Het openingstopic van Het Dertiende Rijk - Het paleis

Het enorme paleis van Zenan de Wijze waar je 10 dagen in kan dwalen zonder alles gezien te hebben. Een deel van dit paleis is publiekelijk toegankelijk, hier staan kraampjes met souveniertjes en is de ultieme trekpleister, maar naarmate je dieper in de gangen komt , zal je steeds minder mensen tegen komen, omdat hier steeds minder mensen mogen komen. Het paleis van Zenan de Wijze is prachtig, niet alleen qua constructie, maar ook qua inrichting, overal vind je fonteintjes in de pleintjes in het paleis, binnen tuinen en de meest prachtige wandversieringen. In de ‘voortuin’ van het paleis is een grote markt, deze wordt dagelijks gehouden en zorgt ervoor dat het volk dicht bij hun leider staat.

Onze personages weten de inhoud van hun missie al door de (individuele) training die ze afgelopen weken gehad hebben al, maar omdat het zo’n enorm belangrijke missie is worden ze door Zenan de Wijze persoonlijk ontvangen. Dit gebeurt in het paleis in een speciale werkkamer. Het is een hele eer om hier ontvangen te worden, want hier komen enkel zijn vertrouwelingen. We starten op het punt dat bewakers onze personages op wachten om ze naar Zenan de Wijze te brengen, na een korte formaliteit schakelen we over op de doortocht van de woestijn. (Dit topic volgt later.)

Let op, onze personages geloven dus echt in Zenan de Wijze en zijn missie, anders zouden ze al lang uit de weg geruimd zijn, natuurlijk kan later in het rpg de mening van je personage wel wijzigen.

Alexis was het gewend om zich door smalle, maar drukke steegjes te bewegen. Het was iets wat haar al meerdere malen het leven gered had. In haar korte verleden had ze regelmatig een aanval van zich af moeten schudden, dan was deze drukte een zege, maar nu irriteerde ze zich voornamelijk aan de mensen die stil bleven staan voor etalages van de vele winkeltjes die gevestigd waren in de omgeving van het paleis. Het zou namelijk niet erg beleefd staan als ze nu te laat kwam voor zo'n belangrijke gebeurtenis. Met haar donkere ogen speurde ze naar gaatjes in het winkelend publiek, opzoek naar een opening waar ze tussendoor kon glippen. Af en toe moest ze haar ellebogen gebruiken om iemand aan de kant te duwen, maar brutaliteit was de enige manier om hier langs te komen. Alexis had natuurlijk ook een van de grote toegangswegen kunnen gebruiken, maar dat was niet veel sneller door de vele koetsen en karren die over deze weg aangevoerd werden in de richting van het paleis. Carlos had ze thuis gelaten, die zou voor teveel paniek zorgen op het grote plein, of eigenlijk zou Carlos enkel zijn chagrijnigheid uiten en daardoor geen leuk gezelschap zijn. Dit waren dingen die ze beter alleen kon doen, daar werden ze beide beter van.
Een zucht van opluchting ging door Alexis heen toen ze eindelijk het grote bordes van het paleis in zicht kreeg, ze hoefde enkel de markt nog over te steken, iets wat een stuk makkelijker ging dan het stuk in de smalle steegjes. Hoewel Alexis het niet toe zou geven, voelde ze nu toch echt enkele zenuwen in haar maag. Ze zou de meest machtige man op aarde ontmoeten, ze zouden eindelijk hun missie officieel voorgelegd krijgen en over enkele uren zouden ze op hun draak zitten ergens in de woestijn waar nog nooit een levende ziel uit teruggekeerd was en niemand wist waar ze terecht zouden komen. Alexis ogen speurde het bordes af waar ze terecht was gekomen, ze zouden opgewacht worden door enkele wachters van het paleis, dus die moest ze eens gaan vinden.

Emily bleef stil staan in een van de vele steegjes, ze was verdwaald. Erg vaak was Emily hier niet geweest. Ze wilde dat ze Araluen mee had genomen, dat was nog een beetje gezelschap geweest. Wat ook handig was, was dat Araluen logisch kan nadenken. Wat Emily niet goed kon. Haar gedachten liepen door elkaar. Het was vervelend. Irritant. Ze had er niet altijd last van gehad. Ze wist nog dat ze hier met haar ouders aan was gekomen. Bij die gedachte ontstond er een prop in haar keel. Ze dacht liever niet terug aan dat moment. Nu moest ze haar gedachten in het hier en nu houden. Ze moesten nadenken. Als ze te laat kwam... Ja wat zou er dan gebeuren? Waarschijnlijk zou ze in ieder geval niet naar de 12 rijken mogen om te helpen met hun missie. Dat was een van de weinige dingen die Emily overeind hielden. Ze moest zich focussen op de weg vinden.

Met haar hoofd omlaag liep Dani door de menigte heen. Af en toe week ze uit voor de mensen die haar te laat zagen aankomen. Ze kreeg er hoofdpijn van, die drukte. Eigenlijk kwam ze nooit op zulke plekken. Ze dook nog meer in elkaar, ze wou hier geen aandacht trekken. Straks dachten ze nog dat zij belangrijk was. In ieder geval was ze blij dat ze vandaag zwart droeg.
Eindelijk maakte Dani wat vooruitgang en liep ze niet meer tegen de stroming in. Onwillekeurig hield ze haar adem toen in. Het paleis was prachtig. Heel even raakte ze in paniek. Waar zouden de wachters ook al weer wachten? Toen herinnerde zij zichzelf eraan dat de wachters waarschijnlijk zenuwachtiger dan haar zouden zijn en haar dus eerder zouden zoeken dan zij hen. Ze besloot dus voor het paleis te blijven staan.

Victor had er eigenlijk geen zin in (net als ik ), maar hij kwam omdat het hoorde. Gelukkig was hij wel te vinden in wat onze Zenan wilde bereiken, dus een verschrikkelijke kwelling zou het niet worden. Toch was Darsol met hem meegekomen. De draak had zichzelf veranderd in een gouden kroon. Zijn zes vleugels stonden op die kroon naar boven en naar achteren gevouwen, want als een Serafijndraak van vorm veranderde, behield hij altijd al zijn vleugels. De kroon stond op Vics hoofd en Darsol hield alles in de gaten door de twee oogvormige safieren die op je voorkant waren ingelegd. Het was Vic opgevallen dat verscheidene mensen voor hem bogen, ook al liep hij gewoon rond in zijn alledaagse kleren. Maar dat beviel hem wel en ook zijn draak genoot van de aandacht, vooral van de verbazing en het ontzag van de mensen als hij met zijn vleugels klapperde. "Die kroon leeft," was al meerdere malen gefluisterd en Darsol bleef het herhalen om zo de aandacht binnen te krijgen.

Alexis was een redelijk opvallende verschijning, door haar houding en haar lange zwarte paardenstaart waarschijnlijk. Want ze had pas enkele minuten rond gelopen op het enorme bordes toen er een behoorlijk opgedirkte wacht haar kant op kwam en vroeg of ze een uitnodiging had voor Zenan de Wijze, iets wat inderdaad het geval was. Het was een simpel stukje papier, waar vooral de zegel van Zenan de Wijze duidelijk zichtbaar was. De wacht knikte en vertelde haar dat ze enkele minuten zou moeten wachten op de andere strijders die nog moesten arriveren. Het was iets wat Alexis aan de ene kant verbaasde, ze had het idee dat ze zelf al aan de late kant geweest was, maar aan de andere kant had de rest waarschijnlijk ook last van de drukte. Haar donkere ogen hielden de omgeving in de gaten, misschien zaten er wel mede mensen met de gave tussen. Ja, Alexis wilde wel weten met wie ze op missie gestuurd zou worden, aangezien ze niet de beste was in samenwerken.
Er kwam beroering in de wachters om haar heen, er was waarschijnlijk nog iemand gearriveerd die opgehaald moest worden. Het werd Alexis al snel duidelijk over wie het ging, iemand met een lichtgevend iets op zijn hoofd, een draakje als ze het goed zag.

Nee Eef, het is een kroon. Er is geen draak in te herkennen Op die vleugels na dan, maar die kunnen ook op een normale kroon staan.

Aan de wacht liet Vic zijn uitnodiging zien. Dat zo'n simpel stukje papier zo'n waarde kon hebben. Lachend liep Victor door en Darsol liet zichzelf flonkeren en schitteren en klapperde met zijn vleugels, nog steeds in de vorm van een kroon. Het was wel net alsof de kroon je aankeek met zijn twee oogvormige safieren, maar als hij niet met zijn vleugels klapperde was het net een levenloos ding. Aan de andere kant van de wacht zag Victor een meisje staan. Ook zij maakte indruk, een beetje op hem, maar niet veel. 'Haha, ik maak lekker meer indruk dan jij,' dacht hij bij zichzelf en hij had een grote grijns op zijn gezicht. Al wist hij natuurlijk dat het zijn draak was die de aandacht trok, iedereen dacht natuurlijk dat hij die kroon betoverd had of iets dergelijks. Dat mochten ze van hem best denken, hij was nog niet zo goed met magie. Met een lichte knik naar het meisje, dat ook een genodigde bleek te zijn, liep hij verder.

'Mevrouw, bent u verdwaald?' vroeg een net geklede man. Hij maakt een officiële indruk. Dani voelde haar nek warm worden. 'Nee ... ja ... ik weet om eerlijk te zijn niet meer de precieze plek waar ik had afgesproken met ... mensen.' De man nam haar nog een keer zwijgend op en gebaarde haar dat ze achter hem aan moest lopen. Ze maakte hieruit op dat hij een van de wachters was. Aarzelend liep ze achter hem aan. Stiekem hoopte ze dat dit geheimzinnige gedoe snel voorbij zou zijn.

Emily koos een straat en liep er doorheen. Al gauw belandde ze in een grote mensenmassa. Wat waarschijnlijk betekende dat ze de goede kant op ging. Tot haar grote opluchting zag ze al snel wat wachters voor een grote poort staan. Vlug zigzagde ze tussen de mensen door, haar paardenstaart zwiepte in de gezichten van enkele mensen die haar geërgerd na riepen. Niet dat dat haar iets deed. Een van de wachters vroeg om haar uitnodiging. Shit, waar had ze die? Was ze die nou echt met haar warrige hoofd vergeten? Dat zou betekenen dat Araluen het ook zou zijn vergeten. Nee, dat was onmogelijk. Emily begon grondig in haar heuptas te zoeken. Daar moest het stuk papier gewoon in zitten.

Lewis voelde zich op zijn gemak in de nauwe straatjes die de omgeving van het dertiende rijk vormde. Ergens was het vreemd dat hij zich hier zo thuis voelde, het was immers de plek waar zijn halve familie was uitgemoord. Alleen was dat de schuld van zijn vader geweest. Die had een verkeerde beslissing genomen. Lewis snapte nog niet echt veel van de politieke situatie, misschien was dat de reden voor zijn standpunt. Lew ging op in de menigte. Zijn handen in zijn diepe zaken gestoken, tussen zijn vingers voelde hij het stuk papier dat hij had ontvangen. Al weken was hij aan het trainen en nu was het zover dat ze naar Zenan mochten komen. Ergens vond hij het spannend, maar hij hield zijn emoties diep binnen in. HIj zorgde ervoor dat niemand erachter kwam wat hij hiervan dacht en hoe hij zich voelde. Het duurde niet lang voordat hij een wacht tegen kwam die hem tegenhield om het kasteel te betreden. Hij liet met een scheef glimlachje -een beetje uitdagend- zijn uitnodiging zien om hier te komen.

Alexis bestudeerde een van de uitgenodigde gasten voor Zenan de Wijze, het was een raar idee dat ze met deze mensen een gevaarlijke missie moest uitvoeren in de naam van de Schepper. De jongen viel voornamelijk op door de kroon met vleugels op zijn hoofd, hij had wel lef. Een kroon stond voor macht en het was behoorlijk provocerend om met zo'n machtssymbool bij de leider van het land te komen. Aan de andere kant droeg Alexis dezelfde kleding als ze anders droeg als ze op reis ging, dat was misschien ook niet bepaald geschikt voor een bezoek aan het staatshoofd. Ondertussen kwamen er meerdere mensen bij die bij het groepje voor de missie hoorde. Allemaal hadden ze een eenzelfde uitnodiging die Alexis zelf gehad had, ondertussen had ze deze alweer weggestopt.
Ondertussen bekeken de bewakers wie er allemaal al waren, ze zouden zo vast de eerste groep doorsturen naar Zenan de Wijze, hoe sneller de missie kon starten hoe beter, dat scheelde een groot stuk reistijd.

Vic leunde naast het meisje tegen de muur. De deuren van Zenans werkkamer waren toch nog niet geopend, dus ze konden nog niet veel verder. Hij bekeek de verschillende mensen die langs de wachters kwamen eens goed en ondertussen bleef Darsol zich op zijn hoofd showen met gefladder van vleugels en geschitter van verschillende kleuren licht, terwijl ook hij iedereen bekeek met de saffieren die zijn ogen waren. Victor merkte dat alles wel op zijn hoofd, maar hij gaf er geen aandacht aan. Hij wist waar Darsol mee bezig was en wat hem betrof maakte het niets uit. Hij kreeg er al die aandacht door, dus hij was er blij mee. Wel liet hij zijn draak weten dat hij ermee moest kappen als ze voor Zenan zaten, want dat zou echt respectloos zijn.

Vergeef mij dat ik zo laat reageer.
----
Het paleis was verschrikkelijk groot, groter dan iemands fantasy kon rijken. Het bleef Kayra een groot raadsel hoe sommigen de weg konden vinden in zoiets groots. Nu betrad ze zelf het toegankelijke deel van het prachtige paleis en liet ze haar donkere ogen in het rond glijden. Het was indrukwekkend. Alles oogde zo duur. Een kleine glimlach sierde haar lippen, spottend, weliswaar. Kayra had haarzelf laten vertellen dat ze zal worden ontvangen door bewakers en zij zouden haar meer duidelijkheid geven over de missie die haar te wachten stond. Onvoorstelbaar. Ze stond op het punt geschiedenis te slaan. Haar naam zou bekend worden en ooit zouden ze haar aanvaarden als een held. Tja, ambitieus was het meisje wel. Een zachte zucht verliet Kayra's mond en ze keer om naar haar draak, Pestó. "Succes, ik wacht hier op je," klonk de stem van haar draak in haar hoofd. Hij hief zijn kop iets, wat hem een speelse indruk liet tonen. Dat was de kant waar ze van hield, die humoristische trekjes. 'Zolang jij je hier gedeisd houdt, ik vertrouw erop dat je hier nog gewoon staat zodra ik terug kom,' sprak ze streng. Ze kende haar draak en wist dat hij wel van wat spelletjes hield. 'Tot zo.' Met die woorden draaide ze haar draak de rug toe en liep ze verder het paleis in. Het was alsof daarmee in een nieuw leven betrad.

Dani zag in de verte al twee opmerkelijke gestaltes staan. Voor zover ze het kon zien keek de een trots, maar ook ongeduldig. Zij zou waarschijnlijk automatisch de leiding nemen als zij de kans had. De andere persoon had een kroon op en leek op iemand die zij kende. Ze kon haar vinger er niet op leggen, maar ze zou nog wel genoeg tijd hebben om erachter te komen. Langzaam liep Dani op hen af en knikte naar hen. Ze wilde niet onbeleefd overkomen.

De wacht controleerde de aanwezige personen, het was een groep van zes personen, 4 vrouwen en 2 mannen, allemaal van zo rond dezelfde leeftijd. De groep was groot genoeg om doorgelaten te worden naar de privévertrekken van Zenan de Wijze. De bewakers gebaarde naar de gasten hen te volgen, alles ging volgens de ettiquete, de uitverkorene voor de missie worden behandeld als edelmannen/vrouwen en iedereen die ze op hun weg tegen kwamen maakte op zijn minst een hoofdknik naar de gasten van Zenan de Wijze.

Vic liep uiteindelijk achter de wachten aan. Nog steeds had hij er geen zin in, maar het was wel een grote eer om voor Zenan te moge verschijnen. Dat lukte ook niet elke dag. In zijn hoofd zei hij tegen Darsol om het wat te dimmen en meteen werd de kroon op zijn hoofd een levenloos, gouden ding dat slechts een beetje glom. Vic had ook Darsol respect voor Zenan bijgebracht, voor situaties als deze. En de speelse draak hield zich eraan, ook als hij de vorm had van een kroon. Dat hoorde er nou eenmaal bij. Maar eigenlijk wilden ze allebei gewoon die woestijn over en hun eigen gang kunnen gaan, min of meer. Nogmaals ging hij met zijn blik over de mensen om hem heen, de andere gasten van de Wijze. Het waren vooral vrouwen en dat viel Vic op. Vonden draken vrouwen beter dan mannen? Of waren vrouwen eerder puur van hart of iets dergelijks? Hij wist alleen dat hij het fijn vond om bij één te zijn. Maar dat herinnerde hem ook meteen weer aan zijn laatste vriendinnetje, wie hij vaarwel had moeten zeggen, omdat hij de woestijn doorgestuurd zou worden.

Alexis keek naar de andere mensen die ook arriveerde, ze waren nu een groot genoeg gezelschap om doorgelaten te worden, gezien de wacht die hen naar binnen geleidde. Het was niet de eerste keer dat Alexis het paleis binnen trad, maar het was wel de eerste keer dat ze Zenan de Wijze persoonlijk zou ontmoeten. Terwijl ze zich toch onbewust aan al het schoon om haar heen vergaapte, bedacht ze zich dat ze haar stopwoordje in zou moeten houden. Het was iets wat haar zo automatisch afging dat het al voor een aantal genante situaties gezorgd had. Alexis bekeek terwijl ze de wachters volgde ook de andere deelnemers van de missie. Ze had ze nog niet horen spreken, ze wist zelfs de namen niet die hen toebehoorde. Maar een eerste indruk zei meestal al veel, hoewel sommige mensen beweerde dat een eerste indruk lang niet altijd hoefde te kloppen. In het geval van Alexis waren ze vaak meer dan waar geweest . Ondertussen liepen ze vreder het kasteel in, op elke hoek die ze tegen kwamen was een klein fonteintje te vinden en overal branden fakkels om de wat smallere gangen te verlichten. Na een korte wandeling van vijf minuten kwamen ze aan bij een grote deur, wat duidelijk de werkkamer van Zenan de Wijze was.

Zenan de Wijze was nog een redelijk jonge man van rond de vijfendertig jaar. Op zijn vijf en twintigste had hij al het hele Dertiende Rijk onder zijn bewind en dat had hem geen windeieren gelegd, hij was relatief populair in het rijk dat hij bestuurde en dat was nog niet alles. Vandaag zou het begin van zijn meesterwerk starten, hij zou de meest bijzondere missie ooit bedacht uitvoeren. Een klein elite team van mensen met de gave zouden de grens over gestuurd worden in de naam van de Schepper. Ze zouden het land van de heidenen onderzoeken en potentieel gevaar uitschakelen, het maakte hem niet uit hoe lang dit zou duren. Hij had namelijk een van de meest bijzondere eigenschappen die er was, hij bezat geduld. Nooit zou hij iets overhaast doen, al zijn besluiten waren goed doordacht en nooit werd er iets overhaast besloten. Een gegeven dat duidelijk zijn vruchten afgeworpen had. Er werd op de deur geklopt, het teken dat zijn gasten gearriveerd waren. Koninklijk zat hij op zijn stoel, hij wist dat hij een knappe verschijning was, tegenover hem konden zijn gasten plaatsnemen op prachtig bewerkte stoelen die speciaal voor deze gelegenheid geplaatst waren. Hij zou degene zijn die ze de laatste afscheid woorden zou geven voor ze op de meest belangrijke missie in de historie zouden gaan.

Aphrodite liep met een gehaaste pas door de gangen. Haar hakken klikklakten op het dure marmer waar de vloeren van gemaakt waren. Het geluid klonk vertrouwd. De helft van de vloeren in haar ouderlijk huis waren van hetzelfde geaderde marmer. Ze was laat en wist dat ze laat was. Als het goed was moest ze de eerstvolgende gang rechts. Tot haar grote opluchting zag ze dat er mensen in deze gang stonden die er niet uitzagen als bedienden, maar als krijgers. Ze slaakte een zucht van verlichting, vertraagde haar pas en liep richting de deur waar de mensen zich voor verzameld hadden.

Emily keek haar ogen uit in het enorme kasteel waar ze doorheen werden geleid. Ze was niet gewend aan rijkdom. Het was iets voor belangrijke mensen en Emily was nou niet extreem belangrijk te noemen. Natuurlijk, ze behoorde tot het elite team wat de missie zou gaan uitvoeren, maar toch. Emily voelde zich klein en onervaren tussen de anderen. De anderen straalden macht uit. Zij voelde zichzelf klein en nederig. De gedachte dat ze zometeen Zenan zou ontmoeten joeg haar angst aan. Hij was zo machtig.

"Hij laat wel lang wachten," merkte Vic op, tegen niemand in het bijzonder. De kroon die Darsol was op zijn hoofd klapperde instemmend met zijn vleugeltjes, maar hield zich daarna stil omdat het onbeleefd was om voor Zenan de Wijze een kroon te zijn en dan ook nog te bewegen, terwijl een kroon een levenloos ding hoorde te zijn. Hij had natuurlijk ook Vics jas kunnen zijn vandaag, maar dan zou Victor opeens zes vleugels hebben en dat was al helemaal onbeschoft. Nee, vandaag was de draak verandert in een gouden kroon, omdat dat wel hoorde bij de gelegenheid. Je mocht je best opdirken voor een hoog bezoek. En ze waren geëerde gasten, dat had op de uitnodiging gestaan.

(Oh help, ik wijd nu al zo'n vijf posts aan een draak die zichzelf heeft verandert in een kroon met zes vleugels. Volgens mij had ik geen zin in het openingstopic.)

Leida bevond zich al tussen de groep wachtenden. Ze had haar best gedaan om kleren aan te doen die niet onder de moddervlekken zaten. Ze droeg een strakke, bruine cargobroek, een loszittend, smoezelig wit shirt dat nog maar half in haar broek gestoken zat en een jas van zwart dik leer die tot net boven haar heupen kwam. Haar legerkisten zaten wel onder de modder, merkte ze nu. Hopelijk zou De Wijze daar niet veel aanstoot aan nemen. Ze keek naar de jongen die de opmerking gemaakt had en liet haar ogen even rusten op de merkwaardige kroon. Toen keek ze hem aan met haar donkerblauwe ogen en antwoordde:"Hij die de macht heeft, heeft ook de tijd." Ze glimlachte een soort mislukte, scheve, vrij mannelijke glimlach.

"Maar wij hebben de macht niet, dus ook niet de tijd," antwoordde Vic glimlachend. Hij bekeek het meisje even en vond dat ze er niet uitzag. Op zijn hoofd voelde hij hoe de kroon ook richting het meisje draaide, om haar te bekijken met zijn oogvormige saffieren. Darsol was altijd nieuwsgierig naar degene die praatte. Daarna draaide hij weer recht. 'Fijn, nu zit mijn haar door de war," zei Victor telepathisch tegen zijn draak, terwijl hij het probeerde een beetje te fatsoeneren. 'De volgende keer beweeg ik mijn hoofd wel.'

Leida keek de jongen even aan. "Ja, inderdaad." Ze vond het eerlijk gezegd een beetje gek dat de jongen de moeite nam om deze voor de hand liggende conclusie uit te spreken. Een verspilling van adem en energie. Haar ogen gleden van de schoenen van de jongeman terug naar de kroon op zijn hoofd. Ze vond hem er maar gelikt uitzien. Bijna vrouwelijker dan dat zij eruit zag. En dan dat belachelijke ding op zijn hoofd. Toch probeerde ze zich niet te laten verleiden door eerste indrukken. Ze zou misschien nog met hem samen moeten werken, ooit, in de toekomst. Haar glimlach veranderde in iets wat voor het ongeoefende oog als charmant kon worden beschouwd nu ze meer ontspande en minder zenuwachtig werd.

De deuren van de werkkamer werden geopend en de gasten werden de kamer binnen geleid. Het was een grote ruimte, de ramen aan de rechterkant zorgde ervoor dat de ruimte helder verlicht was, de troon van Zenan de Wijze viel natuurlijk het meeste op. Ook voor Alexis, haar donkere ogen keken vol ontzag naar de verschijning van de leider van het land. Ja, Alexis was het eens met de denkwijze van Zenan de Wijze en had dan ook uitermate veel respect voor deze man. Evenals de wachten, maakte Alexis ook een buiging, precies volgens de etiquette die nageleefd hoorde te worden. Alexis was niet adellijk opgevoed, maar dit had ze meegekregen in de training van afgelopen weken, hier werden ze tegelijkertijd voorbereid op een ontmoeting met Zenan de Wijze. Het was uitzonderlijk dat Alexis voor iemand boog, meestal was ze hier veel te koppig voor, buigen was een uiting van respect en dat had ze maar voor weinig hooggeplaatste mensen, maar zoals al duidelijk werd was Zenan de Wijze iemand waar ze wel respect voor had.