dokterspost/herberg - rijk van de vissen

Omdat er niet in ieder dorp een dokter is, had iemand bedacht om in de middle of knowwhere een dokterpost neer te zetten. Je zou zeggen dat het een rare plek is maar eigenlijk is het best logisch, het is namelijk zo dat als je van dorp naar dorp reist je altijd langs die plaats moest. Dus als er iets onderweg gebeurde wist je dat je langs een dokterspost zou komen. Het was een klein huisje, de deur stond altijd open, ook 's nachts, om aan te geven dat je altijd binnen kan lopen. Het is tegelijkertijd ook een soort herberg omdat mensen soms nog moeten herstellen van een wond of een ziekte.

Eric zat op zijn draak Ivana, zijn maandraak die hoog in de lucht vloog door de wolken heen. De man streek over de huid van zijn draak, aaide hem zachtjes. "Is dat een dokterspost?" vroeg Eric tegen Ivana zijn draak. De draak dook naar beneden zodat ze het beide konden zien. Ja dat is een dokterspost. Wat goed dat wij er een tegenkomen, dan kunnen ze naar je wond kijken Eric. De man had tijdens het reizen een wond opgelopen bij zijn knie die nu flink was gaan ontsteken omdat hij de juiste middelen niet had. Hij had het met water proberen schoon te houden en verband zodat er geen vuil in kwam. Maar omdat de wond zoveel was gaan bloeden en openging had hij uiteindelijk geen verband meer. De man bleef ook gewoon door reizen terwijl zijn wond verzorging en rust nodig had. Rust leek Eric niet in zijn woordenboek te kennen. De draak landde voorzichtig met haar poten op de grond en ging iets door haar poten om Eric de kans te geven om van de draak af te gaan. "Ik ben zo terug" De man wankelde naar de dokterspost en deed de deur open. "Goedemiddag"

Nolin verveelde zich ontzettend, ze hing wat over de tafel heen en trommelde met haar vingers. Er was geen enkele gewonde langs gekomen in een hele week, er was hier nog maar één patient en die werd vooral de laatste dagen erg vervelend, heel handtastelijk. Nolin was ook nog eens een meisje dat andere niet kon weigeren dus ze liet het maar begaan, niet dat ze er oké mee was. Toen er iemand de deur binnenliep en iets zei mocht ze eindelijk iets doen. Ze sprong op en was allang blij dat ze weg mocht van de enige patient die er was, Lenny. Ze liep naar de voorkant van het huis waar de deur was," Goedemiddag, kan ik helpen?" De dokter die er normaal was, was naar één van de dorpen om wat eten te gaan halen, we zaten al een tijdje zonder voedsel maar de man vond het geen goed idee om Nolin alleen te laten, ze was nog niet heel erg ervaren, vond hij. Dat was onzin want Nolin had aardig wat kennis maar de praktijk ontbreekte soms nog wel eens. Ze bekeek de jongen even vluchtig en zag gelijk dat hij moeilijk liep, ze kwam ook tot de conclusie dat ze hem eigenlijk best wel knap vond en bij die conclusie hoorde natuurlijk ook de gepaste blosjes die verschenen op haar wangen.

Hij streek met zijn vingers door zijn groene haren terwijl zijn groene ogen dat van het meisje ontmoette. Ze had een hele, lieve onschuldige uitstraling wat hem meteen deed herinneren aan Marlene. Hij mocht haar nu al want ze kwam over als iemand met een goed hart. Eric wilde haar aura lezen maar dat zou onbeschoft zijn dus besloot hij dat beter niet te doen. "Goedemiddag, sorry dat ik u stoor" zei hij op een beleefde toon. "Ik loop nu al enkele weken... Ja ik denk weken met een wond op mijn knie rond. De pijn van de wond trek door mijn been waardoor het lopen steeds moeilijker gaat. Ik heb het proberen te verzorgen met water, schoon verband en ontsmettingsmiddel. Helaas raakte het verband op en vond ik nergens in de buurt een ziekenhuis om mijn voorraad aan te vullen. Ook het ontsmettingsmiddel krijg je niet zomaar ergens op de markt. " Eric keek even om zich heen. "Is er misschien een stoel waar ik op kan zitten om het te kunnen laten zien? Echter mevrouw het ziet er niet al te smakelijk uit dus ik weet niet of..." Hij bekeek haar. Ze leek zo jong om een dokter te kunnen zijn. "Ik weet niet of u het wilt zien" Hij glimlachte een beetje ongemakkelijk want hij wilde niet de indruk geven dat hij een onverzorgd type was.

Nolin grinnikte zachtjes," Ik heb zo het één en ander meegemaakt, ik kan wel tegen iets dat u onsmakelijk noemt. Ik zal u even ondersteunen dan kunt u namelijk met mij meelopen naar de bank, daar zou u dan even plaats kunnen nemen." Ze pakte de man bij zijn middel vast en begeleidde hem naar de bank, iets verder het huis binnen, daar kwamen ze al snel bij een bank, ze hielp hem te gaan zitten en pakte er zelf ook een stoel bij." Mag ik vragen welk ontsmettingsmiddel u heeft gebruikt, want stel nou dat u een verkeerde heeft gebruikt dan zou dat de wond hebben kunnen verergerd." Ze had al een heleboel dingen klaargelegd, verband, ontsmettingsmiddelen, handdoeken en zelfs een verdovingsmiddel voor als iets moest worden geopereerd." Waardoor is de wond ontstaan, want u zei dat u er al weken mee rondliep, ik ben bang dat ik u erop moet wijzen dat het niet goed is om zolang met iets ernstigs rond te lopen., het had uw dood kunnen betekenen." Haar stem had een vleugje fluweel in zich leek het." Ik wil u niet laten schrikken, maar de dienstdoende dokter is naar één van de omliggende dorpen om wat eten te gaan halen, u zal het even met mij van doen hebben, maar ik kan u garanderen dat ik weet wat ik doe, ik volg verschillende doktoren met hun dagelijks werk al vanaf mijn 12e."

"Umh oké..." Hij vond haar erg vriendelijk en ze wist wat zij deed. Toen ze hem bij zijn middel vastpakte viel het hem pas op hoe klein ze wel niet was vergeleken met hem. Eric was ook niet de aller langste maar met zijn 1,76 stak hij wel wat boven haar uit. Wat voelde Eric zich toch een oude man dat hij zo werd begeleid naar de bank. "Dank u wel" sprak de man beleefd uit, gooide zijn lange lokken naar achteren want ze zaten alleen maar in de weg. "Wat voor ontsmettingsmiddel? Dat weet ik helaas niet meer mevrouw. Een soort goedje wat ik ooit heb gekocht bij een handelaar. Een soort doorzichtige gel, koelt meteen de wond als je het erop smeert. " Dit had hij eigenlijk nooit geweten het feit dat je de wond kon verergeren als je het met de verkeerde middel deed behandelen. "Waardoor? Nou ik reis veel en op een weg kwam ik een vrouw tegen die werd lastig gevallen door twee mannen. Ik ben iemand die zoiets niet kan aanzien en toen is het op een gevecht uitgelopen. Alle kleine wondjes, schaafwonden en sneeën waren geheeld maar bij mijn knie is dat niet het geval. Een werpster heeft erin gezeten en toen ik viel , ging de werpster nog dieper in mijn huid. Pijnlijk maar de vrouw was tenminste veilig" Hij glimlachte een beetje onzeker. "Mijn dood?" herhaalde de man zachtjes. "Kan dat zo verergeren? Mijn draak waarschuwde mij al om rust te nemen maar ik ben daarin erg koppig" Hij luisterde naar haar woorden en glimlachte toen vriendelijk. "Mevrouw, ik denk dat ik wel in goede handen ben. Zoals u sprak weet ik dat u over de kennis beschikt wat nodig is om mij goed weer op been te brengen"

Nolin luisterde eventjes rustig naar de jongenman en zijn verhaal, wat heldhaftig, wat lief ook. De heer had al zo'n uitstraling gehad op haar maar nu hij het zo oprecht zei kon ze niet anders dan blozen om zijn woorden en haar gedachtes bij zijn woorden." U heeft als ontsmettingsmiddel wel een goed ontsmettingsmiddel, het is om het vuil uit een wond te halen, het enige nadeel aan dat onsmettingsmiddel is dat het zelf ook vuil bevat, als u het er niet onmiddelijk vanaf haalt dan gaat dat vuil erin zitten, het oude vuil wordt dan vervangen voor nieuw vuil, snapt u?" Ze vroeg ook even aan de man of die de wond wilde laten zien, zij excuseerde zich even en kwam nog geen minuut later terug met drie kopjes thee," Lenny ik heb een kopje thee voor u." Met een hoop gemopper kwam de jongenman uit zijn stoel bij het raam en nam een kopje van haar over," Hoe vaak moet ik nou nog zeggen dat je jij mag zeggen inplaats van u, moppie." Hij legde zijn hand op haar schouder. Ze liep snel door zodat de hand van haar schouder af zou vallen en zette op een bijzettafeltje de overige twee kopjes thee neer." Maar wat dapper dat u voor de vrouw bent opgekomen, vele zouden net gedaan hebben alsof ze het niet hadden gezien." Je kon een oprecht respecterende toon in haar stem horen, met een snelle handeling zaten haar zwarte stijlen lokken in een knot zodat er straks geen haar in de wond terecht zou kunnen komen.

"Als nog de goede weten te gebruiken? Dat heeft me een geruststellend gevoel" Alleen dat veranderde snel bij haar volgende woorden. "Aii... Dat verklaart misschien dat het nog steeds is gaan ontsteken want ik dacht hoe langer ik het erop liet, hoe beter. Kunt u zien dat ik geen enkele medische kennis heb" Hij schaamde zich een beetje voor zijn onwetendheid. "Mijn wond? Natuurlijk" Hij moest zijn broek wel omlaag trekken want anders kon zij de wond niet zien op zijn knie. Zijn broek opstropen tot boven zijn knie was gewoon onmogelijk. Hij deed alleen de linkerkant van zijn broek uit zodat zij de wond kon bekijken. Er zat nu een soort doek om heen gewikkeld. Een dunne doek zodat het nog onder zijn broekspijp zou passen. De man bekeek hoe zij met drie kopjes terug kwam en er een aan een patiënt gaf. Hij merkte ook de aanraking van de man en hoe zij erop reageerde. Wanneer ze terug kwam zitten keek Eric haar bezorgd aan. "Mevrouw" zei hij met een zachte fluistering. "Als u het niet prettig vind om aangeraakt te worden moet u de meneer dat vertellen anders zal hij het niet door hebben" Hij bracht het kopje thee naar zijn lippen en nam er een slok van. "Heerlijk, een kop thee met dit weer" Bij haar opmerking haalde Eric simpel zijn schouders omhoog. "Met zoiets zou ik niet kunnen leven. Wetend dat de vrouw op het punt staat om... " Hij wilde het woord niet uitspreken. "Het is laf van de mensen als ze hun rug omkeren en doorlopen alsof hun neus bloed. En als diegene niet instaat is om die mensen te bevechten of aan te spreken haal er anderen bij. Samen sta je sterker"

Nolin zocht naar het juiste woord voor de man voor haar, ze kwam niet verder dan nobel, ridderlijk haast. Normaal zou ze het ontzettend ongemakkelijk vinden om tegenover iemand te zitten die zijn broek voor een deel uit had, maar zodra het ging om hulp voor iets medisch kon ze zich daar zo makkelijk overheen zetten dat ze niet meer op zichzelf leek. Ze beet twijfelend op haar lip toen de man iets zei over dat ze het niet fijn vond om aangeraakt te worden, ze wilde wel antwoord geven maar wist niet goed wat, haar blik gleed even naar Lenny die weer had plaatsgenomen in zijn vertrouwde stoel, daarna richtte ze zich weer op de wond." Ik kan geen nee zeggen tegen mensen..." Mompelde ze zachtjes, haar vingers pakte de doek beet en haalde hem van de wond af. De man had gelijk gehad, het was niet een smakelijk gezicht maar ze had erger gezien. Het was zwaar geïrriteerd maar makkelijk weer te laten helen. Ze pakte een klein dun doekje en depte daar een doorzichtige vloeistof op," Dit is ook een ontsmettingsmiddel, het beste om te gebruiken, deze reinigt de wond tegen bacteriën en zorgt er ook nog eens voor dat het sneller heelt. Het zal alleen wel even pijn doen, hoe viezer de wond hoe pijnlijker." Ze pakte de man zijn hand vast en zei met een kleine grijns," Als het pijn doet moet je knijpen, maak je maar geen zorgen om mijn hand, ik ben haast gevoelloos in die hand." Ze had een keer een ongeluk gehad en ze had nog steeds niet alle gevoel terug in haar linkerhand. Toen drukte ze het doekje tegen de wond, het zou behoorlijk pijnlijk voor de man worden, de wond was aardig vies.

"Niet op je lip bijten mevrouw, dat is echt zonde" Eric merkte hoe zij onzekerder werd door zijn woorden die hij had uitgesproken. Het meisje moest leren om voor zichzelf op te komen. "U kunt geen nee zeggen? Ik wil u een ding zeggen. Soms is het nodig om nee te zeggen zodat mensen niet over u heen gaan lopen. De woord 'nee' geeft u grens aan tot hoe ver iemand kan gaan begrijp u wat ik bedoel?" Hij bekeek hoe het meisje zijn wond begon te verzorgen. " Dit is ook een ontsmettingsmiddel, het beste om te gebruiken, deze reinigt de wond tegen bacteriën en zorgt er ook nog eens voor dat het sneller heelt. Het zal alleen wel even pijn doen, hoe viezer de wond hoe pijnlijker." Hij vond het heel interessant om te horen hoe zij hem ging behandelen en hoe alles in zijn werk ging. Dit kon hij dan voortaan ook weer gebruiken als hij weer een wond zou oplopen. De man voelde haar kleine vingers zijn hand vastpakken. Haar hand leek haast gewoon in de zijne te kunnen passen. Echt heel smal. Alweer een pijnlijke herinnering kwam bij hem naar boven. "Gevoelloos? Hoe is dat gekomen als ik dat vragen mag?" Hij voelde de stekken in zijn knie maar vertikte het om in haar hand te knijpen. Dat deed een echte man deed. Een echte man hoorde hij spottend in zijn hoofd klinken. Erica sprak tegen hem. Een echte man verkleed zich niet als een vrouw. Hij deed zijn kaken stevig op elkaar en af en toe hoorde je een kreun van pijn.

Nolin wist dat hij niet zou knijpen daarom streelde ze zachtjes over zijn hand heen als een soort rustgevende werking, ze wilde weer op haar lip gaan bijten maar herinnerde dat de man dat zonde vond dus likte ze alleen eventjes kort langs haar lippen. Ze snapte best wat de man bedoelde met dat nee een grens aangaf maar het lukte haar gewoon niet, ze wilde mensen helpen en soms hielp ze door juist geen nee te zeggen. Ze depte nog een paar keer met het doekje maar besloot dat de wond wel weer schoon was. Ze legde het doekje weg en haalde haar hand met een spijt uit die van hem, ze legde haar handen om zijn wond heen en sloot haar ogen," Dit kan ik je niet uitleggen maar als er geen heler is, dan kan je het gewoon in een luchtig verbandje stoppen, zorgen dat het niet te strak zit en dan moet het genezen zijn in een week." Ze concentreerde zich op de wond en op het dichtgroeien van die wond en toen ze haar ogen open deed was de wond niet meer zichtbaar. Ze liet haar handen nog even een tijdje erop want de huid was dan wel hersteld ook de rest moest nog hersteld worden en nadat ze klaar was liet ze haar handen zakken. Ze pakte een nat doekje en veegde even de bloedresten en andere viezigheden van zijn been. Ze had opzettelijk zijn vraag genegeerd over hoe hij gevoelloos kwam, maar zoals ze hem al had verteld, ze kon geen nee zeggen en ook niet een vraag weigeren te beantwoorden." Ik ben in een stormachtige bui van mijn draak gevallen, we waren bij een paar rotsen, alle botten in mijn hand waren gebroken en er waren een heleboel zenuwen aangetast. Ik heb een jaar niks met mijn hand kunnen doen maar bewegen gaat nu wel weer, alleen zenuwen herstellen niet, éénmaal weg of aangestast zullen ze niet meer terugkomen." Haar stem was zachtjes en ze had haar kopje gepakt en er een slokje van genomen.

De man keek verbaasd naar haar streling over zijn hand. Het gaf hem een rustgevend gevoel en de pijn leek daardoor minder te zijn. Hij bekeek hoe zij alle handelingen om zijn wond te verschonen deed uitvoeren. Ze was zakelijk, beschikte over voldoende kennis en had een vriendelijke uitstraling waardoor ieder patiënt zich wel op zijn of haar gemak voelde. "Aah... Dus ik heb te maken met een heler, die kom ik niet vaak tegen. U wilt niet toevallig met mij op reis zodat ik altijd van u diensten gebruik kan maken" zei hij op een vriendelijke toon. Duidelijk wel als grapje bedoeld. De wond was geheel verdwenen en de man bleef verrast naar zijn knie staren. "U bent echt goed, dank u wel" Hij streek over zijn knie en deed gauw weer zijn broek omhoog omdat hij dat gewoon een beetje ongemakkelijk vond in de bijzijn van een dame. Hij luisterde naar haar verhaal waarin duidelijk werd waarom haar hand gevoelloos is geworden. "Spijtig om te horen. Heeft u helingskrachten toentertijd dat niet kunnen helen? U zelf helen? Voorkomen dat u daardoor u gevoel in u hand niet zou kwijt raken?"

Nolin moest bekennen dat zijn aanbod ondanks dat het een grapje was wel iets was wat ze een leuk idee vond. Misschien kon ze een stukje met hem mee reizen als hij dat wilde. Ze beet zonder dat ze het doorhad weer op haar lip en staarde een beetje voor zich uit, tot ze op een gegeven moment weer als het ware naar aarde werd getrokken toen de man weer begon te praten. ' spijtig om te horen. Heeft u helingskrachten toentertijd dat niet kunnen helen? U zelf helen? Voorkomendat u daardoor u gevoel in u hand niet zou kwijtraken?' Nolin had er zelf ook al over nagedacht maar schudde haar hoofd,' mijn zenuwen waren op het moment van de klap met de rotsen aangetast, ik had er helaas niks aan kunnen doen. Ik heb een paar botten. Kunnen repareren maar het vergt veel energie, zoiets doe je niet makkelijk en vooral op mijn leeftijd niet, ik ben nog niet genoeg gevorderd maar ik hoop later mezelf zover te hebben ontwikkeld dat ik mijn zenuwen kan herstellen.' Haar blik gleed over het gezicht van de man voor haar en ze vroeg zidch af of ze zich al voor had gesteld, nee want anders zou ze zijn naam ook kennen en die wist ze niet.' mijn naam is trouwens Nolin, met wie heb ik het genoegen?' Ze trok haar haren weer uit de knot en het viel als een waterval langs haar gezicht. Er ontstond een iets wat verlegen glimlach en ze stak haar hand uit naar de jongeman. Lenny die blijkbaar zijn thee op had en het feit dat hij geen aandacht kreeg niet leuk vond begon naar hun kant te roepen,' Nolie kan je me verwennen of zo? De verveling slaat toe.' haar wangen werden knalrood en ze wist zichzelf geen positie te geven. Er kwam een zwak gestotter uit haar mond en uiteindelijk riep ze terug,' Lenny je bent niet de enige die mijn aandacht wil, ik ben even bezig.'

“Dat klinkt erg logisch. Spijtig dat er niemand in de buurt was met meer ervaring, die al ouder was en wist om uw zenuwen ook te kunnen herstellen. Maar als u straks misschien een volledige heler bent dan zal dat vast wel lukken. Heb daar alle vertrouwen in. Ik heb ook eens gehoord dat bepaalde wonden ook geheeld kunnen worden met twee helers zodat het sneller gaat en minder energie van u vergt. Misschien is dat wel een idee?” Hij dronk weer van zijn thee terwijl hij de vrouw met een vriendelijke glimlach aankeek. Hij pakte zachtjes haar hand die hij naar zijn lippen bracht en kuste het als een echte heer. “Mijn naam is Eric Ukyo Amnesia, prettig kennis met u te maken” Ze zag er veel mooier uit met haren los, echt een onschuldige schoonheid. Ze leek een beetje op Marlene qua uitstraling waardoor er een pijnscheut door zijn borst trok. Eric floot zachtjes bij haar reactie op de man. “Dat vind ik al een goed begin. Alleen zo rood worden en stotteren moet u een beetje onder controleren leren te krijgen. Vertel eens mevrouw. Heeft u altijd al dokter willen worden?” vroeg hij geïnteresseerd.

Nolin werd zo mogelijk nog roder, de afdruk waar de man zijn lippen op haar hand had tintelde en toen hij haar hand los had gelaten pakte ze haar hand vast met haar andere hand en legde het in haar schoot. Ze dacht na over zijn woorden, het was zeker een mogelijkheid om haar hand te proberen te herstellen met een andere heler, alleen ze was er nog geen enkele tegengekomen in haar reis. Iets dat raar is omdat ze van dokterspunt naar dokterspunt had gereisd voor de afgelopen jaren. Ze streek een paar plukjes haar achter haar oor en keek naar het kopje die de man vast hield. Uiteindelijk moest ze haar blik lostrekken van het kopje en naar de ogen van de man, met de naam Eric, te kijken om ook daadwerkelijk te verstaan wat hij zei. Ze probeerde zich voor te nemen dat ze de eerst volgende keer niet rood werd en niet zou stotteren maar die gedachte zorgde ervoor dat toen ze probeerde de vraag van de man te beantwoorden ze stotterde," I..Iikk..Ik he..e.eb altijd al mensen willen helpen. Vooral toen mijn gave zich onthulde. Gge..eeliijk wist ik dat ik dokter wilde worden. Het idee dat het leven van iemand anders op mij aankomt is beangstigend maar geeft je ook een soort zelfvertrouwen. Die mensen hebben jou nodig om verder te leven, dat doet iets met je." Dit was één van haar redenen maar totaal niet de belangrijkste, hij kwam niet eens in de buurt. Ze durfde tijdens het praten de man niet aan te kijken en keek daarom maar naar haar handen. Af en toe merkte ze dat ze onbewust op haar lip aan het bijten was, het was een gewoonte die ze moest afleren maar wat haar nooit volledig was gelukt waardoor hij steeds weer terug kwam. Ze nam haar eigen kopje in handen en nam er een klein slokje. De tranen stonden opeens heel erg hoog maar ze liet ze niet gaan. Met een klein kuchje stelde ze een vraag aan de man, als een soort afleiding voor haar tranen," Waar was u naar op weg mijnheer?"

Wat hij nu echt zo lief vond en haar juist schattig maakte was het gestotter. Het stoorde hem ook totaal niet dat zij dat deed. Het gaf haar iets onschuldigs. Zij zou niemand kwaad doen daar ging Eric vanuit en dan had hij ook nog niet eens haar aura gelezen. "Dat is een prachtige reden om dit beroep te gaan uitoefenen. Wat mij ook geweldig lijkt is dat je gewoon een persoon red van de dood. Diegene zou je eeuwig dankbaar zijn. Alleen brengt het ook een duistere kant met zich mee. Stel je voor diegene sterft? Hoe zou je je dan voelen als dokter?" Zoiets had hij zelf nooit ervaren en dat wilde hij ook niet. Te grote verantwoordelijkheid. Eric kon het ook vast niet aan doordat hij Marlene was verloren. Hij wilde liever helemaal niet met de dood of zieke personen te maken hebben. Haar houding begon te veranderen, de vrouw trok zich terug maar Eric begreep niet geheel waarom. "Mevrouw is er iets aan de hand? Heb ik u iets verkeerds gevraagd? Als u liever niet wilt dat ik vragen stel moet u dat gewoon zeggen. Dan refereer ik weer terug op dat nee zeggen en aangeven wat wel of niet kan" Hij nam weer een slok van zijn thee voordat hij haar vraag beantwoorde. "Overal en nergens." Was zijn antwoord geweest. "Ik zie wel waar het lot mij naartoe brengt"

Nolin wist echt even niet of iets zeggen wel een goed idee was. Hoelang kende ze die man nou wel niet, nog geen uur, of misschien onderhand een uur. Ze kon moeilijk haar hele hart en ziel hier voor hem neerleggen, dat was ze ook niet van plan. Natuurlijk had ze al meerdere keren nagedacht over de dood en wat het allemaal met zich meebracht, ze ontsnapte er dagelijks aan en iedere keer verbaasde het haar dat ze er zo makkelijk vanaf was gekomen, meerdere mensen had ze in haar armen zien overlijden." Ik...ik voel me er niet prettig bij als het gaat om het terugdenken, het had niks te maken met uw vragen. Ik heb bij verschillende slagvelden geholpen om mensen op te lappen, mijn ogen zijn zo langzamerhand gewend geraakt aan de dood, maar mijn ziel zal er altijd moeite mee hebben. Toch leg je het naast je neer als je doorkrijgt dat er ook zo ontzettend veel levens gered worden." Ze stond op, er lag een vriendelijke glimlach om haar lippen, ze excuseerde zich even voor een minuutje. Ze liep naar Lenny die uit het raam staarde, toen ze aan kwam lopen pakte hij haar hand vast en kneep erin," Nolin, ik weet zeker, vandaag komen ze me halen! Ik voel het gewoon." Zijn stem was zo opgewonden dat Nolin het moeilijk vond om mee te spelen. De jongen refereerde naar zijn ouders, die hadden hem achter gelaten toen ze op doorreis waren en Lenny als kind gewond raakte. Ze hadden hem beloofd terug te komen, zelfs zo snel mogelijk. Nolin kreeg te horen dat ze nooit meer terug waren gekomen. Lenny was nu even oud als Nolin, 18 jaren alweer. Ze pakte het lege kopje van hem over en liep naar het kleine dienstdoende keukentje. Eénmaal daar barste ze in tranen uit, het toneelstukje, het gesprek over de dood, haar reden om dokter te worden. Alles deed pijn.

Eric knikte af en toe tijdens haar vloedgolf van woorden. Het fascineerde hem hoe zij met bepaalde situaties om ging. Echter de levens die werden gered compenseerde veel meer dan de sterfgevallen. Als je zelf diep van binnen wist dat je alles had gedaan wat je kon en die persoon als nog overlijdt dan deed het minder pijn. Je kan niet meer als je best doen. “Ik denk dat iedere ziel er wel moeite mee heeft, met de dood” De dood was niet iets vrolijks. Eric sprak uit ervaring toen zijn vrouw was overleden. De pijn die hij nog steeds met zich mee droeg al die jaren. De man keek naar de jongen die in zijn stoel zat blijkbaar te wachten tot zijn ouders hem zouden komen halen. Hadden ze hem hier achter gelaten? Eric stond op om naar de jongen toe te lopen beter gezegd een adolescent. Hij pakte een stoel om naast hem te kunnen zitten. “Hallo meneer” Eric keek hem vriendelijk aan net zoals uit het raam starend om te kijken of er iets kwam. “Bent u aan het wachten dat u ouders u komen ophalen? Bent u wel fit genoeg om op eigen benen te kunnen staan?” Eric wilde zijn aura lezen om zijn gezondheid te kunnen bepalen maar dit het toch niet. Dat zou heel onbeleefd van hem zijn.

Nolin haalde een paar keer diep adem maar zichzelf echt onder controle krijgen was toch moeilijker dan ze in eerste instantie had verwacht. Na toch nog een paar snikken lukte het haar om de tranen weer binnen te houden, ze droogde snel haar gezichtje af en pakte toen een bakje met kersjes en een koekje voor Lenny. Met een lome pas liep ze terug en kreeg door dat de man met de naam Eric bij Lenny was gaan zitten, ze kwam erbij staan en gaf aan Lenny het koekje, met een gretige beweging pakte hij het koekje van hem en begon erop te sabbelen. Lenny had net aan de man die erbij was komen zitten verteld dat zijn ouders hadden gezegd dat ze snel voor hem terug zouden komen, hij was nog niet helemaal hersteld van zijn val, daarom waren ze er nog niet. Ze voelde gewoon aan dat hij nog niet beter was en dat ze hem nog niet op konden halen. Nolin vond het verschrikkelijk om te moeten zien dat de jongenman er ook echt heilig van overtuigd was dat ze nog zouden komen." Ik weet zeker dat ze komen schat." Haar naam was zachtjes en als je niet Lenny was dan kon je de twijfeling in haar stem horen, Lenny keek haar alleen maar glunderend aan en knikte heftig. Rustig hupte ze van haar ene been op haar andere en bood de man de bak met kersen aan. Haar trekje kwam weer naar boven en ze beet zachtjes op haar lip, dit was nou al de zesde keer tijdens het gesprek tussen haar en Eric.

De man luisterde aandachtig naar de woorden van de jongen die er heilig van overtuigd is dat zijn ouders hem zouden komen halen. Als hij weer beter was natuurlijk. "Mag ik een stomme vraag stellen? Waarom zijn je ouders er niet bij jou helingsproces? Dat is toch veel belangrijker dan terugkomen wanneer je weer gezond bent. Als ik jou was zou ik niet meer wachten en blij worden van een dode mus" Hij zag hoe het meisje terug kwam met een koekje voor de jongen en de bak met kersen. Hij keek naar de kersen, nam er eentje en stopte het in zijn mond. Hij pakte een zakdoek uit zijn zak en deed daar de pit in. "Mevrouw heeft u gehuild? Uw ogen zijn rood doorlopen en..." Hij keek naar haar onderlip waar zij weer op beet. "U bijt weer op u liep, dadelijk gaat het nog bloeden" Hij pakte een stoel en schoof die naast hem. "Ga eens zitten" zei die op een vriendelijke manier.

Nolin wist niet of het wel een goed idee was om tegen Lenny te zeggen dat zijn ouders waarschijnlijk niet meer terug kwamen, van de dokter had ze dat nooit mogen doen. Ze had gewoon aangenomen dat het kwam door een ziekte, maar misschien moest hij zich er inderdaad gewoon overheen zetten en zijn eigen plan trekken. Toen Eric vroeg of ze had gehuild kwamen er zwaamte blosjes op haar wangen en ze kreeg rode vlekken in haar nek. Gelijk erachteraan stopte ze met bijten omdat de man zei dat ze weer was gaan bijten, het ging gewoon vanzelf, ze had het zelfs niet meer door. De stoel werd haar kant op geschoven, Eric vroeg of ze even wilde gaan zitten. Met een twijfeling ging ze toch maar zitten, niet dat ze wist waarom, staan was voor haar prima geweest. Nolin durfde haar mond niet open te trekken, vooral omdat ze eigenlijk nog moest antwoorden op zijn vraag, maar ze wilde die vraag niet beantwoorden.

Lenny had gekeken naar de beleefdheid van de man en naar Nolin. Hij had alles gade geslagen terwijl hij nadacht over de man zijn woorden." Ze leven van hun optredens, geen optredens betekent geen geld en geen geld betekent dat ze niet kunnen leven. Als ze bij mij zouden zijn zou dat betekenen dat ze niet meer konden optreden. Ze werken in het circus, ik ook! Ze komen wel, ik bedoel ik ben hier nog maar...." Toen pas kwam de realisatie dat hij niet meer wist hoe lang hij hier was. Met een glazige blik ging hij weer naar buiten kijken, zouden ze hem vergeten zijn?" Nolin jij houdt toch wel van mij? Jij zou me toch niet achterlaten?" Hij zocht bevestiging, hij wilde weten of mensen hem ook daadwerkelijk achter zouden kunnen laten.

De vrouw begon blosjes op haar wangen te krijgen wat vrij schattig uitzag als het in een andere situatie was geweest. Dit betekende dat hij gelijk had en nu wilde Eric weten waarom zij had gehuild. Was het wel zijn plaats om te vragen naar zoiets? Misschien wilde zij het daar helemaal niet met een vreemde over hebben. In de tussen tijd luisterde Eric naar het verhaal van de jongen. "In een circus? Echt waar? dat is echt ongelooflijk. Ik begin nu wel een beetje jaloers te worden. In een circus werken betekent een hechte familie en mensen met allemaal verschillende talenten. Lenny, wat deed jij in het circus?" Toen de man realiseerde dat hij niet meer wist hoe lang hij hier was ruste de man zijn hand op de schouder van de jongen. "Nolin houdt wel van je hoor. Wel houden van als in vriendschap zoals de mensen in het circus van elkaar houden. Een soort hechte band" De man keek naar de vrouw met een flauwe glimlach. "Nolin, wilt u even met mij meekomen voor een minuut? Lenny ik leen haar even" De man liep al vooruit naar de andere kamer. Waarom was ze zo overstuur?

Nolin wist het verhaal van zijn circus ouders en gewoon alles over zijn ouders deed pijn om te horen, dat je iemand zo kon achterlaten, dat was gewoon niet mogelijk in haar ogen. Nog voordat ze kon antwoorden op Lenny's vragen had de man dat al voor haar gedaan, daar was ze erg opgelucht over omdat Nolin waarschijnlijk gewoon had gezegd, ja ik hou van je en ik zal je niet verlaten. Wat betekende dat ze hem ook echt niet kon verlaten, anders zou ze net als zijn ouders zijn en dat was iets wat ze niet wilde. Toen zijn lippen bewogen kon ze eigenlijk alleen daar nog maar naar kijken, waarom leek alles wat de man deed haar blozen of voelde ze zich te slecht voor zijn aanwezigheid. Pas toen hij haar al vooruit ging naar een andere kamer drong het tot haar door dat ze had ingestemd met even naar een andere ruimte gaan. Kort legde ze een hand op Lenny's hand die op zijn been lag en kneep er even in voordat ze ook de kamer uit verdween en zich omdraaide naar de man, ze stonden nu in de keuken, de ruimte die het verste weg was van de voordeur." Mag ik vragen waarom ik mee moest komen meneer?" Ze keek de man niet echt aan, ze keek naar zijn haren, heel af en toe ontmoette haar blik die van hem maar dan keek ze ook gelijk weg. Ze wist niet wat er komen ging en was eigenlijk bang voor het feit dat ze dingen niet kon weigeren en vragen altijd moest beantwoorden. Niet dat ze dacht dat de man iets kwaads in de zin had, nee daar was hij te lief voor, maar puur omdat ze bang was dat hij vragen ging stellen waar ze zelf niet over na wilde denken of waar ze het antwoord niet van wist. Haar vingers plukte aan een los draadje van haar blouse en ze streek met haar vrije hand even een plukje haar achter haar oor.

Eric streek door zijn groene lokken die tot de helft van zijn bovenbenen vielen. Hij maakte gauw er een vlecht in om het vast te binden in een staart. Ze zaten alleen maar in de weg maar Marlene vond lang haar altijd zo mooi dus daarom knipte hij ze niet. Hij kreeg het gewoon niet over zijn hart om zijn haren te knippen waar Marlene zoveel van gehouden had. Hoe vaak ze zijn haren niet als een deken gebruikte of er mee speelde als zij naar de sterrenhemel keek. Ze hield van zijn langere haren die Eric een zachte uitstraling gaf. Hij werd echter gauw uit zijn gedachten gehaald toen de vrouw begon te spreken. Haar stem klonk zo fragiel dat het leek alsof ze ieder moment zou breken. "Omdat u zich niet prettig in u vel voelt mevrouw. Misschien is het goed om over bepaalde dingen te praten. Praat u wel eens met iemand over u zelf? U lijkt mij zo'n aardig persoon die altijd voor anderen klaar staat maar is er ook iemand die er voor u klaar staat?" Hij pakte zachtjes haar hand in de zijne. "Ik wil u niet met vragen belasten maar uw ogen lijken zo triest. Het zou verkeerd van mij zijn als ik deed alsof mij neus bloedde. Ik zie dat er gewoon iets aan de hand is. Een glimlach zou u zoveel beter staan"

Mag ik even zeggen, ahhhhhhh ik ben verliefd op Eric
~~

Nolin zuchtte zachtjes en ademde toen even heel diep in, haar blik vond de zijne en ze glimlachtte vriendelijk maar afstandelijk," Ik ga mensen niet opschepen met mijn kleine probleempjes of irritaties." Toen ze zijn hand voelde begon haar hartslag omhoog te gaan, met wat gestotter hervatte ze haar verhaal," O..oovv..oveer meeeezz...mezelf praten isss n..nn..niet iets dat ik graag doe. Het haalt verkeerde herinneringen op, herinneringen waar ik niet over na wil denken." Er rolde een traan over haar wang heen en ze veegde hem met haar vrije hand verward weg, ze wilde niet weer gaan huilen, wat was ze toch zwak." U bent te goed, u probeert er voor me te zijn, maar ik moet u teleurstellen over mijn problemen praten doe ik niet en ga ik ook niet doen. Uw vragen belasten me niet, ze verstikken me, ze zijn de perfecte vragen om door mij heen te prikken. Het beangstigt mij hoe goed u me nu al kent of doorhebt in ieder geval. Ik verdien uw gezelschap niet." Ze trok haar hand uit die van hem en deed een stapje achteruit. Ze wendde haar blik voor het eerst sinds ze begonnen was met praten af en keek naar de grond. De man bedoelde het zo goed en zo lief maar het hielp niet, het verergerde haar situatie op dit moment.