Huize der Adel - gedeelte Eric, rijk van de steenbok

Laatste post Nolin:

Spoiler:

----

De man kreeg de indruk dat Nolin haar zelf niet wist te zijn in zijn aanwezigheid. Wat deed de man verkeerd want hij wilde Nolin zich gemakkelijk laten voelen in zijn bijzijn. "Wees jezelf Nolin meer vraag ik niet." zei de man op een vriendelijke toon met zijn ogen voor kort in de hare gericht. De man knikte bij haar volgende woorden. "Dat zal ik doen nadat ik Lenny een rondleiding laat geven door het huis door een van de personeelsleden en heb aangewezen wat zijn kamer wordt." Ivana steeg op wanneer Eric haar vertelde dat de draak mocht vertrekken.

Langzaam kwamen ze aan in het rijk van de steenbok waarbij ze schitterende stukken voorbij vlogen. Daar ergens afgelegen kwamen ze aan in een dorp die Eric zijn draak gelijk leken te herkennen. Hij vloog verder want net buiten het dorp lag een groot gebied beveiligd door bewakers die een knikje gaven wanneer ze de draak over zagen vliegen. De man landde op een van de groengebieden voor het gigantische huis die nu duidelijk zichtbaar was. "Welkom in mijn paradijs." zei hij op een grappige manier. Meteen kwam een van de drakenverzorgsters met nog een vrouw omdat ze de tweede draak ook hadden gezien. "Nolin dit is Martha en Betty. Hun verzorgen de draken, zorgen voor voedsel en drank en dat ze lekker kunnen uitrusten na deze lange vlucht." Eric hoefde helemaal niets te betalen want de man die dit bezat was de suikeroom van Marlene geweest. De enige man die begreep waar Eric mee te maken had omdat de suikeroom altijd had gezien hoe gek deze twee op elkaar waren geweest voor haar dood.

Nolin had naar hem geknikt maar was toch best verbaasd geweest toen ze de woorden tot zich door had laten dringen, dienstmeisje? Toen ze zag waar ze zouden landen beet ze op haar lip, dit was waar ze bang voor was, straks had Eric iets slechts in de zin. Ze geloofde dat eigenlijk totaal niet maar zoveel geld hebben en dan toch nog zo'n goed mens zijn? Ze was niet iemand die heel achterdochtig was maar ze vond toch dat er hier iets niet klopte. Eslin landde naast de andere draak, het was met een hoop moeite en ze had de greep van Lenny voelen verstevigen toen Eslin probeerde te landen." Goed gedaan Eslin, het is je weer gelukt zonder gewonden." Eslin gromde wat en Nolin grijnsde breed, gewoon even haar broer plagen, zo voelde het aan tenminste." Euhm aangenaam kennis te maken, maar ik vertrouw niemand mijn draak toe. Dat is iets persoonlijks en ligt totaal niet aan jullie." Lenny was van de draak af geklommen en Nolin had zich er ook vanaf laten glijden." Jou paradijs? Laat je ons nou echt in jou paradijs... Dan moeten we toch wel iets goed hebben gedaan." Er kwam een glimlach op haar gezicht en ze pakte Eric zijn hand vast." Ik wil straks wel een rondleiding van jou, niet van iemand anders, of ik ga zelf op onderzoek uit." Ze moest wel toegeven dat ze het huis adembenemend vond." Ik voel me hier eigenlijk heel erg klein, ik ben niet van adel of iets in die richting. Mag ik hier wel zijn?"

Doe voorzichtig Eric. Zorg ervoor dat ze zich hier comfortabeler voelen want dit is weer een heel andere wereld voor ze. De man keek zijn draak met een smalle glimlach aan. Maak je geen zorgen Ivana ze zijn in goede handen. Ik denk dat Lenny hier de tijd van zijn leven gaat hebben. Ook omdat hier meerdere personen zijn van zijn leeftijd. Misschien kunnen ze Lenny het hier nog leuker maken. Een van de dochters van de suikeroom was zelf gehandicapt, liep een beetje achter met haar verstand. Zij leek veel op Lenny want zij deed zich ook jonger voor dan ze werkelijk was door de handicapt wat zij had. Dokters hadden het niet kunnen genezen en wisten daar ook geen naam voor te geven. "Dat maakt niets uit Nolin, ik respecteer je keuze. En het valt mee want ik heb het kleinere gedeelte van het paradijs maar ik mag van geluk spreken." Hij voelde haar hand waar hij zachtjes in kneep. "Is goed." zei hij op een lieve toon terwijl hij haar aankeek. "Ik zal het een eer vinden om jou rond te leiden. En natuurlijk mag je hier wel zijn want Nolin ik ben zelf ook niet van adel." Marlene was van adel maar Eric niet en desondanks had iedereen hem toen geaccepteerd omdat hij zulke goede manieren had. Hij kwam uit een gezin die het iets breder hadden als de armen maar niet zoveel geld in bezit zoals de rijken. De deur werd al geopend en een mooie vrouw met rood, golvend haar stond al te wachten. "Goededag" Eric knikte met een vriendelijke glimlach. "Kayleigh zou jij Lenny willen rondleiden?" De vrouw keek naar de jongen. "Hallo Lenny vind je het goed als ik je het huis laat zien?"

Nolin keek nog even hoe de vrouw samen met Lenny weg liep, Lenny had haar eerst twijfelend aangekeken maar ze had hem toe geknikt, hij moest wat vaker van haar gescheiden zijn, vooral omdat ze niet echt lang wilde blijven. Ze wilde wel lang blijven, maar het leek haar geen goed idee. Toen de vrou en Lenny weg waren keek ze naar Eric," Als je niet van adel bent, hoe kom je dan aan zoiets? Ik herken een gebouw van adel wanneer ik het zie, ik ben een tijdje huisdokter geweest in een drop met heel veel adel. Dit huis is zeker weten adel." Haar vingers verstrengelde met die van hem en ze keek even naar hun handen, hij had het geen probleem gevonden om haar hand vast te houden. Was dat een goed teken of een slecht teken? Was het uberhaupt een teken.... Te veel vragen spookte door haar hoofd." Kayleigh is mooi...." Haar stem klonk een beetje bitter, dat was helemaal niet de bedoeling geweest. Nolin voelde jaloezië daarom was haar stem bitter geweest." Sorry, ik weet niet waar dat op sloeg." Haar stem was zacht en had iets breekbaars, ze gleed met haar vrije hand door haar haren en zorgde ervoor dat het elastiekje dat haar haren bij elkaar hield uit haar haren kwam en om haar pols zat." Wil je me misschien dan nu de eer doen en mij rondleiden?"

De vrouw begon vrolijk te kletsen tegen Lenny over van alles en nog wat. Eric had een beetje medelijden met Lenny want als Kayleigh eenmaal begon dan wist zij niet meer van ophouden. "Hoe ik hier aan kom? Mark, de eigenaar van dit huis, van dit hele gebied heeft mij een gedeelte geschonken. Hij staat bekend om zijn vrijgevigheid, heel anders als de meeste adelen onder ons. Hij geeft ook veel aan de armen, probeert iedereen een kans te geven en zorgt voor een goede werkgelegenheid. Hij is diegene van blauw bloed." Eric liet het gedeelte weg dat hij de oom was van Marlene. Ooit zal zij erachter komen en zal ze te weten komen wie ik ben. Eric gromde zachtjes hopend dat Nolin het niet had meegekregen. Haar vingers voelde prettig in de zijne want dit gaf hem een gevoel wat hij allang niet meer heeft gehad. Zo lang geleden dat Eric zich gemakkelijk voelde bij iemand. "Kayleigh is inderdaad een beeldschone vrouw. Zij heeft een dochter van 1 jaar en is al sinds haar 16de getrouwd met iemand van haar jeugd. Maar jouw schoonheid Nolin, daar kan niemand aan tippen dus daar is geen enkele reden voor nodig om jaloers te zijn. " Hij keek voor een langere tijd in haar ogen voordat hij begon te lopen om zijn rondleiding te beginnen. Hij opende de deur naar zijn gedeelte en kwamen in een marmeren hal. "Hier kun je je jas ophangen, schoenen uitdoen en eventueel je paraplu neerleggen. Hier is ook meteen een toilet." Eric nam haar jas aan die hij op hing en trok zelf niet zijn schoenen uit. Dit keer maakte hij een uitzondering. "Trouwens nog over Lenny. De dokter heeft mij verteld dat zijn ouders zijn overleden en dat de man het nooit had durven te vertellen." Eric keek haar nu ernstig aan. "Wat moet ik doen Nolin? Is dit iets om te vertellen? Ik denk dat Lenny daar nog niet klaar voor is."

Nolin was eigenlijk best wel opgelucht toen ze te horen kreeg dat de vrouw een kind had en getrouwd was. Ze vond het slecht van zichzelf dat ze daar opgelucht over was. Haar ogen werden groot toen de man het had over haar schoonheid, ze wist dat ze niet geheel lelijk was, maar ze vond totaal niet dat ze echt mooi was, laat staan een schoonheid." Dit bedoel ik dus, je maakt me zenuwachtig met je complimenten, ik weet niet goed wat ik ermee moet. Je opmerkingen maken me blozen en voelen goed, maar het voelt alsof ik ze niet verdien. Die vrouw was tien keer mooier dan ik ooit zal zijn, maar jij zegt alsof het niks is, dat ze niet aan mij kan tippen." Er waren rode blosjes op haar wangen, maar ze had ook schaamte plekken in haar nek en haar stem was van zacht naar nog zachter gegaan. Ze had hem gevolgd de marmeren hal in en moest even haar adem inhouden," Het is zo groot...." Was het enige wat ze nog kon zeggen. Ze liet Eric haar helpen met haar jas uit doen en trok zelf wel haar schoenen uit, ze liep toch het liefste op blote voeten, het zorgde ervoor dat ze zich één voelde met de wereld. Dat verhaal van de ouders van Lenny was iets waar ze bang voor was, maar wat ze nooit aan de dokter had durven vragen." Ik denk dat hij het zelf al wel door heeft, laat mij maar even met Lenny praten. De dokter had het eigenlijk allang moeten vertellen, hij heeft iets van 6 jaar op zijn ouders gewacht, dat is gestoord, als het niet langer is."

Eric keek vanuit zijn ooghoeken naar de vrouw om langzaam even tot stilstand te komen. "Zenuwachtig met complimenten? Ik zal daar voortaan op letten." Zei hij er gauw tussendoor omdat hij Nolin niet ongemakkelijk wilde laten voelen in zijn aanwezigheid. "Nolin..." hij ging nu voor haar staan en legde voor kort zijn hand op haar schouder. "Je bent een mooie vrouw daar moet je niet aan twijfelen. Iedereen bezit een eigen schoonheid. De ene heeft mooie ogen de andere prachtig haar, iedereen bezit iets wat diegene uniek maakt, zich onderscheid van anderen. Niet zoveel over jezelf twijfelen want ik vind in principe dat jij vele malen mooier als haar bent om verschillende redenen wat ik niet vertel. En wie voelt zich niet goed als je een complimentje krijgt? Daar wordt iedereen vrolijk van" Hij begon de trap op te lopen om haar de logeerkamer te laten zien. "Hier is de logeerkamer." Hij opende de deur en meteen als je binnen kwam zag je de rustige kleuren van de muren. Zalmachtige kleur en een soort zacht geel. Verderop stond een kast, een bed voor twee personen en nog kleine kamer spulletjes. Nu ging Eric er verder op in over wat zei vertelde van Lenny. "6 jaar is een lange tijd echter kan ik het van zijn kant goed begrijpen. Hij wilde Lenny geen pijn doen. Maar misschien is het ook beter dat jij hem dit gaat vertellen. Hopelijk neemt de jongen het goed op anders..."

Het spijt me heel erg, ik heb de laatste tijd ontzettend veel te doen
~~

Nolin werd haast gedwongen hem recht aan te kijken toen hij het had over haar schoonheid. Zijn ogen waren schitterend en ze verdronk er haast in. Naar die ogen zou ze dagen kunnen staren, hele gedichten over schrijven en nog niet verveeld raken." Dankje, het betekent veel voor me dat je zoiets zegt." Toen ze de logeerkamer binnen liepen moest ze even twee keer knipperen. Als er iets was waar Nolin niet echt aan gewend was dan was het luxe." Het is zo groot.... Voelde jij je ooit eenzaam hier? Het lijkt me eenzaam in zo'n groot huis." Ze was de kamer wat ingelopen terwijl ze praatte en draaide zich aan het einde van haar zin om naar de man. Die opende zijn mond en vertelde verder over Lenny. Ze knikte en begreep maar al te goed dat Eric Lenny geen pijn wilde doen. Ze had alleen niks aan dat gesprek toe te voegen, het gespreksonderwerp Lenny was ten einde. Haar vingers gleden over de zachte stof van het dekbed en ze wilde weer op haar lip bijten maar hield zich in." Eric, ik weet niet of ik hier kan blijven, echt niet. Ik wil heel erg graag maar ik denk niet dat ik het verdien. Dit is allemaal zo groot en zo overweldigend, zelfs een beetje beangstigend." Haar blik had op Eric gelegen maar tijdens het praten een beetje afgedwaald naar de kamer en uiteindelijk naar haar hand op het bed. Ze liet haar vingers er weer af glijden en liep naar Eric toe en pakte zijn hand vast," Ik vind het heel erg lief van je, dat je mij en Lenny in huis wilt nemen, maar ik denk niet dat het iets voor mij is. Ik ben gewend op de rug van mijn draak te slapen en niet in zo'n mega groot bed. Ik denk dat ik zelfs niet in slaap kan komen omdat ik warmte mis."

Maakt niets uit,
ik ben zelf ook niet zo actief hoor
---
De man en het meisje leken elkaar voor een langere tijd in de ogen te kijken. Hij vond haar ogen mooi, hadden iets onschuldigs waarbij hij Erica meteen hoorde spreken in zijn hoofd. Ze is niet Marlene en ga haar daar ook niet mee vergelijken. Waarom kwam de vrouw altijd op de onaangenaamst momenten? Kon zij niet gewoon zwijgen en het allemaal laten gebeuren? Ze herinnerde hem telkens aan zijn dode vrouw die hier met hem samen hadden gewoond. Het huis had toen zo smal geleken met Marlene want hij voelde zich nooit eenzaam. Ze deden de gekste dingen en Marlene had een grote fantasie. Soms schoven ze gewoon al het meubilair opzij om te dansen, gewoon te stoeien of iets anders geks. Ze deden soms ook schilderen ook al waren ze er beide slecht in. Dit waren de herinneringen die hij miste, die hem nog steeds kwelden. "Het is de waarheid." Sprak de man beleefd uit met een kleine glimlach op zijn gezicht gesierd. Eenmaal in de logeerkamer leek Nolin niet te weten hoe zij met de situatie moest omgaan. Ze leek zich niet op haar gemak in deze grote kamer, in dit huis. Eric wou graag dat zij hier bleef. "Als jij je zo voelt Nolin dan kan ik je hier niet dwingen te blijven. Is respecteer je keuze als je gewoon buiten wilt slapen met je draak maar kom je wel hier om te eten? Gewoon even samen de tijd doorbrengen want ik voel mij soms wel eenzaam in dit huis ja. Vroeger niet maar nu wel" Hij pakte haar hand zachtjes vast, bracht het naar zijn lippen om het te kussen. "Jij bent het zeker waard Nolin alleen je bent wie je bent. "

Nolin voelde zich vereerd dat hij haar leek nodig te hebben. Dat hij haar aanwezigheid om zich heen wilde." Als ik blijf, mag ik dan wel dicht bij jou slapen, ik weet niet of je hier ver vandaan slaapt? Ik heb meerdere nachten last van nachtmerries, ik wil naar iemand toe kunnen zonder dat ik hier verdwaal. Trouwens wil je nog mijn tatoeage zien?" Ze had zijn hand nog steeds vast en kneep er even kort in." Dankje trouwens, voor alles." Alleen al zijn aanwezigheid zorgde ervoor dat ze het warm kreeg en er een glimlach doorbrak op haar gezicht. Haar vrije hand vond een weg door haar haren heen en ze beet toch weer op haar lip. Was het niet raar was ze had gevraagd. Was het een slim idee geweest om hem over haar nachtmerries te vertellen. Hij kon zo veel zeggen als hij wilde maar was hij uberhaupt te vertrouwen, ze was er eigenlijk heilig van overtuigd dat hij te vertrouwen was. Het leek net alsof haar hand een eigen leven begon te leiden. Ze moest aanzien hoe haar vingers een plukje haar wegstreken bij Eric en daarna zachtjes over zijn wang gleden. Ze wilde haar hand wegtrekken maar de goede tinteling die door haar vingers ging hield haar tegen. Haar blik was gericht op dat perfecte gezicht. Ze wilde hem zoenen, maar dat zou raar zijn. Ze kende elkaar nu een middag, de gevoelens die ze had ontwikkeld moesten maar weer ver weg worden gestopt. Het zou belachelijk zijn om hem nu te vertellen wat ze voor hem voelde. Ze wist het zelf amper.

"Mijn kamer is hier twee deuren verderop, de badkamer is er nog tussen. De kamer van Lenny is aan het eind van de hal. Dus als je nachtmerries zou krijgen kun je altijd heel snel naar mijn kamer komen. " Misschien lukte het toch om Nolin te overtuigen om hier te blijven. Hij had al zolang niet meer iemand in dit huis toegelaten, het voelde fijn om mensen hier te hebben. Een bewoond gevoel. "Ja ik zou graag je tatoeage willen zien. Dat wilde ik toen straks ook al." Zei hij met een brede glimlach waarbij je zijn mooie, witte tanden zag wat vrij zelden was in deze tijd. In vele opzichten zag je aan hem dat hij een luxe leventje leidde. "Je hoeft mij niet te bedanken want in feite heb jij mijn leven gered. Als ik nog langer met die wond was blijven lopen dan... Dan liep het niet goed met mij af." Haar aanrakingen voelde fijn ook al waren ze lichtjes. Hij wilde haar ook aanraken dus deed de man een stap dichterbij om met zijn vingers langs haar bovenarm te glijden. Haar vingers op zijn wang bezorgde hem een gevoel waarvan hij dacht dat hij zoiets niet meer ging voelen. Nooit meer sinds de dood van Marlene. Zijn groene ogen waren in de hare gericht en voor een tijdje stond hij gewoon stil om naar haar te kunnen kijken.

Nolin besloot uiteindelijk dat het wel weer genoeg was. Ze merkte totaal niet dat Eric ook daadwerkelijk moeite deed om haar maar te kunnen aanraken. Ze had het idee dat alles uit haar kwam en dat ze in zijn ogen een verschrikkelijk opdringend meisje was." Dan wil ik wel een nachtje proberen in dit bed te slapen. Ik moet helaas toegeven dat je gelijk hebt, het is beter voor Lenny als ik hier een paar dagen blijf, gewoon om te zorgen dat hij zich wat meer thuis voelt." Ze zette een stap naar achter en liet haar vingers weer naast haar lichaam hangen." Euhm kan je misschien dan even omdraaien?" Ze deed de knoopjes van haar blouse los en trok haar blouse uit, ook deed ze haar hempje uit en zorgde dat ze met haar rug naar de man stond en ze haar borsten had afgeschermd door haar hemd tegen haar borst aan te hebben geklemd." Je kan je weer omdraaien." Ze beet op haar lip en staarde naar het bed en de rest van de kamer, ze kon Eric niet aankijken omdat ze dan teveel van haar haast naakte bovenlichaam zou laten zien." Je hebt trouwens een prachtig gezicht, ik snap niet dat je hier alleen woont en niet samen met iemand."

"Als je al een poging wilt wagen dan ben ik al zeer tevreden. Dit bed is al in jaren niet meer gebruikt." Eric keek erna want vaak genoeg kwamen er vrienden slapen of familie toen hij nog samen was met Marlene. Nu vonden de meeste hem raar, gaven hem de schuld of hij had zelf het contact verbroken. Na dat hele gedoe met het gekkenhuis wilde de man een frisse start maken zonder de mensen die hem van alle kanten deden oordelen of beschuldigen. "Voor Lenny is dat ook het beste en ik ben graag in jouw aanwezigheid. Het klinkt tussen ons." De man keek haar vriendelijk aan voordat hij zich omdraaide om haar de nodige privacy te geven. Wanneer hij mocht kijken bekeek hij haar tatoeage met volle bewondering. Hij keek naar haar slanke nek. haar parelachtige huid en wilde het aanraken. Hij kon zich niet meer bedwingen dus taste hij zachtjes met zijn vingers over haar tatoeage. "Het is echt heel mooi." Zei de man met een hese stem wat vrij aantrekkelijk klonk. Bij haar laatste woorden trok de man zijn hand terug. Zijn ogen waren gericht naar het raam waar hij naar staarde voordat hij zijn mond open deed. "Ik was samen."

Nolin kreeg het warm van binnen, het idee dat de man zo dicht bij stond en zij alleen nog maar haar rok en ondergoed aan had. Er schoot een tinteling door haar heen toen ze zijn vingers voelde, tastend over haar tatoeage. Even kreeg ze een siddering en moest naar adem happen. Het leek net alsof haar hart een slag oversloeg. Maar zodra ze haar vraag had gesteld waren de vingers weer weg. De woorden kwamen als bij donderslag, hij had wel iemand." Ohh euhm, sorry...." Ze wist eigenlijk niet hoe snel ze zich weer wilde aankleden. Haar stem was gebroken en ze keek de man niet meer aan, toen ze haar kleding aan had." Wat is er gebeurd?" Ze liet haar blousje open, alle knoopjes daarvan dicht doen was veel te veel werk. Ze had zich omgedraaid om de man aan te kunnen kijken en pakte zijn hand." Als je het niet wilt vertellen, hoeft dat ook niet. Ik wil je niet in een ongemakkelijke positie zetten." Als er iets was dat Nolin moeilijk vond dan was het dit moment wel, ze wist niet goed of ze meer wilde horen over zijn liefde, maar ze wilde ook wel weten of het voorgoed uit was gegaan of dat ze nog steeds om hem heen spookte om het zo maar even te zeggen. Er verscheen een kleine onzekere glimlach op haar gezicht om haar woorden een beetje kracht bij te zetten, niet dat het werkte. Het werkte zelfs averechts.

De man merkte hoe zij veranderde door zijn woorden die hij zojuist had uitgesproken. Bij haar vraag deed de man automatisch een stap achteruit omdat hij daar niet mee geconfronteerd wilde worden. Wanneer zij zijn hand vastpakte keek hij even naar hun handen voordat de man naar haar glimlachte. "Ze is weggegaan..." Deze zin wat hij nu zei kon je op verschillende manieren opvatten. Nu leek het wel of zij hem in de steek had gelaten maar ze was ook weggegaan. Weggegaan van deze wereld, hem hier achtergelaten ook al had zij niets aan de bliksemschicht kunnen doen. Hij vond het lief dat Nolin zo bezorgd was, voor hem wilde zijn en streek met zijn vinger langs haar kaaklijn. "Ik wil er niet over hebben omdat het een onderwerp is wat bij mij nog vrij gevoelig ligt." Hij glimlachte zwakjes want Marlene zou altijd in zijn hart blijven, ze zou nooit meer weggaan. "Zal ik de badkamer laten zien en mijn slaapkamer? Niet dat mijn slaapkamer zo interessant is." De man hield haar hand zachtjes vast om haar te begeleiden naar de schitterende badkamer. Een wasbak, een bad (wat vrij zelden is in die tijd), sjieke tegeltjes en alles was van marmer. Ook hing er een grote spiegel met een kastje waar je spullen in kon doen. "Nu mijn slaapkamer." Zei de man op een vrij neutrale toon voordat hij de slaapkamer deur open deed. Het eerste wat je opviel aan de kamer was de sombere uitstraling. Trieste kleuren, vrij kaal op een bed en een kast na. Het leek net of hij alle persoonlijke dingen uit de kamer had verbannen.

Nolin snapte maar al te goed dat het een gevoelig onderwerp was." Het maakt niet uit, als je wilt praten, kan je altijd naar me toe komen!" Ze liep met de man mee naar de badkamer en moest ook daar weer naar adem happen. Het leek alsof ze niets anders kon in de buurt van Eric." Dit is ongelovelijk! Ik heb nog nooit echt een bad gezien....." Ze kreeg rode blosjes en moest eventjes verlegen glimlachen naar Eric. Toen hij zijn eigen kamer liet zien vertrok haar gezicht echter." Sliep je vaak thuis, voordat je voorstelde dat Lenny hier bij je mocht wonen? Zo ja dan snap ik niet hoe je het hebt uitgehouden. Deze kamer straalt gewoon depressie uit, dan heb je zo'n geweldig mooit uit en wat doe jij ermee? Morgen ga ik samen met jou ervoor zorgen dat deze kamer, een kamer wordt waar je niet meer weg van wilt. Je kan nog zo veel tegenstribbelen ik ga er voor zorgen dat, als je een keer thuiskomt van een lange dag werk dat je het liefst gelijk naar deze kamer wilt gaan."

"Dat weet ik Nolin en ik vind het fijn dat jij zo'n open persoon bent die altijd naar anderen wilt luisteren, hen wilt geruststellen" Eric vond haar echt een goed hart hebben mooier kon hij het niet beschrijven. Een hart van goud. "Nog nooit een bad gezien?" vroeg de man verbaasd. "Dan zou ik een bad nemen vanavond als ik jou was. Een van de dienstvrouwen zal het dan vullen met emmers warm water." (neem aan dat ze nog geen waterleiding hadden?)

Sliep je vaak thuis, voordat je voorstelde dat Lenny hier bij je mocht wonen? Zo ja dan snap ik niet hoe je het hebt uitgehouden. Deze kamer straalt gewoon depressie uit, dan heb je zo'n geweldig mooit uit en wat doe jij ermee? Morgen ga ik samen met jou ervoor zorgen dat deze kamer, een kamer wordt waar je niet meer weg van wilt. Je kan nog zo veel tegenstribbelen ik ga er voor zorgen dat, als je een keer thuiskomt van een lange dag werk dat je het liefst gelijk naar deze kamer wilt gaan."

De man was duidelijk verrast door wat zij hem vertelde. Het klopte dat de kamer vrij deprimerend uitzag maar hij had nooit behoefte gehad aan levendigheid. Dan voelde hij zich schuldig tegenover Marlene omdat hij verder ging met zijn leven. Dadelijk wilde zij dat niet? "Misschien is het inderdaad tijd voor verandering. Nooit heeft iemand mij dat aangeboden om mijn kamer eens op te knappen maar jij bent ook de eerste die mijn kamer ziet." Eigenlijk tweede op Marlene na.

Nolin klapte in haar handen van plezier. Ze mocht daadwerkelijk in een bad gaan zitten. Ook klapte ze omdat ze meer tijd mocht doorbrengen met Eric door zijn kamer op te gaan knappen." De eerste? Wow dat had ik niet verwacht. Ik heb een deal, als jij dat natuurlijk wilt." Ze keek hem even onderzoekend aan, ze wist dat zij haar deal leuk vond maar zou hij het ook leuk vinden. Kort streek ze met haar vingers door haar haren," Ik wil best hier blijven wonen, voor Lenny en voor jou, maar ik zal soms een week gewoon weg zijn ofzo, ik wil dan dat er niet naar wordt gevraagd als ik hier terugkom. Ik zal iedere vraag over mijn verblijf of mijn reis negeren." Haar stem klonk best zakelijk en je merkte wel echt dat ze dit als een echt groot punt zag. Haar vingers vonden zijn vingers en ze verstengelde de hare in die van hem. Er waren blosjes op haar wangen, licht, niet echt duidelijk, haar ogen waren neergeslagen en ze glimlachtte verlegen. Het had een lieve uitstraling, maar dat was Nolin ook wel, ondanks dat ze het zelf misschien nooit zou toegeven.

Haar enthousiasme zorgde ervoor dat een lieve glimlach op zijn gezicht sierde. Het was echt aanstekelijk haar vrolijkheid want zo kwam Eric ook meer uit zijn schelp. "Een deal?" Nu werd zijn nieuwsgierigheid toch wel geprikkeld. "Wat voor deal?" Hij keek haar nu ook met dezelfde onderzoekende ogen aan zoals Nolin deed. Het klonk zakelijk gesproken en Eric deed net of hij heel lang hierover moest nadenken. "Welkom mevrouw Nolin in het huis van Eric." Hij maakte een buiging met zijn arm tegen zijn buik gerust. Zo bogen butlers ook vaker. "Ik zal geen vragen stellen want dat zou ongepast zijn. Je mag doen en laten wat je wilt als je mij maar af en toe verblijd met jouw aanwezigheid." Hij trok haar naar zich toe want de blosjes op haar wangen waren aandoenlijk. Hij had een zwak voor blosjes, een zwak voor haar. Voordat hij fatsoenlijk kon redeneren boog hij zich om zijn lippen met die van haar te verzegelen. Een impuls waar hij later zeker spijt van kreeg.

Nolin kon niet beschrijven hoe goed het voelde om te horen dat hij haar ook in huis wilde hebben. Dat hij daarbij ook gelijk had beloofd dat hij niet zou vragen zorgde ervoor dat er een brede glimlach op haar gezicht geplakt zat. Haar ogen volgde hem terwijl hij een buiging maakte, alles wat hij deed charmeerde haar. Ze kon er gewoon niet omheen, hij deed wat met haar. Iedere beweging die hij maakte zorgde voor grote ogen en brede glimlachen bij haar.
Toen ze naar hem toegetrokken werd, liet ze het over haar heen komen, ze hield van zijn warmte en zijn aanraking dus een knuffel was zeker niet onprettig. Alleen deed Eric wel wat meer dan alleen een knuffel, ze had haar ogen gesloten omdat ze wilde genieten van zijn warmte maar waar ze uiteindelijk van genoot was niet alleen zijn warmte. Lippen die de hare raken, het veroorzaakte een warm en goed gevoel in haar buik. Het zorgde voor een tinteling die van top tot teen door haar lichaam ging. Het zorgde voor dat gevoel dat ze nooit had kunnen omschrijven in haar gedichten. Het zorgde voor liefde, aangewakkerd en niet van plan snel weg te gaan.
Nadat zijn lippen weer van de hare af waren, knipperde ze even met haar ogen, nog niet echt zicht hebbend op iets, daarna kreeg ze weer scherp beeld en keek ze Eric aan. Haar wangen waren knalrood, ze beet op haar lip en in haar ogen was onzekerheid te vinden. Voelde hij wel hetzelfde als dat zij voelde.

Het gevoel door een simpele aanraking was overweldigend. Dit was hetzelfde gevoel toen hij en Marlene hun eerste kus met elkaar deelde. Zijn verlangens groeide maar het bracht hem ook de nodige angst met zich mee. Dit kon toch niet waar zijn? Nooit was het iemand gelukt in de jaren om dit weer bij hem terug op te wekken. Hij schrok zelf van zijn eigen handelingen en deed gauw een stap achteruit om hun lippen van elkaar te scheiden. Voor kort zag hij Marlene voor zich staan en schudde snel zijn hoofd. Wat had hij gedaan? Hij keek met schaamvolle ogen naar de grond omdat hij Nolin niet durfde aan te kijken. "Sorry..." Kwam er moeizaam over zijn lippen geperst. "Ik had dat niet moeten doen. Wees alsjeblieft niet boos..." Met deze woorden liep hij gauw de kamer uit. Hij was verward en het zien van Marlene zorgde voor meer pijn. Nolin was Marlene niet, zij kon Marlene niet vervangen. Het was fout om iemand anders te gaan liefhebben. Wat zou Marlene hier van denken? Eric vluchtte naar de kamer van Erica want hij wilde verdwijnen. Even aan niets denken.

Nolin wilde driehonderd dingen tegen hem zeggen, beginnend met," Maar het was fijn....." Alleen hij was al de kamer uit voordat hij ook maar één woord had gehoord. Ze begon nog erger op haar lip te bijten en haar ogen vulde zich met tranen, waarom zou je sorry zeggen voor iets dat fijn aanvoelde. Dat deed je niet, dus het had wel niet fijn aangevoeld voor hem, bedacht Nolin zich. Dat zorgde ervoor dat de tranen nog hoger kwamen te zitten. Met een trage pas liep ze de kamer van Eric uit en trok de deur achter zich dicht. Nu wilde ze weg, misschien was het niet meer zo slim om hier te blijven na deze gebeurtenis. Er kwam een zachte snik uit haar mond en ze probeerde de eerste stromende tranen weg te vegen. Hoe had ze kunnen denken dat Eric iets voor haar voelde. Ze kende elkaar nog maar net, ze had die kus waarschijnlijk gewoon uitgelokt. Het zou vast wel weer haar schuld zijn geweest, het was altijd haar schuld. Ze liep naar haar kamer, de logeerkamer en deed de deur achter zich op slot. Nu baalde ze er wel van dat haar genezingskracht niet een gebroken hart kon genezen. Snel zocht ze in haar tas een doosje met lucifers en stak een kaars aan die op een nachtkastje stond. Haar lichaam beval haar om te gaan liggen, om haar ogen dicht te doen en gewoon te gaan huilen. Nergens aan denken, maar dat lukte haar niet, ze dacht alleen maar aan Eric, alles wat ze van hem wist, van zijn uiterlijk tot zijn innerlijk, maar vooral dacht ze aan de kus.

Eric zat in een hoekje van de kamer tegen de muur met zijn ogen naar de spiegel gericht. Het opmaakgedeelte van Erica. Waarom deed hij dit zelf toch aan en waarom sleurde hij Nolin in zijn problemen mee? Had hij eindelijk iemand gevonden waar hij zich prettig bij voelde moest de man het verpesten. Hoe kwam hij erbij om haar te kussen? Hij begreep het gewoon niet. Een traan rolde over zijn wang omdat hij ging controle meer over zichzelf had.



De vrouw begon zich op te maken met fleurige kleuren wat paste bij de jurk die zij ging aandoen. Haar lippen deed zij met rode lippenstift en haar haren deels omhoog met een klem. Ze trok de jurk aan gemaakt van een speciale stof die de meeste niet konden betalen. Het reikte tot haar knieën en vormde haar lichaam mooi. Onder haar jurk droeg ze een speciaal korset met opvulling zodat het leek alsof ze echt een vrouw was. Ze trok haar hakken aan en opende de deur. Eindelijk mocht Erica dit lichaam weer gebruiken, het had al veel te lang geduurd. De vrouw begon wat lekkers te bakken in de keuken, chocolade koekjes wat ongeveer een uurtje duurde in totaal. Met de schaal liep zij naar boven en klopte aan bij de logeerkamer. "Nolin?" sprak de vrouw met een hoge stem. "Gaat alles goed?"

Nolin had zich in een uur nog steeds niet bewogen, ze lag op bed staarde naar het plafond en huilde. Het was dan wel niet meer met tranen, ze had geen tranen meer, maar de pijn was nog wel aanwezig en soms klonk er een snik uit haar mond. De opgedroogde tranen zorgde ervoor dat ze haar gezicht niet echt kon bewegen, het was hard geworden. Ergens ver weg hoorde ze gerommel en er kwam een geur van iets vers gebakken, die haar kamer vulde. Na een tijdje hoorde ze een vrouwenstem, hij klonk heel bekend maar toch ook weer niet. Blijkbaar kende de vrouw haar want ze sprak haar naam goed uit. Ze lag nog steeds roerloos maar draaide alleen haar hoofd naar de deur." Ja hoor, alles is goed." Was het enige wat ze tegen de dichte deur zei. Ze was niet van plan ook maar één lichaamsdeel te bewegen, laat staan de deur voor haar open te doen. Ze zou dan haar betraande gezicht zien en vragen wat er aan de hand is en dan zou ze alles op moeten biechten want ze kon mensen niet weigeren dat was wel duidelijk geworden de afgelopen jaren. Het ging eindelijk een beetje beter als ze bij Eric was, maar ze wist niet zeker of dat nog steeds zou zijn. Waarschijnlijk was ze terug bij af, ze begon op haar lip te bijten en deed er niks aan om dat tegen te gaan. Eric was er nu niet dus die zou er niks van zeggen, sowieso als hij er wel was dan zou hij toch niks doen, er was alweer een soort afstand gecreërd door Eric.