Rijk van de Kreeft - Het Heuveleiland

Lichtelijk geërgerd keek Sheila haar aan. "Wat gaat jou het aan? Alsof het je ook maar iets zou interesseren." zei ze en ze keek haar aan. Ze liet de aarde wat zakken, maar hield die wel in de buurt. Ze keek even naar Alexis en beet op haar onderlip. Ze draaide haar nek even en keek met een koele blik naar Alexis, ze had maar weinig behoefte aan haar.

Alexis liet nu ook haar pijlen wat zakken, maar ze deed ze nog niet verdwijnen. Nee, ze vertrouwde haar voor geen cent. Zeker door haar gedaantewisseling, dat was toch een soort teken van een onstabiliteit van haar gesteldheid. "Why not, vrouwen houden van roddelen, honey-love." Alexis bleef naar haar kijken, terwijl ze af en toe de omgeving in de gaten hield. Ze kon zich de grote zwarte draak nog wel herinneren.

Rustig ging Sheila zitten en ze keek naar Alexis. "Ik ga niet roddelen over privé-zaken. Dat vraag ik ook niet van jou." Zei ze met een kille blik. Ze pakte haar waterzak en wat eten. Ook zorgde ze dat Dain wel in de buurt was. Er veel zin had ze niet in Alexis, zeker nu de vrouw zo ergerlijk was.

Alexis haalde haar schouders op, "Nou dan ga ik maar weer een stukje zwemmen." merkte Alexis op. Hoewel ze beloofd had de volgende keer haar van kant te maken, was nu de kans groter dat zijzelf van kant gemaakt zou worden. Hoewel Alexis niet zoveel om haar leven gaf, wilde ze liever wat spectaculairder dood gaan.

Sheila keek haar aan. "Je doet maar wat je niet laten kunt." Zei ze terwijl ze met haar ogen rolde en rustig haar lunch klaar begon te zetten. Wat water samen met brood en kaas. Ze keek met een schuine blik naar Alexis en hield haar goed in de gaten. Haar blonde haren bewogen mee met de wind. Ze wilde niet alsnog aangevallen worden door de vrouw die beloofd had haar te doden. Hoewel ze dat nu veel minder erg zou vinden.

"Nou doe de groetjes aan degene op wie je wraak wilt nemen." zei Alexis lichtelijk sarcastisch over haar schouder terwijl ze met haar voeten zoekend naar de goede rotsen weer richting de water kant liep. Nog steeds had ze haar handen klaar om direct een vuurbal of iets dergelijks te creeËren als dat nodig zou zijn, ze vertrouwde Sheila voor geen cent.

Woedend keek Sheila naar haar. 'Het is niet grappig rotwijf! Dat je nou nooit hebt geleerd om respect voor anderen te hebben." Zei ze kwaad. Met een felle blik keek ze naar de vrouw, in haar woede kon Sheila nauwelijks haar krachten beheersen. Ze ging in het hoofd van de vrouw, om allerlei vreselijke herinneringen omhoog te halen. Ze haatte de vrouw nu al bijna vreselijk erg. Natuurlijk niet zo erg als haar vader maar die vrouw werkte haar wel vreselijk op de zenuwen en daar kon ze nu totaal niet tegen.

"Respect genoeg voor degene die het verdienen." merkte Alexis op. Ze irriteerde zich dood aan de vrouw, vandaar ook de duidelijk hatelijke opmerkingen naar Sheila. Waarom was ze niet gewoon met haar wapenuitrusting wezen zwemmen, dan had ze tenminste de aanval in kunnen zetten. Alexis merkte hoe er ineens andere gedachten bij haar in haar hoofd omhoog kwamen. Een gedachte aan haar vader die haar had gezworen dat ze nooit meer in de buurt zou mogen komen. Ondertussen wist ze al meer van krachten, maar de link met Sheila legde ze niet direct.

Sheila merkte later pas op wat ze met haar krachten deed. Intensief ging ze er dan ook mee door. "Jij zou daarom ook geen respect verdienen." Zei ze kil. Haar haren raakten door de wind wat in de war en kwaad keek ze naar de vrouw. Met een woedende stamp stapte ze vooruit en probeerde ze een aardbeving te veroorzaken op dit kleine stukje maar ze vroeg zich af of dat wel zou gaa werken. Sheila zelf was nu haar geduld verloren. Ze was klaar voor een gevecht met deze vrouw. Ze was er aller.inst zeker van of ze zou gaan winnen of niet, wat ze wel wist was dat het haar niet uitmaakte of ze zou sterven of zou blijven leven.

"Alsof ik respect van jouw verlang." snoof Alexis, Sheila bleef in haar ogen een heiden, iemand die uit de weg geruimd moest worden. Het liefst zo snel mogelijk, maar voor een gevecht was ze nu duidelijk in het nadeel, omdat ze niet eens haar wapens bij zich had. Wat trouwens ook uitzonderlijk was, maar er was nou eenmaal weinig ruimte om een wapen te bewaren in je bikini. Op dat moment begon de grond lichtjes te trillen, niet heel sterk maar het was wel duidelijk voelbaar en het episch centrum was iets verderop, Sheila.

Woedend keek Sheila naar haar, ze wist best dat het duidelijk was dat zij het was maar dat kon haar niets schelen. Die vrouw verdiende het niet dat ze aardig tegen haar deed. Het was complete onzin en kwaad ging ze dan ook door. Zelf had ze wapens zat tot haar beschikking. Sheila had inmiddels genoeg wapens en zorgde ook dat ze die ten alle tijden kon gebruiken, bijvoorbeeld in een situatie als deze. Rustig ging Sheila door. Ze concentreerde zich nu volledig op al haar aardekrachten om een goede aardbeving tot stand te krijgen.

Nieuw
---
Haar bruine haar wiegde zachtjes mee op de maat van de passen die zij maakte. Het jonge, zwarte geitje trippelde bijna geruisloos achter haar aan. Haar groene draak Lego liep op een afstand en bestuurde het zwarte geitje die Luna's kleding heel interessant leek te vinden. Luna's blik was op de grond gericht en haar gedachte was afgezonken naar een verre plaats in haar brein. Er waren maar weinig dingen die haar zo diep in gedachtes konden laten verzinken en zij was verdomde dankbaar dat het dit keer niet de lastige klant was die afgelopen weken haar leven een hel had gemaakt. Zij zuchtte even en stopte. Haar blik gleed naar de lucht. Een paar grijze wolken gleden aan haar voorbij en het zou Luna helemaal niks verbazen als het zo meteen met bakken uit de hemel zou komen.
Haar blik gleed naar haar borstkas waar zij voorzichtig overheen ging met twee vingers. Luna's blik gleed kort naar Lego en zij lachte even.

Jack stond midden op de top van het heuveleiland. Dus het was er koud. Het hele eiland zag blauw van de kou. Letterlijk, want al het water in de planten was bevroren. Op de top maakte hij twee standbeelden door verschillende blokken ijs op elkaar te stapelen. Het waren de koning en koningin van de winter, de twee goden uit zijn geloof. Hij hield er een kleine afstand tussen, waar hij uiteindelijk zijn staf in de grond stak. Om de voet van de staf verscheen meteen een hoopje sneeuw en de diamant in de top begon te draaien. Jack draaide zich om en van de waterdamp uit zijn adem maakte hij een glijbaan naar beneden. Daarna kleedde hij zich uit en gleed naar beneden, het water in. Dat het straks ging regenen maakte hem niet uit. Omdat hij in de buurt was, hield dat in dat het ging sneeuwen en kouvatten deed hij toch niet. De glijbaan was weer verdwenen toen hij in het water landde, waar een flinterdun laagje ijs op lag. Hij liet zich rustig op zijn rug drijven en zorgde ervoor dat hij niet voorbij het einde van het eiland werd meegevoerd door de stroom van de rivier.

Het meisje droeg een jurkje die van de bovenkant strak om haar lichaam was gevormd en uitliep als een plof jurkje. Haar onderstuk leek op een soort ballon. Haar haren waren gevlecht met een haarband erin geschoven met een grote bloem erop. Daarop droeg ze fel gele sneakers terwijl haar jurkje de kleur had van zalmroze. Luna hield van haar aparte kledingstijl. Naarmate zij meer de heuvel op liep merkte ze dat de temperatuur begon te dalen. "Lego..." Het meisje kwam tot stilstand want dit was wel erg vreemd op een lentedag. Haar draak reikte zijn nek uit die nog langer werd dan het nu al was. 'Ik zie iemand op de heuveltop staan. Ik denk dat diegene de kou met zich meebrengt. Lego sprak nauwelijks in haar gedachten maar als hij het deed waren dat altijd wijze woorden. "Wat is verstandig om te dalen? Of wil jij dit uitzoeken? Jij houdt namelijk van het onbekende, het onverklaarbare. " Zodat de draak meer wijsheid op kan doen. Macht was kennis. De draak besloot om zelf de heuvel op te lopen totdat hij in het zicht was van de jongen.

Jack had de draak niet gezien, want hij was al naar beneden gegleden. Hij dobberde dus al een tijdje rustig op zijn rug in het water en genoot van de zon, die door zijn kou niet harder scheen als een winterzonnetje. Dat was maar goed ook, want Jack zou alleen maar verbranden bij teveel zonneschijn. Van ijs maakte hij bellen die hij om zich heen liet vliegen. Met zijn handen kon hij alleen maar kleine ijssculpturen maken, want tussen zijn oren zat het idee dat hij zijn kracht via zijn staf uit moest oefenen.

De draak keek toe hoe de jongen begon af te dalen dus zijn zicht niet zag. Lego draaide zich om en keek naar Luna. Het meisje kwam met snelle passen de heuvel op gelopen en keek naar het uitzicht. De zon die schoon was niet warmer als een winterzonnetje, zonde. Het meisje begon nu al kippenvel te krijgen over haar hele lichaam. "Kijk hij maakt ijssculpturen." zei Luna tegen haar groene draak.

De bellen zweefden rustig in het rond, als echte zeepbellen. Maar deze waren van ijs. Ze konden ook keihard aankomen. Jack had namelijk door dat hij bekeken werd door een draakje en een meisje. Zonder dat ze het doorhad, blies hij tegen het water. Daardoor kroop een lange ijsslang onopvallend omhoog en vormde voor het meisje de woorden: 'Ik weet dat je er bent.' Het was een soort zesde zintuig, Jack wist ook niet waarom hij dat soort dingen wist.

Het meisje keek geschrokken op wanneer er een slang van ijs voor haar kroop. Gelijk deed ze een aantal passen achteruit. Lego leek heel kalm te blijven in deze situatie. "Het doet ons geen kwaad." Waren de wijze woorden die hij via gedachtewisseling liet horen. Zelden sprak hij tegen haar dus Lego had aan de reactie van Luna moeten zien dat ze een beetje angstig was. "Ik heb geen kwaad in de zin." Sprak het meisje vlug uit. "Ik wilde alleen de oorzaak vinden van deze kou op zo'n schitterende lentedag. Althans het was een schitterende lentedag." Het meisje bibberde lichtjes omdat ze te licht gekleed was voor dit koude temperatuur.

Jack knikte en dreef gewoon verder. Hij interesseerde zich verder niet in het meisje, hij hield er alleen niet van als mensen hem stiekem bekeken. Hij ging door met het maken van ijsbellen en al het water dat zijn huid raakte, vroor eraan vast tot hij bedekt was met druppels van ijs. Het was een gewone lentedag en Jack was vandaag vrij van alles, dus wilde hij niet meer doen dat rustig ronddraaien.

De slang kroop weer weg wat betekende dat de persoon haar had begrepen? Moest zij nu naar hem toe om persoonlijk te verontschuldigen? Het laatste wat Luna wilde is als een spion gezien worden. Iemand die zijn neus in andermans zaken stak. Zo was zij niet. Het meisje liep het heuveltje af met haar draak achter zich aan. Zijn gigantische postuur viel mijlen ver nog op. "Hallo." Ze begon de jongen te naderen en merkte dat het steeds kouder werd. "Je bent kunstzinnig aangelegd niet waar?"

"Nee," antwoordde Jack simpel. Hij was niet artistiek, de winter leverde gewoon mooie plaatjes op. Met rijp belegde bomen, een prachtige witte wereld en als het koud genoeg was, zoals bij Jack, dan kreeg alles de uitstraling als van diamanten. En dat met Jack precies hetzelfde gebeurde, dat kwam doordat hij het middelpunt van al die kou en winter was. Ook hij was bedekt met rijp en wit. Met ijsblauwe ogen met de uitstraling van diamanten.

Luna had nog nooit zo'n prachtig persoon ontmoet op Justin na dan. Ook zij vond hem een mooie jongen. Deze vreemdeling was de op twee na knapste die zij tot nu toe was tegen gekomen. Oh wacht... Kian was ze vergeten. Zijn brute uitstraling hoorde zeker in haar top 3. Wat zou ze graag voor de mannen kleding willen maken waarin hun schoonheid nog meer in uitkwam. Ze kreeg nu al zin om verschillende schetsen te gaan tekenen, kijken welke kledij het beste bij hun paste. Bij Justin mocht zij al lekker experimenteren. "Het lijkt net winter terwijl we in het seizoen van de lente zijn aangekomen. Ik ben niet gekleed voor deze kou." Luna keek gefascineerd naar zijn ijssculpturen. "Ben jij een soort van kerstman?" Vroeg Luna met een nieuwsgierige glimlach. Haar onschuld bracht ook iets schattigs met zich mee.

Jack keek nu naar het meisje. Of hij een Kerstman was. Bespottelijk. Maar dat liet hij natuurlijk niet merken. "Ik breng geen cadeautjes rond," antwoordde hij simpel. De Kerstman bracht geen kou, maar cadeaus en Jack deed het andersom. Daarom was hij Jack Frost genoemd, naar de jongen die de winter voor stelt. Hij keek het meisje aan, meer niet, en liet haar maar gissen. Misschien kwam ze er wel op, misschien niet.

"Dat bedoelde ik niet. Het is omdat jouw draak zo op een rendier lijkt. Ik dacht ook dat de kerstman voor de kou bezorgde."Het meisje leek even in gedachten te zijn verzonken. Had zij hem verward met iemand anders? Haar groene draak keek nieuwsgierig naar het andere schepsel voordat hij weer naar de verte staarde. Dat deed Lego wel vaker. "Kan het zijn dat je de oude man winter bent? Vader winter ook wel genoemd." Ook al leek de jongen nog niet zo oud, rond haar leeftijd. "Of je bent zo'n spirit! Hoe heette diegene ook alweer... Iets met Frost maar ik kom er niet op."

Jack dreef richting de kant, klom uit het water en ging voor het meisje staan. "Men noemt mij Frost, Jack Frost," zei hij simpel. Het was duidelijk dat ze de voornaam van de winterspirit niet meer wist, dus hielp hij haar even. Want zoals altijd was hij gewoon aardig. Van binnen vroeg hij zich wel af of ze dacht dat hij echt een mythisch wezen was, ook nu hij hier zo als een normale, naakte jongen voor haar stond. Hij vond het apart en tegelijkertijd fascinerend en hij bedacht hoe hij deze reputatie kon gebruiken. Hij was Frost, Jack Frost. (Dat klinkt eigenlijk best cool) Als hij zich als een mythische persoon zou gaan gedragen, zou hij waarschijnlijk heel veel kunnen bereiken.