Het Rijk van de Leeuw - De oeroude offerplaats

De oeroude offerplaats
Ergens in de verlaten heuvels van het Rijk van de Leeuw, op een plek al generaties lang vergeten door het volk, staan de ruïnes van een openluchttempel. Het offerplateau is een grote, platte steen, geplaatst bovenaan een afgrond. Aan de kant van de diepte, iets lager dan het altaar zelf, staan nog vier van de zeven pilaren overeind, de andere drie liggen verspreid over de heuvel. Er is een magie in de stenen geweven. De tempel speelde een belangrijke rol in de lang voorbije geschiedenis van het Rijk van de Leeuw. In de geschiedschrijving wordt deze plaats nog wel eens genoemd, maar de precieze locatie is voor de geleerden lang geleden in een inferno letterlijk in rook opgegaan.

Regels: n.v.t.
Aantal personen: klein, de tempel staat ergens in de lege heuvellanden van de Leeuw.

Deze tempel was al een ruïne voordat de Drecuris-clan, ooit afkomstig uit het elitaire Artois, haar macht had vergaard. Het oer, oeroude van deze plek werkte op zowel Satir als op Ziron indrukwekkend. Beiden zwegen terwijl ze de tempel naderden. Bij elke ademhaling voelden ze de magie hun lichaam instromen: door hun neus en luchtpijp stroomde het via de vele bronchiën van hun longen hun bloed in. Hoe dichter ze bij het altaar kwamen, hoe meer magie er door hun lichaam stroomde. Het voelde fantastisch, enerverend! Satir klom bovenop het altaar en opende zijn hand. Hij sloot zijn ogen en focuste zich op zijn vuurkrachten. Hij voelde de brandende hitte van een flinke vlam op zijn gezicht.

Na zijn ontmoeting met Kane op de kades van Artois had hij besloten dat het verstandig was om het vuur beter onder controle te krijgen. Zoals het hele volk van de Leeuw wist hij van het bestaan van deze tempel af, maar, ook zoals het hele volk van de Leeuw, had hij geen flauw idee waar hij het zou moeten vinden. Gelukkig was hij dichtbij het antwoord, want waar was meer kennis, dan in de majestueuze bibliotheek van Artois? Nadat hij knarsetandend een torenhoge toegangsprijs tot de stad had betaald, voelde hij zich bekeken. Overal waar hij keek, zag hij dat strenge Officieren van Gerechtigheid, allemaal stadswachters van Artois, hem en alle andere mensen goed in de gaten hielden. Vanaf zijn zetel in het Fort van Gerechtigheid had de Heer van Gerechtigheid binnen de stadsmuren de touwtjes strak in handen, op de kades en op het water liet zijn invloed echter wat te wensen over. En inderdaad, hij kreeg gelijk, ergens in een vergeten, halfvergane papyrusrol op de 32e ondergrondse verdieping van de stadsbibliotheek had hij na drie lange weken zoeken de locatie gevonden. Net op tijd, want een verblijf in de stad was peperduur en zijn geld was bijna op.

Satir haalde een paar maal diep adem, en ademde zijn drakenadem uit, zoals hij dat zelf noemde. Ziron bespotte dit, zijn adem, dát was drakenadem. Die paar vlammetjes die Satir produceerde, zei de draak, dat kon hij al in het ei. Maar dit keer was hij oprecht onder de indruk. De vele vlammen die hij uitademde waren ontzettend heet en verdorden de planten die ze raakten. “Kan je voortaan goed gebruiken om te koken,” gniffelde Ziron. De hele dag waren ze alle twee druk met hun vuur en toen de avond viel en het donker werd, spraken en fantaseerden ze lang over de geschiedenis van deze plek. Vele uren later kon Satir de slaap maar niet vatten: elke keer als hij zijn ogen sloot, zag hij de zwartgeblakerde hand. Lang had hij zich hier weinig zorgen over gemaakt, hij was in Artois ’s avonds vaak te uitgeput van een lange zit in de bibliotheek om nog ergens over na te denken. Maar hier, op deze prehistorische plek, waar de magie nog via de lucht ingeademd kon worden, kwam het allemaal terug. Het vreselijke moment waarop hij in de zak keek, de snelle, slordige vlucht uit de stad en de bizarre reis achter de lichtbol aan, die daar op volgde.

Ooit had ze erover gehoord, lang geleden. In verhalen van haar vader die ze altijd te horen had gekregen voor het slapen gaan als klein meisje. Hij vertelde altijd verhalen voor ze ging slapen, over prachtige dingen waar ze dan 's nachts over droomde. De volgende dag speelde ze dan de hele dag in die wereld. Zo had hij ook over de offerplaats verteld. Hij had verteld wie er waren geofferd en hoe.. Het waren gruwelijke verhalen maar nachtmerries kreeg ze nooit. Ze had de verhalen heerlijk gevonden. Een beetje vreemd misschien maar haar vader vond het ook leuk om te vertellen. Gruwelijke dingen waren altijd meer zijn ding geweest dan de zoetsappige verhaaltjes. Daar werd je niet hard van en daar leerde je niets van vond hij, hoewel Sheila ook niet veel van zijn gruwelijke verhalen had geleerd had ze wel geleerd dat als ze huilde niemand haar zou helpen.

Vandaar dat ze nu, in het holst van de nacht, hoewel ze wist dat de ochtend er al aan zat te komen, ze zag het aan de lucht, rond liep in dit donkere bos. Ergens was ze ook wel blij dat de ochtend eraan kwam want ze liep niet graag in het donker. Toch had ze ook al wel een aantal nachten in het donker gelopen inmiddels. Want ze was hier zeker al zeven dagen en zes nachten. Dain vloog altijd boven haar en hield haar in de gaten, zodat haar niets ernstigs zou overkomen. Glimlachend kwam ze uiteindelijk op een open plek uit, na veel dichte begroeiing was dit een welkome afwisseling. De open plek was bezaait met vreemde stenen, ze stonden daar. Ja.. Hier zou ze rusten had ze nu besloten.

Stilletjes nam ze toen plaats op en van de grote stenen en keek rond. Tot haar verbazing voelde ze de magie door haar lichaam. Haar aardemagie was al sterker geworden in de tijd maar nu voelde ze hem nog krachtiger. Toen ze richting de stenen was gelopen had ze het gras haast voelen ademen. Nu ze hier op de stenen zat voelde ze het versteende hart haast kloppen. Toegegeven, dat voelde heerlijk. Het duurde duidelijk een tijdje voor ze het door had. Ze was er! Ze was er echt waar! En wat een heerlijk gevoel was dat dat ze er gewoon echt was. Glimlachend keek ze even rond. Het was prachtig en keek grijnzend rond

Nolin was samen met Eslin opzoek naar een plek om uit te rusten, ze hadden al meer dan een dag gevlogen en Eslin trok het niet meer. De offerplaats was perfect, dus liet ze haar draak landen en ging liggen op de tafel. Het enige wat ze wilde was slapen. Haar ogen vielen als vanzelf dicht.