De waterval - Het rijk van de Tweeling

In het bos wat tegen de helling van een berg staat stromen verschillende beekjes die uiteindelijk samenkomen bij een waterval die van een steile helling afraast in het dal. De plek waar de waterval in de rivier terecht komt, is een grote open plek met een kiezelstrandje en grote rotsen.

In de twee dagen dat hij hier was, was Vic gaan houden van deze plek. Het was er niet stil, er was veel water en het was zo ongerept. Hij had zijn tent neergezet naast het strandje en er waren nu nog sporen te zien van zijn kampvuur van afgelopen nacht. Ook nu was het een warme ochtend en het eerste wat Vic deed toen hij zijn tent uitkwamen, was zich uitkleden en het water inspringen. Darsol, die ook hield van deze plek, vormde zich zodra hij Vic zag om in een jongen met korte, zwarte stekeltjes en gouden ogen en dook achter Vic aan het water in. Darsol had alleen, ook in zijn jongensvorm, zes vleugels, die nu leken alsof ze van licht waren gemaakt. Samen zwommen ze rondjes en douchten onder de waterval. Ze stoeiden en uiteindelijk lieten ze zich gewoon ronddrijven op hun rug in de warme ochtendzon.

Fírnen liet een diep gegrom horen wat nogal angstaanjagend klonk, maar waarvan Snow wist dat hij alleen maar moest lachen en ze deed vrolijk mee terwijl hij over de kop door de lucht vloog. Snow vond het altijd een heerlijke manier om spanning kwijt te raken, al was ze er in het begin alleen maar misselijk van geworden. Ze vlogen hoog in de lucht en voor hen lag een berg. Hierdoor moest Fírnen de daling inzetten, wat hij met een simpele scherpe bocht deed. Ook al was hij meestal erg rustig, als hij alleen was met Snow vond hij het lekker om gewoon even gek te doen. Met een noodvaart stortten ze naar beneden, waarbij Snow een vrolijke gil slaakte. Een paar honderd meter boven de grond, sloeg hij zijn vleugels weer uit en draaide zijn lichaam. Met grote slagen minderde hij vaart en draaide iets bij om op een open plek te landen.
Snow liet zich zodra hij geland was met een grote grijns van zijn rug glijden en liep naar de rivier toe die over de open plek stroomde. Terwijl ze hurkte om haar hand door het water te laten glijden en haar gezicht nat te maken, spitste ze haar oren, omdat ze het ruisende geluid van vallend water hoorde. 'Kom mee.' Zei ze tegen Fírnen en liep meteen al langs de rivier tegen de stroming in. Na een korte wandeling door het bos, kwam ze bij de andere open plek. Voor ze de open plek opstapte, bleef ze even stil staan, want daar in het water dreven als ze het goed zag twee mensen. Fírnen had het ook al door en kwam naast haar staan zonder iets te laten kraken. Ze lijken veilig, al..., zei hij na een tijdje. Snow nam genoegen met zijn keuring. Ze stapte tevoorschijn en liep richting het water waardoor Fírnen ook snel meeliep.

Wow Viv, jij bent lang gaan schrijven En de naam van de draak was misschien een beetje voorspelbaar

De jongen met de zes vleugels schoot overeind in het water toen hij een andere draak voelde. Met zijn vleugels van licht vloog hij op en zag een meisje aankomen lopen. Hij waarschuwde Vic, die met een sliert water zijn zwembroek bij zijn spullen vandaan haalde en hem in het water aantrok. Darsol, de jongen, zakte weer terug in het water en keek om zich heen, nieuwsgierig naar de andere draak. Vic was minder benieuwd en hij liet zich weer rondjes drijven op zijn rug. Maar Darsol hield het uiteindelijk niet meer en hij liep het strand op. Eerst wist hij niet welke kant hij op moest, maar al snel zag hij een draak en een meisje staan, een stukje verderop langs het strandje tussen de struiken. Nieuwsgierig liep hij op hen af en hij wilde hallo zeggen, maar ook al was hij nu een jongen, er kwam hetzelfde geluid uit als draken maken. Geïrriteerd door zichzelf sloeg hij met zijn vleugels. Vanuit het water hield Victor hen in de gaten. Het kon nooit kwaad als Darsol nieuwsgierig was, wist hij uit ervaring. De draak veranderde graag in van alles en nog wat om te ontdekken en zodra hij in netelige situaties terecht kwam, veranderde hij in zijn oorspronkelijke vorm van licht en kon niemand of niets hem nog aanraken. Alles schoot dan dwars door hem heen zonder dat hij er iets van merkte.

Hihi mijn openingsposts zijn altijd lang hoor, de rest van mijn posts worden denk ongeveer de helft :p En bedoel je met voorspelbaar het deel waarin hij Fírnen heet of het deel waarin het Prince Charming betekent? Want voor beide heb ik te zeggen dat het ook weer zo heerlijk voorspelbaar is dat jij geen goed plaatje voor je personage kan vinden

Voor Snow bij het water was, kwam er al een jongen uit het water lopen. Ze hield haar pas in toen de jongen iets uitte wat op een grom leek, en glimlachte. Ze wist dat Fírnen had geweten dat er een draak was, maar wist ook dat hij niet de moeite zou nemen om dit speciaal op te merken, net als dat hij niet speciaal zou opmerken dat er een mens was, voor hem waren ze ongeveer gelijk. Ook hallo zei Fírnen waarbij hij zacht snoof. Terwijl hij de draak voorzichtig benaderde, liep Snow verder naar het water toe. Terwijl ze haar waterfles losmaakte om die opnieuw te vullen, keek ze naar de andere jongen die nog steeds in het water lag. 'Hallo, ik gok zo dat jij ook gaven bezit?' Zei ze hard genoeg om boven het geruis van de waterval uit te komen. Ze hurkte neer op de kiezels en stak haar hand in het koude water om de fles te vullen. Nu ze er zo bij nadacht, ze had nog nooit buiten het paleis gezwommen. In het paleis had ze haar eigen bad gehad, wat groot genoeg was om baantjes in te trekken, maar in de natuur zwemmen was haar verboden.

Het deel waarin hij Fìrnen heet, en ja, je hebt gelijk. Maar ik ken het, openingsposts zijn altijd het makkelijkst.

Darsol sprong om de andere draak heen en vloog af en toe een stukje op. Uiteindelijk ging hij in kleermakerszit met uitgestrekte vleugels voor de neus van de draak zitten en hij begon te praten. Het ging waarschijnlijk nergens over, hij vertelde alleen maar hoe hij het vond om een andere draak te zien. Tijdens het praatte veranderde hij in zichzelf. Eerst was de jongen opeens gemaakt van licht en daarna schikte dat licht zich in de oorspronkelijke vorm van Darsol, een grotere draak met zes vleugels. Zo lag hij uiteindelijk tegenover de nieuwe draak, gemaakt van licht met gitzwarte ogen.
"Hmm, en wat zet jou ertoe aan om dat te denken?" vroeg Vic lachend en hij keek naar het meisje. "Maar je hebt wel gelijk." En om dat de demonstreren, liet hij zijn handen mooi geel licht geven en stuurde hij een bol water omhoog, die hij tussen zijn lichtgevende handen over liet springen. Uiteindelijk viel de bol terug in het water en was ook het licht weg. Het kostte Vic nog veel energie en hij gebruikte het normaal alleen als het echt nodig was. "Maar als ik zo kijk naar wat er achter jou staat, heb jij ook iets te maken met magie," ging hij met een grote glimlach verder.

Met een glimlach keek Snow even naar de draken. Fírnen hield zich vrij rustig terwijl de andere draak druk aan het rondspringen was, al bleven zijn ogen de draak wel volgen en zwiepte hij een paar keer met zijn staart heen en weer. Hij liet de draak praten en antwoordde zelf een paar keer tussendoor. Snow draaide haar hoofd weer naar de jongen toen hij zijn magie liet zien. Met een glimlach draaide ze de waterfles dicht en ging op het kiezelstrandje zitten. Ze knikte al reactie op zijn vraag. 'Klopt.' Zei ze en maakte in haar handje een vuurtje. Deze duwde ze het water op, waar hij na een tijdje zweven, weer doofde. Ze glimlachte nog een keer en begon toen haar laarzen los te maken zodat haar voeten ook wat rust hadden. 'Wat is je naam? Ik ben Snow en dat daar is Fírnen.' Zei ze terwijl ze de laarzen naast haar zette en haar blote voeten in het water legde.

"Ik ben Vic en dat is Darsol," zei Vic die naar het vuur had gekeken. "Maar is er verder niets naast vuur? Of zie jij aura's of gedachten?" Sinds Bonnie had hij het niet zo op auralezende mensen. Ze had hem goed te pakken gehad door de hele tijd te controleren of hij wel of niet loog. Vic had het nogal irritant gevonden, vooral toen hij halverwege een zoen een mes tegen zijn keel had gevoeld. Nee, aura's waren gewoon niet zijn ding. Hij dook een paar keer onder water en zwom daarna naar de kant. Hij liep naar zijn tas en ging op zoek naar een boterham, hij had nog niet gegeten die ochtend. Met zijn broodje liep hij terug naar Snow en hij ging naast haar in het water zitten. Daar was hij op zijn best, omgeven door water.
Darsol zweefde nu op zijn kop voor Fìrnen, proberend een duidelijke emotie bij de draak los te krijgen. Hij trok gekke bekken en keek hem lange tijd aan met zijn pikzwarte ogen. Nu was Darsol niet goed in dat spelletje, dus hij keek steeds weg en uiteindelijk zweefde hij rond de andere draak. Af en toe flapperde hij met zijn zes vleugels in zijn gezicht, maar omdat hij gemaakt was van licht verplaatste hij geen lucht of voelde je het niet als hij je aanraakte.

Eden zat tegen een roze Megurine aan op het kiezelstrandje bij de waterval. Ze luisterde naar het kletterend geluid van de waterval. Het water raasde in een grote snelheid naar beneden en het was spectaculair om te zien. Boven haar linkerhand hield ze een aantal kiezelsteentjes die ronddraaide in de lucht. Het was een heerlijk rustige dag en ze voelde zich wel goed. Ze was al een tijdje weg van huis, met weinig bemoeienis van haar ouders. Haar humeur verbeterde hier extreem door en het gezelschap van Megu was genoeg voor haar. Mensen lieten haar met rust en zij was degene die contact zocht, goed genoeg. Ze strekte haar benen. Het was prima zo en ook al naderde er gevaar, ze had er nog niet heel veel van gemerkt. Soms had ze het idee dat ze iets miste in haar leven, een beetje diepgang, maar misschien kwam dat nog met al het gedoe met het dertiende rijk. Haar tijd zou nog wel komen. Voor die tijd moest ze zich voorbereiden, want zoals ze nu was maakte ze geen enkele kans tegen iemand.

Lachend werd ze achterna gezeten door Dain die grommend van plezier tussen de bomen door rende. Tot ze uit kwamen op een open plek. Het meisje stopte net op tijd voor het water maar Dain wist haar lachend en met een kleine aardbeving het water in te laten vallen. Waarna hij pas de andere persoon en draak op merkte. Waarschuwend grauwde hij even naar Sheila die, inmiddels ook drijfnat, uit het riviertje klom. Verbaasd keek ze toen naar het meisje en haar draak. Kort werd ze ietwat verlegener maar al snel hervond ze haarzelf. "Sorry, ik heb jullie toch niet te erg gestoord?" vroeg ze maar even, ze vond het natuurlijk niet leuk als ze iemand moest storen. Glimlachend keek ze naar het meisje. Dain stond achter haar en bekeek de twee, hoewel hij geen gevaar zag was hij toch wat meer schuchter dan Sheila was, maar Sheila wilde mensen misschien liever ook gewoon vertrouwen.

New
_______
Matt zat op een van de kiezelstrandjes, er stond een intense geconcentreerde blik in zijn ogen. Zijn handen vormde zich om een waterbol. Langzaam, voorzichtig liet hij het water verplaatsen naar een sliert. Vervolgens draaide hij zijn handen weer zo dat het een bol werd. Dit herhaalde hij een aantal keer. Het was redelijk zwaar voor hem aangezien hij de vorige avond door had gehaald in de kroeg. De nacht had hij amper geslapen omdat een blonde schone hem de halve nacht bezig had gehouden. Nu zat hij dus in de vroeger ochtend met een kater op dit strandje. NIet echt de beste remedie voor zijn bonkende hoofd.

Scarlet was in een geweldig humeur. Het was lekker weer, waarin het zonnetje fel op haar neer scheen. Het was een goede temperatuur, waardoor ze genoeg had aan alleen een jurkje. Artemis vervoerde Scarlet zoals gewoonlijk door de lucht en had een hemelsblauwe kleur aangenomen, hetzelfde als de omgeving waarin ze vloog. Het geluid van de waterval was te horen en Scarlet ging op Artemis staan om naar beneden te kijken. Ze had geen idee dat er iemand was en ging zo staan dat ze in het water kon springen om naar beneden te gaan. Ze zou daarna wel weer zien wat ze ging doen. Bovendien had ze vandaag geen doel om ergens te komen of te zijn. Artemis ging wat lager vliegen en Scarlet sprong zo naar beneden. Ze viel langs de waterval met een plons in het koude heldere water en toen ze weer bovenkwam, vloog Artemis weg om een plek te zoeken.

Matt was zo geconcentreerd bezig dat hij in eerste instantie niet doorhad dat er iemand van boven naar beneden sprong. Het was dan ook daardoor dat hij onder gespetterd werd door het meisje dat met een plons in het water viel. Gefrustreerd sprong hij omhoog toen ook zijn waterbol uit elkaar spatte omdat hij zijn concentratie en focus verloor. 'Was dat nou echt nodig!' schreeuwde hij zonder enige reden naar het meisje. Naja ze had hem nat gemaakt, en hem uit zijn concentratie gehaald maar zijn reactie was geheel onterecht. Alleen was Matthew nu eenmaal een opvliegend persoon.

Geschrokken keek Scarlet op van iemand die naar haar riep. Ze had echt geen idee gehad dat er iemand was en was sowieso geen type om onvoorzichtig te zijn, vooral omdat ze net van een draak was gesprongen. Met een paar snelle slagen zwom ze aan de kant om zich daar op te trekken. Ze stond aan de kant van het water met een zeiknat jurkje en haar bruine haar dat plat op haar hoofd lag. "Het spijt me," zei ze op een oprechte verontschuldigende toon tegen hem. "Ik had je niet gezien," voegde ze eraan toe en begon haar haar uit te wringen. Ze vond het naar dat ze iemand nat had gemaakt en bovendien helemaal niet had gezien. Daarbij hoopte ze dat hij niet boos zou blijven. Ze beet zachtjes op haar lip.

Matt wuivde haar verontschuldigingen weg. Het intereseerde hem niet. Hij stuurde het water uit zijn shirt. 'Val me gewoon niet verder lastig,' zei hij op een korte toon tegen haar. Zijn humeur was al niet opperbest geweest en ze had het alleen maar verder verslechterd. Matthew was nu eenmaal geen vrolijk persoon en als iemand hem boos maakte zou hij dat lang blijven. Hij was niet zo vergevingsgezind gestemd.

Scarlet beet kort op haar lip. Ze vond het nooit zo prettig als mensen boos op haar waren, dat gaf haar een naar gevoel in haar onderbuik. Ze was dan wel realistisch en wist dat ze niet door iedereen aardig gevonden kon worden, maar toch zat ze liever niet in dit soort situaties. Even keek Scarlet naar de jongen en beet op haar lip. Ze had hem wel het water zien sturen, maar ze durfde er niet zo veel over te zeggen. "Ik..." Ze was een beetje angstig om tegen hem te praten omdat ze hem niet nog bozer wilde maken. "Misschien kan ik het ergens mee goed maken?" vroeg ze aan hem terwijl haar wangen rood werden van schaamte.

Sorry, ik heb altijd opstartproblemen
------

Met een tevreden glimlachje leunde Yagami tegen Oskar aan. Zij had de afgelopen dagen niets anders gedaan dan lekker luieren. Na de ontmoeting met Maria was zij wat meer tot haar rust gekomen. Zij wist heus wel dat er weer dagen zouden waarop zij aan niets anders kon denken dan alle mensen met krachten uit de weg te ruimen. Maar zij had voorlopig besloten om van alle mooie momenten te genieten. Die kwamen tenslotte niet vaak voor. 'We zullen helaas binnenkort weer eens terug moeten gaan naar het dagelijkse leven,' zei ze zuchtend, terwijl ze een paar kiezelsteentjes in het water gooide. Het geluid van de steentjes die op het water neerkwamen, echode lichtjes na. De paar eenden die in het water ronddobberden, zwommen geschrokken weg.

Ik heb daar ook last van.
____________

Isra had een tijdje tussen bomen doorgelopen. Zonder het door te hebben, was ze in de richting van de waterval gelopen. Ze merkte het razende geluid van het vallende water pas op toen ze zich op de geluiden was gaan focussen. Ze hoorde geen vogels meer, of welk ander dierlijk geluid dan ook. Alles werd verdreven door een enorm gedonder. Eerst dacht ze dat het een harde wind was, ergens tussen de bomen en de bergen door, maar ze bedacht zich dat het windstil was. Ze floot een deuntje terwijl ze een steile helling afliep. Hoe lager ze kwam, hoe natter de stenen werden en hoe oorverdovender het geluid. Op sommige plaatsen was het meer een klif. Op het einde een bijna verticale wand van een meter of zeven, maar haar behendigheid zorgde ervoor dat ze zonder al te veel problemen naar beneden kon klauteren. Door onoplettendheid, misschien ook wel roekeloosheid, schaafde ze haar onderarm aan de wand toen ze zich de laatste meter liet vallen. Ze stond op een stenen plateau van een paar meter breed en maar een paar meter hoog. De onderkant verzonk in de kiezels. Ze draaide zich van de wand weg, de bloedende schaafwond op haar onderarm even bekijkend, en richtte haar blik toen op wat ze voor zich zag. Het was een vlakte van kiezels. Een eind verder, aan haar linkerzijde, was het bedekt met water en de wolken van de waterval.

Yagami ging zich zo liggen dat ze de schapenwolkjes kon bestuderen. Na een tijdje begon het haar te vervelen en voelde zij zich wat soezeriger worden. Uiteindelijk raakte zij verstrikt in een bizarre droom die hoofdzakelijk uit een wirwar van geuren en emoties bestond. Het was niet echt iets wat te beschrijven viel. Na een klein uurtje werd zij voor een paar minuten wakker om daarna nogmaals in slaap te vallen en deze keer een van haar diep weggestopte herinneringen uit haar jeugd te herbeleven.

De acht-jarige versie van Yagami rende vrolijk door de weelderige achtertuin van haar grootouders heen. 'Opa, oma, kijk wat ik gevonden heb!' Zo snel als haar benen haar konden dragen, rende zij naar haar grootouders toe. 'Kijk, een kapoentje!' riep zij enthousiast, terwijl zij naar het beestje op haar arm wees. 'Iedere keer dat ik een kapoentje zie, moet ik aan je moeder denken. Toen zij vroeger klein was, raakte zij ook zo opgewonden over kapoentjes die op haar arm landden. Toen zij naar de middelbare school ging droeg zij ook altijd een broche in een vorm van een kapoentje op haar borst. Door dat ding waren jouw ouders ook aan de praat geraakt,' vertelde haar oma met een grote glimlach op gezicht. 'Echt waar?' Yagami keek haar oma met grote ogen aan. Het kwam niet vaak voor dat zij iets te horen kreeg over haar ouders. Meestal vermeden haar grootouders dat onderwerp, omdat zij bang waren om hun kleinkind verdriet te doen. Haar ouders waren bijna het hele jaar door op rondreis om hun droom te realiseren: alle mensen met krachten uitroeien. Zelfs zij wist op acht-jarige leeftijd al dat het iets heel erg belangrijks voor hun was en dat zij hun droom moest laten waarmaken. Het plan was dat Yagami tot de dag dat haar ouders hun droom zouden waarmaken bij haar grootouders zou verblijven. Niet wetend dat die dag nooit zou komen en dat haar ouders haar op een zekere dag zouden gaan gebruiken voor hun droom. De droom, waarvoor iedereens leven voor verspild werd.

Met een hol gevoel in haar onderbuik werd Yagami wakker. De korte, maar krachtige droom nam haar helemaal in beslag. Ze wist dat zij zich er niet zo druk om moest maken, maar deed het toch. Waarom herinnerde zij zo'n onbenullige herinnering juist op dit moment? Was dit een teken van de 'goden' dat zij de droom van haar ouders weer moest proberen na te jagen?
-------------------------
Yagami als een kiddo.

Spoiler:

Isra ging op het plateautje zitten, haar benen over de rand bungelend. Het geluid van de waterval irriteerde haar een beetje, ze zat erg dicht in de buurt van de waterval, maar het was op een zekere manier ook fijn om niets te horen dan het geluid van vallend water. Door op die plek te zitten werd ze gegrepen door een gevoel van pure vrijheid. Er was niets anders te doen dan hier zitten, te luisteren naar het niets en het wonder van rots en water te aanschouwen. Isra bedacht dat ze dit eigenlijk aan Amira moest laten zien, haar draak was ergens aan het vliegen of rennen. Amira wilde haar figuur behouden, of in ieder geval, dat zei ze. Amira had voor een draak sowieso een goed figuur, dat vliegen zou niets helpen. Ze hield gewoon van ingewikkelde vliegmanoeuvres, ze was alleen te trots om dat toe te geven. Isra floot een paar keer een deuntje. Het was een kort, simpel melodietje waarmee Isra haar draak altijd naar haar toe riep. Het geluid van de waterval verdreef de zachte noten. Zodra Isra dat doorhad fronste ze, sloot haar ogen, concentreerde zich en zocht met haar gedachten naar Amira. Hoewel dit met haar telepathie niet moeilijk zou moeten zijn, was ze nog een tijd bezig met het zoeken naar Amira. Toen ze de bekende aanwezigheid van Amira had gevonden - ze wist niet precies waar, maar ze vond de gedachten - zond ze een opgewekte, telepathische boodschap. "Amira, dit moet je zien. Je vind het vast prachtig."

'Wat denk jij dat ik moet doen? Eerlijk gezegd heb ik buiten mijn ouders levensdoel geen andere, echte prioriteiten. Misschien moet ik daar eens aan gaan werken.' Oskar grimaste -voor zover dat kon voor een draak- naar zijn baasje. Zoals altijd citeerde hij een van die nutteloze uitspraken die hij in een van zijn boeken gelezen had. 'Volg je hart en dan komt alles wel goed, mijn kind.' Zijn pretoogjes, die voor deze ene keer wijsheid uitstraalden, probeerden zijn uitspraak kracht bij te zetten. 'Oskar, je moet echt ophouden met die onzinnige romannetjes te lezen. Je bent er eigenlijk nog te jong voor. Misschien moet ik ze eens gaan verbieden.' Oskar wierp zijn baasje een quasi boze blik en snuffelde wat aan haar haar. Yagami probeerde haar draak snel te ontvluchten met de smoes dat zij de natuur zou gaan verkennen. Zij was op dat moment niet zo in de stemming voor grapjes. Vooral niet na die droom. 'Jij blijft hier en let op de spullen. Ik ben zo terug.' Beiden wisten dat een ''zo'' meestal een paar uur later was. Toch zei niemand er iets over.

Isra besloot dat ze ook op Amira kon wachten terwijl ze wat deed. Ze liet zich van het plateautje vallen en landde sierlijk op de grond. Ze deed een paar stappen, niet precies wetend waar ze heen wilde lopen. De kiezels knerpten onder haar voeten. De grond was hier nog met blaadjes, aangezien ze onder de bomen die op de klif groeiden, stond. Ze liep een paar passen langs de beboste rotswand, verwonderde zich over de bomen die zich met hun wortels zo stevig aan de stenen konden vastklampen en liep toen weer verder. Af en toe wierp ze een blik op de lucht, haar ogen zoekend naar de bekende vorm van haar draak. Toen draaide ze zich opeens van de bomen en de rotswand weg en liep recht naar de waterval toe. Ze had besloten dat ze midden op de vlakte beter zicht op de lucht zou hebben. Zodra ze tussen de bomen vandaan kwam, keek ze gelijk naar boven en zag ze de schaduw van Amira tegen de lucht. Ze daalde snel, in grote cirkels, haar vleugels glanzend in het zonlicht. Tevreden keek Isra nu naar het strandje. Ze had de hele waterval al gezien, maar ze had geen compleet zicht gehad van het kiezelstrandje. En terwijl ze twee figuren opmerkte die niet in het landschap thuishoorden, wierp Amira een schaduw over haar heen.

Yagami liep een beetje doelloos rond, totdat zij een paar vleugelslagen in de verte meende te horen. Ze wist meteen dat het wel een andere draak moest zijn. Oskar zou nooit binnen in zo'n korte tijd zo'n grote afstand kunnen hebben overbrugd. En al helemaal niet ongehoord. Zij had ook nog eens een beter behoor dan de gemiddelde mens. ''Wie is daar?'' Haar stem echode een beetje na. Ze stond al in een vechthouding klaar, voor het geval dat. Wie weet was het nieuws dat er een twaalver was overgelopen wel uitgelekt en hadden mensen besloten om haar te schaduwen om haar vervolgens in een verlaten gebied te overmeesteren. Niet dat de kans zo groot was, aangezien zij het meestal wel gemerkt zou hebben, maar ze kon die optie niet uitsluiten. ''Ik doe je niets aan, zolang je mij ook met rust laat,'' voegde ze eraan toe.

Door haar snelheid maakte Amira een geul in de kiezels toen ze landde, een wolk van stenen, stof en andere rommel hing even achter haar. Ze sloeg een keer met haar vleugels, rekte zich goed uit en draaide zich daarna om naar Isra. "Wat?" klonk Amira's zachte stem in Isra's gedachten, terwijl ze haar grote lichaam naast haar metgezel plaatste en verveeld haar neus tegen Isra's wand drukte. Isra gebaarde met een knikje naar de waterval, maar omdat een wolk het zonlicht blokkeerde was veel van de vrolijkheid van het tafereel verloren gegaan. Daarbij was Isra nu afgeleid door de figuur, niets meer dan vlekje ergens ver weg, maar overduidelijk een mens. De wind droeg een stem met zich mee, menselijk, maar door de afstand bijna niet te horen. "Wie...?" Daarna nog wat, maar dat werd door een combinatie van wind en waterval onhoorbaar gemaakt. Amira scheen het ook te merken, want ze draaide haar hoofd weg van weg van de waterval en hield het nu schuin in de richting van het geluid. "Iemand?" klonk ze in Isra's gedachten. "Ik denk het," was het antwoord. Isra begon in de richting van het figuur te lopen, het was een flinke afstand, maar het was minder bedreigend dan op een draak aan komen vliegen. "Blijf een einde achter me, Amira." Isra keek even achter zich naar haar draak. "Ik heb geen zin om mensen te laten schrikken."