Huize Megido - rijk van de stier

Lott draaide met haar ogen toen Justin vroeg naar het beschuit. 'Daar waar het altijd staat lief broertje,' zei ze met een glimlach en trok een van de keukenkastje open waarin het beschuit stond. Ze pakte de bus en overhandigde die aan Justin. Vervolgens deed ze het kastje weer dicht en leunde weer tegen het aanrecht aan. Lott vond het af en toe vervelend dat Justin zo weinig thuis was, natuurlijk snapte ze dat hij druk bezig was met muziek maken en ze vond het ook leuk om te merken dat hij daar plezier in had. Alleen miste ze hem gewoon af en toe. Toch zou ze hem dit nooit zeggen. Het zou gewoon verkeerd zijn om voor persoonlijke redenen te vragen of hij thuis zou blijven. Ze dronk haar glas water leeg en zette het vervolgens in de wasbak, die zou ze straks wel opruimen.

Wanneer Lotte binnen kwam begon Dennis helemaal te stralen. De jongen voor kort de keuken uit om iets uit zijn kamer te pakken. Hij had laatst Lotte getekend toen ze aan het spelen was met Daniël. Dat had er zo leuk uitgezien dat Dennis er een klein schilderijtje van had gemaakt. Hij kwam met snelle passen weer naar beneden gerend en liep snel naar Lotte toe met stralende ogen. Hij hield het schilderijtje omhoog om het aan haar te laten zien. Hopelijk vond ze het mooi.

Charlotte glimlachte vrolijk toen Dennis zo blij op haar af kwam lopen. Ze vond Dennis echt een schat van een jongen. Het baarde haar af en toe zorgen dat hij niet sprak, alleen wist ze niet hoe ze het moest veranderen. Daarbij leek het alsof Dennis zich prima kon redden en duidelijk kon maken zonder te praten dus was er dan echt een probleem? Of waren het alleen haar zorgen? In elk geval, toen ze het schilderijtje zag smolt haar hart een beetje. Dennis was zo goed in tekenen en telkens weer als ze het zag was het alsof ze naar een foto keek. 'Het is echt prachtig!' zei ze vrolijk tegen hem. Ze aaide kort over zijn hoofd, iets dat ze bij hem behoorlijk vaak deed.

Justin pakte nors het beschuit aan. Als hij in een nuchtere bui was geweest had hij misschien nog wel kunnen bedanken, misschien zelfs een glimlach erbij, maar hij was niet nuchter, dus was hij irritant en grof. Hij pakte een bordje en een beschuitje en met langzame bewegingen smeerde hij er wat boter op. Daarna pakte hij de pot met suiker en liet een overload op zijn beschuitjes vallen. Hij ging weer aan tafel zitten en keek goedkeurend naar het schilderijtje van Dennis. Zijn wangen bolden elke keer als hij een hap nam en hij kruimelde wat op de grond, maar ja, dat zou hij later wel opruimen. Of niet.

Oliver kwam in zijn pyjama, die niet veel meer voorstelde dan een zwarte joggingsbroek en een wit t-shirt, de trap af lopen. Nooit was hij echt een ochtendmens en daarom was hij vaak laat op wanneer dat ook maar kon. Hij was nog een beetje bedoezeld van de slaap en hoorde daarom maar vaag wat stemmen op de achtergrond. Met de hoop dat het een beetje rustig was, kwam Oliver de keuken binnen stappen voor zijn dagelijkse kop koffie. Zijn hoop verdween echter als sneeuw voor de zon toen hij zag dat de keuken overvol was. Een zucht verliet zijn lippen en eigenlijk had hij de neiging om weer om te draaien. Toch vormde hij een glimlach op zijn gezicht. "Morgen," begroette hij iedereen op een slaperige toon. Zijn broers en zus waren erg gezellig, maar konden ook erg druk en dramatisch zijn. Het was een stelletje bij elkaar. Allemaal hun eigen dingen en wissewasjes, niet dat hij deze niet had. Hij gaf zichzelf de gelegenheid om zich even lui uit strekken en ging daarna aan de slag om zijn koffie te maken.

Mortimer had boven wat bedden opgedekt, ook vande mensen die hem steeds zeiden dat het niet hoefde of ze het niet wilde, hij hield van een geordend huis em om zich bezig te houden deed hij meestal klusjes zoals deze waar je niet met scherpe of zware dingen te maken had. Hij liep rustig weer naar beneden en glimlachte naar Charlotte en Oliver. 'Goede morgen.' zei hij en hij veegde Justins kruimels op.

-
yoyoyoyo op welke manier brengen we wat meer verhaal in deze meet want het is leuk c;

De jongen begon lichtjes te blozen toen zijn oudere zus over zijn hoofd aaide. Zijn ogen leken te schitteren als sterren. Hij schreef snel iets op zijn schrijfblok. 'Is een cadeautje voor jou Lotte. Jij zal ooit echt een goede moeder worden.' Dennis glimlachte breed en overhandigde het schilderijtje. Nu lag zijn aandacht bij Oliver die kwam aangelopen in de keuken met een simpele begroeting "Morgen". Dennis hief zijn hand omhoog als begroeting voordat hij terug ging zitten aan tafel.

Misschien een opstootje? ^^
-

Oliver schonk een kop koffie voor zichzelf in en draaide zich om naar de rest terwijl hij tegen het aanrecht aanleunde. Kort knikte hij naar Mortimer die binnenkwam en hem goedemorgen wenste. Hij kon zijn broertjes zorg altijd wel waarderen, hoewel het niet altijd nodig was. Als antwoord op de hand van Dennis, stak hij zijn eigen hand op en glimlachte kort naar de jongen. Hij wist niet altijd even goed om te gaan met het niet-praten van Dennis, maar hij deed zijn best. Zo hadden ze allemaal wel hun dingetjes. Hij zuchtte waarna hij blies in zijn koffie. Hij zou de drukte nu wel eens gewend moeten zijn.

Nieuw.
-

Het was het begin van de middag toen Oliver zijn bed uit kwam rollen. Met zijn joggingsbroek aan en verder geen shirt, liep hij naar beneden. Het was vrij rustig vandaag in het huis, waardoor hij had kunnen doorslapen. Hij vond het heerlijk en helemaal niet erg dat hij zo lui was. Even probeerde hij zijn warrige haar in model te krijgen, zonder succes. Hij maakte een kop koffie voor zichzelf klaar en nam plaats aan de grote keuken tafel. Hij hoorde af en toe geluid, maar het was niet veel. Iets dat uniek was. Hij besloot van de rust te genieten. Het was een drukke week geweest en hij had veel gereisd. Ook had hij meerdere mensen ontmoet waar hij het wel mee kon vinden. Maria, Bonnie en Luna. Allemaal meisjes. Daar had hij niet op tegen. Hij bleef een jongen.

Bonnie stond twijfelend voor de deur, maar drukte toen uiteindelijk toch op de bel. Ze hoopte dat er niemand thuis zou zijn, want ze vond het nogal raar om bij iemand aan te bellen die ze pas een keer ontmoet had. Daarbij had ze ook begrepen dat hij een grote familie had, en ze wist niet zeker of hij open zou doen. Ze droeg een wit topje, met een spijkerjasje en een zwart kort broekje, want het was best warm buiten. In haar hand had ze de jas van Olivier die hij laatst bij het Café vergeten was, hij had zijn adres in de kraag geschreven dus zo had ze hem gevonden, ze was toch in de buurt.

Oliver hoorde de bel gaan. "Ik doe niet open!" hoorde hij iemand van boven roepen. Een zucht ging over zijn lippen. Hij stond op om naar de deur te lopen. Met een ietwat wakker hoofd deed hij de voordeur open en keek met opgetrokken wenkbrauwen naar degene die daar stond. "Bonnie?" Met een verbaasd gezicht deed hij de deur verder open. Even keek hij naar zichzelf, maar het maakte niet echt uit dat hij een ontbloot bovenlijf had aangezien het er niet heel slecht uitzag. "Wat brengt jou hier?" vroeg hij aan haar. Hoe wist ze waar hij woonde?

Bonnie vond het nogal lang duren tot de deur open werd gedaan. Gelukkig door Olivier zelf. Ze glimlachte even naar hem en hield het jasje naar voren. 'Hoi, je had deze laten liggen, en ik was in de buurt dus ik dacht, waarom zou ik het niet even langs brengen...' ratelde ze, niet goed wetend wat ze moest zeggen. Onopvallend keek ze even naar zijn ontblote bovenlijf, hij had mooie spieren, niet teveel en niet te weinig, en een wasbordje.