Het openingstopic van de 12 rijken - De open plek in het bos

Niet meer dan één oog durfde hij tegelijkertijd open te houden. Bang om beroerd te worden en van de rug van zijn draak af te vallen, had hij zijn armen zo goed als het kon om de nek van het dier gelegd. Morach's vingers zaten vast gekluisterd aan de grote schubben van Aminta, ze begonnen wit te zien door de lange tijd dat hij zijn armen in dezelfde vervelende houding had neergelegd. Waarschijnlijk vond Aminta dit niet lekker zitten, maar op dit moment kon hem dat niet schelen: het was niet zijn fout dat ze scheef vlogen. Nouja, misschien deels, maar op dat moment was hij niet in een goede bui en gaf hij graag anderen de schuld van dingen waar hij misschien dan toch wel mee te maken had.
Het enige wat hij zag door zijn half dichtgeknepen oog, was dat het onder hem behoorlijk groen was geworden. Aminta bleef maar rare geluiden maken, maar Morach had geen idee wat ze ermee bedoelde. Dat was een van de dingen die hem het meest frustreerde, Aminta weigerde met hem te communiceren. Nu niet, maar vroeger ook nooit. Het was al een wonder geweest dat hij mocht opstappen. Zij wist ook wel dat ze nergens heen mocht zonder hem, anders zou Morach haar nooit meer terugzien en dat wilde hij ondanks alles toch wel voorkomen. Het is dat zij de bijzondere kleurenbol even interessant vond als hij, anders had hij nu moeten oppassen dat ze niet de geheel andere kant op vlogen, dat zou echt wat voor Aminta zijn geweest. 'Hou je eens koest,' siste hij in haar oor. Ze reageerde niet, ook al wist hij zeker dat ze hem wel gehoord had.
De druk op zijn oren begon pijn te doen en gauw slikte hij het verzamelde speeksel in. Als wraak aan hem,- en om het nog even duidelijk te maken dat dit alles wél zijn schuld was- vloog Aminta niet in een rechte lijn door de lucht, maar ging ze altijd op en neer, waardoor de luchtdruk op zijn oren constant veranderde en hem dat flink zeer deed. Het liefst was hij alleen gegaan, op een paard of zo. In ieder geval een dier dat hem niet constant wilde pesten. Waarschijnlijk had hem dat even veel tijd als dit gekost, aangezien ze door dat gezigzag veel tijd verloren en het bovendien nog eens uitermate irritant was. 'Stuiterbal,'mompelde hij. Aminta liet een laag gegrom horen, het klonk haast onvriendelijk.
Tot zijn opluchting zette Aminta de landing in. Verrast deed hij zijn ogen open en ging opzoek naar het kleine lichtbolletje dat hen de weg zou wijzen. Maar hij kon het toen hij heel snel in de rondte keek niet zien. pas toen hij zich echt goed ging focussen op een plek, zag hij nog vaagjes de omtrekken van het lichtje, dat bij lange na niet meer zo fel was als eerst. 'We moeten opschieten,' zei Morach. Direct zette Aminta de vaart er in en binnen een aantal seconden landde ze met beide poten op de zachte bosgrond, een aantal bomen met zich mee nemend.

Bonnie wilde een antwoord geven aan Eden, maar ten eerste wist ze niks te bedenken en ten tweede begon die rare bol weer te praten. Hij begon over hoe ze geboren was met krachten, en meteen voelde ze haar wangen gloeien. Ze had niemand iets verteld over haar krachten, niet over het vuursturen en niet over de aura's. Ze hadden afgelegen van de rest van de wereld geleefd en zij was de enige met deze krachten uit haar buurt. Daarbij was ze ook niet met veel mensen close geweest, zelfs met haar ouders niet, dus wie had ze het moeten vertellen? Wel had ze er dingen over opgezocht in de bibliotheek, urenlang had ze in de stoffige boeken gezocht op zoek naar informatie over magie. Veel had ze niet gevonden, en het kwam dus wel als een schok dat de bol zoveel kon vertellen over dit onderwerp. Eigenlijk geloofde ze het niet echt. Als dit waar was, hoe kwam het dan dat ze er nog nooit iets over gevonden had? Hoe kon het dat ze dagenlang gezocht had en niks had gevonden?
Sommige mensen stelden vragen, en andere zaten net als zij stil te kijken. Er kwamen ook nog mensen de open plek op, ze waren te laat geweest, en Bonnie had wel wat medelijden met die mensen. 'En hoe weten we zeker dat dit de waarheid is?' vroeg ze met een heldere stem. Dat andere mensen dit nou meteen geloofden betekende niet dat zij dat ook deed, en ze nam nooit zomaar iets aan, eerst keiharde bewijzen en dan geloven.

Wat een positieve reacties kwamen er toch. Natuurlijk snapte Zilan dat er vragen zouden opborrelen en die geheid gesteld zouden worden, maar kom op. Sommige vragen kwamen over alsof die mensen al dachten dat ze verloren hadden, terwijl ze de tegenstander nog nooit gezien hadden, hen nog nooit met één vinger hadden aangeraakt. Waar was de zelfvertrouwen van de mens? Hun hoop? Dachten ze bij het woord ‘gevaar’ dat ze eraan gingen? Hadden ze wel eens geluisterd naar die bol? Zilan boog even zijn hoofd om zijn ogen te sluiten en alles op een rijtje zette. Dertiende Rijk, mensen, krachten en draken. Gelijke kansen dus. Fifty-fifty. Goed, er zouden altijd sterkere mensen tussen zitten maar dat maakte hen niet helemaal onverslaanbaar. Hij opende zijn ogen, om zijn blik vervolgens over de andere deelnemers te laten glijden.
Dan wordt zijn aandacht weer getrokken door de jonge vrouw. Even moest hij nadenken over haar vraag. Als hij eerlijk was, wist hij het nog niet helemaal zeker. “Hangt er vanaf,” reageerde hij. “Als die mensen echt zo’n gevaar vormen voor onze Rijken dan zou het egoïstisch zijn om het te negeren en onschuldig verder te leven.” Na dit antwoord wist Zilan het 98 % zeker: hij zou meevechten maar wel in z’n eentje, op Zoran na. Samenwerken met een vreemdeling was niet iets waar hij bepaald goed in was, voornamelijk omdat hij waarschijnlijk diegene nog totaal niet vertrouwde. Dat was nog het moeilijkste aan heel dat ‘samenwerken’. “Tenslotte kan een beetje actie ook geen kwaad,” vervolgde hij, terwijl er een klein grijnsje op zijn gezicht verscheen. De afgelopen weken waren rustig geweest. Zijn dagen bestonden vooral uit trainen, mediteren en een dak boven zijn hoofd zoeken en dat kon Zilan geen ‘leven’ noemen. Om toch een beetje interesse te tonen en ook stiekem wel nieuwsgierig, besloot hij hetzelfde haar te vragen. “Wat is jou beslissing?” Afwachtend keek Zilan haar aan. In de tussentijd hielt Zoran de omgeving scherp in de gaten, luisterend naar de rest van de vragen die gesteld werden.

Een jongen met groene haren was naar hem toegekomen met enkele vragen. Ook kwamen er van andere kanten vragen, die soms grotendeels hetzelfde inhielden. "Het is niet aan mij hoe jullie met deze waarschuwing omgaan, wel weet ik dat leiders van grote rijken dit als onzin kunnen beschouwen. Het gevaar is dreigend, maar niemand weet met hoe veel ze zijn. Wel moeten jullie onthouden dat niet iedereen met magie uit de twaalf rijken hier aanwezig is, dus niet ieder ander met magie behoort tot het gevaar." Hij zweefde wat opzij naar een van de vrouwelijke vragenstellers. "Waarom jullie hier niet eerder van gehoord hebben? Omdat ik niet eerder gecreëerd ben door mijn maker." het was waarschijnlijk een onbevredigend antwoord, maar de bol was niet menselijk en bezat ook geen menselijke redenatie. "Jullie eigen handelen is het enige wat invloed kan hebben op de toekomst. Niemand die weet namelijk wat die brengt. En of ik de waarheid vertel? Bewijs kan ik jullie niet geven, maar het zijn mijn woorden waarop jullie af moeten gaan." Natuurlijk kon het ook enkel van iemand komen die een grap wilde uithalen met de mensen hier, maar daar kon de bol niks mee, hij vertelde enkel wat hij wist. "Verder zullen jullie het zelf moeten redden." En weg was de kleurende bol, zonder klap of flits was de magie opgeraakt.

Eric:

De man keek onbegripvol naar de bol want hoe het spreken? "Het is niet aan mij hoe jullie met deze waarschuwing omgaan, wel weet ik dat leiders van grote rijken dit als onzin kunnen beschouwen. Het gevaar is dreigend, maar niemand weet met hoe veel ze zijn. Wel moeten jullie onthouden dat niet iedereen met magie uit de twaalf rijken hier aanwezig is, dus niet ieder ander met magie behoort tot het gevaar." Was dat alles? Dit ding waarschuwde hun en liet ze voor de rest aan hun lot over. "We weten niet eens waar ze vandaan komen en het eerste zullen aanvallen of welke rijk als eerst proberen over te nemen?" De bol zweefde al weg terwijl Eric nu met nog meer vragen zat. "Wat denk jij erover?" Zijn groene ogen waren nu gericht naar het meisje met nog steeds een kap over haar hoofd getrokken. Hij kon haar niet zien, behalve op haar kin, mond en neus na. Hij zag haar ogen niet eens. Zou zij niet één van de dertiende rijk zijn? Waarom deed ze zich anders zo verbergen voor personen die zo te zien hier geen kwaad in hun zin hadden.

Kirsten:
De vrouw luisterde naar de man zijn woorden want blijkbaar zou hij wel ten strijde gaan als het nodig zou zijn. Moest ze zich nu verplicht voelen? Wie hielp haar jaren terug toen zij in de problemen zat? Iedereen wist het maar niemand durfde in te grijpen tot het te laat was en de schuld in haar schoenen werd geschoven. Mensen waren niet te vertrouwen en zou het moment daar zijn dan wilde ze alleen hun eigen hegje redden. Kirsten stond op het punt te antwoorden toen de bol naar haar toe zweefde. Haar pupillen werden een slag groter terwijl zij haar hand meteen naar haar dolk reikte. Wat moest het zo dichtbij? Toen de bol begon te spreken verslapte haar greep op haar dolk omdat ze er nu geen gevaar in zag. Nog niet tenminste. En weg was de kleurende bol, zonder klap of flits was de magie opgeraakt. Verbaasd keek Kirsten oplettend om zich heen want waar was de bol naartoe gegaan? Verdwenen? "Dit meen je niet. Het laat ons gewoon zo achter?" Ze keek Zilan aan. "Ik zal geen poot uitsteken voor een ander. Als jij hun leven red en op dat moment jij gevaar loopt? Hun zullen omdraaien en wegrennen. Vecht voor jezelf" Kirsten floot waardoor je een harde drakenkreet hoorde. Haar duistere draak landde neer op de lege plek. "Het stomste is om mee te vechten voor personen die het toch niet waarderen. De sterkste overleven"

Lyra had, vanuit de boom waar ze in was geklommen, aandachtig geluisterd naar de bol. Ze vertrouwde niks snel, maar op de een of andere manier voelde de bol vertrouwd aan. Ze keek achterom, om te kijken of Nevada er nog steeds was, die haar glimlachend aankeek. Ze sprong uit de boom, en kwam - zonder te vallen - aan op de grond met een licht huppeltje. Ze keek even om naar het gezelschap waar ze tussenstond en voelde zich meteen niet meer op haar gemak. Lyra's linkerhand ging meteen naar haar linkerzijde, waar haar boog hing. Toen haar vingers de vertrouwde draad voelden, liet ze haar ingehouden adem uit. Ze liet haar ogen rusten op alle andere mensen om haar heen. Ze kende hier niemand en wist dat dit haar reisgezelschap zou zijn. Ze wist niet wat ze zou denken, behalve dat niets er echt betrouwbaar uitzag. Ze draaide zich elegant om en liep vluchtig richting Nevada. "Blijven of teruggaan?" fluisterde ze naar hem. De witte draak blies wolkjes uit zijn neus. "Blijven."

Kirsten schreef:

Eric:

De man keek onbegripvol naar de bol want hoe het spreken? "Het is niet aan mij hoe jullie met deze waarschuwing omgaan, wel weet ik dat leiders van grote rijken dit als onzin kunnen beschouwen. Het gevaar is dreigend, maar niemand weet met hoe veel ze zijn. Wel moeten jullie onthouden dat niet iedereen met magie uit de twaalf rijken hier aanwezig is, dus niet ieder ander met magie behoort tot het gevaar." Was dat alles? Dit ding waarschuwde hun en liet ze voor de rest aan hun lot over. "We weten niet eens waar ze vandaan komen en het eerste zullen aanvallen of welke rijk als eerst proberen over te nemen?" De bol zweefde al weg terwijl Eric nu met nog meer vragen zat. "Wat denk jij erover?" Zijn groene ogen waren nu gericht naar het meisje met nog steeds een kap over haar hoofd getrokken. Hij kon haar niet zien, behalve op haar kin, mond en neus na. Hij zag haar ogen niet eens. Zou zij niet één van de dertiende rijk zijn? Waarom deed ze zich anders zo verbergen voor personen die zo te zien hier geen kwaad in hun zin hadden.

Snow zette haar vraagtekens bij wat de lichtbol hen vertelde. Ze zou niet weten wat ze met deze informatie moest, als het al allemaal waar was. Ik weet in ieder geval zeker dat mijn stiefmoeder dit als onzin zou beschouwen, Zei ze wat lacherig tegen Fírnen. Die snoof, wat hij waarschijnlijk alleen deed om een gniffel in te houden, wat zijn mening over haar stiefmoeder was hetzelfde. Ik denk wel dat het serieus is, ik denk niet dat de lichtbol slecht in zijn zin had en om nou zoveel moeite voor een grap te doen. De mensen hier zijn ook allemaal veilig, antwoordde hij met zijn gedachten. Snow knikte en schrok op toen de man met zijn groene lokken weer tegen haar praatte. Ze haalde haar schouders op en kwam overeind. Haar handen gingen met lichte twijfel naar haar kap, maar omsloten hem uiteindelijk toch om hem naar achteren te duwen. Haar fijne gezicht kwam tevoorschijn en ze keek de man met haar zachte ogen aan. 'Fírnen zegt dat de bol waarschijnlijk serieus is. Maar ik zou niet weten wat ik ermee moet. Ik bedoel, het is logisch dat er van ons wordt verwacht dat wij het land beschermen, maar hoe we dat moeten doen?' Zei ze met een glimlachje erachteraan. 'Ik neem aan dat jij nu een soort van bondgenoot bent?' Zei met een vragend gezicht en stak haar hand uit. 'Snow.... en dat daar is Fírnen.' Met haar andere hand wees ze naar de draak met zijn witte oranje veren.

Bij de naam Firnen keek Eric even verbaasd maar schakelde al gauw en begreep dat zij daarmee haar draak bedoelde. Haar ogen waren prachtig om naar te kijken. Ze had een paar prachtige grote ogen waarvan de kleur tussen reebruin en goudbruin zit, echt heel bijzonder. Eric had zoiets nooit gezien en het herinnerde hem aan Marlene die ook zo’n unieke ogen had. Dit meisje was de eerste die hem dat gevoel terug gaf wat hij jaren had gemist. Haar gezicht had iets onschuldig, zachts en Eric kwam tot het conclusie dat zij echt een klassieke schoonheid was. Hij voelde zich een beetje ongemakkelijk omdat hij vandaag niet bepaald de ‘netste’ kleding droeg. Hij had beter in een pak moeten komen. “Voor iedere vraag is er een antwoord. Voor ieder onwetendheid is er altijd een weg. We moeten het ombekende pad gewoon belopen en we zien wel wat er gebeurd” De vrouw stelde zich voor met de naam snow, sneeuw. Haar naam beviel hem wel en dat was maar zelden. “Snow” herhaalde hij zachtjes, nam haar hand vast, bracht het naar zijn lippen en drukte er een kus op als een echte heer. “Aangenaam kennis te maken Snow, mijn nieuwe bondgenoot” Eric schonk haar een van zijn charmante glimlachen en liet langzaam haar hand los. Hoelang had hij al niet meer de zachte huid van een vrouw gevoeld? Dat had hij altijd prettig gevonden. “Aangenaam Fírnen. Ik zou jullie graag aan mijn draak willen voorstellen maar die laat zich niet graag zien op een plek waar veel mensen zijn of andere mede draken. Wat voor soort is het?” vroeg Eric geïnteresseerd.

Een zachte gniffel ontsnapte er uit Snow's mond toen de man was uitgesproken. Zou deze man altijd zo in raadseltjes spreken? Ze liet haar blik even snel over hem heen glijden. Ze wist niet hoe ze de man moest samenvatten, maar dacht dat als ze er een woord voor moest vinden dat dat 'apart' zou zijn. Ze had nog niemand ontmoet die er zo uitzag, want ook al was het een man, toch waren de lijnen in zijn gezicht niet zo grof als ze bij een man hoorden te zijn. Ze glimlachte even toen hij haar hand kuste, iets wat haar deed denken aan het paleis. De meeste mensen durfden haar toen niet eens aan te raken, maar bogen vaak gewoon voor haar. Ze liet haar hand zakken en draaide zich naar waar Fírnen nog steeds naar hen zat te kijken. Hij knipperde even met zijn ogen en snoof als teken van begroeting. Snow grinnikte en zei tegen Eric:' Fírnen is een zielendraak.' Ze wist niet of hij wist wat het was, maar besloot het ook niet verder uit te leggen als hij er niet naar vraagde.

En als uit het niets was het lichtpuntje, het bolletje dat hen de weg wees verdwenen. Verbaast haalde Morach zijn schouders op. Hij had geen idee wat er op dit moment gaande was en vertrouwde het ook niet helemaal. Ze hadden zo een lange reis gemaakt en dat stopte hier zo plotseling? Dat klopte toch niet? Voorzichtig liep hij een aantal passen dieper het bos in, terwijl Aminta het voor zichzelf gemakkelijk maakte op de grond; haar poten had ze onder haar kop gelegd en haar ogen waren gesloten. Hij kon het haar eigenlijk niet kwalijk nemen: Zo een goeie conditie had ze nou ook weer niet.
'Hallo, is daar iemand?,' vroeg hij onzeker, alsof alle plekken waar de zon niet kwam waren veranderd in een angstaanjagendere vorm van zichzelf, wat hem de bibbers kon gaan geven wanneer hij nog lang alleen zou zijn.
Er werd in eerst instantie niet geantwoord op zijn roepen. Toch hoorde hij iets verderop nog een paar stemmen, waarna hij opgelucht op het geluid af liep. Aminta verroerde zich niet meer, maar leek wel aanwezig te zijn. Dat was ook niet zo gek, zelfs zij had door dat er soortgenoten in de buurt waren. En dat leek ze nou niet echt leuk te vinden.
Op de open plek stopte Morach, keek om zich heen en zag twee mensen staan. 'Hallo,' zei hij glimlachend. Het waren zo te zien jonge mensen, nooit veel ouder dan dat hij was. De man had opvallende groene haren, maar zag er niet onaardig uit. Het meisje zou je met gemak beeldschoon kunnen noemen, met haar prachtige donker gekleurde haren en bijzondere bruine ogen, die niet onvriendelijk de wereld in keken. Even was hij overdonderd van dit bijzondere gezelschap. 'Hallo,' zei hij voorzichtig. Nog meer mensen stonden op de open plek, alsof er iets bijzonders aan het gebeuren was. Een reünie of zo. Hij snapte er niks meer van. 'Wat is er aan de hand,' vroeg hij dus maar. Het kon hem op dat moment niet schelen wat mensen van hem dachten. Morach wilde zo snel als hij kan weer op weg naar huis, naar zijn vader, die nu helemaal alleen voor het haardvuur zat.

Eden klakte geïrriteerd met haar tong. De reacties van de mensen om haar heen zinde haar niet helemaal, nog altijd verbaasd en onduidelijk. Het leek haar zo klaar als een klontje. Ze hield echter haar mond, hoewel dit erg lastig was. Vooral toen er een nieuw gezicht aan kwam die vroeg wat er allemaal aan de hand was, moest ze zichzelf tegenhouden een hand voor haar hoofd te slaan. Met een draai keerde ze haar rug naar de mensen op de openplek, Edens roze haren danste met haar mee. "Megu, het lijkt me duidelijk. Laten we gaan." Zei ze tegen haar draak die nog altijd in de lucht rondcirkelde. Nu naderde zij de grond en haar grote gestalte landde op de open plek. Eden aaide liefkozend over haar flank, Megurine was altijd de enige die haar alleen met haar aanwezigheid al kon opvrolijken. Megurine vond het altijd zonde dat Eden zich zo naar gedroeg tegenover mensen, maar was altijd begripvol en stond aan haar zijde. Eden zou niet weten wat ze zonder haar moest.

Satir liet Ziron het bizarre licht volgen, al beweerde de draak niks te zien. Zuchtend veranderde het gevaarte van richting. “Had dat dan wat eerder gezegd, we zijn nu al uren onderweg,” bromde het beest, terwijl dikke rookspiralen uit zijn neus de lucht in klommen. Ziron was overduidelijk niet geamuseerd. Satir reageerde niet, wellicht hoorde hij het gebrom simpelweg niet, of misschien zweeg hij wel met opzet. Hoe dan ook, zijn gedachtes waren al snel niet meer bij het zwevende lichtje, maar bij de gebeurtenissen van eerder die avond. Ik begrijp het niet, wat is er gebeurd? Ik heb niks anders aangepakt dan normaal, op deze manier werkte het altijd. Of is dat juist het probleem geweest? Werden we –

Ruig werden zijn gedachten verstoord. Ziron apprecieerde het gemijmer op zijn rug niet en had besloten een soort wake-up call te maken: op hoge snelheid cirkels vliegen. Zoals altijd wanneer Ziron dit uithaalde, voelde Satir zich misselijk. Hij was nooit een goede ruiter geweest, zijn maag kon het gehobbel in het zadel niet hebben. Voor draken gold min of meer hetzelfde: in het begin werd hij al ziek als hij alleen maar aan vliegen dacht. Gelukkig raakte hij snel gewend aan het gewiebel, maar na zo’n actie kwam zijn laatste maaltijd vaak naar boven. Helaas gebeurde dat de laatste tijd vrij vaak.

“Waar was dat nou weer voor nodig? Je weet toch dat ik rechtdoor altijd verkies boven zinloos rondjes vliegen? Wil je die dubieuze soep van de waard soms over je heen?” Ziron maakte een hijgend, verstikt geluid. Het klonk zowel als een grom als een onderdrukte lach. Satir besloot dat het waarschijnlijk dat tweede was en waarschuwde: “Ik doe het zo hoor! Kom, vlieg nou maar gewoon door, hoe eerder we er zijn, hoe beter.”

Hij sukkelde in slaap, voordat hij zijn gedachtegang weer op kon pakken. Hoe lang hij sliep, kon hij achteraf niet precies zeggen. Het konden enkele uren zijn, maar ook een minuut. Het meeste van die nacht was een waas. Zijn gedachten bleven niet lang op hetzelfde hangen. Het ene moment zag hij het weer voor zich, die zwartgeblakerde hand, maar tegelijkertijd dacht hij het mysterieuze licht te zien. Angstig en in een slecht humeur, zweeg hij een tijdje.

Net zo plotseling als hij zich voor het eerst bewust werd van de lichtbol, merkte hij dat het zich verplaatst had. Het leek alsof het een soort sprint had genomen en nu hing het in de verte boven een groot woud. “Ziron! ZIRON! Het licht is gedaald, daar, het zweeft nu daar boven het bos, daar, in de verte!” Satir merkte pas dat de draak geslapen had, toen deze geeuwend enkele meters hoogte verloor. Normaal had dit tot een knallende ruzie tussen het paar geleid, meestal met overmatig gebruik van kreten als ‘jij doet ‘t ook’(Ziron), ‘onverantwoordelijk gedrag in de lucht’(Satir) en meerdere grove uitspattingen(van beide kanten). De draak had zijn verdediging al klaar, maar de aanval van zijn mens bleef uit. De draak haalde opgelucht adem en vloog in een hoog tempo richting het lichtje dat hij niet kon zien. Hij begon zo langzamerhand te denken dat Satir slechts een hersenspinsel zag.

Toen ze op de open plek aankwamen, was deze verlaten, op een klein dier na, dat wegsmolt in de donkere schaduwen van het woud toen Satir van Ziron’s rug klom. Het beestje bleef doodstil; het durfde nauwelijks te ademen. Het maakte zich klein, om op te gaan in zijn omgeving. Het bolletje vacht en de open plek in het bos versmolten, werden één. Het was als een steen in de muur: je ziet hem, het is onmisbaar als je blik er overheen glijdt, maar je bent je niet echt bewust van je waarneming. Eenzelfde trucje gebruikte Satir ook vaak, maar dit keer werd hij er zelf mee in de maling genomen. Nadat de draak weer opsteeg om te gaan jagen(van vliegen, zeker met Satir op zijn rug, kreeg hij ontzettende honger) en Satir onder een struik gekropen was, hobbelde het diertje snel weg, terug naar zijn hol in het slapende woud. De volgende dag zou het, samen met zijn vriendjes, haar ogen uitkijken.

Satir schrok uren later wakker. Hij hoorde iets, maar kon het niet meteen plaatsen. Mensen!, realiseerde hij zich een moment later. Bedekt met kippenvel gluurde hij onder zijn struik vandaan. Mensen, mensen en draken en nog meer mensen en draken. Fijn, leuk, prettig, plezant. Hij was als de dood dat iemand – of, nog erger, iets – zijn knorrende maag zou horen. Nergens voor nodig, Ziron zou het nog niet merken als hier een enorme klok zou luiden.

Hoewel hij niet kon verstaan wat de mensen zeiden( en ook niet via zijn telekinetische krachten kon achterhalen wat er allemaal in hun hoofd omging, iets wat hem van deze afstand niet zou lukken, maar wat hij ook niet zou durven. Stel dat ze het zouden merken? Wat als het allen tegen één zou worden? Hij zou geen schijn van kans hebben, zelfs niet met Ziron aan zijn zijde. Waar is hij eigenlijk?), hoorde hij het geluid dat het licht maakte, luid en duidelijk in zijn hoofd.

Hij vond het vreselijk. Iets totaal onbekends was via een sluiproute zijn ziel binnengekomen en had zich daar zonder dat hij het door had ingenesteld. De ‘stem’ waarmee het licht ‘sprak’ deed hem ineenkrimpen. Het was jong en oud, man en vrouw, levendig en doods tegelijkertijd. Alles wat een stem kan zijn en meer zat in dat geluid gevangen. ‘Tijd’, dat was het woord waarmee Satir het later zou beschrijven.

Niet wetende wat hij zou moeten doen, bleef Satir nog een tijdje onder de struik liggen. In een impuls kroop hij onder de struik vandaan en in een soort roes liep hij de open plek op. Met nog duffe ogen van het slapen en met takjes in zijn haar zag hij hoe Ziron aan de horizon verscheen en met een hoog tempo de open plek naderde. De aanblik van zijn donkerrode draak deed hem op de een of andere manier terugdenken aan de hand in de zak. Hij viel op zijn knieën en niet veel later landde de draak beschermend om hem heen.

Morach was eigenlijk een beetje teleurgesteld in de andere mensen op de open plek. Niemand leek echt interesse in hem te tonen of hem te willen helpen. Hij wist ook wel dat hij er vandaag niet op zijn best uitzag, maar ze zouden toch in ieder geval kunnen zeggen waar dit alles over ging. Hij voelde gewoon dat zij meer wisten dan hij.
Het meisje met het kauwgom roze haar, dat hem eigenlijk, totdat ze bewoog, nog niet was opgevallen liep naar haar draak toe toen en leek geïrriteerd te zijn. "Megu, het lijkt me duidelijk. Laten we gaan." zei ze, wat hij niet echt vriendelijk over vond komen. 'In plaats van te vertrekken kan je ook zo vriendelijk zijn anderen, die minder weten dan jij, in te lichten over de dingen die ik niet weet en de reden waarom iedereen hier is.' zei hij, licht geraakt. Hij was nou ook niet altijd de gezelligste, maar dit ging hem wel een beetje ver. Tot nu toe was er nog niet echt iemand die hij echt aardig vond. Tot overmaat van ramp kwam er nog een jongeman tevoorschijn vanuit de bosjes, die na enkele seconden al ter aarde viel. Vervolgens ging zijn enorme, knalrode draak die zelfs in het donker nog zou opvallen, om hem heen zitten en probeerde zo iedereen op afstand te houden. Dat begint goed.

De hand van Eden bevroor tegen Megu's flank aan. "Eden, doe rustig, er zijn veel mensen nu." Megurine praatte rustig in haar hoofd, maar Eden wilde niet naar haar luisteren. De jongen sprak haar aan op haar gedrag, terwijl hij te laat was? Ze draaide zich om naar de jongen. Haar haar en jas dansten mee met haar bewegingen. Met een uiterst koude blik in haar ogen keek ze de jongen aan, wat dacht hij wel niet? "Het spijt me zeer, maar ik geloof niet dat ík degene ben die te laat is," kwam er geïrriteerd, maar toch kalm over haar lippen. Ze sloeg haar armen over elkaar heen en besloot niet gelijk ruzie te maken. Daar hadden ze namelijk ook helemaal niets aan. "Daarnaast ben ik hier niet om vriendelijk met mensen te zijn," voegde ze eraan toe. Het was toch allemaal nep. Mensen waren nep en ze wilde er zo min mogelijk mee in contact komen. Even keek Eden verbaasd op zodra er iemand tevoorschijn kwam en neerviel. Dat was een aparte manier om binnen te vallen, in ieder geval heel veel beter dan deze jongen deed. Ze haalde even diep adem om zichzelf te kalmeren en keek de jongen met sceptische ogen aan. "Het komt erop neer dat er mensen zijn die je willen vermoorden, om zo ons land in beslag te nemen en dat jij ervoor moet zorgen dat je mooie hoofdje er niet af valt." Haar stem had een sarcastische ondertoon, maar ze had zich erbij neergelegd dat het wel nodig was dat mensen wisten wat er net was verteld. Zij schoot er niets mee op als ze dingen voor mensen ging achterhouden, ook al irriteerde deze jongen haar nu al mateloos. Ze wist dat ze elkaar moesten kunnen helpen, als de tijd daarvoor kwam. Eden rekende nooit graag op andere mensen, maar ze wist ook dat ze niet alles in haar eentje aan kon. Ze was best realistisch en niet koppig genoeg om het helemaal alleen vol te houden.

Lyra keek naar de situatie voor haar. Een meisje met felroze haar en een jongen met bruin haar praatten tegen elkaar, hun stemmen kalm, maar het klonk eerder als een discussie. Ze liep naar de twee toe. "Niemand is hier om vrienden te maken. Maar dat betekent niet dat je zo koppig en afstandelijk moet zijn. Ik weet ook niet waarom wij nou net hier zijn gebracht, maar er is dus een reden. Dus hou even je mond dicht en probeer samen te werken," siste ze naar de twee. Lyra voelde een lichte windvlaag in haar rug en ze wist dat Nevada niet blij was. Lyra besloot om zich er niks van aan te trekken en keek met een boze blik naar het meisje. Oh, if glares could kill. Ze ging aan de kant van de jongen staan. "Ik heb alleen maar het einde van het bericht gehoord. Hoe zit het met jullie?"

Megurine begon te merken dat mensen zich tegen Eden keerden, nu al? Meestal pushte ze Eden om het goede te doen, maar ze kon er niet tegen als mensen zich zo tegenover haar gedroegen. Ze stapte een stukje naar voren en kleurde een donkere dreigende kleur. Een korte waarschuwende grom kwam over haar lippen om duidelijk te maken dat ze rustig moesten doen. Eden hief haar hand om Megu tot stilte te manen. Ze kon het zelf wel aan. Langzaam haalde ze haar schouders op en wendde zich tot het meisje. "Vertel me niet wat ik moet doen, wijsneus." Ging het wijfie nu echt een beetje de held uithangen? Daar zat ze niet op te wachten. Ze had net besloten een beetje normaal tegen de jongen te doen, maar dat was nu al helemaal ver te zoeken. Ze haalde een hand door haar roze haren en zuchtte. "Dit gaat zo niet werken," mompelde ze tegen zichzelf. Ze dacht niet dat ze het ooit met deze mensen kon gaan vinden op een zakelijke, normale manier. "Wat ik net zei; er zijn mensen die ons willen vermoorden, om zo onze rijken in te nemen en je moet er dus voor zorgen dat je hoofd er niet afvalt," herhaalde ze met een zucht.

Morach zuchtte diep. 'Nee, sorry. Ik kan er ook niet aan doen dat mijn draak scheef...' Hij stopte midden in de zin, hij had geen zin om de relatie met zijn draak uitgebreid te bespreken met deze mensen. Waarschijnlijk wilden ze toch niks met hem te maken hebben, dus ging dat helemaal niks aan. Aminta had zich niet meer laten zien, het kon haar allemaal weinig schelen en ik had geen zin om ruzie te krijgen met de draak van het rozeharige meisje, haar draak kwam schijnbaar wel voor haar op. En draken hebben nogal scherpe tanden.
'Ik heb nu wel door dat ze van plan zijn mijn kop er af te hakken. Gelukkig zit die van mij niet heel los op mijn romp,' zei ik, terwijl ik lichtjes lachte. Onbewust greep mijn hand heel even naar mijn zij, waar de drie gouden werpmessen keurig opgeborgen waren. Enkel zijn hand gleed er heel even overheen, maar hij wist zeker dat het de anderen ook opgevallen waren. 'Het spijt me, kunnen we alsjeblieft doorgaan,' zei Morach knorrig, hij had hier nu al helemaal geen zin meer in. Als het hier zo door zou gaan, zou hij terug naar huis gaan. Lopend nog wel, want Aminta zou het niet kunnen opbrengen hem weer op haar rug te nemen en met hem weg te vliegen, waar ze weer dag in dag uit in de weilanden moet doorbrengen, ze vond er geen zak aan. Hij kon daar ook niks aan doen, hij moest immers voor zijn vader zorgen, en Aminta had hem nooit echt heel erg gemogen. Als ze nu naar huis zouden gaan, zou hun relatie er niet beter op worden. 'Ik heet Morach,' zei hij een beetje spijtig, hij was liever niet de eerste geweest die zich aan de anderen had voorgesteld.

Lyra keek achterdochtig naar de jongen die met zijn hand over zijn goudkleurige messen streek, zoals zij net ook had gedaan met haar pijl en boog. Ze vertrouwde haar gezelschap niet en al helemaal het meisje met de roze haren niet. "Ik ben Lyra." Haar stem bleef kalm klinken. Ze keek naar het meisje en haalde haar rechterwenkbrauw op. Ze probeerde zich niks aan te trekken van het meisje, want ze werkte Lyra al sinds het begin op haar zenuwen. "Uit welk rijk kom je, Morach?" vroeg Lyra aan de aardig-uitziende jongen. Ze had zich voorgenomen om wat opener te zijn tegenover andere mensen, dus de jongen was misschien een goed begin.

Eden gaf de jongen een sceptische knipoog zodra hij begon over het feit dat zijn hoofd niet te los op zijn romp zat. "Ik zou toch maar oppassen," voegde ze eraan toe en merkte al dat het meisje niet heel gecharmeerd van haar was. Dat maakte niet uit. Eden was toch niet van plan een vriendschap te sluiten met dit meisje. Blijkbaar had die toch al haar conclusies over haar getrokken. Ze zuchtte even terwijl ze een hand door haar haren haalde. Moest ze zich nu maar gewoon voorstellen? Nee, daar had ze geen behoefte aan. De mensen zouden haar later wel leren kennen. Ze draaide zich weer om richting Megurine die weer naar een roze kleur was veranderd. "Kom, laten we gaan." Haar stem was zachter geworden zodra ze tegen Megu sprak. Haar ogen stonden liefdevol. Megu had het immers voor haar opgenomen en dat was een fijne gedachten voor haar. Ze liep naar haar toe en aaide haar over haar koppie.

Morach zuchtte diep, nu wist hij nog niks. Alleen iets over losse hoofden en iets over een 13e rijk. Doelbewust ging hij op de grond zitten. De jongen die was omgevallen liet zich niet meer zien.
Om het er nog eens goed in te wrijven kwam Aminta op dat moment de open plek op gewandeld, met een hooghartige blik in haar ogen die hem zoiets vertelde als "Ik zei het toch, er was niks aan de hand." ze gaapte eens diep, strekte haar voorpoten en ging liggen. Haar ogen gleden waakzaam over de open plek, vooral de op dit moment roze draak hield ze goed in de gaten, alsof die haar elk moment kon gaan aanvallen. Hij had niet echt het idee dat ze hier voor hem was gekomen, dus draaide hij zich van haar af. Hij was toch niet van plan vrienden te maken vandaag. Vrienden konden je alleen maar laten zitten, kenden je nooit écht goed. Zelfs Aminta wilde liever niks met hem te maken hebben. Dat scheen een soort zielsverwant te zijn, dus dat wilde behoorlijk wat zeggen.
Van pure frustratie liet hij zich achterover vallen in het gras, zijn handen onder zijn hoofd gevouwen en kijkend naar de lucht. Daar vlogen nog enkele draken rond, en voor even wilde hij een van hen zijn. Vrij als een vogel met een echte vriend voor het leven.

Kane en Lucian hadden stilletjes geluisterd naar de lichtbol op een afstand. Kane had de bol al een tijdje gezien en was hem gevolgd. een waarschuwing? Was er gevaar? of zou het komen? Lucian leek ook verontrust te zijn over de inhoud van de boodschap. Het betekende zeker niets goeds. Kane en Lucian waren een beetje op afstand gebleven. Beide wisten niet wie de mensen in het midden van het bos waren en of ze te vertrouwen waren. Het was dus maar beter om voorzichtig te zijn.
Opeens duwde Lucian Kane naar voren. Kane protesteerde, maar Lucian had hier geen boodschap aan. 'Die mensen zijn hier om dezelfde reden als wij. Ze kunnen ons helpen' Kane rolde met haar ogen. 'Als zij ons konden helpen zouden zij hier niet staan' Ze liep toch verder. Ze was wel benieuwd hoe de rest van de groep met het bericht van de bol om was gegaan. Ze mengde zich in de groep en probeerde de stemming te peilen...