a beautiful day-Mysterieuze plek-schorpioen

Een groot open plek, ongeveer een kilometer bij de stad vandaan. Het lijkt misschien een saai plek, maar er hangt een mysterie aan deze plek vast. Men zegt dat als je hier bij volle maan komt dat je er een wens kan doen...

Miranda haalde haar vingers door het zachte vacht van Balthasar terwijl ze door de lucht vlogen. Mira keek naar beneden en probeerde te bedenken waar ze stop moesten houden. Ze vlogen al een tijdje en ze bemerkte dat haar vriend moe begon te worden, hoewel hij het nooit zou zeggen en hij uren nog zou kunnen vliegen wou ze niet al zijn kracht verbruiken, want als ze zouden moeten vluchten zou hij gewoon niet in staat daarvoor zijn. Mira bemerkte trilling onder zich en grinnikte. 'Jij hebt mij ook meteen door.' Zei ze grinnikend en voelde weer trillingen als of Balthasar grinnikte. 'We landen wel bij de schorpioenen, in de buurt van water!' Zei ze terug hem, eigenlijk zowat meteen voelde Miranda hoe Balthasar naar beneden dook en ze greep zijn haren stevig vast zodat ze niet weggewaaid zou worden. haar draak landen naast 1 van de rivieren die hier zat waren, Mira sprong van zijn rug en klopte op zijn nek. haar grote Balthasar, haar draak waar ze mee opgeschept was toen ze net uit de weeshuis was ontsnapt, als of het niet erg genoeg was dat ze voor zichzelf moest zorgen. Mira pakte haar reis fles en liep naar het water, haar flesjes was zowat leeg dus die moest nodig worden bij gevuld worden. Miranda bukte zich om haar water fles even door te spoelen en nieuw water in te doen en zag van uit haar ooghoek een gestalte, veel aandacht bestede Mira er niet echt aan, want die persoon was vast niet in haar geïnteresseerd.

Personen: niet te veel
Regels: er mag gevochten worden maar hou er rekening mee dat Balthasar dan zou in kunnen grijpen.

Snow rekte zich uit nadat ze zich van Fírnen's rug had laten afglijden. Ze hadden al een aardige reis achter de rug en ze nam aan dat ze ver genoeg van haar rijk was, om zich geen zorgen te maken om de soldaten van haar stiefmoeder. Aangezien het hier aardig warm was, klipte ze de mantel los en haalde hem van haar schouders om hem in de zadeltassen van Fírnen te stoppen. Samen liepen ze verder naar de open plek die ze vanuit de lucht al hadden gezien. Snow had nog geen paar passen gezet of Fírnen stopte haar. 'Wat?' Zei ze op een toon waar iets van irritatie in zat. Ze schrok er zelf van, want normaal deed ze nooit zo, maar ze was nu erg moe en wilde maar al te graag uitrusten. Er is iemand, antwoordde Fírnen via zijn gedachten. Snow zuchtte en draaide zich om naar hem. 'Is het veilig?' Fírnen liet even op zich wachten terwijl hij de ziel van de ander aftastte, maar knikte toen. Snow draaide zich weer om en liep verder naar de open plek, toch wel een beetje op haar hoede. Toen ze de laatste paar takken voor haar weg schoof, zag ze inderdaad een meisje bij het water zitten. Wat verder niet te missen was, was de grote draak die bij haar zat. 'Had je niet kunnen zeggen dat er ook een draak was.' Zei ze half beschuldigend tegen Fírnen, maar glimlachte er wel scheef bij. Fírnen snoof en kwam ook uit het bos tevoorschijn. Snow liep rustig naar het meisje toe en zei met een glimlachje:' Hallo.' Ondertussen hield ze Fírnen in de gaten die langzaam de andere draak benaderde.

~~
sorry hoor dat het zo lang duurde. ik was zoals gewoonlijk weer te druk bezig met niksen

Merinda bemerkte hoe Balthasar zijn kop hief, en ze keek hem vragend aan 'wat is er jongen?' Vroeg ze kalm en draaide haar dop van haar fles dicht en hing die weer aan haar riem gehangen. 'Ach kom, doe nou niet als of je iemand ruikt! Als of er iemand in de buurt is.' Zei ze toen ze zag hoe Balthasar heen en weer met zijn kop bewoog als of hij lucht proefde. Balthasar duwde geërgerd zijn snuit in haar buik en zei in haar gedachten dat ze moest omdraaien. Met een zucht deed Merinda dat en zag een meisje aankomen. Hmm een meisje met mooi zwart haar, wat wou ze toch graag zo een haar hebben en niet zo een wilde, rode krullen bos. ' Hallo.' hoorde ze het meisje zeggen en Miranda keek naar de draak die Barthasal benaderde. Barthie ging wat rechter staan en sperde zijn neugaten wijd open om de lucht van de andere draak in zich te nemen en ergens plaatsen. Toen hij merkte dat de andere draak geen gevaar vormde, liet hij zich iets zakken en schoof wat verder naar de draak toe o mie te begroeten. Miranda bemerkte dat er niks aan de hand was en keek naar het meisje 'Hoi! Mooi draak heb je!' Zei Mira met en glimlach en bekeek de draak van het meisje goed, die zag er prachtig uit. Het leek als of ie veren had!

Een zweverig gevoel kwam tot hen toen ze de open plek betraden. Het zachte maanlicht streelde het gezicht van de man en werd gereflecteerd door de gouden schubben van de draak. Beide keken ze vol bewondering naar het gezicht van de witte gedaante, hoog in de lucht. Ze hielden van de nacht, omdat de sterren en de maan hen altijd herinnerden aan de vrijheid die ze genoten. Omdat de kleine lichtjes het symbool waren voor hoop en omdat de maan voor hen voor een ultieme schoonheid stond, zo hoog in de lucht, voor iedereen te ver. De lichte haren en de ogen van de man leken licht te geven door het zachte witte licht. Tegelijk stapte het tweetal tussen de bomen vandaan, het zachte gras op. De dauwdruppels hingen al aan de slanke groene sprieten, wat het maanlicht opnieuw deed terugkaatsen. Het was alsof duizenden kleine pareltjes in het gras lagen verspreid. Kian was nu niet in het ruige zwart gekleed, zijn kleding was voor het grootste deel wit gekleurd, behalve zijn bruine broek en donkere laarzen. Er lag een vreemde sfeer over het gebied, alsof er zomaar vanalles zou kunnen gebeuren, zonder enige verklaring daarvoor. Waarschijnlijk zou men daar niet eens verbaasd over kunnen zijn. Konijnen schoten over het gras heen, om zo snel mogelijk uit de buurt van het woeste roofdier te komen. Kian ondernam niets om de dieren neer te schieten, hij had nog genoeg te eten en hij was gewoon even te erg onder de indruk van de plek waar ze op aangekomen waren..

De vleugels van haar draak sloegen langzaam op een neer door de donkere lucht waar haar draak in leek te passen omdat hij zelf net zo donker was als de nacht. Echter zag je zijn blauwe manen schijnen door het licht van de maan. De vrouw trok speciale kousen aan die tot haar knieën reikte in een bruinachtige kleur. Hierop droeg zij nu haar nieuwe laarzen met goud/zilveren versierde bladeren erop getekend. Natuurlijk was het geen echt goud of zilver, duplicaat van het kleur om de laarzen mooier te laten opvallen in het donker. Een kort broekje zoals gewoonlijk met een zwarte top die deels verborgen werd door een soort jas/vest die eroverheen aan was getrokken. Deze jas/vest was van voren meer open waarbij je meer huid zag die van achter als een gewaad over haar rug ruste. Moeilijk te omschrijven wel apart om te zien. Kirsten vond vaker van die aparte kleding want zij droeg nooit iets wat anderen ook droegen of wat iedereen hoorde te dragen. Mode niets voor haar. Zij hield van een aparte kledingstijl wat velen raar vonden om naar te kijken. Begrijpelijk van de ene kant. Haar blauwe lokken vielen als een gordijn over haar schouders die zij simpel in een klem vastmaakte omdat zij zich irriteerde aan het gewapper in de wind. Kirsten vroeg Rage om te landen omdat zij op een plek waren aangekomen wat haar leek aan te trekken. Het droeg iets mysterieus wat de vrouw prikkelde om te onderzoeken. De dame sprong van haar draak af en zag een schittering in de verte. Deze schittering zag je niet vaak dus wist Kirsten het gauw genoeg te plaatsen. Zij en haar draak dachten precies hetzelfde. Astor. Kian moest dus ook in de buurt zijn waardoor er een vieze smaak in haar mond kwam. Alleen zijn naam al bracht haar herinneringen aan hem en Sheila. Kirsten wilde hem niet zien en liep gauw de andere kant op.

Outfit was moeilijk te beschrijven dus hier even een plaatje zodat je snapt wat ik bedoel
http://vmbui.carbonmade.com/projects/2138119#17

Astor liet zich in het vochtige gras zakken, hij was moe. De nacht was lang geweest, ze hadden bijna al die tijd doorgevlogen, daarom waren ze op dit late, of juist zeer vroege, uur nog wakker. Maar hij was zo moe.. Hij zou zo in slaap kunnen vallen. De draak begon al te knikkebollen en zijn gouden oogleden gleden dicht. Zijn ademhaling ging regelmatig. Hij deed zijn best niet meer om wakker te blijven. Slaap je al? Vroeg de jongen zijn metgezel, toen hij zag dat de ogen van de draak gesloten waren. Maar hij kreeg geen antwoord. Het bleef stil in zijn hoofd. Het gras was te vochtig om gewoon in te gaan liggen, waarschijnlijk zou hij kou vatten. Dus hij gebruikte zijn krachten om het water te laten verdampen, zodat er naast de zij van de gouden draak een beschutte en droge plek verscheen. Hij haalde een mantel tevoorschijn en sloeg die over zijn nu al verkleumde ledematen. Zo liet hij zich langs de zachte buik van de draak naar beneden zakken en staarde naar de lucht. Hij neuriede zacht een volksliedje, die hij de nacht ervoor in de kroeg van een jonge vrouw had geleerd. Het was aanstekelijk en bijna niet uit het hoofd te krijgen. De vrouw was hij al bijna vergeten, maar het liedje hing nog steeds in zijn gedachten. De sterren straalden helder aan de donkere hemel, langzaam stierf het melodietje weg. De kleine lichtjes in het donker hadden de man in slaap gesust. Zo lagen de draak en de man te slapen, niet al te diep. Ze zouden alles kunnen horen wat er aankwam.. Als twee waakhonden. Men kon in deze tijden niet meer veroorloven om niet waakzaam te zijn..

De draak keek naar de vrouw die een andere richting uitliep blijkbaar omdat ze iets zag. Kirsten is het niet tijd om te rusten? De laatste tijd sloeg de vrouw nachten over om zichzelf te trainen om nog sterker te worden zodat zij geen hulp meer nodig was. Nu kwam de vrouw tot stilstand met haar hoofd geheven naar de maan waar haar groene ogen naar keken. "Ik heb inderdaad slaap nodig alleen laten we nog iets verder lopen goed? Daar" Kirsten wees naar een plek wat minder werd belicht als de andere stukken hier. Er hing iets onverklaarbaars in de lucht. Rage volgde haar op de voet tot ze de plek hadden bereikt waar Kirsten over sprak. Ze haalde een doek uit haar tas die zij op het gras neerlegde om vervolgens erop te gaan liggen. Haar armen onder haar hoofd gerust met haar ogen gesloten. "Jij mag ook wel eens een oog dicht doen Rage." De draak snoof zachtjes omdat hij zelf ook niet vaak sliep. Meestal een paar uurtjes en dat was het dan. [i]Goed idee. Echter hou ik mijn zintuigen scherp voor het geval er iets gebeurd. De vrouw keek naar de donkere lucht met een kleine glimlach. "Ik weet niet of het door deze plek komt maar ik heb het gevoel dat wij vannacht niet verstoord zullen worden. Deze plek draagt iets met zich mee waarbij ik mij heel rustgevend voel alsof er niets meer toe doet." Rage begreep wel wat zij bedoelde want ook hij voelde zich ontspannender dan gewoonlijk. De draak sloot ook zijn ogen en beide vielen ze in slaap.

De zon kwam langzaam op en de eerste stralen reikten voorzichtig over de bomen voordat ze over het gezicht van Kian gleden. Hij ontwaakte door de plotselinge aanraking. Langzaam opende hij zijn ogen en knipperde even tegen het licht in. Hij had vaster geslapen dan eigenlijk goed was op een vreemde plek. Het gras voelde vochtig aan en aan de gekleurde wolken was te zien dat de dag nog helemaal niet zo ver gevorderd was. De zon was nog maar net opgekomen. Toch had hij nog geen behoefte om op te staan, liever bleef hij de hele dag lekker luieren op het gras, dus bleef hij liggen. Hij nestelde zich dieper in de mantel en trok de vleugel van Astor nog wat meer over zich heen. Toch was Kian niet iemand die stil kon zitten, hij had het wel gewild, maar hij kon niet de hele dag blijven luieren. Het zonnetje scheen te uitbundig en uitnodigend op zijn gezicht, alsof het wilde zeggen: Wordt wakker, het is dag. Tijd om weer verder te leven. Dus kwam hij overeind, hij wierp een blik op de omgeving en tikte tegen de buik van de draak. Wordt eens wakker, lui dier. Astor knipperde sloom met zijn ogen, maar nam geen moeite om het voorbeeld van zijn baas te volgen. Hij duwde met zijn enorme klauwen de jongen aan de kant, en sloot zijn ogen opnieuw om verder te gaan slapen. Kian gromde even en klom via de enorme poten van de draak omhoog, om op de rug van het wezen te gaan zitten. Het leek een beter plan om Astor te laten slapen, dus moest er een andere activiteit gezocht worden. Hij haalde zijn pijlen tevoorschijn en begon op een boom te schieten, pijl per pijl. De pijlen kwamen in een perfect rijtje onder elkaar in de boom terecht.

Rage werd al vroeg wakker door het vreemde gevoel wat door hem heen ging. Deze plek dit wat met hem. De eerste zonnestralen schenen op hem wat Rage ongemakkelijk liet voelen. De zon was niets voor hem. Het licht van de maan vond deze draak veel prettiger. Hij besloot om erop uit te gaan zodat hij Kirsten kon verrassen met wat fruit of misschien een gevangen dier? De laatste tijd had Rage de vangst onder zijn hoede genomen omdat de dame met hele andere dingen bezig was geweest. Het leek wel of zij zichzelf wou afleiden door telkens bezig te zijn. De draak vond een aantal bessen, appels in de bomen en had een konijn gevangen. Dit moest genoeg voor haar zijn want Kirsten had de laatste tijd een stuk minder als voorheen. Waar was haar vertrouwde eetlust toch gebleven? De donkere draak nam weer de aanstalten om terug te lopen totdat hij de gouden draak met de man passeerde. Nu begreep Rage meteen waarom Kirsten de andere kant was opgelopen. Had zij geweten dat ze ook hier waren? Wat een toeval iedere keer dat ze elkaar tegen kwamen op de vreemdste plekken of beter gezegd onlogische plekken. Hun paden leken telkens met elkaar te kruizen alsof het was 'voorbestemd'. De draak knikte naar de man voordat hij weer verder liep en hoorde al iemand zijn naam roepen.

Kirsten was wakker geworden en toen ze Rage niet meer zag liggen was zij in een paniek 'mode'. "Rage! RAGE!" Hadden de wachters hem meegenomen? Zo'n grote draak dat kon zij zich haast niet voorstellen. Liet hij haar in de steek? Allemaal vreemde gedachten kwamen in haar op. Met snelle passen liep zij over de vlakte op zoek naar haar draak. Hoe meer zij de richting op ging wat zij wilde vermijden hoe een stip duidelijker werd in de verte. Rage. "Rage!" Wanneer zij aankwam gerend zag zij al Astor liggen dus besloot Kirsten om stil te zijn. "Wat doe je hier, kom" zei ze op een fluister toon. Ze keek haastig om zich heen want ze vermeed Kian voor een bepaalde reden alleen nu zag zij hem iets verder van haar vandaan staan.

"Rage! RAGE!" Het galmde over de plek heen. Zelfs als iemand het niet had willen, had diegene er onmogelijk omheen gekund. Er werd zo hard geroepen.. Paniek klonk er door in de stem van de vrouw die riep. En de naam die geroepen werd, kwam Kian O' zo bekend voor. Hij spitste zijn oren, om te luisteren naar de richting waar het geluid vandaan kwam. Hij keek naar links en zag Kirsten aan komen rennen, daarna draaide hij zich om, waar hij Rage aan zag komen lopen. Het zag er zo komisch uit dat hij het niet kon laten zachtjes te lachen. 'Rage!' Klonk het nog een laatste keer, voordat de dame de enorme draak in het oog kreeg. Ze probeerde haar fout nog goed te maken door te fluisteren, maar de man had haar allang opgemerkt. Hij keek haar brutaal aan. Waarschijnlijk had ze al geweten dat hij er was, maar hem gewoon ontweken. Hij kon naar de reden wel raden, al begreep hij het niet werkelijk. Hij had haar immers geen kwaad gedaan? Ondertussen deed ook Astor geïrriteerd zijn ogen open en hief zijn kop op. 'Kan dat niet wat rustiger?' Bulderde hij haar toe. Ze mocht zijn taal dan wel niet verstaan, de betekenis van zijn woorden moest toch heel duidelijk zijn. Hij gromde nog wat na en legde zijn kop weer op zijn voorpoten neer. Kian bleef ondertussen rustig op de rug van de draak zitten en begon weer met zijn pijlen op de boom te schieten. Als zij hem niet wilde spreken, dan hoefde het van hem ook niet.

De draak keek haar aan met een verbaasde blik in zijn ogen. Kirsten wat is er aan de hand? Ik was voor jou ontbijt aan het halen. De vrouw haar borstkas ging snel op en neer door al dat geren over dat grote stuk. Je maakte mij ongerust! Had het even aangegeven want je weet dat ik.. Rage begreep wat Kirsten bedoelde. 'Maak je geen zorgen om mij Kirsten ik weet mijzelf heel goed te redden en het was een verrassing. Zal er voortaan opletten. Ga je hem geen gedag zeggen?' Kirsten keek voor kort naar het gezicht van Kian voordat zij naar Astor keek die duidelijk door haar was gewekt. "Sorry Astor! Het was mijn bedoeling niet om je wakker te maken. Ik zal zachter spreken." Ze schonk de draak een verontschuldigende glimlach voordat ze naar de man keek. Hij was slimmer als de meeste die Kirsten tegen was gekomen dus Kian moest geweten hebben dat zij hem vermeed. Wist hij ook de reden? "Ga je mij negeren?" vroeg de vrouw met een spottend toontje. "Ook leuk jou weer te zien Kian." Alleen klonk dat laatste deels sarcastisch. Je merkte gewoon dat er iets bij Kirsten dwars zat.

Astor opende nog even zijn ene oog, om te laten zien dat hij het meisje gehoord had, om hem daarna weer te sluiten en gewoon verder te slapen, terwijl de mensen aan het spreken waren. Kian ging ondertussen nonchalant verder met het schieten van zijn pijlen. Pas bij het spreken van de vrouw hielden zijn handen stil en keek hij opzij. 'Het spijt me Kirsten, ik wist niet dat je zo gesteld was op een begroeting van mij.' Klonk zijn spottende antwoord. Hij was niet gediend van haar woorden en ze hoefde niet te denken dat ze de hele situatie naar haar hand kon zetten door te doen alsof hij diegene was die haar als eerste genegeerd had. Hun stemmen klonken harder dan verwacht over het gras, Astor kon gewoonweg niet in slaap komen, dus opende hij zijn ogen. 'Wat zit je dwars, kind?' Hij richtte zijn gedachten op het meisje, er vanuit gaand dat ze elkaar nu verstaan zouden kunnen, vanwege het feit dat ze elkaar al meerdere malen gezien hadden en omdat hij ervan uitging dat hij het meisje toch behoorlijk goed had leren kennen. 'Geef hem niet de schuld van iets waar hij niets aan kan doen.'

De vrouw rolde voor kort met haar ogen wanneer Kian haar met dezelfde spot aanspraak zoals zij had gedaan. "Meestal doe je dat uit fatsoen niet waar?" Ze probeerde zo luchtig mogelijk te klinken echter leek zij haar verbitterdheid niet te kunnen verbergen. Wat was haar probleem?! Zij had geen enkele recht om haar irritaties op Kian uit te kuren alleen omdat hij en Sheila heel close waren. Liet ze toch lekker gaan als die twee graag bij elkaar wilden zijn. Rage keek voor kort naar zijn bazin die blijkbaar met zichzelf in de knoop zat. Voordat hij iets wilde zeggen bleek Astor hem al voor te zijn. Kirsten keek verbaasd op wanneer zij de gouden draak kon horen. "Ik kan je horen." Sprak ze verbaasd uit met haar groene ogen die een stuk groter werden. "Dat is een verrassende wending." Ze keek de gouden draak met vriendelijke ogen aan maar haar expressie veranderde al snel. "Niets... Niets waarop ik het recht heb om mij druk over te maken." wisselde zij haar gedachten met de draak uit. "Ik geef hem ook nergens de schuld van." Kirsten keek naar haar laarzen omdat zij de draak niet durfde aan te kijken bang dat hij dadelijk erachter kwam waar zij zo mee zat.

'Jij had ook de eerste kunnen willen zijn met een simpele begroeting.' Antwoordde Kian met een geamuseerde toon in zijn stem. Hij hechte niet zoveel waarde aan een begroeting, maar zij leek op dit moment elk punt aan te pakken om hem aan te kunnen vallen. Het kon hem niet zoveel schelen, ze moest het zelf maar uitzoeken, het was niet zijn zaak wat haar dwars zat. Hij pakte zijn pijlen weer op en schoot ze richting de boom. Hij had zich teruggetrokken uit de gedachten van Astor, waardoor hij niet kon horen wat de draak tegen het meisje zei, ook de antwoorden van haar hoorden hij niet, omdat het gesprek uitsluitend mentaal plaatsvond. 'Pas dan op hoe je hem behandeld.' Antwoordde de draak streng. Ik denk dat je onder de hand wel een beetje weet hoe hij in elkaar zit, met dit gedrag zal je hem niet raken, of doordringen tot zijn kern. De draak wist dat het meisje niet volledig de waarheid sprak, maar ze moest zelf weten wat ze met de gevoelens deed. Astor was veel wijzer dan zijn baas en wist daardoor hoe hij raad moest geven, mensen moesten zelf tot de conclusie komen, anderen moesten die niet voor hen uitstippelen, dan deden ze vaak het tegenovergestelde. 'Waar je ook mee zit, zit jezelf er niet mee in de weg.' Voegde hij als laatste aan zijn woorden toe, om zijn kop op zijn poten te laten zakken en zijn ogen te sluiten. Hopelijk kon hij nu nog wat uitrusten.. Zijn hoop op slaap had hij al opgegeven. Kian had ondertussen zijn boog laten zakken en keek onderzoekend naar het gezicht van Kirsten.

Alles op dit moment leek haar te irriteren zelfs zijn geamuseerde stem viel bij haar in het verkeerde keelgat. Het enige waar zij aan dacht was het beeld van hem en Sheila samen in bed. Ze moest daar niet aan denken want het begon al vanbinnen te koken. Waar had zij toch last van? Als hun een relatie hadden was het niet haar zaak en Kian had zelf nooit de moeite gedaan om haar in 'bed' te krijgen. Hij leek het ook niet te willen dus betekende dat hij zich niet aangetrokken tot haar voelde en Sheila bij hem wel de vlam aanwakkerde. In ieder geval nam zij niet meer het initiatief om hem te kussen of wat dan ook. Als die twee samen waren ging Kian toch geen overspel plegen en dat ging zij Sheila ook niet aandoen na alles wat zij had meegemaakt. Toch had de dame stiekem gehoopt dat zij diegene was die Kian voor zich kon winnen. Wat een vreemde emoties gingen ook door haar heen. Ze kon beter weggaan want er spookte allemaal vreemde gedachten door haar hoofd. "Ja ik weet onderhand wel hoe ik tegen hem moet doen alleen lukt het mij op dit moment niet. Ik zal hem alleen maar wegduwen door mijn gedrag." Kirsten speelde met de losse lokken van haar haren die niet in een klem vastzaten. "Bedankt voor je advies Astor, ik waardeer het echt. De draak leek haar weer de kalmte terug te geven om alles weer rustig op een rijtje te zetten. Wanneer de man haar onderzoekend aankeek glipte haar iets over de lippen wat zij liever voor zich had willen houden. "Waar is je gezelschap?"

"Waar is je gezelschap?" Het klonk alsof ze het er gewoonweg uit had geflapt, alsof ze het liever niet had willen zeggen. Maar Kian reageerde er wel op, zelfs al had ze het misschien niet gewild. Hij draaide zich naar haar toe en liet zich van de rug van de draak glijden, die onwillekeurig met zijn staart sloeg. Een uitdagende glimlach lag op zijn lippen, maar in zijn ogen lag begrip. Hij had het bij het rechte eind gehad, de situatie die hij in zijn hoofd had gehad, lag haar inderdaad dwars. 'Welk gezelschap?' Vroeg hij langzaam, terwijl hij haar recht in de ogen keek. Het was een vraag naar de bekende weg en hij wachtte daarom ook niet op een antwoord. 'Sheila hoort niet bij mij, Kirsten. Daar hoef je niet bang voor te zijn. Is dat wat je dwars zit?' Astor deed gealarmeerd zijn ogen open bij deze woorden en keek naar het tweetal. Precies weten wat zijn baas allemaal deed als hij er niet bij was, deed hij niet. Hij kon er alleen naar raden, en meestal was hij juist. Hij kende zijn baas en hij wist watvoor uitwerking hij had op vrouwen. Vooral op vrouwen die opzoek waren naar liefde, die altijd leken te denken dat zij Kian wel zouden kunnen temmen. Kian leunde nonchalant tegen de poten van de draak en keek het meisje in de ogen.

De duistere draak besloot om zelf ook te gaan liggen want ze gingen nog niet weg. Kirsten had blijkbaar iets eruit geflapt wat niet de bedoeling was. De vrouw keek naar Kian met een emotieloze expressie. Waarom lag er een uitdagende glimlach op zijn gezicht? De dame kon zichzelf wel voor de kop slaan door deze woorden wat eruit waren geflapt. Zij vermeed duidelijk oogcontact maar wanneer ze de naam Sheila hoorde werden haar ogen een slag groter. Hij wist precies waar ze aan dacht over wie zij het had? Kirsten ging een beetje nonchalant staan met haar schouders die ze simpel omhoog hield en dan omlaag. Hij mocht het niet weten dat het haar dwarszat dat deze twee al meerdere keren met elkaar waren naar bed geweest. "Bang voor wat Kian?" Haar groene ogen keken hem luchtig aan echter als je haar nu wel een beetje kende kon je zien dat ze duidelijk iets probeerde te verbergen. Dat haar klanken van haar stem niet zo horen te klinken als nu. "Als jij en Sheila wat hebben of wat dan ook is dat niet mijn zaak toch? Je mag de lakens delen met wie je wilt." Ze keek af en toe een beetje rond alsof ze de omgeving fascineerde echter durfde zij hem niet te lang aan te kijken. Hij mocht daar niet achterkomen want zij wilde hem niet wegduwen of het idee geven dat ze zijn persoonlijke stalker was. Was ze ook niet, maar toch. Wat had Sheila wat Kirsten niet had? Dit kon zij simpel beantwoorden: ze was mooier, zij wat ze dacht, niet zo complex als Kirsten en vast ook nog veel beter in bed als haar. Onbewust begon ze met haar tanden te knarsen, even vergat ze iedereen en zat ze in haar zelfhaat totdat Rage snoof. Dat gebeurde wel eens vaker en dan was het zijn taak om haar daarop te wijzen.

'Weet ik veel waar je bang voor bent, het zijn jouw gevoelens.' Antwoordde Kian kort. 'Denk eens na Kirsten, heeft Sheila je ooit iets verteld waaruit de conclusie voort kan komen dat wij werkelijk bij elkaar zijn, heb ik je zoiets ooit gezegd?' Hij haalde nonchalant zijn schouders op. 'Denk er maar over na. Het is niet echt mijn probleem.' Met deze opmerkingen ging hij regelrecht tegen haar woorden in, maar hij wist heel goed dat wat ze dacht iets anders was dan ze uitsprak. Ze zou niet zo reageren als het haar werkelijk niet kon schelen wat er met die twee gebeurd was. Kian voelde zich niet schuldig, hij hoefde het ook niet aan haar uit te leggen, hij wilde alleen niet dat iemand dacht dat hij zich aan een ander zou binden. Hij had zijn boog en pijlen op de grond gelegd en keek nog even naar de vrouw, die overduidelijk niet naar hem wilde kijken. Als ze zich zo nodig ergens druk om wilde maken, was Kian daar liever niet bij, hij draaide zich om en klom via de poot van de draak weer omhoog. Maar Astor bleef lui liggen, hij vond het niet nodig om te vertrekken en bovendien was hij daar veel te moe voor. De twee mensen moesten het samen maar uitvechten, de draak was niet van plan om van plek te veranderen. Hij was nu zelfs te moe om zijn ogen maar te openen. Een groot wezen had ook veel slaap nodig, hij gebruikte immers ook veel energie als hij wakker was.

"Ik heb geen gevoelens" Sprak ze simpel uit met een gemeende expresssie op haar gezicht. Dat leek zij van overtuigd te zijn. Bij zijn antwoord viel de vrouw in stilte met een zwak glimlachje. "Je bent mij geen verklaring schuldig Kian. Je bent wie je bent." Was ze nu overstuur, gekwetst? Wat was er toch met haar aan de hand? Vond ze het zo erg dat Kian zich wel aangetrokken voelde tot Sheila en Kirsten zag als een vreemde? Ze betekende niets voor hem dus waarom betekende hij dan wel iets voor haar. "Kian... Als zou je eens willen binden, Sheila is iemand die je niet zal kwetsen en honderd procent voor je zal gaan." Ook kreeg zij de indruk dat Sheila gevoelens voor deze man koesterde. Haar stem klonk nu wel zekerder want zij probeerde niet als een jaloerse huisvrouw te klinken. Verrast keek zij op want zou het zo zijn. Is ze jaloers? Kian ging zich nooit binden en vooral niet aan haar. Iemand die zijn bloed onder zijn nagels vandaan haalde. Een zucht verliet haar lippen. "Ik denk dat ik maar eens ga want ik heb nog niet ontbeten en ik begin langzamerhand trek te krijgen." Ze keek naar de gouden draak die niet leek te vertrekken. "En ik weet wanneer ik niet ben gewenst" zei ze met een lichte spot in haar toon.

Kian lachte zachtjes. 'Zeker ben ik je geen verklaring schuldig. Maar waar komt dit zo plotseling vandaan?' Hij keek haar vanaf de rug van Astor aan, die nog steeds geen beweging toonde. 'Ik weet niet wat je dwars zit, maar hou er alsjeblieft mee op het tegen mij af te reageren.' Ondertussen opende Astor zijn rechteroog en staarde er waarschuwend mee naar het meisje tegenover hem, ze moest wel weten wat de draak ermee bedoelde. Daarna sloot hij hem weer. Het zou hem echter nooit lukken om te slapen.. De slaap repte ook langzamerhand uit zijn lichaam weg. Nu begon Kian echt geergerd te kijken. 'Hou nou eens op over Sheila.' Beet hij haar toe. Het leek alsof hij haar de indruk wilde geven dat hij Sheila niet mocht, maar dat was zeer zeker niet zo. De vroeger roodharige vrouw was nog steeds mooi en ze had zelfs meer lef gekregen na de gebeurtenis met haar vader, toch was het niet in Kian's hoofd opgekomen zich aan haar te binden, bij haar te blijven. Daarvoor zou ze hem teveel nodig hebben. Waarschijnlijk zou ze het niet eens toestaan om hem zoveel te laten reizen. 'Jaloezie staat je niet..' Voegde hij er wat zachter aan toe. Hij negeerde haar opmerking om te gaan en keek haar alleen met een wat kalmere blik aan. Hij besefte dat kwaad worden niet zou helpen, het zat bij haar veel dieper dan ze zelf besefte.

Haar vingers gleden door haar blauwe lokken omdat zij zich geen houding wist te geven. "Ik heb zelf geen idee Kian." Waar ging dit over? Waar maakte zij nu een probleem van? Dat hij haar niet wilde? Zoveel wilden haar niet dus eentje meer of minder? Dit was gewoon totaal niet hoe ze normaal was. De koude Kirsten die om niemand leek te geven. "Ik reageer niets op je af ik mag toch gewoon zeggen wat ik denk?" Rage lachte haar gewoon uit want dat deed zij nooit. Ze kropte alles op totdat de druppel de emmer doet overlopen. Een kleine glimlach versccheen op haar gezicht door de waarschuwing van Astor. 'Kijk mij niet zo aan Astor ik wil Kian niet gebruiken als mijn uitlaatklep'. Wisselde zij haar gedachten met hem uit. "Ze zit dieper bij jou dan je denkt maar maakt ook niets uit. Het is fijn dat nog meer mensen om haar geven en ze er niet alleen voor staat. Alleen." Ze maakte de zin niet af althans alleen in haar gedachten. Zij wilde dat Kian ook om haar ging geven, was dat een domme gedachte? De dame verstijfde bij zijn laatste woorden. "Jaloezie? Kom op zeg voor wat?" De vrouw rolde met haar ogen. "Ik weet dat ik niets voor je beteken. Zelfs dat incidient toen" daarmee refereerde zij naar het 'bed' gedeelte. "Je hebt mij nooit gewild en miSschien is dat beter zo want ik had je toen ook gebruikt om Joran te vergeten" Kirsten keek naar de lucht. "Het is stom om van me te denken dat ik je misschien wle iets deed, een klein beetje" wat bazelde ze allemaal? "Ik zet mezelf alleen voorschut, luister maar niet wat ik zeg, ik kan nu niet helder denken, is nog zo vroeg. En met een lege maag is het nog erger" loog ze.

'Hou er dan over op.' Antwoordde Kian kort, hij hield niet van dit gedoe, het was hem teveel drama en een mix van gevoelens waar hij eigenlijk niets mee te maken had, zelf kende hij het gevoel namelijk helemaal niet. Astor bromde tegelijkertijd, als antwoord op de woorden van het meisje, hij had eigenlijk niet zoveel zin om nog te praten, hij liet het gepraat maar aan het tweetal over. Kian's lichaam verstijfde. 'Kirsten, heb ik je niet heel duidelijk gemaakt dat je niet moet moet denken dat je weet wat ik denk?' Een rilling schoot over zijn rug. Hij vond haar helemaal niks op deze manier. De vorige keer had hij al gemerkt dat ze ergens onzeker was, dat ze naar acceptatie en begeerte zocht en Kian gaf die niet op commando, hij ergerde hier zich zelf aan, wat maakte dat hij het helemaal niet meer van plan was om te geven. Maar toen werd hij boos. Hem gebruiken? Zou ze werkelijk denken dat ze dat zomaar kon doen? Zijn ogen begonnen woedend te flikkeren en hij kwam kwaad overeind, zodat hij op de rug van Astor balanceerde. Deze merkte ook het omslaan van de emoties en hij opende zijn beide ogen, zodat hij iedereen in de gaten kon houden. Hij tilde zijn kop op en bekeek even de omgeving, om daarna weer naar het meisje te kijken, die midden in zijn blikveld stond. Kian siste haar nu toe: 'Vreemd dat je me dan na een eerste afwijzing nog twee keer probeert te zoenen, misschien moet je daarom weten dat ik Sheila niet heb afgewezen toen ze het probeerde.' Hij zou nu werkelijk alles zeggen om het meisje te kwetsen. Het lichaam van de gouden draak bewoog onrustig. Haar excuus had geen betekenis meer.

Ze vond de gouden draak wel lief aan de ene kant want je merkte gewoon hoe zorgzaam hij was en wakend over Kian. Hij wist beter dan wie dan ook hoe de man in elkaar zat. Ze moest gewoon naar zijn raad luisteren en gewoon haar mond houden. Ze deed raar merkte zij zelf ook en hoe dat kwam? Meestal omdat zij nooit de emoties de over hand gaf maar dit keer leek ze die niet onder controle te hebben. "Ik weet ook helemaal niet wat er in jouw hoofd omgaat en beter ook want dat zijn mijn zaken niet." Ze ruste haar handen in haar broekzakken van haar short met haar ogen naar hem gericht. Nu leek ze niet meer zo onzeker als voorheen. Haar ogen werden groter wanneer zij de flikkering in zijn ogen zag wat niets goed betekende. Dat was niet de juiste woordkeuze geweest kwam Kirsten nu achter. Bij zijn volgende woorden voelde ze een steek maar ze liet niets merken. Ze keek hem recht in zijn ogen aan want hij kwetste haar diep ook al zag je dat niet aan haar. "Dat hoef je mij niet te vertellen dat wist ik al. Dat heb je al vaak genoeg getoond." Ook al probeerde zij zo hard en koud over te komen haar stem brak. "Ik vind het niet fijn als je boos op mij bent..." Kirsten liep naar hem toe, keek Astor met een blik van: 'Ik-wil-dit-oplossen'. Zij sprong op, greep zijn pols en trok hem van de draak af. "Wat is er mis met mij? Wat staat je niet aan? Omdat ik mijn mondje heb klaarliggen, omdat ik zo wispelturig ben? Omdat ik niet zo mooi ben als haar? " Haar groene ogen ontmoette de zijne voordat zij hem losliet. "Ik bedoelde het verkeerd... Alleen wat jij zegt meen je. Ik voel mij echt zo dom om ook maar iets om jou te geven wetend dat het enige wat jij voor mij koestert is haat en walging. Je zegt het zelf nog." Rage opende zijn ogen en een zucht verliet zijn bek. Kirsten maakte er een potje van.

'Maak me dan ook niet boos.' Antwoordde hij met een ruwe stem. Zijn ogen flikkerden nog steeds, zijn spieren waren aangespannen, aan zijn hele lichaamshouding was te zien dat hij zich klaar maakte om haar aan te vliegen. Hij had zijn woede niet meer onder controle, hij was al geïrriteerd geweest en haar woorden over Joran waren de druppel geweest die de emmer deden overlopen. Astor legde zijn kop neer, maar volgde de bewegingen van het meisje met een waakzame blik, hij zou meteen ingrijpen als het te ver mocht gaan. En boven alles zou hij Kian tegen zichzelf beschermen. Hij hield het meisje nog niet tegen toen ze langs zijn enorme lijf liep en Kian bij de pols pakte. De man verloor zijn evenwicht toen hij zich los wilde trekken, zodat hij van de draak afgleed en naast de vrouw terecht kwam. Hij keek haar met zijn felle ogen aan, hij moest zijn best doen haar niet in de rede te vallen. 'Wat wil je precies van me horen, dat ik van je hou?' Zijn stem klonk ruwer dan ooit en er vloeide een vleugje minachting door zijn toon. Hij wist niet waar haar woorden vandaan kwamen, en hij wilde het eigenlijk ook niet weten als het dit gedrag voortbracht. 'Heb ik bij je vorige uitbarsting niet laten weten dat ik je echt niet zou redden als ik je werkelijk zou haten?' Waarom kregen ze hier nou weer ruzie om. Waarom was ze zo onzeker, waarom wilde ze dat hij werkelijk zou toegeven dat hij meer om Kirsten gaf dan om Sheila? En was dat werkelijk zo? Zijn gedrag was te complex, zijn karakter te grillig. Misschien kon hij niet eens geven om iemand.. En als hij dat al kon, deed hij dat bij beide dames op een andere manier. Kirsten kon hem o' zo woedend maken.

"Hoe kan ik je niet boos maken want met alles wat ik zeg of doe lijk je altijd je controle te verliezen. Sinds wanneer kan ik het goed doen?" Kirsten keek hem zelf nu ook met een felle blik aan want ze kregen weer ruzie zoals gewoonlijk. Waarom kregen ze het beide voor elkaar om het heet onder hun voeten te maken. Kwam het door haar gedrag die zij nu vertoonde? Kirsten begon spottend te lachen. "Nee dat wil ik helemaal niet horen. Zeg ik dan dat ik stapel verliefd op jou ben? Dat is niet zo." Eigenlijk wist Kirsten niet eens wat zij voor hem voelde echter was zij wel duidelijk jaloers op wat hij en Sheila hadden. Bij zijn volgende woorden viel de dame in stilte want nu had hij iets gezegd wat klopte. Tot nu toe had hij telkens haar leven gered dus betekende dat hij wel een beetje om haar gaf? In ieder geval goed genoeg om haar niet ten dode te laten opschrijven? Ze wist zichzelf nu wel te redden omdat zij geen fouten meer ging maken want Kian bedoelde het altijd goed. Hij gaf haar tips, zei dat ze op zichzelf moest passen. Ieder ging hun weg en op een of andere manier ontmoeten ze elkaar weer. "Kian ik wil niet dat wij ruzie maken want ik geef om je. Ik heb zolang niet meer om iemand gegeven alleen is het duidelijk niet wederzijds. Je kan mij zo afschieten niet waar? Het enige wat ik wilde..." Kirsten zweeg want zij probeerde hem niet verder van haar af te duwen. "Sorry dat ik zo ben op dit moment, ik weet ook niet wat er met mij is." Sprak ze nu op een fluister toon. "Maar goed om te weten dat al die keren je mij hebt afgewezen omdat je gewoon mij niet ziet zitten. Ik ben helaas niet zoals Sheila." Haar groene ogen ontmoette de zijne. "Ik vond het heel fijn toen jij mij wel eens kuste, toen we in het bed lagen. Dat was vast alleen van mijn kant geweest"