Kasteel Erenstein - rijk van de kreeft

Hopelijk is het ongeveer goed?
---

De uitnodiging:

Hallo Kian,

Er zijn nu een aantal weken verstreken sinds ik jou voor het laatst heb gezien. Er wordt een bal georganiseerd in het rijk van de kreeft. Ik heb een vermoeden dat daar ook een aantal dertieners aanwezig zullen zijn. Omdat jij al iets meer weet van hun bestaan af vroeg ik mij af of je mee zou willen naar deze bal? De dresscode is dress to impress maar ik verwacht niet om jou in een pak te zien. Er zal een lopend buffet zijn, goede muziek en mensen van adel.
Misschien komen we erachter hoe wij de woestijn kunnen overkomen!

De locatie is:
Kasteen Erenstein

Datum:
10 april 2013

Aanvang:
21.00 uur

Wij zijn undercover dus probeer je wapens zoveel mogelijk te verbergen. Zal je niet op deze uitnodiging willen ingaan, verbrand het.


Kirsten


Haar draak had het twee weken geleden bezorgd, de uitnodiging sinds Kirsten er van af wist. Ze verwachtte eigenlijk niet dat hij kwam, dat zij dit alleen moest doen. Het maakte ook niet veel uit want de informatie winnen was het belangrijkst voor haar.

Kirsten stapte voorzichtig uit de koets op de lage hakjes die haar voeten omhulden. Het meisje dat bij haar in de koets had gezeten stapte achter haar aan en ze glimlachten even naar elkaar voor ze allebei een andere weg gingen. Rustig liep ze naar binnen terwijl ze haar jurk glad streek. Een enkellange jurk sierde haar lichaam. De jurk sloot van boven nauw om haar decolleté en liet deze prachtig uitkomen. Ze had niet veel maar deze jurk deed wonderen. Van de buitenkant zag je niet dat ze eigenlijk best aan het ergeren was aan de jurk. Ze droeg nooit jurken, laat staan de hakken waar ze eind van de avond spijt van kreeg. De jurk was prachtig roomblauw en had een zwarte lint onder haar borsten. De rok viel vanaf haar taille breed naar beneden. Haar blauwe haren waren losjes opgestoken met simpele sieraden die alles afmaakte. Gestolen natuurlijk uit een juwelierszaak. Glinsterende stenen in haar oren, een soort parelachtige, diamantachtige ketting om haar hals gerust en een donkere armband die het afmaakte.

Haar ogen waren bijzonder opgemaakt met de blauwe tint erin om het te matchen met haar jurk. Ze zag er alles behalve uit als een crimineel. Ook haar donkere kringen waren verdwenen omdat ze een aantal dagen rustig aan had gedaan. Nu hoopte zij alleen nog om Kian te zien zodat ze het toch niet alleen moest opknappen. De vrouw liep naar binnen.

Op aandringen van Astor had hij er toch aan toegegeven. De uitnodiging was een verrassing geweest en Kian had er niets voor gevoeld om als een hondje op gefloten te worden. Want zo voelde het. Maakte hij niet zelf uit wat hij deed? Toch was de informatie belangrijker. Hij wilde wraak nemen op diegenen die Astor gevangen hadden genomen. Dus was hij voor deze ene keer in een pak gegleden, had zijn haar in model gebracht en was richting het kasteel vertrokken. Toch had hij verder niets aan zijn houding kunnen doen, hij paste nog steeds niet op een bal met zijn eigenwijze blik en lak aan ook maar enige regel, vooral als ze alleen voor schone schijn waren. Om niet teveel op te vallen was hij daarom maar niet met de koets gegaan, om zo weinig mogelijk aandacht te trekken. Hij zou zich pas bij de chice massa voegen als hij op zou kunnen gaan in de mensenmassa. Hopelijk zou hij Kirsten kunnen vinden.. Zijn schoenen tikten over de stenen vloer toen hij de enorme hal betreedde, zijn fel blauwe ogen keken in het rond. Hij was toch veel te woest voor zo'n aangelegenheid..

Hij had vast haar uitnodiging verbrand, er niet eens naar omgekeken dus de dame stond er alleen voor. Haar groene ogen verkende de zaal en het lopen ging niet al te gemakkelijk. Ze had vaker moeten oefenen om op hakken te kunnen lopen. Een beetje wankel liep zij naar een tafel waar allemaal glazen stonden. Champagne? Ze dronk nooit champagne. Ochja beter iets dan niets want ze had zwaar geschut nodig om haar plan te kunnen uitwerken. Ze nam het elegant in haar handen en moest voorzichtig zijn met haar grip zonder dat het glas zou barsten. Wanneer zij er een slokje van had genomen trok ze een vies gezicht. Dit was echt niet lekker. Een vrouw die haar passeerde keek haar met een afkeurende blik aan. Waarom keek zij haar zo aan? Kirsten wilde haar een dodelijke blik toewerpen maar in plaats daarvan gaf zij de vrouw een vriendelijk knikje. Ze moest geen vijanden gaan maken anders liep dadelijk alles nog in de soep. Voorzichtig liep zij de grote trap omhoog om in te schatten hoeveel mensen er waren. De trap op lopen met hakken aan was werkelijk een hel! Wie liep hier nu met plezier op? De vrouw hield zich vast aan de reling en keek de grote zaal rond.

Het was dan ook niet vreemd dat mensen hem eerst hadden aangestaard, wat deed die man hier? Bij de meeste vrouwen schoot er een rilling over de rug, deze kon positief of negatief zijn. Want hij leek toch zoveel sterker, sneller en knapper dan de slappe mannen van adel, die hun geld verdienden achter hun bureau en daardoor bijna niet bewogen. Bij andere vrouwen was de rilling er een van ergernis, ze wilden met rust gelaten worden door het gewone volk met minder geld. Toch was Kian niet arm, dat was te zien aan de gouden knopen bij zijn mouwen, een speciale toevoeging van zijn draak. Kian grijnsde even, daarvoor waren de knopen gewoon van hout geweest. Eenmaal bij de ingang van de werkelijke zaal aangekomen, keek hij om zich heen. Toen hij de vrouw niet in een enkele oogopslag had kunnen onderscheiden was hij naar binnen gegaan, had verder gekeken, om uiteindelijk de trap op te gaan en boven rond te kijken. Toen hij weer naar beneden wilde gaan, stond ze enigszins wankel op de trap.. Hij glipte langs haar en schoof zijn arm door de hare. 'Blijf je wel staan?'

Haar ogen bekeken de vrouwen die er allemaal stonden. Ze waren mooi, droegen sjieken jurken die hun vast een fortuin hadden gekost. Sommige keken arrogant, vonden zichzelf heel wat omdat ze blauw bloed door hun anderen hadden stromen. Toch leek Kirsten hier op dit moment te passen doordat zij zelf een aantal ‘inkopen’ had gedaan zonder te betalen. Een vrouw liep de trap op die haar van onder tot boven bekeek en Kirsten schonk haar een vriendelijke glimlach alleen lachte haar ogen niet mee. Wie moest ze vragen? Er waren zoveel mensen. Zou iemand hier wel van het dertiende rijk zijn? Toch hadden haar bronnen verteld dat hier een aantal waren om te ‘infiltreren’. Een zucht rolde over haar lippen want Kirsten wist werkelijk niet waar zij moest beginnen. Ze liep de treden voorzichtig af, wankelde lichtjes. Verbaasd keek zij op wanneer een man zijn arm door de hare schoof. Ze wilde zichzelf terugtrekken maar zag dat Kian het was. Kirsten keek hem verrast aan want zij had hem eigenlijk niet meer verwacht. “Dankjewel…” Mompelde Kirsten zachtjes. “Hakken zijn niet bepaald mijn favoriete schoenen om aan te trekken. Ik voel mij net assepoester die hier niet hoort.”

Haar verbaasde blik deed hem glimlachen, hoewel ze hem had uitgenodigd had ze duidelijk niet werkelijk verwacht dat hij werkelijk opdagen zou. Hier aangekomen was ook een gevoel van ongemak tot hem gekomen, wat maakte dat hij dan ook liever direct omgekeerd was. De informatie die ze hier echter op zouden kunnen doen, kon zijn eigen overleven betekenen. Daarom liet hij de vreemde blikken die op hen afgevuurd werden van zich af glijden en ondersteunde Kirsten terwijl ze naar beneden liep, zodat ze op hem leunen kon. Zelfs veel vrouwen die dagelijks op deze stelten liepen konden zo'n steun goed gebruiken, dus voor Kirsten zou het al helemaal voordeel zijn. 'Hoe wil je dit aanpakken?' Vroeg Kian langzaam. Ze zou toch wel iets van een plan gemaakt hebben.. Hij wist van niets.

Dit wordt kort typ op tel



Haar ogen gleden van top tot teen om eventjes zichzelf ervan te overtuigen dat Kian tegenover haar stond. Hij zag er echt heel goed uit in een pak. Het stond hem Sexy en zorgde ervoor dat de dame haar hart sneller begon te kloppen. 'Je ziet er goed uit. ' haar hoofd dicht bij de zijne en haar warme adem die zijn oor streelde wanneer ze de woorden zachtjes bij hem influisterde. Haar stem klonk ook heel anders, vrouwelijk met een stout tintje. Zachtjes beet ze in zijn oorschelp op een plagende manier wat vele mannen zouden konden opwinden op dit moment. Hij begeleide haar de trap af. Nu werd ze weet serieus werk aan de winkel. 'Het makkelijkste is gewoon gesprekken aangaan en dan stiekem het onderwerp over het dertiende rijk in het gesprek brengen. Je zal zelf snel genoeg merken wie daar geïnteresseerd is of niet. '

Een zachte lach rolde over zijn tong en hij drukte als bedankje een kus op haar wang, waardoor mensen ook niet meer zouden afvragen waarom deze twee personen zo bij elkaar stonden te smoezen. 'Jij ook, natuurlijk. Al gaat het misschien wat onhandig.' Hij knipoogde even, zette zijn laatste stap van de laatste trede. Hij wreef even over zijn oor, waar ze net in gebeten had. 'Ik denk niet dat dat normaal is hier.' Merkte hij geamuseerd op. Toch vond hij het niet erg, die regeltjes hier sloegen toch nergens op. Uiteindelijk knikte hij en keek de ruimte rond. 'Ik de vrouwen, jij de mannen?' Stelde hij voor. 'Of samen?'

(Mijn vinger doet kakkie pijn, dus ik typ sowieso wat korter)

Wat is er met je vinger gebeurd!
---
Haar bleke wangen kregen een lichte, rode gloed over zich getrokken door het kusje op haar wang die Kian schonk. Bij zijn woorden glimlachte Kirsten lichtjes. "Zie ik er ook een keer uit als een vrouw in plaats van een vent." Haar toon klonk spottend want Kirsten vond zichzelf niet knap maar ook niet lelijk. Gewoontjes, ja zo omschreef ze het. "Ja onhandig is het zeker. Ik mis nu al mijn simpele broeken en pakken waar ik mij snel ik kan bewegen. Ik voel mij kwetsbaar." Wat moest ze doen als iemand haar ging belagen of dat de wachters haar zouden herkennen? Hoe moest ze vechten? Dan scheurde zij een stuk van haar jurk om op zen minst te kunnen rennen. Hakken zou ze sowieso als eerste lozen en gebruiken als een wapen. Ze waren wel effectief op een andere manier. Niet om op te lopen althans niet voor haar. "Ik denk het ook niet. Des te leuker." Zei ze geamuseerd. "Ik krijg gewoon de neiging om de mensen te schok keren maar kan ik beter niet doen." Haar ogen verkende de zaal. "Gesplitst. Ik denk dat de vrouwen snel voor jou charmes zullen vallen en je alles vertellen wat je nodig hebt. Hier." Ze pakte twee glazen champagne en gaf het aan hem. "Dat kun je al aan iemand geven als je wilt. Een mooie opening en gewoon een tip. Heb je vast niet nodig. Vrouwen dronken maken is toegestaan. Tot straks." Kirsten liep sierlijk weg, beetje stijf omdat ze bang was dat ze viel en liep al naar de eerste man aan de bar. Hij had prachtig, warrig zwart haar, grijze ogen wat hem ontzettend goed stonden. "Goede avond."

Mijn duim is nog steeds gekneusd.

Kian verzweeg maar dat hij haar er nooit als een vent uit had vinden zien, vooral niet zonder haar bovenkleding. Het leek niet gepast. Daarna liet hij zijn blik over de menigte heen gaan. 'Ik denk toch niet dat een van deze mensen je zomaar zal aanvallen, zelfs niet al is diegene een dertiener.' Hij knikte op haar antwoord en liep dan ook een andere kant op dan zij, zodat mensen hen niet als een eenheid konden zien. Hopelijk hadden de mensen hen dan ook niet boven zien staan. Hij grinnikte nog even kort om haar antwoord over zijn "charme". Hij vroeg zich werkelijk af of de vrouwen hier daarvan onder de indruk zouden zijn, waarschijnlijk hadden ze liever iemand met geld dan met karakter. Hij dronk zelf van een glas champagne, het andere had hij al onmiddellijk weg gezet. Hij zocht zelf wel uit hoe hij dit voor elkaar ging krijgen. Ergens in de hoek, afgesneden van de rest, stond een vrouw. Ze deed geen moeite zich met de rest te mengen. Een beetje raar, nietwaar? Dus Kian liep er heen en begroette haar met simpele glimlach. De vrouw glimlachte terug en opende haar houding al lichtelijk, ze had duidelijk niet een al te grote afkeer van gezelschap..

Ow ik wist niet eens dat ze gekneusd waren
---
De man bekeek haar schaamteloos waarbij Kirsten een beetje ongemakkelijk een slok nam van haar champagne. Waarom bekeek hij haar zo? "Ik kom niet vaak een schoonheid tegen met haren zo blauw als de zee." Verrast keek zij op want blijkbaar viel ze bij de man in de smaak. Wel vreemd want adelen waren zeer gericht op uiterlijk en blauw haar was vrij 'gewaagd.' "Dank u wel voor het compliment. Mag ik zeggen dat u de mooiste ogen heeft wat ik ooit heb gezien? Van welke rijk bent u afkomstig?" Zo vreemd om op deze manier te spreken want zij gebruikte nooit u. De man leek kort nadenken en iemand die er niet oplette zou het niet zijn opgevallen. Echter vond Kirsten het maar vreemd dat je zolang moest nadenken uit welke rijk je kwam. "Ik kom uit de rijk van de Maagd. Kan ik u misschien wat te drinken aanbieden mevrouw...?" Kirsten besloot een andere naam te gebruiken. "Mevrouw Isabel en dat mag. Graag dubbele." Snel sloot ze haar lippen weer bij elkaar. Dubbele whisky zou niet goed zijn want een dame dronk dat niet. "Doe mij rode wijn." Ze vond wijnen echt vreselijk maar rode wijn was wel een verleidelijk drankje om te drinken. Hij gaf haar de wijn aan en ze begonnen een gesprek.

De vrouw nipte aan haar drankje en keek vanonder haar lange wimpers naar de aantrekkelijke man die voor haar stond. Ze wist dat ze er goed uit zag, ze was hooghartig en zelfverzekerd. Ze stak haar borsten naar voren en glimlachte verleidelijk. Toch raakten ze aan de praat. Maar Kian merkte al snel aan haar simpele antwoorden en vele gefladder met haar wimpers dat ze nogal een oppervlakkige persoonlijkheid had. Ze wilde gewoonweg te graag indruk om hem maken. Was ze niet gewoon te dom om op een missie uitgestuurd te worden waarbij gevochten moest worden? Iedereen die haar tegen kwam zou haar zo voor de gek kunnen houden. Ze gaf duidelijk niets anders om haar uiterlijk en ze probeerde juist daarmee iemand voor zich te winnen. Daar was ze nu bij aan het verkeerde adres. Kian knikte haar nog voor een laatste keer toe en draaide zich toen om om bij haar weg te lopen. Eigenlijk was bij deze ontmoeting het weinige dat hij hiervoor over had al helemaal verdwenen, waarschijnlijk zou hij er dan ook over een paar ogenblikken vandoor gaan. De dames die hier rondliepen zagen er net zo geverfd uit als de vrouw van daarnet en Kian hoefde echt niet weer zo'n zelfde gesprek te houden. Meewarig schudde hij zijn hoofd. Waar zat het verstand van mensen die rijk waren, die zich nergens anders dan over de kwaliteit van hun jurk of pak zorgen hoefden te maken. Hij besloot een beetje in het kasteel rond te snuffelen, misschien kwam hij nog wat interessants tegen. Dus liep hij naar de trap en steeg op naar boven, naar de eerste verdieping. Er was bijna niemand, op wat verdwaalde gasten na, wat hem de perfecte gelegenheid bood om zonder gestoord te worden rond te kunnen kijken.

Naarmate hun gesprek vervolgde werden zijn antwoorden steeds langer. Hij wist niet veel over zijn rijk te vertellen waar hij afkomstig was. Ook leek het erop dat hij haar wilde uithoren door Kirsten bepaalde vragen te stellen over onderwerpen wat hem verdacht maakte. Zou het zo zijn? Iemand van het dertiende rijk? Hoe kwam zij daar nu subtiel achter? Kirsten nipte aan haar rode wijn en liet haar tong langs haar onderlip glijden. De man keek haar met een mysterieuze glimlach aan en merkte dat hij langer naar haar keek. Intenser. ”Jij bent niet van adel.” Sprak de man op een fluisterende toon. Kirsten keek hem met een poker face aan, niets was van haar af te lezen. Hoe had hij dat zo gauw ontdekt? Misschien omdat zij meer gaf dan alleen om haar uiterlijk? “En hoe kom je daar plotseling bij?” De man keek om zich heen alsof hij bang was dat iemand dit gesprek meekreeg. ”Wil je mij volgen?” Hij wachtte niet eens op haar antwoord en ging naar de achtertuin. Een schitterende fenomeen om te zien met overal kaarsen en fakkels die het een romantische sfeer gaven. Kirsten had gelijk er was iets niet pluis met deze man. “Waarom moest ik jou volgen?” Ze liet de u-vorm varen en ging straight to business. De man keek haar nu met een arrogante glimlach aan. ”Jij bent de gezochte crimineel.” Dat verraste haar waarbij de glas bijna uit haar handen viel. Kirsten slikte en keek hem met een flauwe glimlach aan. “Ik weet niet waar je het over hebt. En jij bent van rijk 13 niet waar?” Nu keken de personen elkaar beide aan in stilte. Blijkbaar hadden ze het beide goed van elkaar geraden. “Als jij niet wilt dat ik dit verder ga vertellen wil ik nu wat informatie te weten komen.” De man begon spottend te lachen een deed een stap vooruit. Hij keek met een minachtend blik in zijn ogen naar Kirsten. ”Jij bent in geen enkel positie om te vertellen wat ik wel of niet kan doen. Wie zullen ze eerder geloven? Een voortvluchtende crimineel of iemand uit rijk 13, een rijk wat niet bestaat?”

Langzaam begon hij rond te drentelen, boven hem glinsterden de stukjes glas aan de enorme kroonluchters die een zacht, romantisch licht verspreidden. Zijn schoenen tikten op het gladde marmer van de stenen. Het was duidelijk dat dit een van de betere kastelen was in dit rijk, zulke rijke mensen kwamen er nog maar weinig voor, zelfs niet al was men van adel. De kasteelheer moest dan ook wel iemand met zeer veel invloed zijn. Contacten was in dat wereldje alles, vandaar waarschijnlijk ook dat dit bal gegeven werd. Met zijn hoofd trots opgeheven liep hij langs de galerij, waarbij zijn blik over de mensen beneden gleed. Kirsten was duidelijk hecht met een man in gesprek geraakt en Kian vroeg zich af of ze zich zelf nog wel bezig hield met de reden waar ze hier voor gekomen waren. Een vage grijns gleed over zijn gezicht, hij was wel de laatste die het haar kwalijk zou nemen. Zijn hand gleed naar zijn hoofd, maar hij hield zich net op tijd in. Dit was niet de plek waar hij zijn haar nog meer door elkaar moest woelen, de meesten konden al aan hem zien dat hij te wild was voor een bal.. Dus liet hij zijn hand weer zakken en liep met zijn typische nonchalante houding weer verder, alsof niets hem schelen kon. Zo kwam hij bij een van de grote ramen terecht, die een uitzicht boden tot ver in de prachtige tuin. Toen zag hij Kirsten weer staan, met de man. Ze moesten net naar buiten zijn gelopen toen Kian naar het raam was gedrenteld. De lach die de man uitte was typisch en Kian spitste zijn oren.. Zodat hij nog net de laatste woorden van de man kon opvangen. Wat hij hoorde baarde hem een beetje zorgen en langzaam, geruisloos en voorzichtig deed hij het raam open.

De vrouw hief haar hoofd om met haar groene ogen in de zijne te kijken. Ze keek als een katachtige, een zwarte panter die ieder moment haar prooi kon bespringen. Hem in stukken scheuren en veel bloed vergieten. "Is dat een dreigement?" De vrouw schudde haar hoofd. "Ik denk dat je onderschat wie je voor je hebt." De man bekeek haar van top tot teen. "Misschien onderschat ik je wel. Je bent vast een crimineel omdat je teveel met jouw lichaampje hebt gedaan niet waar? Ben je weggerend van de persoon die voor je had betaald? Die jou had gekocht als zijn bezit?" Maakte hij haar nu uit voor een prostituee? Of een gold digger die met een oude vent was getrouwd voor geld? De vrouw schudde haar hoofd en met een snelle beweging voordat hij kon zien wat ze deed hield ze zo zijn dolk tegen zijn hals. Ze schoof achter hem en hield het nog steeds stevig tegen zijn hals. "Ik denk dat je mij verkeerd inschat, lieverd." Lieverd op en walgende toon uitgesproken want ze had geen enkel respect voor hem. Haar lippen tegen zijn oor gedrukt. "Ik denk dat wij het nog heel gezellig gaan hebben met zijn tweetjes. " Ze trok de man richting het stuk wat vrij beschut was met allemaal bomen en struiken.

Geamuseerd keek hij op de twee neer. Hij leek net de verkeerde woorden uit te spreken en hij was benieuwd naar de reactie van de vrouw. Ergens hoopte hij dat ze niet teveel kabaal of problemen zouden maken. De man zou zich niet zomaar door een meisje in elkaar laten slaan, hij moest veel sterker zijn dan zij en daarnaast was hij zelf ook een getrainde vechter, ze stuurden niet de slapste mensen naar de andere kant van de woestijn. Je had niets aan een huurmoordenaar als ze zichzelf lieten vermoorden. Hij volgde de twee personen met zijn ogen, zag hoe ze zich samen richting de struiken bewogen. Welke magie zou de man bezitten? Het was verbazingwekkend hoe mak hij met haar mee liep. Wat had hij in zijn hoofd.. Kian schoof wat dichter naar het raam toe en keek naar de struiken.

Dit ging allemaal veel te makkelijk want de man vocht niet terug. Hij bleef kalm staan niet zo heel onder de indruk van haar dolk. Zijn ogen stonden gevaarlijk, droegen iets duivels alsof hij een steekje los had zitten. Een moordenaar die op het juiste moment toe zou slaan. "Ik heb van je gehoord Kirsten. Een van ons heeft jou gesproken niet waar? Herinner je haar nog?" Hij moest over Dani spreken kon gewoon niet anders. Wat had zij allemaal tegen deze vent verteld of tegen meer van de dertieners? "Je bent al heel ver met je onderzoeken niet waar. Geef het op want je bent geen competitie voor mij. Ik ben hier al jaren voor getraind." Hij sloeg met zijn hoofd naar achteren zodat hij haar een kopstoot gaf. Daardoor werd Kirsten haar grip zwakker en trok zo de dolk uit haar handen. "Nu zijn de rollen omgedraaid." De vrouw deed haar armen over elkaar maar ze voelde zich duizelig door de klap. Daar zag je niets van op haar gezicht alsof het haar niet had gedeerd. "Wat weet jij van mij?" Haar stem klonk koud alsof ze ergens in de bergtoppen stonden. "Genoeg..." Hij overhandigde de dolk weer terug. "We willen niet meer problemen of wel? Het zou slecht zijn als we de aandacht trokken. Laten we praten als diplomaten" Hij was niet dom dat wist Kirsten gelijk dus stemde zij toe door de dolk aan te nemen. Die vestigde zij weer aan haar holster die om haar bovenbeen was gerust. "Daar kan ik mij wel bij aansluiten." De man reikte zijn hand uit. "Wil je mij eerst metgezellen met een dans?" Haar ogen keken hem onderzoekend aan. Was dit een valstrik? Ze was nu zo dichtbij dus ze stemde toe en ze liepen terug het pad op naar binnen.

Pff, dit was saai. Ze kwamen al met een rustige pas terug lopen, het was eerder alsof ze even wat stoom hadden afgeblazen in de bosjes dan een ruzie die ze gehad zouden hebben. Kian schudde even zijn hoofd. Waarom was hij hier gekomen? Hij keek langs de kozijnen van het raam opzij en zag tot zijn verbazing een touw hangen.. Hij pakte het vast en trok er voorzichtig aan, het zat goed vast en Kian waagde het om er met zijn volle gewicht aan te gaan hangen en omhoog te klimmen. Hij worstelde zichzelf omhoog, maar toch was hij in enkele seconden een verdieping hoger. Wat vreemd was, aangezien hij daarnet niet nog een trap had gezien.. Voorzichtig liet hij zich door een raam heen glijden en keek voorzichtig in het rond. Hij was eerder een inbreker dan een onderzoeker.. Voor het ondervragen van mensen was hij al helemaal niet gemaakt, dus deed hij het maar op deze manier. Het leek hem sterk dat er dingen rondhingen in het kasteel die tot de dertieners zouden leiden, maar de getrainde mensen waren ook niet voor niets juist naar dit kasteel gekomen om te infiltreren, misschien had de kasteelheer er ook wel wat mee te maken. Voorzichtig sloop hij door de ruimte en opende een van de bureaulades.. Er lagen veel papieren in, maar verder leek het niet bijzonder interessant.

De man rustte zijn hand op haar heup en de ander pakte haar hand ruw beet. Hij was alles behalve elegant voor haar. Hij deed haar opzettelijk pijn maar Kirsten gaf geen kik. Je zag alleen ontevredenheid in haar ogen. Wanneer de volgende lied werd gespeeld begonnen mensen te dansen. De man draaide haar voorzichtig over de vloer, begeleidde haar en keek haar niet eens aan. Hij leek op iets anders zijn gefocust. Haar ogen volgde zijn blik en een vrouw in een bloedrode jurk knikte en liep de trappen op. Er waren meer.... Wat deden ze hier? "Jij bent het meisje die ook ervoor heeft gezorgd dat wij de draken niet hebben kunnen meenemen." Kirsten leek even van haar stuk te zijn door zijn woorden. Hoe kon hij dat weten? Kirsten's lichaam spande nu aan en je merkte aan haar lichaamshouding dat zij daarmee zat. Hoe kon hij nu zoveel weten? "Ik weet niet waar je het over hebt." De man begon spottend te lachen wat fel in haar ogen klonk. Niet plezant. "Liegen is niet je sterkste punt want je lijkt al verrast door de dingen die ik zeg, Kirsten." Haar stem op een amuseerde toon uitgesproken. "Het is zo ver..." Wat bedoelde hij daarmee? Op dat moment vielen de lichten uit, werden de kaarsen gedoofd en was alles gehuld in duisternis.

Kian bladerde door de stapel papier heen en legde ze weer terug toen hij niks bijzonders vinden kon. Dit was nog erger dan het zoeken naar een naald in een hooiberg, hij had nu werkelijk geen idee of hij wel naar een naald aan het zoeken was. Misschien was er wel helemaal niets in deze hooiberg. Hij zuchtte even en trok aan een andere la. Er lag een bijzonder mooi versierde dolk in de la, maar ook niet iets wat meteen verwees naar de dertieners. Kian woelde door zijn haar en wilde net de dolk oppakken toen het licht uitviel. Hij kon werkelijk niets meer zien, het hele huis was in duisternis gehuld. Niet onmiddellijk voelde hij argwaan jegens de situatie, het licht viel immers wel vaker uit in zulke grote huizen. Maar toen herinnerde hij zich de gevatte blik weer van de man met de grijze ogen, met wie Kirsten had gepraat. Hij liet vlammetjes over de rug van zijn hand lopen en keek bij het vage licht om zich heen, op zoek naar een deur. Hij voelde er niet heel veel voor om weer via het touw naar beneden te klimmen. Hij begon tegen de wanden te kloppen en bij het horen van een hol geluid duwde hij een van de wanden naar achteren, waarbij een lange wenteltrap tevoorschijn kwam. Een grijns gleed over het gezicht van de man. Dit voelde zo goed. Met langzame stappen daalde hij naar beneden, tot hij weer op de begane grond terecht was gekomen. Hij ging door een smal deurtje naar buiten en kwam in de hal terecht. Daar liet hij de vlammen op zijn hand doven en spitste zijn oren.

Wanneer alles was omhuld door het duisternis moest Kirsten op haar andere zintuigen vertrouwen. Ze zag helemaal niets meer. Gelukkig was haar gehoor beter als dat van anderen waar zij nu op ging focussen. Ze hoorde mensen gillen, overal voetstappen en wist niet precies wat er aan de hand was. Een aanslag? Wat had dit te betekenen? Wist de man dat dit ging gebeuren? Dat kon ook gewoon niet anders. De dertieners hadden dit al vanaf het begin van de avond geplant. Wat wilden zij hiermee bereiken? Wat was hun doel? Ze voelde een hand die haar van achteren vastgreep zodat ze niet meer kon ademhalen. Kirsten bukte zich in reflectie en slingerde haar aanvaller over haar rug. Ze gooide diegene wat verderop. Het moest een vrouw zijn geweest want ze woog vrij licht. Kirsten begon met snelle passen te rennen want ze moest de hal vinden. Blijkbaar konden mensen niet weg want ze hoorde de paniek. 'Doe de deuren open! Open de poorten! Haal de brug weer omlaag!' Waren ze nu opgesloten in het kasteel? Haar hart begon sneller te kloppen in haar keel omdat ze ook niet wist waar Kian zich op dit moment bevond. Nu had zij liefst haar draak hier want die kon kijken in het donker. Hij was een duistere draak. "Kian?" Klonk er voorzichtig terwijl zij met haar handen langs de muren aftastte. Ze moest iets vinden. Een kaars die ze weer kon aanmaken? Alleen had ze daarvoor lucifers nodig. Af en toe scheen de lichtstralen van de maan door de gigantische ramen maar dat hielp niet veel. Alleen de hoeken van de grote zaal werden iets meer verlicht. De vrouw voelde een deur die zij openmaakte waardoor zij in de hal terecht kwam. Nog meer hysterie kwam hier vandaan. 'Je kan hier ons niet opgesloten houden!' Hoorde ze meerdere roepen. "Kian?" Vroeg ze voorzichtig. Dit was een regelrechte doolhof in het duister. Hoe ging ze hem in godsnaam vinden?

Hij voelde zeker niet de paniek die andere mensen voelden, eigenlijk was hij volkomen rustig. Kalmer kon niet. Hij zou zijn hoofd erbij houden en dan kwam alles gewoon goed. Hij spitste zijn oren en luisterde. Er liepen geen mensen rond in de hal, waarschijnlijk konden ze de deur gewoonweg niet vinden. Deze gedachte ging net door zijn hoofd toen de deur inderdaad openging, een zacht gekraak verraadde dat. Het geklik van een stel hakken deed vermoeden dat het een vrouw was die door de deur heen kwam. Kian had nog geen idee van wie het was, dus voor de zekerheid haalde hij de speciale banden uit zijn mouw en klikte deze om zijn polsen. Voor de zekerheid had hij ze maar meegenomen, en het kwam goed uit. Er was echter niks aan de hand. Bij het zachtjes noemen van zijn naam, herkende Kian de stem van Kirsten meteen en hij lichtte zijn handen op, zodat ze zien kon waar hij was, zonder dat ze hoefden te spreken. Als ze hen gevangen wilde nemen, konden ze beter verborgen blijven. Spreken was dan gevaarlijker dan licht tevoorschijn toveren. Door de vlammen was zijn gezicht net te zien, waardoor ook zijn geamuseerde glimlach op zijn gezicht tevoorschijn kwam. Hij keek haar een beetje plagend aan, alsof hij haar wilde pesten met de gebeurtenis. Het had toch niet allemaal zo uitgepakt als ze verwacht had.

Er gingen zoveel dingen door haar hoofd waar Kirsten langzamerhand gek van werd. Waarom werd zij aangevallen? Wat moesten ze van haar? Zagen ze haar als een dreigement of was het wraak? Wraak omdat ze de draken had weten te redden. Wisten hun dan ook van het bestaan af van Kian of? Wanneer er een licht duidelijk werd, een vlam wist zij gelijk dat Kian ook in deze hal bevond. Kirsten besloot haar hakken uit de doen om geen tikkend geluid te maken. Het was nu het beste om zo geruisloos te zijn om de aandacht van de dertieners niet op hun te wekken. Kirsten wilde namelijk niet weer een belager die haar probeerde te doden of uit te schakelen. Wat wilde die persoon eigenlijk? Haar meenemen? Ze sloop voorzichtig naar de man en trok beide wenkbrauwen op wanneer ze zijn expressie zag. Hij wilde haar duidelijk met iets inwrijven. Waarschijnlijk het feit dat Kirsten hier niet op had gerekend. Zij schonk hem een blik ja-nu-weten-wij-het-wel. Ze schoof dichter naar hem toe en stond op haar tenen zodat zij de man iets kon influisteren. "Ik heb een man ontmoet..." Het klonk net alsof zij haar zinnen op iemand had gezet echter niet op een positieve manier. "Ik moet hem vinden want hij weet van mijn bestaan af als crimineel maar ook als diegene die de draken heeft bevrijdt. Ik weet alleen niet of hij ook van jou afweet." Fluisterde Kirsten zo zachtjes mogelijk. Door al het geschreeuw hoopte zij dat Kian haar zou verstaan. "Ben jij nog iets te weten gekomen? Zinvolle informatie? En enig idee wat ze van plan zijn? Ik weet 100% dat zij dit hebben gedaan." Ze refereerde terug naar de lichten en kaarsen. "Laten we naar een 'rustige' plek zoeken. Misschien ergens waar je meer licht kan spreiden." Kirsten taste voorzichtig de muren af en vond een deur die naar een andere gang leed. Ook hier was alles gehuld in duisternis. Ze liep voorzichtig langs de muur af de gang door tot ze een deur voelde. Ze besloot de eerste beste naar binnen te gaan en daar flikkerde een kaarsje op een bureau. Ze waren in een soort van leeskamer? Zo als zij nu kon zien stonden er veel boekenkasten met heel veel boeken.

Hij moest zijn best doen niet in de lach te schieten bij haar blik. Dat ze zijn blik begrepen had betekende dat ze elkaar toch beter kenden dan je in eerste instantie zou denken. Hij wist misschien niet hoe ze dacht, wel hoe ze zich gedroeg. Hij doofde het licht op zijn handen en hield zijn palm op haar schouder, zodat ze elkaar niet kwijt konden raken in het donker. Zo hoorde hij plotseling het fluisteren in zijn oor. Hij luisterde, begreep al over welke man het ging. Zo gingen zijn gedachten snel, en trokken dezelfde conclusie als zij had gedaan. 'Ik heb nergens last van gehad, misschien weten ze niet dat ik er ben, of ze hebben me niet herkend.' Hoewel het hem sterk leek dat ze Kirsten wel kenden en hem niet, hoopte hij dat het wel het geval was. Dan was het makkelijker om weg te komen. Nu wist hij ook zeker dat hij Kirsten mee moest nemen, al lag het niet in zijn karakter om zich per se om een ander te bekommeren. Ze konden niet riskeren dat de ene achterbleef en door middel van martelingen uitgehoord werd. Hij volgde haar, waarbij hij zijn hand in de hare liet glijden. Weer om elkaar niet kwijt te raken. Toen de deur langzaam achter hen dichtviel, durfde hij de vlammen op zijn huid weer op te wekken en helder licht te laten verspreidden. Het was nu zo licht dat ze elkaar goed konden zien, maar enkele meters van Kian af, werd het al weer donkerder. Een nadenkende blik lag op zijn gezicht, wat moesten ze nu doen? Wat konden ze nu doen? Ze wisten niet eens werkelijk wat er aan de hand was.. "Ik heb niet echt iets bijzonders gevonden, of misschien wel bijzonder, maar het heeft niks met de dertieners te maken, denk ik. Er is een geheim kantoor of iets dergelijks hierboven is, met een bijzonder versierde dolk in een lade.'