Café d'r Klinge - rijk van de stier

Verrassend stil ging de deur open toen Morach hem openduwde. De etensgeuren waren al van ver te ruiken en het had hem hier naartoe gelokt. Hij kon het niet helpen: Al zeker een dag had hij niks gegeten en hij was totaal uitgeput van de reis. Zijn haren lagen in vette slierten rond zijn hoofd en zijn ogen, die normaal gesproken vaak wel vriendelijk en nieuwsgierig stonden, waren nu haast dof. De wallen onder zijn ogen waren duidelijk te zien en zijn huid, die normaal gesproken toch redelijk getint was, had nu een haast onnatuurlijke kleur gekregen, grauw, zo zou je het kunnen noemen.
Een zucht van verlichting gleed over zijn lippen toen hij eindelijk kon gaan zitten in een van de zachte stoelen. De haard knetterde vrolijk, waardoor het een klein beetje op thuis leek, wat hem gelijk weer een beetje heimwee begon te bezorgen. Voor even sloot hij zijn ogen, was hij thuis bij zijn vader. Liep hij over de landerijen die vol stonden met prachtige bomen, vol op in bloei en met om hem heen de geuren van mest en vers gras. De waanbeelden verdwenen net zo snel als ze gekomen waren: Toen een lief uitziende vrouw naar hem toe liep en hem op zijn schouder aantikte. 'Wil je iets eten, jongen,' vroeg ze moederlijk, waarna Morach iets overeind kwam. 'Wat heeft u vanavond?' vroeg hij voor de zekerheid. 'Stoofpot met vers gevangen vlees,' zei ze lachend. Morach knikte, was tevreden. Voorlopig had hij nog genoeg geld om het zichzelf gemakkelijk te maken.

Kirsten trok de kap nog beter over haar hoofd terwijl zij de grens van het centrum betrad. Oké dit was het dan. Ze was nu in het centrum en liep gauw naar de gezocht bordjes. Daar zag ze een tekening van zichzelf echter alleen met haar haren kort en paars. Nu leek ze daar nog nauwelijks op met haar blauwe, lange lokken en een lippiercing in. De vrouw keek eens rond, hoorde een bekend liedje en besloot een café te gaan bezoeken. Ze deed de deur open, liep naar de bar en deed toen pas haar hele mantel af. Ze schudde met haar hoofd zodat haar lange, blauwe lokken mooi als een gordijn over haar schouders vielen. "Ik wil graag pure, witte wodka met ijs graag" De man keek verbaasd want het was niet gebruikelijker dat vrouwen van wodka hielden. Hij gaf haar het glas die ze in een keer achterover goot. Ze liet het glas weer over de bar glijden. "Doe maar nog eentje" Kirsten had het al meteen warm gekregen. Dat was ook de bedoeling want buiten werd het s'avonds gauw fris. Het koelde zo snel af. Ze keek een beetje rond, stopte even om naar een jongen te kijken die vreselijk uitzag. Onverzorgd. Kirsten bracht de glas naar haar lippen, bleef de jongen een tijdje aan kijken met haar doordringende groene ogen en schoof weer terug richting de barman. "Het ruikt lekker hier, doe mij ook maar een beetje van die stoofpot"

Ergens in zijn roes kwam de vrouw langs om hem zijn maaltijd aan te reiken. Direct zette Morach het bord met voedsel neer op het kleine tafeltje, links van de haard. Ze was zo vriendelijk geweest om er een glas warme melk bij te doen, zodat hij het weer een beetje warm kon krijgen. Zonder ook maar enige aandacht te besteden aan de rest van de mensen in het café goot hij de melk in kleine beetjes naar binnen. De warmte verspreidde zich algauw over zijn lichaam, tot in de toppen van zijn vingers. Het bracht hem weer een beetje in deze wereld. En algauw zat Morach met flink genoegen van de stoofpot te eten. Het verse wild wat er ingestopt werd, samen met de velen groenten maakte het tot een stevige, maar vooral gezonde maaltijd. Uiteindelijk draaide hij de stoel wat, zodat hij een goed zicht had op de rest van het café. De mensen die hier waren vielen wel mee, het was immers een keurig café met mensen die zo min mogelijk met gure plannetjes te maken wilden hebben. Tenminste, dat nam hij dan maar aan.
In het begin merkte hij het niet zo, maar hoe langer hij daar in die stoel zat, hoe meer hij begon te denken dat hij bekeken werd. Maar op het moment dat hij dacht te weten waar de bespieder vandaan kwam en hij keek, zag hij enkel een bijzonder meisje, eerder een jonge vrouw, die de andere kant opkeek. Het zal wel aan hem liggen, dacht hij. Waarna hij zich weer omdraaide en rustig in het vuur ging zitten staren.

Ook kreeg de vrouw een kom met stoofpot toegeschoven. De man glimlachte vriendelijk maar vond de combinatie van wodka en een warme maaltijd maar vreemd. Kirsten was ook niet de gewoonste in deze wereld. Als je zoveel als haar had meegemaakt zou het raar zijn dat je nog 100% normaal zou zijn. Het verse wild wat er ingestopt werd, samen met de velen groenten maakte het tot een stevige, maar vooral gezonde maaltijd. "Heerlijk. U mag uw vrouw wel complimenteren" De aardige vrouw keek even op, glimlachte vriendelijk naar Kirsten en ging verder waar zij mee bezig was. Langzaam begon het koude gevoel haar lichaam te verlaten. Het maakte plaats voor warmte en haar lege maag werd nu goed gevuld. Nadat ze klaar was met haar maaltijd schoof ze beleefd de kom terug. "Heerlijk, echt heerlijk. Doe mij maar een Jagermeiser in een klas alsjeblieft. Na twee glazen wodka moet ik toch eventjes oppassen"

Hoe later het werd, hoe meer hij de neiging kreeg om gewoon zijn ogen dicht te doen en in slaap te vallen. Het enige wat hem daarvan weerhield was zijn eigen wilskracht om niet in een kamer vol andere, voor hem vreemde mensen zomaar in slaap te vallen. Het leek hem allemaal nogal gênant. In plaats daarvan bleef hij de andere mensen in de zaal in de gaten houden. Zo werd het voor hem een spelletje om achter hun namen te komen zonder het aan hun te vragen. Hij zou gek zijn als hij het deed. Achter sommigen was hij al snel achter, ze waren luidruchtig en begonnen al een beetje aangeschoten te raken. Anderen zaten net als hem stilletjes in een hoekje en reageerden op niemand, maar ook die kon hij wel achterhalen. Er was een geval waarbij het onmogelijk bleek te zijn. Het meisje, dat al eerder zijn aandacht had getrokken. Met prachtige, wel onnatuurlijke haren en bijzondere groene ogen. Hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan dat hij nu al precies wist hoe ze er uitzag, hoe ze lachte, maar ook hoe haar ogen gevoelloos konden zijn, zonder blijk van genade. In zijn hoofd had hij haar al helemaal compleet.
Nu haar naam nog.
Morach zuchtte diep, stond op en bracht het bord weg, die de vrouw vergeten was op te halen. Hij snapte het wel, ook zij had vast en zeker een lange dag achter de rug en zou een onopvallend, beetje vies persoon als Morach was zo over het hoofd zien. De vrouw kwam al snel de keuken uit en hij overhandigde haar het bord. 'Dankjewel, jongen. Kan ik verder nog iets doen voor je?' vroeg ze hartelijk. Hij glimlachte kort. 'Heeft u heel misschien een kamer te huur voor vannacht?' Hij kon het altijd proberen, misschien had ze nog wel een oud zolderkamertje vrij voor hem. Aminta zou het vannacht ook wel redden. In het beekje zou ze genoeg vis kunnen vangen om haar buik rond te eten en niemand, zelfs de beste criminelen, durfden bij haar in de buurt te komen. Je moet geen slapende draken wakker maken, zei zijn vader altijd.

De vrouw tikte met haar nagel op de bar terwijl zij de warmte van haar alcohol door haar keel voelde vloeien. Heerlijk die warmte wat door trok tot haar maag. Vanavond zou zij goed slapen. Rage zou zich vast ergens vestigen buiten de stad op een donkere plek waar niemand hem zou kunnen zien. Ze miste hem nu al een beetje want ze konden al vaker niet samen bij elkaar zijn door zijn grote. Zijn veiligheid was voor Kirsten top prioriteit. Zij nam enkele shotjes en merkte dat iemand naar haar keek. Ze voelde dat. Voor heel kort keek zij over de schouder, haar groene ogen ontmoette dat van de jongen die zij eerder had bekeken. Daarna draaide zij zich weer om en nam nog een shotje. "Ik wil zo'n caramel shotje proberen, de laatste voor vanavond" Nu had zij het in ieder geval minder koud buiten. Op een of andere manier trok de jongen haar aandacht die zij gewoon met haar ogen moest volgen. Een kamer huren. Misschien was dat een goed idee. Kirsten sprong op en stond naast de jongen. "Ik zou ook van uw kamer gebruik willen maken mevrouw. Misschien kunnen wij hem wel delen" Ze keek de jongen met een koude expressie aan. Het herinnerde je aan de koude nachten wanneer het onder 0 vroor. "Dat scheelt namelijk in de kosten en meestal zijn zo'n kamers wel te doen met twee personen"

Hier niet een nieuwe meeting laten plaatsvinden a.u.b.
diegene is op vakantie

Hij kon alleen maar knikken, had geen zin om nog ergens over na te denken en wilde gewoon zo snel mogelijk zijn bed in duiken. 'Is goed hoor,' zei Morach met een iets wat schorre stem. De vrouw keek hem aan, met warme ogen. 'Hoeveel mag dat kosten,' vroeg hij. Het was een veel te vermoeiende dag geweest. Eigenlijk was het zijn eigen schuld: hij hoorde op deze leeftijd een veel betere conditie te hebben dan dat hij nu heeft, bovendien lukt het vliegen hem niet al te best, het gaat allemaal te snel voor hem. Aminta werkt natuurlijk ook niet lekker mee, maar daar kan hij vrij weinig aan doen.
'Twee zilveren munten,' zei ze, terwijl ze me nog eens goed van top tot teen bekeek. 'Een kamer voor twee dus?' vroeg ze voor de zekerheid. Morach knikte lichtjes. 'Volg mij maar,' zei ze. Omdat hij verder weinig bagage bij zich had, enkel een dikke mantel, waarbij hij aan de binnenkant een aantal geldstukken had vastgenaaid, hoefde hij niets meer te pakken en liep hij gelijk mee.
Het was een kleine, schone kamer met twee normale bedden. Netjes opgemaakt en het raampje stond op een kiertje, waardoor we precies tegen de ondergaande zon aankeken. Het was een gezellig, knus kamertje, waarin alles van hout was. 'Waar wil jij liggen,' vroeg hij, enkel om vriendelijk te zijn. Het kon hem eigenlijk weinig schelen. Een bed was een bed.

De jongen leek erg vermoeid door zijn reis, Kirsten kon het wel voorstellen. Dat had zij vaak genoeg wanneer ze de kans niet kreeg om goed te kunnen herstellen. Dag en nacht vluchten voor wachters, soms geluk als ze je een week met rust lieten. In andere woorden: haar niet vonden. "Twee zilveren munten?" Dat viel nog reuze mee en als ze deden delen kostte het ieder een zilveren munt. "Ja dat is prima, wel met twee aparte bedden graag" De vrouw volgde de andere twee naar de kamer waar zij zou gaan slapen. Eindelijk weer eens in bed in lange tijd. Het was een kleine, schone kamer met twee normale bedden. Netjes opgemaakt en het raampje stond op een kiertje, waardoor hen precies tegen de ondergaande zon aankeken. Het was een gezellig, knus kamertje, waarin alles van hout was. "Dit is acceptabel" zei de vrouw op een normale toon totdat de jongen tegen haar begon te spreken. "Kies jij maar uit want het ziet er uit dat je echt je slaap nu nodig heb"

Nieuw
---

Kirsten trok de kap nog beter over haar hoofd terwijl zij de grens van het centrum betrad. Haar draak bleef buiten de stad en zou zich alleen laten zien wanneer het nodig was. Gelukkig was Rage een duistere draak dus in de nacht kon niemand hem zien. Zelfs zijn blauwe manen werden onthuld door zijn duistere schaduwen. De laatste tijd was het rustig, de wachters dachten vast dat ze dood was na alles wat er was voorgevallen in de afgelopen maanden. Kirsten besloot om wat meer het centrum in te lopen en hield haar hoofd gebogen zodat niemand haar zal herkennen. De dame hoorde een bekend liedje en besloot een café te gaan bezoeken. Ze deed de deur open, liep naar de bar en deed toen pas haar hele mantel af die zij op de kruk naast haar neerlegde. Ze schudde met haar hoofd zodat haar lange, blauwe lokken mooi als een gordijn over haar schouders vielen. "Ik wil graag pure, witte wodka met ijs graag" De man keek verbaasd want het was niet gebruikelijker dat vrouwen van wodka hielden. Hij gaf haar het glas die ze in een keer achterover goot. Ze liet het glas weer over de bar glijden. "Doe maar nog eentje" Kirsten had het al meteen warm gekregen. Dat was ook de bedoeling want buiten werd het s'avonds gauw fris. Het koelde zo snel af. Vanavond wilde zij volledig ontspannen zonder aan iets te denken of zorgen te maken.

Matt had al een tijdje in het café gezeten, in het begin van de avond waren er nog een aantal vrienden geweest die hem hadden vergezeld maar inmiddels zat hij hier alleen. Toen er een vrouw naast hem kwam zitten die pure wodka bestelde keek hij op. Hijzelf had de hele avond aan de bier gezeten, het was een gemakkelijk drankje en hij vond het vanavond niet nodig dronken te worden. 'Een vrouw die wodka drinkt?' zei hij lichtelijk verbaast maar ook met een spottende ondertoon. 'Je hebt vast wat te bewijzen,' zei hij met een scheve glimlach. Zijn ogen straalde hun gewoonlijke kracht uit dus het zou hem niets verbazen als de vrouw hier, die hij net ongeveer wel beledigde, straks in zijn armen zou liggen. Tenminste als hij dat wilde.

Wanneer zij de klanken van een stem hoorde keek zij die richting uit waar het vandaan kwam. Zij had de man niet eens zien zitten omdat zij daar de aandacht niet aan had besteed. "Klopt." Sprak ze op een neutrale toon voordat zij het glas naar haar lippen bracht om er een slok van te nemen. Bij zijn volgende woorden trok zij haar wenkbrauw omhoog. "Pardon?" Een geamuseerde glimlach sierde op haar gezicht. Hij durfde. Meestal kreeg je ruzie met haar maar ze kon dit wel waarderen. Iemand die gewoon zei wat hij dacht ook al bedoelde hij het om Kirsten te beledigen. "Ik vind het gewoon lekker." Ze keek naar zijn bier. "En hier hebben we iemand die de wodka niet kan handelen? Bang dat je straks naast je krukje ligt?" Haar toon klonk spottend maar niet onvriendelijk. "Barman, doe deze hier iets sterkers bijschenken dan dat biertje in zijn handen." De barman keek naar de jonen. Wat zou ik voor je in mogen schenken? De dame naast je trakteert je."

Matt lachte honend naar de vrouw. 'Denk je dat je me eronder kunt drinken?' vroeg hij nog steeds honend lachend. 'Ik doe met deze schone dame mee,' zei hij waarna de barman ook voor hem een wodka inschonk. Met een scheef glimlachje pakte hij het glas op en klokte het in een keer naar achter. De alcohol zou niet snel vat op hem krijgen. Hij dronk elke avond flink door, het was maar zelden dat hij zo dronken werd dat hij niet meer kon lopen en de volgende dag niet meer wist wat hij allemaal had gedaan. Meestal lag er dan wel iemand naast hem die het hem fijntjes kon vertellen.

"Is dat een uitdaging? Want dat ga ik zeer zeker met je aan. Er zit namelijk een vrouw tegenover je die sterke drank drinkt in plaats die zoete troep. En dat al voor een aantal jaartjes." Een uitdagende glimlach sierde op haar gezicht want zij mocht hem nu al. Gewoon hoe hij alles durfde een deed. Zijn houding. Arrogant zou ze het niet snel noemen eerder zelfverzekerd. Weten wat je wilt. De barman vond dit wel leuk en trakteerde deze 2 personen op brandy van ook nog eens goede kwaliteit. Dat kon Kirsten zeer zeker waarderen. Ergens moeten jullie beginnen zei de heer tegen hun. Kristen hief haar glas op en bedankte de barman voor zijn gulheid. "Zullen we alvast proosten op mijn overwinning?" Ze schonk de man een uitdagende glimlach. "En graag wil ik de naam weten wie tegenover mij zit. Of je laat mij raden alleen ben ik daar niet een held in." Haar groene ogen keken in de zijne. Ze was eens benieuwd hoe hij hierop ging reageren.

Matthew hield zijn hoofd even scheef en glimlachte naar haar. 'Een vrouw zal mij echt niet verslaan in een uitdaging op gebied van drank,' zei hij tegen haar. Hij pakte het glas wat hij van de barman had gekregen van de bar. 'We proosten op je verlies, dat is wat minder pijnlijk voor je,' zei hij grinnikend tegen haar terwijl hij zijn glas tegen dat van haar tikte en het achterover sloeg. Met een tik zette hij het glas weer terug op de bar. 'Schenk maar vol,' zei hij met een scheve grijns tegen de barman. 'Matthew is de naam, en wat is de naam van de schone dame die de moed heeft om tegen mij te strijden?' vroeg hij grinnikend.

"Iemand moet de eerste zijn." Zij tikte met haar glas tegen de zijne en luisterde naar zijn woorden van zelfverzekerd zijn. "Eerst zien dan geloven." Geamuseerd sloeg zijzelf ook haar glas achterover. Het brandde gevoel door haar slokdarm voelde prettig aan. Dat was een van de redenen waarom zij sterk drank dronk. Ook zij liet haar glas weer vullen door de barman die geamuseerd leek te zijn door hun strijd. "Matthew..." Ze sprak zijn naam op een verleidelijke toon terwijl zij de glas naar haar lippen bracht en eraan nipte. Ze liet haar tong langs haar onderlip glijden en glimlachte. "Kirsten. " Ze gleed met haar vingers door haar blauwe lokken die zij naar achteren gooide zodat ze over haar rug vielen op een plukje na. Die was ze vergeten omdat ze nu nogmaals een slok nam van haar drinken. "Zo meteen een shotje doen?"

Matthew glimlachte verleidelijk. 'Jij zal die eerste niet zijn,' zei hij lachend. Vervolgens goot hij het volgende glas alcohol naar binnen. Het brandde in zijn keel, maar hij was een ervaren drinker. Hij had er geen last van. Hij pakte nog steeds verleidelijk glimlachend het plukje haar dat ze was vergeten en streek het acher haar oor bij de rest van haar haar. 'Goed plan,' zei hij tegen haar en bestelde de shotjes bij de barman.

"We zullen zien. Hoogmoed komt voor de val. Onthoudt dat." Ze dronk haar glas leeg tot het laatste druppel en keek naar de shotjes die de barman had neergezer. Jagermeiser, wat Kirsten niet lekker vond, een karamelshotje - een van haar lievelings en eentje wat ze zo niet wist te zeggen. De vrouw keek op wanneer hij een pluk achter haar oor deed. Een lichte blos trok over haar wangen. Bij haar viel het sneller op omdat ze een bleke huid had. "Dat was niet nodig geweest." Mompelde ze zachtjes voordat ze het eerste shotje pakte. "Kom Matthew anders loop je nog achter." En met deze woorden sloeg ze het shotje achter over gevolgd met de andere twee. "Hmm lekker. Karamel is het beste. Wat drink jij trouwens graag?" Kirsten vond het interessant om te weten wat mannen graag dronken. Als het iets niet was wat zij niet kon ging zij dat zelf uitproberen.