De stad Leijon: Bakkersstraat 221 - wooncomplex

Bakkersstraat 221 ligt, vriendelijk gezegd, in een slechter deel van de stad. Het is niet criminaliteit die hier heerst, maar armoede. Hier wonen de arbeiders en bedienden die niet aan huis wonen. Hier wonen de arme boeren die naar de stad verhuisden in de hoop op een beter leven. Het gebouw aan de Bakkerssstraat was vroeger een opslag van een handelaar. Toen het slechter ging is hij begonnen met ruimten verhuren. Dit begon met de zolder. 221A en 221B. Langzaam aan in het hele gebouw verdeeld in kleine woonruimten met minimale ruimten met enkel een gootsteentje en een gasaansluiting voor het voornhuis.

221B - James Harley
Jamie heeft de kleine zolder gehuurd. De grote ramen,die ooit dienden om goederen naar deze verdieping te brengen, zijn voor hem van erg praktisch nut. Hij gooit ze wagenwijd open als hij bezig is met zijn expirimenten en Antimony kan op deze manier naar binnen mocht ze dat willen. Hij heeft onder het raamkozijn een geïmproviseerd lab gemaakt. Zijn boeken bewaard hij veilig aan de andere kant van de kamer waar hij een geimproviseerde boekenkast heeft, oftewel: alle boeken heeft opgestapeld tot het plafond op efficiënte wijze. Hij heeft een simpel bed, een beetje armzalig. Hij heeft het geld voor beter, maar spendeert dat liever aan boeken en materialen. De twee helften van zijn innovatieve hutkoffer zijn een kledingkast en een kastje met stoffen voor zijn experimenten.

Jamie stond op het kleine stuk van hoogstens drie vierkante meter tussen zijn bed, de muur en het schamele keukentje. Tegen de muur tussen hem en zijn buur, die gelukkig was gemaakt van glad hout, had hij een massa papier. Het was zijn aantekenboekje in het groot. Nu hadden zijn aantekeningen plaats gemaakt voor een grote schematische tekening van het menselijk lichaam. Het notitieblok dat Yagami hem had gegeven had hij minutieus bestudeerd en alles had hij genoteerd op het figuur of ernaast. Nu stond hij in zijn 'pyjama', enkel een simpele losse blauwe broek en een wijd oorspronkelijk wit shirt met een vierkante hals die nog een groot deel van de tattoos op zijn borst en armen liet zien. Zijn slaap(-/"blijf de hele dag binnen en doe niets waarbij je mensen hoeft te ontmoeten dus waarom zou je de moeite doen"-)kleding was het minst netjes van al zijn kleding. Naast het feit dat het erg simpele kleding was, zaten er ook vlekken in van verscheidene chemicaliën en schroeiplekken van experimenten met electiciteit en vuur.

'Oskar, laat dat. Je hebt nog net gegeten,' verfoeide Yagami haar draak, terwijl ze hem bij de groentekraan vandaan probeerde te krijgen. 'Ik heb wel nog meer te doen dan op jou passen. Je had gewoon thuis moeten blijven.' Toen Yagami Oskar verteld had over de ontmoeting met Jamie had Oskar erop gestaan dat hij mee zou gaan naar Jamies appartement. Zoals altijd had hij zijn nieuwsgierigheid niet kunnen bedwingen. Uiteindelijk was zij akkoord gegaan met de voorwaarde dat hij zich zou gedragen. En zoals verwacht had hij zijn belofte al binnen de kortste keren verbroken. 'Sorry voor het ongemak, meneer.' Ze glimlachte verontschuldigend naar de groenteboer en drukte een paar losse munten in zijn klamme hand, ter compensatie voor de schade die Oskar aangericht had.
Yagami bestudeerde het pakhuis heel even, voordat zij kort, maar resoluut op de deur klopte. Een jongeman, die haar niet bekend voorkwam, deed de deur open. Zijn blauwe ogen straalden brutaliteit uit. 'Wat doet zo'n meisje als jij hier?' Uit iedere andere mond had het als een belediging geklonken. Yagami schonk hem een klein glimlachje. 'Ik ben op zoek naar een zekere Jamie.' Een fractie van een seconde meende ze verbazing in zijn ogen te zien. 'Oke, ik zal hem voor je roepen.' Zonder haar verder nog een blik waardig te keuren, beende hij naar boven.

Antimony had liggen zonnen op het dak, waar ze een soort van nest had gefabriceerd van van bomen gerukte takken, een paar oude zijlen en wat andere troep die niemand meer wilde. Had, want haar aandacht was getrokken door de geur van een hele hoop vuur. Langzaam steeg ze wat in hoogte en 'zwom' met behulp van een paar luie zwiepers met haar vissenstaart richting de rand van het dak. Beneden zag ze een andere draak, en het Yagami meisje. Dat zou dus wel Yagami's draak zijn. Ze maakte een vrolijke melodieuze roep naar de draak beneden, om diens aandacht te vangen.
-------
Toen hij geroepen werd, kon zijn kleding Jamie niet genoeg schelen om zijn gast te laten wachten om zich om te kleden. Hij schoot overeind en liep zo snel mogelijk naar beneden. Het was exact wie hij verwacht had. "Yagami, hoi." Zei hij, nog steeds een beetje ademloos van vier trappen afrennen. "Kom verder." Hij stapte terug het kleine halletje in. Er grensden een aantal nouwe gangetjes aan die weer naar andere minimalistische woonplaatsen leidden. "Ik woon op zolder, maar ik neem aan dat je geen probleem hebt met traplopen." Hij zette geen eens vraagtekens bij haar aankomst. Hij vond het grappig dat hij het geen groot probleem vond dat ze hem zo zag, op blote voeten, in zulke slonzige kleding en met zijn haar los en enigzinds in de war. Je kon aan hem zien dat hij een verstrooide wetenschapper was.

Er verschenen vraagtekens in Oskars ogen, toen hij Antimony zag. 'Je hebt mij niet eens verteld dat Jamie krachten bezat.' Hij gromde zachtjes, terwijl hij met zichzelf overlegde. Het baasje leek hem heel interessant, maar de draak zelf was ook heel fascinerend.
In de tussentijd was Yagami al naar binnengelopen. 'Je ziet er schattig uit. Ben je met een experiment bezig? Sorry, als ik je gestoord heb.' Een lichte blos verscheen op haar wangen, toen zij zich realiseerde wat zij zojuist gezegd had. Zij had het niet op die manier bedoeld. Yagami herstelde zich echter snel. 'Dit is trouwens Oskar. Hij is een zonnedraak, dus dat verklaart waarom je hem niet direct kunt aankijken. Hij wilde jou per se ontmoeten.' Ze gebaarde richting de plek waar Oskar hoorde te staan. 'Hij is hem weer gesmeerd. Dat doet hij altijd,' legde ze uit en zuchtte.

dus Trâm hoe gaat het met jou?
----------
Antimony giechelde, in hoeverre een reusachtig reptiel met een onbeperkte heliumvoorraad kan giechelen. Ze zwom wat naar achter in de lucht om plaats te maken op het dak voor de andere draak. Het dak had lichtgrijze dakpannen en je kon er makkelijk aan zien dat het gebouw niet in een keer gebouwd was. Er was niet een piramide dak, maar vier van verschillende groottes, met in het dal tussen de daken Antimony haar nest.
----
Jamie werd knalrood toen ze hem schattig noemde. Niemand had hem schattig genoemd sinds hij een peutertje was. Hij beet op zijn wang om er niet uit te flappen dat ze niet zo schattig moest doen omdat hij toch geen interesse had door een ernstig teveel van vrouwen-onderdelen en een groot gebrek aan die van een man. Dan zou ze de tweede zijn in zijn hele leven waartegenover hij ooit uit de kast was gekomen. Dat zou hij niet zomaar gaan zeggen. "Nee, geen experiment, ik was wat aantekeningen en notities aan het doornemen. Je komt niet ongelegen." Een glimlach verscheen op zijn gezicht terwijl hij haar naar boven begon te leiden. "Ik had Oskar al gezien voor hij hem gesmeerd was." zei hij vrolijk. "Antimony zal wel blij zijn dat ze een nieuw speelkamaraadje heeft, ze verveeld zich regelmatig in haar eentje." Boven deed hij zijn deur voor Yagami open en liet haar binnen in zijn kleine apartement. "Ik zoek je notitieblok, wacht even." Zei hij voor hij een stapel losse notitiebladen doorzocht om het object tevoorschijn te toveren.

Goed hoor, hoe gaat het met jou?
------------

Oskar keek toe hoe Antimony plaats maakte en glimlachte, of iets wat daarop moest lijken. Hij had werkelijk geen idee wat hij in zo'n soort situatie moest doen. Hij kwam nauwelijks in aanraking met andere draken. Het grootste deel van zijn tijd bracht hij door met detective boeken of zijn baasje. 'Ik ben trouwens Oskar. Hoe heet jij?' Hij liet zijn ogen over omgeving afglijden. Het uitzicht was werkelijk prachtig.

Yagami was opgelucht dat hij niet verder op haar opmerking inging. Ze volgde Jamie de trap op. 'Misschien moest je wat meer tijd voor haar vrijmaken. Ze blijft tenslotte wel je draak, een bondgenoot voor het leven,' merkte ze op. 'Hoe zijn de bewoners hier eigenlijk? Is het niet een beetje druk of benauwd om zo dicht op elkaar te wonen?' Haar stem verraadde dat zij zich een beetje bezorgd maakte om zijn manier van leven. Zijn appartement zag er tot haar opluchting precies zo uit als zij verwacht had: rommelig en ietwat armzalig. Het levensgrote, schematische tekening van het menselijk lichaam trok gelijk haar aandacht. 'Dat heb je dus al die dagen gedaan of heb je ook nog wat tijd gehad om iets anders te doen?'

hardstikke goed
---------
Antimony tikte met haar staart op een stuk dak naast haar en ging zelf lekker in het zonnetje liggen. De dakpannen werden altijd zo lekker warm in het zonnetje. "Ik ben Antimony." Ze tikte met een lange nagel op het zwarte symbool op haar borst van het element antimoon waar ze naar vernoemd was. Haar zilverige schubben tussen alle doffe, glinsterden in de zon. "Ik heb de tattoo van de stof waar ik naar vernoemd ben." zei ze trots. "Ik neem aan dat jij de draak bent van Yagami?" Haar hoofd draaide een beetje naar opzij, als dat van een nieuwschierig dier.
----------
Jamie glimlachtte naar Yagami. "Ik weet het. Ik ben er ook voor haar, maar ze kan niet lang in mijn kamer blijven door de ruimte, dus ze woont op het dak. Ze heeft niet echt veel mensen om mee te spelen. Ze heeft mij maar mijn tijd is ook beperkt. Ze leest erg vaak, maar ja, iedereen verveeld zich wel eens." Bij haar vraag over de bewoners dacht hij even na. "Overdag is het hier grotendeels uitgestorven, dit is niet echt een kostbare onderneming en de meeste inwoners moeten de hele dag werken om genoeg te verdienen om te leven. Ik heb nooit echt contact met ze gehad, ik ben niet heel sociaal." In zijn woonruimte liep hij meteen naar zijn keukentje. "Wil je iets drinken? Ik heb water, thee en vrucht...." hij schudde de fles even, ".... correctie bedorven vruchtensap." Het enthausiasme in zijn stem was al een kleine indicatie dat de inhoud van de fles gebruikt zou worden met een experiment. "Onderandere. Ik heb nog een paar dingen ontdekt in de tussentijd die ik je wil laten zien.' Zei hij met een grijns.

Oskar ging naast Antimony liggen.'Ja, dat klopt. En jij bent de draak van Jamie.' Hij hief zijn kop op en keek geïnteresseerd naar haar tattoo. Hij was hiervoor nog nooit een draak met een tattoo tegengekomen. 'Hoe breng jij de dagen door?' Hij vroeg zich af of het niet eenzaam was om zo alleen op een dak te liggen.

'Dat heb ik al gemerkt. Ik denk dat je het eens een keer moet proberen: sociale contacten aanleggen. Ik zou dan wel beginnen met mensen die wat makkelijker qua omgang zijn. Die ene jongen die de deur open deed, lijkt mij wel een goed iemand om mee te beginnen. Misschien zouden jullie zelfs rivalen kunnen worden...' Ze snoerde zichzelf snel de mond. Soms kon ze iets te veel doordrijven, vooral als het gaat over sociale zaken. Ze kon er niets aan doen. 'Bedorven vruchtensap? Volgens mij moet je wat vaker boodschappen gaan doen. Ik wil niet dat je een voedselvergiftiging op loopt.' Ze schudde haar hoofd om haar afkeuring te laten blijken. Naar haar idee was hij in bepaalde opzichten een klein kind waarbij je af en toe moet checken hoe het gaat. 'Ik weet echt niet hoe jouw ouders jou ooit uit huis kunnen hebben laten gaan.' Bij die woorden keek zij hem verbaasd aan. 'Ik ben benieuwd, verras mij maar.'

Antimony grijnsdde naar Oskar. "Mijn Jamie heeft me leren lezen, ook al ben ik niet veel beter dan een klein kind, is het wel een leuke manier om mijn tijd de besteden. Jamie heeft speciaal verhalenboeken voor mij geregeld met extra grote letters." zei ze vrolijk. "Soms ga ik de stad in om op duiven of ratten te jagen, want dat is leuk en ze zijn lekker," ze dacht nog even na, "Af en toe ga ik rondneuzen in de stad voor dingetjes voor mijn nest." Ze wees naar het nest in kwestie. "Ik heb het gemaakt van dingetjes die mensen niet meer wilden omdat ze kapot waren en boomtakken."
----------
Jamie schudde zijn hoofd. "Mensen zijn niet echt belangrijk, ik ben liever hier aan het lezen. Boeken zijn fijner in omgang dan mensen. Veel minder veeleisend en kritisch." het klonk een beetje bitter. Jamie lachtte bij haar commentaar over zijn eten. "Ik drink zelf nooit vruchtensap, ik houd niet van heel erg zoete dingen. Ik had het een keer gekregen van de overbuurvrouw toen ik een paar daagjes op haar dochtertje had gepast toen ze naar haar zieke moeder moest. Kinderen zijn niet erg." Hij glimlachte. "Ik eet meestal dingen die langer houdbaar zijn, ik heb hier potten met ingemaakte vanalles en nogwat in de kast staan en haal af en toe wat brood bij de bakker als ik wat vers eten wil. Thee bederft niet snel als je het koel en veilig opgebrogen bewaard en water uit de kraan is altijd vers" Hij had zijn leven aangepast op zijn neigingen om te vergeten voor zichzelf te zorgen. Hij vergat te eten, lang houdbaar voedsel zodat er altijd wat was. Hij vergat te slapen, Antimony stuurde hem gewoon naar bed. "Mijn ouders? Bij mijn famillie is het gebruikelijk om een bediende te hebben die als taak heeft ervoor te zorgen de famillie in de gaten te houden als een babysitter. Het is een famillietrekje om te veel in boeken en experimenten te duiken en onszelf te vergeten." Hij zette het fornhuis aan en een waterketer erop. Wat water werd de kraan uitgestuurd en de ketel in voor de thee. "Nou..." zijn demonstratie begon bij het openzetten van de kraan en een kom te vullen zodat er genoeg water was. Hij showde de verschillende melee wapens die hij kon maken, waaronder de zwaarden die letterlijk een verlenging waren van zijn arm. "Ik ben nog niet sterk genoeg om een snelbewegend object tegen te houden alsof het water keihard is, maar het gaat al beter en oefening baart kunst."

Oskar moest moeite doen om zijn gezicht neutraal te houden. 'Lees jij ook? Ik dacht nog wel dat ik bijzonder was, een superdraak of zoiets.' Toen ze verder begon te praten, kon hij zijn aandacht niet meer op haar gericht houden. Natuurlijk was het wel interessant dat zij kon lezen en er zo uitzag, maar op dat moment wilde hij liever weten wat zijn baasje uitspookte daar beneden. 'Ik ga even kijken wat Yagami aan het doen is,' kapte hij haar midden in de zin af en weg was hij.

Bij die woorden moest Yagami heel even glimlachen. Het was een typische opmerking voor hem. 'Ach ja, als je hier van gelukkig wordt, zal ik je proberen niet te veranderen. Neem het mij alleen niet kwalijk als ik het toch niet kan laten.' Ze legde de nadruk nadrukkelijk op het woord proberen.  'Ik ben blij om te horen dat je toch niet verhongerd. Blijkbaar kan je toch beter voor jezelf zorgen dan dat ik gedacht heb. Alhoewel je magere armpjes wel wat spieren kunnen gebruiken.' Ze had de neiging om in zijn arm te knijpen, maar wist zich nog net in te houden. Hij zou dat alleen maar verkeerd opvatten. Die vorige opmerking van haar zat haar ook nog steeds dwars, alhoewel hij er niet echt een reactie op had gegeven. 'Hmm...' Nu zij erover nadacht, wist zij best wel weinig van hem en vice versa. Terwijl Jamie bezig was met zijn zelfgemaakte wapens te showen, verscheen plotseling Oskars kop voor het te raam. Met pretoogjes keek hij toe hoe Jamie bezig was. 'Hij is goed, maar niet half zo goed als jou,' merkte hij op. Plotseling stormde hij zonder waarschuwing enige waarschuwing bruusk op haar af en probeerde haar rugzak open te krijgen. 'Ik ruik een boek. Waarom heb ik dat niet eerder geroken?' Yagami maakte haar rugzak lichtelijk geïrriteerd open om de inhoud van haar tas te laten doorzoeken. Zonder moeite viste Oskar het zwarte boek genaamd ''De Schepper'' uit haar rugzak. Het was het boek wat zij van Leida had gekregen. 'Wat is dit, Yagami? Waarom heb jij mij hier niets over verteld? Ik heb niet eens geweten dat jij überhaupt eraan heb gedacht om over te lopen.' In zijn stem was een mengeling van verwijt, teleurstelling en nieuwsgierigheid te horen. Hij was in tegenstelling tot haar niet flexibel genoeg om abrupt van partij te wisselen. Ook al was het om de droom van haar ouders te verwezenlijken. Omdat zij wist dat hij het zou begrijpen, had zij het moment waarop zij het hem zou vertellen heel de tijd uitgesteld. 'Sorry... ik wist niet hoe ik dat moest doen,' zei ze naar waarheid. 'Het spijt me.'

Antimony volgde Oskars bewegingen geinteresseerd. Ze probeerde in haar hoofd de neiging om te vragen hoe het was om te lopen op vier poten te onderdrukken. Het was wel sneu dat ze daar zo nieuwschierig naar was. ze zou het toch nooit kunnen ervaren. 
----------
Jamie lachtte toen ze over zijn 'magere armpjes' begon. "Ik doe anders wel braaf mijn huiswerk, juf Yagami." Jamie keek geamuseerd toe hoe ze communiceerde met haar draak, hoewel hij natuurlijk de werkelijke woorden van de draak moest missen. Deze geamuseerde blik werd geforceerd toen hij het boek zag. Hoe moest hij hier nu weer mee omgaan? Was ze van zijn partij? Hij had haar niet gezien bij de training en introductie, maar misschien was ze later vertrokken. Ondanks dat idee had hij toch echt het voorgevoel dat ze uit de twaalf rijken kwam, en niet het dertiende. Hij zou zijn eigen identiteit kunnen prijsgeven, maar dat zou problematisch zijn als ze niet bij hem hoorde. Hij besloot het op onschuldig te spelen. "De...Schepper?" Zei hij alsof hij moeite moest doen de titel van het o zo herkenbare boek te lezen terwijl de twee ermee bezig waren. "Wat is dat voor een boek?" Haar excuses waren interessant. Hij zou er momenteel alles voor geven om te weten wat haar draak tegen haar had gezegd. Was ze een dertiener die hij niet kende? Onwaarschijnlijk, anders had ze het familliewapen op zijn voorhoofd, of zijn achternaam waarschijnlijk herkend. Als ze van het platteland kwam hoefde dat niet, maar dan had hij haar waarschijnlijk moeten zien bij de training. Dan waren de opties iemand van hier die overgehaald was of werd, of ze had een van zijn landgenoten vermoord en het boek gehouden uit nieuwsgierigheid. Allebei waren niet uitgesloten.

Oskar wilde niet meer wachten op een fatsoenlijke verklaring en vloog door het raam weg, richting de horizon. Hij kon het niet bevatten dat uitgerekend van alle mensen die hij kende zijn baasje hem moest verraden. Hij had gedacht dat zij voor altijd samen zouden blijven.

Yagami schudde haar hoofd en probeerde het feit dat haar draak net zojuist van haar vandaan was gevlucht, van zichzelf af te zetten. 'Het is een lang verhaal... Gelukkig heb ik genoeg tijd. Oskar blijft nog wel een tijdje weg als het aan hem ligt.' Zonder op een bevestiging te wachten, begon zij de hele situatie uit te leggen. Het had nu toch geen zin meer om het verborgen te houden. 'Een paar dagen terug hadden Oskar en ik besloten om naar huis te gaan. Helaas heb ik ons in mijn enthousiasme laten verdwalen en waren wij uiteindelijk op een of ander verlaten schip terecht gekomen. Daar had ik dus Leida ontmoet. Die had mij dit meegegeven.' Ze hield het boek omhoog en bladerde er vluchtig doorheen. 'Zij had mij verteld dat ik het hele boek eerst moest doorlezen voordat ik mij aan zou sluiten bij hun. Maar ik ben eerlijk gezegd niet echt van het lezen, dus had ik besloten dat ik iemand nodig zou hebben die het zou kunnen samen vatten. Daarom was ik in plaats van haar huis naar jou toegegaan. En uiteraard ook om mijn notitieboekje op te halen.' Yagami wierp een blik naar buiten. Er was geen spoor meer van haar draak te bekennen. 'Je kunt mij nu een landverrader vinden, maar ik heb zo mijn redenen om mij bij hun aan te sluiten.' Ze ging liever niet dieper in op haar beweegredenen en hoopte ook dat Jamie er niet meer over zou gaan vragen.

Jamie luisterde haar verhaal geduldig aan. Bij de naam Leida verscheen er een klein glimlachje op zijn gezicht, maar hij zei niets. Hij glimlachte naar Yagami. "Dan ben je ECHT aan het juiste adres." Hij stond op en liep naar zijn boekenstapel. Hij viste er een erg herkenbaar zwart boekje uit een van de stapels. "Het eiland waar ik vandaan kom, ligt niet bepaald in het territorium van de twaalf rijken." Hij gebaarde naar de enige stoel in de kamer zodat ze kon gaan zitten. Zelf ging hij op de rand van het bed zitten. "Wat wil je weten, ik kan alles zo veel mogelijk uitleggen?" Hij liet achterwege dat hij zelf niet echt religieus was en de oorlog hem geen hol kon schelen. 
-----------
Antimony zag Oskar wegvliegen, en ging zo snel mogelijk achter hem aan. Als zij zich rot voelde wilde ze ook graag dat iemand kwam om te luisteren. Ze zou tenminste vanuit de verte opletten dat hij geen domme dingen zou doen.

Yagami trok haar wenkbrauwen op bij dat twijfelachtige antwoord. Ze was verbaasd en teleurgesteld in zichzelf dat zij zijn leugens over zijn eiland niet doortast had. Normaal gesproken had zij een dertiener al veel eerder kunnen doorzien. Ze begon een beetje uit vorm te raken. Haar gezicht maakte een snelle ommekeer van verbaasd naar puur zakelijk. Terwijl ze naar de stoel liep, begon zij te praten. ''Ik wil eigenlijk alleen maar een korte samenvatting van wat in het boek staat en uiteraard daarna de eed afleggen. Het zou ook wel fijn zijn als ik daarna een korte samenvatting van jullie strategieën zou kunnen krijgen.'' Haar gedachtes waren inmiddels al een paar maanden of zelfs jaren verder. Hoe zou haar toekomst eruit zien? Zou zij in staat zijn om alle mensen met krachten te laten ''verdwijnen''? Zelfs als ze er fysiek tot in staat zou zijn, zou zij niet weten of zij dat mentaal ook wel was.

Oskar vloog zonder na te denken automatisch richting de zon. In tegenstelling tot ieder ander levend organisme was hij wel in staat om de zon direct aan te kijken. Hij was tenslotte ook een zonnedraak. De warmte van de zon bracht hem genoeg tot rust om hem weer enigszins normaal te laten nadenken.

Jamie had ook zijn zakelijke gezicht opgezet, ookal was hij bij Yagami meestal losser en vriendelijk. "De korte samenvatting: De schepper, niet wat jullie ook voor een goden hebben hier, heeft het universum geschapen. Ik ben zelf nooit echt godsdienstig geweesd, noch heb ik me geinteresseerd in theologie, dus meer kan ik niet zeggen. Zenan de Wijze is de man die in het dertiende rijk heerst. Hij is een tovenaar. Ons volk is aan onze kant van de woestijn opgesloten geweest door een spreuk die bedoeld was om Zenan weg te houden. Zenan heeft dit genoeg weten te verzwakken dat magiers door de barriere heen kunnen met hun draken. Onze missie is de twaalf rijken, en vooral de magiers van de twaalf rijken, zo veel mogelijk te tackelen voor onze legers komen om hier de boel over te nemen." Hij vertelde duidelijk, maar met tempo. Ze moest hem maar bijhouden. "Dat was dan de korte versie. Ben je bereid je bij ons aan te sluiten met de kennis dat je voor ons zal moeten vechten. Je hoort officieel bij ons leger en Zenan is je nieuwe bevelhebber. De missie is zonder iedereen door te geven dat we hun land over willen nemen, zo veel mogelijk van de vijandige magiers, legers en rijken uit te schakelen." Hij keek haar vragend aan. Als ze dit zou willen doen zou het geweldig zijn. In principe zou ze dan niet meer zijn toekomstige vijand kunnen zijn.

Yagami knikte heel even en noteerde alles wat Jamie gezegd had gelijk in haar notitieblok, alhoewel het niet echt nodig was. De meeste dingen had zij al geweten. Zij had wat spannendere informatie verwacht. Niet dat zij verwachte dat hij hun geheime wapen -als zij die zouden hebben- gelijk zou onthullen. ''Uiteraard ben ik bereid om met jullie voorwaardes akkoord te gaan. Houden jullie hier ook wel eens vergaderingen of...'' Ze was wel benieuwd naar hoe hun dat deden: overleggen. Yagami stond op en liep naar de overloop. Ze meende de trap te horen kraken. ''Wie is daar? Ik weet dat je er bent.'' Dezelfde jongen die de deur open had, probeerde nog weg te komen, maar werd al bij zijn hemd gegrepen. ''Hoeveel van het gesprek heb jij gehoord?'' siste zij, terwijl zij hem recht in de ogen aan keek. Iedere andere persoon zou zijn blik beschaamd afgewend hebben. Hij niet, zijn ogen bleven dezelfde starre blik aanhouden, terwijl iedere detail van haar gezicht bestudeerde. ''Hoe heet hij trouwens, Jamie?''

Jamie was blij dat Yagami zo geinteresseerd was. Hij wilde andwoord gaan geven op haar vraag toen ze met de jongen aan kwam zetten. Hij vernouwde zijn ogen. "Volgensmij heet hij iets van Adrian, of Bas, ik weer het eigenlijk niet." Hij trok Yagami en de jongen die eigenlijk, buiten het weten van Yagami en Jamie, Gendry heette zijn kamer in en deed de deur achter ze op slot. Hij glimlachtte naar Yagami, zijn ogen waren anders nu, klinischer. Vriendelijke Jamie was net overgeschakeld naar afstandelijke Jamie, maar dit was Jamie de wetenschapper. "Hoe dan ook gaat deze jongen niets doorvertellen." Hij gebaarde dat Yagami de jongens mond dicht moest houden zodat hij niet kon gaan schreeuwen. "Ik vindt dat deze luistervink nu vogelvrij is, en dat ik met hem kan doen wat ik maar wil. Sorry Harry" hij was niet goed met namen van mensen die hij amper sprak, "maar ik vind dat je een mooi experimentje kan dienen."

''Wat ga je met hem doen?'' Yagami probeerde niet te laten merken dat zij een beetje bezorgd was. ''Houd hem alsjeblieft heel,'' wilde zij zeggen, maar beet al snel op haar lip. Zij kon en wilde niet laten merken dat zij softer was geworden. Vroeger zou zij de jongen zonder te aarzelen met een snelle beweging van het leven beroofd hebben. Maar dat was de Yagami van voor de ontmoeting met Maria. ''Wat is je naam trouwens?'' vroeg zij uiteindelijk aan de jongen. Haar gezichtsuitdrukking was even vriendelijk en beleefd zoals altijd. ''Genry,'' zei hij uiteindelijk. Zijn blik was nog steeds op haar gefixeerd. ''Jij bent niet van hier, nietwaar?'' Yagami nam aan dat hij met ''van hier'' deze stad bedoelde. ''Inderdaad,'' bevestigde zij hem kort. Zij had graag nog wat met hem gebabbeld, maar wist dat dit niet het juiste moment ervoor was.

Jamie keek Yagami met een vreemde blik aan. "Je weet dat hij dood moet." Zei hij zacht. Hij pakte een flesje uit zijn rek met stoffen en vulde er een injectiespuit mee. Zonder waarschuwing aan de jongen injecteerde hij de kleurloze vloeistof in diens lichaam. Onmiddelijk stortte Gendy in elkaar. "Niets schadelijks, alleen een garantie dat hij knock-out is." Hij greep het lichaam onder de oksels en knikkerde het op zijn bed. "Dat regel ik later wel. Hij moet verdwijnen." mompelde hij meer tegen zichzelf dan Yagami. Daarna ging hij verder alsof er niets aan de hand was. "Klaar voor je eed?"

.

((Hij is niet echt dood? Alleen knock out, het was een verdoving iets?, dat zei Jamie nog "Niets schadelijks, alleen een garantie dat hij knock-out is."))

Oeps, ik moet echt beter gaan lezen x-x Doe maar net alsof dit Clannad is en de werkelijkheid weer veranderd is.
----------------------------------------------

Yagami wilde niet onbeleefd zijn, maar kon het niet laten om de discussie aan te gaan. ''Misschien heeft hij niets gehoord. Ik hoorde hem tenslotte pas net de trap op komen. Mijn oren zijn uitermate betrouwbaar. Ik kom van het rijk van de Ram.'' Ze veegde een verdwaalde haarlok uit haar gezicht, terwijl ze haar gezicht naar het raam afwendde. Ze vroeg zich af wat Oskar aan het doen was. Zou hij zich al weer in de nesten gewerkt hebben of zat hij nu in zijn eentje te kniezen? Zij wist het eigenlijk niet, aangezien zij hem eigenlijk nooit zo van slag heeft mee gemaakt.

CLANNAD HIGH FIVE, btw heb je skype ???
-------
Jamie knikte. Mooi hoefde hij niet die jongen naar een dertiener te brengen die wel zijn nek zou durven omdraaien. Hij wilde 'cool doen' bij zijn vette ninja vriendin, maar in alle eerlijkheid had hij het niet in zich een ander te doden. Hij deed ook nooit proeven op levende wezens, hoe graag hij ook sommige van zijn giffen zou willen uittesten. "Hij is nu toch knock-out. Ik kan hem rotzooi inspuiten dat hem waarschijnlijk misselijk maakt en koppijn geeft? Ik heb hem regelmatig dronken zien ronddwalen, en hij zal gewoon denken dat het een kater was of zo. Als hij iets gehoord heeft, kunnen we altijd zeggen dat het bullshit is. Hij zal het zelf ook niet geloven dat het gebeurd is." Hij keek vragend naar Yagami. Zij moest maar beslissen. Wat was de beste oplossing

Yay (: Ja, maar ik gebruik het eigenlijk nooit...
------

Yagami haalde haar schouders onverschillig op. ''Het klinkt als een goed plan. Ik zou in ieder geval niets beters kunnen verzinnen. Moeten wij hem dan ook terug naar zijn kamer brengen of gewoon hier laten liggen?'' Ze rommelde wat in haar tas en viste er een groene appel eruit. ''Is hij nog vager als hij dronken is? Zoja, dan zou ik hem best wel dronken willen meemaken. Hij lijkt mij wel het type voor jou.'' Ze merkte dat zij hun onbewust probeerde samen te krijgen. Een paar vrienden hebben die in hetzelfde huis wonen, zou Jamie vast geen kwaad doen. ''Negatief plus negatief is positief, nietwaar?'' voegde zij eraan toe.