De grot - Rijk van de tweeling.

Deze grot ligt half onder de grond, de afgang wordt afgesloten door struikgewas. Een perfecte plaats om de nacht door te brengen. De omgeving bestaat uit graslandschap. Grote rotsen liggen er tussen verspreid en onder een van deze rotsen ligt de opening naar de gang van de grot.

Hij legde zijn armen om haar lichaam en hield hen samen in balans, het meisje kon er niet zelf voor zorgen dat ze niet viel, terwijl ze zo lag te slapen. Dus Kian bekommerde zich om haar. Het zweet liep echter over haar gezicht en de man besefte dat ze maar snel weer naar de grond moesten. Land maar op een goede plek. Seinde hij naar zijn draak, die hem onmiddellijk begreep. Het moest een plek zijn waar ze verborgen waren voor voorbijgangers, maar waar ze toch enigszins comfortabel de nacht door zouden kunnen komen. Astor speurde met zijn scherpe ogen de omgeving af. Hij zag echter alleen maar gras en enorme stenen. Als kiezelstenen waar een vergrotende spreuk over was uitgesproken. Plotseling slaakte Kian een kreet, want de draak was snel naar beneden gedoken. Met gespreide vleugels liet hij zich langzaam zakken en kwam zo zacht mogelijk neer op de grond. Toch had hij niet kunnen voorkomen dat de grond dreunde. Het meisje werd echter niet wakker. Ze leek in een angstige droom verwikkeld en worstelde om uit Kian's armen te komen. Dat lukte niet. Hij liet zich van de rug van de draak afglijden en keek naar de opening die Astor vanuit de lucht gezien had. Weet je dit zeker? De draak knikte en de man liep met het meisje in zijn armen naar binnen. Hij legde haar op de grond. De bodem van de grot was begroeit met bos, waardoor ze zacht lag. Hij ging zelf naast haar zitten en keek naar haar gezicht, die er gespannen uit lag. Ze worstelde, gilde en schrok wakker. Kian wist niets uit te brengen en keek alleen.

De vrouw schoot overeind, haar borstkas ging snel op en neer en ze keek met angstige ogen om zich heen. Wanneer ze besefte dat er helemaal geen vlammen waren, dat ze niet was omringd door vuur ontspande haar lichaam enigszins. De vrouw voelde aan haar gezicht die nat aanvoelde door het zweet. Rage….Rage….Rage! Reageer alsjeblieft…. Maar er kwam geen reactie. De vrouw merkte dat ze nu in een grot zaten. “Ik ben in slaap gevallen” mompelde de vrouw zachtjes. Zij Kian niet aan te beschaamd door haar nachtmerrie waar zij hysterisch van wakker werd. Wanneer was zij in slaap gevallen? De vrouw kon zich dat helemaal niet herinneren. Vast toen ze naar het geklop van zijn hart had geluisterd. “Sorry…” De vrouw sloot voor kort haar ogen voordat ze weer terug op het mos ging liggen. “Je kunt gaan als je wilt Kian, ik blijf hier nog even liggen”

Kian liet een zacht licht schijnen door op zijn vingertoppen vlammen te laten ontstaan. Een schuine grijns verscheen op zijn gezicht. Alsof hij niet wist dat ze in slaap gevallen was. Zijn blik was simpelweg te beschrijven als niet onder de indruk toen ze hem beschaamd aankeek. Ze had er werkelijk niks aan kunnen doen, maar hij kende die schaamte dan ook niet. Hij woelde even door zijn hand en speelde met de vlammen op zijn vingers. Zijn nonchalante houding paste niet bij de situatie waar ze zich in bevonden. Hij keek echter weer op toen ze opperde dat hij wel kon gaan. Hij reageerde zelfs met irritatie. 'Hoe denk je hier weg te komen dan?' Als ze nog een keer zou zeggen dat hij wel mocht gaan, zou hij inderdaad gaan. Het verveelde hem, als hij zou willen gaan, was hij allang weggeweest. Ze moest vooral niet blijven aandringen, want dan zou hij inderdaad verdwijnen en zelfs Astor zou hem niet tegen kunnen houden. Uiteindelijk zou de draak toch wel de kant van de jongen kiezen. Kian hees zich overeind tegen de wand van de grot en begon de omgeving te inspecteren, terwijl hij het meisje liet liggen. Er was echter niet veel interessants te ontdekken. De grot was niet al te groot en na twee meter bereikte hij dan ook al de achterwand. Een gefrustreerde zucht verliet zijn lippen. Hij miste eigenlijk nu al de kick van de ontsnappingspoging. Hij was er niet voor gemaakt om zich ergens voor te verschuilen, hij zocht het gevaar juist op, om net op tijd weer te verdwijnen.

Haar vingertoppen gleden over haar nog niet volledige herstelde krassen, sneeen of wonden. Nu zaten ze in een grot opgescheept zonder water in de buurt. Kian had niet voor niets hier geland. Hij wist vast niet wat hij moest doen wanneer de vrouw zo hysterisch begon te spartelen. Haar angst van het vuur werd erger in plaats van minder. Ze luisterde naar zijn woorden die langzaam tot haar doordrongen. "Geen idee" gaf zij op een simpele toon aan. Ze begon aan een korstje te prutsen waardoor de wond op haar pols begon te bloeden. Zenuw tik. "Is hier geen water in de buurt?" De vrouw stond op, steunde tegen de muur en keek naar buiten.daar zag je ook niets spectaculairs. "Ik verlang naar een bad of beter gezegd water want ik heb mij al dagen niet kunnen wassen" kirsten voelde aan haar vettige haren, rook aan haar huid wat de geur bevat van bloed, mufheid van het pak wat ze droeg en zweet. Kirsten leek wel op een zwerver echter was dit niet haar grootste zorg. "Ik moet Rage zien te vinden" er was geen tijd om in deze grot te blijven hangen. Haar maag begon weer met knorren wanneer de dame op het punt stond om te vertrekken. Nu merkte ze hoe misselijk zij niet was omdat zij al dagen niets meer had gegetenm. Correctie al een week, 7 dagen geleden toen ze werd opgepakt. "Kian... Ik moet echt wat eten" Kirsten ging gauw weer op de grond zitten voordat ze van haar stokje ging. "Heb je toevallig iets bij je?"

'Er is grondwater.' Antwoordde Kian. Buiten groeide vol op gras, dus er moest ook water in de grond zitten. Met haar vermogens moest ze het wel voor elkaar krijgen dat water omhoog te krijgen. Hij slaakte nog een gefrustreerde zucht. Het leek hem nu niet de tijd om aan luxegoederen te denken, het kwam wel vaker voor dat hij onder het reizen niet de tijd had om zichzelf te wassen. En als hij dat deed was het vaker in een rivier dan in een bad. Hij bleef kalm achterin staan, terwijl de vrouw zich steeds drukker leek te maken. Ze moest Rage zoeken, dat snapte hij, maar niet nu. 'Laat het nu maar aan mij over Kirsten.' Hij was niet iemand van wie je op aan kon, maar hij wist zeker zijn zaken te regelen. Als hij besloten had om Rage te zoeken, dan zou hij hem vinden ook. Als hij niet van gedachten veranderde. Hij woelde even door zijn haar en liep richting de uitgang, hij kroop naar buiten en haalde wat uit de zadeltassen, om daarna weer terug te keren. Hij stak het meisje een stuk brood en een stuk kaas toe.

De vrouw hoorde zijn woorden over het grondwater. "Je hebt een punt" de vrouw keek hoe de man een stuk kaas en brood overhandigde. Kirsten pakte zijn hand en trok hem naar zich toe. Natuurlijk had ze daar net niet de kracht voor dus de man moest een beetje meewerken anders ging zoiets nu niet lukken. Maar wie kon die groene ogen nu weerstaan? Ze sloeg haar armen om zijn hals en gaf hem een soort van omhelzing. "Dankjewel dat je er weer voor mij was Kian. Anders hing ik daar nu aan het touw en werd mijn lijk weggebracht. Ik weet hoe bot je kunt zijn maar stiekem geef je wel om mij" Haar stem klonk een beetje aan de hese kant maar het had wel zijn charmes. "Ik ook om jou, een beetje dan" haar vingers gleden langs zijn kaaklijn terwijl haar mondhoeken iets omhoog gingen. Haar groene schitterde lichtjes terwijl ze in zijn blauwe ogen keek en hem vervolgens wegduwde. "En nu laat ik je maar los want ik wil niet dat je neervalt door mij stank" ze overdreef maar bepaald fris rook ze ook weer niet. Ze werkte de kaas en brood in mum van tijd naar binnen voordat de vrouw op stond om naar buiten liep. "Aan het werk" met haar blote voeten voelde ze aan het gras om te bepalen waar nu het vochtigste stuk zich bevind. Stukje voor stukje kwam ze dichter bij het grondwater want de aarde onder haar voeten voelde zacht en kleiachtig aan. "Kian... Heb je een soort van schep bij je? Iets waarmee ik een gat kan graven? Als ik al een klein begin heb is dat voldoende."

Toen haar vingers zich om de zijne vouwde keek hij een beetje verbaasd naar de verstrengelde handen, hij was er dan niet op bedacht dat ze hem naar zich toe zou trekken en hij verloor bijna zijn evenwicht, waarna hij naast haar neerzakte en plotseling haar armen om hem heen voelde. Haar stem klonk in zijn oor. "Dankjewel dat je er weer voor mij was Kian. Anders hing ik daar nu aan het touw en werd mijn lijk weggebracht. Ik weet hoe bot je kunt zijn maar stiekem geef je wel om mij" Deed hij dat? Hij wist het niet. In ieder geval wist hij wel dat hij het niet over zijn kant had kunnen laten gaan om haar gewoon op te laten hangen. Hij liet zijn hand even op haar zij liggen. Een rilling ging door hem heen toen zijn vingers over de ribben gleden die door haar huid heen staken. Hoe kan je in een week zoveel afvallen.. Hij zweeg toen ze hem losliet, maar toch leek er iets in die afstandelijke blik van zijn ogen veranderd te zijn. Hij had doorgekregen dat het hem toch wel iets deed wat er in de wereld om hem heen gebeurde. Het ging niet alleen om hemzelf, want je kan niet in je eentje leven. Onwillekeurig voelde hij even door zijn warrige haar. Hij kwam overeind toen ze hem van zich af duwde, maar bleef zwijgen, terwijl hij met zijn blik haar bewegingen voelde. Had hij het nog een keer gedaan? Ja. Al was het maar om het rijk de kans om van een gevaarlijk crimineel af te komen te ontzeggen. Soms leek hij meer een kwajongen dan een man. Toch wist hij dat hij er altijd voor zou zorgen dat haar niets overkwam. Zag hij soms iets van zichzelf in het meisje terug? Zijn bestaan was soms eenzaam en hij wilde niet dat zij in datzelfde leven zou worden meegetrokken. Al was het misschien al te laat. Hij hield van mensen bespelen, ze waren immers allemaal hetzelfde. Zij leek ook door hem gecharmeerd te zijn, maar was het om dezelfde reden als andere vrouwen? Hij keek naar haar terwijl ze met haar vingers in de aarde wroette. Hij trok zijn wenkbrauwen op. 'Kan je dat water niet gewoon naar boven sturen? Ofzo?'


Heb jij ook af en toe moeite zelf te begrijpen wat je personage zou moeten voelen? Haha

Ja! Maar wij hebben altijd van die complexe personage's :p die zijn niet de gemakkelijkste. Maar ik wil dat Kian zijn 'muur' laat vallen. It's my goal!
_____

De vrouw voelde met haar vingers over de stuk grond met haar groene ogen even op de omgeving gericht. Het voelde fijn de zachte aarde onder haar blote voeten en vingers. Echter smachte de vrouw meer naar water, naar het zwemmen en weer 1 zijn met het element. Bij zijn woorden keek zij hem voor kort aan. Kirsten antwoordde in de eerste instantie niet meteen. Ze begreep de man niet helemaal. De ene keer kon hij gewoon 'aardiger' tegen haar doen alsof hij het niet erg vond om in haar bijzijn te zijn. De andere keren leek hij aan zich te irrteren wilde hij van haar af zijn. "Kian. Zie ik er naar uit dat ik genoeg kracht heb om het water naar boven te sturen?" Fijn. Als hij haar niet ging helpen dan deed zij het wel zelf. Ze sloot haar ogen, probeerde het water te voelen en begon haar energie te gebruiken. De vrouw kon nauwelijks op haar benen staan maar ze vertikte het om Kian het gevoel te geven dat zij 'slap' was niet sterk genoeg om dit allemaal aan te kunnen. Het lukte haar om het water uit de grond te laten spuiten als een soort waterfontein. Haar ademhaling ging veel zwaarder omdat zij teveel van zichzelf vergde. Kirsten hees haar handen omhoog, glimlachte waarbij je haar tanden zag en voelde de waterdruppels op haar druppelen. Het voelde heerlijk aan en ze begon een gat te graven waar zij het water instuurde. Groot genoeg om haar voeten in te badderen. De vrouw voelde hoe zij zich slap voelde en ging gauw zitten. Ze begon zichzelf schoon te maken, haar gezicht en armen. De vrouw begon zich slap te voelen. "Kian..." Zei ze op een vermoeiende toon. "Kun je mij helpen mijzelf te wassen? Ik zou het niet vragen als ik het zelf kon doen"

Maar dat is ook veel leuker dan personages die zich helemaal niet kunnen ontwikkelen, ik kom er meestal onder het schrijven pas echt achter hoe hij in elkaar zit. Wat precies bedoel je met zijn muur? haha.

Kian zweeg. Ze zag er inderdaad niet uit alsof ze veel kracht had, maar hij wist werkelijk niet hoeveel kracht er nodig was om water vanuit de grond omhoog te sturen. Zijn krachten waren eigenlijk helemaal niet te vergelijken met de hare, hij kon vlammen vanuit het niets oproepen, terwijl zij water in haar omgeving nodig had om het te kunnen sturen. Gefascineerd keek hij naar zijn vingers, waar weer vlammetjes op verschenen waren, die oversprongen naar zijn arm en daar doofden. Zijn eigen vuur verbrandde hem niet. Hij keek weer naar de vrouw, die toch, tegen beter weten in, haar krachten gebruikte om het water omhoog te halen. Het water spoot omhoog en Kian grijnsde even schuin. Ze liet zich werkelijk door niets tegenhouden om zichzelf te kunnen bewijzen. Al was het misschien dom. Meewarig schudde hij zijn hoofd terwijl hij haar bewegingen volgde. Haar stem klonk vermoeid, alsof ze elk moment dood zou kunnen neervallen. Eerst wilde Kian weigeren. Hij was niet iemand die zich op die manier dienstbaar maakte voor een ander, daar stond zijn trots hem veel te veel voor in de weg. Maar toen hij haar bleke gezicht zag, die nog met modder was bespetterd, liep hij langzaam dichterbij, slikte zijn trots in en zachte naast haar neer. Hij schepte met zijn handen, die hij verwarmde zodat ook het water warmer werd, het water op en gleed met zijn handen langs haar hals en kaaklijn. Hij vermeed het in eerste instantie om haar aan te kijken, omdat hij het nog steeds niet echt gepast vond voor iemand als hij om een ander te wassen. Maar uiteindelijk keek hij toch weer even in haar groene ogen. Medelijden kende hij niet. Zijn blik was misschien zelfs afstandelijk.

Haar ogen waren gericht op haar handen die zo donker uitzagen als de modder waar zij in had gegraven. Ze merkte hoe haar handen trilden omdat Kirsten zich duidelijk niet goed voelde. Haar trots, haar zelfstandigheid, alles om te bewijzen dat zij het alleen aan kon. Echter wist ze diep van binnen dat zij niet meer de persoon was van twee maanden geleden. Ze miste Rage ontzettend veel dat ze de tranen in haar ogen voelde prikken. Desondanks dat Kian aan haar zijde was voelde zij zich nog eenzamer dan toen zij in de kerker zat opgesloten. Geen tijd om te denken of te piekeren wat er allemaal is misgegaan. Het frustreerde haar mateloos dat zij hem hulp moest vragen omdat zij het zelf niet in staat was om te doen. Haar ogen waren neergeslagen want zij was al veel dieper in de grond gezakt. Kirsten kende de schaamte die zij nu voelde om te vragen of iemand haar wilde wassen. Haar handen werden gevormd als vuisten terwijl er talloze gedachten door haar heen gingen. Zijn vingers voelde fijn aan op haar huid die koud aanvoelde. Beide leken oogcontact te vermijden omdat er diep van binnen heel wat anders afspeelde. Starend in zijn oceaanblauwe ogen probeerde ze hem te doorgronden. Zachtjes slikte ze om daarna tot de ontdekking te komen dat haar keel droog was. Was ze bang? Lichte rillingen trokken door haar lijf en ze voelde hoe de kleine onzichtbare haartjes op haar armen en in haar nek overeind gingen staak als gevolg van kippenvel. Maar vervelend voelde het niet. In tegendeel. Kirsten betrapte zichzelf er beschaamd op dat de rillingen door haar lijf die van genot waren. Het voelde goed hoe Kian haar huid streelde.

Kian wendde zijn blik meteen weer af toen ze hem aanstaarde. Hij doopte haar handen in het water en wreef de modder van haar vingers. Daarna schepte hij opnieuw water op en liet het over haar armen lopen. De modder liep in donkere straaltjes van haar huid. Maar waar het zand week werd haar huid beter zichtbaar. Het straalde dof door het vocht dat er op lag. Het kippenvel viel hem op, maar hij dacht dat het door de kou kwam, dus verwarmde hij het water meer met zijn handen. Zijn ruwe vingers gleden nu over haar benen. 'Eet ondertussen maar verder.' Zei hij. Het was niet echt een voorstel, en hij zou geen nee accepteren. Ze had het nodig. Nadat ook haar benen en armen schoon gespoeld waren, boog hij naar achter en keek eindelijk weer in haar ogen. Hij kon de rest van haar lichaam niet schoonmaken op deze manier en hij wist niet of hij dat ook wel wilde. Ze was zo overgeleverd aan zijn genade dat hij zich er ongemakkelijk door voelde. Hij hield niet van het verantwoordelijke gevoel en het maakte dat hij zichzelf moest tegenhouden om niet de grot uit te vluchten en er met zijn draak vandoor te gaan. Dan was het meisje waarschijnlijk ten dode op geschreven. Dat terwijl ze hem nooit werkelijk wat aan had gedaan, behalve dan misschien een snede in zijn nek. Hij voelde langs zijn hals. De snee had een smal litteken na gelaten, alleen te zien doordat zijn huid zongebruind was. Haar groene ogen stonden nog steeds dof en de man vroeg zich af of het ooit nog zou veranderen.

De tranen die ze eerder weg had weten te slikken maakte hij ooghoeken nu wederom weer vochtig. Waarom voelde zij zich zo gekleineerd bij zijn aanrakingen om het vuil van haar huid weg te wassen. Haar huid werd beter zichtbaar echter gezond zag het niet uit. Ze miste haar gezonde huid, haar pit en de kracht die ze wist te bezitten voor dat zij werd opgepakt. Al die jaren leken voor niets te zijn geweest omdat zij terug viel in haar oude staat. Het hulpeloze meisje die niet wist hoe het was om op haar eigen benen te staan. Altijd afhankelijk zijn van de persoon die haar meer naar het duisternis toe trok. Had zij hem die avond vermoord als zij had geweten dat het tot dit punt zou komen? Vluchten, vechten, vluchten en proberen vrij te zijn terwijl de vrijheid van haar niet werd gegund? Kirsten werd er moe van. Langzaam drongen zijn woorden tot haar door. "Oké..." Gaf zij als simpel antwoord terwijl zij met watersturen het voedsel naar zich toe bracht. Kirsten probeerde een hap te nemen maar kreeg niets door haar keel want zij had geen honger meer. Of het kwam omdat zij zich vernederend voelde op dit moment. Een zwakkeling. Haar zelfhaat werd steeds groter. Wanneer hij in haar ogen probeerde te kijken draaide zij met haar hoofd weg alsof ze niet met zijn blik geconfronteerd wilde worden. Gauw nam zij weer een hap om ervoor te zorgen dat hij geen commentaar ging leveren. "Kian... Als je weg wilt kun je gaan. Ik red mijzelf wel, heb ik altijd moeten doen. Uiteindelijk zal ik deze tegenslag ook weer weten te overwinnen. Het kost alleen tijd om mijzelf weer terug te vinden"

Kian zuchtte even gefrustreerd toen hij haar moeite met het eten zag. Waarom wist ze werkelijk niet wat goed voor haar was? Hij balde even zijn vuisten en kwam overeind terwijl hij op haar neerzag. Langzaam stopte ze het eerste hapje in haar mond. 'Waarom wil je me nou weg hebben Kirsten?' Vroeg hij bot. Hij kon zich niet voorstellen dat ze zijn hulp niet wilde hebben, want ze kon hier echt niet weg als ze hier alleen bleef. De vlakte was te uitgebreid en had een groot tekort aan alles wat men nodig had om te kunnen overleven. Kian woelde door zijn haar en deed nog een stap achteruit, zodat hij in de opening van de grot stond. Hij draaide zich half om en keek naar buiten. Het zachte zonlicht lokte hem, spoorde hem aan om weer op weg te gaan, om vrij door de lucht te kunnen zweven. Maar hij ging niet, nog niet tenminste. Eerst wachtte hij haar antwoord af. Waarom had hij zichzelf in deze positie gebracht? Hij had haar gewoon moeten afzetten bij een herberg, zo had hij zonder werkelijke zorgen haar achter kunnen laten. Misschien werd ze wel gevonden, maar die kans was geen 100 procent geweest. Ze had zich kunnen verbergen. Vooral nu ze zo was afgevallen, dat ze werkelijk in elk hoekje kon blijven zitten. Met haar ingevallen ogen leek ze ook niet meer op de posters die overal hingen. Misschien zouden ze haar niet eens herkennen.

Kirsten liet zichzelf van binnen tot rust komen totdat ze er zeker van was dat ze haar eigen stem weer kon vertrouwen. De man kwam overeind met zijn handen nu als vuisten gebald. Niet tevreden of wat zij zojuist tegen hem had gezegd? Zij begreep Kian totaal niet omdat zij dacht dat hij werkelijk weg wilde. Waarom deed hij nu weer zo bot als hij zelf de expressie op zijn gezicht droeg van ontevredenheid. Zij wilde Kian niet bij haar houden als hij zelf hier niet eens wilde zijn. Ze verborg haar ware gevoelens voorlopig achter masker om problemen tussen hun twee te voorkomen. keek hem scherp aan met iets van onbegrip in haar ogen. Haar zachtroze lippen weken uiteen en haast onhoorbaar haalde ze adem. "Jij wilt hier niet zijn" siste ze zachtjes tegen hem. Ze sloot haar ogen en maakte haar gedachte leeg. Kirsten wist zich geen houding te geven want diep van binnen wilde zij niet dat Kian wegging. Maar zij wilde de man ook niet tegen zijn wil bij haar houden. "Ik ben geen kind meer" De vrouw stond op, wankelde een beetje voordat zij haar balans vond om recht te kunnen staan. "Jij ook niet Kian. Alles aan jouw houding verteld mij dat je mij een grote last vind. Ik wil geen last zijn." Kirsten pakte zachtjes zijn hand in de hare die vele malen kleiner als die van hem was en makkelijk erin gleed. "Je had mij beter kunnen laten hangen Kian want alles aan jou zegt dat je weg wilt gaan, van mij af wilt zijn. Ik houd je niet tegen." Haar groene ogen leken nu zekerder te zijn en ook de klanken van haar stem leken meer kracht te bezitten. Een trillerige zucht verliet haar lippen voordat ze zijn hand losliet om gauw weer op de grond te zitten. "Je hoeft je niet schuldig te voelen als je mij hier achterlaat. Rage komt wel" Een leugen. Rage kwam niet want waarom zou hij ook na alles wat zij had gedaan? Een traan rolde over haar wang bij de gedachte dat zij nu helemaal niemand meer had. Rage haar enige draak aan haar zijde, de 'persoon' waar zij op terug kon vallen was ook uit haar leven gestapt. Kirsten is alleen.

Kian's wil was lastig te doorgronden en het kwam dan ook geregeld voor dat hij verkeerd begrepen werd omdat mensen aan zijn uiterlijk probeerden af te lezen wat hij van binnen voelde. Natuurlijk wilde hij weg, hij voelde zich niet op zijn gemak. Maar hij had deze taak nu op zijn schouders genomen en nu wilde hij eens afmaken waar hij mee begonnen was. Had hij maar geweten hoe lastig dat was.. Mensen willen niet zomaar hulp van je aanvaarden, vooral niet als je eruit ziet zoals hij. Bij haar zachte gesis keerde hij zich om en keek haar fel aan. 'Twijfel nooit aan mijn beweegredenen.' Siste hij zachtjes terug. 'Als ik werkelijk wel wilde, zou ik gaan.' Hij pakte haar hand aan, omdat hij had gezien hoe ze wankelde. Maar oh, wat had hij er een hekel aan hoe zij leek te denken dat ze hem kon inschatten. En hij voelde ergenis omdat hij dacht dat ze ergens wilde dat hij nu bij haar weg zou gaan. Kian schudde zijn hoofd. 'Laat mij nou maar doen waarvan ik denk dat het het beste is.' Antwoordde hij. De blik in zijn ogen was echter nog steeds hard en verre van liefdevol. Toch bedoelde hij het goed, al wist hij niet hoe hij het anders moest doen. Haar hand gleed uit de zijne en toen ze ging zitten knielde hij even naast haar neer. 'Maar als je werkelijk wilt dat ik ga..' Hij streelde even haar haar en kwam weer overeind. Hij nam zich voor om haar draak te gaan zoeken. Dan had hij ook weer een doel voor ogen.

Haar groene ogen keken hem nu net zo fel aan als hij haar had aangekeken. Dit koste haar teveel energie maar zij begreep helemaal niets van hem! "Wat zijn je beweegredenen dan Kian? Vind je het een kick om mijn aanwezigheid te zijn? De spanning wat je voelt iedere keer wanneer je oog in oog staat van een wachter? Wanneer je weer een leven afneemt van een persoon die misschien een gezin heeft? Ik heb hier niet voor gekozen." Kirsten beet op haar onderlip tot het punt dat zij bloed proefde. Kirsten wilde niet dat hij wegging, helemaal niet. Toch was zij de trots om toe te geven dat zij Kian nodig had. Zij had hem nodig en niet andersom. Hij kon haar hier iedere moment achterlaten en verder gaan met zijn leven. "Wat is het beste voor jou Kian?" Haar ogen straalde vermoeidheid uit omdat zij geen discussie met hem wilde. De vrouw was nauwelijks in staat om zichzelf schoon te maken laat staan om tegen hem te gaan schreeuwen. Hij knielde naast haar neer streelde even haar haren alsof zij een kind was. Dat deed hij ook altijd kwam in haar gedachten terug. Waarom moest zij nu weer denken aan de tijd dat zij zo gelukkig was? Haar leven zorgeloos, niet wetend wat voor gevaren er op haar pad zouden komen. "Kian..." Haar stem klonk als een zachte fluistering en pakte zijn pols vast. Kirsten trok zich overeind. "Dit gaat tegen al mijn principes in. Ik wil niet dat je gaat. " Haar ogen hielden nu zijn blik vast. "Ik heb je nodig" en vulde haar woorden aan met een zachte kus op zijn lippen.

Vlammen begonnen woest om hem een te flikkeren terwijl hij naar haar luisterde. Zijn blik werd steeds feller en zijn vuisten balden zich weer. Hij moest zich inhouden om er niet onmiddellijk vandoor te gaan. Wat had hij hier een hekel aan, het stemmetje in zijn achterhoofd vertelde hem dat hij er nu vandoor moest gaan, voordat de vrouw de kans had om hem zozeer te beledigen dat hij zijn zelfbeheersing zou verliezen. Het was nu al bijna zo ver. Wie dacht ze dat ze was? Een godin, een superheld? Een grom ontsnapte aan zijn keel. Zij had net zo velen gedood als hij, dat dacht hij in ieder geval. Hij leefde op het randje van de wereld en hij doodde echt niet alleen om de lol, zoals zij nu suggereerde. Hij leefde op bij een slagveld, maar alleen als het hem werkelijk beter uit kwam. Niet omdat hij zich verveelde om een pleziertje nodig had. Maar toen hij bij haar neergeknield zat en haar beverige stem hoorde die hem smeekte om te blijven, kalmeerde hij weer. De vlammen doofden uit en zijn ogen werden kalmer, al flikkerden ze nog steeds hooghartig. Dit waren de enige woorden die ze had hoeven zeggen, ze streelden zijn ego en hij was het er mee eens. Ze had het alleen hoeven toegeven. Toen, onverwacht, voelde hij haar lippen op de zijne. Enkele seconden ging hij erop in. Ze smaakte naar zand, naar vermoeidheid, as en dood. Het was niet de perfecte omstandigheid.. En Kian week voorzichtig terug, terwijl hij het meisje zacht van zich afduwde en haar wang streelde. 'Ga jij nou maar slapen.'

Spijt dat kwam het eerste bij haar op toen zij hem kuste. Nee... Dit was totaal verkeerd. Zij wilde niet zoals alle anderen vrouwen zijn. Kirsten wilde zich onderscheiden van de rest. Kirsten hoefde geen man te hebben om zich zekerder te voelen alleen leek Kian haar tot waanzin te drijven. Hij alleen wist haar masker van haar gezicht af te halen om haar controle te verliezen. Ze voelde haar hart nog harder slaan in haar borstkas. Ze voelde haar wangen gloeien en zou zich er niet over verbaasd hebben als ze een lichtrode kleur hadden gekregen. Wanneer hij voorzichtig van haar afweek keek zij hem met grote ogen aan. "Sorry..." was het eerste wat over haar lippen vloeide. Hij had haar wang gestreeld die nu warmer aanvoelde omdat zij lichtjes deed blozen. "Dadelijk" was haar antwoord geweest. "Ik ben nog niet klaar" Ze wenkte zich van hem weg, haar afstandelijke gedrag kwam weer terug wanneer zij zat met haar rug naar hem toe gericht. Het eerste wat zij probeerde te doen was haar gedachten op een rijtje zetten. Waarom had zij hem gekust? Ze waste haar gezicht grondig zodat er geen vuiligheid meer te zien was. Ze scheidde het vuile water met schoon water zodat ze het over haar haren kon kiepen. Alle vuiligheid spoelde zij uit haar haren, maakte het droog en stond op om naar de grot te lopen. Kirsten ging op het mos liggen, haar arm onder haar hoofd gerust en sloot haar ogen. Morgen ging ze op zoek naar Rage en met die gedachten viel ze in slaap.

Kian keek op haar neer en liep even naar buiten om een deken voor het meisje toe te dekken. Teruggekomen legde hij de warme doek over haar schouders en keek even naar haar onschuldige gezicht. Ze was als een blok in slaap gevallen en Kian dacht niet dat ze zo weer wakker zou worden. Hij liep naar buiten, nu om ergens anders voor te zorgen. Hij zou Rage weer terugvinden, als er iemand was die dat kon, was Kian het. Hij kende de wereld. De vogels zouden zingen over een draak die in zijn eentje de wereld aan het verwoesten was, de draak zou duister en verwoesting achterlaten, want dat was precies hoe Astor zou reageren als hij Kian zou verlaten. En het meisje had zelf gezegd dat de draken op elkaar leken. De man klom op het zadel en legde zijn handen even op de gouden flanken van de gouden draak. Deze hield zijn gebrul in. Wat gaan we doen? Vroeg de draak in zijn geest. ‘We gaan Rage zoeken.’ Antwoordde Kian in een zacht gefluister. De draak begreep zijn baas en steeg op. Het was al laat, de schemer viel. De perfecte omstandigheid om een draak te vinden die meer van schaduw dan van zonnestralen houdt. Samen vlogen ze naar de stad waar ze het meisje gevonden hadden, de draak kon niet ver uit de buurt zijn. Hij zou haar in de gaten hebben gehouden, zelfs nadat hij vertrokken was. Met elke vleugelslag kwamen ze dichter bij hem in de buurt, en de sporen werden duidelijker. De vogels zongen van een gevaarte dat hun nesten vernietigde in verdriet en woede. Zo wisten ze dat ze op de goede weg zaten. En na enkele uren vliegen zagen ze de draak. Een wolk van duisternis hing om hem heen, hij zwelgde in eenzaamheid. Maar Kian en Astor hadden geen tijd om hem voorzichtig te benaderen. Astor brulde. ‘Kirsten heeft je nodig.’ De hele nacht zouden ze weg blijven, maar tegen de ochtend zou het meisje haar draak weer bij zich hebben. De problemen die ze hadden, zouden ze samen verder moeten oplossen. Kian had gedaan wat in zijn macht lag.

Zijn vlijmscherpe tanden begroeven zich in het vlees van een jonge vrouw. Rage had Kirsten belooft om zich niet aan mensen te voeden maar nu ze gescheiden waren? Kirsten interesseerde zich toch niet voor hem na alles wat hij voor haar had gedaan! Stank voor dank. Het gebied waar hij zich bevond was gehuld in duisternis en laat staan waar hij nu zat om aan zijn prooi te voeden? Een wolk van schaduwen waar geen enkel levend dier zich wilde bevinden. De draak had zich afgesloten zodat hij haar gedachtewisseling niet zou kunnen horen. Hij wilde niet naar haar gesmeek horen wanneer zij hem nodig had. Voorlopig mocht zij de consequenties onder ogen komen voor wat zij had gedaan. Uiteindelijk zou Rage naar de stad gaan om haar uit de kerkers te bevrijden maar voor nu? Hij liet haar in haar eigen sop gaar laten koken. Wanneer hij de vrouw volledig had verslind was de draak nu helemaal vol. Hij likte zijn bloederige tanden af en keek naar de sterren aan de hemel. Hij voelde zich eenzaam. Miste Kirsten meer dan hij wilde toegeven. Beide waren ze zo koppig als een ezel. Wanneer er iemand tegen hem sprak een gedachten, een stem wat hij liever nooit wilde horen keek de draak op. De goudendraak schitterde zelfs nog in de nacht wat Rage frustreerde. Echter baarde de woorden van de draak hem meer zorgen. Kirsten had hem nodig? Eindelijk! De draak steeg onmiddellijk op richting de gouden draak. "Waar is ze? Breng mij naar haar."

Astor brulde als instemming en ging de draak voor naar de grot waar het meisje hopelijk nog lag te slapen. De angst die ze zou voelen als ze zag dat de man en de draak plotseling waren verdwenen, zou haar tot rare acties kunnen drijven. Dus haastte de gouden draak zich. Hij vloog als nog nooit een draak gevlogen had, omdat hij wist dat het nodig was. De landschappen gleden onder hen door, maar ze ontweken steden en dorpen, om niet teveel de aandacht te trekken. Hoewel ze de schitteringen van Astor voor sterren aan zouden kunnen zien, zou niemand het lawaai ontgaan dat de wind onder hun vleugels maakten. Nog voor een uur vlogen ze zo door. Astor was moe en landde wankelend. 'Ze is binnen.' Zei de jongen tegen de draak. Zelf bleef hij buiten wachten. Hier moest hij niet bij zijn, dit was een zaak tussen hen beiden. Astor streek met zijn vleugels langs het lichaam van de man, die zich van zijn rug af liet glijden. Goed gedaan kleintje. 'Het was geen moeite. De natuur verteld zijn eigen verhaal.' Antwoordde de man. Toch heb je de moeite genomen. En bij deze was het gesprek afgelopen.

De duistere draak vloog door de lucht, nauwelijks te onderscheiden van de donkere nacht. Hij leek er gewoon in te passen. De landschappen gleden onder hen door, maar ze ontweken steden en dorpen, om niet teveel de aandacht te trekken. Het was niet Rage wie de nodige aandacht zou trekken maar de draak met de harnas van goud. Door zijn goud bestond de kans dat de wachters iets hebben opgepikt, wie weet. De tijd zou het leren. Nog voor een uur vlogen ze zo door totdat de draak de grond onder zijn poten voelde. De draak knikte op de woorden van de man en liep naar de ingang van de grot. Hij liep echter niet naar binnen maar bleef wachten, blies zachtjes om te kijken of Kirsten de wind zou voelen. De vrouw voelde het ook, de bekende wind wat over haar lichaam gleed. Haar groene ogen werden langzaam wakker en het eerste wat zij zag was Rage. Meestal huilde Kirsten niet waar anderen bij waren maar dit keer vloeide de tranen over haar wangen. "Rage...!" Ze wankelde naar hem toe, ruste haar hoofd tegen zijn neus en liet de tranen vloeien. Al haar pijn, frustraties, angst liet zij zich gewoon begaan want haar oude vriend was voor haar teruggekomen. De draak keek naar haar conditie, zag hoe ernstig zij was vermagerd en kreeg spijt dat hij haar zo lang alleen had gelaten. De pittige tante, Kirsten zonder angst die iedere tegenslag wist te overwinnen leek er niet meer te zijn. Een meisje vermagerd, nauwelijks op haar benen kon staan en haar kracht in haar ogen was verloren huilde bij hem uit. "Het spijt mij dat ik je zo lang aan je lot heb overgelaten, wetend wat het vuur met je doet" Kirsten keek hem met betraande ogen aan. "Het spijt mij voor alles wat ik heb gezegd en gedaan. Ik wilde je beschermen. Als jij zou sterven Rage zou mijn hart breken. Ik offer liever mijzelf op dan dat ik jou zou moeten 'begraven'" De draak sloeg zijn vleugel om haar heen. "Het is je vergeven en hopelijk kun je het mij vergeven omdat ik van je zijde ben geweken" Kirsten streelde zijn kop met haar slanke vingers. "Ik heb je ontzettend gemist, vergeving is niet nodig want ik ben nooit boos op je geweest" De draak duwde zijn neus zachtjes tegen haar aan. "Je bent nog gewond zie ik. Laten we naar een vijver gaan hier in de buurt, niet zo ver van deze grot vandaan. Ongeveer 20 minuten vliegen. Er zit nog gerookt vlees in een van de zadeltassen. Je moet wat eten" Kirsten knikte maar voordat ze zouden vertrekken liep zij naar Kian toe. "Jij hebt hem gehaald niet waar? en Astor? Ik ben jullie ontzettend dankbaar" Ze glimlachte voor het eerst, ze leek te stralen zoals de sterren nu deden. "Ik ga nu naar een vijver om mijzelf volledig te herstellen en wat te eten. Gaan jullie mee of?" Kian zou wel weg willen dus waarom vroeg ze het nog eigenlijk?

Ze zou zich verder redden op deze manier. Kian was wel de laatste persoon die zijn aanwezigheid wilde opdringen en deze twee hadden genoeg om over te praten. Dus hij schudde zijn hoofd. 'Nee, ik ga weer verder.' Hij bedacht zich dat hij afgeleid was van zijn eigenlijke doel van de reis, namelijk nieuwe pijltjes halen. Het redden van het meisje had zijn plannen in de war geschopt, dus hij zou ze nu weer oppakken. 'Zorg goed voor jezelf.' Drukte hij haar met een schuine grijns op het hart. 'Ik kan niet altijd in de buurt zijn.' Hij knipoogde naar het meisje. De smaak van haar lippen lag nog in een gloed op de zijne. Maar hij probeerde het feit dat ze hem gezoend had weg te drukken. Het werd dus ook niet aan Astor verteld, die geen idee had van wat er in de grot gebeurd was. Hij legde zijn handen op het goud en trok zich omhoog. Hij had niet geslapen vannacht, dus zij zouden opzoek gaan naar een plek waar ze konden uitrusten. Hij stak zijn hand op en vertrok.

nieuwe meet?
of gaan Kian nu even focusen op Sheila?