Hervara, een stad in het Rijk van de Waterman.

Met een kalme vleugelslag naderden ze de stad. De muren rezen voor hen op en ieder die de stad voor het eerst zag, zou eerder angst voelen dan bewondering. De stad straalde meer macht dan schoonheid uit en het was duidelijk dat Hervara meer gebouwd was voor een praktische reden, namelijk het verdedigen van dit rijk, dan voor een lust voor het oog. Toch gleed er geen grijns over het gezicht van Kian. Dit was een van de steden die je niet zomaar kon betreden, zonder dat je er een duidelijke reden voor had, maar toch was het de man al meerdere malen gelukt om de stad te betreden, al was het niet door de enorme houten poorten. Het steen was zacht grijs en ging op in de omgeving. Al met al was het gebied grillig, geen uitnodigende plaats. Toch bleef het tweetal doorvliegen, tot ze op een kilometer afstand naar beneden zakten. Astor kon gewoonweg niet te dicht bij een stad komen, omdat zijn flanken hem zouden verraden.. De schemer begon al te vallen. De perfecte tijd voor een inval. 'Hier naar beneden.' Riep Kian richting Sheila.

Met rust maar toch met enige afstand had Sheila de jongeman en zijn draak de hele reis gevolgd. Terwijl ze al haar gedachten over dit plan kon overdenken zag ze de stad, hoewel het haar eerder een vesting leek en haar mond viel iets open, angst begon een meester van haar te worden en op het moment dat ze haar voeten op de grond had gezet liep ze naar Kian toe. "Dit is geen stad.. Dit is een vesting! Hoe moet ik dit ooit binnendringen..? Hoe ben je dat überhaupt van plan zonder gepakt te worden?' vroeg ze hem, ze kon hem nu net zo goed voor gek verklaren dat hij dit van plan was en met een onzekere blik keek ze hem aan. Misschien reageerde ze een beetje overdreven, althans dat kon hij vinden. Maar mocht ze gepakt worden en ze zouden het teken op haar hand zien dan zou ze de buitenwereld voor een lange tijd niet meer zien, ze zou opgesloten worden tot haar vader en haar beloofde man hier zouden zijn om haar mee te nemen en zo snel mogelijk in echt te verbinden, misschien om die reden ook wel dat Sheila zich niet helemaal lekker voelde bij het idee.

'Hoe je dit moet binnendringen?' Vroeg Kian langzaam. 'Op mijn manier. Samen met mij.' Er lag een zelfverzekerde glans in zijn ogen toen hij zich van de draak af liet glijden. 'We moeten alleen het laatste stukje maar even lopen.' Hij gaf meteen het goede voorbeeld door haar voorzichtig bij haar pols te pakken en met een soepele pas richting de stad te lopen. 'Ten eerste moet je weten dat elke stad zo zijn zwakke plek heeft. Soms valt het niet meteen op, maar als je je er lang genoeg mee bezig houdt, kom je er wel achter. Deze stad lijkt zo sterk met zijn dikke muren en vele wachters. Maar daardoor is het moeilijker te weten wat er langs je heen glipt, hun zelfvertrouwen is simpelweg te groot.' Hij streelde met zijn vingers voorzichtig over haar haar. 'Je hoeft niet bang te zijn dat ik ons gevangen laat nemen.' Hij trok zijn handen terug en liep door, nakeken door de enorme draken.

Heel veel had Sheila in het begin niet aan zijn antwoorden, accepteren deed ze het dan ook niet echt. Maar toen hij haar bij de pols pakte, een aanraking waar ze aan moest wennen sinds ze nauwelijks nog aangeraakt was, liep ze gehoorzaam mee. Ze luisterde naar zijn woorden die nu wijzer waren dan ervoor en knikte even. Het klonk allemaal zo logisch maar vaak had zij zolang de tijd niet eens en keek ze rustig naar Kian. Die met zijn hand door haar haren gleed, met een onzekere glimlach keek ze hem aan en knikte. "Dat is mijn grootste angst." Mompelde ze. "Ik wil liever niet de rest van mijn leven getrouwd zijn." Bekende ze en hoewel dat voorheen nog anders was geweest was Sheila ook op dit vlak veranderd. Ze wilde haar vrijheid behouden en was niet van plan zich te laten uithuwelijken, nog voor geen miljoen. Kort had ze even omgekeken naar Dain maar al snel was haar blik weer op Kian gericht. "Maar dan zie ik nog niet hoe je zomaar een vesting als deze binnen kan dringen." Het was lastig voor haar om zomaar de zwakke plek eruit te pikken, ze was er niet aan gewend om op die manier naar dingen te kijken maar deed er zeker wel haar best voor.

Kian grinnikte even, hij kende het gevoel. Hij zou zich nooit in het huwelijk laten binden, zelfs niet als de vrouw in kwestie de liefde van zijn leven zou blijken te zijn. 'Ik ken je angst, en ik voel hetzelfde als ik over trouwen nadenk.' Er schoot een rilling over zijn ruggengraat en snel liep hij verder door, zijn tempo verhogend. 'De vorige keer dat ik hier binnenkwam, was er een wachter in slaap gevallen, dus kon ik er snel langs glippen..' Hij stopte even met praten om waakzaam richting de stad te kijken, voor de muren had hij iets zien bewegen.. Maar het bleek niets bijzonders te zijn, alleen een schaap die voor de muren langs huppelde. 'Ik denk alleen dat we daar niet vanuit kunnen gaan, we zullen moeten wachten tot de wachtenwissel. Ze zullen dan zo op hun hoede zijn dat we ze makkelijk kunnen afleiden op een andere plek. Zodat we binnen kunnen komen.' Hij hield zijn hoofd een beetje scheef en keek haar aan, om haar reactie te pijlen.

"Ja.. En dan nog een huwelijk met een walgelijke en dikke vent." Mompelde ze, ze walgde al helemaal bij het idee. Wel moest ze enige moeite doen om hem bij te blijven houden sinds ze een stuk kleiner was maar het lukte haar. "Wacht," mompelde ze even en ze bond de stukken van haar harnas die teveel geluid maakten van haar lichaam af en verborg ze in de struikjes met een laag stenen en zand eromheen, geen dief die dat zou stelen. Maar dat was niet haar grootste zorg, nu was ze een stuk kwetsbaarder in enkel haar shirtje en haar broek, hetgeen wat ze onder haar harnas droeg. Het was dun en ze hoopte toch echt dat ze tegen de avond wel ergens binnen zouden zijn omdat ze Kian anders echt nodig zou hebben om niet onderkoeld te raken. Rustig luisterde ze naar zijn woorden en knikte even. "En hoe wil je ze precies af gaan leiden?" Was zijn enige vraag op zijn uitleg, wat het wachten betrof, dat viel haar niet zo zwaar. Sheila wachtte inmiddels wel vaker op dingen. En ze wachtte al heel lang op andere dingen, maar ze accepteerde het aangezien ze sommige dingen nooit zou kunnen veranderen. Hoe graag ze het ook zou willen, rustig keek ze even naar Kian. Hij haalde het weer een beetje in haar naar boven, haar eigen ik.

Kian grinnikte even. 'Dan kan hij je in ieder geval niet bijhouden als je wegrent.' Merkte hij op met brutaal glinsterende ogen. Hij temperde zijn tempo iets, zodat de vrouw niet al te veel buiten adem zou raken. Ook wachtte hij even toen de vrouw haar harnas verborg. Zijn blik gleed even over haar korte kleding en hij trok onmiddellijk de conclusie dat ze veel te koud gekleed zou zijn voor de straffe nachten hier. Daarom liet hij de mantel van zijn schouders afglijden en hing deze om haar schouders, de man kon best zonder en ze zouden het niet kunnen gebruiken dat de vrouw het te koud zou krijgen. Op haar vraag haalde hij zijn schouders op. 'Dat weet ik nog niet.' Antwoordde hij simpel. Hij grijnsde even. 'Heb je er al zin in?' Ze waren nog maar enkele meters van de enorme muren verwijderd en snel trok hij haar mee de bosjes in, zodat de boogschutters hen niet zouden kunnen zien. 'Eigenlijk moeten we even wachten tot het donker wordt. De wachters wisselen midden in de nacht en dan kunnen ze ons tenminste niet zien.'

Met een zure blik keek ze hem aan. "Klootzak." mompelde ze en ze keek op toen ze zijn mantel om haar schouders heen kreeg. Rustig sloeg ze die om haar heen en stuntelde een beetje de bosjes in, waar ze neer zakte op de grond. "Dat ligt eraan wat er aan de andere kant ligt." Gaf ze als antwoordt op zijn vraag of ze er zin in had, waarna ze knikte. "Dan wachten we." Zei ze kalm en ze bleef op de grond zitten terwijl ze hem bekeek. "Je begrijpt dat ik je dit nooit na zou kunnen doen.' Zei Sheila rustig, ze keek de man aan maar moest toch even glimlachen. "Als er iets gebeurd.. Beloof je dan dat je me niet zomaar achterlaat?' vroeg ze voorzichtig aan hem. Onzeker keek ze hem aan, ze wist nooit precies hoeveel ze aan Kian had en rustig bekeek ze hem. "Bedankt trouwens, zo hoef je straks geen ijspegeltje mee te nemen." ei ze rustig en ze kroop haast in zijn mantel die veel te groot was voor haar kleine lichaam. Ze duwde even wat haren uit haar gezicht en keek hem rustig aan.

Kian grijnsde ondeugend. 'Ik wilde je alleen maar wat moet inspreken.' Fluisterde hij haar toe. Hij keek haar even aan en knipoogde, niet onder de indruk van haar zure blik. 'Aan de andere kant ligt een stad, met een herberg en een zacht bed.' Antwoordde hij, wetend dat ze daar wel naar verlangen zou. Hij volgde haar voorbeeld en liet zich ook op de grond zakken. 'Als jij niets stoms doet.. Hoeft er niets te gebeuren.' Het was niet helemaal een antwoord op haar vraag, maar als het aan hem lag, zou alles gladjes verlopen en zou ze vannacht in een zacht bed kunnen slapen. 'Zorg in ieder geval maar dat je het warm houdt, zo vlak bij de bergen kan het behoorlijk koud worden.' Hij schoof iets dichter tegen haar aan en wachtte tot de duisternis zou vallen en hij met zijn vuur de overhand had. De steden wisten zich nog steeds niet te verdedigen tegen iemand met zijn krachten.

"Doe dat dan maar niet, dat werkt niet echt." Zei ze hoofdschuddend. Ze keek hem aan en beet op haar lip bij het horen dat er een zacht bed was.. Dat leek haar heerlijk, wel keek ze even zijn kant op bij zijn woorden. "Waarom verwacht je van mij de stomme dingen?" vroeg ze hem, ze keek hem aan maar kroop wel gewoon tegen hem aan en in zijn mantel. Ze vond het niet erg om tegen hem aan te zitten, aangezien ze niet verwachtte dat hij haar weg zou duwen om haar littekens. Hij zou haar dan wel waarschijnlijk niet meer in bed nemen, althans dat verwachtte ze, maar tegen hem aan zitten zag Sheila niet echt als een enorm probleem. Rustig keek ze hem dan ook aan. "Dat weet ik, maar anders maak ik alleen maar herrie en ik denk niet dat dat echt van pas komt." Zei ze eerlijk. Ze keek hem aan en glimlachte even naar hem.

Kian zweeg even en dacht na over hoe hij zijn gedachten verwoorden moest, zijn woorden klonken langzaam, zodat hij niet iets anders zou zeggen dan hij bedoelde: 'Nee, dat zei ik niet. Het is alleen niet de bedoeling, ik verwacht het niet, maar het is onhandig als het wel gebeurd.' Hij hield zijn hoofd een beetje scheef en keek haar met zijn helder blauwe ogen aan. De contouren van zijn gezicht waren al minder goed zichtbaar, de zon was al aan het ondergaan en het werd al donkerder. Over enkele momenten zou het al helemaal donker zijn en konden de twee mensen zich vrij bewegen, zonder gezien te worden door iemand die op de muren stond. 's Nachts zouden ze de kantelen verlichten met enorme fakkels, maar daar zou Kian wel raad mee weten.. Hij verschoof iets, zodat hij beter naar de stad kon kijken.

Met een glimlachje keek ze hem aan. "Ik zal geen ongelukken maken, ik weet heus wel wat ik wel en niet kan." Zei ze kalm. Ze keek hem aan en bekeek de vesting daarna. Rustig werd het donkerder. "Heb je al bedacht waarmee je ze wilde afleiden?" vroeg Sheila kalm en ze keek hem aan. Terwijl ze zich af vroeg hoe dit zou gaan lopen, ze hoopte natuurlijk op het beste en stilletjes keek ze even naar hem. Spannend vond ze het wel, de spanning gierde door haar lichaam evenals de nervositeit. Maar toch lag er een kleine glimlach op haar gezicht terwijl ze van de stad naar hem keek. "En wat ga jij doen als je binnen bent? Ook een herberg op zoeken?' Ze hadden nog maar heel eventjes dus Sheila kon het best nog even vragen vond ze. Rustig speelde ze met haar handschoentjes terwijl ze hem even bekeek. Ze nam rustig haar tijd want het was een tijd geleden dat ze hem gezien had, hij was nauwelijks veranderd was haar conclusie. Iets dat ze wel prettig vond.

Kian kneep zijn ogen samen en keek naar een van de wachters, die nogal verveeld heen en weer liep. Onder in de muur leek een kleine zijdeur te zijn en de wachters erboven waren de enige die deze deur zien konden, het was dus van belang dat juist deze mannen weg zouden gaan. De ene die er zo verveeld uit zag, zou waarschijnlijk achterblijven. Kian grijnsde even, langs zijn blikveld konden ze gewoon heen glippen. 'Vuur.' Antwoordde hij mysterieus en hij keek haar even schalks aan. 'Ik ga binnen maar wat te eten halen. 'Antwoordde hij daarna. Hij had wel zin in iets machtigs, iets wat je niet zomaar in de vrije natuur kon halen. Het plan in zijn hoofd was niet moeilijk uit te voeren, hij had wel eens wat meer spectaculairs gedaan, maar hij wist even niets anders.

"Mannen en eten." Mompelde ze enkel. Waarna ze rustig zijn blik volgde. Ze hield alles in de gaten wat hij deed, in eerste instantie was dit namelijk voor haar wel degelijk een leer moment. En na dit moment zou ze weer een stuk zelfstandiger zijn. Tot ze geheel voor zichzelf kon zorgen en niemand anders dan Dain nodig zou hebben. Met een glimlachje dacht ze aan eten, gisteren had ze wat zwijn warm gemaakt, het was lekker geweest en had haar maag goed gevuld. Maar deze was nu toch al wel weer wat leeg ondanks het brood met kaas erop. Rustig glimlachte ze, ze controleerde haar riem met wapens nog even, haar dolk hing eraan en haar werpmessen ook. In haar laars had ze haar andere dolk en glimlachend keek ze even naar Kian. De spanning was zich om aan het zetten in adrenaline en ze had er erg veel zin in. Voor haar was dit geweldig. Zo zou ze binnenkort weer steden kunnen betreden en daar haar eten kunnen kopen zonder dat ze almaar gevaar liep. Ze zou kunnen kijken of ze hier en daar nog vrienden had.. Dit gaf haar een goede boost.

'Eten is gewoon heel lekker.' Het naderde middernacht en Kian kwam overeind, hij sloop de bosjes uit, waarbij hij Sheila dwong hem te volgen door weer voorzichtig haar pols vast te pakken. Het was nu belangrijk dat ze bij elkaar in de buurt bleven, als hij haar kwijtraakte kon het voor haar nogal akelig aflopen, voor hem maakte het niet echt veel uit. Toen ze nog dichter tot de muur genaderd waren, liet hij zich voor een enorm rotsblok neerzakken en legde zijn vinger op zijn lippen. Hij haalde zijn pijlen en boog tevoorschijn en legde een pijl op de pees. Voordat hij de pijl afschoot liet hij kleine vonkjes op de punt verschijnen, dit zou later een helder vuurtje worden. Op de muur ontstond wat geroesemoes, de wachters stonden op het punt te gaan wisselen, waardoor er alleen maar meer chaos zou ontstaan, aangezien niemand meer wist wat hem te doen stond. Hij schoot de pijl af. Het leek net een vallende ster, maar men merkte dat dat het niet was toen een van de gebouwen in de stad in de fik vloog. De wachters begonnen door elkaar te rennen, ze schreeuwden luid, op zoek naar de oorzaak. 'Nu.' Siste de man en hij zette het op een lopen, waarbij hij zorgde dat de vrouw met hem mee zou kunnen lopen. Zo kwamen ze bij het kleine houten deurtje aan. Kian liet met zijn metaalkrachten het ijzeren slot uit elkaar vallen, zodat ze simpel naar binnen zouden kunnen lopen, ze hoefden zich alleen in een nis te verschuilen.

Zachtjes grinnikte ze om die woorden, dat was precies wat ze bedoelde. Rustig keek ze naar hem en volgde hem gehoorzaam toen hij haar pols vast gepakt had. Ze bleef dicht bij hem in de buurt en volgde de pijl. Rustig bekeek de jonge vrouw hem. Ze leek wel een dief vond ze zelf, een soort waar ze vaak een hekel aan had gehad maar nu, nu voelde het heerlijk om zo vrij te zijn. Snel volgde ze hem dan ook. Rennend, ze kon hem redelijk goed bijhouden. De mantel van de man wapperde een beetje achter hem aan, eenmaal binnen verstopte ze zich in de nis zoals zijn plan was en keek ze hem aan. Haar wangen waren wat rood maar er lag een kleine glimlach rond haar lippen en haar ogen straalden. Het voelde heerlijk en eindelijk begreep ze het begrip vrijheid een beetje meer. Het was heerlijk en haar vingers tintelden een beetje van plezier. Haar groene ogen keken stralend naar hem.. "Dat voelde heerlijk," fluisterde ze hem even toe waarna haar ogen rond flitsten. Bijna had ze de neiging gehad om in plezier hem een kus te geven maar ze hield zichzelf tegen, ze vierde haar feestje wel in haar hoofd. Glimlachend bleef ze staan totdat de man een tegen zou geven dat Sheila verder kon lopen, dat ze een herberg uit kon gaan zoeken en eindelijk in een bed kon gaan slapen, iets waar ze zo naar verlangde

Kian trok hen beiden in de nis naast het deurtje en luisterde naar de rennende voetstappen boven hen, de wachters waren nog steeds op zoek naar de stichters van de brand. Onder de hand hadden ze wel door gekregen dat het vuur van buiten gekomen moest zijn, dus waren ze naar buiten gerend. Ze zochten echter aan de verkeerde kant, het was niet in hen opgekomen dat de brandstichters al binnen aangekomen waren. Kian grinnikte zachtjes. Totdat hij plotseling voetstappen naast henzelf hoorde.. Er renden wachters langs hen heen. Als ze hen maar niet zouden zien.. 'Ey. Jullie!' Het was al te laat. Kian draaide zich snel om en drukte zijn lippen op die van de vrouw, zodat haar gezicht verborgen bleef en zodat ze een stelletje leken, niemand zou hen zo verdenken van brandstichten, toch? De man mopperde even, maar kwam tot dezelfde conclusie, hij dacht dat de twee een stelletje waren. 'Hou het netjes.' Bromde hij nog, maar hij liep door en Kian week terug terwijl hij de vrouw brutaal aankeek. 'Soms even improviseren.'

Ze had een veilig gevoel bij hem ondanks alle voetstappen om hen heen. Het voelde heerlijk ook al waren ze nog niet helemaal veilig. Toen ze Kians lippen op de hare voelde, iets dat haar toch elke keer weer tot kippenvel bracht, genoot ze. Ze hield hem zacht vast en toen hij haar los liet keek ze hem aan. "Ja, hou het wel netjes." Zei ze met een kleine grijns. Ze keek even naar hem en toen weg, ze was het niet gewend om gezoend te worden. Oh haar lippen waren het zeker niet verleerd, integendeel. Ze hadden de hele tijd al enkel kunnen smachten naar een beetje aandacht. Sheila vond deze wending dan ook niet heel erg. "Zullen we verder gaan?" vroeg ze hem. "Dan hoef je denk ik niet meer te improviseren, ik weet dat zoiets je zwaar valt." Zei ze hem zacht toe. Door de adrenaline in haar lijf vergat ze al het slechte even, vergat ze wat haar was aangedaan en had ze kunnen genieten van hem. Glimlachend bekeek ze hem terwijl ze zich af vroeg wat ze zometeen zou gaan doen, ze zou hem in ieder geval geen last willen zijn dus mocht hij behoefte hebben aan gezelschap dan wist ze al dat ze ij hem zou blijven maar ze wist ook best dat als ze even niet gewenst was ze dat niet erg vond. Inmiddels was ze wel aardig wat gewend en in haar eentje kon ze zich inmiddels ook prima vermaken.

"Ik zal het proberen.' Antwoordde Kian schalks. Hij wilde het niet toegeven, maar eigenlijk had die zoen wel goed gevoeld, bekend ergens. Het was prettig om zo bij haar in de buurt te zijn, alleen was alles minder spannend. Zo had hij iemand om de spanning mee te delen, veel beter dan ergens opgesloten zitten in een muffe hut. Hij keek om zich heen, kijkend of het veilig was en ja, er was niemand meer. 'Ben je gek, improviseren maakt juist dat je vrij bent.' Hij knipoogde naar haar en liep verder, waarbij hij zijn vingers om haar polsen vouwde. Zo kon hij haar beter sturen dan met woorden en konden ze elkaar in de smalle straten van de stad niet kwijtraken. Want hoewel het middernacht was, liepen er toch mensen op straat. Vooral gespuis. Ook mensen die de vrouw zo zouden verraden voor een goudstuk. 'Ik weet wel een goede herberg, die zocht je toch?' Hij leidde haar een paar straten verder naar een herberg, geplaatst in de dikke muren van de vesting.

Ze glimlachte even en keek hem aan. "Ach ja, ik ben niet netjes ook wel bij jou gewend dus ik vind het niet zo erg." Zei ze kalm, ze glimlachte even om zijn woorden en knikte. "Het voelt heerlijk om vrij te zijn>" Zei ze zachtjes, ze glimlachte even en keek toen naar de herberg waar ze uitkwamen. "Dankje, blijf je slapen? Of ga je weg?" vroeg ze, nerveus keek ze hem aan. Ze vond het heerlijk als hij bij haar zou blijven, ze nam zijn hand even vast en kuste hem toen opnieuw. "Dankjewel dat je me dit liet meemaken, ik vond het heerlijk." Zei ze kalm. Ze bleef wachten voor de herberg en glimlachte rustig. Ze vond het heerlijk om zijn lippen op de hare te voelen, het voelde prettig. Niet perse voor liefde maar wel gewoon dat ze aangeraakt werd door iemand. "Als je wilt kan ik ook wel vast een kamer voor jou regelen." Zei ze kalm en ze keek hem rustig aan.

Hij keek haar aan. Ze leefde werkelijk op hiervan, dat betekende dat ze toch anders was dan hij in eerste instantie gedacht had, avontuur was altijd iets geweest waarvan hij meer wilde, wat werkelijk nooit genoeg was. Hij genoot ervan en het was goed om te zien dat zij dat ook deed. Hij grijnsde even toen ze haar lippen op de zijne drukte. Hij liet zijn vingers over haar haar glijden. 'Hou je het wel netjes?' Hij dacht even na en kwam toen tot een beslissing. 'Ik ga ook wel mee naar binnen, ze hebben hier vast eten genoeg. En de laatste keer dat ik in een herberg zat, kon ik prima zelf een kamer regelen.' Hij knipoogde en duwde de deur open, om haar naar binnen te laten. Boven renden de wachten nog steeds rond. Hij wierp een laatste blik op de mannen en ging de herberg binnen.

Met een glimlach knikte ze eventjes. "Dat is iets dat ik wel kan hoor." Zei ze rustig. Ze glimlachte en stapte de herberg binnen. "Oh ik geloof best dat je het kan, ik vroeg me alleen af of je dat ook kon als je je volgepropt had met eten en drank." zei ze kalm waarna ze aan een tafeltje ging zitten. Ze hield zijn mantel om zich heen en bekeek hem even. Daarna pakte ze de kaart van tafel en bekeek die, maar de jongedame was al snel uitgekeken. Kort wachtte ze even en keek ze naar de tafel waar ze in kraste, ze dacht na. Ondanks alles hoopte ze oprecht dat het hier veilig zou zijn. Zacht beet ze op haar onderlip en probeerde het van zich af te zetten. Ze moest haar oude ik toelaten nu, haar hang naar het avontuur dat ze net had meegemaakt. Ze moest zich nu niet laten overmeesteren door angst! En dat deed ze ook niet, vanuit zichzelf bestelde ze wat wijn en wachtte even, Kian had er zeker wel eentje van haar te goed na al dit.

Hij keek haar onderzoekend aan, hij had nog steeds zijn scherpe zintuigen en hij wist misschien niet precies wat de gedachten van anderen betekenden of hoe ze tot die gedachten kwamen, hij wist wel dat er iets in haar hoofd hing wat maakte dat de zorgen haar denken zouden kunnen benevelen. 'Ze komen hier echt niet hoor.' Antwoordde hij zachtjes. 'Deze herberg ligt in een uithoek, hier komen bijna alleen vaste klanten. En ikzelf.' Hij woelde even door zijn haar en nam ook plaats op een stoel, hij trok zijn kleding even recht, dat schuin was gaan zitten door het rennen en wachtte tot hij wat te eten zou krijgen. De eigenaar kende hem, dus zou ook meteen weten wat hij wilde eten.

Sheila keek hem even aan, het was alsof hij precies wist waarover ze aan het denken was maar ze knikte. Veel mensen vertrouwde ze niet maar ze vertrouwde Kian op zijn woord. "Dit was toch wel een van de leukere dingen die we ooit samen hebben gedaan." Zei ze terwijl ze haar glas wijn ontving en er een slokje van nam. Rustig bekeek ze de jongeman en glimlachte kort eventjes naar hem. Zo veel hadden ze namelijk niet samen gedaan, op de ruzie, de nacht in bed en de slapende nacht in bed na, daarom benoemde Sheila dit tot een van de leukere dingen. Met plezier gaf ze het een tweede plek. Haar vingers draaiden rustig het glas rond terwijl ze soms een slokje eruit nam, nadenkend over wat ze kon zeggen. In praten met hem was ze nooit goed geweest. Hij was zo vreselijk gesloten vond ze, daar kon ze niet goed tegen. Ze wist best dat hij niet zo oppervlakkig was als hij leek maar deed al geen moeite meer om onder die oppervlakte te komen. Sheila had geleerd dat als hij haar toe wilde laten ze die kans met beide handen aan zou grijpen maar hem ergens toe dwingen toch niet zou helpen. Vandaar misschien ook dat ze nu even niets wist te zeggen. Deze beleving verwerkte zich rustig in haar terwijl ze ontspannen zat.

Na deze meet eentje doen die na het hele gebeuren tussen Kian en Kirsten is?