Het openingstopic van de 12 rijken - De open plek in het bos

Een open plek in een bos ergens in het Rijk van de Leeuw, het is niet anders dan honderden andere open plekken in bossen. Het enige verschil is misschien dat de plek groot is, groot genoeg om meerdere enorme draken te huisvesten. Naar deze plek zullen onze personages geleid worden door een vreemd lichtbolletje. Instinctief is je personage achter de bal gemaakt van magische energie gegaan. Sommige hebben dagen moeten reizen, maar de draken hebben de afstand een heel stuk ingekort. Hier zullen onze personages te horen krijgen over een naderend gevaar. We starten dus op het punt dat onze personages hier aankomen.

Dus iedereen met magie in de 12 rijken hebben een gekleurde bol zien zweven, instinctief gaan ze er achter aan. Het is iets wat met hun magie te maken, waardoor ze erachter aan gaan zonder te twijfelen. Ze komen op dit moment bij elkaar op een openplek waar de lichtballen zich samenvoegen tot een grotere bal

Met zijn lange, groene lokken liep de man met snelle passen achter de lichtbol aan die plotseling voor hem was verschenen. Het had een zacht, groene kleur wat hem herinnerde aan de ogen van Merlene met een mengeling van Orange waardoor de lichtbol een mooi gemengd kleurtje had. Hij droeg een zwarte spijkerjas, met een witte v-hals, een zwarte broek met allemaal kettingen eraan en simpele sneakers. Zijn ogen droegen een leegte wat de meeste zouden afschrikken. Hij volgde de bol steeds sneller want het leek bijna bij zijn bestemming te zijn. Achter hem leken ook andere dezelfde bol te volgen, anderen van zijn rijk de steenbok. Uiteindelijk kwam hij aan op een openveld, zijn bol voegde zich samen met een andere lichtbol. Er kwamen steeds meerdere, steeds grotere lichtbollen waardoor er meer mensen op dezelfde plek als hem aan kwamen lopen of rennend. Zijn donkere, groene ogen verkende de omgeving, de mensen die hier kwamen en allemaal uit verschillende rijken. Een van zijn talenten was het lezen van mensen. Hij wist gauw van welke rijk ze kwamen door simpel hun houding, expressies en kleding te bekijken. Door de manier waarop sommige aankwamen verraadde ook al gauw van welke rijk zij afkomstig waren. Heel interessant. De man ging ergens een beetje afgelegen staan om naar het schitterende fenomeen te kijken. Wat betekende deze mysterieuze samenkomst? Zou dat nog onthuld worden? De tijd zou het leren.

Maldika zat op haar draak, de schelpen op zijn vleugels gaven verkoeling in deze omgeving. Zelf droeg ze een korte short en een wit hempje, met daar op een prachtig versierde ketting, met het teken van rijk 11, haar ogen waren donker opgemaakt en ze had wat lipgloss op. Haar blonde, golvende haar viel over haar schouders.
Makdika opende langzaam haar ogen en keek rond. Wat is dit voor plek, waar was ze? Ze stapte af en keek rond. Ze wilde uitvinden waar ze was, ze moest het uitvinden. Ze zag meer mensen op de open plek, duidelijk van verschillende rijken. Alarmbellen gingen rinkelen bij Maldika, zou het een soort val zijn? Er schoot wat angst door haar hoofd, maar dat ging snel weg. Deze mensen waren duidelijk niet gevaarlijk, maar ze hadden iets speciaals.
Toen zag Maldika hoe de rood-bruine bol wegvloog naar het midden van de open plek. Wat gebeurde er? Ze zag geen bekenden, op een paar mensen uit haar rijk na. Waarom was ze hierheen gegaan? Ze wist zeker dat het door die bol kwam, hij trok haar aan.

Haar voetstappen waren zacht over de bladeren en het mos op de grond. Af en toe, als ze omhoog keek en de bomen ver genoeg van elkaar stonden, kon ze Aithne boven haar zien vliegen, haar vleugels uitgespreid om zo lang mogelijk te kunnen blijven vliegen, af en toe rond cirkelend om Audrey niet uit het oog te verliezen. Ze glimlachte kort voor ze verder liep, achter het zacht pulserende bolletje van licht dat voor haar uit zweefde. Het licht was blauw, helder en leidde haar rustig tussen de bomen door. Op haar hoede was ze, niet goed wetend wat ze aan moest met het lichtje, hoewel iets ervoor had gezorgd dat ze het volgde en nu niet meer kon omkeren. In de verte dacht ze iets te horen - de gedempte stemmen van een kleine groep mensen en het geroep van een draak. Was dat waar ze naartoe werd geleid? Enkele minuten later kreeg ze antwoord, toen het lichtje stopte met zweven en wachtte aan de rand van een open plek, waar al meerdere andere mensen stonden. Audrey liet haar rug tegen een van de bomen leunen en bekeek de mensen, er nog niet helemaal van overtuigd dat ze zich meteen wilde mengen in de groep.

@ Deze mensen weten nog helemaal niet van Het bestaan van Het Dertiende Rijk af, er zijn enkel wat geruchten over een afgesloten rijk, maar dit is enkel een soort mythe, niemand gelooft er echt in.

Als betoverd liep Bonnie door het bos. Al drie uur was ze onderweg. Het was allemaal begonnen toen ze door het bos achter haar huis liep, op zoek naar haar vader die hout aan het hakken was. Hem vond ze niet, maar wel dit lichtbolletje, en zonder erbij na te denken was ze het gevolgd. Het roze licht en zachte stemmen die eruit leken te komen hadden haar hiernaartoe getrokken. John vloog ergens ver achter haar aan, ze had zijn vleugels gehoord maar had haar blik niet af kunnen wenden van het bolletje.
Opeens hoorde ze stemmen harder dan die uit het bolletje kwamen, en ook lukte het haar om haar blik los te rukken van het bolletje. Een beetje verdwaasd liep ze de open plek op, het voelde alsof ze net ontwaakte uit een rare droom. Ze sloeg haar legergroene jas beter dicht, daaronder droeg ze een wit shirt en een zwarte broek, haar schoenen waren gympen, en ze waren een beetje afgetrapt. Ze ging op de grond zitten en keek naar wat er zich voor haar afspeelde.

Het bolletje, een bal energie die zich opgesplitst had, gecreëerd door een tovenaar van ver weg voelde hoe hij weer groeide. Hij, was eigenlijk niet het goede woord aangezien hij geen levend wezen was, hij bestond enkel uit magie. 'Het' was een beter gekozen woord. Het groeide weer aan, naarmate meer mensen op de plek aan kwamen, deze plek was uitgekozen om zijn grootte, niet omdat er een of andere speciale magie bestond. Zijn maker wist niet hoeveel mensen er gehoor aan zouden geven, dus had hij een willekeurig aantal keer opgesplitst moeten worden om mensen met magie te verzamelen. Dit lukte al aardig, een klein groepje van begaafde mensen was al gearriveerd. Doordat de bolletjes samenvoegde begon hij helderder te worden, zijn kleuren werden feller en het leek alsof hij steeds meer licht uitstraalde. Gedachten of gevoel had hij niet, hij was in feite niet meer dan een stel atomen bij elkaar, samengebonden door magie, wachtend tot hij zijn boodschap kon verkondigen.

Stilletjes liep ze door. Haar ogen waren op de grond gericht en zacht geneurie kwam uit haar mond. Voor vandaag hingen haar rode haren los, hoewel ze dat meestal deden en het vandaag ook niet anders was maakte ze wel elke dag die keuze. Ieder ander maakte die keuze onbewust maar bij haar ging het om de een af andere reden zeer bewust. Ze twijfelde er vaak ook lang over. Zo lang zelfs dat ze Dain een stukje nodig had gehad om de bol te volgen. Die wachtte soms op haar, vriendelijke bol natuurlijk wel hoor. Maar echt nodig vond ze dat niet.
Natuurlijk gebruikte ze Dain wel vaker, doch vond ze gebruiken geen vriendelijk woord, het klonk zo negatief. Ze vloog wel vaker op Dain, maar haar hoogtevrees had ze nog niet echt overwonnen. Dat was toch best lastig als je een draak bezat natuurlijk.
Nu volgde ze de bol door een bos, voor de verandering. Ze had, als ze eerlijk was geweest, best van verre moeten komen. Veel te paard gereden. Over dorre heides en door verschillende andere bossen. Ook door vele weilanden. En de dieren die ze inmiddels al had gezien! Geweldig had ze dat nu gevonden. Natuurlijk had ze zo nu en dan een tussenstop gemaakt want Sheila zou Sheila niet zijn als ze in de plaatselijke herberg niet een of andere knappe jongen moest versieren. Tja, wat kon je er nou eigenlijk van zeggen? Ze was een vrouw, zeker ook geen lelijke om te zien. En god haar charmes. Ik zou uren kunnen praten over haar lieve lachjes of de kleine kuiltjes in haar wangen die ze maar al te graag tevoorschijn toverde, gepaard met sprankelende ogen en een zachte hand die liefjes de arm van de sterke jongen streelde. Oh ja.. Ze heeft zeker haar charmes.
Ondanks al dat oponthoud en het oninteressante kwam ze steeds dichterbij, althans dat gevoel had ze. Die vriendelijke bol begon steeds verder te gloeien met zijn paarse kleur dus had ze het gevoel dat ze steeds dichterbij kwam, voor haar een teken om Dain vast uit de lucht te roepen en voor de zekerheid alles te checken op gevaren. Sheila was nou niet echt achterdochtig hoor en zijzelf zou eerder opvallen dan de meeste mensen maar dat weerhield haar er niet van om te doen alsof ze wel heel goed oplette. Ach ja, zij was ook maar een mens.
Datzelfde mens kwam inmiddels wel aan op de open plek, niet als eerste, dat kon ze zien. Er waren anderen voor haar geweest. Dat brak haar hartje gelukkig niet. Kalm bekeek ze de mensen dan ook en wachtte even af, een kort moment. Het leek alsof ze ergens over twijfelde maar toen nam ze plaats, op de poot van Dain die zich genietend liet liggen tussen de bladeren, een plek waar hij zich natuurlijk het lekkerste voelde.

Zilan had tussen het hoge gras gezeten, in een kleermakers zit, zijn armen rustend op zijn bovenbenen en ogen gesloten, toen de lichtbol bij hem arriveerde. Zelfs met gesloten ogen had hij door dat er iets bijzonders was waarvoor hij zijn concentratie laten vallen moest. Heel langzaam had Zilan zijn ogen geopend, iets wat knipperend door het plotselinge felle licht. Vlak voor hem zweefde het, helder en krachtig. Zonder er echt bijna te denken was Zilan opgestaan, waarna hij direct Zeron uit zijn slaap gerukt had. Volg het, had zijn gevoel tegen hem gezegd. En aangezien Zilan een persoon was dat naar zijn innerlijke stem luisterde, had hij dat dus ook gedaan. Vluchtig was hij op de rug van zijn metgezel gesprongen om vervolgens die vreemde bol te volgen.
Nu scheerden ze vlak boven de bomen, nog altijd de bol achtervolgend. Waar ging het heen? Waarom achtervolgde hij het überhaupt? De antwoord op zijn eerste vraag zou snel beantwoord worden, vermoedde hij. Nee fout, dat hóópte hij. Wat als die bol nergens heen leidde? Dan was dit verspilde tijd geweest. Een lichte zucht ontsnapte uit Zilan’s keel. Ach ja, nu was er weinig meer aan te doen.
Plots leek de licht bol neer te dalen op een grote openplek. Echter was die plek niet leeg. Er waren verschillende mensen te zien, een aantal draken en nog meer bollen. Een denkfrons verscheen op Zilan’s gezicht, terwijl Zeron landde op een lege plek. Zodra de stevige poten van de draak de grond aanraken, springt hij soepel van z’n rug af. Goed, hij was gearriveerd en nu? Wachten.

Zonder verontschuldiging werd de rust van Eden verstoord. Het was donker geweest op het moment dat ze het had gezien. Het bolletje met alle kleuren van de regenboog, dat haar aantrok als bijen op honing afkwamen. De kleuren deden haar denken aan Megurine die een eindje verderop in het gras lag. Megu die haar elke keer weer verbaasde met haar vermogen om van kleur te veranderen. De aantrekkingskracht van het bolletje irriteerde haar, alsof het haar dwong het te volgen. Ze hield niet van het volgen van dingen, maar op een of andere manier kon ze niet anders. Tegen de tijd dat ze was opgestaan, had Megu het bolletje ook al zien zweven.
Met een vlug gebaar duwde Eden nu een aantal bladeren van struiken opzij. Het bolletje dat ze volgde verdween en ze kwam uit op een grote open plek. Kort zag ze nog hoe het bolletje zich bij een grotere bol voegde. Het was duidelijk dat ze niet de enige was op de plek. Om haar heen stonden meerdere onbekende mensen. Enkele stonden daar met hun draken. Een duidelijke zucht verliet haar lippen. Megurine vloog rond in de rug en voelde Edens irritatie. Met haar armen over elkaar geslagen, ging Eden tegen een van de bomen staan. Ergens was ze toch benieuwd naar wat er aan zat te komen.

Uit de lichtbol steeg langzaam een stem op, de stem kon zowel bij een jong persoon horen, als bij iemand van tachtig. Ook was het niet duidelijk of het een mannen of vrouwen stem was, maar de bols die langzaam gegroeid was, opende zijn niet zichtbare mond. "Welkom." het was een geluid dat iets magisch had, toch klonk het in zekere zin zelfs vriendelijk. "Hoewel ik weet dat de groep nog niet compleet is, kan ik mij niet veel langer in deze wereld ophouden, waardoor ik op moet schieten." sprak de gekleurde bol de aanwezige op de plek toe. De tijd was dringend, zijn maker was een machtig tovenaar geweest, maar niet machtig genoeg om hem het eeuwige leven te schenken.

Met haar armen stevig om Fírnen's nek geslagen, zat Snow voorovergebogen op zijn rug. Voor hen uit vloog het bolletje licht wat kort geleden voor hen was verschenen terwijl ze aan het rusten waren. Niet alleen Snow's ogen waren groot geworden van een plotselings verlangen, maar ook Fírnen kon zijn blik niet van de lichtbol afhalen, ook al voelde hij een groot wantrouwen ervoor. Want deze bol leek in niets op alles wat hij eerder had gezien. Het kon voor de zielendraak maar niet duidelijk worden wat zijn intenties waren. Toch had hij zich laten verleiden, net als Snow, om erachteraan te gaan, aangezien hij ook geen slechte bedoelingen erin zag.
Opeens begon de lichtbol te dalen, waardoor Fírnen ook de daling inzette. Met één hand op haar heup waar haar dolk onder haar mantel vastzat, keek Snow over de hals van de draak heen om te zien wat er voor haar lag. Het duurde even voor ze door de boomtoppen de open plek zag, maar zodra het in haar blikveld kwam, schrok ze. Er stonden aardig wat mensen met daarbij ook draken. Even schoot er door haar hoofd dat haar stiefmoeder deze mensen had gestuurd om haar te halen, maar deze gedachte verdween al snel. Het kon niet dat haar stiefmoeder zoveel mensen met gaven bijeen kon halen en hen haar wil op kon leggen. Toch bleef ze even op Fírnen zitten toen hij was geland zodat hij haar kon beschermen in nood. Zodra ze merkte dat niemand agressief reageerde op haar, liet ze zich van Fírnen afglijden en trok haar kap nog eens goed over haar hoofd om er zeker van te zijn dat niemand haar zou herkennen. Voor de tweede keer sloeg haar hart even een slag over toen ze bol begon te spreken. Ze liep iets naar voren en ging tussen de poten van Fírnen staan om te luisteren.

Het bolletje sprak? Dat was zeker apart en iets dat Eden niet aan zag komen. Haar ogen focuste zich op het bolletje, zodat ze geen aandacht hoefde te besteden aan de mensen die er ook stonden. Eigenlijk had ze de neiging om haar mond open te trekken tegenover de kleurenbol, om te vragen wat dit voor een gedoe was. Nee, dat leek haar toch niet zo'n goed idee. Nog eventjes geduld, dat kon ze wel opbrengen, als ze een beetje haar best deed. Ze sloeg haar sjaal wat beter om haar nek heen. Eden toonde geen enkel teken van interesse toen er nog iemand met haar draak leek te landen. Heel even keek ze naar de blauwe lucht, om haar eigen draak te ontdekken. Verwonderd keek ze toe hoe Megurine van hemelsblauw naar het roze van Edens haar veranderde. Dat deed ze meestal, zo kleurden ze leuk bij elkaar. Megu bleef in de lucht cirkelen, maar hield wel toezicht op Eden. Kort stak Eden haar hand op naar haar draak, de enige die zonder duidelijke reden een glimlach op haar gezicht wist te toveren. Haar aandacht ging weer naar het bolletje, als hij nu maar snel ging spreken.

Bonnie had een beetje aan het gras zitten plukken, en op een gegeven moment was er naast haar een meisje uit de struiken gekomen. Haar haren waren roze, en ze had een ongeïnteresseerde blik in haar ogen. Een par seconden keek Bonnie naar haar, waarna ze wegkeek, want staren was onbeleefd. Met een wat afstandelijke blik keek ze naar de bol die begon te praten. Misschien had het spannend en magisch moeten zijn, maar zo geweldig vond Bonnie het niet, ze wantrouwde het zaakje eerder. 'Weett jij waarom we hier zijn?' Vroeg ze aan het meisje met het kauwgomroze haar. Het was geen poging om vrienden te maken, gewoon puur zakelijk, want ze vroeg zich echt af wat ze hier deden.

Eden hoorde een stem naast haar spreken. Waarom zou ze vermoeden dat deze stem het tegen haar had? Waarom zou ze opkijken? Niemand dwong haar hiertoe en de stem gaf dit ook niet duidelijk aan. Eden vroeg zich daarom ook af waarom ze haad hoofd naar het meisje draaide. Het meisje had bruine haren en voor de rest was er niets dat echt aan haar opviel, niet op het eerste gezicht. Met een koele blik in haar ogen keek Eden haar aan. Het was even stil voor ze antwoord gaf. Eden luisterde naar de wind die de stilte vulde, wat een heerlijk geluid. Ze zou willen dat ze haar mond nooit meer open hoefde te trekken. Gewoon genieten van de stilte, dat was fijn. "Nee," sprak Eden met een koele stem en schudde daarbij kort haar hoofd, waardoor haar haren alle kanten op schudden. Haar hoofd draaide zich weer naar de lichtbol.

Even voor de duidelijkheid,
ik speel mijn twee personage's in 1 bericht:

Kirsten:
De vrouw was bezig met het vlechten van haar haren terwijl zij op de hoogste tak zat van de hoogste boom in het donkere woud. Vele durfde hier niet te komen, een plek waar zij woonde, een plek waar ze volledig tot haar rust kwam.

Een plek waar ze haar niet konden vinden.

Na een jaar waren ze de vrouw nog steeds niet vergeten die uit de kerkers was ontsnapt en haar straf was ontkomen. Eigenlijk had Kirsten allang onthoofd moeten zijn maar helaas zij was slimmer geweest. Daar schoot een lichtflits voorbij diverse kleuren wat zij nog nooit eerder had gezien. De vrouw stopte waar ze mee bezig was, floot op haar twee vingers en zag haar draak opstijgen. Ze telde, hurkte en sprong zo naar beneden. Met een simpele beweging zat zij nu op haar draak Rage die de bol ging volgen. Uiteindelijk bracht de bol haar naar een plek waar meerdere mensen stonden en wat de vrouw duidelijk niet beviel. Zij hield niet van drukte en Rage ook niet. Zij besloot om van de draak af te stappen om het toch eens te verkennen want verderop zag zij een nog grote bol. De draak Rage verdween in het duisternis maar zou er voor haar zijn wanneer zij hem weer nodig had. Het eerste wat haar opviel was de draak van een man. "Mooie draak heb je daar. Wat voor soort is het?" Ja soms kon Kirsten heel terughoudend zijn maar soms was haar nieuwsgierigheid net iets eerder.

Eric:

Spoiler:

De man bekeek iedereen die arriveerde. Of te voet, of met hun draak of op een andere manier. Echter werd zijn aandacht getrokken door de bol die begon te spreken. Had hij dat nu goed gehoord? Sprak het tegen hun? Hij nam een aantal stappen dichterbij, keek hoe de mensen terughoudend op een bepaalde plek stonden in een ongemakkelijke houding. Anderen leken nieuwsgierig of angstig voor wat er nu zou komen. Eric ging steeds dichter naar de bol en stopte een aantal meters verder. Hij stond nu in zijn eentje dicht bij de bol wat anderen niet durfde. Hij ging simpel in het gras zitten, deed zijn hoed af en wachtte tot de bol weer sprak.

Maldika was verward. De bol was aan het spreken? Dit was niet iets wat je iedere dag meemaakte, hier was iets aan de hand. Maldika leunde tegen een boom en bestudeerde de groep, terwijl ze in spanning wachtte op meer woorden van dit vreemde 'iets'.
Ineens begon haar draak Pulchri tegen de boom aan te duwen en hij liet vreemde geluiden horen. 'Nu niet', zei Maldika. 'Je irriteert mensen op deze manier'. Ze wilde nog geen aandacht denken, hoewel ze een beetje aandacht wel fijn zou vinden, haar charmes hebben te lang rust gehad.
Maldika richtte zich weer op de bol, dat was nu het belangrijkste.

De bol wachtte even, tot hij zeker was dat hij de volledige aandacht van het stel getrokken had, ook van degene die net aangekomen waren. "Ik maak het snel, dus luister goed." zijn stem was niet hard, doch wist hij over elk gesprek heen te komen, het was de magie van zijn maker die hiervoor zorgde. "Zoals jullie weten zijn jullie de eerste in vele jaren die weer geboren zijn met magie." hij stopte even, om de aandacht te houden. "Dit heeft een reden, dit wijst namelijk op naderend gevaar. Dit klinkt cryptisch en het is aan jullie om dit te geloven of niet. Het is mijn opdracht om jullie op een bepaald gevaar te wijzen." het bolletje begon wat meer te gloeien toen hij tot het punt van zijn boodschap kwam.
"Binnenkort zijn hier mensen, mensen als jullie zelf, ze bezitten magie, hebben een draak. Het enige verschil is dat ze vanuit een rijk komen waar jullie nog nooit van gehoord hebben. Het Dertiende Rijk, de leider hiervan heeft een manier gevonden om mensen door de woestijn te sturen en heeft plannen om alle 12 de rijken te bezetten. Maar eerst moet hij jullie uit de weg ruimen, om de sterkste tegenstanders uit te schakelen die zijn inval kunnen belemmeren." het koste het bolletje veel moeite om op dezelfde hoogte te blijven zweven en te praten, de magie werd zwakker per woord dat hij sprak. Hij wist dat er kans was dat deze mensen hem niet zouden geloven, maar hij was niet thuis in menselijke emoties, hij sprak enkel de boodschap uit waarvoor hij gestuurd was.

Snow keek van onder haar kap om zich heen naar de andere aanwezigen. Ze probeerde hun gedachten voorzichtig af te voelen om te zien wat de bedoeling was. Fírnen deed ongeveer hetzelfde, maar keek vooral om te zien of de mensen om hen heen geen slechte bedoelingen hadden. Uit haar ooghoek zag Snow een man richting de bol liep en haar ogen schoten snel naar hem om te zien wat er zou gebeuren. Fírnen merkte waar ze naar keek en hield zijn kop wat schuin terwijl zijn lichtgevende ogen naar de man keken. 'Hij is veilig.' Hoorde Snow Fírnen's diepe stem zeggen in haar hoofd. Even gleed er een glimlach over haar lippen. Nu ze niet meer de bodyguards van het paleis bij haar had, voelde ze zich alsnog veilig genoeg, aangezien Fírnen haar meer bescherming kon geven dan de twee gorilla's. Daarbij had ze een veel betere band met Fírnen, vooral omdat hij haar ook durfde tegen te spreken, waar de bodyguards niet eens aan durfden te denken.
Toen er niks gebeurde met de man en hij in het gras ging zitten, stapte ze zonder veel te twijfelen naar voren. Na een snuif van ongenoegen uit Fírnen, volgden zijn ogen haar terwijl ze naar de man toeliep. Ze liet zich op de grond zakken en trok de kap nog een keer stevig over haar hoofd. 'Heb jij enig idee wat dat ding bedoelt?' Vroeg ze zacht om de woorden van de lichtbol niet te onderbreken. Heel even keek ze omhoog om naar het gezicht van de man te kijken. Na een kort moment liet ze deze echter weer zakken, bang om herkend te worden.

Maldika was in shock, en verward. Ze wist niet wat ze moest geloven. Het dertiende rijk, er waren veel geruchten over geweest, maar voor haar was het altijd een lachertje. Toch leek dit zo echt... Pas toen drong de rest tot haar door, ze moesten haar uit de weg ruimen, samen met alle mensen hier. Maldika raakte in paniek. Ze was hier nog niet klaar voor, ze moest nog zo veel leren over het helen. Ze ging op de grond zitten en boog haar armen over haar hoofd. Ze zou sterven als ze alleen bleef, ze moest een team hebben. Pulchri legde haar hoofd naast me en in haar zwarte ogen kon Maldika toch iets zien van geruststelling.
Ze keek om zich heen, sterke krijgers had ze nodig, of iemand die goed was in het helen van mensen, zodat ze bij kon leren. Maar hoe kon Maldika ooit weten welke mensen dit waren en wat ze konden? Ze voelde zich verloren.

Het had gesproken en Zilan had er met volle aandacht naar geluisterd, al waren het maar een paar woorden dat van de rare bol kwam. Zijn armen sloeg hij over elkaar heen, voor zijn borstkas langs, niet wetend wat hij hier nou precies van denken moest. Het feit dat dat ding kon praten interesseerde hem niet zo heel veel. Dit was een vreemde wereld, een wereld waar van alles in zou kunnen gebeuren, waaronder dus dit. De draak achter hem bromde wat, dat zelfs hijzelf niet kon verstaan. Hij draaide een kwartslag naar Zoran toe. “Wat is er?” Vroeg hij zachtjes, kalm. De gedachten van z’n vriend wou hij graag weten, nieuwsgierig naar wat de mening was van een draak en of het hetzelfde dacht als hem. Lichte kijkers keken hem aan. ‘Niks, ik heb m’n oordeel weer te snel klaar liggen,’ sprak Zoran nors. Een bescheiden glimlachje speelde op Zilan’s lippen en knikte eenmaal. Natuurlijk, hij had het kunnen weten.
Dan hoort hij een stem. Niet de stem van de bol die eerst gesproken had, maar een ander. Over zijn schouder kijkend keek hij naar degene die gepraat had. Het was een vrouw. Was het wel tegen hem gericht? Zo uitnodigend om met iemand te praten zag hij er toch niet uit. “Bliksem dra-,” zijn zin werd verstoord door de bol die begon te spreken. Zilan liet zijn blik richting dat ding glijden en luisterde.
Onmogelijk. Het Dertiende Rijk? Dat waren maar geruchten geweest, geruchten dat hij negeert had. Geruchten waren leugens die door mensen bedacht werden, althans dat nam hij altijd aan. Nu bleek dat dus anders te wezen. “Oh, geweldig,” mompelde Zilan, waarna hij zijn armen losjes langs zijn bovenlichaam liet hangen.

Als de zwevende bol menselijke gevoelens had, viel het hem nog mee dat zijn woorden redelijk snel aangenomen werd, tenminste dat maakte hij op uit de reacties. "De magie die mij hier houd is bijna op, zijn er nog vragen, want dan wil ik die nu graag weten." sprak de bol verder. "Ik kan niet alles beantwoorden, maar ik zal mijn best doen." de zwevende bol had zijn felheid ondertussen al verloren, hij concentreerde zich nu vooral op de mensen om hem heen, de ene had meer aandacht voor hem dan de andere. Het was niet zijn taak extra aandacht op te eisen, hij was gemaakt om een boodschap over te brengen, daar wathij nu bezig.

Eric:

De man met zijn lange lokken, gooide hij naar achteren die op het gras vielen en nauwelijks te onderscheiden waren in het donker. Hij trok zijn benen simpel op, leunde op een arm en luisterde aandachtig naar de bol die begon te spreken.
"Zoals jullie weten zijn jullie de eerste in vele jaren die weer geboren zijn met magie
Dat klopte want zijn element was namelijk aarde. Dus al deze mensen die zich hier bevonden beschikte ook over magie, fascinerend. Hij vroeg zich af wat de meeste voor elementen hadden want bij ieder rijk hoorde een element maar Eric wist niet precies welke. Dit heeft een reden, dit wijst namelijk op naderend gevaar. Dit klinkt cryptisch en het is aan jullie om dit te geloven of niet. Het is mijn opdracht om jullie op een bepaald gevaar te wijzen." Nu werd zijn aandacht geprikkeld bij het woordje gevaar. Liepen ze gevaar? Hij lachte cynisch omdat de man daar nauwelijks in geloofde. Hij wist zichzelf goed te verdedigen maar als anderen in gevaar liepen kreeg hij weer de neiging om de held uit te hangen. Dus nu lette hij goed op want misschien hadden ze zijn hulp wel hard nodig? ”En dat van mij” Sprak Erica zachtjes tegen hem. ”Ja ja… Ook jij?” Hij rolde voor kort met zijn ogen en hoorde de volgende woorden: ” "Binnenkort zijn hier mensen, mensen als jullie zelf, ze bezitten magie, hebben een draak. Het enige verschil is dat ze vanuit een rijk komen waar jullie nog nooit van gehoord hebben. Het Dertiende Rijk, de leider hiervan heeft een manier gevonden om mensen door de woestijn te sturen en heeft plannen om alle 12 de rijken te bezetten. Maar eerst moet hij jullie uit de weg ruimen, om de sterkste tegenstanders uit te schakelen die zijn inval kunnen belemmeren.". De dertiende rijk, daar had Eric al eens eerder van gehoord. Een soort van mythe, een fabeltje waar weinig mensen in geloofde. Echter geloofde Eric ieder woord wat de bol zei. Doordat hij zo geconcentreerd was had hij niet eens gemerkt dat er iemand naast hem was komen zitten. Hij hoorde een zachte stem, klonk zo schitterend als van een nachtegaal waardoor de man de richting op keek van de persoon met een kap op. Waar verborg de vrouw zich voor? “Ongeveer” sprak hij zachtjes tegen de vrouw terwijl hij terug naar de bol keek. “Wij allen hier lopen gevaar. Alleen die een element beheersen want de leider van de dertiende rijk wilt ons uit de weg ruimen. Als u mij heel even excuseert mevrouw” Hij schonk haar een beleefde glimlach, stond op en naderde de bol.

“Wat betekent dit voor ons? Wat kunnen wij doen? Moeten wij een leger gaan verzamelen om deze personen te bevechten? En zijn wij wel sterk genoeg om te winnen van deze persoon met zijn aanhangers? Wij van de 12 rijken zijn nooit voorbereid voor dit gevecht of dit nieuws. Ik denk dat zelfs sommige rijken niet eens van oorlog voeren houdt? Zijn wij gedoemd?”

Kirsten:

Kirsten bekeek de draak gefascineerd omdat hij een soort van elektronische leider door zijn lichaam had die schitterend flikkerde. Elektriciteit? Een draak die de kracht van elektriciteit onder de knie had? De man keek haar verbaasd aan, antwoordde gedeeltelijk want de bol begon weer te spreken. Een bliksemdraak, prachtig. Eerste keer dat zij zo’n fenomeen mocht aanschouwen want die kwam je maar zelden tegen. Ze luisterde naar ieder woord van de bol, luisterde naar de man met zijn groene haren die vragen stelde. “Daar wil ik ook iets bij toevoegen. Moeten wij de andere rijken nu niet gaan waarschuwen? En waarom weten wij dit nu pas? De mythe van de dertiende rijk is bij ons al jaren bekend. Sommige geloven er in maar de meeste vinden het ongeloofwaardig. Waarom zijn we niet eerder gewaarschuwd?” Kirsten deed haar armen over elkaar. Zij ging echt niet deze personen bevechten want dan bestond de kans groot dat de politie of diegene die haar zochten haar eerder zouden vinden. Nee zij moest niet opvallen, zo gedeisd mogelijk houden en tegenover was het toch ieder voor zich. Als iemand van de dertiende rijk haar zou willen aanvallen kwam die toch bij het verkeerde adres. “En wat ga jij doen?” Ze keek de man aan die zelf ook niet bepaald op een vrijheidsstrijder leek. Iemand meer op zichzelf.

Terwijl ze de woorden van de lichtbol in haar hoofd herhaalde, luisterde ze ook naar wat de man te zeggen had. Met haar vingers draaide ze de ring die om haar duim zat een paar keer rond en knikte toen de man was uitgesproken. Het dertiende rijk? Ze had er nog nooit van gehoord. Ze was dan ook nog nooit buiten haar eigen rijk geweest tot enkele weken geleden. Maar de leider ervan had dus mensen gestuurd, net als zijzelf, om hen uit de weg te ruimen, zodat hij de twaalf rijken zonder al te veel problemen over kon nemen. Ze wist niet hoe ze hierover moest denken. Was dit een grap? Aan de reacties van de anderen te zien, die blijkbaar al eerder over iets als een dertiende rijk hadden gehoord, niet. Met haar grote bruine ogen volgde ze de man die naast haar had gezeten en nu naar de bol toe liep. Terwijl ze naar zijn vragen luisterde, zocht ze contact met Fírnen. Geloof jij hier iets van, zei ze tegen hem. Fírnen snoof even en knikte. Het ziet er niet als een grap, antwoordde hij.

Eden werd weer verrast, aangenaam verrast. Ze begreep de geschokte reacties van de anderen op de open plek niet. Zij was juist blij dat er iets gebeurde. Ze moest toegeven dat ze niet helemaal verwacht had dat er nog een ander rijk zou zijn, maar dat viel te bezinken. Ze was blij dat ze nu eindelijk het nut kon zien van haar krachten. Dat ze het ergens voor kon gebruiken. Ze liet haar armen langs haar zij vallen en balde haar handen tot vuisten. "Wat betekent dit voor ons?" De man met de groene haren sprak een aantal vragen. Misschien vragen waar over nagedacht moest worden, maar sommige dingen lagen misschien voor de hand? Voor Eden tenminste. Zij zou de mensen uit dat andere rijk echt niet over haar kant laten gaan. Zelf wist ze ook wel dat ze nu nog lang niet sterk genoeg was. Ze was niet sterk genoeg, maar dat kon veranderen. Verandering was goed, daar hield ze van. Even klakte ze met haar tong. Nee, dit beviel haar wel. Toch dwong ze zichzelf tot de orde te komen. Er moest duidelijkheid komen in de taken die ze nu hadden te doen. Ze kuchte even.
"Komt het er niet op neer dat wij onszelf zo goed mogelijk moeten verdedigen doormiddel van de krachten die ons geschonken zijn bij de geboorte? En als het zover is, ook onze Rijken?" Haar stem was duidelijk en zakelijk. Er was niet echt een emotie aan af te lezen, zoals gewoonlijk. Ze liep een aantal passen naar voren om de aandacht te trekken, niet van de mensen om haar heen want die deden er niet zo toe, meer van de kleurenbol.