Het bergmeer - Rijk van de Tweeling

Dit is een meer ergens boven in de bergen, boven de boomgrens. Het is er ijskoud en er ligt altijd een flinterdun laagje ijs op het water. Om het meer heen liggen heel veel rotsen die met lawine's naar beneden zijn gerold, begroeid met korstmossen. Aan alle kanten van het meer rijken bergkammen tot in de wolken en het dichtsbijzijnde dorp is tachtig kilometer verderop.

Regels: vrij

Mensen: vrij

Leida hield zich stevig vast aan Tuxedo. Aan de ijle lucht merkte ze dat ze vrij hoog vlogen. Ze zag besneeuwde bergtoppen een eind onder haar. Toen ze een glinstering zag vroeg ze aan Tuxedo of hij daar in de buurt wou landen. De draak daalde onmiddelijk en Leida voelde dat er steeds meer zuurstof in de lucht zat. Bij het landen maakten de vier poten van Tuxedo beurtelings een dof geluid. Leida rilde. Het was maar goed dat ze een met wol gevoerde leren jas met bontkraag aanhad, anders was ze misschien wel bevroren. Haar eeuwige legerkisten stampten door de sneeuw en ze probeerde zichzelf warm te houden met haar vuurkrachten. Na een tijdje begonnen haar voeten kleine poeltjes gesmolten sneeuw achter te laten. Ze kreeg het ook minder koud. Het werkte!

Vandaag was Dorsal een draak in vol ornaat. Hij had gewoon dezelfde vorm als hij in zijn oorspronkelijke vorm had, maar hij was nu niet gemaakt van licht, maar van alles waar een normale draak van gemaakt was. Zijn lijf had alle kleuren van de regenboog en zijn zes vleugels waren wit. Vic zat op zijn rug en hield zich stevig vast in het zadel, want Darsol hield ervan om wild te vliegen. Uiteindelijk begonnen ze te dalen en Vic sprong zo snel mogelijk van de rug van zijn draak. Die veranderde in zijn oorspronkelijke vorm gemaakt van licht en bewoog zich als een rups voort door de lucht rond het meertje waarbij ze waren geland. Eerst ging de kop, en als die stilhield, ging de rest van het lichaam erachter aan. Omdat het dag was, merkte je niet echt dat Darsol van licht gemaakt was, het was alleen iets warmer in zijn buurt. Daarom bleef hij dicht bij Vic. Beiden hadden nog niet opgemerkt dat er ook iemand anders was.

Leida keek verschrikt omhoog toen ze iets boven haar hoofd hoorde klapperen. Door haar slechte zicht was haar gehoor wel extreem goed. Ze zag een regenboogkleurige draak naar het meertje toe vliegen. Er sprong een jongeman van zijn rug. Vervolgens leek de draak in het luchtledige op te lossen. Ze knipperde even verward met haar ogen, maar besteedde er verder niet al te veel aandacht aan. Ze vestigde nu haar blik op de jongen. Ze had hem wel eens eerder gezien. Bij de ontmoeting met Zenan, vermoedde ze. Het was dus een Dertiener. Ze blies warme lucht op haar koude handen en wreef ze in elkaar. Ze vervolgde haar wandeling langs de rand van het meer.

Nu zag Darsol Leida lopen. En zodra hij haar zag, kon hij haar namaken, wat hij dus ook deed. Het licht waarvan hij gemaakt was rangschikte zich in de vorm van de vrouw en werd toen vast. Daar stond een perfecte kopie van het meisje, alleen met zes grote vleugels in de zelfde kleur als haar haar. Vic keek wat hij deed en keek toen om zich heen. Er moest dus nog iemand zijn. Hij ging naast Darsol staan en zag het meisje, dat hij ook had gezien bij Zenan de Wijze, toen ze stonden te wachten voor de deur. Hij vond het wel grappig dat Darsol haar nu na had gemaakt, en zoals altijd zat elk vlekje, tekentje, vouwtje in de kleding precies goed. Alleen de vleugels.

Nolin was verteld dat er een man gewond bij het meer lag, natuurlijk zorgde ze dat ze er zo snel mogelijk bij was. Eslin had haar zo ver als hij kon gebracht maar op een gegeven moment vond hij het toch echt te koud worden. Het was duidelijk geen doorzetter als het niet echt nodig is. Nolin was ook niet echt aan de kou gewend, haar voeten leken er gewoon niet meer te zijn. Ze zag van ver af al het rode tegenover het witte, daar was de man, ze moest snel zijn aan de hoeveelheid bloed te zien.

Belle kwam door de lucht aangerend. Ze daalde, rende door over de sneeuw en stopte na een kleine vijftig meter. Jack liet zich van haar rug in de sneeuw vallen en rolde erin rond. Ook Belle liet zich vallen en ging met haar kop door de sneeuw. Het was heerlijk koud, vonden ze allebei, al was het nog niets vergeleken met de kou in hun thuisgebied. Na een tijdje stond Jack op en keek om zich heen. Een stukje verderop zag hij het meertje met aan de oever en meisje die over iets gebogen stond en een grote rode vlek. Nieuwsgierig liep hij dichterbij en Belle liep met hem mee. Zodra ze dichterbij kwamen zag Jack de zwaargewonde man liggen. Het deed hem niet zoveel, hij kende de man niet. Maar Belle liep bezorgd dichterbij en duwde met haar zachte, harige hoofd tegen het lichaam.

Nolin slaakte een gilletje toen ze opeens een andere draak zag. Ze was zo geconcentreerd geweest op de wond stelpen dat ze niemand anders hoorde aan komen lopen. Ze draaide zich snel om en keek met een schuin hoofd naar de jongenman die daar stond." Mooi, je kan me helpen, iemand moet druk op de wond zetten anders kan ik niet kijken of hij verder nog wonden heeft." Haar stem was zachtjes maar wel een soort van dwingend. Als het gaat om medische dingen kan ze op zich wel mensen opdracht geven, niet dat ze het fijn vind maar het moet op dat moment dan.

Jack keek op toen het meisje tegen hem begon te praten. "En waarom zou ik dat willen?" vroeg hij, ijzig en kil als altijd. Hij bedoelde het misschien niet zo, zo kwam hij over. Hij stuurde het ijs in zijn haar zo dat het weer goed zat en keek ongeïnteresseerd van de man naar het meisje. Uiteindelijk knielde hij naast de man en wilde zijn hand op de wond duwen. "Dat lijkt me niet zo'n slim idee," zei hij en hij stond weer op. In plaats daarvan duwde Belle haar snuit tegen de wond, zodat er geen bloed meer uit kwam. Zij vond Jack niet egoïstisch, want ze wist wat er aan de hand was. En het meisje kon het ook weten, het bloed rond zijn voeten was bevroren en vormde een soort rood ijs, als een aardbeienwaterijsje.

Nolin trok een wenkbrauw op maar tegen de jongen ingaan lukte haar niet. Ze was al voor haar gevoel brutaal geweest door de jongen iets op te dragen. Uiteindelijk was het wel zo dat het bloed niet verder kon stromen en daar ging het haar toch om. Snel trok ze aan kleding van de man en keek naar de huid die eronder zat. Tot haar opluchting kwam ze erachter dat de enige ernstige wond diegene die de draak nu met haar snuit stopte met bloeden. Ze haalde snel uit haar tas verband en begon het om de middel van de man heen te doen en tilde eventjes rustig de snuit van de draak op om ook de wond in het verband te kunnen wikkelen." Heb je het niet koud?" Vroeg ze aan de jongen, ze had in een korte blik naar hem gezien dat hij op blote voeten was.

Wat? Is hij op blote voeten? Oké, daar spelen we op door.

"Nope," zei Jack kortaf. Hij had het nooit koud. Hij keek naar zijn voeten en broek, waar het bevroren bloed van de man aanhing. Nu wilde hij dat het bloed niet bevroren was, dus dat was het ook niet meer, maar het zat nu dus wel in zijn kleren en op zijn voeten. Jack had daar een simpele oplossing voor. Hij trok zijn trui uit en sprong in het meer, door het dunne laagje ijs. Ook nu wilde hij weer dat het water niet bevroor en buiten een paar kleine ijsblokjes gebeurde dat ook niet. Hij ging met zijn handen over de bebloede plekken en schrobde het bloed er vanaf. Belle keek naar hem en maakte een soort lachend geluidje toen ze zag hoe hij op zijn rug door het water zwom en het ijs als een ijsbreker doorkruiste. Ze stak haar eigen snuit ook in het water en spoelde het bloed uit de vacht. Daarna keek ze met haar lieve ogen naar de gewonde man en het meisje.

was dat niet zo? Sorry verkeerde interpetatie van mijn kant dan....
~~

Nolin voelde hoe alles in haar lichaam begon te rillen toen ze de jongen zijn trui zag uitdoen en daarna in het water belandde. Nee, zij was duidelijk een zomer meisje en geen winter. Ze haatte de kou maar goed dat was niet vanwege de kou maar vanwege dat water/ijs de grond bedekte wat ervoor zorgde dat ze alles niet echt goed aanvoelde. Ze had als kracht aarde maar door de sneeuw was er voor haar geen aarde om aan te voelen. Toen ze klaar was met de man legde ze hem op de rug van Eslin en zorgde dat de manen van Eslin de man als een soort deken warmhield." Ik kan niet met je mee, daar is niet genoeg plaats dus kom snel terug, oké?" Ze streek zachtjes over zijn vacht en glimlachtte droevig. Ze hield totaal niet van alleen zijn maar met nieuwe mensen had ze het ook niet. Nolin was gewoon een moeilijk meisje dat was wel duidelijk." Dankje dat je hielp, ondanks dat er niks in was voor jou."

Belle zocht even connectie met het meisje, want zij was degene die geholpen had en dus bedankt werd. "Graag gedaan," zei ze met haar warme, lieve stem in het hoofd van het meisje. "Maar ik hoef ook niets, ik neem genoegen met grassprietjes." Daarna trok ze zich weer terug uit de connectie die ze met het meisje had gehad. Ze zakte door haar hoge poten en ging liggen. Met haar pupil loze, blauwe oogbollen volgde ze Jack, die nu weer terug naar de kant zwom en uit het water klom. Hij ging staan. Het water op zijn lichaam bevroor direct en sprong van zijn lijf af. Jack trok zijn trui weer aan en klopte Belle liefhebbend op haar snuit. Hij vond dat ze het goed gedaan had met haar hulp. "Waarom zat jij hier over een gewonde man gebogen?" vroeg hij. Aan zijn stem hoorde je niet dat hij geïnteresseerd of nieuwsgierig was, maar hij was het wel een beetje.

Nolin glimlachtte en schoof wat ijs van de grond, iets dat wat moeilijker ging dan verwacht, toen het toch wel een beetje lukte legde ze haar hand op het aarde en er kwamen als gelijk grassprietjes uit de grond. Het groen gaf hetzelfde effect als het rood net had gedaan. Het leek er niet bij te horen, het viel er een beetje buiten." Als beloning dan maar, voor het helpen." Ook Nolin had de jongen gevolgd maar dat was puur omdat zij het ijskoud zou hebben en ze daarom een soort afkeer had voor de jongen. Ook de stem van hem deed haar rillen, hij leek zo ongeïnteresseerd maar dan toch wel vragen stellen. Maar wie was Nolin om gemeen te doen," Ik doe een helers opleiding en ik weet ook het ene en andere van medicatie en dat probeer ik te verspreiden door de hele wereld. Ik leer van andere helers en ik leer hun dan weer iets over speciale kruiden en medicijnen." Haar stem was lief maar haar blik was troebel, ze zat alweer in gedachte.

"Aha," zei Jack op neutrale toon. "Dan boft die man dus maar dat jij langs kwam. Of ben je gestuurd of iets dergelijks." Het was wel gewoon interessant, al liet hij dat niet merken. Hij wist bij wie hij langs moest gaan als hij pijn had. Belle boog haar nek voorover en at het gras op. Niet dat het lekker smaakte, het was gras uit een koude winterbodem zonder voeding en waar geen gras hoorde te groeien. Maar ze keek het meisje aan en knikte dankbaar met haar kop. Jack rommelde intussen in de tassen die op Belles rug hingen en haalde zijn slaapzak er uit. Hij zou hier gaan overnachten, het was niet te warm. En 's morgens kon hij lekker zwemmen. Onder de slaapzak kwam hij een stuk brood tegen en hij begon er van te knabbelen. Het was het brood dat hij mee had gekregen van thuis en er speelde een kleine glimlach rond zijn mond en in zijn ogen toen hij terugdacht aan thuis. Hij had het recept ook wel meegekregen, maar hij wist dat dat niet hetzelfde effect zou hebben.

Nolin scheurde haar blik van het denkbeeldige punt waar ze naar staarde en keek naar de jongen," Ik ben gestuurd, mensen in het dorp zeiden dat hij nog steeds niet terug was en dat ze zeker wisten dat er iets met hem was gebeurd omdat hij anders altijd optijd komt. Ik ben Nolin trouwens, mijn draak, die net weg is heet Eslin, met wie heb ik het genoegen?" Nadat ze de jongen nog een keer bekeek zag ze pas de slaapzak," Als je wilt kan je ook gewoon bij mij slapen, het lijkt me niet lekker om hier in de kou te slapen. Of nou ja, als je ook al hier zwemt waarom niet slapen, niks gezegd." Ze beet op haar lip en keek naar haar handen die nu toch echt blauw waren geworden van de kou. Ze verlangde toch best wel graag naar warmte.

"Ik ben Jack," stelde hij zich voor. "En dit is Belle." De rendierdraak schoof wat op toen ze merkte dat Nolin het koud had en schoof haar vacht over haar handen. "En nee, ik heb geen problemen met kou. Het is hier dertig graden warmer dan ik gewend ben." Hij keek naar het meisje en hing de slaapzak over Belles rug. "Maar volgens mij heb jij het hier wat minder. Laat me je naar huis brengen." Het was raar om te horen van iemand die dat zonder enige bezorgdheid of emotie zei. "Ik breng je thuis en daarna kan ik weer hierheen om lekker in de kou te slapen. Belle knikte goedkeurend en ze stond al op. Jack sprong op haar rug en gaf de slaapzak aan Nolin. "En ga daarin zitten, want het blijft koud." Hij zei niet waarom het koud bleef, dat waren zijn zaken. Maar hij heette niet voor niets Jack Frost.

Nolin vond het heerlijk, de vacht van Belle tegen haar handen aan. De gastvrijheid die Jack en Belle haar gaven voelde goed, ondanks dat Jack duidelijk niet erge interesse had in wat ze deed. Ze kreeg zelfs het idee dat ze een last voor hem was." Dankje en ik zou het heel erg fijn vinden om naar huis te gaan, ik ben een lente/zomer mens geen winter. Kou is niet iets wat bij mij past." Ze nam de slaapzak aan en kroop erin, een toch wel aangename warmte ging om haar heen, dit voelde veel fijner dan die kou van daarnet. Het verbaasde haar wel dat de jongen zo aardig deed, vooral omdat zijn stem iets heel anders vertelde.

"Oké, ga zitten en houdt je vast aan Belle en aan niets anders," vertelde Jack het meisje. Belle liet een vrolijk geluidje horen en ze rende weg, over het meer heen en al snel rende ze door de lucht. Jack zorgde ervoor dat het meisje hem niet aanraakte, want ze had het al koud genoeg.

Dus hoe nu verder?

euhmm goeie vraag....
~~

Nolin hield zich stevig vast aan Belle, maar soms had ze toch best wel moeite met het vasthouden omdat ze niet gewend was dat een draak rende. Het was erg wennen maar wel een leuke ervaring. Het viel haar op dat Jack juist heel veel moeite deed met haar niet aanraken, wat Nolin natuurlijk aan het denken zette, was ze zo verschrikkelijk? Nee toch?
~

We gaan anders wel gewoon hier verder over het dorp

Oké.

Door de lucht van Belle aanrennen en ze rende nog een stukje door over de dorpsstraat. Zodra ze stopte sprong Jack van haar rug en hij pakte zijn staf, die was bedekt met ijskristallen en draden van ijs en een soort web tussen de hoeken van de zeshoek op de top. Hij keek naar zijn blote voeten en zoals altijd verschenen op de plaats waar hij ze neerzette ijskristallen, die verdwenen als hij ze optilde. Belle wachtte tot Nolin af was gestapt en rende de lucht weer in met een aanloop. Om Jack heen was het nog steeds koud, zo rond het vriespunt. Als hij in de buurt kwam van een raam, zag je hoe het glas bevroor en er ijskristallen verschenen.

Nolin was blij om weer in het dorp te zijn, ze liet zich van Belle afglijden en trok de slaapzak weer uit. Ze keek even naar de ijskristallen die verschenen onder de blote voeten van Jack. Het kwartje begon langzaam maar zeker te vallen," Ohh daarom wil je me niet aanraken of helpen, had dat gelijk gezegd dan had ik het je ook niet kwalijk genomen. Ik dacht serieus dat het aan mij lag, dat je me niet mocht." Ze hield haar hoofd schuin en stak haar armen naar de jongen uit met daarin de slaapzak." Dankje voor het lenen en dankje dat je me naar het dorp hebt gebracht."

"Graag gedaan," zei Jack en hij nam de slaapzak aan. Ook deze bevroor toen hij hem in een bundeltje op zijn rug bond. "Maar laat me je naar huis brengen, kijken of je niet ziek bent geworden van kou ofzo." Hij was gewoon aardig als altijd, ondanks zijn emotieloze blik en toon. Hij zette zijn staf op de grond en er verscheen een dun laagje ijs over de straat waar hij stond. Hij keek naar Nolin en gebaarde dat ze hem voor moest gaan. Het was een warme dag, behalve in de buurt van Jack. Hij wentelde zich heerlijk in de kou die hem deed denken aan thuis.

Nolin knikte en glimlachtte twijfelachtig naar hem. Hij was aardig maar de blik en zijn stem zette haar toch iedere keer op het verkeerde spoor. Eslin kwam even kijken of ze goed aangekomen was, ze had onderweg al verteld aan hem dat ze thuis werd gebracht. Haar vingers gleden even over de zachte manen die net bladeren leken," Ga maar, ik red het wel." Daarna draaide ze zich weer tot Jack," Kan ik dan iets terug doen? Voor het thuisbrengen?" Ze liep naar een deur en toverde een sleutel uit haar zak. Haar blik rustte nog steeds op de jongen.

"Nee, ik ben niet zo'n behoevig persoon," zei Jack. Mensen die emotie toonden hadden nu een vrolijke glimlach opgezet, maar Jack niet. Hij liep gewoon achter het meisje aan en wachtte tot de deur van het slot was, anders zou het vastvriezen en daar hadden ze niets aan. "Tenzij je misschien lang houdbaar eten hebt," bedacht hij zich ineens, al zag je niet dat het een plotselinge ingeving was. "Ik heb alleen nog maar dat brood en verder niets. En jagen doe ik niet. Ik zou zielige konijntjes alleen maar dood kunnen vriezen, ik heb geen wapens." Het was een grapje, zo bedoelde hij het. Hij liep achter het meisje aan en keek naar hoe de ijskristallen op het raam verschenen.