Rijk van de Kreeft - Het Heuveleiland

Midden in één van de rivieren van het Rijk van de Kreeft ligt een eiland. De rivier stroomt er vrolijk omheen. Het is een gigantisch rotsblok waar in de loop van eeuwen zand is achtergebleven, ook aarde en waar uiteindelijk planten zijn gaan groeien. Er staan geen hoge bomen, dus vanaf deze heuvel kan je de hele omgeving zien.

Personen:-
Regels:-

Emily voelde de ferme vleugelslagen van Araluen. Het voelde fijn en rustgevend. "Je bent fantastisch Lue" fluisterde ze. Araluen maakt een vreemd geluidje en het leek bijna alsof ze bloosde. Emily begon hardop te lachen. Ze was vrolijk, dat kwam niet vaak voor. "Wat denk je ervan om hier even te stoppen? Het ziet er mooi en rustig uit." Stelde Emily voor. Araluen knikte instemmend. Met een spiraal beweging landde ze soepel tussen de bomen. Emily sprong van haar rug in het gras.

Afgelopen nacht had Vic stroomopwaarts bij de rivier de nacht doorgebracht en vanmorgen had hij besloten via diezelfde rivier verder te reizen. Darsol, zijn draak, had zichzelf verandert in een steenbok met een groene vissenstaart en natuurlijk had hij nog steeds zes vleugels, die geel waren. Vic had alleen zijn zwembroek aangedaan en op de rug van dit wonderlijke wezen gaan zitten. Darsol was nu al de hele dag aan het zwemmen en zodra het eiland in zicht kwam, bedacht hij om uit te gaan rusten. Hij klom op de kant en met zijn zes vleugels en twee poten klom/vloog hij omhoog, zijn vissige achterlijf erachteraan bungelende. Boven op de heuvel sprong Vic van zijn draak, die geen draak was, af, en Darsol ging in het gras liggen.

Emily liep vrolijk tussen de bomen door. De natuur maakte haar rustig. Eigenlijk had ze gewoon zin om keihard rond te rennen en te gillen en heerlijk gek te doen. Hmm, ja dat leek haar wel wat. Ze keek om naar Araluen die speels naar de takken van de bomen hapte. "Lue? Wat vind jij ervan? Zal ik het doen?" Normaal gesproken was Emily niet zo uitbundig. Daar schaamde ze zich voor. Het verbaasde haar echter niet toen Araluen instemmend knikte. Araluen hield ervan om Emily uitdagingen te laten voltooien, zoals jezelf los durven laten. Emily grijnsde en nam een diepe hap lucht waarna ze als een ramp debiel begon rond te rennen. Ze schreeuwde het uit van blijdschap.

Victor en Darsol schrokken allebei op toen ze iemand hoorde schreeuwen. Het leek een schreeuw van blijdschap, maar je wist maar nooit. Vic griste zijn pijlenkoker en boog bij Darsol vandaan en legde meteen een pijl aan. Hij kon binnen een seconde spannen en raak schieten en hij miste nooit. Ook Darsol kwam in actie. Van steenbokvis veranderde hij eerst in een steenbokvis van licht. Dat licht herschikte zich in de vorm van een draak en zo ontstond er een draak van vlees en bloed. Een knalrode draak met zes vleugels en ogen gemaakt van licht. Er scheen op licht uit zijn neusgaten en uit zijn mond, want deze draak spuwde geen vuur maar licht, als een soort laser. Zachtjes liep Vic in de richting van het geschreeuw. Tussen de bosjes door zag hij een meisje dat het uit stond te schreeuwen. Hij hield zich verborgen en voelde dat Darsol achter zich ongeveer hetzelfde deed, al was dat voor een draak moeilijker.

Heerlijk was dit gevoel. Het gevoel dat ze alles kon doen wat ze wilde. Dat ze zich niet hoefde te schamen voor wie ze was. Emily stopte met schreeuwen en hijgde. Er verscheen een brede glimlach op haar gezicht en ze liet zich achterover in de bladeren vallen. Araluen gniffelde. Ze vond het fijn om Emily gelukkig te zien.

Speels als hij was gleed Darsol tussen de bosjes door naar het meisje en haar draak, vooral naar de draak. Hij keek naar hen met zijn ogen van licht en snuffelde. Vic verscheen nu ook uit de bosjes, met zijn pijl op zijn boog. Hij dacht het meisje ergens van te kennen, maar hij wist niet waarvan. Ze had niet aan tafel gezeten bij Zenan, dacht hij. Maar ja, hij onthield ook niet alles. Dat deden alleen wonder mensen. Vic keek een beetje vragend naar het meisje. Wie ging er nou vrijwillig de longen uit haar lijf schreeuwen.

Emily schrok op toen Araluen in een aanvallende houding sprong. Ze keek op en zag een jongen staan met pijl en boog. Hij had ook een raar vliegend ding bij zich wat waarschijnlijk een draak moest voorstellen. Emily herkende de jongen nog wel. Hij was een van Zenans mensen, net als zij. Toch durfde ze zich niet te ontspannen. Je wist maar nooit wat mensen deden. Dat je aan dezelfde kant stond betekende niet dat je elkaar niet kon vermoorden. "H-hoi." Stamelde Emily en ze stond op. Verlegen keek ze in het rond en klopte ze haar kleding schoon.

Vic ontspande zijn boog en keek nog eens goed naar het meisje. Ze was wél bij Zenan geweest. "Hoi," zei hij terug, niet heel erg enthousiast. "Jij was toch ook bij Zenan?" Hij vroeg het maar voor de zekerheid. Als hij nu te veel aan haar vertelde, was er maar één pijl nodig om dat ongedaan te maken. En misschien vijf voor de draak, maar hij had ook Darsol bij zich. Maar hij meende haar nu toch echt te herkennen van de bijeenkomst van hun grote leider, dus het zat wel goed.

"Ehm ja, jij toch ook?" Vroeg Emily voorzichtig. Je wist maar nooit wat ze zouden doen in dit land. Vriend of vijand. Emily hield de boog goed in de gaten, ze voelde het gevaar van dat ding. Het kon haar doorboren weet je... Met één enkel schot zou ze dood zijn. Haar zwaard tikte licht tegen haar been. Had ze het maar gepakt. Zij stond hier nu ongewapend. Bloot. Naakt.

"Ja," zei Vic, die het nu goedkeurde en de pijl terug in de koker stopte en ook zijn boog op zijn rug hing. "Maar waarom stond je hier zo te schreeuwen? Dat zette mij aan tot rondrennen met een geladen boog." Hij glimlachte. Darsol, die nu ook geen gevaar meer zag, liep langzaam dichter naar de draak toe. Net was hij nog in staat geweest lasers te schieten als het dier iets onverwachts zou doen, maar dat verwachtte hij nu niet meer. Vic stapte ook uit de bosjes en keek naar het meisje. "Ik ben Vic, trouwens."

New ~

Stilletjes zat ze er maar. Haar kap voor het eerst sinds enkele dagen van haar hoofd af. De littekens in haar eens zo gave gezichtje en hals werden zichtbaar. Haar groene ogen die gesprankeld hadden als die van een naïef kind stonden hard en kil. Haar handen waren verborgen in handschoenen en haar haren droegen een blonde kleur. Haar lichaam was beveiligd met een harnas. Zo zat ze er, op een van de rotsen terwijl ze nadacht. Over waar ze heen kon en nog belangrijker, hoe ze wraak kon nemen. Haar vingers gleden zacht over de plek waar het brandmerk van haar vader zat. Iets dat direct zichtbaar zou worden als haar handschoenen uitgetrokken werden. Maar dat gebeurde niet. Sheila zorgde daar wel voor. Onrustig keek ze rond. Dain was vertrokken na een ruzie. Sinds het incident, zoals Sheila het noemde, hadden ze steeds vaker ruzie. Ze trok zijn bezorgdheid niet en liep dan vaak een stuk weg om te kalmeren. Haar woede had ze niet onder controle en haar krachten daarbij ook steeds moeilijker.

Alexis liet zich meevoeren door het water uit de rivieren. Het was relatief lekker weer en door haar krachten kreeg ze het niet heel koud in het water. Haar doel was het kleine eiland in het midden van de rivier. Het zag er leuk uit, maar ze had Carlos niet kunnen overtuigen het water in te gaan. De angsthaas. Aangezien ze lager was dan het eiland zelf, kon ze niet zien dat er zich al een gestalte bevond. En als zou ze Sheila zien, herkennen was een ander verhaal.
Alexis zag dat ze het eiland naderde en begon richting de kant te zwemmen, wat nog niet heel gemakkelijk ging door de stroming. Uiteindelijk wist ze zich op de kant te hijsen en nam daar even de tijd om op adem te komen.

Stilletjes pakte ze steentjes op en gooide die in het water. Ze voelde hoe de wind met haar haren speelde en sloot haar ogen even genietend. Het was prettig om zo alleen te zijn en zo alleen te zitten. Tot ze geluiden horen. Verbaasd keek ze op. Ze stond op en kwam overeind. Met een strenge blik keek ze naar de zwartharige vrouw die ze zag. Doordat ze enkel zag herkende ze de vrouw niet direct. Maar het betekende dat er iemand was op het eilandje dat al niet zo groot was. Dus begon ze zich te verbergen. Ze pakte haar mantel op en deed haar kap over haar hoofd. Stilletjes, hoewel ze toch geluid maakte door rollende steentjes, stapte ze wat weg. Ze had geen behoefte aan gezelschap, totaal niet. En zeker geen gezelschap dat probeerde op zulke eilandjes te komen. Dat moest vast iets te betekenen hebben.

Alexis aandacht werd getrokken door het geluid van rollende steentjes, het waren er net wat teveel om door een vogel gemaakt te zijn. Onderzoekend stond ze op, aangezien ze enkel haar zwemkleding droeg, wilde ze liever niet verrast worden. Alexis ging niet graag van het slechtste uit, maar je moest altijd op je hoede blijven als je in onbekend gebied terecht kwam. "Is er iemand?" leek uiteindelijk dan ook de meest logische vraag die Alexis kon bedenken, want met haar blote voeten wilde ze niet eerst voor niets alle rotsen op klimmen.

Ze verstijfde enigszins bij de woorden van de vrouw. "Ja.." Zei ze zacht en ze gromde even om haar eigen antwoord. Ze stond op en draaide zich terug. Met kille ogen bekeek ze de vrouw die ze nu kon herkennen. Grommend keek ze even naar de jonge vrouw, die ze nog wel herkende. Het was de vrouw van het andere rijk.. Daar was ze niet geheel blij mee. Met enige onzekerheid bekeek ze haar. Ze stond ver boven de vrouw door de rotsen nu, bovendien was ze totaal in haar eigen element. De rotsen.. Ze pasten bij de aarde. Grijnzend keek ze naar de vrouw.

Alexis zag een blonde vrouw, daar bleef het grotendeels bij. Ze herkende haar niet, logisch toch? Alexis was op een hele andere plek en verwachte Sheila hier niet tegen te komen. Met haar rode haren, had Alexis haar wel herkend. Maar nu ze een volledige metamorfose was ondergaan was ze voor Alexis zo goed als onherkenbaar. In haar ogen leek de vrouw wel gek, met de grijns op haar lippen stond ze hoog boven haar op de rotsen. "Alles goed, honey-love?" was dan ook haar vraag, terwijl ze toch haar handen klaar had, om snel te kunnen reageren met een paar pijlen van glas, als dat nodig was.

Bij de woorden honey-love liep er een rilling langs haar rug. Met een beweging van haar voet kwam er een rotsblok omhoog met een scherpe punt. Met een gevaarlijke blik keek ze naar de vrouw. "Laat dat glas zakken!" Er waren vele dingen aan haar veranderd, veel dingen maar niet haar stem. Deze stem klonk enkel iets meer gebroken. Ze zuchtte even en keek haar aan. Haar handen verborgen in handschoenen en haar lichaam in een harnas. Ze had geen behoefte aan een gevecht sinds de vrouw niet de persoon was waar ze wraak op wilde nemen. Dat was enkel haar vader. Natuurlijk moest ze de vrouw eigenlijk wel uitschakelen, gewoon omdat ze bij het verkeerde rijk hoorde. Om die reden moest ze uitgeschakeld worden maar of Sheila daar zoveel behoefte aan had was nog niet duidelijk.

"Glas?" ze had nog helemaal niks tevoorschijn getoverd, en hoe wist de vrouw in hemelsnaam wat voor krachten ze bezat. Alexis had nog geen idee wie de vrouw was, "Misschien moet je je na laten kijken, je ziet dingen die er niet zijn." Door de houding van de jonge vrouw tegenover haar, gingen de haren van Alexis direct overeind staan en had ze geen zin om gewoon een vriendelijk gesprekje aan te knopen.

"Probeer me er niet mee aan te vallen. Je hebt het nu dan nog niet, maar ik heb geen behoefte om er door aangevallen te worden.' Zei ze scherp. Ze hield de aarde omhoog terwijl ze weg stapte, terug naar haar tas zonder ook maar een moment haar concentratie te verliezen. Ze zou doorgaan, al zou het het laatste zijn wat ze zou doen. Met een koele blik zocht ze even in haar tas. "Ik hoef me niet na te laten kijken Alexis. Ik ben niet gek," klonk het met een kille stem, "hoewel velen dat graag zouden zien." Maakte ze fluisterend haar zin af. Ze deed een kleine dolk aan de achterkant van haar riem, bij haar rug en liet langzaam de aarde wat zakken. Nu zou ze zich meer concentreren op de gedachten van de jonge vrouw.

Alexis begreep nog steeds niet waar ze het over had, maar toen ze aarde de lucht in liet vliegen nam Alexis het zekere voor het onzekere en liet twee pijlen van glas in de lucht voor haar ontstaan. Klaar om ze te gebruiken als het nodig was. Er ging een lampje branden toen de jonge vrouw haar naam wist te noemen. Hoe wist ze haar naam? Nog steeds viel het kwartje niet, maar na even diep graven in haar geheugen ging er een lampje branden. "Waar zijn je rode lokken, was je ze zat?" nog steeds was er niet echt een toon van angst te vinden in haar stem, eerder iets spottends.

Toen de vrouw met het glas haar eindelijk herkende gromde ze woedend. "Hou je kop dicht. Alsof jij er ook maar iets over weet." Zei ze kil. De vrouw had afstand genomen en had er daarmee voor gezocht dat haar littekens in haar gezicht, die haar vreselijk lelijk maakte en aangaven dat er wel heel wat meer was gebeurt dan een ander kleurtje in haar haren, verborgen waren voor de vrouw. De aarde hield ze omhoog. Ze was er totaal niet blij mee dat de vrouw dit zei, dit gaf haar nog een slechter gevoel en meer irritatie. Ze had er geen zin meer in, ze wilde niet vechten, niet met Alexis.

"Dat is waar, dat interesseert mij werkelijk geen bal." reageerde Alexis simpel, waarna ze een klein staptje naar voren deed, toen de vrouw de afstand tussen haar en zichzelf vergrootte. Aangezien de vrouw nog steeds de brokken aarde in de lucht hield, liet Alexis haar glas ook niet zakken. Hoewel een gevecht niet erg handig was, aangezien ze nauwelijks gekleed was en daardoor sterk in het nadeel was, zat het in haar natuur om een beetje te sarren.

Met een kille blik keek Sheila naar haar. "Ben je van plan op me te schieten?" Vroeg ze met een kille stem, geïrriteerd keek ze naar haar en beet even op haar onderlip. Moeizaam slikte ze even. Ze vond het helemaal niet prettig dat die vrouw er stond. Ze deed de spullen in haar tas. "Blijf uit mij buurt!" Zei ze fel, ze had er geen behoefte aan. Niet aan een gevecht. "Ik wil niet met je vechten. Ik bespaar mijn krachten liever voor wraak en niet voor jou." Zei ze kil. Ze slikte en beet op de binnenkant van haar wang. Ze wilde eigenlijk even niet.

Alexis haalde haar schouders op. "Wie weet." juist omdat ze hierdoor de vrouw irriteerde ging ze ermee door. Niet dat het heel verstandig was om nu in een gevecht terecht te komen met haar badkleding. Alexis bleef dezelfde afstand tussen hen in houden. "En op wie zou je dan zo graag je krachten op willen loslaten?"