De oude piratenboot - Rijk van de vissen.

Astor dook op uit het water en liet een luid, enthousiast geschal horen aan iedereen die er in de buurt zou zijn. Er was alleen niemand anders in de buurt dan zijn eigen baas, die op het strandje lag te genieten van de zon. Met zijn gezicht naar het piratenschip gekeerd lag hij in het zand. Omdat hij wel wist van de oude verhalen van de wezens die hier huisden bleef hij op zijn hoede. Toch konden die verhalen hem niet tegenhouden. Misschien trok het hem wel juist aan om hier te blijven, want hij hield van de spanning. Adrenaline is de belangrijkste hormoon. Hij sloot zijn ogen en liet de warmte op zijn gezicht stralen. Zijn oren gespitst. Astor kroop naast hem op het strandje, dat bijna te klein was voor zijn enorme gouden lichaam. Hij liet zich naast de jongenman neervlijen en sloot net als zijn baas, de ogen. Het leek vredig, maar toch hing er een vreemd gevoel in de lucht. Er zou iets gebeuren, maar niemand zou weten wat, totdat het in werkelijkheid plaatsvond.

Eslin had moeite met in de lucht blijven, hij had al bijna een hele dag gevlogen en stond op het punt in slaap te vallen." Kom op jongen, we zijn er bijna nog een halfuurtje." Fluisterde Nolin maar eigenlijk wist ze dat hij het niet meer ging redden dat halfuurtje. Opeens schoot de draak naar beneden en crashte een soort van op een strand neer. Nolin werd van de draak af geslingerd en kwam met een harde vaart in het water terecht. Eslin lag bijna over een jongen heen die op het strand lag en Nolin moest moeite doen om naar de oppervlak te zwemmen zo ver was ze in het water gelanceerd. Ze had Eslin te lang laten vliegen, hij had het niet aangekunt, ze hoorde zijn harde gesnurk van zelfs onderwater. Eénmaal boven moest ze hoesten en spartelen wilde ze omhoog blijven, Nolin had nooit leren zwemmen, ze had het zichzelf aangeleerd maar dat betekende dus ook dat ze er niet bepaald goed in was.

Een hevige windvlaag maakte dat Kian verstoord een oog open deed. Om daarna verschrikt de tweede ook te openen en met razende snelheid opzij te rollen, zodat het lichaam van de enorme draak hem op een haar na miste. 'Kan je niet uitkijken!' Riep hij uit, meer van schrik dan van woede. Hij hees zichzelf overeind en liet zijn blik over het enorme lichaam gaan, die hem met het grootste gemak geplet zou hebben. Daarbij miste hij het kleinere lichaam dat door de lucht gelanceerd werd en in het water belande. Iedereen, zelfs iemand die geen enkel verstand had van draken, had kunnen zien dat dit dier doodmoe was. Hij legde zijn hand tussen de ogen van het machtige dier en maakte een sussend geluid. Daarna keek hij op. Het geluid van gespartel klonk. Astor volgde de blik van zijn baas en zag zo ook het meisje dat in het water lag. Kian's houding veranderde onmiddellijk, een charmante gelaatsuitdrukking kwam op zijn gezicht te liggen. Zo anders dan de cynische houding die over hem heen lag als hij zich in een grotere groep mensen bevond. Met de soepele pas van een kat rende hij over het strandje en dook het water in om het meisje uit het water te halen. Hij schoot door het water en hij sloeg zijn armen om haar middel, zodat ze samen het water weer uit konden komen. Daar droogde hij zichzelf door zijn huid te laten gloeien, terwijl hij zijn blik op haar gericht had.

Nolin wist niet wat haar overkwam, ze had nauwelijks de tijd om rond te kijken omdat ze zichzelf toch niet heel erg graag wilde laten verdrinken en dus al helemaal geen tijd om op te merken dat er iemand op haar af kwam zwemmen. Toen iemand haar bij haar middel pakte wilde ze een gilletje uitslaan maar dat werd alleen maar gehoest vanwege het feit dat ze net kopje onder ging. Eénmaal op het strand kwam er wat water uit en kreeg ze pas de kans om even goed te kijken naar wie haar nou eigenlijk had gered." Dankje, ik ben niet zo'n goeie zwemmer, dat is duidelijk." Haar stem was lievelijk, maar had een soort schorre ondertoon van het net veel hebben moeten hoesten. Haar blik gleed kort over de jongen zijn gezicht en daarna over zijn lichaam en tot slotte ging haar blik nog even over de rest van het strand. Haar blik vond het lichaam van haar draak en gelijk liep ze naar hem toe." Sorry schat, ik had door moeten hebben dat je dat kleine halfuurtje niet meer redde." Ze streek teder over de draak zijn snuit heen en kuste zachtjes zijn wang. Daarna draaide ze zich weer naar de jongen om en glimlachtte een beetje onzeker." Hij heeft je toch niet verplet hé? Ik zie dat hele spoor dat Eslin heeft achtergelaten."

Kian keek haar even met een eigenwijze glimlach aan en knikte op haar bedankje. Astor gromde zachtjes. Waarom moet je altijd de held uithangen als er toevallig een jonge dame in nood is? De draak had de beweegredenen van de jongen meestal beter door dan de jongen zelf. Als dank werd hem dan ook een vurige blik toegezonden, die zeker geen vreugde of levendigheid uitstraalde. Kian deed zich eigenlijk beter voor dan hij werkelijk was. Hij liet graag een goede indruk achter. Toen de stem van het meisje weer klonk keerde hij zich van Astor af, die trots zijn kop optilde en naar de andere draak keek. Haar vraag klonk een beetje bizar. Ze had het waarschijnlijk echt wel in een oogopslag kunnen zien als hij geplet was. Kian lachte geamuseerd. 'Gelukkig niet, anders ik het waarschijnlijk niet kunnen na vertellen.' Hij knipoogde naar het meisje, met lichte spot.

Er kwam een rode blos op de wangen van Nolin," Ohh natuurlijk, domme vraag.... Ik ben Nolin aangenaam." Haar stem liet duidelijk doorschemeren dat ze niet bepaald zelfverzekerd was, maar ze stak toch haar hand uit naar de jongen en deed een stap naar voren zodat hij hem kon aannemen." Nog een keer bedankt, ik sta bij je in het krijt." Ze probeerde, met haar niet uitgestoken hand, haar rok wat van haar benen af te trekken omdat die helemaal aan haar benen was geplakt, vanwege het water. Agh het zou wel opdrogen, ze ging voorlopig toch nergens heen, Eslin moest duidelijk uitrusten en op zo'n strandje was het niet heel erg verkeerd.

Zijn stem klonk veel krachtiger dan die van haar toen hij haar hand aannam en zichzelf voorstelde als Kian. De twee leken wel tegenovergesteld te zijn. Hij had haar tengere vingers zo kunnen breken als hij dat gewild had. Hij schudde die gedachte echter meteen weg en keek met een glimlachje in haar ogen. 'Hoe kwam je er ooit bij om zo het water over te steken?' Begon hij langzaam, kijkend naar de draak die doodmoe nog in het zand lag. 'Had je haast?' Astor gromde even waarschuwend naar zijn baas. Waarom heeft die jongen geen manieren.. Bedacht hij bij zichzelf. Langzaam kwam de gouden draak dichterbij en voegde zich naast zijn baas, om naar het meisje te kunnen kijken, met zijn kop een beetje schuin.

Nolin was gewend om zich ook voor te stellen aan andermans draken, maar ze was bang dat de jongen haar raar aan zou kijken, dat had ze namelijk nu al regelmatig gehad, mensen leken draken niet als normale mensen te zien, Nolin wel." Ik ben Nolin en dat is Eslin." Ze sprak nu toch wel duidelijk tegen de draak." Sorry ik ben gewend mezelf aan iedereen voor te stellen." Zei ze verontschuldigend naar de jongen." Ik had niet persé haast alleen we hadden echt al heel lang gereisd, Eslin is zo koppig dat hij doorgaat tot hij niet meer kan, in dat opzicht luistert hij totaal niet naar mij en gaat hij zijn eigen gang. Alleen dit keer was het gewoon te veel." Ze keek even om naar de luidruchtig snurkende draak en er verscheen een scheve grijns op haar gezicht.

Kian knikte echter goedkeurend, tegen haar verwachtingen in. Hij vond het fijn om te merken dat zijn draak niet alleen als vervoermiddel werd gezien, maar als een wezen dat qua denken gelijk stond aan hemzelf. Ook de draak leek blij te zijn met het gebaar en hij boog zijn machtige kop om met zijn neus de hare aan te raken. Zijn trots was gestreeld en dat liet hij zo zien. Een zachte grom rolde uit zijn keel, dus Kian stelde de gouden draak maar snel voor als Astor. Daarna liet de draak zich weer terugzakken, zodat hij zich weer van het andere tweetal verwijderde. 'Aha.' Reageerde de jongen simpel, kijkend naar het kolkende water bij de piratenboot.

Nolin kon het niet laten en er rolde een opgelucht zuchtje uit haar mond, ze was bang geweest dat ze raar zou worden aangekeken, alweer." Maar stoor ik je? Dan moet je het aangeven want dan ga ik wel aan de andere kant van het strand zitten ofzo, jij was hier eerder." Haar blik volgde de zijne en nu pas viel haar de piratenboot op, het gaf haar een angstig gevoel en ze sloeg even kort haast onzichtbaar een kruisje." Weet jij het verhaal achter dat schip? Ik hou namelijk van verhalen." Ze was nog steeds drijfnat en vond het helemaal niet fijn, al die plakkende kleren. Ze liep naar haar draak toe terwijl ze verder praatte," Ik ga me even verkleden, ik zou het fijn vinden als je de andere kant op zou kunnen blijven kijken." Ze pakte een jurk uit één van de zadeltassen, het was een korte jurk, iets dat ze eigenlijk nooit droeg maar ze vond het met dit weer wel gepast. Ze trok haar blouse en haar rok uit en droogde zich snel af met een handdoek die ze ook uit de zadeltas had gehaald en trok daarna met een iets wat onhandige handeling de jurk aan. Er kwam een strik in het koort dat bij haar borsten een soort zigzaggende beweging maakte, het was goed strak aangetrokken zodat er geen huid meer te zien was. Daarna deed ze haar haren in een knot en hing haar kruisje even goed.

Een aantrekkelijke grijns gleed over zijn gezicht. 'Maak je maar niet druk, je hoeft echt niet te verplaatsen vanwege mij.' Nog steeds keek hij naar het schip en hij groef in zijn geheugen, op zoek naar het verhaal dat hij van een oude man aan de kade gehoord had. 'Het was een piratenschip, vroeger, nog honderd jaar geleden. Oude krachten houden het zoals het was.. Het schip zal niet verder vervallen dan het nu is. ' Hij zweeg even en woelde nadenkend door zijn haar, waarna hij zich neer liet vallen. 'Het verhaal gaat dat dit schip is overvallen door oude wezens, wezens die verre familie zijn van de draken, maar onder water leven. Als je deze wezens tegen komt, kan je alleen maar bidden. De krachten van de mens worden geblokkeerd als je hen tegen komt. Zo ook bij de piraten. Ze werden verorberd als kippen in een kippenhok. En de boot ligt hier nog steeds. Ze zeggen dat ook de wezens hier nog huizen.' Hij keek opzij, naar het gezicht van het meisje. Daarbij had hij niet door dat het water steeds meer begon te kolken. Grote luchtbellen kwamen omhoog.

Nolin kwam naast de jongen staan en keek even van de jongen naar de boot en weer terug. Het verhaal zorgde voor een rilling over haar rug, ze greep het kruisje en de foto van haar broer vast die aan een kettinkje om haar nek hingen," Wat erg, denk je dat het waar is?" Ze keek weer naar het water en de boot en sloeg een klein gilletje," Wat is dat!?" Ze wees naar het kolkende water en de grote luchtbellen, uit een emotie van angst greep ze de jongen zijn hand vast en verstopte zich half achter de jongen. Ze was niet heel heldhaftig dat was wel erg duidelijk, maar goed ze hoefde dat ook niet te zijn, zij was er voor de medische hulp en niet het vechten.

Hij begon zachtjes te lachen van de uitdrukking op haar gezicht en de manier waarop ze naar het kettinkje om haar nek greep. Was ze werkelijk zo angstig aangelegd? Eigenlijk had hij er nog nooit echt over nagedacht of het misschien waar kon zijn. In elke kern van een mythe lag wel een waarheid, maar meestal was het veel minder ernstig dan gedacht werd. Hij antwoordde dan ook schouderophalend dat hij dacht dat het maar een verhaal was om mensen af te schrikken, voor enge verhalen voor het slapengaan. Hij keerde zich echter strak om en keek naar de boot toen ze een kreet slaakte. Hij keek met zijn hoofd scheef naar de boot en deed een stap naar voren, terwijl hij zachtjes in haar hand kneep. Hij kende geen angst en hij was zeker niet van plan zich angst aan te laten jagen door iets wat rond ging in verhalen. Er lang een gevaarlijke blik in zijn ogen, maar hij kwam tot de conclusie dat er niks aan de hand kon zijn. De luchtbellen verdwenen en het werd weer stil bij de boot.

Nolin beet zachtjes op haar lip en twijfelde of ze de jongen met de naam Kian niet terug moest trekken, was hij serieus zo dom of heldhaftig, ze was er nog niet uit welke van de twee. Het kneepje in haar hand deed haar realiseren dat ze zijn hand had vastgepakt, ze trok hem er nog niet gelijk uit, het was eigenlijk wel geruststellend. Haar blik gleed over zijn schouder heen naar het water dat net nog helemaal aan het kolken was en waar de luchtbellen uitkwamen, ze zag dat het rustiger werd. Er rolde een zucht over haar lippen en ze liet de hand van de jongen weer los." Ik wil nogsteeds weten wat het was maar ik ben blij dat het weg is." Ze keek even met haar hoofd een beetje schuin naar de jongen en scande zijn houding, zijn gedrag en zijn uiterlijk.

'Het zullen wel wat gasbellen zijn geweest.' Antwoordde hij om haar gerust te stellen. Toch deed hij een stap achteruit en hij zorgde ervoor dat hij niet meer met zijn rug naar het schip toe gewend kwam te zitten. Hij zette een paar stappen over het zand en liet zich op het midden van het eilandje neerzakken. Astor richtte zich nog steeds argwanend op de bellen, wetend dat zijn baas het niet helemaal gemeend had van de luchtbellen. Maar een paniekend meisje konden ze nu niet gebruiken, zeker niet aangezien de andere draak in slaap was gevallen en hen ook niet zou kunnen helpen. Het meisje zou hen alleen maar afleiden. Kian spande onwillekeurig zijn spieren en woelde door zijn haar. 'Waar was je eigenlijk naar op weg?' Vroeg hij langzaam.

Nolin haar blik lag nog steeds op de plek waar eerst de gasbellen waren, uiteindelijk wist ze haar blik los te scheuren en keek de jongen weer aan terwijl ze naar hem toe liep en naar hem kwam zitten. Ze speelde nog steeds met de hangertjes aan haar ketting maar dat was puur om iets te doen te hebben met haar hand," Ik was opweg naar een dorp hier een half uurtje vandaan, ik zou daar helpen bij de medische post omdat er niet genoeg mensen zijn daar die medische kennis hebben. Ik was van plan wat mensen les te geven en zelf les te krijgen van diegene die daar wel medische kennis heeft." Ze liet haar blik soms toch even afglijden naar het water maar ze probeerde zichzelf gerust te stellen en te denken aan dat het maar een mythe is over het schip.

Kian volgde haar blik, maar wendde zich snel af toen hij merkte dat ze weer naar hem keek. Ze moest eigenlijk niet doorhebben dat hij de boot nog steeds in de gaten hield. Juist door die houding had hij niet door dat een slijmerig wezen zich omhoog bewoog, langs het hout van de boot naar het voorsteven. Een zacht, sisserig geluid klonk, maar Kian hoorde het niet omdat hij naar het meisje luisteren, dat een uitgebreid antwoord gaf. Kian knikte. Pas toen haar stem wegstierf hoorde hij dat er iets in de omgeving veranderd was. Met een strakke beweging draaide hij zich om. Astor. Riep hij waarschuwend, waarna de draak zich meteen naast hem voegde. Gekraak klonk en Kian kwam langzaam maar zelfverzekerd overeind, waarbij hij het meisje met harde hand achter zich schoof. Een zwarte gedaante rees omhoog. De zon scheen echter in Kian's gezicht, waardoor hij alleen de contouren van het wezen onderscheiden kon.. Toch zou iedereen onmiddellijk weten wat het was. Het was een zeeslang die langzaam boven hen uitsteeg. Over zijn kaken waren, naar het leek, random slagtanden verspreid, die hen zo zou kunnen vermorzelen. Astor brulde. De slang siste en Kian greep naar zijn boog.

Nolin had het helemaal niet doorgehad dat de jongen de boot en het water in de gaten had gehouden, maar ook zij kon niet om het gekraak. Ze schrok niet eens van de zeeslang, maar wel van de plotselinge beweging van de jongen. Nolin kon het zeker wel waarderen dat hij haar wilde beschermen, ze was namelijk echt geen vechter. Als het erop aankwam had ze een scalpel en wat giftige planten maar daar hield het dan ook wel bij op. Haar blik bleef hangen bij de tanden van de slang, ze wist haast wel zeker dat er vergif op moest zitten of iets in die richting. Ohh wat wilde ze dat graag onderzoeken, kijken of ze ook vergif kon genezen. Maar dit was niet het moment om dat uit te proberen of uit te zoeken, dit was niet eens het moment om daar over na te denken. Met wat moeite kwam ze overeind, maar bleef wel achter de jongen staan. Ze zou anders alleen maar in de weg staan. Snel sloeg ze een kruisje en kuste haar hangertje voordat ze uit haar tasje de scaplel haalde, gewoon voor de zekerheid.

De slang bleef in de lucht hangen. Hij was reusachtig en blokkeerde bijna de hele volle gestalte van de zon. Hij bleef sissen, maar deed nog niets. Totdat Astor met een woeste brul opvloog en het wezen aanviel. Zijn enorme kaken sloten zich om de enorme nek van de zeeslang, maar het mocht niet baten. Er werden maar kleine verwondingen veroorzaakt door de slagtanden, de draak kreeg gewoonweg geen grip op de gladde huid. De slang hapte terug en miste de staart van de draak op een haar na. Dit bood Kian echter wel de tijd die hij nodig had. Hij haalde een pijl uit de koker op zijn rug en legde deze op de boog. Hij richtte op een van de ogen van de slang en schoot. De pijl suisde door de lucht en boorde zich in het oogwit. Kian grijnsde triomfantelijk, denkend dat dit genoeg was geweest. Maar nee. De slang jankte wel angstaanjagend, maar hij was alleen blind, de pijl was niet doorgedrongen tot de hersenen..

De stilte die rond de boot hing was angstaanjagend. Ook het gebrek aan eenden en andere watervogels hielp ook niet mee aan de sfeer rond dit water. Het zorgde ervoor dat niet alleen de kou, maar ook de aanblik van deze eenzaamheid zorgde voor een rilling over de rug van Caleb. Hij stond aan de rand van het water waar de verlaten boot in lag. Het water was bedekt met een dun laagje mist dat vanuit het water optrok. Achter hem liet de zon de eerste stralen van de dag zien en probeerde deze met zijn stralen de mist weg te werken. Iets waar de zon nog niet geheel in slaagde. Caleb stopte zijn handen nog dieper in de zakken van zijn jas, terwijl zijn ogen het ontwaken van de natuur aanschouwde.

Gapend lag ze ergens opgekruld op het dek. Dain en zij waren hier een dag of twee geleden geland, nu lag ze nog te slapen. Rustig bleef ze liggen hoewel de slaap wel langzaam weg begon te trokken. Stilletjes kroop ze verder in de mantel, ze wilde nog niet wakker worden." Zei ze onzeker. Ze keek even naar de donkere lucht van de mist die er hing, zachtjes beet ze op haar onderlip. Sheila was moe en na de deal met haar vader was ze haar toekomst niet meer zeker. Zachtjes beet ze op haar onderlip en trilde een beetje. Nu ze wakker begon te worden begon ze het erg koud te worden.

Caleb had niet door dat er iemand op het schip lag. In zijn ogen was het een soort spookschip waar hij geen leven van verwachtte. Als zijn draak er was geweets had ze hem kunnen vertellen dat het schip niet volledig verlaten was. Caleb wist namelijk weinig van deze omgeving en kende ook niet de verhalen die over dit water rond ging. Toch onthield zijn instinct hem ervan het water in te gaan en bleef hij rustig vanaf de kant naar de ontwakende natuur kijken.

Vermoeid lag ze er nog, hoewel ze inderdaad langzaam wakker aan het worden was maakte ze weinig geluid. Ze geeuwde even terwijl er een rilling over haar rug liep. Ze wreef even in haar ogen en kwam over. Haar tas, die ze als kussen had gebruikt, had ze nu opgepakt en ze rommelde even erin. Op zoek naar wat eten, ze had vreselijk honger. Ze strekte zich even uit waarna ze wat overeind kwam, ze ging op een oude en lege ton zitten om even goed te kunnen eten. Ze glimlachte even en ging met een hand door haar haren heen en glimlachte even erdoor.

Was Caleb nou gek? Het leek wel alsof hij beweging op het schip zag ontstaan. Zijn blauwe ogen knipperde eventjes fel, om te zien of hij wel helemaal wakker was. Met zijn hand krabde hij even op zijn achterhoofd, maar volgens hem zag hij echt een gedaante bewegen. Duidelijk was het niet, niets meer dan een schim. Het zorgde voor rillingen bij Caleb, dat schip was niet pluis.