Kampvuur - het rijk van de ram

Hevige windvlagen ontstonden zonder enige aanwijsbare reden. Alleen een vreemd slepend geluid leek met de wind op te steken, maar niemand kon een van beide verschijningen verklaren. Tot een gele draak boven de bomen opsteeg. Het was Astor, die met een luid geschal aan kwam zwiepen. Een paar mensen gilden en renden weg om zich te verschuilen onder de bomen, uit angst voor het enorme wezen. Kian keek minachtend vanaf de rug op ze neer. Wat zijn ze soms toch zwak. Maar het luide gebrul stierf af toen de draak zijn enorme kaken sloot. Hij gromde zachtjes, voor zover een draak dat kan, maar alleen Kian kon zijn woorden ontwaren. 'Wees toch niet zo, de meesten hebben nog nooit een draak gezien.' Kian gromde terug, maar hij wist dat de draak gelijk had. Het was in de meeste gevallen maar goed dat ze bij elkaar waren want Astor was de enige die Kian werkelijk kalmeren kon als het nodig was. Zodoende liet de draak zijn baas eigenlijk nooit in de steek, want hij wist dat Kian hopeloos in de problemen zou komen als hij dat wel zou doen. Ze streken neer met een luide bons en Kian liet zich uit het zadel glijden. Zo soepel als alleen hij dat kon. Hij keek om zich heen, waarbij zijn blik op een kraampje met koeken viel. Hij knikte de draak even toe, die rustig bleef zitten, en bewoog zich naar het kraampje. Om charmant te onderhandelen met de dame, die een van de koeken uiteindelijk voor bijna niks weggaf.

Ze stond op haar draak, haar armen gespreid, haar ogen gesloten en hij vloog op een fatsoenlijke tempo door de lucht. "Oké Rage... Vang me" Kirsten nam een aanloop en dook naar beneden. Ze dook en dook, de oppervlakte kwam steeds dichterbij. Haar blauwe lokken wapperde in de wind terwijl haar ogen schitterde door de adrenaline die door haar lichaam gierde. De meeste mensen waren aan het gillen omdat ze dachten dat dit zelfmoord was maar niets was minder waar. De draak spreidde zijn vleugel onder haar en Kirsten landde netjes op haar voeten op de vleugel van de draak. "Zo mag ik het zien! We hebben ze weggejaagd denk ik..........Voor nu" Ze speelde met haar lippiercing een tevreden glimlach op haar gezicht gerust totdat ze landde bij het kampvuur. Rage gromde haar zodat alle mensen die op zijn plek stonden wegrenden. Nu kon hij tenminste goed landen. Kirsten sprong van haar draak af, klopte haar kleding af en deed haar dolk weer in haar koker. "Gedraag je je een beetje? En beloof mij dat je alsjeblieft niemand opeet zoals de vorige keer! " Rage klapte zijn vleugels in en ging ergens onder een boom zitten, lekker in het donker. Hij was verdwenen in het duister. Het paste wel bij een duistere draak. Je zag het vuur al wakkeren, de muziek hoorde je en de mensen dansten. Het zag er allemaal vrolijk uit. Met simpele passen liep Kirsten langs de kraampjes want misschien zag ze wel wat nuttigs.

Net toen hij zijn tanden in de zachte koek wilde zetten, klonk er opnieuw gegil. Deze keer kon hij onmogelijk de oorzaak zijn, dus draaide hij zich om. Opnieuw klonk er gebrul, maar deze keer was het niet Astor die dit geluid ten toon spreidde. Het was een duistere draak die zich op de grond vastplante. Onwillekeurig spande Kian zijn spieren en zijn ogen zochten naar zijn eigen draak. Maar die leek zich niks aan te trekken van wat er om hem heen gebeurde, zoals altijd. Hij had zijn baas om zich druk te maken om wat zich in de omgeving afspeelde. Hij genoot alleen van de warmte van de zon. Met zijn snuit in de lucht gekeerd liet hij de warmte van het kampvuur op zijn gouden schubben neerdalen. Het meisje dat van de draak afsprong zag er een beetje vreemd uit met haar blauwe haren en een schuine grijns verscheen op Kian's gezicht terwijl hij langzaam zijn hoofd schudde. Hoe kan zo'n klein ding ooit een drakenei hebben gevonden. Vroeg hij bij zichzelf af, eindelijk een hap nemend uit de zoete koek waar de honing van afdroop. Het meisje keek vanachter het kraampje met grote ogen naar het tafereel voor haar. Het was donker, maar in het licht van het vuur waren de twee grote draken toch duidelijk zichtbaar, de gouden viel iets meer op dan de zwarte en de laatste leek zich ook te verstoppen, maar over een draak heen kijken, kon je niet. Vanwege hun grote en vanwege de macht die ze uitstraalden. Astor knipperde even en bewoog zich weer naar zijn baas toe, een duidelijk spoor achterlatend met zijn klauwen in de aarde. De draak begon zich een beetje te vervelen en zou liever het luchtruim weer kiezen.

Kirsten bekeek eerst de omgeving. Ze moest kijken waar hier de wachters waren. Ze haalde uit haar tas gauw een mantel die ze was vergeten aan te doen tijdens de vlucht. Ze trok snel de kap over haar hoofd en zo viel ze tenminste niet op in de menigte. Het was zo druk dat de vrouw zich begon te irriteren. Drukte niets voor haar. Ze vond een aantal interessante dingen. Ze kocht nieuwe pijlen voor haar kruisboog, een slijpsteen om haar dolk scherper mee te maken en wat andere handige dingen wat zij kon gebruiken op reis. Voor kort bekeek ze het bord gezocht waar haar gezicht op stond. Alleen met korter haar, stuk korter want nu kwam haar haar tot haar onderrug en ze waren blauwe. Niet meer paars zoals op de foto. Maar haar gezicht was nog steeds hetzelfde op de lip piercing na. Toch wisten ze haar telkens te vinden wat ze ook deed met haar uiterlijk. Misschien kwam het door Rage want een draak viel nu eenmaal op. Gelukkig dat hij bij de duisternis hoorde waardoor hij zich makkelijk in de nacht wist te camoufleren. Overdag was gewoon een groter probleem. Ze liep langs een man, keek naar zijn koek in zijn hand en besloot om hetzelfde te bestellen bij de vrouw want haar maag begon te knorren."Een koek graag met extra honing" Ze gooide een aantal munten naar de vrouw toe, pakte de koek en nam er een grote hap van. Daarna liep ze gewoon weer verder langs de kraampjes. Misschien dat ze dadelijk even bij het kampvuur ging zitten.

Hij voelde een hand tegen zijn been en woest draaide hij zich om. Zijn hand schoot uit en zijn vingers sloten zich om de smalle pols van een woest uitziend meisje, die naar hem blies terwijl ze haar tanden liet zien. 'Pas maar op wie je probeert te bestelen.' Siste hij haar met woendende ogen toe. Hij duwde haar weg, waarbij hij haar smalle pols weer losliet. Het meisje keek net zo boos terug, maar durfde eigenlijk niks te doen tegen de zoveel grotere, sterkere kerel die tegenover haar stond. Langzaam scharrelde ze weg, om het na een paar meter op een lopen te zetten. Kian keek haar even na en voelde aan het zwaard op zijn rug, hij was zo in staat geweest om haar vingertjes er een voor een af te hakken, maar de waarschuwende blik van Astor weerhield hem daarvan. 'Hou je eens in, kleintje.' Zei de draak vertederend. Kian gromde terug. Hij hield niet van de af en toe kleinerende bijnamen die de draak hem gaf. 'Doe normaal.' Kaatste hij dan ook terug. Om daarna weer een hap van zijn koek te nemen. Daarbij gleed zijn blik over een jonge vrouw die dezelfde koek kocht. Haar gezicht kwam hem vreemd genoeg bekend voor, hoewel deze half verborgen was door een kap die ze over haar hoofd droeg. Waar ken ik haar van?

Kirsten keek op naar een aantal sieraden op een tafeltje. Ze nam een piercing tussen haar vingers waar een mooi watersymbool instond gegraveerd. De vrouw was wel toe aan een nieuw sieraad voor haar lip piercing. De vrouw hoorde wat, meer mensen keken een bepaalde richting uit. Een man die net zo’n koek in haar handen had een meisje vastgepakt bij haar pols. Oude herinneringen kwamen weer terug bij Kirsten, slechte herinneringen. Zo behandelde hij haar ook en wat had zij toenertijd zo machteloos gevoeld omdat zij niets tegen hem kon beginnen. Zo behandelde je geen vrouw, zo behandelde je gewoon niemand. Iemand zo kleineren, angst aanjagen - dat hoorde niet. Kirsten bekeek het toe van een afstand, de man had zo de dunne pols van het meisje kunnen breken. Ze legde een munt op tafel, deed ze piercing in haar zak en liep naar de man toe. Ze greep hem bij zijn schouder van achter, haalde haar dolk tevoorschijn en hield het tegen zijn hals aan. Haar lichaam stevig tegen de zijne gedrukt, haar grip strak en vrij ruw. “Ik neem aan dat je geen manieren hebt geleerd ofwel? Wat laf om een jong meisje aan te spreken die geen schijn van kans maakt” fluisterde met een dreigende ondertoon. “Weet je wat ik doe met mannen zoals jou? Jullie zijn mijn ontbijt. Dit is een waarschuwing.” Haar dolk drukte ze nog harder tegen zijn huid aan waardoor er een straaltje bloed van zijn hals gleed. De kap viel naar achteren waardoor je haar gezicht nu beter kon zien. Haar groene ogen waren gericht op de draak van de man, wat een schitterende kleur dacht Kirsten bij zichzelf. Ze duwde de man ruw naar voren en weg was Kirsten door de menigte. Ze stopte haar dolk weer weg want als iemand haar had herkend had ze nog een groter probleem. Ze besloot om van de kraampjes weg te lopen naar het kampvuur. Ze hield haar nodige afstand want Kirsten had een trauma met vuur. De vlammen dansten prachtig maar vuur was een verwoestend element. Zij kon het weten.

Het was dat hij haar gedachten niet kende, anders had hij haar uitgelachen. Maar lachen was wel het laatste waar hij nu aan dacht terwijl hij het koude staal van de dolk tegen zijn strakke kaak voelde. Hij gromde even, wetend dat hij niks anders kon doen dan simpelweg blijven staan. Om het tweetal heen bleven mensen stil staan, om met grote ogen in zich op te nemen wat er gebeurde. Dat het meisje Kian had proberen te bestelen, was helemaal langs hen heen gegaan. Ze zagen nu alleen de dolk en het dunne straaltje bloed dat langs zijn kaaklijn druppelde. Zijn huid begon te gloeien van de hevige woede die door zijn bloed stroomde, wetend dat hij daar zeer pijnlijke brandwonden mee kon veroorzaken. Haar woorden wekten geen angst bij hem op, het maakte eerder dat hij zich afvroeg of ze werkelijk zo stoer was als ze zei, anders was ze hem niet van achter zo aangevallen, maar had ze hem in zijn gezicht uitgedaagd. 'Normaal gesproken vragen mensen juist aan de dief of ze wel manieren hebben geleerd.' Siste hij met zijn ruwe, felle stem, die getekend was door alles wat hij had meegemaakt. Haar armen gleden van hem af en ze verdween. Kian reageerde door in razend tempo zijn zwaard van zijn rug te halen, maar ze was al verdwenen. De jongeman kneep zijn ogen samen en keek om zich heen. Op zoek naar het meisje. Astor had het schouwspel zonder ingrijpen aangezien, wetend dat zijn baas niet werkelijk gevaar liep. Wel volgde hij nu de bewegingen van het meisje onder de cape, die zich verder van hen af bewoog. Astor gromde zachtjes. Toch moest je niet aan zijn baas komen.. Kian liep naar de draak toe en legde zijn hand op zijn hals. 'Waar is ze?' Vroeg hij. De dreiging in zijn toon was niet te ontgaan.

Rage haar draak kwam aan haar zijde zitten terwijl hij een vleugel om haar heen sloeg als bescherming. Dat was stom Kirsten. Je weet dat je zo min mogelijk aandacht moet trekken. Vermijd dat soort dingen. Kirsten keek naar haar draak, ze beet voor kort op haar onderlip. “Vroeger was ik ook zo onschuldig Rage, toen hielp niemand mij en kijk wat er van mij is geworden” Ze hoorde haar maag nog steeds knorren want haar koek had ze op de grond laten vallen. “Hij sprak over een dief. Zou ik verkeerd gehandeld hebben?” Kirsten maakte zelden fouten maar zij had de oorzaak niet gezien waarom hij dat meisje als een stuk vuil behandelde. Ze had het pas gezien toen het al gebeurde en niet wat er voorafgaande was. Rage keek naar de dansende vlammen, gromde zachtjes. Je had gewoon op afstand moeten blijven. Wie zegt dat diegene het hierbij laat? Kirsten begon haar lip piercing te verwisselen met haar andere. “Laat hem maar komen” zei ze op een spottende toon. Maar dat was echt niet slim want ze vandaag nauwelijks wat gegeten. Met deze kou lieten de dieren zich niet zo snel zien waardoor het jagen nu veel moeilijker werd. Ook Rage had niet veel gegeten. “Ik ga nog even wat voedsel halen…” Ze voelde in haar zak, hoeveel munten had ze nog over? Niet genoeg om Rage en haar te voeden. “Oké… Bij nader inzien moeten we het vanavond maar zonder een maaltijd doen…” Rage ontblootte zijn tanden. Ik heb al gegeten vandaag, ik ben gaan jagen en er waren genoeg vogels in de lucht. De vrouw keek hem verbaasd aan. “Hmm… Ik wacht nog enkele minuten en dan ga ik terug naar de kraampjes. Ik heb niet echt zin in een confrontatie op een lege maag”

Astor reageerde niet erg welwillend, schudde zelfs zijn enorme kop, om aan te geven dat hij echt niet mee zou werken aan het feit dat Kian zichzelf weer in de nesten wilde werken. Maar de jongen porde de draak in zijn enorme zij en keek hem vastbesloten af. 'Kalmeer nou eerst even.' Bromde Astor, niet onder de indruk van de zoveel kleinere man. Kian liet zich echter niet tegenhouden, hij wist dat Astor wist waar het meisje was, dus vanaf die hoogte moest ze te zien zijn. Hij hees zichzelf in het zadel en na een diepe, grommerige zucht van de draak, stegen ze op. Astor klauwde met zijn enorme poten om zich af te zetten, waardoor hij een enorm gat in de aarde achterliet. Ver hoefden ze niet te vliegen, de korte vlucht had zelfs meer weg van een enorme sprong. Na enkele seconden kwamen ze dan ook met een luide dreun alweer op de grond terecht, op een niet al te grote afstand van het kampvuur. Het meisje viel hem meteen in het oog en dreigend kwam hij op het tweetal aflopen.. Of tenminste, dat wilde hij. De gouden draak sloeg zijn staart om de middel van de jongen en zorgde zo dat hij op geen enkele manier meer verder kon lopen, hoe hard de jongen ook zou tegen stribbelen. 'Ik zei toch dat je even moest kalmeren.' Zei hij, zich naar de lucht opheffend. Daarna streek hij met zijn kaak langs het hoofd van de man. Die kalmeerde ook werkelijk. Hij kon het alleen niet nalaten om een minachtende blik over het meisje te laten gaan. Hoe kwam ze erbij zich met zijn zaken te bemoeien?

Rage keek naar de lucht alsof hij al iets zag aankomen. Op dat moment begonnen zijn ogen alweer te flikkeren. Zoals de jongen gekalmeerd moest worden door zijn draak moest Kirsten dat altijd doen bij Rage. Hij zag hoe de draak landde, aantal meters verderop en begon te staan. Kirsten keek verbaasd op en zag wat er aan de hand was. “Nee Rage, nee!” De draak begon te rennen en gromde zo hard dat je het door het hele openveld kon horen. Mensen begonnen hysterisch te gillen want draken bleven een taboe. Er werd zelfs nog op ze gejaagd. Uit zijn bek kwam een gigantische, duistere straal die hij zo op de gouden draak afschoot. “Rage!” Kirsten maakt een aantal handbewegingen en een straal met water kwam uit haar waterfles die de duistere straal van de draak blokkeerde. Daar ging al het water. Ze ging nu voor haar draak staan. “Kalmeer! Rage kalmeer!” Rage zijn ogen gloeiden nog steeds en sprak de gouden draak aan. Als je maar een vinger aan haar komt dan scheur ik jou samen met de man aan stukken. Ik zorg ervoor dat hij mijn maaltijd wordt voor vanavond. Hij kwam dreigend op de man afgelopen en Kirsten besloot een ding te doen. Pakte haar kruisboog en schoot een pijl zo richting de voet van Rage. “Je trekt veels te veel aandacht dadelijk komen ze!” Je merkte duidelijk de paniek in haar stem. Rage begon langzaam tot zijn besef te komen. Ze had gelijk, dadelijk werden ze weer opgejaagd. Kirsten keek naar de draak van de man. “Sorry… Rage is een draak die gauw zijn geduld verliest. Bied je excuses aan” Rage keek vol arrogantie naar de andere draak. Vergeet het maar, hun begonnen. Ze keek de man aan. “Wat wilde je bereiken? Wil je met mij vechten?” Ze trok haar cape uit en haar groene ogen stonden vastberaden. "Of praten wij dit uit als volwassen? Want ik heb namelijk niets verkeerds gedaan. Als dit een gevecht wordt dan zal er chaos uitbreken want de draken zullen niet stil blijven zitten althans de mijne niet"

Astor week naar achter toen de duistere straal op hen afschoot, nog steeds Kian in bedwang houdend. Hij hief zich op omhoog en richtte zich op de draak die voor hem stond, die hem zo respectloos toesprak. Als er iets was dat Astor met Kian verbond, dan was het hun trots. De gouden schubben straalde de duistere draak tegemoet toen Astor begon te spreken met een stem die de macht verraadde die hij bezat. Een stem die zelfs gewone voorwerpen in zuiver goud kon veranderen. Pas op met wat je zegt, draak. Sprak hij, met donderend geweld. Verder hoefde hij niks te zeggen. De gespannen spieren en pezen onder zijn huid zeiden genoeg. Kian hoefde niet te raden naar wat de andere draak gesproken had. Hij richtte zich tot het meisje. 'Jij niks verkeerd gedaan?' Hij legde zijn handen tegen zijn hals en liet het bloed zien dat over zijn vingers droop. 'Ik had je niks aan gedaan, en jij viel mij aan.' Hij liet even een dreigende stilte tussen hen hangen. Toch was hij niet van plan dit uit te laten lopen op een echt gevecht. Hij keek naar haar groene ogen, die hem O' zo bekend voor kwamen. Hij had haar eerder gezien, wist hij maar waarvan. De woede, die bij hem zo plotseling op kon komen, begon weg te ebben. Vreemd genoeg duurde zijn kwaadheid meestal maar kort, en hoe hij nu zo voor dat meisje stond, had hij er geen gevecht voor over. Zijn ogen flikkerden nog, maar de woede was verdwenen. Hij richtte zich op en keek haar aan. 'Waarschijnlijk komen we daar beide alleen maar slecht vanaf.' Zei hij. Zijn charme was weer terug, hij sprak met een ruwe, maar vloeiende stem en hij leunde tegen Astor aan, die zich ook op zijn poten liet zakken, maar nog steeds dreigend naar de andere draak keek. 'En tenslotte is een gevecht ook niet waar je een ontmoeting mee beginnen wilt, nietwaar?'

Rage leek niet zo onder de indruk te zijn van de man want hij bezat de kracht van het duisternis. Als hij wilde kon hij zo de schaduwen oproepen en alles hier in duister hullen. Dan zou zijn gouden schubben in duisternis zijn gehuld, dan had de draak niets meer. Echter uit respect voor Kirsten hield hij zijn kaken op elkaar. Ze hadden al teveel aandacht getrokken en het was een kwestie van tijd dat ze hier heen zouden komen. Dan werd het als nog een gevecht alleen niet tegen deze twee en wie weet deden ze ook nog lekker mee. Dan waren ze zwaar in de minderheid. “Ik viel je niet aan, als ik je had aangevallen dan liet ik niet zo’n mini sneetje achter. Het was een waarschuwing en ik val altijd aan van voren. Zo laf ben ik namelijk niet” zei ze op een luchtige toon met haar armen over elkaar heen geslagen. “Jij behandelde dat meisje respectloos en ik kon dat niet aanzien.” Meestal interesseerde Kirsten zich niet voor haar medemensen maar zij had zichzelf in dat meisje gezien, hoe zij vroeger was. Echter wist ze het hele verhaal erachter niet. Wist ze niet dat het meisje van de man wilde stelen. “Dat klopt” zei ze als antwoord. Rage begon zich wat kleiner te maken, ging meer de schaduw in zodat mensen hem van een afstand niet zouden zien. “Ik heb geen enkele intentie in een ontmoeting met jou” sprak ze op een harde toon. Haar cape weer snel aangetrokken en de kap weer over haar hoofd. Alweer knorde haar maag, harder als voorheen. Ze had echt trek en ze begon zich al langzamer slecht te voelen. “Nog iets te zeggen? Zijn wij uitgepraat? Want ik verga van de honger”

Kian keek haar schamper aan. In werkelijkheid was zij diegene die hij als lafst beschouwde van de mensen die hij ooit gezien had, oke, misschien niet het lafst, maar het kwam wel in de buurt. 'Dat meisje, die ik volgens jou respectloos behandelde, probeerde mij te bestelen. En als je goed keek, heb ik haar niks aangedaan.' Zei hij nonchalant, terwijl hij zich omdraaide. Hij was niet van plan meer tijd teniet te doen aan deze ontmoeting, ze was het niet waard, ookal kwam ze hem bekend voor. Zijn huid gloeide van de prikkels die hij voelde. Hij vond haar hoogst irritant en arrogant. Waarschijnlijk had ze niet eens gezien wat er gebeurde, maar gewoon aangevallen omdat ze daar zin in had. Hij legde zijn handen op het zadel en trok zichzelf omhoog, haar woorden negerend. Hij trok twee banden om zijn benen heen, zodat hij altijd in het zadel zou blijven zitten, zelfs al maakte de draak de raarste buitelingen. Astor brulde en zette zich af van de zachte aarde. Deze keer was hij het helemaal eens met het gedrag van het baasje, als er niet zoveel mensen bij waren geweest was hij de ander al naar de keel gevlogen. Nu stegen ze op en gingen er met machtige slagen vandoor. Nog steeds voelde Kian de irritaties over zijn huid kruipen, maar het meisje was hij alweer vergeten. Alleen de bekende groene ogen bleven in zijn achterhoofd hangen.. Waar kende hij haar toch van? Astor brulde nog een keer luid, om zijn frustraties te uiten. 'Ik heb je nog nooit zo van streek gezien.' Mompelde Kian geamuseerd.

Waarom krijgen wij altijd ruzie!?

Hoe hij haar aankeek, het beviel haar voor geen meter. Alsof ze een insect was, alsof ze niets waard was. Zo keek hij ook altijd. Ze voelde haar haat terugkomen. Waarom moest zij deze persoon gaat haten? Omdat hij een aantal trekjes had zoals? Ze maakte van haar handen vuisten want ze begonnen te tintelen. Haat, ze voelde zoveel haat. Niet tegen deze man bedoeld maar eerder tegen diegene die zij had vermoord. Bij zijn volgende woorden werden haar groene ogen een slag groter. "Wat?" Dus ze had verkeerd gehandeld? Verkeerd gedacht? Had het zin om haar excuses nog aan te bieden? Vast niet. "Ik had het niet gezien... Niet vanaf het begin" Sprak ze nu op een minder koude toon uit. "Je hebt er vast niets aan maar dan bied ik mijn oprechte excuses aan voor mijn fout" Ja toegeven kon ze wel. Zij wist wanneer ze fout had gehandeld en dit keer was het zo. Ook al dacht zij dat ze juist had gehandeld door het meisje te beschermen. Ze bekeek hoe hij opsteeg en zelf begon Rage tegen haar te spreken in haar gedachten. Ze moesten hier weg en zo verdwenen Kirsten en haar draak in het duister.



Jaaaa why? D:
Ik vind een nieuwe meet! ,
heb inspiratie dus drop een link hier

Ik zal even wat zoeken! Of aanmaken

Oh hahaha sorry, had je verkeerd begrepen!

Nolin was hier voor de warmte en voor de verhalen, niet voor de mensen of de competities. Ze hield niet eens van krachtpatserij, laten zien wie de grootste, strekste en schreeuwerigste was. Ook had Eslin rust nodig dus waren ze hier geland. Naast haar zat een andere heler, ze had hem een tijdje geleden ook al tegen het lijf gelopen, een gezellige man, soms wat verstrooid maar goed daar kon Nolin wel in komen als je naar zijn leeftijd keek. Zijn stem was een beetje krakerig en soms had je moeite hem te verstaan, toch praatte hij aan één stuk door, zo nu ook. Nolin had heet water boven het vuur staan zodat ze straks een kopje thee kon drinken, en waarschijnlijk ook nog voor een heleboel andere mensen thee moest gaan inschenken.

Rustig liep ze door het weiland heen. Ze had net een zware training achter de rug en nu was Dain maar hier geland, ze was kapot en moeizaam plofte ze naast iemand neer. De persoon in kwestie kende ze niet eens maar dat maakte haar even niet uit. Har lange rode haren waren in een hoge staart gebonden en ze veegde even wat druppeltjes van het water dat ze net over zich heen gegooid had van haar voorhoofd af. "Hm.. Heerlijk." Mompelde ze even waarna ze haar waterzak en wat druiven erbij pakte. Daarna keek ze even rond, vooral naar de personen die bij haar in de buurt zat en ze keek even naar het meisje naast wie ze zat en de man die tegen haar leek te praten over iets. Sheila begreep niet echt wat.

Nolin haar gestaar werd verstoord doordat er iemand naast haar was komen zitten, toen ze zich wendde tot diegene was het eerste wat ze zag verbluffend mooie lange rode lokken. Na twee keer knipperen kon ze zich pas afwenden van de overweldigende lokken en keek ze naar het gezicht van de vrouw/jongedame. Ook haar gezicht was haast betoverend, iets waar Nolin wel over wilde dichten." Goede avond, kan ik misschien je een kopje thee aanbieden?" Ze glimlachtte vriendelijk en probeerde een keer niet half te fluisteren maar goed verstaanbaar te zijn. De man naast haar, die daarnet de hele tijd tegen haar aan het praten was geweest keek een beetje beledigd omdat ze zonder ook echt daadwerkelijk zijn verhaal af te luisteren met iemand anders begon te praten maar ze had voor haar gevoel nou wel lang genoeg naar zijn gebabbel geluisterd.

Sheila keek even naast zich. Ze zag de vrouw die haar even aan keek en glimlachte vriendelijk. "Oh ja, heerlijk." Zei ze liefjes. "Goedenavond trouwens." Voegde ze daar vrolijk aan toe. Ze keek even naar het meisje naast zich met de mooie donkere haren en glimlachte vriendelijk. Ze keek naar het meisje. "God wat is het hier heerlijk rustig." Zei ze glimlachend. Het was zo rustig en die rust had Sheila echt even nodig in haar hoofd. "Oh ik ben trouwens Sheila.' Zei ze direct even vriendelijk. Ze keek naar het meisje en ging met een hand door haar rode haren heen die soms wat over haar schouder of plukjes voor haar gezicht heen vielen.

Nolin grinnikte om de jongedame haar woorden," Het is hier zeker rustig, tenminste als Meneer Daniëls zijn mond dicht houdt." Ze wees even kort naar de man die naast haar had gezeten maar nu was opgestaan en alweer iemand anders had gevonden om tegen te praten." Zijn verhalen zijn niet echt interessant maar hij lijkt dat zelf niet door te hebben." Ze pakte een klein kopje en schonk daar wat heet water in en stopte er één van haar theebladeren in." Straks alleen het blad eruit halen en weggooien en je thee is klaar." ze zette het kopje voor haar neer en maakte voor zichzelf ook even een kopje." Ik ben Nolin trouwens, vergeet ik mezelf bijna voor te stellen. Je hebt trouwens echt jaloers makende haren." Ze glimlachtte lievelijk toen ze het meisje weer aankeek.

Sheila volgde even haar hand naar de man en grinnikte kort. "Ah nou ja, hopelijk ben ik dan wat interessanter." zei ze lachend. Ze keek dankbaar naar het kopje. "Oh ja.. Dankjewel. Heerlijk." Zei ze liefjes. Ze keek even rustig naar het meisje dat zich uiteindelijk voorstelde en knikte. "Aangenaam Nolin." Zei ze waarna Sheila er niets aan kon doen dat ze begon te blozen. Ze keek even naar Nolin. "Oh.. Dankjewel." Zei ze blozend. Ze plukte wat aan haar haren en keek even onzeker naar het meisje. Soms kon Sheila er nog best onzeker over zijn, ze waren immers best fel en vielen nogal op.