Huize Megido - rijk van de stier

Huize Megido is een vrij groot huis, wat ook wel nodig is voor de hoeveelheid mensen die erin wonen. Hier wonen namelijk de 7 broers en zus van de Megido familie samen met hun moeder. Het is een vrijstaand huis van 3 verdiepingen en heeft een grote tuin erom heen. Er is genoeg ruimte voor de 8 kinderen en hun moeder, al is het natuurlijk wel erg druk wanneer iedereen thuis is, want dan is het toch echt vol. Het huis is vrij modern voor deze tijd en is licht, maar heeft ook wat ouderwetse elementen.

'Daniël stop nou!.' Zei Charlie op een nogal geïrriteerde en wanhopige toon. Daniël was echter veel te druk bezig om zijn eten over de hele tafel te verspreiden om zijn vader op te merken. Charlie kon er de lol niet echt van inzien en pakte dan ook op een gegeven moment Daniël's handen stevig vast. 'Dat mag niet!' Sprak hij hem streng toe waarop het kleine gezichtje betrok. Charlie tilde hem op van de stoel en zette hem op de rand van het aanrecht bij de gootsteen. Hij maakte een doekje nat en begon verwoed de viezigheid van Daniël's handen te vegen. Hoewel hij erg van zijn zoontje hield, kon Charlie niet erg goed tegen dit soort dingen. Met een zucht waste hij Daniel's handen en zette hem daarna weer op de grond. 'Zo ga nu maar spelen terwijl ik deze zooi opruim.' Zei hij humeurig waarop de jongen snel wegrende.

Mo kwam buitengewoon kalm voor iemand met een bloedende hand de keuken in. 'Hoi Charlie, kan ik helpen?' vroeg hij, meestal werd hij niet met Daniël toevertrouwd, hij was zelf namelijk ook band om deze te laten vallen, maar zijn troep opruimen kon hij prima. Hij haalde wat verband uit een kastje en wikkelde zijn hand op een zeer beoefende manier in. 'Zo, zeg het maar.' zei hij en hij bekeek de troep die op de tafel was uitgestald.

Sebastian sprong opzij toen Daniël opeens langs stormde. Hij hoorde de stemmen van Charlie en Mort in de keuken en hij liep er naar binnen. "Hallo," zei hij vrolijk, niet lettend op Morts bloedende hand. Dat was hij inmiddels wel gewend. Hij liep naar de kast en pakte een koekje. Daarna ging hij naast zijn tweelingbroer staan. Als ze nou allebei lang haar hadden gehad en dat Morts ooglap zou verbergen, dan zouden ze precies hetzelfde zijn. Sebastian vond het leuk om daarover na te denken, hij was graag als zijn broer. Hij ging aan tafel zitten en liet stukjes eten zweven. Anders dan Mort was hij er nog niet in geslaagd zichzelf met zijn krachten te verwonden en dat was hij ook niet van plan, dus hij oefende er zoveel mogelijk mee.

Mortimer glimlachte naar zijn tweelingbroer, 'Hee Sebby.' Hij vond het altijd geweldig om te bedenken hoe ze zoveel op elkaar leken, zelfs al miste hij een oog en zat hij onder de littekens, Sebastian was als een betere versie van hijzelf. Hij pakte een doekje en gooide het over de zwevende etensstukjes, 'Dat is smerig.' zei hij en hij begon het op te doen. 'Ik ga thee zetten, verder nog liefhebbers?' zei hij en hij vulde de fluitketel met water.

Charlie keek op toen Mo binnenkwam en glimlachte naar hem. ' He broertje, ja ik kan wel wat hulp gebruiken, Daniël heeft er weer één grote zooi van gemaakt.' zei hij met een zucht en pakte een doekje. Zijn blik ging naar Mo's hand en zijn gezicht betrok even. 'Alweer?' Hoewel hij het gewend was, Vond hij het nog wel vervelend wanneer Mo zich verwondde. Hij keek weer op toen Sebastian binnenkwam.. 'Heé.' Hij begon de tafel af te vegen en keek even naar Sebas. ' In plaats.van die dingen te laten zweven, mag je ze ook in de afvalbak gooien.' Zei hij lichtelijk sarcastisch, waarna hij knikte naar Mo. 'Ja lekker.'

Sebastian zette zijn hand tegen zijn hoofd en de ander richtte hij op het afval. Zo stuurde hij ze richting de vuilnisbak. Iets laten zweven was niet moeilijk, maar het dan verplaatsen kostte hem nog veel moeite en dit liet het hem makkelijker maken. Het kwam uiteindelijk ook wel in de prullenbak terecht, hij wilde graag zijn best doen voor zijn grote broers. "Ik wil ook wel wat," zei hij toen alles bij het afval lag. Hij keek uit het raam en zag in de verte een grote schaduw. Dat was Tommy, wist hij. Die bleef uit de buurt van het huis, zodat ze hier niet standaard in het donker zouden zitten.

Mo glimlachte naar Charlie, het is niets maak je geen zorgen.' zei hij en hij pakte alvast drie kopjes, terwijl het water kookte haalde hij nog een doekje over de tafel. 'Hij leert het wel.' zei hij, over Daniël pratend. De ketel floot en hij verdeelde het hete water voorzichtig over de kopjes. 'Gewoon normale thee of met een smaakje?' vroeg hij, de theedoos openend.

"Ik wil een smaakje," zei Sebastian en voor Mort het kon pakken liet hij de gewilde smaak naar zich toe zweven. Framboos, lekker zoet. Hij tekende met zijn vinger figuurtjes op tafel en volgde de bewegingen van zijn broers. Met nog meer telekinese doopte hij zijn theezakje in het hete water. Sinds hij ontdekt had wat hij kon, was hij lui geworden. Dingen laten zweven was veel leuker.

Mortimer glimlachte zwakjes, en pakte zijn thee, ook framboos, gewoon op voor hij aan tafel ging zitten, in tegenstelling tot zijn broertje kon hij moeilijk dingen laten zweven, zeker kokent water was veel te gevaarlijk. kalmpjes dronk hij van zijn thee terwijl hij onder tafel Sebastian schopte om deze uit zijn concentratie te halen. hij humde zachtjes en zo onschuldig mogelijk zijn favoriete liedje 'Misty Mountains' .

Justin strompelde in alleen een boxer en een shirt de keuken in. Gisteravond was een drukke avond gehad, en in zijn bed lag nog een blond meisje te slapen. Hij was sinds ongeveer een week terug thuis, hij had besloten dat hij een betere band moest krijgen met zijn broers, alleen het lukte nog niet echt. Zonder echt om zich heen te kijken naar wie er nog meer in de keuken was liep hij met zijn bonkende katerkop naar het aanrecht, pakte een kop koffie, een fles whisky en schonk het in zijn kopje. Zolang je maar bleef drinken ging de hoofdpijn wel weer weg.

Nadat de tafel voor het grootste.deel schoon was, gooide Charlie het doekje op het aanrecht en pakte de thee om aan de tafel te gaan zitten. Rustig doopte hij het theezakje in het water en glimlachte een bedankje naar Mo. ' Ik ga binnenkort trouwens weer een paar dagen weg en ik kan Daniël dan niet meenemen, dus als jullie dan met lott op hen willen passen, graag.' Zei hij vragend. Hij had wel vaker dat hij een paar dagen weg was, maar gelukkig was er altijd wel iemand thuis om voor Daniël te zorgen. Charlie keek om toen Justin binnenkwam en bleef hem met zijn oge volgen. 'Ook goedemorgen.' Zei hij een grijnsde even, maar zijn gezicht betrok toen hij Justin de whiskey fles zag pakken. Snel stond hij op en liep naar hem toe. 'Je weet dat het ochtend is he?' Zei hij terwijl hij de fles afpakte. Hoewel Justin maar een jaar jonger was, was hij nog.steeds zijn broertje

"Wij passen wel op," zei Sebastian en hij sloeg een arm om Mort heen. Oppassen op Daniël was één van de leukste dingen, vond hij. En hij vond het geweldig dat Charlie hen dat toevertrouwde, al was Charlotte er natuurlijk altijd nog. Maar dat kon weggedacht worden, Sebastian kon ook wel luiers verschonen. Hij keek op toen Justin binnen kwam lopen en het duurde even voor tot hem doordrong wat er allemaal aan de hand was. Justin had een kater, waarschijnlijk lag er een meisje in zijn bed en had hij een wilde nacht gehad. Nu had hij koppijn en meer nare bijwerkingen. Sebastian wist alleen dat dit het geval was, verder had hij geen idee wat dat allemaal inhield, naïef als hij was. Hij had ook wel eens wilde nachten als hij een nachtmerrie had gehad, maar iets zei hem dat dat iets anders was. Hij liet zijn theekopje naar zich toe zweven en dronk er op die manier van. Hij vond het leuk, maar moest nog steeds oppassen. Niet al te draag dronk hij en daarna pakte hij het uit de lucht, voordat het zou vallen.

Mortimer glimlachte zwakjes en een beetje beteutert, 'Ik ben altijd bang dat ik Daniël pijn doe...' zei hij eerlijk en hij pulkte wat aan een los draadje van het verse verband. Hij was bang dat hij de kleine jongen zou laten vallen, maar met Sebastian erbij was hij minder bang dus het ging altijd wel. Hij keek op naar Justin, hun band was niet zo sterk, maar hij waardeerde hoe Justin het probeerde. Omdat hij altijd zo vroeg opstond, had hij echt wel gemerkt wat er gebeurt was die nacht. 'Wat dacht je van een kopje thee en een asperine in plaats van wat je e nu voorgeschotelt hebt?' vroeg hij subtiel, maar overtuigend.

Dennis kwam al met een grote big smile de keuken binnen gelopen wanneer hij iedereen door elkaar hoorde praten. Dit vond hij nu zo leuk aan de ochtenden bij hun thuis. Hij keek iedereen aan, knikte en pakte zijn schrijfblok waar heel groot 'Goedemorgen' opgeschreven stond. Hij keek voor kort naar Justin en Charlie en naar de glas whisky. Alcohol dat mocht Dennis nog niet op zijn leeftijd. Er lag deels bezorgdheid in zijn ogen want was dit nu de gezonde oplossing? De jongen betwijfelde het.

Justin keek verward op toen hij de stem van Charlie hoorde, en keek nu pas wie er allemaal in de keuken waren. Charlie, Mortimer, Sebastian en het zoontje van Charlie, Daniël. Hij grijnsde als een boer met kiespijn en haalde een hand door zijn "net-fris-uit-bed" haar. 'Het beste medicijn tegen een kater is meer drank drinken' zei hij droog, en hij nam een slok van zijn koffie. Het smaakte nogal apart, maar dat maakte niet uit. Toen Mortimer begon te praten keek hij om en trok een wenkbrauw naar hem op. 'Misschien straks' zei hij, en hij liep naar de tafel waarna hij ging zitten, en vriendelijk knikte naar Dennis.

Bij katers dacht Sebastian altijd aan mannelijke katten, maar hij had het vage idee dat dat iets heel anders was dan waar Justin het nu over had. "Nieuw kapsel?" vroeg hij hem opgewekt toen zijn oog viel op het haar van Justin dat nog in slaapstand stond. "Ik zou het altijd zo laten zitten, krijg je vast mee fans van." Hij glimlachte vrolijk en nam een paar sipjes van zijn zwevende theekopje. Toen die weer op tafel stond, tilde hij Daniël van de grond en zette hem op schoot, ervoor zorgend dat hij niet bij de thee kon. Sebastian kriebelde onder de kleine voetjes en op zijn buikje, waar hij het zelf altijd het lekkerst vond om gekieteld te worden, toen dat nog normaal was om bij hem en Mort te doen.

Met een frons zette Charlie de fles terug en liep achter Justin aan. Hoewel hij zelf ook zo vaak dronk, wilde hij niet dat zijn broertjes net zo erg werden. 'Dan zou je wat meer verantwoordelijkheid op je moeten nemen. Het is je eigen schuld dat je teveel gedronken hebt en je gaat hier niet voor je broertjes en Daniël dat spul drinken.' Zei hij boos en trok de koffie uit Justin's handen. Hij liep naar het aanrecht en gooide de koffie in de wasbak. Hij draaide zich om en ging met zijn rug tegen het aanrecht staan terwijl hij naar de mensen aan tafel keek.

Justin keek zijn grote broer boos aan. Van al zijn broers leek hij toch wel het meest op Charlie. Blond haar, donkere wenkbrauwen, gespierd. Qua innerlijk misschien ook wel een beetje. Zijn ogen volgden beteuterd de koffie die door de wasbak gespoeld werd en hij draaide zih om naar Mortimer. 'Over die thee en aspirine...' Zei hij en hij haalde een hand door zijn haar waarna hij keek naar Sebastian keek, 'ik zal er over nadenken.' Meestal was hij wel aardig voor Mortimer en Sebastian, alleen hij meende nooit veel van wat hij tegen ze zei.

Dennis keek ze allemaal een voor een aan voordat hij zijn tekenblok pakte om hun alle eens te schetsen. Hij sprak nooit dus Dennis hoorde je gewoon niet. Hij bleef altijd in de achtergrond kijken hoe zijn broers tegen elkaar deden. Dennis stond op om naar de koelkast te lopen waar hij een fles melk pakte om dat in te kunnen schenken. Zwijgzaam nam hij een slok terwijl hij weer terug ging zitten aan tafel.

Mortimer glimlachte naar Dennis en knikte deze goedemorgen, hij vergat soms dat hij niet praatte, al kon hij zijn stem zich niet eens meer herinneren. Hij probeerde niet beledigd over te komen en rustig een slokje van zijn thee te nemen toen hij het antwoord van Justin hoorde, 'Thee dus?' vroeg hij toen hij zijn kopje weer had weggezet. Hij durfde zijn Telikinese niet te gebruiken om het vuur onder de fluitketel weer aan te zetten dus liep hij maar.

Lott was weer eens ontzettend vroeg opgestaan, dat deed ze wel vaker. Meestal om een stuk te gaan hardlopen, dat was vanmorgen natuurlijk ook het geval. Vrolijk liep ze de overvolle keuken in. Charlotte vond het prettig op de moment dat de hele familie thuis was. Het was dan weliswaar ontzettend druk maar ook gezellig. Tenminste als iedereen in een goed humeur was. 'Goedemorgen,' zei ze vrolijk. Iedereen was nog gehuld in een aura, het waren mooie, goede kleuren. Alleen die van Justin werd een beetje vervuild. Ze wist maar al te goed waar dat door kwam. Ze had het jaren kunnen zien bij Charlie en ze herkende de vervuilende kleur van alcohol dan ook maar al te goed. Ze negeerde het. Hoewel ze wat vond van alcoholgebruik wist ze dat het niet zou helpen om erover te gaan zeuren. Ze liep naar de wasbak en vulde een glas water. Daarna draaide ze zich naar haar broers toe om gewoon een beetje toe te kijken. Ze was vandaag niet al te spraakzaam.

Charlie keek verrast op toen Lott binnen kwam lopen. 'Goedemorgen zussie.' Zei hij al weer wat vrolijker nadat Justin's actie zijn humeur had verpest. Alhoewel hij soms echt een hekel aan haar kon hebben, vooral als ze weer eens zeurde over zijn slechte gedrag, ze was nog steeds de meeste geliefde persoon in zijn leven, met Daniël. 'Oh ik heb net aan Sebastian en Mortimer gevraagd of ze samen met jou een tijdje op Daniël konden passen, ik ga over een paar dagen weer even weg, is dat goed?' Zei hij met een vragende blik. Daniël kon niet altijd met hem mee en als het wel kon zou het oneerlijk zijn, aangezien hij niet altijd tijd zou hebben voor hem en er dan niemand anders was om op hem te passen.

Lott nam een stevige slok water, het hardlopen had haar wat energie en veel vocht gekost maar toch vond ze het heerlijk. Ze glimlachte toen Charlie vroeg of ze op Daniël kon passen. 'Ik heb toch altijd tijd voor mijn lieve neefje,' zei ze met een brede glimlach. Ze vond het leuk om op Daniël te passen, ze gedroeg zich over hem als een moeder. Misschien omdat hij geen moeder had, maar ook gewoon omdat ze dol was op het kleine jochie. Daarbij kwam dat Daniël nu eenmaal het kind was van haar tweelingbroer, de enige in de familie die ze niets kon weigeren.

Het duurde even voordat Justin doorhad dat Lott de kamer binnen kwam lopen. Hij wist niet goed waarom het niet zo liep tussen hen. Nou ja, misschien wel, hij was er nooit en beweerde steeds dat hij geen zorg nodig had, maar hij zou nooit toegeven dat zijn verpestte band met zijn familie aan hem lag. Bij wijze van groet stak hij zijn hand naar haar op. Met een schrapend geluid schoof hij zin stoel naar achteren en liep naar het aanrecht waar hij begon met het maken van thee. 'O trouwens, weet iemand waar het beschuit ligt?' Vroeg hij terwijl hij alle kastjes opentrok. Het kon hem niet veel schelen of hij toevallig iemands gesprek verstoorde.