De nachtelijke tuinen - Het rijk v.d Leeuw

Dit zijn de nachtelijke tuinen in het rijk van de leeuw. Het bestaat al erg lang, wat ook te zien is aan het uiterlijk en het formaat van de tuinen. Prachte ranke rozen draaien zich om de bankjes, hekken en bomen heen die daar staan. De nachtelijke tuinen worden onderhouden door een tuinman, die Juan heet. De tuinen zijn z'n lust en z'n leven. De tuinen zijn 24 uur open, van maandag t/m zondag. Het is betoverend door alle rozen en speciale lichtjes. Het speciale aan de Nachtelijke tuinen is dat het er altijd nacht is en er volgens geruchten vreemde dingen zouden gebeuren. Dus wees gewaarschuwd.

Personen: Geen limiet, de tuinen zijn er groot.

Het was heerlijk rustig, af en toe zat er een stelletje of liep er iemand rond, dat was mooi. Zo had ze geen last van mensen. Eden vond de rust om haar heen heerlijk en het donker was betoverend. Eigenlijk was het dag, maar hier leek het op mysterieuze wijze donker te zijn. Eden moest eerlijk toegeven dat de stelletjes haar een beetje op de zenuwen hielpen, maar dat negeerde ze. Misschien was ze gewoon een klein beetje jaloers. Ze bleef bij een rode roos staan en rook eraan. De ruimte werd gevuld met een heerlijke geur van rozen. Ze nam plaats op een van de bankjes en liet zichzelf even van de rust genieten. Ze had deze plek altijd al eens willen bezoeken, maar nooit gekund omdat ze thuis opgesloten zat. Fijn dat ze dit soort mooie plekken nu eindelijk kon zien.

Lewis hield een klein vlammetje in zijn handen brandend. Hij had het niet nodig voor de warmte maar het hield hem geconcentreerd. Soms had hij die concentratie gewoon eventjes nodig. Deze tuinen had hij gevonden toen hij was aan het ronddwalen was geweest, hij was nog steeds bezig met dit land te onderzoeken en te vinden wat hij zocht. Al wist hij niet precies wat hij zocht. In elk geval zat hij nu ergens, een stuk van het pad af, tussen een aantal bomen verscholen te spelen met het vuur tussen zijn handen. Eigenlijk had hij geen idee of zijn vuur te zien was vanaf het pad, misschien wel. Waarschijnlijk niet.

Eden keek rustig om haar heen. Het was prachtig, de combinatie van de rozen en de lichtjes. In stilte kon Eden altijd genieten van dit soort plekken. Ze zuchtte en leunde achterover tegen de leuning van het bankje aan totdat ze iets zag. Het was niet heel duidelijk en zwak om vanaf hier te zien. Misschien maakte ze een vergissing en zag ze het niet helemaal goed. Was daar iemand nu met vuur aan het spelen? Dit was wel de slechtste plek waar je dat kon doen. Wat als je iets in de fik stak? Eden had niet heel veel met vuur. Het was nogal vernietigend, maar warmte kon soms erg aangenaam zijn. Ze stond op om te gaan kijken of het echt vuur was dat ze zag. Rustig leunde ze tegen een boom, een eindje verderop, aan. "Kijk je uit dat je de boel niet in de fik steekt?" vroeg ze met een kalme stem, maar ze vond het een beetje dom om te doen.

Lewis verloor zijn concentratie toen hij een plotselinge stem hoorde. Het vuur tussen zijn handen doofde en de duisternis omhelsde hem. Zo snel als dat het vuur uit was gegaan kwam het ook weer terug. ZIjn ogen waren wel gewend aan de duisternis opzich en hij had al snel een persoon ontwaard bij een van de bomen. 'Het is niet slim om mensen te verrassen als ze met vuur bezig zijn,' zei hij tegen haar. Als hij een verkeerde inschatting had gemaakt had hij misschien wel een vuurbol op haar afgestuurd. Hoewel het vuur nu gedoofd was had het ook kunnen uitbreiden doordat hij de controle kwijt raakte. Hij zou geen brand stichten als hij geconcentreerd was, alleen het meisje had hem uit zijn concentratie gehaald. Dus toen was hij een stuk minder voorzichtig. 'En ik zet niet zomaar dingen in de fik,' zei hij daarna tegen haar. Hij was opgestaan en leunde nu ook tegen een boom aan, een stuk van haar af. Het gaf hem een stoere houding. Iets aan zijn houding zei dat ze weg moest gaan. Hij was gesloten. Toch was die houding schijn, hij wilde neit dat ze weg zou gaan alleen wilde hij niet dat mensen te dichtbij kwamen.

Waren haar ogen nu slechter aan het worden of had hij het vuur zelf gemaakt? Eden vroeg zich af waarom ze die mensen steeds vaker tegen kwam, maar ze wist niet zeker of ze het goed had gezien. Een klein zacht lachje verliet haar lippen en ze sloeg haar armen over elkaar heen. "Je hebt gelijk, misschien had ik je niet moeten verrassen, maar ik denk niet dat het erg slim is om hier met vuur te zitten," zei ze schouderophalend tegen hem. Het zou erg zonde zijn van de prachtige rozen en al het andere. De jongen was erg groot, waarschijnlijk torende hij flinke centimeters boven haar uit. Ze had ook geen hakken of hoge zolen aan vandaag, dus was ze extra klein. Toch liet ze zich niet zomaar wegjagen en ging wat meer overeind staan. Lengte was nooit een heel groot probleem voor haar geweest, maar soms kon het nogal gênant zijn, vooral als het lengteverschil zo overduidelijk groot was. Ze haalde een hand door haar roze haren. "En kun je garanderen dat je niets in fik zet?" vroeg ze erbij.

Lew lachte honend. Pas nu viel hem eigenlijk op hoeveel kleiner het meisje was. Hij was eraan gewend dat mensen kleiner waren dan hem. Hij was dan ook erg lang. 'Als ik wil dat iets brand dan brand het, als ik het niet wil dan zal het niet gebeuren,' zei hij tegen haar. Hij dacht dat ze al wel door zou hebben dat hij het vuur zelf kon maken. Ze had hem immers betrapt toen hij dat aan het doen was dus er een opmerking over maken leek hem niet heel erg.

Eden rolde met haar ogen naar de jongen. "Heb je het ook helemaal onder controle?" Ze moest misschien een beetje op haar hoede zijn nu, maar ze was niet bang. Hij had de mogelijkheid een element te besturen dus hij was dan iemand met magie, maar ze kon nooit weten waar hij nu precies vandaan kwam. Het was dus op de gok en een risico, maar het maakte haar niet zoveel uit. Als het erop aankwam dat ze zichzelf ooit in gevaar bracht, dan kon ze best wel van zich af vechten en zichzelf verdedigen. Niet te vergeten had zij ook de kracht om een element te besturen en ging ze nooit onbewapend op pad. Ze keek hem met een verwachtingsvol glimlachje aan.

Lewis liet een vuurbol ontstaan bij de grond, als het een ongecontroleerd vuur was geweest had het gras en een boom in de fik gestaan. Het vuur werd echter niet groter en bleef zo groot als LEwis dat wilde. Hij liet het weer doven en keek het meisje aan. 'Genoeg gezien?' vroeg hij. 'Ben je klaar met je ondervraging?' vroeg hij vervolgens. Hij leunde nog steeds tegen de boom aan en keek naar het meisje.

Eden glimlachte nonchalant naar de jongen en haalde haar schouders op. "Ik denk het wel," zei ze tegen hem. Voor hetzelfde geld had hij de boel in de hens gezet. Je kon dat nooit echt zeker weten. Vuur was niet een element dat ze makkelijk kon vertrouwen. Niet zoals haar eigen element dat vast en sterk was, vuur kon makkelijker uit de hand lopen, of zo was zij van mening. Ze draaide zich om en wachtte even. Misschien kwam de jongen hier helemaal niet vandaan? Zou ze ernaar vragen? Of zou ze zichzelf op deze manier onhandig in gevaar brengen, daar zat ze namelijk niet echt op te wachten. "Waar kom je vandaan?" vroeg ze rustig aan hem. Ze was niet bang.

'Het rijk van de leeuw,' zei hij tegen haar. Het was een simpel verhaal dat hij zichzelf had aangenomen. Hij kon niet overal rond gaan bazuinen dat hij een dertiener was. Het koste hem weinig moeite om een alter ego aan te nemen. Hij deed het eigenlijk al zijn hele leven dus hij was geoefend. Bijna niemand doorzag zijn leugens, behalve Bonnie had nog nooit iemand een leugen van hem ontmaskerd.

Rustig keek Eden naar een van de rozen die aan een struik bloeide. Hij was donkerrood als bloed, vol in bloei. De donkerrode kleur vloekte ontzettend bij haar eigen haar, desondanks vond ze het een prachtige kleur. Zo mooi, maar ook verschrikkelijk verradelijk. Ze glimlachte in zichzelf en keek op naar de jongen. "Natuurlijk," zei ze tegen hem. Waarom zou ze ook aan zijn woord twijfelen? Er was geen teken dat hij anders was, niet zover zij kon zien. Ze was wel slim, maar nooit heel goed geweest in het ontmaskeren van mensen. Hoewel ze qua vriendschappen wel beter door mensen heen kon prikken. "Het spijt me dat ik je net verraste," zei ze rustig tegen hem.

'Waar kom jij eigenlijk vandaan?' vroeg hij haar nog, misschien een beetje aan de late kant maar het kon waarschijnlijk nooit kwaad. Het meisje leek hem niet ergens van te verdenken gelukkig. 'Dat maakt niet uit hoor,' zei hij tegen haar. Ze was alleen bezorgd geweest, hij vond het eigenlijk niet heel erg dat ze hem had gestoord.

Eden keek hem rustig aan en haalde haar schouders op voordat ze hem antwoord gaf. "Het rijk van de stier." Ook al hield ze niet van thuis, dit rijk was haar trots. Ze haalde een hand door haar haren heen en begon toen rustig richting het dichtsbijzijnde te lopen. Ze had namelijk net ook op een bankje gezeten om te genieten van de omgeving, niet om verstoord te worden door iemand die met vuur aan het spelen was. Ze keek hem aan van het bankje, zou hij weglopen? Of zou hij gezellig zijn en naast haar komen zitten? Ze was nooit zo van de gezelligen, maar soms was het niet heel verkeerd, een beetje gezelschap.

NEw
______

Lewis zat verborgen tussen de planten, het was avond, ook buiten de tuinen. Dit veroorzaakte een enorme rust in de tuin. Hij was nog geen mens tegen gekomen maar had zich voor de zekerheid toch verscholen op de kleine open plek waar hij de vorige keer ook had gezeten. Niemand hoefde te zien wat hij nu aan het doen was. Het was persoonlijk, het was tijden geleden dat hij voor het laatst dit had gedaan. Zijn ouders waren waarschijnlijk de laatste geweest die hem hadden horen spelen. Lewis was op een bankje gaan zitten dat er stond, op zijn knieën rustte een koffer. Het was lang geleden dat hij het ding mee had genomen, ooit had hij gezworen nooit meer viool te spelen. Alleen verlangde hij er nu zo hevig na. Vandaag, precies twee jaar geleden. Het was een zware dag en Lewis wilde hem niet alleen door maken.
Vorig jaar was hij bezig geweest met zijn training, zijn vermoeide lichaam en geest hadden niet eens nagedacht over het feit dat het een jaar geleden was. Zijn zusje die het had overleefd door haar kracht daarin tegen had de hele dag gerouwd in de kerk. Hij was niet zo van de kerken. Vandaag zou hij bij familie moeten zijn alleen kon hij dat niet. Hij kon niet de zielige, teleurgestelde gezichten zien van zijn broertjes en zusje die hun ouders moesten missen. Ze waren veilig want ook zij waren met het leger de grens overgestoken. Lewis was er tegen geweest maar had niets kunnen uitvoeren om ze in het dertiende te houden. Ze waren jonger dan hem maar alsnog waren ze ontzettend eigenwijs, ze luisterde amper naar hem. Eigenlijk nooit.
Daar zat hij dan, alleen, op de sterfdag van zoveel mensen dat hij niet wist aan wie hij nu precies moest denken. Hij klikte de koffer open en pakte met een bijzondere voorzichtigheid zijn viool uit de koffer. Zijn vader had hem gepusht om te trainen, zijn moeder daarin tegen had hem de kracht van muziek geleerd. Hier was hij dan, in zo'n ander land dan dat van hemzelf, alleen, met zijn viool in zijn handen. Nogmaals controleerde hij of er geen mensen waren, nee. Niemand. Perfect dacht hij bij zichzelf en hij zette de viool tegen zijn schouder en begon te spelen. Hij speelde met een delicatesse die je alleen had op het moment dat je jaren en jaren had getraind. Iets wat Lewis dan ook had gedaan. Elke avond, minstens twee uur. Zijn moeder had het hem laten doen. Na haar dood was hij ermee gestopt, hij kon het niet meer omdat het teveel herinneringen ophaalde. Dit keer liet hij de geschiedenis door zijn hoofd gaan terwijl hij speelde.

Doelloos liep Charlie tussen de planten door terwijl hij soms even stopte om iets van dichterbij te bekijken. Want hoewel er wel wat lichtjes waren in de tuinen, was het nog steeds erg schemerig. Hij bekeek één van de rozen die op ooghoogte aan een paaltje hing, zich ondertussen afvragend wat hij hier deed. Daniël had hij al in bed gestopt en hij had besloten dat het goed voor hem zou zijn om er even uit te gaan. Nu maakte hij zich echter zorgen, wat als Daniël wakker was geworden en niet wilde slapen? Nee, hij wist zeker dat dat niet her geval was, Lott had namelijk beloofd dat ze op Daniël zou passen. Charlie liet een zucht ontsnappen en schudde zijn hoofd. Misschien had hij toch beter naar de kroeg kunnen gaan, het was hier zeker mooi, maar in zijn eentje was er eerlijk gezegd niet veel aan. Hij wist zeker dat als Daniël hier was, hij helemaal enthousiast zou worden. Er verscheen een glimlachje op Charlie's mond bij die gedachte. Hij werd echter al snel afgeleid door wen geluid. Hij spitste zijn oren en bleef even stil staan terwijl hij luisterde naar het geluid van... Muziek? Rustig liep Charlie verder terwijl de muziek steeds luider werd. Al snel kon hij een viool onderscheidden uit de klanken. Hij naderde de bron van de muziek steeds meer tot hij bij een open plek uitkwam. Stilletjes bleef hij aan de rand even staan kijken naar het bankje waarop een jongen met een viool zat. De muziek die hij speelde was erg prettig om te horen en Charlie leunde tegen een boom aan waarbij hij zijn ogen even sloot. Al had hij zelf niet zoveel met muziek, hij vond het wel fijn om ernaar te luisteren voor ontspanning. Na een tijdje zo gestaan te hebben, ging Charlie weer overeind staan en stapte langzaam uit de schaduwen om de jongen vooral niet te laten stoppen met spelen.

Lewis speelde verder, de muziek had hem overgenomen en hij merkte niets meer van zijn omgeving. Ondanks dat hij gedachten kon horen drong het niet tot hem door dat iemand aan het luisteren was naar wat hij speelde. Anders was hij zeker weten uit zijn vel gebarsten. Vroeger had hij voor mensen gespeeld, vooral als er bezoek was geweest omdat zijn moeder altijd zo aandrong. Hij hield van haar, hij hield ook van zijn vader maar die liefde was niet zo groot als die hij voor zijn moeder voelde. Zijn vader hield hij namelijk ook verantwoordelijk voor de dood van zijn halve familie. De man had verkeerde besluiten genomen, en Lewis was degene die erom moest rouwen. Ach, dat was ook verleden tijd. Nu zat hij hier te spelen, de muziekklanken daalde, zwakte af. Totdat hij de laatste noot speelde en zodra hij klaar was keek hij naar de grond. Nu hij gestopt was met spelen hoorde hij de gedachten van iemand. Zijn hoofd schoot omhoog, hij voelde zich betrapt en dat was vast en zeker van zijn gezicht te lezen. Hij stond eventjes in tweestrijd. Ergens wilde hij boos worden, het gebruikelijke masker weer opzetten. Dat masker dat hij al jaren droeg. Alleen kon hij het niet, niet nu. Dus bleef hij zitten en keek lichtelijk verslagen naar de jongen die had staan luisteren.

De muziek zorgde ervoor dat Charlie zijn zorgen even kon vergeten en gaf hem de kans om zijn gedachten tot rust te brengen. Dat was iets wat maar weinig muziek voor elkaar kon krijgen bij hem. Met een glimlachje luisterde hij naar hoe de muziek langzaam afzwakte en uiteindelijk helemaal stopte. Hij was verbaasd dat het hoofd van de jongen meteen zijn kant opdraaide, alsof hij wist dat Charlie er had gestaan, maar er niet aan toe wilde geven. Toch maakte de betrapte blik op zijn gezicht Charlie aan het twijfelen. Het glimlachje was nog steeds op zijn gezicht te vinden en zijn armen lagen ontspannen over elkaar geslagen toen hij zei:' Sorry, het was niet de bedoeling om je te laten schrikken.' Hij liet zijn armen zakken en liep rustig naar de jongen toe. 'Wat doe je hier zo laat nog.... met een viool?' Vroeg hij met een nieuwsgierige blik terwijl hij een stukje van de jongen af weer stilhield. Hij kwam hier dan niet veel, maar hij kon zich niet voorstellen dat er op dit tijdstip nog veel mensen rondliepen.

Lewis sloeg zijn ogen even neer. Hij had gehoopt dat zolang hij niets zou zeggen de jongen niet echt bestond. Alsof het dan een geest zou zijn geweest waar hij niets mee hoefde te doen omdat het toch niet uitmaakte. Hij stond op. Met strakke, toch vloeiende bewegingen begon hij de viool op te bergen. 'Hou je vooral met je eigen zaken bezig,' zei hij kortaf. Hij wilde niet dat iemand hem had horen spelen, hij wilde ontkennen dat deze jongen er was geweest. Hij tilde de koffer op en draaide zich weer naar de jongen toe, hij stond dichterbij dan hij had gedacht. Niet te dichtbij, maar toch vond Lewis het geen prettig gevoel. De jongen was te aanwezig. Lewis had zijn vertrouwde defensieve houding weer aangenomen. De jongen had al teveel gezien van de Lewis die hij al jaren verborg voor de buitenwereld. De gebroken jongen die niemand hoefde te zien. De jongen die om zijn familie rouwde.

Nu de jongen opstond, merkte Charlie pas op dat deze minstens een kop groter was dan hijzelf. Hij werd er niet bang van, maar was er wel door verrast, net als door de nogal onvriendelijke reactie van de jongen. Hij trok zijn wenkbrauw op en snoof even. Aangezien de jongen dichtbij stond, moest Charlie wel opkijken om hem in zijn gezicht te kijken. Al was hij wel gewend dat hij meestal wat kleiner was dan de meeste jongens, toch vond hij het op een één of andere manier vervelend. 'Sorry hoor, alweer, als je dat wilt, zal ik niet verder vragen. Ik wilde je alleen even vertellen dat ik je mooi vond spelen.' Zei hij en glimlachte even scheef. Hij had niet gedacht dat de jongen zo'n gesloten type was door zijn gevoelige muziek van net, maar nu hij het zich zo bedacht, kon het best dat de jongen hier juist zo laat was, zodat niemand het kon horen.

Lewis werd even overrompeld door schuldgevoel toen de jongen zo reageerde. Zeker toen hij opmerkte dat hij vond dat Lewis mooi speelde. Hij beschouwde zijn spel altijd als middelmatig terwijl veel mensen het toch behoorlijk mooi vonden. De scheve glimlach van de jongen maakte nog meer dat Lewis van zijn apropo werd gebracht. Toch herstelde hij snel genoeg weer, waarschijnlijk zou het de jongen niet eens opvallen. Daar hoopte Lewis tenminste op. 'bedankt,' zei hij kortaf, hoewel zijn woorden niet vervelend bedoeld waren klonken ze toch nors en kwaad.

Charlie glimlachte bij het bedankje van de jongen ook al klonk het nog zo onaardig. Hij dacht niet dat hij binnenkort een veel vriendelijkere reactie uit hem zou krijgen. Hij had niet opgemerkt dat hij de jongen had overrompeld door zijn eigen reactie en bleef daarom een moment lang hen aankijken waarna hij zich van hem wegdraaide. 'Ik ben Charlie en jij bent...?' Zei hij terwijl hij zich op het bankje liet zakken waar de jongen zonet nog had gezeten. Hoewel hij normaal niet echt sociaal was, sprak de jongen hem wel aan, in ieder geval genoeg om een gesprek re beginnen.

"Lewis,' zei hij tegen de jongen, hij stelde zich normaal voor met Lew, maar hij had zijn volledige naam al verteld voordat hij er erg in had. Zijn viool zat inmiddels goed in de koffer en hij klikte het ding stevig dicht. Lewis stond even naar de jongen te kijken, hij had geen idee meer van wat hij nu moest doen. Hij stond daar alleen maar, met zijn vioolkoffer in zijn hand, te kijken naar de jongen en hoe deze op het bankje was gaan zitten. Hetzelfde bankje waar hij net had gezeten. Vreemd.

Glimlachend liet Charlie zich achterover tegen de leuning van de bank zakken en keek op naar Lewis. 'leuke naam.' Zei hij kort naar vriendelijk. Hij bekeek hem even en zag heus wel dat Lewis niet wist wat hij moest doen. Hij snapte het ergens wel, hij had natuurlijk nooit verwacht iemand tegen te komen. Hij boog weer naar voren en zette zijn ellebogen om zijn bovenbenen. 'weetje, je mag best gaan als je niet wilt praten hoor.' Zei hij met een glimlachje. 'Het lijkt er tenminste niet op dat je wikt praten.' Voegde hij er op vragende toon aan toe.

Nieuw
-
Alexis hield eigenlijk niet van dit soort plekken, het was veel te liefelijk en de kans dat ze iets sloopte was veel te groot. Maar ze was op doorreis richting het kamp waar ze de leiding over had. Maar Carlos moest even bijkomen en Alexis vond een hazeslaapje maken op een van de bankjes ook niet zo erg. Ze zat op een van de vele witte bankjes en sloot haar ogen. Echt slapen zou niet lukken, maar wat energie opdoen zou er wel voor zorgen dat ze de komende dag tenminste nog door zou komen. Alexis hield wel van haar nieuwe baan, maar het vergde wel heel veel van haar energie. Dus gewoon even rustig zitten was iets wat meer dan welkom was.