Cafe de Lwéon - Rijk van de maagd.

Dit café ligt aan de rand van Lwéon, een niet heel bekend dorp in het rijk van de Maagd. Het café zelf ziet er zeker goed uit. Het i erg mooi versierd van binnen, ja de man heeft zeker zijn best erop gedaan. Hij is er dan ook trots op, zijn naam is Cedric. Hij beheert het goed, er wordt niet gevochten, dat wordt niet gewaardeerd. Verder, als het te erg wordt, zet hij je er ook uit. Voor de rest wordt vrijwel alles geschonken zolang je maar betaald en is iedereen welkom.

Personen: Ongeveer 5-6

Aphrodite stapte het café binnen. Haar hakken tikten op de hardhouten vloer. Ze liep recht op de bar af en negeerde, zoals gewoonlijk, de blikken van de anderen in het café. Ze nam plaats op een van de barkrukken nadat ze haar zwarte cocktailjurkje glad had gestreken. Ze zette haar rode pumps op het onderste gedeelte van de bar, dat precies op de goede hoogte zat en al zo afgesleten was dat het duidelijk was dat ze niet de eerste was die dat deed. Ze krabde even op haar, die bloot was door de open rug van haar jurkje, met haar roodgelakte nagels. Ze keek de barman met een glimlachje aan en bestelde een rode wijn.

sorry nicolette en ik gingen hier meeten

Ohja, dat was ik vergeten. Fml, ik ben echt met teveel bezig :s

Dan doen we toch gewoon met zijn drieeën tegelijk? of is dat niet goed?

Ik weet niet, ik denk niet dat Snow niet tussen die twee past.

haha het kan wel hoor, wordt leuk met snow als onschuldig naief meisje en twee mannenverslinders :p ik begin wel

Ja, als jij het geen probleem vind viev? Dan maak ik mijn reactie even af.
-
Kalm opende ze de deur. Ze streek even haar rode lokken uit haar gezicht en schudde ze goed zodat de golvende eindjes weer mooi golfden. Haar groene ogen gleden even door het café heen en met kalme stappen liep ze naar de bar. Ze nam plaats op nog een van de vrije krukken naast een andere vrouw, veel aandacht besteedde Sheila nog niet aan haar. De avond was nog jong en ze had nog niet besloten of wie ze wilde. "Een zoete, witte wijn.' zei ze met een glimlachje. Ze haalde een terugvallend lokje even uit haar gezicht en keek vervolgens verder, langs de mannen die er zaten. Ze keek er genietend naar en grijnsde breed. Ze vond het heerlijk om al die mannen te zien, heerlijk vlees zat hier. Ze kruiste haar benen even door ze over elkaar te slaan, haar jurkje die redelijk kort was en vaak ook strak was, accepteerde die houding maar met moeite. Ze keek toch ook wel even naar de vrouw aan haar zijde, Sheila moest bekennen dat ze ook wel voor de charmes van haar eigen geslacht viel en dat vaak nog liever had.

Met haar vertrouwde mosgroene mantel ver over hoofd getrokken, liep Snow het café binnen. Fírnen vloog net weg om nog even te jagen, maar had haar laten beloven dat ze hem zou roepen als er iets was. In het café was het aardig druk met lachende en drukpratende mensen, aangezien het al wat later op de avond was. Snow pakte de randen van haar kap en liet hem voorzichtig naar achteren zakken, waardoor haar gezicht tevoorschijn kwam. Al gebruikte ze nooit make-up, of misschien kwam het juist daardoor, maar haar gezicht was alsof het van porselein was, zeker nu de kou buiten er nog een paar rode blosjes op had gemaakt. Haar reebruine ogen gingen de ruimte af terwijl ze haar ravenzwarte haren over haar schouder naar voren streek. Naast haar gezicht was er weinig van haar lichaam onthuld, alleen haar slanke handen nu ze de handschoenen uitdeed. Ze liep met snelle soepele passen naar de bar. De blikken die er op haar werden geworpen zag ze niet eens. Je kon de definitie van onschuld nemen en dat verdrievoudigen en dan zat je in de buurt van Snow's onschuld. Rustig klom ze op een kruk, aangezien ze niet zo groot was en maakte de klip van haar mantel los. Ze legde het ding over haar schoot en keek toen wat schuw op naar de barman om met haar zachte stem wat te drinken te bestellen. Hierna keek ze wat rond naar de mensen naast haar. Ze verwachtte niet dat hier mensen zaten die haar zouden kennen, ze was ver genoeg van haar eigen rijk, zodat haar stiefmoeder hier geen macht had, naast haar soldaten.

Aphrodite nipte van haar rode wijn. Ze bekeek de dame die net naast haar was komen zitten van top tot teen. Ze had overduidelijk een goede smaak. Ze kon zich herinneren dat zijzelf een jurkje in haar kast had hangen dat leek op diegene die de vrouw naast haar aanhad. Je kon ook zeggen dat ze verder qua uiterlijk ontzettend op elkaar leken. Beide rood haar, groene ogen en een vrouwelijke bouw. Als een ontzettend dronken man voor hen had gestaan had hij gedacht dat hij dubbel zag. Ze draaide haar wijnglas aan de steel rond en liet nu haar blik over het meisje glijden dat net binnen was gelopen. Zij zag er duidelijk heel anders uit dan Aphrodite en de roodharige dame naast haar. Toch vond Aphrodite iets vertrouwd aan het meisje. Het was haar manier van doen. Aphrodite kon merken dat het meisje ook van hoger komaf was. Misschien zelfs wel hoger dan zijzelf. Dat ze vroeger dacht dat iedereen in de twaalf rijken een wilde barbaar was kon ze nu niet meer begrijpen.

Ik reageer morgen weer. Sorry, red dat niet met mijn mobiel en moeheid. Tot morgen♡

Met een glimlachje keek ze even rond, genietend. De vrouw naast zich had klaarblijkelijk een zeer goede smaak maar wat haar voornamelijk verbaasde was dat ze als haast twee druppels water op haar leek. Genietend nipte ze van haar witte wijn, normaal nam ze die niet zomaar, alleen met speciale gelegenheden. Maar zo speciaal was dit niet eens, toch had ze het gevoel dat dit een speciaal iets was. Wederom ging haar blik even even door het café heen naar de deur. Een meisje was binnengekomen, nouja, een echt meisje was het niet meer te noemen. Ze had het lichaam van een vrouw maar als je in haar ogen zou kijken zou je de onschuld van een meisje zien. Met een kleine glimlach keek Sheila naar haar en haar groenblauwe ogen genoten van deze aanblik, Sheila genoot sowieso van vrouwelijk schoon bij zich in de buurt. Zowel van de vrouw als van het onschuldige meisje. Met een glimlachje die ondeugend rond haar lippen speelde nam ze nog een nipje van haar wijn. "Misschien wordt het hier toch nog gezellig." Zei ze voor zich uit, niet wetende of de andere vrouw haar zou horen, maar dat maakte haar totaal niets uit. Die mocht het best weten

Naast Snow zat aan de ene kant een oudere man, die zich helemaal had verborgen in zijn reismantel en er maar stilletjes bij zat. Niet dat Snow het erg vond, dit was één van de eerste cafés die ze ooit was binnengestapt en ze wilde liever alleen zitten dan door mensen lastiggevallen te worden, zoals de vorige keer was gebeurd. Haar blik gleed de andere kant op en viel op de roodharige vrouw naast haar (Sheila, aangezien ze beide rood zijn :p). Ze zag er wat vriendelijker uit, alleen was ze niet het type waar Snow mee om zou gaan in het paleis. Maar ze was er al achtergekomen dat types zoals in het paleis, hier in de buitenwereld maar weinig waren. Toch maakte dat juist dat Snow nieuwsgierig was naar hen, zo ook naar deze vrouw die er erg mooi uitzag. Het kostte niet veel moeite om daarbij de vrouw die nog een kruk verderop zat te spotten, wiens uiterlijk wel heel erg leek op die van haar buurvrouw. Toch dacht Snow niet dat ze familie waren, want naast haarkleur, oogkleur en manier van kleden, leken de gelaatstrekken niet veel op elkaar. Ze wist dat ze ook haar krachten kon gebruiken om dit uit te vinden, maar ze beschouwde het als onbeleefd, zeker bij vreemden. En hoewel staren ook onbeleefd was, toch bleef haar blik op de twee vrouwen gericht.

Het was koud buiten en daarom was Eden het café in gevlucht. Ze was opweg naar huis, maar hield een stop omdat Megu moe aan het worden was. De kou was niet leuk en daarom zat ze nu aan de bar met een grote kop koffie. Het was nog middag, maar het zag er buiten uit alsof het diep in de nacht was, zo donker was het door alle wolken. Eden rilde en nam voorzichtig een slokje van haar koffie. Het was rustig in het café, waarschijnlijk zou het pas tegen de avond echt druk worden hier. Eden had hier geen problemen mee, minder mensen was altijd beter in haar ogen. Het was een prettig café om in te zitten, dus Eden zou hier nog wel even zitten.

Crevan stond voor de deur van een café. Hij wilde naar binnen, want het was koud en het begon zacht te regenen. Maar eigenlijk wilde hij hier niet zijn. Lore begon met haar neus tegen zijn been aan te duwen, haar vacht was overeind gezet tegen de kou. Crevan opende zuchtend de deur, Lore glipte zodra ze kon naar binnen. Crevan keek of hij Mico zag, maar zijn draak was waarschijnlijk ergens hoog door de vochtige lucht aan het flitsen. Crevan liep naar binnen, het café was zo goed als verlaten, er zat een persoon aan de bar, een paar tafeltjes waren bezet en in een hoekje zaten drie oude mannen een kaartspelletje te spelen. Crevan liep naar de bar, er waren maar vier barkrukken dus Crevan zat dichter bij de andere persoon dan hij wilde. Hij ging zitten, zette zijn ellebogen op de bar, vouwde zijn vingers in elkaar en liet zijn kin erop steunen. Lore ging aan zijn voeten liggen en krulde zichzelf op, haar staart over haar snuit. De barman kwam aanlopen. "Goedenmiddag," zei hij vrolijk. Crevan keek op, knikte als groet met misschien een soort van fijn, onopvallend glimlachje rond zijn lippen. "Water graag," zei hij tegen de man, zonder op een vraag te wachten. De man bleef hem aankijken, nog steeds glimlachend. "Verder iets?" vroeg hij. Crevan schudde zijn hoofd. De man knikte een paar keer en liep daarna weg.

Eden keek op toen er iemand naast haar aan de bar kwam zitten. Het was een jongeman en de kou van buiten kwam van hem af. Ze rilde even want ze had haar jas nu niet meer aan. Haar handen vouwde zich om haar warme kop koffie om zichzelf op te warmen. Eden hield totaal niet van kou, echt niet. Voorzichtig nam ze weer een slokje en stiekem keek ze even naar wie er naast haar was komen zitten. Een jongen met bruin haar, duidelijk iets groter dan zij was. Ze keek weer voor haar want ze wist dat ze thet zelf ook niet leuk vond als iemand de hele tijd naar haar keek. Het was alleen het geval dat er niemand anders was in het café, zo was er ook niemand om naar te kijken. In sommige café's speelden zich wel eens wat dingen af, zodat je onopmerkelijk naar mensen kon kijken. Mensen kijken kon soms erg amuserend zijn.

Crevan wachtte tot de barman terugkwam. Het duurde een tijdje, maar de man kwam uiteindelijk teruglopen met een groot glas water. Crevan pakte het niet aan, dus het werd min of meer naar hem toegeschoven. De barman bleef een tijdje voor hem staan. "Wil je echt niets anders?" vroeg hij. Crevan richtte zijn ogen op, keek daarna naar Lore die bij zijn voeten lag te slapen en keek daarna weer naar de man. "Nee," zei hij. De barman keek verward en boog zich naar voren om te zien wat er op de grond lag. Hij ademde in alsof hij schrok en hij schoot weer overeind toen hij de vos zag. Crevan keek voor zich uit. "Vrees niet, ze doet niets," zei hij kalm. Hij kreeg altijd deze reacties als mensen Lore zagen. Iedereen zag de vos als een listig, gemeen en sluw wezen, terwijl Crevan alleen maar intelligentie en nieuwsgierigheid zag. De barman keek een tijdje naar Crevan, gerustgesteld door zijn woorden haalde hij zijn schouders op en ging hij weer verder met glazen afspoelen. Crevan tilde zijn glas water op en nam een slok, het water was koud, maar minder koud dan het buiten was.

Ook Eden keek op door hetgene dat er naast haar afspeelde. Ze kon het niet laten om ook te kijken wat er bij de voeten van de jongen lag. Haar nieuwsgierigheid was erg groot. Haar ogen werden even wat groter. Dat was erg apart, een vos. Dat zag ze ook niet elke dag. Een klein glimlachje sierde daarna haar lippen en ze keek naar de jongen. "Is hij/zij tam?" vroeg ze rustig aan de jongen. Gewoon een vraag, niet gelijk overdreven vriendelijk of gedoe, daar had ze helemaal geen behoefte aan. Ze nam een slokje van haar koffie. Hij was zwart, alleen met een beetje suiker. Een beetje bitter, maar ze vond het wel lekker. Het maakte haar wakker en warm.

Crevan keek op. De persoon naast hem had gesproken. Hij keek haar even aan. Het was een meisje, kleiner dan hem, met roze gekleurd haar en heldere blauwe ogen. Er hing een sterke bittere geur om haar heen, het kwam van het drankje dat ze dronk. Hij had het wel vaker ergens geroken, maar hij wist niet hoe het heette. Het rook naar aarde, maar dan bitterder. Hij keek naar Lore die slaperig haar kop hief, opstond en zich uitstrekte. Ze geeuwde en ging toen weer liggen. "Als ze niet tam was, zou ze hier niet blijven," zuchtte hij. Hij kende dat soort vragen wel. Mensen begrepen niet dat een vos een goed huisdier was, dat kwam vooral omdat sommigen probeerden een te temmen en daarin faalden. Ze respecteerden het dier niet als individu, maar alleen als huisdier. Hij nam nog een slok van zijn water. "En het is een zij," voegde hij er voor de duidelijkheid aan toe.

Eden lachte zichzelf stiekem uit in haar hoofd. "Natuurlijk, sorry, dat klinkt logisch." Dat was natuurlijk erg logisch, maar zover was ze nog niet gekomen met denken. Rustig knikte ze. Een meisje dus. Ze vond het erg schattig. Het was natuurlijk wel apart dat iemand een vos bij zich hield, maar ze had wel vaker rare dingen gezien, dus ze keek nergens meer van op. Vossen, draken. Wat was het volgende dat mensen als dier hadden? Eekhoorns? "Ze is erg schattig," sprak ze haar mening uit en dronk weer van haar koffie. Ze leunde met haar elleboog op de bar. Het was zo rustig dat het niet echt uitmaakte waar ze haar elleboog neerzette. Vaak was het in kroegen zo dat ze moest uitkijken dat ze niemand voor zijn mond sloeg.

Schattig? Zoiets had Crevan nog nooit over Lore gehoord. De meeste mensen schrokken zich rot bij het zien van een vos. Ze begonnen dan verhalen op te hangen over hondsdolheid en aanvallen van wilde dieren. Het waren soms alleen kleine kinderen die Lore probeerden te aaien en dan huilend door geschrokken ouders werden weggesleept. Maar ze was nog nooit schattig genoemd. Crevan keek naar het meisje. Hij had Lore nooit als schattig beschouwd, wel vriendelijk, soms irritant, maar schattig was een hele nieuwe beschrijving. "Schattig... Ja, zo zou je het kunnen noemen..." zei hij zacht, meer tegen zichzelf dan tegen het meisje. Hij dronk zijn glas water leeg en zette het zacht weer terug op de bar. Daarna boog hij zich naar achteren om Lore op haar kop te aaien. De vos hiep har kop zodat hij haar achter haar oren kon krabben.

Eden knikte bedenkelijk terwijl ze kort naar de jongen keek. "Vind je van niet?" vroeg ze rustig aan hem terwijl ze erover nadacht. Het was niet echt iets voor haar om zoiets te zeggen, maar het was niet verkeerd om het diertje zo te noemen. Ze was nooit een hele erge fan van dieren, vooral geen huisdieren. Ze von dhet altijd nogal onnatuurlijk en hangerig. Het enige dier waar zij echt liefde aan gaf was Megurine, maar of ze dat nu een huisdier kon noemen. Nee, Megu was haar beste vrienden en steun en toeverlaat. Ze was niet iemand die ze kon vergelijken met een huisdier, dat was te erg. Verder had ze nooit een connectie gevoeld met dieren, ze waren over het algemeen ook niet heel dol op haar. Misschien omdat ze niet wist hoe ze ze moest behandelen, net als vrienden was het gevaarlijk om je te hechten aan die diertjes. Het zorgde uiteindelijk alleen maar voor pijn.

Crevan haalde zijn schouders op en maakte een ontkennend noch instemmend geluid, wat eigenlijk meer als een zucht klonk. Hij staarde een tijdje peinzend voor zich uit terwijl hij zijn vingers door Lores zachte vacht liet gaan. Hij dacht aan Mico, die waarschijnlijk ergens hoog door de wolken flitste. Hij hoopte dat de draak niet door laaghangende mist zou gaan, omdat dat vaak paniek zaaide bij dorpelingen. Crevan keek naar het meisje. "En jij dan? Heb jij ook reisgezelschap?" vroeg hij. Hij gebruikte bewust het woord "huisdier" niet omdat dat naar zijn gevoel de dieren als iets ondergeschikts stelde. Hij vroeg het op een geïnteresseerde toon. Het was oprecht geïnteresseerd. Crevan vroeg zich wel vaker af met wat voor dieren andere mensen omgingen. Hij zag wel eens mensen met iets exotisch rondlopen, maar de persoon en het dier zagen er dan beide ongelukkig uit. Veel mensen verbaasde zich over Crevans gezelschap; naast katten, honden, paarden en vee, viel een vos en een draak altijd een beetje op.

Eden glimlachte even kort toen hij naar een reisgezelschap vroeg. Dat was wel hoe ze Megurine kon noemen. Een reisgezelschap. Ze hielpen elkaar op hun reis naar, ze wist niet precies naar wat, hun toekomst misschien. Ze steunden elkaar door dik en dun. Eden was wel op het punt dat ook Megurine soms haar steun nodig had en een individu op zichzelf was met haar eigen gedachten. "Ja," zei ze terwijl haar stem blonk van trots. Haar ogen stonden vrolijk toen ze naar de jongen keek. "Ze is mijn beste vriendin. Niet dat ik haar overal mee naar binnen kan dragen en mee kan nemen, daar is ze te groot voor, maar we zijn al heel lang samen." Ze nam een slok van haar koffie, waarvan ze merkte dat hij al bijna op was. Haar glimlach werd kleiner en ze keek voor zich uit. Soms vroeg ze zich af of Megurine niet liever in vrijheid zou willen leven. Zo'n groot wezen dat bij een klein mensen zoals zij bleef, dat klonk niet heel logisch. Zelf zou zij niet bij mensen blijven. Ze hield niet van mensen, maar Megu dacht daar altijd anders over.

Alexis had zich neergestreken bij de bar zelf. Straks zou ze misschien een tafeltje zoeken, maar nu bestelde ze simpelweg een kroes bier. Het was voor het eerst in lange tijd dat ze zich in het Rijk van de Maagd bevond en dit café was helemaal nieuw voor haar. Ze moest toegeven dat dit café al een goede indruk had gemaakt in de korte tijd dat ze binnen was. Het was netjes en opgeruimd, maar toch hing er een ontspannen sfeer waardoor je je al snel op je gemak voelde. Alexis had ditmaal haar uniform van het rijk van de leeuw thuis gelaten. Het rijk van de maagd en van de Leeuw stond dan niet op de voet van oorlog, het zorgde toch voor argwanende blikken en daar had ze geen zin in deze avond.