De mist - het rijk van de vissen

Hoe Nolin nou weer hier terecht kwam, wist ze zelf ook niet. Het ene moment scheen de zon helder en was het bloedheet doordat er geen wind was en het volgende moment vloog ze met Eslin in een hele dichte mist. Ze liet hem maar even landen en keek naar de weg die ze wilde volgen, de weg die ze had afgelegd en naar de mist waardoor je geen enkele weg zag. Ze vond de mist verschrikkelijk verwarrend en wist echt niet of ze hier nog uit kon komen in haar ééntje.

Op dit soort momenten wist Yagami niet of zij moest opgelucht zijn dat zij haar draak thuis gelaten had of hem miste. Zijn aanwezigheid had in ieder geval haar behoefte om te socializen kunnen vervullen. Na een tijdje hier rond gedwaald te hebben begon het uitzicht haar wel te vervelen. Het irriteerde haar dat zij niets kon zien, zij was het simpelweg niet gewend. ''Hallo?'' Haar stem echode een beetje na, wat opmerkelijk.

Nolin hoorde niet ver van haar vandaan een stem hallo zeggen. Natuurlijk reageerde ze daar gelijk op." Is daar iemand?" De woorden klonken niet echt hard maar ze waren duidelijk verstaanbaar omdat het heel stil was, zo tussen de mist. Haar vingers gleden over de manen van Eslin en ze keek onderzoekend om zich heen, hopend dat ze een silhouet kon onderscheiden van de mist. Iets was haast onmogelijk leek want het enige wat ze kon zien was mist, ze werd er nu al gek van.

Yagami was blij dat ze niet alleen vast zat in de mist. Wat gezelschap zou wel fijn zijn. ''Ja, voor zover ik weet ben ik nog niet gepakt door een vampier,'' zei ze op een luchtige toon. Een grapje om het ijs te breken was misschien niet zo gepast, maar zij kon het niet laten. Ze liep richting de plek waar de stem vandaan kwam, terwijl ze haar handen voor zich uit hield om zich beter te kunnen oriënteren. ''Waar ben je?''

Nolin wist niet of ze de opmerking grappig moest vinden of angstaanjagend. Ze had hem met normale omstandigheden waarschijnlijk grappig gevonden, nu niet. Na lang twijfelen of de stem echt was besloot ze het erop te wagen," Als het lukt, kan je het geluid van mijn stem volgen. Wat betekent dat ik moet blijven praten, ondanks dat ik daar niet zo goed in ben." Er klonk een grom uit de mond van Eslin, die probeerde ook te helpen geluid te maken.

Yagami merkte de twijfel in de vrouw haar stem op. Ze zei er echter niets over, het waren niet haar zaken. In plaats daarvan ging zij in op de grom. ''Zo te horen heb je een huisdier bij je?'' merkte zij op. Ze wist vrijwel zeker dat het een draak was geweest, maar had geen tijd om daar over na te denken. Uit de mist zien te komen was haar eerste prioriteit. Zij zou later wel bedenken wat zij met de vrouw zou gaan doen.

Nolin grinnikte om haar woordkeuze, huisdier was zachtjes uitgedrukt." Eslin kan nogal overdonderend zijn dus agh. Ik kan niet heel goed voor mezelf zorgen en Eslin let op dat ik alles goed doe en nergens over struikel. Denk je dat je er al bijna bent, ik vind het een beetje eng worden.

''Hij of zij klinkt heel interessant.'' Yagami deed een paar vluchtige stappen in de richting van de stem. De net nog zo wazige silhouette kreeg eindelijk wat meer vorm. Ze zag dat zij te maken had met een mooie, jonge vrouw. De tattoo op haar gezicht trok gelijk Yagami's aandacht. Het laten zetten had vast pijn gedaan. Ze zei er echter niets over, maar liet een beleefde glimlach op haar gezicht verschijnen en stak haar hand uit. ''Ik heet Yagami. Fijn om je te ontmoeten.''

----
Sorry, ik ga weer langere stukken proberen te typen!

Ik ook, ik zat op mijn mobiel vandaar mijn korte reacties
~~

Nolin keek de vrouw aan die nu oog in oog met haar stond. Kort probeerde ze waar te nemen wat ze voor zich zag, een meisje of vrouw, ze leek wat ouder dan ze was dacht Nolin. Raven zwarte haren in een strak kapsel geknikt die Nolin nog nooit eerder had gezien. Een glimlach die warmte uitstraalde en Nolin ook liet glimlachen," Ik ben Nolin aangenaam kennis te maken, mijn draak Eslin is mannelijk, zal je wel merken als er vrouwelijke draken in de buurt zijn, hij luistert dan totaal niet meer naar mij en gaat gelijk naar ze toe. Dan noemen ze mensen oppervlakkig." Er was een plagende toon naar Eslin toe en ze kreeg een staart tegen haar hoofd aan, zachtjes natuurlijk omdat ze toch maar wat aan het grappen was. Hierdoor schoot Nolin in de lach, maar ze hield het een beetje in." Weet jij hier trouwens misschien de weg...."

Yagami schudde met een lichtelijk geïrriteerde blik haar hoofd. Zij wilde hier zo snel mogelijk weg. Het feit dat de vrouw krachten had werkte op haar zenuwen. Iemand met krachten niet aanvallen ging tegen haar natuur in. ''Helaas weet ik even veel als jou. Ik loop hier al een paar uur rond en ik heb af en toe een paar cirkeltjes in de grond getekend als een herkenningsteken dat ik daar al geweest ben.'' Ze liet haar blik heel even naar de grond afglijden, voordat zij weer verder sprak. ''Maar ik ben er nog geen een tegen gekomen,'' zei ze met een teleurgestelde blik en keek Eslin gefascineerd aan. ''Toevallig is mijn draak geen vrouwtje, sorry, Eslin. Zelfs als Oskar een vrouwtje zou zijn dan zou je haar niet kunnen ontmoeten, aangezien zij dan thuis zou zijn.'' Zij speelde het spelletjes maar al te graag mee.

Nolin kreeg een brede grijns op haar gezicht en streek een plukje haar uit haar gezicht." Jammer Eslin, volgende keer beter, sowieso zat je al best veel met Ivana te rotzooien, denk maar niet dat ik dat niet heb gezien." Haar gezicht betrok een beetje toen ze te horen kreeg dat Yagami ook niet wist waar ze heen zouden moeten." Ik ben samen met Eslin al erg ver naar boven geweest, maar de mist houdt niet op, of in ieder geval niet zover wij weten. Wat ik wel heb gezien was een soort licht rechts van ons maar ik wist niet of dat goed of slecht was en hoe ver lopen dat is." Ze beet zachtjes op haar lip en keek eventjes vluchtig om zich heen, of was het licht nou links van haar geweest.....

Yagami was er al snel achter gekomen dat de vrouw haar waarschijnlijk niet zou kunnen helpen met de weg vinden. Zij zou hooguit een goede gesprekspartner kunnen zijn. Toch bleef zij daar nog een tijdje rondhangen, iemand zomaar aan haar lot overlaten was niet iets wat zij graag deed. ''Ivana?' vroeg zij geïnteresseerd, niet dat het haar zoveel boeide. Ze had van haar grootouders geleerd dat mensen graag over zichzelf en hun omgeving praten, zolang het maar geen vraaggesprek zou worden. ''Ik heb trouwens een hele voorraad appels mee, dus wij zullen geen honger leiden.'' Op dit soort momenten was zij wel blij met haar appel verslaving.

Nolin glimlachtte naar het meisje," Ivana is de draak van een hele goede vriend van mij, zij en Eslin hadden eerst een haat relatie maar nu gaat het steeds gezelliger tussen die twee." Toen Yagami zei dat ze alleen maar appels bij zich had slikte Nolin even moeilijkzaam," Ik eet eigenlijk geen appels, maar alsnog bedankt." Het was een soort slecht symbool in haar geloof en ook nog eens een pijnlijke herinnering aan iemand die nooit meer terug zou komen. Haar gezicht betrok een beetje, ze kreeg een grauwe uitdrukking, maar herstelde zich gelukkig al snel weer. Het was niet de vrouw haar bedoeling geweest, bedacht Nolin zich, zij kon ook niet weten dat appels heel gevoelig lagen bij haar.

Yagami was heel even verbaasd door de reactie van Nolin. Er zat vast een of andere reden er achter waarom zij geen appels at. ''Sorry... ik had echt geen idee.'' Ze had de grauwe uitdrukking al lang gezien, maar vervolgde het gesprek gewoon. ''Zou ik zo onbeleefd mogen zijn om te vragen wat voor krachten jij hebt? Ik ben eerlijk gezegd nog niet zoveel mensen tegengekomen met krachten.'' Ze dacht heel even terug aan de ontmoeting met Jack. Er liep automatisch een snelle rilling over haar ruggengraat heen. Ze richtte haar blik weer op de grond om zich ergens mee bezig te houden. ''Heb jij toevallig een compas mee? Dat zou wel van pas kunnen komen...'' Zelf doorzocht zij ook haar tas, maar kon niets bruikbaars vinden buiten de appels en een horloge.

Nolin dacht even na, keek in haar tas en haalde er een oud bijna volledig verroest kompas uit en een kaart." Ik gebruik normaal altijd de kaart maar omdat de mist alles bedekte kon ik niet goed meer zien welke kant wat was en had ik dus niet veel aan de kaart." Ze gaf het aan Yagami omdat Nolin echt niet met een kompas overweg kon, ze wist niet eens hoe zoiets werkte, laat staan of het kompas nog werkte. Ze deed snel een knot in en trok haar blouse wat rechter, ze had zoals gewoonlijk weer geen kleur aan, zwart en wit, niet meer dan dat.

Yagami bestudeerde het verroeste kompas aandachtig. Ze had er alleen maar over gelezen, dus wist ook niet precies hoe het werkte. Na een paar minuten was zij er al vrij snel uit. ''Kies maar een windrichting. Aangezien we geen kaart hebben moeten wij maar hopen dat de goden ons zegenen.'' De laatste zin was overduidelijk sarcastisch uitgesproken. Zij geloofde niet in een god. Volgens haar bestond er maar hooguit een hiernamaals of twee. ''Ik weet zeker dat wij hier uit komen,'' zei ze in een poging om optimistisch te blijven. Zelfs zij kon horen dat het nogal zwakjes klonk, maar zij had het tenminste geprobeerd.

Nolin begon op haar lip te bijten ondanks het voornemen dat ze naar Eric toe had gemaakt om ermee te stoppen." Ik zou het fijn vinden als je niet spot met god. Ik snap dat andere mensen niet gelovig hoeven te zijn maar ik ben dat wel. Het is voor mij moeilijk om zulke 'grapjes' aan te horen. Ik weet zeker dat als wij op deze wereld nog niet klaar zijn, hij ons wel komt helpen." Pas toen ze dat had gezegd realiseerde ze zich dat het niet echt aardig was tegenover het meisje." Sorry dat klinkt waarschijnlijk erg naief in jouw oren. Ik ga voor Noord, dat is meestal wel goed."

Een schuldbewuste uitdrukking verscheen op Yagami's gezicht. Niet dat zij zich echt zo voelde, het hoorde allemaal bij het schouwspel. ''Nee sorry, het is mijn schuld. Het was niet mijn bedoeling om jouw godsdienst en daarmee ook jouw god te beledigen. Het spijt mij zeer, ik ben niet opgegroeid met het idee dat er een god is. Misschien dat het daar aan ligt.'' De berouwvolle ondertoon in haar stem paste perfect bij haar gezichtsuitdrukking. ''Ik hoop maar op het beste.'' Ze rommelde wat met het kompas, waarna zij richting het noorden liep. Zij had het idee dat de mist wat op begon te trekken, maar dat was vast maar haar verbeelding aangezien het weer dichter werd na een paar stappen.

Nolin was blij dat het meisje zo begripvol was, zij was zich van geen kwaad bewust. Nolin hield even kort haar adem in en voelde hoe haar hart in haar nek klopte. Ze was zo ontzettend bang dat ze hier niet meer uit zouden komen. Toch wilde ze niet aan de angst toegeven en begon daarom maar een gesprek met Yagami aan met een ander onderwerp dan hier niet meer uitkomen of de dood." Heb je een kracht?" Nolin probeerde een beetje te raden wat het zou zijn maar ze kon het meisje niet goed plaatsen dus gaf ze het raden na twee pogingen op.

Bij die vraag keek Yagami heel even verbaasd op. Zij wist wel dat de vrouw wel geweten moet hebben dat zij krachten had, aangezien zij nog net verteld had dat zij een draak had, maar had zich er niet echt meer mee bezig gehouden. ''Vuur en ijs, het harmoniseert elkaar. Welke krachten heb jij?'' Ze liet een korte stilte vallen en keek de vrouw doordringend aan. ''Ik denk dat jij water en genezen bezit. Die twee passen op een of andere manier wel bij jou.'' Ter demonstratie creëerde zij een klein vlammetje in haar hand. Zijn licht en warmte hadden iets prettigs.

Nolin was erg verbaasd door die combinatie. Dat was niet iets wat je iedere dag zag. Ook was ze verbaasd dat Yagami zo dichtbij zat, als het ging om haar krachten." Ik heb inderdaad heling en aarde, geen water. Het zorgt ervoor dat je niet te makkelijk begint te zweven als je begrijpt wat ik bedoel. Het zorgt dat je realistisch bent en eraan blijft denken dat iedereen op een gegeven moment zich met de aarde moet verenigen." Het was moeilijk om uit te leggen maar het zorgde ervoor dat ze niet iedereen wilde redden die eigenlijk niet te redden meer was. Nolin had niet gemerkt dat ze het koud had gekregen maar het vuur van Yagami was erg prettig en vooral erg warm.

Yagami dacht heel even na bij die woorden. ''Ik denk dat ik het begrijp. Ik neem aan dat jij anders niet zou kunnen rusten voordat jij iedereen genezen hebt, correct? Ben jij toevallig een dokter of doe je het genezen uit liefdadigheid?'' Ze wist dat zij zocht naar een reden om nog een iemand met krachten te laten lopen. Zij was het doden zat. Vanaf het begin aan was het al eigenlijk niet haar wens geweest: alle mensen met krachten uitroeien. Nee, dat was haar ouders wens . Toch was er een klein deel in haar dat niet zou rusten voordat zij die missie voltooid zou hebben. Ze kon er niets aan doen, het was haar van jongs af aan aangeleerd om alles te geven en pas te stoppen als zij haar doel bereikt had. ''Tot je erbij neervalt,'' had haar moeder tegen haar gezegd, toen zij afscheid van haar nam.

Nolin was blij dat ze het een beetje duidelijk had kunnen maken tegenover Yagami." Klopt, ik ben een dokter maar ik doe niks voor geld, dus ook uit liefdadigheid. Ik reis de wereld af om zo van verschillende doktoren les te kunnen krijgen en zelf ook les te kunnen geven. Omdat mensen steeds meer gaan reizen deze dagen, is het zo dat iedereen ziektes naar andere delen meebrengt, niet iedere dokter kent dezelfde ziektes. Ik ben een soort tussen persoon om ervoor te zorgen dat iedereen zo veel mogelijk kennis heeft." Ze klopte op de rug van Eslin," En deze jongen hier, helpt mij met het heen en weer reizen." Ze was erg blij om Eslin in haar leven te hebben, beide Eslins eigenlijk, haar broer en haar draak.

Yagami schonk de vrouw een beleefde glimlach, terwijl zij een flesje water uit haar rugzak pakte. ''Wat interessant om dat te horen. Aan je blozende wangen te zien heb jij de liefde van je leven al gevonden. Wie is de gelukkige?'' Aan de plagende ondertoon in haar stem was te horen dat zij niet geïnteresseerd was in Nolin, noch in haar privé-leven, maar gewoon wat gokte in een poging om Nolin te laten schrikken. Af en toe vond zij het leuk om mensen te laten schrikken, zolang zij maar niet te ver zou gaan. Ze nam een slok water, terwijl zij de vrouw met een doordringende blik aankeek, die haar waarschijnlijk de stuipen op het lijf jaagde.