Het rijk van de Tweeling - Een dal

Zoals je in bergachtige gebieden wel vaker vind zijn enorme dalen, dit is er een va. Omdat deze aan de goede kant van de berg zit, zit je hier bijna altijd beschut tegen de harde wind die in de bergen kan waaien. Ook regent het hier zelden, maar is het 's nachts wel vochtig genoeg om het dal prachtig groen te doen kleuren met de vele planten die groeien. Soms vind je hier een kudde schapen en een herder, maar meestal is het behoorlijk uitgestorven.

Regels: vrij
Personen: niet te druk.

Vermoeid rekte ze zich uit. Ze had tegen Dain aangelegen en keek hem even aan. Ze was net wakker hoewel ze aan de zon kon zien dat het al rond de middag was. Vermoeid deed ze haar mantel even van zich af en keek rond. Ze was de vorige avond vermoeid in slaap gevallen bij Dain. Ze waren hier geland omdat Sheila niet hoger wilde vliegen, ze was echt heel bang geweest voor bij de bergen maar Dain wilde er echt overheen, hij probeerde haar nog altijd van haar angst af te helpen en nerveus keek ze even naar rond. "Hm.. Het is rustig Dain.. We kunnen mooi langzaam opstaan." zei ze glimlachend. Ze stond even op en haar lange rode haren vielen weer golvend langs haar rug. Ze schudde ze even uit en glimlachte in zichzelf. Ze vond het heerlijk om zo wakker te worden waarna ze even bukte en uit haar tas een appeltje aan die ze een dag of twee geleden gestolen had van een man die een kar vol had. Ze had het niet echt erg gevonden, ze had zo'n honger gehad en had even geen geld. Glimlachend keek ze weer naar Dain en streelde zijn hoofd.

Alexis zat op de rug van Carlos die het heerlijk vond om zijn rode vleugels te spreiden en rakelings langs de helling om laag te scheren. Alexis moest zich stevig vast grijpen om niet van zijn rug te glijden, toch voelde ze geen angst, eerder een soort adrenalinestoot die haar een energieboost gaf. Uiteindelijk lande Carlos buitelend op de grond en moest Alexis zich goed vastgrijpen om er niet alsnog af te vallen en geplet te worden door het enorme lichaam van de draak. Dat er andere mensen op de plek aanwezig waren, had Alexis niet door. De bergen waren al uren uitgestorven geweest, ze waren geen enkele mensachtig wezen tegen gekomen, enkel wat berggeiten en vogels die meestal snel er vandoor gingen als ze de enorme rode draak in de gaten kregen.

Ze had net een hap genomen toen iets even de lucht bedekte en met enige ergernis keek ze op. Waarna ze even op keek. Verbaasd keek ze er naar waar ze uiteindelijk een rode draak zag landen. Haar rode haren werden even wat naar achteren geduwd door de wind die ervan af kwam en ze keek naar de persoon die op de draak zat. Een zwartharige vrouw. Prima, Sheila was niet vies van gezelschap maar als ze wakker was kon ze best nog eens chagrijnig reageren. Haar groene ogen keken even naar de twee waarna ze wat naar achteren stapte, zodat ze in ieder geval veilig bij hem stond. "Hallo?" Klonk een redelijk zoete maar ook vriendelijke stem kalm. Ze keek naar de vrouw en glimlachte toch even vriendelijk, ondanks de draak wilde ze zeker niet direct een wantrouwen opwekken.

Alexis kwam, toch wat duizelig, overeind en merkte dat haar landing niet geheel onopgemerkt gebleven was. Toen ze haar evenwicht terug gevonden had bekeek Alexis de roodharige vrouw die een eindje verderop stond, het waren niet de rode haren die haar opvielen, maar de draak die er naast stond. Een korte analyse zorgde ervoor dat ze niet direct met haar hand naar haar wapens greep, maar het zorgde er wel voor dat ze oplettend bleef op eventuele verassingen. "Hallo, honey-love." waren haar woorden die reageerde op de begroeting van de jonge vrouw. Alexis ging met haar hand kort door haar haren die nu alle kanten opstonden, ondertussen begon ze het behoorlijk warm te krijgen in haar warme reiskleding, boven de bergen had het gevroren, hier was de temperatuur zomers.

Met zacht gegrinnik luisterde ze naar de woorden van de vrouw. Een aparte begroeting, dat vond ze wel en rustig bekeek ze de vrouw. Haar donkere haren leken alle kanten op te staan en Sheila verwachtte miet dat dat hoorde. Noch had ze verwacht dat er ook een ander persoon hier zou komen, zeker niet met een draak. Maar erg vond ze het niet, hoewel alarmbelletjes al wel rinkelden bij haar. Gewoon, voor de zekerheid. Je wist namelijk maar nooit en Sheila moest toegeven dat ze meer op de dingen aan het letten was sinds ze van haar opdracht gehoord had. Ze keek even weg en aaide Dain even liefjes. "Ik moet zeggen dat ik niemand verwacht had. Maar een welkomstcomite bij het wakker worden is nooit verkeerd toch?" Zei ze met een kleine glimlavh en ze keek naar de zwart-harige vrouw die haar zeker wel ietwat interesseerde.

Sorry als het kort is. Zit op mobiel.

Alexis keek even kort naar de stand van de zon, aangezien ze vaak op reis had en de horloges nog niet uitgevonden waren voor het gewone volk was het tijdinschatten volkomen normaal. Het meisje was net wakker, maar het was toch al duidelijk later in de middag. "Nou goedemorgen, dan." glimlachte ze vriendelijk, "Hoewel dit comtié niet verwacht had iemand wakker te maken." Ook bij Alexis rinkelde er enkele belletjes, dit waren het soort mensen waar ze naar opzoek was en zou moeten vermoorden. Maar zo makkelijk zou dat waarschijnlijk niet gaan, aangezien het meisje een draak bij zich had. Als die draak net zo sterk en beschermend was als Carlos, werd de klus geen eitje. Ze probeerde met haar handen haar haren wat te fatsoeneren, plukte er nog wat takjes uit, maar veel nut had het niet. "Je bent de eerste levende ziel die ik in uren tegen gekomen ben." merkte Alexis op.

Een grijnzende glimlach kon ze niet onderdrukken en ze keek naar de vrouw. "Ach, zo erg was het niet hoor. Het was wel mooi om te zien." zei ze glimlachend. Ze keek glimlachend naar haar en rekte zich even vermoeid uit. "Tja, dat is wederzijds, ik had niet verwacht iemand tegen te komen hier. Niet dat ik dat erg vind, maar ja." zei ze glimlachend. Ze pakte even een appel uit haar tas. "Je hebt er toch niets op tegen als ik even ontbijt? Anders is het ook zo ongezond." zei ze glimlachend. Ze keek even naar de vrouw en nam toen maar vast een hap, anders zou ze de appel wel aan Dain geven, die moest ook nog ontbijten dus zij vond het helemaal geen probleem. Wel mocht hij even wachten tot Sheila zeker wist dat de vrouw oké was.

Alexis schudde haar hoofd, "Natuurlijk niet, honey-love." ze pakte een rugtas van de rug van Carlos die gevuld was met proviand voor onderweg, ze pakte de waterzak en nam een paar grote slokken voor ze weer opkeek naar het roodharige meisje, "Wil je ook wat?" op een appel leek haar niet te leven, sowieso was vocht iets wat je nodig had om wakker te worden. Voor Carlos haalde ze twee rode pepers uit de tas, ze waren niks in verhouding met het enorme lichaam, maar wel voldoende om de honger te stillen. Het verteringstelsel van een draak was apart en Alexis was ook niet onderzoekend genoeg om dat uit te gaan zoeken, wat ze wel wist was dat het werkte. Dus waarom er moeilijk over doen? Ze gaf Carlos een klopje op de borst, "Dit is trouwens Carlos, als je het afvraagt." stelde ze het grote dier voor, terwijl ze plaats nam in het frisse groene gras dat naar lente rook.

Een vriendelijk glimlach van Sheila was het gevolg van de woorden en ze knikte. "Dat zou ik erg waarderen." zei ze glimlachend en ze liep wat op de vrouw af. "Dat is Dain." zei ze maar rustig en ze glimlachte even terwijl Dain zijn ogen even opende en naar de twee keek. Verder bleef hij rustig liggen. Sheila nam tegenover de vrouw plaats en keek haar aan. "En ik ben Sheila." Voegde ze eraan toe, ze vond het niet meer dan normaal zich voor te stellen en hoewel ze altijd op haar hoede begon te worden als ze iemand met een draak zag betekende dat niet dat ze niet vriendelijk kon zijn en een naam kon in haar ogen nauwelijks kwaad. Rustig keek ze naar de vrouw en glimlachte even kalm.

Alexis gaf de zak met water aan het meisje dat zich even later voorstelde als Sheila, haar ogen waren naar de grote zwarte draak genaamd Dain gegaan. Het was een prachtig beest, dat moest ze toegeven. "Aangenaam Sheila, ik ben Alexis." Ze gedroeg zich niet anders, dan anders. Dat zou alleen maar opvallen. Met haar hand ging ze door het koele gras, wat een verschil met de ijskoude bergtoppen waar ze net overheen gevlogen was. Nog steeds had ze haar mantel aan d ie haar had warm gehouden en nu wel erg warm werd. Alexis knoopte de mantel los, zodat ze het iets minder warm zou hebben.

Sheila nam dankbaar een paar slokken van het verkoelende water en ze keek even glimlachend om naar Dain. "Leuk je te ontmoeten." zei Sheila vriendelijk, waarna ze de waterzak terug gaf op het moment dat ze zag dat Alexis har mantel los gemaakt had, zodat ze haar handen vrij had om de zak weer aan te nemen. Glimlachend keek ze even rond. "Het is best warm hier ja." Zei ze daarop, zelf had ze een simpele tuniek met een broek daaronder aan, de tuniek viel tot het midden van haar bovenbenen en had aan beide kanten een splitje tot haar heup zodat ze haar benen kon blijven gebruiken.

"Klopt, zeker in verhouding tot de bergen daarboven." de blik van Alexis ging naar de toppen van de bergen die ondanks het heldere weer in de wolken verdwenen. Het was logisch dat het zo koud was op een berg dat een paar kilometer hoog de lucht in schoten, in het dal was het warm door het gebrek aan wind en de zon die toch fel scheen. "Ben je op rondreis?" vroeg Alexis nu informerend aan de roodharige vrouw die haar de waterzak terug had gegeven nadat ze zich ontdaan had van de warme mantel. Alexis mocht dan haar vuurkrachten hebben om zich grotendeels warm te houden, maar tegen de ijskoude temperaturen kon ze niet op zonder warm gekleed te zijn.

Sheila volgde haar blik kalm even en knikte. "Ja. Al een tijdje, ik vind het heerlijk om te reizen." zei ze glimlachend. Ze keek even naar de vrouw en glimlachte. "En jij dan? Ben jij op rondreis?" vroeg ze vriendelijk. Ze bleef kalm zitten en speelde met haar rode haren die ze uiteindelijk maar even vlocht. Snel bond ze ze vast en keek naar Alexis, ze vond haar op zich best aardig. Ze at kalm haar appel op waarna ze het klokhuisje even in het gras legde. Dat kon ze natuurlijk niet opeten. Rustig rechtte ze haar rug en bleef glimlachend liggen.

Alexis luisterde naar de jonge vrouw met de rode haren die vertelde dat ze het heerlijk vond om rond te reizen. "Ja, ik trek ook rond, met Carlos hier kun je de meest bijzondere plekken bezoeken, maar daar heb je zelf waarschijnlijk ook wel ervaring mee." antwoordde Alexis, aangezien het meisje tegenover haar ook een draak bezat. Vliegend kwam je veel sneller op bijzondere plekken, dan als je als je alles te voet of te paard zou moeten doen. Ditmaal hoefde Alexis niet eens te liegen, ze was inderdaad op rondreis, er zaten alleen enkele consequenties aan verbonden.

"Ja, enige ervaring heb ik daar al wel mee ja. Ik reis nog niet zo heel lang maar ik vind het wel echt heel erg leuk." zei ze glimlachend. Ze keek even naar de zwartharige vrouw en glimlach. Ze plukte een beetje aan het gras waar ze op zat en keek glimlachend rond en kort even om naar Dain. "Het is leuk om te vliegen maar eigenlijk ben ik er doodsbang voor, vooral om te vallen." zei ze zachtjes en ze keek even onzeker naar het gras. "Maar Dain maakt alles goed. " Zei ze lachend, met een brede glimlach.

Alexis kon niet begrijpen dat het meisje vliegen eng kon vinden. Zijzelf genoot ervan als ze op de rug zat van Carlos en had dan ook nooit een grijntje angst gevoeld, maar dat kwam waarschijnlijk ook door haar instelling in het leven. Dat had haar al meerdere malen in levensgevaar gebracht en ze mocht dan ook de Schepper op blote knietjes bedanken dat ze nog altijd levend op aarde te vinden was. "Dat kan ik zo begrijpen." ze grijnsde even naar de draak van haarzelf, Carlos maakte het vliegen natuurlijk ook een stuk leuker.

Sheila knikte even. Ze glimlachte breed en keek kort om naar Dain en daarna keek ze weer even naar Alexis en plukte aan het gras. "Maar ja, het zal vast vanzelf weer overgaan, dat hoop ik althans. Dan kan ik nog een beetje genieten van het vliegen met Dain.' Zei ze glimlachend. Ze keek even rond, ja.. Het leek haar heerlijk om te kunnen genieten van het vliegen en allerlei leuke dingen uitproberen. Dat leek haar zo gaaf. Jammer genoeg was ze daar zeker nu nog veel te bang voor.

"Dat is waar, gewoon even wennen en steeds meer over je grenzen gaan." merkte Alexis op, hoewel het voor iemand anders natuurlijk heel anders kon zijn. Alexis nam nog een slok uit de waterzak die Sheila een tijdje geleden terug gegeven had en stopte hem daarna weer terug in haar rugtas. In haar hoofd was ze bezig met het feit dat Sheila iemand met magie was en wat ze hier nou mee aan zou moeten. Het zou simpel zijn om nu een van haar dolken op haar af te werpen, maar je had de enorme draak ook nog. Hoewel ze op Carlos kon vertrouwen, verwachte ze niet dat ze het dan beide zou redden.

Ze hield de gedachten van Alexis al een tijdje in de gaten waarna ze knikte. "Ja dat klopt wel ja, ik ben laatst nog van een rots gesproken hoewel ik dat wel dood eng vind." Zei ze glimlachend. Ze glimlachte nog steeds ondanks de gedachten van de vrouw voor zich. "We kunnen ook afspreken dat je me dit maal niet aanvalt en ik jou niet. En dat je later, als we elkaar nog een keer ontmoeten, je alsnog een poging mag wagen." Zei ze kalm. "Je kan zien dat Dain niet slaapt, net als ik. Maar ik heb geen behoefte aan vechten nu, dus, zullen we het daarop houden?' Vroeg Sheila maar vriendelijk. Maar wel met een duidelijke ondertoon.

Alexis had kunnen weten dat dit meisje gedachten kon lezen. Ze vond dat een van de meest vreselijke krachten die er was, simpelweg omdat je er niet zomaar onderuit kwam. Een bol van ijs of wat dan ook kon je ontwijken, dit niet. Ze hield haar hoofd wat schuin, de uitdrukking op haar gezicht was niet veranderd. "Hmm." ze pakte haar rugtas weer en haalde uit het voorvakje enkele gedroode koeken. Ze waren niet heel erg ekker, maar wel voedzaam voor een lange reis. "Wil je er eentje?" vroeg ze, wat het antwoord van Alexis duidelijk maakte. Ze had altijd wel zin in een gevecht, maar na een lange reis was ze niet op haar sterkst en dit meisje was net uitgerust wakker geworden, ze ging het er niet op wagen.

Sheila keek even naar Alexis, ze hield nog altijd haar gedachten wel een beetje in de gaten maar ze wilde zich niet onnodig uitputten. Maar ze was wel blij dat er nog geen gevecht hoefde plaats te vinden. Ze trainde namelijk wel maar zo goed was ze nou ook weer niet erin." Zei ze zacht. Ze keek even naar Alexis. "Ja graag." Zei ze vriendelijk en ze glimlachte kort. "Ze plunderde haar eigen zak even en haalde daar wat druiven uit. 'Wil je er een paar? Ze zijn gisteren geplukt." Vroeg ze vriendelijk terug, een uitwisseling van eten was een goed teken vond ze. Ze was tevreden met deze uitkomst en bleef dan ook rustig zitten en zag Dain in haar ooghoeken weer wat ontspannen.

Alexis gaf het roodharige meisje een van de koeken en brak zelf een stukje af. Ze had niet bepaald honger, maar een paar happen konden er altijd in. Bij het aanbod van de druiven knikte ze. "Klinkt lekker." het was meer uit beleefdheid, maar ze moest toegeven dat het lang geleden was dat ze druiven gegeten had. Het groeide niet vaak in het wild en het was lang niet altijd makkelijk mee te nemen zonder ze te pletten en je niet meer dan een vieze smurrieover hield.

Sheila nam rustig de koek aan en brak een stukje af waarna ze Alexis wat van haar druiven gaf. Meestal wist ze wel ergens druiven te vinden of te kopen. Ze kon eigenlijk niet zonder, zo dol was ze er eigenlijk op. Ze keek even naar Alexis en at wat van de koek. Ze moest zeggen dat ondanks dat het wat droog smaakte ze het nog best lekker vond. Met een glimlachje keek ze even naar het gras.

Alexis nap een paar van de druiven aan en stopte er eentje in haar mond om vevolgens het vliesje door te bijten. De groengelige druiven waren opvallend zoet, iets waar ze wel van hield. De zure druiven vond ze niets en Alexis liet deze dan meestal ook links liggen. Alexis at rustig de rest van de druiven op, alsof ze eerder niet op het punt gestaan hadden om in een gevecht te belanden. "Waarom weet je trouwens zo zeker dat ik je de volgende keer weer aan zal vallen?" zei ze na een tijdje.