Open-trainingsveld - Rijk van de Weegschaal

Hoog in een boom zat Lewis verstopt. Ongeveer een halfuurtje geleden was hij hierin geklommen. Hij was wat wezen wandelen in het bos, toen was hij op dit open veld gestuit. Het was een bizar gezicht. De mensen die aan het trainen waren, massa's. Het sloeg nergens op in zijn hoofd. Toch had hij een gevoel dat dit belangrijk was voor het dertiende rijk. Deze mensen waren duidelijk niet zo georganiseerd als dat zijzelf waren. Iedereen deed maar wat, zo leek het in elk geval in zijn ogen. Toch waren er hier zoveel mensen met krachten dat het hem lichtelijke beangstigde. Niet dat hij dat ooit zou laten merken. Terwijl hij zich nog verwonderde over wat er op het veld gebeurde vroeg hij zich af of hij zich onder de mensen moest mengen. Zou hij opvallen? Zouden mensen aan zijn neus kunnen zien dat hij van het dertiende was? Of zouden ze hem accepteren en met hem trainen? Hij had werkelijk geen idee, twijfelend bleef hij dus maar in zijn boom zitten.

De vrouw zwaaide tak naar tak, sprong van de ene boom naar de andere boom terwijl haar draak Rage boven de bomen vloog. Het had een aantal dagen geduurd maar nu was ze dus eindelijk aangekomen op de plek waar je schijnbaar goed je magie kon trainen. Ze nam een aanloop van een dikkere, langere tak en sprong naar de dichtstbijzijnde boom. Verbaasd keek de vrouw op als zij landde vlak naast een jongen die al in de boom was verscholen. Haar heldere, groene ogen keken de man voor kort aan voordat ze uit de boom sprong en netjes op de grond belandde. Nu eventjes de bladeren uit haar blauwe haren en zij begon al richting het open-trainingsveld te lopen. Zij keek naar Rage die alles nauwlettend in de gaten hield want hij vertrouwde niemand behalve zij dan. Zij maakte gauw een hoge paardenstaart, deed haar vest uit en communiceerde kort met haar draak. "Geen mensen opeten" Waarschuwde ze nogmaals.

Lewis keek even verschrikt op toen er een vrouw naast hem landde. Ze had hem kort aangekeken maar doordat ze net zo snel verdwenen was als ze was verschenen vroeg hij zich even af of ze wel echt was. Hij volgde haar met zijn ogen, zijn interesse was gewekt in haar. Hijzelf bleef in de boom zitten. De vraag of hij mee zou gaan trainen was verdwenen, nu wilde hij alleen maar weten wat deze vrouw zou gaan doen. Hij was benieuwd.

Zij voelde de ogen van de jongen in haar rug brandden. Sinds de jaren wist ze gewoon of iemand haar bekeek. "Blijf je mij bekijken of ga je zelf ook actie ondernemen?" Haar stem klonk niet al te vriendelijk maar dat was Kirsten gewoon. Na alles wat zij had meegemaakt was haar houding niet de vriendelijkste of zo open. De vrouw ging naar een vijver waar meerdere personen bezig waren met hun watersturen. Sommige deden hij vrij aardig, andere waren gewoon een ramp en de meeste die zaten te staren naar hun spiegelbeeld durfden niet? De vrouw droeg dus nu alleen een zwarte top met een simpele jeans en stevige laarzen eronder aan. Zij creëerde langzaam een persoon van het water, een soort gedaante met allemaal tentakels. Dat werd haar tegenstander. Hij zou iedere aanval die zij deed blokkeren. Het kostte ontzettend veel energie om zoiets te maken maar zij trainde niet graag tegen echte personen.

Lew draaide met zijn ogen. Hij zou niet op haar in gaan. 'Ik blijf wel kijken,' zei hij bars tegen haar. Hij had geen zin om te trainen, eigenlijk wel maar hij had geen zin om met de vijand te trainen. Natuurlijk wist niemand dat hij de vijand was, en hij zou hen ook niet moeten zien als de vijand. Alleen was het nu eenmaal zo. Alleen was niemand zich er bewust van.

De vrouw had zijn antwoord niet meer eens kunnen horen omdat ze gewoon was doorgelopen. Ze had haar dolk in haar handen en concentreerde zich op haar 'spiegelbeeld' van water. Ze rende op het 'ding' af, gleed onder zijn benen vandaan en stak de dolk recht in de hals van het ding. Bij iedere correcte aanval zou het ding kleiner worden en uiteindelijk zou een plasje water over blijven. Het haalde uit met zijn tentakels, zij deed een stap achteruit en gaf hem een high kick. De meeste keken verbaasd naar hoe zij überhaupt zoiets wist te creëren. Voor heel even was zij haar concentratie kwijt waardoor ze werd vastgepakt en een aantal meters verderop werd neergegooid. "Oef..." De vrouw staarde voor kort naar de lucht, kwam weer overeind en schoot een aantal waterballen die het ding gemakkelijk wist te blokkeren. "Verdorie..." Haar hand oog coördinatie was niet goed genoeg. Haar aanvallen moesten sneller. Dat moest zij dus verbeteren.

Lewis keek, bewonderd al zou hij dat niet toegeven, naar de vrouw die net naast hem was komen zitten voor een paar secondes. Ze had haar element goed onder controle. Het was grappig om te zien hoe mensen om haar heen op haar reageerde. Ze keken haar aan alsof ze het achtste wereldwonder zagen. Hij besloot dat hij haar moest onthouden voor het dertiende rijk, ze was een goede tegenstander. Iemand die mensen uit het dertiende zou kunnen uitschakelen als ze niet sterk genoeg waren. Hij besloot dat hij meer van haar moest weten en sprong dus soepel uit de boom. Hij liep rechtstreeks op haar af. 'Zin in een oefengevechtje?' vroeg hij toen aan haar.

De vrouw speelde even met haar lip piercing terwijl zij naar haar creatie keek in de verte. Het stond gewoon op haar te wachten voor een volgende aanval. Ze stond op om haar kleren af te kloppen en hoorde een stem zo uit het niets. Haar groene ogen die omringd waren door zwarte eyeliner en oogpotlood keken de man aan. "Oefenwedstrijd?" Ze liet het ding 'smelten' en liet het water in haar fles sturen. "Waarom ook niet?" Ze bekeek de jongen eventjes van top tot teen om in te schatten of hij een 'waardige' tegenstander was. Hij was niet de breedste, wel langer als haar en hij had iets duisters. Kirsten vroeg zich af van welke rijk hij afkomstig van. "Kies maar een 'gebied' waar je wilt vechten. Als ik jou was zou ik het beste het gebied van je element pakken. Sta je tenminste in je voordeel"

'Ik geef jou de keuze,' zei hij tegen haar. Hij ging haar niet meteen de troef die hij in handen had weggeven. Zij wist niet welke kracht hij had, en dat wilde hij nog eventjes zo houden. 'Ik neem aan dat je deze plek kiest gezien het feit dat je kracht water is,' zei hij tegen haar. Hij had zijn rugtas afgedaan en keek nu naar de vrouw met een lichtelijk glimlach. Hij had een simpele gevechtsriem om, die droeg hij eigenlijk altijd. Daarin zaten een aantal messen en werpsterren. 'Gebruiken we ook wapens?' vroeg hij voordat ze begonnen.

"Aan mij de keuze? Aah dit vindt ik nu leuk. Ik kies dan voor de pilaren van de luchtmeesters. Diegene die eraf valt heeft verloren neem ik aan? Dat maakt het gevecht een stuk interessanter. Ik kies bewust niet voor mijn stuk want dan ben ik in het voordeel en dat is ook zo saai" (de pilaren zijn dan echt hoog, en je moet je voortbewegen door op pilaar naar pilaar te springen. Sommige hebben een wat verdere afstand anderen niet). Maar misschien was de jongen een luchtmeesters en had ze nu al zeker verloren want die kon haar zo ervan afblazen. "Ja wapens" Ze keek even over haar schouder waar haar kruisboog zat gevestigd. De dolk had zij in een koker gerust aan haar riem. Dus hij zou niet weten wat voor wapen ze precies hanteerde tot het gevecht zou beginnen. "Zullen we dan maar?" Kirsten begon al te lopen.

Lewis lachte eventjes kort. Hij vond het grappig dat het meisje niet voor haar eigen kracht ging. Natuurlijk bracht hem dit ook in een nadeel, stiekem had hij een klein beetje hoogtevrees. Hij zou zich er wel overheen zetten, het was belangrijk om zijn angsten te overwinnen voordat de rijken in een echte oorlog belandde. Zolang had hij de tijd niet meer helaas. 'Prima,' zei hij tegen haar. Hij liep met haar mee naar het lucht gedeelte. Hij had nog een aantal andere wapens bij zich maar die had hij in zijn tas laten zitten. Dat waren meer de wapens die je bij een grondgevecht zou gebruiken.

Na enkelen minuten kwamen ze aan bij de pilaren. Enkelen luchtmeesters keken hun aan. Kirsten sprak met haar ogen wat betekende dat ze een stuk nodig zouden hebben. Een jongetje, ongeveer een aantal jaartjes jonger knikte en de luchtmeesters gingen verderop bij de andere pilaren verder. "Het zou lastig zijn als we elkaar allemaal in de weg stonden" zei ze simpel. "Ik neem de Noordse kant van de pilaren" Kirsten begon te rennen, zakte een beetje door haar knieën en sprong. Sommige pilaren waren twee meter, andere drie maar je had er ook van 6 of 7 meter tussen. Vallen was dus pijnloos. Ze klom behendig naar de top van haar 4 meter pilaar en probeerde haar balans te zoeken om er niet af te vallen. Ze speelde een klein beetje vals want zij had gekozen voor de wind mee richting in plaats van de wind tegen. "Klaar?"

Lewis had door waar ze mee bezig was. Hij voelde de wind kort aan. Als hij een hoge pilaar zou nemen zou de luchtstroom zijn wapens naar lager brengen. Hij moest dus zorgen dat hij een hogere pilaar had dan het meisje. Damn, dacht hij kort. Dat betekende dat hij zichzelf verder moest pushen dan hij in eerste instantie had gedacht. Toch liet hij zich niet kennen en koos een van de hoogste pilaren die er waren. Hij klom erin en ging toen staan. De wind was hier harder dan beneden maar echt last had hij er niet van. De jongen had een goede balans ontwikkeld in de laatste paar jaren. 'Klaar,' riep hij haar toe. Hij wist dat hij haar het voordeel van de wind een klein beetje ontnomen had doordat hij hoger stond dan haar.

Haar mond vertrok, haar zelfverzekerde blik vervaagde langzaam. Hij had haar door. Het was dus niet de domste en daar had Kirsten toch even de fout gemaakt. De jongen had het hogerop gezocht waardoor haar voordeel dus een stuk minder werd. Welke wapens hij nu gebruikte, raken zouden ze zeker desondanks de tegenwind. Bij het woordje klaar sprong Kirsten al gauw van pilaar naar pilaar. Dit verschilde niet veel als jezelf voortbewegen door de bomen. Het principe was hetzelfde, als je maar goed landde anders viel je eraf. Ondertussen pakte ze haar kruisboog en schoot een aantal pijlen zijn richting op. Kirsten was een aanvaller, wachtte nooit af en sloeg meteen toe.

Lewis was een strateeg, hij liet zijn tegenstander beginnen. Express zo kon hij zien of ze van het aanvallende of afwachtende typ waren. Dit meisje was zeker aanvallend. Hierdoor besloot hij zo min mogelijk van pilaar naar pilaar te springen, springen zou alleen maar extra risico's meebrengen. Toen de pijlen op hem afkwamen dook hij ineen. Hij had een werpster in zijn hand en schoot deze op Kirsten af. De dingen waren flinterdun en in de zon meestal lastig te zien, maar kirsten had ze kunnen zien aankomen doordat hij een werpbeweging had gemaakt.

Hij leek haar pijlen met gemak te ontwijken. Oké... Hij schatte bepaalde situaties in en hij was nog steeds op dezelfde pilaar. Iemand die zijn brein gebruikte. Hij maakte een soort beweging waarvan ze dus wist dat hij iets naar haar ging toegooien. Door middel van watersturen ving ze zijn ster op want het water was als een hand gecreëerd. Ze bekeek de ster en stopte het in haar zak. Misschien dat hij die straks terug wilde hebben. Ze maakte een zweep van water, klom een pilaar hoger en sloeg met haar zweep zijn kant op.

Hij baalde ervan dat zijn ster geen doel trof. Hij wist natuurlijk dat hij niet kon verwachten dat elke aanval raak zou zijn. Zeker niet bij iemand zoals haar. Hij keek kort om zich heen om de omgeving in te schatten. Beneden stonden een aantal omstanders te kijken naar hen gevecht. Hij hield Kirsten in de gaten. Lewis besloot dat het niet belangrijk was dat ze zijn krachten kende. Hij richten zijn gedachten op die van haar, zodat hij haar gedachten zou horen. Hopelijk zou hij haar een stap voor kunnen blijven. Toen de zweep van water op hem af kwam stuurde hij een aantal vuurbollen erop af zodat het water zou verdampen.

Haar ogen werden een slag groter wanneer haar zweep verdampte door zijn gloeiende hete vuurballen. "Vuur" sprak ze zachtjes uit. Nog een voordeel want een straal met water kon een vuurstuurder nooit tegenhouden met zijn element. De vrouw sprong omhoog, pilaren steeds hoger en hoger totdat ze een pilaar voor hem stond op dezelfde hoogte. Ze keek naar haar fles waar niet meer zoveel water in zat. Zij was nog niet zo goed dat zij water uit lucht kon halen. Ze besloot haar dolk eens te voorschijn te halen. Eerst schoot ze een aantal pijlen op hem af met haar kruisboog, in de tussentijd sprong ze zo op zijn pilaar. Nu stonden ze ook in oog. "Hallo" haar ogen schitterde net zoals smaragd stenen. Ze greep hem bij zijn middel, trok hem mee en viel met hem samen naar achteren van de pilaar af.

Lewis zag de pijlen op hem af komen. Hij schoot er een aantal vuurbollen naar toe, een aantal pijlen verbrandde daardoor. De laatste paar ontweek hij door omlaag te bukken. Hij zag hoe Kirsten naar zijn pilaar sprong. Voordat ze stevig genoeg zou kunnen staan sprong hij naar de zijkant waar een andere pilaar stond. Hij had gezien dat ze een dolk tevoorschijn had gehaald en haalde nu zijn eigen messen tevoorschijn. Hij keek haar recht in de ogen omdat de pilaar niet ver van elkaar af stonden. Hooguit een halve meter. In zijn ene hand hield hij zijn mes, met de andere vormde hij een kleine vuur muur die hen een stuk van elkaar scheidde zodat Kirsten niet weer gemakkelijk naar hem toe kon komen.

Haar kaken waren nu steviger op elkaar van ergernis. Hij haalde nu zelf ook messen tevoorschijn. Interessant. Eens kijken hoe goed hij was. Ze stuurde een straal water die om zijn enkel wikkelde die ervoor zou zorgen dat hij zijn balans zou verliezen. Zij haalde uit met haar dolk, richting zijn schouder, eens kijken of ze hem zou raken want de afstand tussen hun was minimaal. Je kon elkaar zo raken als je het goed deed. Ze hield wel zijn kleine vuur muur in de gaten maar door het water om haar hand te laten rusten kon zij zich niet verbranden. Vuur... Het herinnerde aan haar brandwonden, aan die avond. Maar nu moest ze zich concentreren.

hoe kan haar water door zijn muur van vuur???
__________
Lewis voelde hoe het water om zijn enkel kwam te liggen. Hij bleef staan en omvatte zijn been met vuur, hij zou zich niet branden omdat hij het onder controle had. Alleen hierdoor verdween de muur van vuur, en was hij geconcentreerd op zijn been. Natuurlijk miste hij dat Kirsten een mes naar hem gooide en pas op het allerlaatste moment zag hij het ding aankomen. Hij kon nog net een stuk op zij, hij stond nu balanceren op de rand maar het mes had wel een lelijke snee achter gelaten op zijn arm. toen het mes weg was ging hij weer op zijn pilaar staan en gooide enkele werpsterren die hij uit zijn zak haalde naar Kirsten toe. Ook stuurde hij een aantal vuurballen naar haar, alles op verschillende hoogtes zodat ze niet kon bukken of springen om de dingen te ontwijken. Ze zou moeten verplaatsen naar een andere pilaar of haar kracht moeten gebruiken om alles te blokkeren, natuurlijk zou dat zwaar zijn. Hij schatte haar wel in als iemand die dat zou kunnen.

Heel simpel. Ze heeft water om haar hand zeg maar, een soort waterlaag. Als ze dus aanvalt dan kan ze met die hand vlug door de muur van vuur. Eenmaal de hand terug is het water natuurlijk wel verdamp maar haar hand nog intact. Maar dat is wel kwesties van secondes. En betreft dat water om zijn enkel? Je zei muur toch Dus dan stuur je daar simpel om heen
____
Het water om zijn been verdampte gelijk wanneer dat in contact kwam met zijn vuur. Dat was de laatste druppel geweest uit haar fles dus haar watersturen kon zij niet meer gebruiken. Dat was wel jammer. Ook was de vijver te ver weg en ze kon nog niet van zo'n afstand sturen. Nee Kirsten was nog niet zo goed. Haar ogen schitterde toen ze zijn schouder had geraakt en stopte haar dolk weer weg. (ze gooide de dolk niet trouwens xD) Op dat moment zag ze de werpsterren en het eerst wat ze deed was naar een andere pilaar springen. Natuurlijk werd ze door de werpsterren geraakt. Ze kreeg een aantal sneeën op haar armen en een stuk van de stof van haar broek was kapot. Vervolgens kwamen de vuurballen zo op haar af. Doordat ze een trauma had door het vuur zag je meteen angst in haar ogen, ze verstijfde. Ze werd meteen geraakt en vloog van de pilaar af. Ze wist zich net aan een andere pilaar vast te houden en voelde het branden tegen haar huid. Nee, niet nog meer brandwonden dacht de vrouw bij zichzelf. Ze tilde zich zelf overeind en sloot haar ogen. Alles begon langzaam te helen. Dit kostte tijd en energie dus Lewis had de kans om haar nog eens te kunnen aanvallen.

Lewis hield zijn vuur wat kleiner omdat hij zag dat Kirsten niet goed weg kon komen. Natuurlijk niet zo dat ze niet van de pilaar af viel maar wel dat ze zich niet te ernstig zou branden. Onder bij de pilaren zag hij al genoeg luchtmeesters die zouden zorgen dat Kirsten niet te hard zou vallen. Hij wilde niet dat ze iets brak ofzo, het was maar een oefenwedstrijd. Hij sprong naar de pilaar waar ze aan hing. Alles wat hij had gedacht had hij in een paar secondes gedaan. Het was misschien gemeen wat hij nu deed maar hij liet zijn handen warm worden, er straalde hitte vanaf maar niet zo dat je eraan kon branden. hij hield zijn handen bij die van haar zodat ze het gevoel zou hebben dat ze zich brandde. Het maakte alleen geen wonden. Perfect dus.

Haar groene ogen gloeide een beetje door de helingskracht wat ze gebruikte. Langzaam trok de pijn weg en voelde ze haar energie steeds minder worden desondanks dat ze nu was geheeld. Ze wilde zich op trekken maar voelde plotseling een hitte bij haar handen. Haar ogen werden een slag groter terwijl ze Lewis nu recht in zijn ogen aankeek. "Wil je het zo spelen..." Ze liet een hand los, zwaaide ermee en greep zijn onderarm vast. Kirsten moest snel handelen anders zou haar hand nog verbranden. Ze trok zichzelf omhoog door Lewis als een soort touw te gebruiken. Nu stonden ze op een pilaar met zijn tweeën, erg smal dus. Je merkte dat haar ademhaling zwaarder klonk als voorheen. Ze haalde uit met haar vuist want ze wilde hem een stoot recht in zijn gezicht geven. Misschien raakte hij uit balans en viel hij dan zelf van de pilaar af.