Bos der verrassing - Het Rijk van de Ram

Op een aantal kilometers van de hoofdstad ligt een groot bos. Van ver af lijkt het dicht begroeid, haast niet doorgaan baar, maar schijn bedriegt. Wanneer je een stuk het bos in gelopen bent zie je dat het bos lang niet zo dicht begroeid is zoals het leek. Er zijn meerdere openplekjes waar je heerlijk kan liggen wanneer de zon schijnt. En een niet al te dikke bladerdak biedt genoeg schaduw als je dat nodig hebt op warme dagen. Naast dat zijn er vele smalle, kronkelige paadjes die je uitdagen ze te bewandelen om uit te komen bij kleine, heldere beekjes.




Aantal: Onbeperkt

Haar lange, blauwe lokken volgde sierlijk iedere beweging terwijl zij van tak tot tak sprong in de hoge bomen. Er werden pijlen op haar afgeschoten die zij gemakkelijk wist te ontwijken en een aantal element aanvallen. Door het water in haar flesje wist ze af en toe een schild te maken die deze aanvallen wist te blokkeren. Ze zakte iets door haar knieën in, sprong naar de volgende boom en klom hoger en hoger tot ze de top bereikte. Hier zouden ze haar moeilijk kunnen raken. Waarom had zij zichzelf laten zien? Ze ergerde aan haar eigen slordigheid. De vrouw keek hoe haar draak vele volgers, jagers en agenten met zijn duistere ballen tegenhield. Ja Rage wist haar precies te beschermen. Ze sprong van boom naar boom, klom van tak tot tak totdat zij het geluidje hoorde van een beek.
"My lucky day"
Kristen dook naar beneden, zwaaide aan een tak waardoor ze een salto maakte en zo in het water belandde. Water haar element. "Rage, verdwijn en kom weer wanneer ik jou roep" Rage deed wat hem werd gezegd en steeg op terwijl hij met een hoge snelheid wegvloog. Natuurlijk bleef hij in de buurt voor het geval Kirsten weer naar hem zou vragen. De mannen kwamen naar de beek aangerend maar zagen niets meer als een beekje. Niemand wist van haar element af of dat zij nu op de bodem zat van de beek. De mannen doorzochten de plek, vonden haar niet en rende gauw weer verder. Nu de draak weg was moesten ze er niet voor gaan zorgen dat zij daarmee kon ontsnappen. Een luchtbol omringde haar gezicht waar zij adem in kon halen. Hoelang zat ze daar nu al? 10 á 15 minuten? Kirsten besloot weer naar de oppervlakte te zwemmen en leek net een zeemeermin hoe zij haar haren naar achter gooide en zo bovenwater kwam. Haar groene, smaragd kleurige ogen verkende de omgeving maar de mannen waren nergens meer te bekennen. Ze zwom naar de kant, stapte eruit en haalde de water uit de kleding door simpel watersturing. Nu was zij weer droog van top tot teen.

Dani keek benieuwd om haar heen. Het rook hier verrassend fris, in tegenstelling tot de stad waar zij nog net was. Ze had wel zin in wat training zonder haar magie. Uiteindelijk besloot zij te kijken hoe goed zij in een boom kon klimmen. De laatste keer dat zij dat had gedaan was jaren geleden. Er was toch niemand afgezien van Tessriël, dus als ze viel kon ze haarzelf zachtjes uitlachen. Voorzichtig klauterde ze op een laaghangende tak. Tessriël ging loom liggen en bleef op een afstandje toekijken. Dani wou net op de volgende tak klimmen toen ze uitgleed. 'Vervloekt,' mompelde ze zachtjes. Plotseling hoorde ze in de verte stemmen. Ze versteende heel even, maar herstelde zich weer snel. Zolang ze Tessriël niet zagen was ze veilig. 'Verstop je,' zei ze zachtjes tegen Tessriël. Ze deed een oog open en sloot hem toen weer.

Umh... Trâm,
hier verloopt al een ontmoeting.
Voor nu even wil ik 1 op 1 doen,
dus graag niet meer reageren a.u.b.

Anders wordt het me beetje teveel schrijven.

Oke, sorry. Ik had het niet door.

Snel maar onhoorbaar bewoog de jongen zicht voort door het bos, zoals gewoonlijk geen paden volgent. Nee, paden waren niks voor hem. Ten eerste omdat dat veel te “opvallend” was, hij zou ongewild mensen tegen kunnen komen, ten tweede was er geen uitdaging. Een pad vertelde dat er al mensen voor hem waren geweest en dat het ergens naartoe zou leiden of juist niet. Dat was de reden waarom Zilan negen van de tien gewoon dwars door het bos heen struinde. Ook was het een perfecte training om geruisloos te leren lopen. Rennen in zijn geval. Bij het besluipen of bespioneren van een tegenstander was stilte van essentieel belang, iets wat hij een aantal jaren geleden al geleerd had. Echter kon het nooit kwaad zoiets nog eens extra te beoefenen.
Een kleine opening in het dak dat bestond uit takken, kon Zilan een moment naar boven kijken. Deze keer was Zoran niet zo dicht bij hem zoals het gewoonlijk altijd was. De bliksemdraak had zich verschanst tussen de wolken die zich in de lucht gevormd hadden. Voor hem geen probleem, zolang ze maar via hun gevoelens contact hielden. De één deed dat doormiddel van gedachten, de anders gewoon via woorden maar zij deden het met hun gevoelens. Op een één of andere manier waren ze vanaf de geboorte van Zoran met elkaar verbonden. Wanneer de één pijn had of in de problemen zat, kon de ander dat voelen. Hoe noemden ze dat ook alweer?
Onnatuurlijke geluiden trokken de aandacht van hem. Zijn gezicht draaide in de richting waar het vandaan kwam. Vluchtige voetstappen, vage gehaaste stemmen waaruit Zilan kon opmaken dat het wel zeker meer dan vier mensen waren. Vanwaar die ophef? Wat voor bijzonders was er aan de hand dat zoveel mensen bij elkaar waren? Normaal gesproken interesseerde hij zich daar totaal niet in, behalve nu. Tenslotte kon het toch geen kwaad om vanaf de zijlijn toe te kijken? Hij begon die kant op te rennen.
Maar bij aankomst bij een beek, kreeg hij door dat het verspilde tijd geweest was. De mensen waren verder gerent, compleet de andere kant op. Hmm… Toen pas viel hem een gedaante op die in zijn ooghoeken stond. Instinktief gleed zijn hand naar de katana dat rustte in een gitzwarte schede dat op zijn onderrug gebonden was. Wantrouwend keek Zilan naar de gedaante, tot hij besefte dat hij die jonge vrouw eens eerder had gezien. Ja, bij die ontmoeting met die vreemde bol. “Zat je in de problemen?” Vroeg hij.

Zij opende haar lege buitel die zij weer vulde met water en aan haar riem vestigde van haar broek. Ze begon haar schoenen een beetje schoon te maken omdat ze vuil waren geworden van het vluchten. Kirsten kon gemakkelijk met ze vechten maar ze was ze liever kwijt dan rijk. En de kans bestond groot dat ze dan met meerdere kwamen totdat ze was uitgeput en niet meer in staat was om te vechten. Ook wilde ze Rage niet in gevaar brengen want draken werden in deze tijd vaak gedood omdat ze als een gevaar werden gezien. Rage had vaker op het puntje gestaan van de dood omdat hij nou eenmaal niet de liefste was. Werd al snel agressief wanneer er vreemde in haar buurt kwamen. De vrouw liep een beetje rond om er zeker van te zijn dat de mannen niet meer deze kant op kwamen. Haar gehoor vertelde haar iets anders. Er kwam iemand van de andere richting. Voordat ze zich omdraaide werd er al tegen haar gesproken. Haar mondhoeken gingen iets omhoog omdat ze verwachtte dat het één van de wachters waren. Haar hand was op haar dolk gerust terwijl zij zich langzaam omdraaide. Toen zij zag dat het niet een van de wachters was fronste zij voor kort. "Hoezo?" Haar stem klonk net zo koud als het water op dit moment. Had zij deze jongen niet eerder gezien. "Ik ken jou ergens van" sprak ze zachtjes uit terwijl ze haar dolk nu losliet. "Hebben we elkaar al eens eerder ontmoet?" Haar groene ogen waren nu in de zijne gericht. Ja haar nieuwsgierigheid prikkelde nu een beetje. Plotseling wist ze het zelf al zonder een antwoord van hem. "Lichtbol... Ja jij was daar ook. Een van de twaalf rijken"

Water, het perfecte element om te experimenteren met zijn bliksem. Aangezien zijn elementaire nog niet zo best ontwikkeld waren, moest hij het slim spelen. En door slim te spelen zou hij de andere elementen gebruiken om een aanval effectiever uit te laten komen. Het was iets wat Zilan al uitgedacht had, maar nog nooit geprobeerd had. Vuur bij wind, al moest hij dat goed analyseren voordat hij dat ging gebruiken, en bliksem zou dodelijker moeten wezen door middel van water óf zijn katana. Zilan spande elke spier in zijn bovenlichaam aan zodra hij zag dat de jonge vrouw zich omdraaide. Hoewel ze elkaar eerder hadden gezien, was de reactie van een ander altijd moeilijk te peilen. Zeker omdat hij haar nog totaal niet kende. Haar naam nog niet eens wist. Koude woorden drongen zijn oorschelpen binnen. “Het was een gokje, meer niet,” antwoordde Zilan kalm. Niets was minder waar. Het was maar een gokje geweest, aangezien zij degene was die hier nog stond en dat groepje mensen pleite waren. Ach ja. Zo langzamerhand ontspanden zijn spieren met de seconde steeds meer. Stilletjes nam hij haar in zich op. Ja, wel degelijk dat dat die vrouw was die tegen hem gesproken had. Over Zoran en over wat hun beslissingen zouden zijn. Eenmaal knikte hij. “De lichtbol ja.” Het was nog altijd een rare ervaring geweest, maar iets wat Zilan wel serieus had genomen. “Maar we hebben elkaar nooit echt voorgesteld geloof ik,” sprak hij kalm. “Ik ben Zilan.” Namen deden er voor hem niet veel toe, het was alleen handiger dat wanneer je iemands naam hoorde, daarbij een gezicht kon voorstellen. Verder hechtte hij er niet veel waarde aan. Toen pas viel hem iets op. “Jou draak… Die is niet vaak bij je of wel?”

De vrouw nam de jongen goed in haar op. Zou hij jonger als haar zijn? Zijn huid zag er vrij bleek uit, hij had iets weg van een ninja. Hij beoefende zelfs de katana dus hij wist zichzelf wel te kunnen verdedigen. Een wapen wat vaak werd onderschat door de meeste. "Een gokje" Herhaalde de vrouw op een kille toon. Als hij verwachtte dat ze meer ging zeggen over de mannen dan had hij het goed mis. Ze ging echt niet vertellen dat zij al jaren voortvluchtig was omdat zij haar straf niet lang genoeg had uitgezeten. Of beter gezegd, ze wilde niet opgehangen worden. "De lichtbol... Nog steeds een vreemd verhaal, vreemde situatie en nog steeds tasten wij in het duister" Haar armen waren nu over elkaar gerust terwijl zij de man aankeek. "Dat klopt" antwoordde zij simpel. Wanneer hij zijn naam bekende maakte "Zilan" herhaalde zij zijn naam op een nu wat vriendelijke toon, althans een poging tot. "Kirsten" Geen aanstalten om hem een hand te schudden. Bij zijn vraag gingen haar mondhoeken iets omhoog. "Dat klopt. Hij is een draak van het duister. Die vertonen zich niet graag maar nu heb ik hem de opdracht gegeven om te 'verdwijnen' het is namelijk niet veilig hier. Niet voor hem met die mannen die hier rondrennen. Die zullen hem proberen te doden en dat wil ik niet riskeren. Waar is die van jou?"

Wat waren mensen de laatste tijd toch weer vriendelijk tegen mekaar, schoot er door zijn gedachten zodra hij haar kille toon hoorde. Was gewoon reageren tegenwoordig te veel gevraagd? Ach ja, weinig aan te doen. Ze zouden er vast wel hun redenen voor hebben, wat hij in een zekere zin respecteerde. Hij wist niets van deze dame en dus had hij nog geen recht haar zo snel te beoordelen. Dat was iets waar hij een vreselijke afkeer tegen had: iemand te snel beoordelen. Iemand een stempel geven terwijl dat misschien helemaal niet klopte. Een lichte zucht rolde over Zilan’s lippen. “Ach ja, dat veranderd vast wel.” Dat alles zou snel genoeg aan het licht komen, zolang je er maar naar opzoek ging. Het zou niet zomaar komen aanwaaien. Daar ging hij tenminste vanuit. Als dat het wel zou doen, zou het geweldig wezen. Maar goed, nooit teveel verwachten, dan werd je ook nooit teleurgesteld, zoals de oude vrouw hem altijd verteld had. Wijze lessen dat Zilan zo goed mogelijk in zijn achterhoofd hielt, het kon altijd van pas komen. “Aangenaam,” reageerde hij nadat hij haar naar gehoord had. Kirsten, onthouden. Kalmpjes keek hij haar aan, zwijgend om te luisteren naar wat ze te zeggen had. “Ah, een duistere draak.” Nog zo’n interessant type. “Niet de gemakkelijkste draken, nietwaar?” Eigenlijk wou hij nog een opmerking plaatsen over de mannen, maar hielt zich stil. Ze waren weg, voorlopig. “Daarboven,” terwijl Zilan dat zei, keek hij omhoog naar de stapel wolken. Niet dat er veel bijzonders te zien was, op enkele vogels na. “Fraaie dolk trouwens.” Geen wapen waar hij persoonlijk graag mee zou willen vechten, maar krachtig waren ze wel.

De vrouw keek af en toe naar de man maar het meeste van de tijd verkende zij de omgeving met haar ogen. Misschien kwam er straks nog een wachter en ze wilde niet voor verrassingen komen te staan. “Wie weet” Reageerde ze een beetje kortaf omdat je duidelijk aan haar zag dat zij niet bepaald luisterde. Haar houding was nog steeds gespannen en uiteindelijk voelde zij even aan haar rug. Haar kruisboog zat nog goed vast gelukkig. Deze gebruikte zij alleen in geval van nood. Zij had niet veel munitie, moest ze nog kopen maar dat ging moeilijk als ze telkens achter haar aanzaten. “Ja een duistere draak, Rage.” Zei sprak bewust de naam van haar draak uit want Rage betekende woede/uitbarsting. Zo kon je al snel tot je conclusie komen dat haar draak niet de liefste was. “Nee dat klopt inderdaad. Het heeft mij lang geduurd om Rage echt te ‘temmen’. Als sinds hij uit het ei kwam was hij heel lastig, luisterde nauwelijks en veroorzaakte overal problemen” Kirsten moest toch een beetje glimlachen bij deze herinneringen. “Aahh…” sprak de vrouw zachtjes uit terwijl haar hoofd naar boven waren gericht. Haar ogen bekeken de wolken en daar zag ze de draak vliegen en achter de wolken weer verdwijnen. “Hoe is het om een bliksemdraak op te voeden? Lijkt mij ook niet al te gemakkelijk en pijnlijk als je onder stroomt komt te staan” Haar groene ogen waren nu op de gezicht van de man gericht en vervolgens naar haar dolk. “Dankjewel” Op haar dolk waren verschillende watersymbolen ingegraveerd en de dolk had een zilver/blauwe kleur. “Met een dolk weet ik snel iemand te verwonden of af te leiden om mijn werkelijke wapen te gebruiken. Jij hebt een katana toch?”

Zijn wenkbrauwen fronsten even zodra hij doorkreeg dat ze om de zoveel tijd naar de omgeving aan het kijken was. Dat niet alleen, ze stond ook niet erg ontspannen. Wat was hier dat haar zo… Oplettend maakte? Zo waaks? Had het met dat groepje mensen te maken gehad? Die kans bestond, aangezien ze hem net al duidelijk had gemaakt dat haar draak niet veilig was. Kleine puzzelstukjes vielen op hun plaats, alleen was de puzzel nog lang niet compleet. Geduld hebben, wist hij, en dat wachten zou beloont worden, zolang hij zijn oren en ogen maar open hielt. “Pakkende naam.” Duistere draak met de naam Rage, ja dat was wel zeker een pakkende naam. Het sprak meteen over wat voor persoonlijkheid die draak had. Moedersliefste zou het dus niet wezen. “Respect daarvoor, aangezien het je wel gelukt lijkt te zijn.” Ongetwijfeld dat dat een moeilijke tijd geweest moest zijn. Draken waren niet de gemakkelijkste wezens op aarde, hoe lief leuk en aardig ze ook konden zijn. Maar goed, ergens was dat ook met mensen. Zo verschillend, toch ook zo gelijk. Bij haar vraag moest Zilan even nadenken. “Het begin was pijnlijk geweest. Elke keer wanneer ik hem aanraakte zette hij me onder stroom. Maar zodra ik erachter kwam dat bliksem mijn bijkracht was, leerde ik ermee om te gaan. Vanaf toen ging het allemaal wel… Gemakkelijk.” Niet helemaal waar. Er waren genoeg momenten geweest dat hun communicatie totaal verkeerd liep of dat Zoran weigerde iets te doen. Heel even glimlachte Zilan, waarna hij zijn blik richtte op het levendige water. “Je dolk, is het zwaar?” Dodelijk waren ze, alleen leken ze zo… Onhandig. Hij was meer gewend aan lichtere wapens. “Ja, een katana,” bevestigde hij haar vraag. Aangename wapens, licht en scherp. “Fijn wapen, makkelijk te onderhouden.”

"Ja hé? De eerste keer wanneer hij een woede aanval kreeg en mij aanviel met een duistere straal wist ik het meteen. Hij was nog klein dus het was eerder een soort duister vonkje want echt een straal kon je het toen niet noemen. " Kirsten dag nog zelf aan de dag toen ze nog kind was en begon te huilen omdat hij haar aanviel. Daarna gaf ze hem een oorvijg en wist Rage niet wat hem overkwam. Wat een tijden, toen waren er nog geen zorgen. "Ja na een aantal jaren wist ik hem eindelijk commando's te kunnen geven. Echter werd onze band ook sterker dus dat zou ook wel deels meegeteld hebben." Kirsten luisterde geïnteresseerd wat vrij zelden voorkwam omdat het haar meestal niet interesseerde wat anderen haar vertelden. "Interessant. Dus jij zou mij hier zo onder stroom kunnen zetten? Wel toeval dat jij en je draak over dezelfde kracht bezitten. Vind dat wel uniek" Bij zijn vraag keek ze naar de dolk. "Nee niet echt. Dit ding is veel zwaarder" Ze haalde de kruisboog van haar rug. "Hier zijn er maar 3 van gemaakt en staan bekend om het schieten van meerdere pijlen in 1 seconde" Ze deed hem weer terug op haar rug vestigen. "Niet echt een wapen voor een vrouw" Ze lachte even spottend want Kirsten was nu eenmaal niet de vrouwelijkste die hier rondliep. "Ik heb al eens met een katana getraind maar dat moet je echt liggen. En.... Ik had het geduld er niet voor om er mee te oefenen. Misschien ben ik niet zo'n zwaard type"

Vic had zich uitgekleed en was in het zonnetje in een waterval van een beekje gaan liggen. Het was heerlijk, de hitte van de zon en de koelte van de beek tegelijkertijd. Naast hem lag een andere jongen, die redelijk leek op Vic, met paars haar, een groene huid en rode ogen. Dit was de draak Darsol, dat kon je zien aan de rare kleuren en de zes grote, oranje vleugels die uit zijn rug groeiden. In tegenstelling tot Vic hield hij niet zo van stilliggen. Hij had het nog geen vijf minuten uitgehouden naast Vic en was daarna op zijn hurken gaan zitten en probeerde babyvisjes te vangen. Ook dat vergde te veel concentratie, dus hij was opgevlogen en sprong van steen naar steen over de beek. Vic keek soms op, omdat zijn draak door zijn nieuwsgierigheid soms te ver afdwaalde en omdat een paarsharige, groene, naakte jongen met zes grote, oranje vleugels wel heel veel aandacht trok.

Sheila dwaalde door het bos. Ze was echt heel erg moe en gapend kwam ze tussen de bomen vandaan. Ze rekte zich uit waarna ze rond keek. Ze was uitgekomen bij een beekje en zonder rond te kijken had ze haar tas neergezet. Op het moment dat ze ook rond begon te kijken zag ze twee jongens, waar een ervan helemaal naakt was. Onbedoeld kreeg ze er rode wangen van. "Stoor ik?" Vroeg ze nerveus. Verlegen keek ze even naar de twee jongen waarna ze haar tas even pakte om haar waterzak eruit te halen. Ze had echt vreselijk dorst. Moeizaam keek ze toen weer even verlegen naar de jongens. Haar rode haren zaten hier en daar een beetje bijeen maar niet veel. Waarna ze even weg keek, ze voelde zich best ongemakkelijk maar het bos had zijn naam eer aangedaan. Dit was een hele grote verrassing voor haar. Ze grijnsde even bij die gedachte.

Door het geluid van de waterval hoorde Vic niet dat er iemand was gekomen en hij bleef lekker stil liggen. Het schuim dat het water maakte bij het in het lagere bassin storten maakte verhulde dat hij ook geen kleren had en dat vond hij wel best, als hij had geweten dat er iemand was. Darsol wilde wel iets zeggen, maar dat kon hij niet omdat hij een draak was. De groene jongen met paars haar en oranje vleugels deed dus wel zijn mond open, maar er kwam een duidelijk drakengeluidje uit. Dat hij een draak was, was ook de reden dat Darsol zich niet schaamde, dit was niet zijn eigen lichaam. En kleren kon hij niet maken bij het veranderen, omdat die niet hoorden bij dat waarin hij veranderde. Dus was hij naakt, tenzij hij kleren van Vic leende.

Sheila slikte ze even. Ze merkte wel op dat de jongeman, als dat het al was, niet normaal was omdat hij oranje vleugels had. "Hallo?!" Ze verhief haar stem wat en liep verder naar de waterval waar ze erachter kwam dat er nog een andere jongen was. Ze stond aan de rand van het water. Gekleed in een kort topje en een dunne broek keek ze naar de jongen. "Stoor ik?" vroeg ze nogmaals, ditmaal ook met een hardere stem. Ze keek even naar de jongen en slikte even. Ze keek even rond en schaamde zich nog steeds een beetje. Ze slikte en ze knielde tijfelend even neer om haar waterfles vulde. Ze vroeg zich af o ze nog steeds niet hoorbaar was. Ze beet even op haar onderlip en keek naar de naakte jongen. Ze was dan wel naakte mannen gewend maar zo schaamde ze zich best wel.

Nu ze dichterbij was hoorde Vic haar wel. "Oh, hallo," zei hij terwijl hij rechtop ging zitten en naar het meisje keek. "Nee hoor, je stoort niet." Hij keek even naar Darsol, die naar hen toe kwam vliegen. Het water stortte nu neer op Vics schouders en hoofd, iets wat eigenlijk ook best aangenaam was. Hij zag hoe het meisje twijfelde of zich schaamde of iets dergelijks en hij kreeg een glimlach op zijn gezicht. Het was best grappig om te zien dat hij zo iemand in verlegenheid kon brengen, door gewoon even geen kleren aan te hebben. Hij vulde voor haar de waterfles door er water in te sturen, dan was ze sneller klaar en kon ze weer een andere kant op kijken, wat ze schijnbaar liever had.

Rustig glimlachte toen hij zei dat ze niet stoorde. Ze was wel verbaasd toen haar waterfles ineens gevuld was. "Bedankt.: zei ze vriendelijk. Maar in plaats van op te staan en weg te lopen ging ze zitten, deed haar schoenen uit en trok haar broek op. Daarna liet ze haar benen even in het water en rilde van genot. Het was koud maar ze vond het heerlijk. Glimlachend keek ze even naar het water. "Vind je het niet koud?" Vroeg ze maar vriendelijk aan de jongen. Ze stapte even over haar gene heen. Ze had nu al zoveel naakte mannen gezien en deze zou echt niet anders zijn. Glimlachend streek ze door haar eigen haren heen. Ze vroeg zich af waarom iemand helemaal naakt zou zwemmen. Zij zelf hield dan op z'n minst hasr lingerie nog aan, maar ja. Voor ieder wat wils natuurlijk. Het was zijn eigen keuze.

Vic keek toch wel raar op toen het meisje opeens bij hem in het water kwam zitten. Nog geen seconde geleden stond ze zich te schamen en wist ze niet wat ze moest doen. Maar het maakte hem eigenlijk ook niet uit, hij vond gezelschap wel oké. "Nee, het is lekker," antwoordde hij. Darsol landde tegenover het meisje op de oever van het beekje. Hij keek haar met een schuin hoofd en zijn vuurrode ogen onderzoekend aan. Uiteindelijk veranderde de jongen in een jongen van licht. Dat licht rangschikte zich opnieuw en nam weer een vaste vorm aan. Darsol had een perfecte kopie gevormd van het meisje, alleen dan met zes vuurrode vleugels, omdat die nooit mee veranderden. Nu deed hij al haar bewegingen na, proberend precies zo te doen en zijn als zij was en deed.

Met een glimlachje knikte ze en bewoog grijnzend haar tenen in het water. Hoewel ze na een tijdje even op keek en de jongen zag die veranderd was in haar. "Zie ik er echt zo uit? Pff.. Mijn haar zit echt niet vandaag." Zei ze met een kleine grijns. Ze keek even naar de persoon tegenover haar en grijnsde. "Dit is echt leuk om te zien. Hij hoort zeker bij jou? Of nouja, nu ben je een zij." Zei ze grinnikend tegen de kopie van haarzelf. Hier kon ze echt om lachen. Ze keek even rond en ging rechtop zitten. "Oke ik kom ook in het water." Mompelde ze. Rustig trok ze haar topje uit en kwam daarna overeind om haar broek omlaag te duwen. Enkele seconden later dook ze het water in. Genietend en grijnzend. Soms vond ze het heerlijk om te zwemmen en dit was een van die dagen. Ze kwam al snel weer boven en keek kort naar de jongen in het water.

Vic keek raar op toen het meisje in het water dook. Hij had er helemaal niet over nagedacht dat een beek dieper was waar een waterval zich naar beneden stortte. Darsol, nog steeds als het meisje, dook achter haar aan, op precies dezelfde manier. De draak was een snelle leerling. Hij zwom nu ook precies hetzelfde als zij, al gebruikte hij ook zijn vleugels om vooruit te komen, want hij snapte nog niet hoe mensen zwommen zonder zes vleugels. Toch was hij trots op zichzelf. Vic zat nog steeds onder de waterval en keek naar het meisje en zijn draak. "Waar kom jij eigenlijk vandaan?" vroeg hij nieuwsgierig. Ergens had hij zin in een klein gevechtje vandaag, als ze een Twaalver was had hij er ook meteen een reden voor.

Met een kleine grijns keek ze even naar zichzelf die ook dook en ze moest lachen. Toen de draak ook zwom was ze helemaal verbaasd. Na er even naar gestaard te hebben keek ze op. "Hoezo?" Vroeg ze eerst maar terwijl ze wat afstand nam. "Ik kom uit het rijk van de Maagd." Zei ze en ze keek hem aan. Haar glimlach was er nog steeds maar ze hield de jongen wel in de gaten. Ze had er weinig behoefte aan om aangevallen te worden. Ze was hier immers voor haar rust. Maar voor hetzelfde geldt vroeg hij het gewoon uit nieuwsgierigheid en zou de vraag naar haar naam hierna komen. Ze wist het niet en had er even geen behoefte aan om in zijn hoofd te gaan frunniken. Enfin, het deerde haar niet zoveel en rustig liet ze zichzelf even drijven terwijl ze naar de wolken keek waar ze vele verschillende figuurtjes in zag. Ze vond het heerlijk om zo even in het water te liggen. Ondanks dat er twee andere aanwezugen waren

"Gewoon, ik was nieuwsgierig," zei Vic. Hij merkte dat hij weer zijn best deed met niet liegen, hij gaf alleen antwoorden die waar waren. Na zijn aanvaring met Bonnie, die de hele tijd had zitten controleren of hij loog of niet, had hij er geen behoefte meer aan om op die manier betrapt te worden. Hij kwam uit het water overeind en dook naast de (twee) meiden in het water. Hij vroeg niet verder naar een naam of zo, dat maakte het allemaal te persoonlijk. En het leek erop dat het meisje iets vermoedde. Maar dat kon ook schijn zijn, sommige mensen vermoedden altijd iets. Darsol bleef zijn best doen met het zwemmen, maar gaf het uiteindelijk op. Hij vloog het water uit en landde naast de spullen van Vic, in de schaduw van een boom. Je kon de geïrriteerde blik op zijn gezicht zien.

"Dat kan ik begrijpen." Zei ze rustig. Ze glimlachte even en zwom rustig door, tot ze even naar de draak keek. Die uit het water vloog. Met een kleine grijns bleef ze liggen en dacht na. "En waar kom jij vandaan dan?" vroeg ze vriendelijk. Ze draaide haar hoofd naar de jongen en liet haar onderlichaam even zakken. Haar rode haren plakten aan elkaar als ze boven het water kwamen en haar groenige ogen bekeken hem rustig. "Je had trouwens gelijk, het water is heerlijk." Zei ze na een korte stilte. Ze wist zichzelf geen houding te geven, hoewel ze niet echt wist waardoor dat kwam. Maar ze vond het prima zoals het nu was. Met een kleine glimlach ging ze met een hand door haar eigen haren heen. Haar lippen waren gevormd in een kleine glimlach waarmee ze de jongen bekeek. Ze vond het prima zo.