van de woestijn kwamen en dat die mensen naar de twaalf rijken waren gestuurd omdat de leider van het Dertiende Rijk hen wilde overheersen. Ze vertelde ook dat de leider de mensen met magie uit de weg wilde hebben, omdat zij de macht hadden hem te stoppen. Voor zover was alles hem duidelijk. Eigenlijk duidelijk genoeg. Er kwamen allerlei vragen in hem op; over de mensen met magie die in het Dertiende Rijk waren geboren (waarom ook daar?) en hoe de leider zijn "strijders" door de woestijn had gekregen. Crevan besefte dat de vrouw daar waarschijnlijk het antwoord ook niet op wist en besloot zijn vragen voor zich te houden. "Tot nu toe begrijp ik het nog," zei Crevan tegen de vrouw.

De vrouw liep met een bocht mee, markeerde iets op de muur met een steen voordat ze verder liep. De draak leek er geen interesse in te hebben. "Wat eet hij graag?" vroeg Kirsten. Ja draken interesseerde haar wel. Je had zoveel verschillende draken, zoveel draken met een verschillend persoonlijkheid en eetgewoonte. Kirsten vond dat gewoon heel leuk om te weten te komen. "En wat voor soort is het?" vroeg ze vervolgens. Natuurlijk moest ze verder vertellen en ze dacht even wat ze als eerste ging uitleggen. "Zoals ik heb gehoord over de 'grens' is het Dertiende Rijk afgesloten door een ondoordringbare woestijn. Dat deze woestijn ondoordringbaar is ligt niet enkel aan de hitte overdag en de helse kou 's nachts, maar ook door de magie die erdoorheen geweven is. Deze magie is eeuwenoud en de sterkste in zijn soort. Als iemand door deze woestijn probeert te lopen zul binnen de kortste keren gevangen worden door een van de onzichtbare draden magie. Deze magie sleurt diegene dan mee, de vergetelheid in. Dit is nog erger dan de onderwereld, je bent verdoemd om tot in de eeuwigheid in de woestijn te dwalen, verdoemd om nieuwe zielen de vergetelheid in te sleuren. Dat is mij althans verteld door een dronkenlap die een vriend daardoor is verloren" Kristen schudde haar hoofd. "En natuurlijk vroeg ik me af, hoe is het die leider gelukt om de woestijn over te komen? Om dat op te heven want ik zie dat als een vloek. Niemand weet hoe hij daar in geslaagd is, maar de geruchten gaan rond daar daar vele mensenlevens voor opgeofferd zijn." Kirsten stond even stil want er kwam nog een splitsing van twee tunnels. Een zucht rolde over haar lippen. "Wat een doolhof" mompelde en markeerde hier weer een teken. "Geloof jij dat de dertiende rijk überhaupt bestaat?" Ze keek de jongen vragend aan.

"Vooral bessen, vruchten, bloemen, nectar..." somde Crevan op, terwijl hij keek naar het teken wat de vrouw op de muur maakte. Ze markeerde haar pad, Crevan had dat wel vaker in grotten gezien. Oude mijngangen zaten er vol mee, maar die waren tegen die tijd dan al zo goed geregeld dat het eigenlijk niet meer nodig was. Voordat de vrouw verder ging met haar uitleg over het Dertiende Rijk vroeg ze nog wat voor soort draak het was. Crevan keek even naar Mico, die nu eens achter hem liep, dan weer ondersteboven op het plafond en dan gewoon weer naast hem. "Iemand heeft me ooit verteld dat ze lichtreizigers worden genoemd," antwoordde hij haar. Hij had geen zin om uitleg te geven, Mico zou toch niet willen flitsen, al was de lucht wel vochtig genoeg om het te proberen. Crevan bedacht dat hij ooit nog met Mico moest oefenen op flitsen zonder dat de lucht vochtig is, hij was ervan overtuigd dat het kon. Mico zou gewoon veel moeten oefenen.
Crevan luisterde weer naar de vrouw, die nu uitlegde over de woestijn. Hij had wel van de woestijn gehoord en, al had hij hem nooit gezien, was hij er best wel dicht bij in de buurt geweest. Hij luisterde naar de vrouw die een ietwat gruwelijk verhaal over de magie van de woestijn vertelde. Het viel hem op dat zij al haar informatie had verkregen via geruchten. Toen ze bij een splitsing kwamen, die voor Crevan eigenlijk geheel onverwachts kwam. Hij had zo oplettend naar het verhaal van de vrouw geluisterd dat hij de luchtstromingen had genegeerd. De vrouw zuchtte wat en kraste weer een teken op de muur.
Toen vroeg ze of hij dacht dat het Dertiende Rijk bestond. Hij aarzelde met zijn antwoord. Het was een goede vraag. Alle informatie die hij had gekregen over het Dertiende Rijk kwam van geruchten. Hij nam de tijd om na te denken en terwijl hij nadacht voelde hij de zachte wind vanuit de tunnels van de splitsing. "Ik denk van wel," zei hij na een tijdje. "Het zijn slechts geruchten, maar het zijn veel geruchten. Teveel om het niet te geloven." Hij keek naar de splitsing, voelde de lucht. "Trouwens," zei hij en hij wees naar de rechter tunnel, "als je verder de grotten in wil moet je die nemen, de ander loopt dood."

"Is je draak een vegetariër?" Kristen keek Crevan aan alsof hij iets heel geks zij. "Dat mag je mijn draak dan ook eens aanleren want ik moet die altijd zo goed in de gaten houden! Weet je hoe vaak ik heb moeten roepen dat hij een mens niet zou opeten... Het is echt een vleeseter en mensen vind die heerlijk" Kristen schudde haar hoofd. Waarom kon haar draak niet een beetje schattig zijn zoals deze? "Lichtreizigers? Als je ooit zin hebt moet je mij dat eens uitleggen want dat is weer iets heel anders als een lichtdraak toch?" Zij had het allang meegekregen aan zijn expressie dat hij het niet wilde uitleggen. Daar heeft ze vrede mee. "Mico is wel een leuke naam, past wel bij je draak. Wat is trouwens jouw naam?" Ze draaide zich nu volledig om zodat de man haar nu beter kon zien. Ze speelde met haar lippiercing ondertussen wachten wat hij zou zeggen. "Niet alles zijn geruchten. Ik ben laatst naar de bibliotheek geweest en heb ik iemand ontmoet uit het dertiende rijk. Dat zei ze tenminste. Ze leek het zat te zijn om daar langer te wonen. Ik weet niet wat ik van die ontmoeting moet denken. Maar door een persoonlijk akkefietje ben ik de boeken daar vergeten over het dertiende rijk. " Je merkte duidelijk de frustratie op in haar stem. Bij zijn opmerking over de tunnel keek ze over haar schouder. "Echt? Ben je hier bekend? " Wat handig. Misschien kon zij hem wel gebruiken om uiteindelijk die schatkist in haar handen te krijgen.

De vrouw leek verbaasd over het feit dat Crevan wist welke kant ze op moesten. "Ik begrijp grotten gewoon goed," mompelde hij, terwijl hij achter haar aan de tunnel in liep. Hij vroeg zich af waar de vrouw eigenlijk naartoe wilde, maar besloot dat hij dag niet zou vragen. Ze leek er vrij zeker van de zijn dat ze in dit gedeelte van het gangenstelsel moesten zijn.
"Mico eet alleen die dingen," benadrukte Crevan. Hij kon zich niet eens voorstellen hoe Mico eruit zou zien als hij vlees zou eten. Misschien zou hij dan groter worden. Hij wierp een blik op Mico, die fanatiek rondjes om hem heen rende. Hij stopte soms abrupt, om daarna weer te rennen. Het draakje was niet gemaakt om groot te zijn. "Maar jouw draak vindt mensen heerlijk?" vroeg hij, lichtelijk verbijsterd. Hij bedacht daarna de de vrouw haar draak daar waarschijnlijk wel van zou weerhouden. Toch vroeg hij zich af hoe het kwam dat de draak mensen heerlijk vond.
Hij volgde haar een tijdje, totdat ze zich omdraaide en hem naar zijn naam vroeg. "Ik heet Crevan," zei hij op een neutrale toon. Hij had geen zin zich uitgebreid voor te stellen en een naam was vaak genoeg. De vrouw vertelde dat ze iemand die, naar eigen zeggen, uit het dertiende rijk kwam, was tegengekomen in een bibliotheek.

"Dat is een goede eigenschap. Kan je zeker nog van past komen" Ze deed een hand in haar broekzak en met de ander hield ze nog steeds de kaart vast. "Ik vind het wel fascinerend dat je draak alleen dat eet. Is hij in staat om jou bescherming te bieden wanneer dat nodig zal zijn?" Rage wist Kristen meerdere keren haar leven te redden echter leefde niet iedereen het criminele leven zoals haar. Niet iedereen was voortvluchtig zoals zij. "Ja mijn draak vind mensen heerlijk. Toen ik nog klein was beet hij vaker mensen en kreeg ik altijd straf omdat ik mijn draak niet in toom wist te houden. Hij heeft zelfs een aantal in zijn leven gehad waar ik net te laat voor was. Nu weet hij zich te gedragen en anders spuugt hij diegene wel uit. Dan ziet die wel onder het drakenspeeksel maar wat doet het er toe als je nog leeft?" Kristen haalde simpel haar schouders op. "Crevan? Aangenaam, ik ben Kirsten. Niet dat mijn naam zo relevant is" Ze liep al verder de tunnel in, markeerde weer een stuk en ze moesten een aantal bochten volgen. "Maar goed. Nu verder. Ik ben dus eigenlijk van plan om iemand te vinden die van het dertiende rijk komt. Alleen weet ik niet hoe zo iemand uit moet zien want het meisje die ik had ontmoet leek gewoon heel normaal."