De kloof - Rijk van de Leeuw

Midden in een uitgestrekte vlakte in het Rijk van de Leeuw is een diepe kloof uitgegraven of ontstaan, niemand weet het. Als je over de vlakte heen vliegt is het net een gigantisch litteken in de aarde. Het is een diepe kloof waarin je echt naar beneden moet klimmen, wil je beneden komen. En vallen is niet zo slim, dat overleef je niet zo diep. Tenzij je blijft liggen op één van de talloze richels. In de loop der tijd zijn de meeste scherpe randen afgesleten door wind en regen. Het regent hier trouwens bijna nooit, behalve 's zomers en in de herfst.

Regels: -
Personen: -

De zon reflecteerde op de schubben van het enorme wezen dat door de lucht suisde. Het was meer een enorme diamant dan een dier die daar leek te zweven. Het bewegen alleen verraadde alleen dat het een levend wezen was, en geen steen. Toch was het niet gek om de enorme gouden draak voor een edelsteen aan te zien, want hij was werkelijk schitterend om te zien in de zon. Vanachter de rug van het dier, Astor, keek Kian naar beneden. Hij volgde met zijn blik de enorme kloof onder hem, op zoek naar een plaats waar ze zouden kunnen landen. Kian had gehoord dat in de kloof een enorm gangenstelsel was. Een stelsel waarvan de geheimen nog niet allemaal ontdekt waren en de man was van plan om daar verandering in te brengen. Na even gestaard te hebben zag hij een uitstekend rotsblok, dus zei hij aan Astor dat hij een goede plek zag om naar beneden te gaan. De draak gromde instemmend en vouwde zijn vleugels langs zijn lijf zodat ze in een razend tempo naar beneden vlogen. Hij sloeg zijn enorme klauwen in de rots, zodat ze bleven hangen en Kian zich langs zijn rug naar beneden kon laten glijden. De jongeman grijnsde breed. Hier was hij in zijn element. Zijn ogen schitterden vol zelfvertrouwen, zuchtend naar avontuur. Hij voelde even langs zijn wapens en besloot zijn pijl en boog toch maar bij de draak te laten, die zou hij beneden toch niet gebruiken kunnen. Hij hing de wapens aan het zadel en liet zich verder naar beneden zakken. Hij zou nog een eind moeten klimmen voordat hij bij de bodem aankwam..

Belle rende in volle galop over de grote vlakte. Het was hier warm en ze hielden er allebei niet van, zij niet en Jack niet. Zo kwamen ze aan bij de kloof en nieuwsgierig, al was dat niet aan zijn blik en houding te zien, keek hij naar beneden. Hij sprong van Belles rug af en ondanks de zon was het om hem heen ijskoud. Het gras dat er stond raakte bedekte met een laagje ijs en onder Jacks blote voeten verschenen ijskristallen op de stenen. Hij pakte zijn staf van Belle rug en controleerde de hoeveelheid ijs die om de stok heen was geweven. Het was genoeg en hij liet de stok zweven. Voorzichtig zocht hij een paadje of een makkelijk beginstuk en hij begon naar beneden te klimmen. Zijn staf zweefde met hem naar beneden en overal waar hij zijn handen en voeten neerzette verschenen de kristallen van ijs. Voorzichtig ging hij verder naar beneden en soms gleed zijn voet weg, maar aan zijn gezicht zag je niet dat hij het moeilijk of misschien zelfs eng vond. Zoals altijd geen enkele emotie.

Een koude windvlaag streek door de kloof en Kian rilde. Wat had hij toch een hekel aan kou. Zijn huid begon te gloeien tot het weer een behaaglijke temperatuur gekregen had. Ook Astor vond de kou niet prettig en reageerde door een zuil van vuur de lucht in de spuwen. Beiden keken ze naar boven, naar de oorzaak van de kou. Zelfs vanaf die grote afstand kon Kian een wit figuur naar beneden zien klimmen, waar de kou zelfs aan te zien was. Kian legde zijn handen op de stenen en verwarmde deze met zijn huid, om te zorgen dat het maar alles behalve koud zou worden om zijn huid. Langzaam begon hij verder af te dalen, zich verder niets aantrekkend van de andere aanwezigen in deze omgeving. Astor reageerde echter niet zo. Hij kon er niets aan doen, hij kon gewoon niet tegen kou. Dus toen hij het figuur naar beneden zag klimmen reageerde hij door het vuur uit zijn muil daar tegen te richten, wetend dat hij de oorzaak was van de temperatuur daling. Kian grinnikte bij dit zicht, niet van plan zijn draak tegen te houden, klom hij langzaam verder.

Jack schrok zich wild, alleen zag je dat niet, toen er een kolom vuur op hem af kwam en hij gleed uit en viel. Belle zag het gebeuren, maar ze kon hem niet volgen de kloof in. Ze zocht naar de bron van het vuur en zodra ze die gevonden had, sprong ze voor de draak en het vuur ketste af op haar vacht en gewei. Ze haatte hitte, net als Jack. "Zeg, wil je mijn mens niet beschieten?" vroeg ze vriendelijk, want Belle was altijd lief. Ondertussen viel Jack nog steeds naar beneden en hij kreeg een idee. Met zijn altijd emotieloze gezicht stuurde hij de staf, of eigenlijk het ijs om de staf, naar zich toe. Zo kon hij de stok beetpakken en vertraagde zijn val, maar hij kon niet voorkomen dat hij niet met een harde bons op de grond kwam. Zijn been voelde meteen niet goed en deed heel veel pijn. Maar hij leefde in elk geval nog. Nu zag je niet dat hij opgelucht was of pijn had, maar van binnen gierde alles door zijn lichaam, vooral de pijn. Met zijn ijsblauwe ogen keek hij naar de jongen die naar beneden aan het klimmen was. Hij was van binnen opgelucht om te zien dat de grond om hem heen bedekt was met een laagje ijs, net als de muren van de kloof. Hier een daar viel een druppel water naar beneden en zodra die binnen Jacks bereik kwam, werd het een grote sneeuwvlok. Ook de modder was stijf bevroren in Jacks aanwezigheid.

Meteen klapte de draak zijn muil dicht en hief zich op, waarbij hij zijn vleugels spreidde. Hij liet zich van de rots afvallen en met een sierlijke duik draaide hij zichzelf omhoog, zwiepte met zijn machtige vleugels en kwam naast het dier terecht. Verbaasd keek hij naar de geweien op de kop van het dier, hij kon het niet helpen dat hij nog nooit zo iemand als haar gezien had. Als een mislukt paard. Hij zette een paar stappen dichterbij, maar deinsde al snel terug door de kou. 'Het spijt me, het was meer een automatische reactie.' Antwoordde hij verontschuldigend. Wat was hij toch anders dan zijn baas.. Hij hief zijn nek en keek neer op het dier, om daarna over de richel te kijken, om te zien wat daar gebeurde. Kian klom nog steeds rustig naar beneden, zonder te vallen. Maar de andere jongen suisde door de lucht met een angstaanjagende snelheid. Hij wist zich echter een harde klap te besparen door zijn val te vertragen. Kian sprong het laatste stukje naar beneden, gleed bijna uit toen hij op de bevroren modder terecht kwam, hees zich overeind en keek de jongen aan. Met een nonchalante, soepele beweging liet hij de modder onder zijn voeten smelten, om de jongen daarna aan te kijken met een zelfverzekerde, maar oplettende houding. Je vertrouwt niet simpel iemand die het tegenovergestelde is van jouw element..

Belle zelf verspreidde geen kou en liep iets dichter naar de andere draak toe. "Dat kan ik snappen," zei je met haar lieve, warme stem in de drakentaal. "Maar ik voel nu hoe mijn mens nu gewond op de grond ligt en wij passen er niet in." Ze liep terug naar de kloof en keek naar beneden, waar in de verte Jack op de grond lag. "Of kan jij je misschien in iets veranderen dat hem omhoog kan halen?" Haar lieve stem klonk bezorgd en ze keek de andere draak met grote, lieve, smekend blauwe oogbollen aan.
Jack keek emotieloos omhoog naar de jongen die naast hem was geland en merkte dat die de modder liet smelten. Gelukkig zorgde Jack er altijd voor dat de vierkante meter om hem heen nooit warmer werd dan de koudste temperatuur die hij kon maken. Met een uitgestreken gezicht probeerde hij op te staan met de hulp van zijn staf, maar hij voelde een flinke pijnscheut en ging weer zitten. Zijn ogen verrieden niets, hij liet niet aan de jongen zien wat hij voelde. Hij vroeg ook niet om hulp, want hij kende de jongen niet en hij was sowieso niet erg spraakzaam.

De grond waar de jongen net gestaan had, was nog steeds koud. Maar Astor merkte snel dat hij wel gewoon bij de andere draak, daar was hij nu wel achter, in de buurt kon komen. Hij naderde langzaam, terwijl zij ook dichterbij kwam. Hij schudde zijn kop spijtig. 'Nee, ik zal altijd blijven zoals ik nu ben.' Antwoordde hij. 'Misschien dat Kian hem zal helpen, maar die heeft een net zo grote hekel aan kou als ik.' Voegde hij toe. Bij dezelfde woorden haar hoop van hulp weer in de grond borend.
Kian deed precies zoals zijn draak verwacht had. Hij deed een stap achteruit, om maar zoveel mogelijk bij de kou uit de buurt te blijven. 'Ik zou je wel helpen, maar ik kan niet tegen je kou..' Zei hij langzaam. De aantrekkelijke laag die over hem heen lag, voorspelde niets van zijn licht ontvlambare karakter. Hij keek even toe hoe de jongen overeind probeerde te komen, zijn hersens draaiden, maar hij wist zelf niet op welke manier hij zou kunnen helpen.

"Oh, dat wordt nog een probleem," zei Belle en ze zuchtte. Ze zakte door haar hoge poten en bleef op de rand van de kloof liggen kijken, diep bedroefd omdat ze niets kon doen om haar mens, zoals ze dat altijd zei, te helpen.
Jack keek omhoog naar de jongen en vanbinnen trok hij een wenkbrauw op. "Dat is meteen het probleem, raak mij aan en je vergaat van de pijn door kou," zei hij. Vooral als iemand zich verwarmde was het pijnlijk, omdat het temperatuursverschil zo groot was. Hij merkte dat zijn kou niet in de buurt van de jongen kon komen, dat de ruimte om hem heen warm bleef omdat hij zichzelf verhitte. Jack pakte zijn staf stevig vast en stuurde het ijs eromheen omhoog, maar de stok kreeg hem niet van de grond. Hij stak zijn staf in de grond en meteen verscheen er op de grond en de muren om hem heen een laag ijs, behalve waar de jongen stond.

Astor zweeg, maar vlijde zich naast de andere draak neer, blij om een keer ander gezelschap de hebben dan mensen. Het was toch vreemd dat ze in de afgelopen dagen zoveel van zijn soort hadden ontmoet, al waren de ontmoetingen vaker negatief. Hij liet zijn kop op zijn voorpoten hangen en liet zijn hersens kraken. Maar hij kon niets anders doen dan hier boven blijven liggen, wachtend tot Kian weer boven zou komen.
Kian had wel wat anders aan zijn hoofd. Hij keek twijfelend naar de jongen, kwam tot de conclusie dat hij eigenlijk niks doen kon en dat hij hier eigenlijk niets te maken had, dus begon om zich heen te kijken, op zoek naar de gangen waar in verhalen over gesproken werd, maar waarnaar niemand in werkelijkheid durfde te zoeken.

Belle schraapte zorgeloos met haar gewei over de grond. Ze moest iets kunnen doen. Ze baalde er verschrikkelijk van dat ze Jack niet kon laten meegenieten van haar zweefmagie, want dat hadden ze al eerder geprobeerd. Ze keek van de andere draak naar de kloof waarin haar mens was gevallen en liet een klaaglijk geluidje horen.
Beneden zag Jack dat de jongen niet meer echt geïnteresseerd was in hem. Hij kon het hem niet kwalijk nemen, ze kenden elkaar niet en Jack was niet iemand die ervoor zorgde dat je elkaar ging kennen. "Ben je niet toevallig een heler?" vroeg hij op neutrale toon en hij schoof voorzichtig naar de wand van de kloof. Het deed pijn, maar dat zag je niet aan hem. Op zijn handpalmen en rond de voet die hij kon gebruiken vormde zich een laagje ijs. Hij zette zijn rechter hand tegen de wand en probeerde hem los te trekken zonder te willen dat het ijs verdween. Goed zo, hij zat vast gevroren. Met zijn nog vrije hand stuurde hij zijn staf naar zich toe en die stuurde hij naar zich toe. Hij liet de lange stok door zijn broekspijp glijden en vanbinnen schreeuwde hij het uit van de pijn. Maar alles ging heel beheerst en rustig. Hij had nu een min of meer gespalkt been. Nu trok hij zijn trui uit en bond de stok daarmee vast. Hij plantte zijn handen hoog tegen de muur en trok zichzelf omhoog. Nu stond hij op een been. En zo begon een lange klim waarbij hij zichzelf met zijn handen en voet vastvroor aan de wand en omhoog kwam, terwijl Belle de enige was die deelde in zijn pijn. Toch had Jack het niet erg gevonden als de jongen hem van onderaf zachtjes had geduwd of van boven een touw toe had geworpen of zo.

Astor wreef met zijn neus langs de schubben van de draak naast zich, hij wist hoe het voelde als je je kleine metgezel niet helpen kon, ondanks macht en spierbundels. Hij keek langs zijn klauwen naar beneden en brulde toen hij zag dat Kian het helpen al had opgegeven.. Al ging die jongen nou iets meer geven om een ander, zelfs al had hij diegene niet nodig. De blonde jongen, beneden in het dal schrok op en keek omhoog. Hij volgde met zijn ogen de bewegingen van de jongen. Helaas was hij geen heler, maar om toedoen van Astor zou hij toch willen helpen. Het was ten slotte zijn draak geweest die de oorzaak was voor zijn val en Kian wilde niet dat het gouden gevaarte zich schuldig zou blijven voelen. 'Wacht hier..' Zei hij daarom, waarna hij zelf naar boven begon te klimmen, het ijs ontwijkend. Boven aangekomen, na veel gezwoeg, pakte hij een touw van het zadel, bond die aan een pijl, legde die op zijn boog en richtte die de kloof in.

Belle waardeerde het gebaar van de andere draak, maar ze was er minder blij mee dat ze nu haar vacht weer goed moest doen. Ze kon best ijdel zijn. Ze zag hoe haar mens omhoog aan het klimmen was en wilde nog meer dat ze kon helpen.
Al zag je het niet, Jack was heel snel uitgeput, maar hij bleef door klimmen. Toen hij hoorde dat de jongen hem zou gaan helpen, bleef hij hangen waar hij hing. Om dat makkelijker te maken, vormde er over zijn ontblote lijf ook een laag ijs die zich vasthechtte aan de wand van de kloof. Hij legde zijn hoofd een soort van te rusten tegen de muur en wachtte. Hij keek hoe de jongen omhoog klom en hoe er even later een pijl langs hem omlaag suisde. Hij maakte zijn arm los van de muur, greep het touw, wikkelde het om zijn arm en legde weer een dikke ijslaag aan, waardoor hij goed vastzat. Door aan het touw te trekken, gaf hij te kennen dat hij er klaar voor was en hij liet de ijslaag los. Nu bungelde hij heen en weer, wachtend tot hij boven zou zijn.

Kian keek over het randje van de kloof om te zien of het Jack gelukt was om de pijl te pakken. Dat de pijl op de plek uitkwam waar hij het bedoeld had, wist hij al vantevoren. Hij miste nooit, net als de anderen van zijn rijk. Ook Astor volgde de bewegingen van de witharige jongen beneden. Hij hoopte dat hij het er goed van zou afbrengen, zodat hij niet de dood van hem op zijn geweten zou hebben.. Kian hield het touw in zijn armen en toen hij een rukje voelde wist hij dat het tijd was om de jongen omhoog te trekken, hij mocht dan misschien gespierd zijn, hij was niet zo sterk dat hij een volgroeide kerel omhoog zou kunnen krijgen. Dus legde hij het touw in de bek van Astor, die met het grootste gemak omhoog schoot en zo de jongen de lucht in zwiepte. Astor, die nog steeds zijn eigen kracht niet helemaal kende, hoopte dat hij goed terecht zou komen.. Hij daalde langzaam, met het touw nog in zijn bek en lande naast de gapende gaten die zijn klauwen hadden achtergelaten bij het afzetten.

Belle zag Jack omhoog vliegen en plaatste zichzelf snel onder haar mens. Jack landde op de zachte rug en omdat de rendierdraak meegaf door haar poten, was de klap niet al te hard. Maar toch schreeuwde zijn binnenste het uit van de pijn. Belle ging door haar poten en Jack gleed er vanaf, proberend op zijn goede been te landen. Hij keek naar de jongen. "Dank je," zei hij en je kon niet zien dat hij het meende, maar dat was wel echt zo. Uit één van de tassen op Belles rug haalde hij zijn verbanddoos. Hij haalde zijn staf weer uit zijn broek, nog steeds zonder enige expressie, en hing hem aan Belles gewei. Hij opende de verbanddoos en haalde daar een schaar uit, waarmee hij zijn broekspijp eraf kon knippen. Zijn been lag er een beetje raar bij en hij moest het recht zien te krijgen. Om zijn voet vormde zich een schoen van ijs en Jack stuurde die zo dat zijn been weer goed lag. Hij pakte een paar stokken uit de doos, legde die langs zijn been en wikkelde de broekspijp en wat verband eromheen. Daarna kroop er een laag ijs over zijn been. Jack borg de doos weer op en bleef zitten tegen Belles zachte vacht.

Astor gromde goedkeurend naar Kian en stootte even met zijn kop tegen de wang van de jongen, waarhij ervoor zorgde dat de scherpe punten op zijn kop zich niet in het lichaam van zijn baas boorden. Kian duwde hem weg. Astor moest toch weten dat hij het alleen voor hem gedaan had. Toch knikte hij tegen beter weten in toen de jongen hem bedankte. Echt gemeend leek het niet, maar wie was Kian om daarover te oordelen? Hij had tenminste het lef om hen te bedanken, iets waar hij zelf wel veel moeite mee had. Hij volgde langzaam de bewegingen van de jongen, verbaasde zich over de manier waarop hij zichzelf genas. Hij wist zich goed uit de voeten te maken met zijn krachten.. Kian begon zelf weer naar de rand van de kloof te lopen en liet zich naar beneden zakken, om toch zijn zoektocht voort te kunnen zetten. Hij stak nog groetend zijn hand op naar het drietal boven, sprong het eerste stukje, greep het touw die nog steeds in Astors bek hing en liet zich langzaam naar beneden zakken.

Jack kon niet zoveel meer en eigenlijk moest hij naar een ziekenhuis, maar hij zat eindelijk lekker. Hij wilde niet verbranden, dus hij trok zijn trui weer aan en hij keek naar de draak. Hij zocht in de tassen naar eten en pakte een peer, die meteen bevroor en waar hij met veel gekraak op begon te kauwen.
Belle keek ook weer naar de andere draak. "Meelevend mens heb je," zei ze schamper, maar op haar lieve toon. "Maar dankjewel voor je hulp." Haar grote, lieve ogen keken hem aan, terwijl ze met haar neus tegen Jacks wang duwde. Ze was blij dat Jack weer bijna heel boven was, maar wist dat het moeilijkste nog moest komen. Naar een ziekenhuis of dorp waar ze hem konden helpen. Nu liet ze haar mens maar gewoon even zitten en bijkomen, want zij wist als enige hoeveel pijn hij had.

Hoewel Astor al die tijd in de buurt van de andere draak was gebleven, schoof hij nu wat opzij, omdat hij merkte dat de jongen zich in een enorm koude omgeving bevond. Hij had zich weer op zijn zachte buik laten neerzakken, maar hief zijn kop op, waardoor hij naar de twee naast zich kon kijken. 'Ik weet het.' Antwoordde hij. Zijn ervaring klonk door in zijn stem. 'Zo zit hij nou eenmaal in elkaar.' De draak nam niet de moeite om de rest uit te leggen, als je moest vertellen hoe Kian in elkaar zat, was je nog heel lang bezig. Hij was bovenal een avonturier, meer dan een mensenliefhebber.
Eindelijk vond Kian de opening. Een smal gat week uiteen in de zijkant van de rotsen, het was smal en Kian paste er maar net doorheen. Eenmaal binnen aangekomen merkte hij meteen hoe donker het was, hij kon geen hand voor ogen zien. Met de palm omhoog gekeerd, verscheen er een vlam op zijn hand, die net groot genoeg was om hem de omgeving te laten bekijken. Dit echter maar voor enkele seconden..

Belle keek lief naar de andere draak. "Ach, trek het je niet aan," zei ze lief. "Mijn mens laat ook nooit zien dat hij met anderen meeleeft, al doet hij dat wel. Mensen zijn ook gewoon moeilijk te begrijpen." Ze volgde de jongen in de kloof en zag dat hij in de muur verdween. Verbaasd keek ze op, maar het zou waarschijnlijk niets ernstigs zijn. Zijn draak zat nog gewoon rustig naast haar, die voelde het wel als er iets mis ging met zijn mens.
Jack zag tevreden hoe er een dun laagje ijs verscheen op de grond op hem heen en hoe op elk plekje dat hij aanraakte een ijskristal verscheen. Hij blies een grote wolk adem uit, die je zag omdat het zo koud was. En uit de grootte van de wolk kon je zijn tevredenheid opmaken. Op het moment konden ze veel groter, maar hij vond het goed dat hij hierboven weer zat.

Astor briesde even, een golvend gegrom klonk uit zijn keel, wat nog het meest weg had van een brullende lach. De hete stoom steek op uit zijn neusgaten. De twee hadden nog maar geluk dat er geen vuurwolk uit zijn muil verscheen. 'Al leefde ik nog een duizend jaar, mensen zal ik nooit kunnen begrijpen. Al doe ik mijn best.' Hij rekte zijn nek en duwde zichzelf met zijn voorpoten omhoog. 'Aangezien het eigenlijk mijn schuld is..' Merkte hij op. 'Laat me wat aan jullie geven.' Hij stapte wat dichterbij en haalde met zijn klauw een ijskristal uit de lucht, die boven het tweetal zweefde. Waarna hij het op de grond had gelegd blies hij er met zijn hete adem overheen. Het kristal smolt niet.. Veranderde niet van vorm, maar veranderde van kleur. Een gouden ijskristal verscheen. Alle details klopten perfect. Deze voorwerpen waren veel geld waard en Astor maakte ze niet vaak.. Het zou niks genezen, maar toch kon je het als een eer beschouwen als Astor dit aan je gaf.
Ondertussen bedacht Kian dat hij zonder licht toch echt de gangen niet zou kunnen onderzoeken, dus kwam hij weer naar buiten en begon aan de terugtocht naar boven.

Jack en Belle keken toe wat de draak aan het doen was. Belle keek verbaasd en Jack was dat van binnen ook toen er een gouden ijskristal op zijn schoot landde. Hij pakte het op. Het was veel zwaarder nu het van goud was gemaakt. "Mooi," zei Belle en meer wist ze even niet te zeggen. Jack keek de draak aan. "Bedankt," zei hij en hij gaf het kristal een mooi plaatsje in één van de tassen. Belle had hem uitgelegd waarom ze dit kregen, want Jack sprak natuurlijk de taal van de draken niet. Voor het gouden ding in de tas verdween, bedacht Jack zich dat hij moest proberen daar geen ijs overheen te laten groeien. Dat was zonde. Belle keek de kloof weer in en gaf met een geluidje te kennen dat de jongen weer omhoog aan het klimmen was. Jack kon niet opstaan om ook te kijken, dat liet zijn been niet toe.

Astor vond het wel weer tijd om te gaan, hij had met een korte knik gereageerd op hun reacties, om met gespannen spieren te reageren op het hoge geluidje dat de andere draak produceerde. Hij zette zich af in de lucht, zwiepte met zijn vleugels, maakte een salto en draaide de kloof in, waarbij hij met zijn klauwen Kian bij zijn kleding vastgreep. Deze laatste slaakte een kreet toen hij plotseling de lucht in werd getrokken. 'Ik heb er een hekel aan als je dat doet!' Schreeuwde hij met een kwade ondertoon in zijn stem. Maar Astor liet alleen zijn brieserige lach weer horen en liet Kian vallen. Om met een halve draai weer onder hem terecht te komen, zodat de jongen in het zadel viel. Hij snoof. Hij hield helemaal niet van de trucjes die de gouden draak af en toe met hem uithaalde, maar veel kon hij er niet tegen doen. Toen bleef de draak in cirkels boven de andere twee hangen, wat Kian ten eerste verbaasde, om te vragen of ze nog hulp nodig hadden.

Belle en Jack keken omhoog en Belle hoorde hoe de gouden draak vroeg of ze hulp nodig hadden. Dat zei ze tegen Jack. Die twijfelde en woog de verschillende mogelijkheden tegen elkaar af. Hij kon voorzichtig op Belles rug klimmen, maar welke kant moest ze dan op. Hij liet dat Belle aan de andere draak vragen, welke kant ze op moesten voor de dichtstbijzijnde plek waar ze hulp konden vinden. Ondertussen klom Jack met zijn handen en ene been op haar rug en hij pakte haar stevig vast bij het gewei. Zodra Jack zat ging ze in voorzichtige draf de lucht in en ging naast de andere draak zweven, wachtend op de uitleg die zou gaan komen.

Kian rilde en de draak brieste hete stoom toen de kou van de jongen tegen hun huid aan sloeg. De draak steeg iets omhoog, zodat hij het gewei niet zou raken met zijn kwetsbare vleugels. Kian antwoordde in Astor's plaats, aangezien hij wel de vraag van de jongen aan zijn draak had kunnen verstaan. 'Hier rechtdoor.' Hij wees erbij om het te benadrukken. In de verte zie je de dichtstbijzijnde huizen. Het was echter nog een lange afstand die afgelegd moest worden. De vlakte spreidde zich voor hen uit, het was als een woestijn van gras. Oneindig.

Jack knikte zijn hoofd kort en zonder expressie op zijn gezicht. Hij vroeg zich af of de jongen mee zou vliegen, al wist Belle nu waar ze heen moest. Ook Belle keek nog even vragend naar de andere draak, maar begon daarna in draf door de lucht te rennen, zo voorzichtig mogelijk om Jack zo min mogelijk pijn te doen. De jongen had zijn blik gewoon gericht op de horizon en die blik zei niets. Maar pijn had hij wel en het was verschrikkelijk. Alleen Belle deelde er in mee en dat deed ze graag voor hem. Ze was allang blij dat hij gewoon emoties had en nu nog leefde.