Centrum - het rijk van de tweeling

Het centrum is een van de plekken wat druk wordt bezorgd. Iedere dinsdag vindt hier een markt plaats waar mensen van alles kunnen kopen. Ook zijn er speciale plekken waar het is toegestaan om te handelen. Midden in het centrum is een grote plein waar criminelen vaak worden opgehangen. Iedereen is toegestaan om te kijken en de meeste komen ook kijken om de criminelen eens goed uit te schelden of nog de laatste dingen van de persoon te eisen. Daarna wordt er een veiling gehouden van de waardevolle spullen wat diegene bezit. De centrum wordt goed bewaakt door wachters die ervoor zorgen dat de criminaliteit niet kan stijgen. Je vind hier ook de smid die alles heeft voor wapens, kledingwinkels en noem maar op. Overdag is het heel druk en s'avonds als je door het centrum loopt en je ziet overal lantaarn met kaarsen heeft het wel iets romantisch. Iets magisch.

Kristen werd tegen de muur aan gesmeten, haar wang schuurde er langs af. "Het is zo ver Kris. Tijd om voor je daden op te draaien. Jij zult hangen vandaag" De vrouw keek met felle ogen naar de man en wilde wat zeggen maar trok een pijnlijk gezicht toen zij het wilde proberen. Haar lip piercing was ruw uit haar lip getrokken waardoor ze nu een scheur er in had. Ze droeg speciale handboeien die ervoor zorgde dat zij haar magie niet kon gebruiken dus ook zichzelf niet kon helen. Haar haren waren in dagen niet meer gewassen die vettig langs haar hoofd hingen en alle kanten opsprongen. Ze droeg een soort pak wat ze hier had gekregen met allemaal gaten en in een zandkleurig kleurtje. Het rook ook niet bepaald fris door haar zweet, bloed en mufheid."Rage..." kreeg ze met moeite over haar lippen geperst. Tranen sprongen in de ogen wanneer zij aan haar draak dacht. Hoe durfde ze vuur te gebruiken als wapen. Kirsten had niets kunnen doen, was verstijfd van angst door de vlammen die haar die nacht hadden ingesloten. Rage die alle wachters op afstand hield maar niet opgewassen was tegen de vurige stenen die met een katapult werden gelanceerd. Ze verblindde hem met licht die avond, zijn ergste vijand. Kirsten beviel hem om weg te gaan maar dat deed die niet. Om zijn leven te besparen had de vrouw gruwelijke dingen tegen hem moeten zeggen waardoor Rage wegvloog uit woede. Hij had niet meer met haar gecommuniceerd, het ging ook niet omdat ze te zwak was om met hem te kunnen communiceren. De handboeien blokkeerde het.

De man sleepte haar mee want Kirsten kon nauwelijks lopen door hoe ze haar hadden toegetakeld. Hij gooide haar over haar schouder en wanneer de zon op haar scheen was het de eerste dag sinds dagen dat zij het licht weer zag. De man liep de trappen op, smeet haar zo op het hout voordat er een man kwam aanlopen die haar omhoog trok en een touw om haar nek deed. Daar stond ze dan tussen twee anderen mannen en een vrouw aan haar rechterzijde. 4 op een rij die vandaag zouden worden opgehangen. Hoe had Kirsten het zo ver kunnen laten gaan? Misschien kwam het omdat de dagen voor haar zwaarder waren geweest. Haar onderzoek over rijk 13 had heel veel tijd en energie gekost. De vrouw was vermagerd dat het haast eng leek door hoeveel ze was afgevallen. Haar huid zo bleek als sneeuw en haar groene ogen leken alle hoop te zijn verloren. Er werd een speech gehouden maar het enige wat ze hoorde was een gepiep in haar oren. Ze wilde dat het allemaal ophield.

Het was zeer druk op het plein en Kian werkte zich met zijn ellebogen een weg door de massa. Ieder die luid protesteerde werd een woedende blik toegezonden, waarna ze al snal stil vielen. Kian hoefde alleen maar nieuw ijzer te hebben.. Hij was van plan hier maar een half uurtje aan te besteden, maar op deze manier kon hij nog wel uren bezig zijn, het zag er namelijk niet naar uit dat het rustiger zou worden. Integendeel, steeds meer mensen voegden zich bij hen. Iets wat Kian alleen maar gefrustreerd maakte. Hij keek op, op zoek naar de oorzaak van de drukte. Een enorme galg steeg boven de hoofden uit en nu pas hoorde Kian de vloekende stemmen. Ook hij kreeg de neiging om te schelden, maar dan om een andere reden. Hij vervloekte het rijk vanwege deze straffen. Natuurlijk, hij had ook mensen gedood, maar de mensen die zo terecht gesteld waren, hadden geen kans meer.. Dat vond hij verschikkelijk. Sowieso was hij tegen het rijk en dit was er een van de oorzaken van. Als hij het kon, zou hij altijd ingrijpen. Maar om zich daar altijd voor in het gevaar te begeven, terwijk hijzelf nu ook al gezocht werd.. Na het incident met Kirsten was hij al meerdere malen achtervolgd door wachters, die het met de dood hadden moeten bekopen.. Hij beet op zijn lip en wierp nog een laatste blik op de galg en de gevangenen die aangesleept werden. Kirsten. Oh god. Als men over de duivel spreekt. Een schok ging door zijn lichaam en even wist hij niet meer hoe hij bewegen moest. Wat zag ze er slecht uit.. Kian probeerde dichterbij te komen, zodat hij haar beter zou kunnen zien. Maar hij werd totaal geblokkeerd. Wanhopig keek hij naar haar bleke huid en vale haar. Wat was er gebeurd!?

Kirsten kon nauwelijks op haar benen staan omdat ze al dagen niet meer had gegeten en het minimale aan water kreeg. Haar keel voelde droog aan alsof ze door een woestijn liep in de volle hitte. De vrouw zakte in elkaar en werd gauw overeind getild door een van de wachters. Ze mocht nu nog niet dood want eerst moest de reden gegeven worden waarom ze werd opgehangen. Als eerste werd verteld waarom de vrouw zou hangen. Blijkbaar had ze de pastoor verleid, een duivel in een vermomming. Wat een onzin dacht Kirsten bij zichzelf. Ze moesten bij de pastoor zijn die was vreemdgegaan omdat hij gewoon iets nieuws wilde, iets anders als zijn vrouw. Daarna kwam de man die blijkbaar vele vrouwen had verkracht, dit vond ze wel terecht. Hij mocht ook sterven door de leed die hij anderen had aangedaan. Toen kwam Kirsten.

"Kris is sinds haar 16de al voortvluchtig. Ze is al eens aan ophanging ontsnapt en eindelijk naar 4 jaar is het ons gelukt om haar te pakken te krijgen. Op de leeftijd van 15 heeft deze vrouw een jongen van 19 vermoord. De zoon van een adel familie die in het dorp bekend stond als een lieve jongen die geen vlieg kwaad deed" Kirsten keek op en wilde wat zeggen maar ze zweeg. Wie zou haar nou geloven. Hoe wisten ze dat zij zwanger was geweest op haar 15de? Dat moesten haar ouders hebben verteld kon niet anders. "Ook heeft deze vrouw haar ongeboren kind gedood nadat zij het leven nam van de vader van het kind! Zij heeft niet gewacht tot haar huwelijk waarbij zij dus de kerk ter schaamte brengt! Daarbij werd de helft van het dorp verwoest door de brand die deze vrouw had veroorzaakt waarbij een aantal onschuldigen omkwamen" Mensen begonnen allemaal te schreeuwen, te schelden en noemde Kristen van alles en nog wat. "Tot de periode van nu heeft de vrouw gestolen, wachters gedood en meer zonden gepleegd. Zij moet sterven!" Iedereen wilde dat Kirsten als eerste werd opgehangen. "Heeft u nog iets te zeggen voordat u sterft duivelskind!" De vrouw keek naar de grond. "Hij was een monster" fluisterde de vrouw zachtjes. De man keek haar vragend aan. "Wat zei u?" Kirsten's ogen waren gevuld met woede en tranen rolde over haar wangen.
"HIJ WAS EEN MONSTER! IK WILDE HET KIND HOUDEN!" schreeuwde ze met alles wat ze nog had. Op dat moment begon Kirsten bloed te spugen omdat het voor haar teveel werd allemaal.

Hoewel hij zich zorgen maakte, moest hij toch even lachen toen ze vertelde dat ze de pastoor verleid had. Hij zag daar werkelijk het kwaad niet van in en daarom dacht hij te weten dat ze niet zo'n erge crimineel kon zijn als beschreven werd door de aanklagers. Ze was nog maar zo jong.. Hij duwde mensen opzij en bewoog zich steeds dichter naar de galg toe, totdat hij haar in volle glorie kon aanschouwen. Het leven was echter al reeds uit haar ogen verdwenen. Ze leek niet meer te zijn wie ze ooit was, zoals hij haar ontmoet had, als een strijder. Wat kon ze ook doen? De handboeien om haar polsen moesten vreselijk pijn doen en ze kon al niet meer op haar benen staan. Hij moest iets doen. Dat moest. De woorden die gesproken werden op een scherpe toon drongen maar half tot hem door, hij besefte alleen dat ze een zware jeugd gehad moest hebben. Pas bij haar geschreeuw schrok hij weer op. Plannen kwamen in zijn hoofd op, maar ze waren allemaal niet goed genoeg. Er waren teveel bewakers om haar zomaar te kunnen bevrijden. Nee, hij zou wat anders moeten verzinnen. Zijn hersens kraakten terwijl hij vol medelijden naar het meisje keek. Bloed spetterde in het rond. Ze zou het niet lang meer halen en de mensen schreeuwden om haar dood. Alleen om haar te zien sterven om wat ze gedaan had. Niet omdat ze haar kenden, of omdat ze hen kwaad had gedaan. Het was uit angst voor wat ze wel zou kunnen doen. Kian gromde diep in zijn keel. Hij zou ze eens laten zien voor wie ze bang moesten zijn. Hij bewoog zich soepel door de menigte heen, totdat hij bij een van de eerste huizen terecht kwam. Hij bewoog onopgemerkt zijn handen, waarbij felle vlammen ontstonden die aan het hout van de huizen likten. Ze deden zich tegoed aan het hout en kropen al snel naar boven. Kian maakte dat hij weg kwam. Dit moest voor genoeg afleiding zorgen. Een grote rookwolk kwam omhoog, wat ieders aandacht trok. Plotseling letten ze voor even niet op het donkerharige meisje. Wachters rechtten hun ruggen en renden hard naar het vuur. Kian spande zijn spieren, hij moest nu snel zijn..

De vrouw beet op haar onderlip proberend het spugen te stoppen. Bloed droop langs haar kin af terwijl haar mond zich vulde met bloed. Kirsten probeerde zich te bevrijden van haar handboeien, te spartelen maar niets hielp. Ze voelde een klap tegen haar hoofd want ze moest kalm worden, dat hysterische schrikte de mensen af. Echter werd snel iedereen zijn aandacht getrokken door de vlammen die opstegen. Huizen stonden in brand, een rookwolk steeg op en mensen begon de schreeuwen in paniek. Ze begonnen emmers met water te vullen om het vuur proberen te stoppen. De 3 personen die hingen zagen die als een kans om weg te rennen. Ze verwijderde de lus om hun hals op een een of andere manier en de vrouw haalde de touw van de hals van Kristen af. "Ren! Nu is je kans" De vrouw rende weg en Kristen viel met een smak op de grond. De vrouw bleef gewoon liggen naar de vlammen aan het staren. Wie had deze brand gesticht want dit kon niet zo uit het niets gebeuren. Misschien iemand die niet had opgelet tijdens het koken of het warm maken van water? Er konden zoveel oorzaken zijn. Waarom gooide ze haar gewoon niet in het vuur? Dan was het klaar want zonder Rage had haar leven toch geen zin meer. Ze lag in haar eigen plas bloed wachtend totdat een van de wachters haar zou pakken en haar als nog zou ophangen.

De eerste wachters keerden terug op het moment dat ze de eerste gevangenen weg zagen rennen. Vijf van hen vormden een cirkel rond het meisje en ze hesen haar overeind. 'Waag het niet weg te lopen.' Sisten ze haar toe, alsof ze dat nog gekund had. Haar Kian was echter al vlakbij, hij hief zijn armen al op, waarna er twee mannen neervielen. Doorboort met de pijltjes. De anderen draaiden zich snel om, toen ze hun maten zagen en hoorden vallen. Ze gromden woedend toen ze de blonde man in het oog kregen. Daar was die beschermengel weer.. Kian wilde dit echter snel afhandelen. Met zijn krachten boog hij de zwaarden, waarna hij op het plattegrond sprong en zijn kromzwaard tevoorschijn haalde. Zijn ogen flikkerden gevaarlijk en door zijn ontblote tanden was hij net een woest dier. Hij hief het zwaard op en houwde de eerste wachter neer, die paniekerig naar zijn zwaard staarde. Na een ingewikkelde en snelle reeks van slagen viel de tweede.. Toen was alleen de laatste nog over. Woede en angst was op zijn gezicht te lezen.

Sorry dat het zo kort is,op mijn mobiel!

Don't worry about it
_____
De eerste wachters keerden terug op het moment dat ze de eerste gevangenen weg zagen rennen. Vijf van hen vormden een cirkel om haar heen en ze hesen Kirsten overeind. Haar gezicht was besmeerd met bloed, haar ogen waren de groene, krachtige glans verloren en leken niets meer dan een lege omhulsel. Kirsten's ogen keken verbaasd wanneer er twee wachters dood op de grond vielen. Ze werd losgelaten waardoor de vrouw met een smak op de grond viel. Heel even kreunde ze van de pijn. De handboeien, ze waren zo pijnlijk om haar polsen, gewoon te strak vastgemaakt. Hoe kreeg zij die in godsnaam los? Daarna keek ze naar diegene die de wachters had uitgeschakeld. Kian? Bedrogen haar ogen zich nu of stond hij daar echt? Redde hij nu alweer haar leven? Een poging tenminste. Hoe lang had zij hem al niet meer gezien? Zeker al meer als een maand niet meer, twee maanden zelfs. Wat deed hij hier en nog beter gezegd waarom riskeerde hij nu zijn leven weer voor haar? Hij wilde toch juist uit de problemen blijven? Kirsten probeerde overeind te komen maar voelde zich te verzwakt omdat ze al dagen niets had gegeten en nauwelijks had gedronken. Ook was ze zo toegetakeld, wonden waren gaan ontsteken dat ze gewoon geen energie meer had. Hij moest haar gewoon laten sterven, het had allemaal geen nut meer .

Het hoopje ellende op de grond zorgde ervoor dat Kian aangespoord werd om door te gaan, hoe sneller ze hier weg waren, hoe beter. Over een vluchtplan had hij helaas niet nagedacht, maar veel problemen kon het niet opleveren. De wachter was wel van plan om hen moeilijkheden te bezorgen, hij stond wijdbeens voor de vrouw, niet van plan haar te laten ontsnappen. Maar uiteindelijk bleek hij toch geen partij te zijn voor de magiër. Een kwaadaardige lach gleed uit de keel van Kian. 'Je had moeten vluchten toen je de kans nog had.' Sprak hij de laatste wachter toe, die zenwachtig een stap achteruit deed. Het was echter al te laat. De man hief zijn handen op, waarna twee vuurbollen met razende snelheid op de man afdoken. De ene sloeg hem in het gezicht, de ander tegen de borst. Zijn kleding vloog in brand, hij kon niets anders meer doen dan proberen het vuur te doven. Tijd was wat hem doodde. Kian stapte snel naar voren en maaide met een snelle beweging zijn hoofd eraf. Daarna rende hij snel naar het meisje toe en knielde bij haar neer. 'Ik had toch gezegd dat je goed voor jezelf moest zorgen.' Zei hij spottend. Hij zag dat ze onmogelijk zelfs weg komen kon, dus nam hij haar in de armen. Ze woog helemaal niets meer. Kian zou haar zo over de schouder kunnen komen en weg kunnen rennen. De kans was dan alleen groter dat ze stierf als hij dat zou doen. Later zou hij zich bekommeren om de handboeien. Eerst moesten ze weg. Met snelle stappen sprong hij over de rand van de verhoging, om zich door de menigte heen te werken. Die paniekerig gilde en geen poging deed om hem tegen te houden. Hij verschool zich in een kelder. Daar legde hij het meisje op de grond.

De tijd leek langzaam weg te tikken want er was gewoon niets wat de vrouw kon doen. Behalve op de grond liggen wachten tot de dood haar kwam halen. De wachter ging voor haar staan om de weg voor Kian te blokkeren zodat hij Kirsten niet kon weghalen. De jongen moest haar gewoon hier laten liggen waarom deed hij zoveel moeite om haar leven te redden? Kirsten zag nergens het nut meer van in. Hoe ging het met Rage? Leefde hij nog? Was hij nog steeds gekwetst door haar woorden? Zocht hij naar haar? Haar groene ogen met een doffe uitstraling keken richting de wachter die in vuur en vlam stond. Hij leek zijn best te doen om de vlammen te doven zodat hij niet levend werd verbrand. Daar kwam Kian die naast haar knielde en de volgende woorden drongen langzaam tot haar door: 'Ik had toch gezegd dat je goed voor jezelf moest zorgen.' Kirsten wilde spreken maar het enige wat eruit kwam was speeksel vermengd met bloed. Wat deed haar keel zo’n ontzettend pijn en snakte de vrouw naar een druppeltje water. Hij tilde haar op waarbij ze haar hoofd tegen zijn borst ruste. Ze had hem een preek moeten geven omdat hij nu als dwaas handelde want hierdoor kwam hij zelf nog in groter levensgevaar samen met zijn draak. De man liep de trappen omlaag waardoor de twee personen in een kelder terecht kwamen waar zij op de grond werd neergelegd. Haar groene ogen staarde naar het plafond en met moeite kreeg ze het volgende woord over haar uitgedroogde, kapotte lippen geperst: “W-wa-t-te-r-r” De vrouw slikte het bloed weg wat werd veroorzaakt doordat ze weer sprak. Wat smaakte bloed toch vies.

Hij schoof zijn hand onder haar hoofd en gunde zichzelf even de kans om haar werkelijk te bekijken. Er zat geronnen bloed op haar kapotte lippen, de huid op haar polsen was open gescheurd en haar ogen stonden dof. Kian vroeg zich af of hij te laat was geweest, dat ze eigenlijk reeds gestorven was. Het leven en de wil om te leven was uit haar weggeebt. Maar Kian liet haar niet de kans om zich zo te laten gaan. Zo kon niemand sterven. Haar lippen bewogen, maar er kwam bijna geen geluid uit. Hij boog zich voorover en deed zijn best om uit het gestamel wat op te maken. Ze vroeg om water. Natuurlijk. Misschien had ze al die tijd niet eens iets te drinken gehad. Hij haakte een bidon van zijn riem en druppelde langzaam wat water in haar mond. Niet te snel, want dat zou ze nooit bij kunnen houden. Ondertussen schudde hij zijn hoofd. Ze had werkelijk iemand nodig om over haar te ontfermen, uiteindelijk zou ze het alleen met haar draak niet redden. Even later zette hij de bidon neer op de grond en hij trok zijn bovenkleding uit, zodat haar hoofd een goede rustplek had. Daarna begon hij zich zorgen te maken over de metalen banden om haar polsen. Nu had hij toch even geluk met zijn kracht. De banden waren speciaal gemaakt om haar eigen krachten tegen te houden, maar die van hem werd niet geblokkeerd. Hij boog het metaal om, zodat hij ze makkelijk van haar polsen kon schuiven. Met zorg keek hij naar haar armen. 'Kirsten, neem mijn energie.' Zei hij, terwijl hij zijn hand op haar wang legde. Hij had net nog gegeten en gedronken, dus hij kon zoveel wel missen.

Ze voelde zijn ruwe hand onder haar hoofd maar haar ogen waren nog steeds naar het plafond gericht. Kristen durfde hem niet eens aan te kijken uit schaamte dat zij het zo ver had laten komen. Bij zijn beweging naar zijn riem keek de vrouw naar de richting van zijn hand. Water! Wanneer het vloeistof over haar lippen vloeide, de verkoeling in haar mond voelde en het brandige, haast droge gevoel iets minder werd leek haar houding al wat te veranderen. Hoe blij je iemand kon maken met water maar voor haar betekende dit leven. De vieze smaak in haar mond begon langzaam weg te gaan ook proefde niet meer de overheersende smaak van bloed. Kirsten sloot haar ogen wanneer zij voldoende had weten te drinken want slikken deed nog pijn. Onbeschaamd deed de man zijn bovenkleding uit waar Kirsten werkelijk het nut niet van zag. Vond hij het leuk om altijd zo kledingloos rond te lopen? Echter maakte de vrouw zich zorgen om iets heel anders de handboeien die nog steeds om haar polsen waren gebonden. Kian boog het metaal om, zodat hij ze makkelijk van haar polsen kon schuiven. Het gevoel van vrijheid kwam weer terug, hoop dat het misschien allemaal wel zou goedkomen. Bij zijn woorden keek zij hem verbaasd aan. Mocht ze zijn energie lenen? Gebruiken om zichzelf weer op te lappen? Leek hij nu veel aardiger te zijn dan de vorige keer? Haar hand was op zijn wang gerust en zijn warmte bezorgde een soort rust door haar lichaam. De vrouw begon langzaam zijn energie af te tappen om het zelf te kunnen gebruiken. Heel langzaam begon haar normale huidskleur weer terug te komen. Dat grauwe, bleke huid verdween langzaam. Daarna werden alle blauwe/paars/gele, opgezette plekken hersteld waardoor de vrouw minder misvorm leek. Daarna begonnen haar polsen weer te herstellen in hun oude staat. Gezond, huid weer intact en deden geen pijn meer. Dit was genoeg want anders gebruikte zij veel te veel energie van Kian en kon hij dadelijk zelf niet meer goed functioneren. “Bedankt…” Ze trok haar hand terug en staarde naar haar vuile lichaam. Wat verlangde zij naar warm water, een heerlijk bad om al het vuiligheid weg te kunnen spoelen.

Kian's pupullen werden meteen groter toen zijn lichaam de hoeveelheid missende energie opmerkte. Door zijn vingertoppen gleed zijn kracht over op haar. Haar lichaam herstelde zich, naar het leek als vanzelf. Ze begon er al een stuk beter uit te zien, haar ogen stonden weer levendiger en haar huid kreeg weer kleur. Kian werd daarin tegen iets bleker, maar zijn lichaam was niet zo van streek dat hij nu zelf niets meer uitvoeren kon. Hij rekte zich uit en bevoelde zijn spieren, nadat hij zijn hand van haar huid had teruggetrokken. Als hij zijn energie niet aan haar gegeven had, hadden ze hier nooit weg kunnen komen. Nu ze er weer beter uit zag, dacht Kian dat ze wel weer overeind kon zitten, dus pakte hij zijn kleding onder haar hoofd vandaan en trok het weer over zijn hoofd. 'We moeten hier weg.' Sprak hij dwingend, zijn ogen naar haar gericht. Bedanken kwam later wel. De wachters zouden zo op zoek gaan naar de twee en dan konden ze maar beter een stuk verder weg zijn. Veel verder weg. Kian miste Astor, die geweigerd had om zich in de stad te begeven. Kian kwam overeind en stak zijn hand naar het meisje uit. Daarna laadde hij snel de banden om zijn polsen en keek om zich heen. Er moest toch een andere uitgang zijn dan alleen het pad waardoor ze de kelder in waren gekomen? Achterin, in het donker, was nog net een houten deur te zien en de man liep erheen. Hij durfde niet de andere weg te nemen, aangezien die uitkwam op het plein. Hij draaide zich om en wachtte op Kirsten.

De kleur van de man begon bleker te worden naarmate zij meer energie van hem aftapte. Gelukkig wist Kirsten op tijd te stoppen zodat hij nog steeds goed kon functioneren. Bij zijn dwingende toon keek Kirsten even twijfelend naar de man. "Weg? Kian... Dat gaat ons nooit lukken. Dat gaat mij nooit lukken" corrigeerde zij zichzelf. "Laat mij hier maar achter ik ben toch alleen een last. Een blok aan je been" De vrouw stond op wat haar veel gemakkelijker af ging dan ze dacht. Het deed geen pijn meer om te staan en haar energie kwam langzaam weer terug. Alleen begon de trek in voedsel steeds sterker te worden. Haar verlangen om Rage te zien groeide met de seconde. "Ik ga mee" besloot ze uiteindelijk. "Ik moet Rage vinden" sprak ze zachtjes uit maar hoe kwamen ze hier veilig weg zonder gepakt te worden? Het stikte hier van de wachters. Al haar wapens lagen in de tas van Rage omdat zij alleen had gevochten met watersturen om de vlammen haar die avond niet te laten raken. Dan had ze weer een aantal brandwonden erbij gehad. Achterin, in het donker, leek de man iets te hebben opgemerkt omdat hij daar naartoe begon te lopen. Kirsten volgde zijn voorbeeld maar opende algauw de deur. Ze keek even links en rechts en kwamen in een soort tunnel. "Ik denk dat dit volledig onder de stad loopt... "

Kian wachtte zwijgend, hij zei niets, maar er verscheen een donkere blik in zijn ogen toen ze zei dat hij haar hier maar moest achterlaten, geen haar op zijn hoofd die er aan dacht. Hij vond het zelfs een beetje ondankbaar dat ze het durfde te opperen. Hij had zich toch niet voor niets in gevaar begeven? Ze hees zich met moeite overeind en Kian keek toe. Een zucht van opluchting rolde even over zijn lippen toen ze hem zei dat ze toch wel met hem mee zou gaan. Anders had hij haar moeten dragen en daar zouden ze alleen maar langzamer mee zijn geworden.. Hij knikte. Hij begreep het verlangen naar haar draak. De band die de mensen met hun draak hadden was zo sterk dat je niet zonder de ander kon. Het verlies moest haar van binnen wel opvreten. Bij het zicht aan de tunnels liet hij een vlammetje op zijn hand ontstaan. 'Ik denk dat je gelijk hebt..' Zei hij langzaam en hij zette een stap naar boven. Hij bewoog zich behoedzaam door de eerste meters van de tunnels, hij was linksaf geslagen, en keek om elke hoek eerst even heen voordat hij doorliep. Er klonk echter geen enkel geluid behalve hun voetstappen en Kian concludeerde daaruit dat er ook niemand anders aanwezig kon zijn. Hij begon sneller te lopen, om zo snel mogelijk te stad te kunnen verlaten. Zijn bebloede zwaard lag nog in zijn hand. Af en toe wachtte hij even op Kirsten, zodat ze hem bijhouden kon. Hij wist niet hoeveel pijn ze werkelijk nog had, al had ze al een zeer groot deel van zijn energie opgeslurpt.

"Ik kan het ook mis hebben" Waar was haar zelfverzekerde toon gebleven of de arrogantie want anders had zij zo geantwoord: "Ik heb altijd gelijk"[/i] Echter leek ze zichzelf nu in twijfel te trekken. Hun voetstappen echode door de tunnel waardoor je wist dat ze alleen met zen tweeën hier liepen. Wat had zij nu graag haar kruisboog bij zich of haar dolk die nu beide in de tas lagen. Alweer ging er een steek van pijn door haar heen. Leefde Rage nog? Misschien moest ze eens met hem proberen te communiceren. Rage... Hoor je mij?. De vrouw wachtte geduldig af alleen kreeg zij geen antwoord terug, helemaal niets. De vrouw leek de tempo van Kian wel bij te houden alleen raakte zij sneller buiten adem als gewoonlijk. "Ik denk dat wij daar heen moeten" Haar gehoor was beter als dat van een gewoon mens omdat zij dat vanaf haar 10de trainde. Ze hoorde namelijk een zachte wind wat betekende dat de tunnel ergens eindigde.

Kian draaide zich half om en wendde zich in de richting waar ze naar keek, hij wist zelf niet waar hij heen zou moeten, dus volgde hij haar aanwijzingen maar op. De tunnel begon iets schuin omhoog te lopen, een teken dat de weg naar buiten leidde. Het ging echter niet snel en zo duurde het nog een tijd voordat de muffe lucht van de aarde plaats maakte voor frisse zuurstof dat de tunnel instroomde. Fel licht scheen door de opening naar binnen en Kian liet de vlammen op zijn handen doven. Met snelle, maar geruisloze voetstappen bewoog hij het laatste stukje naar voren. Hij maakte een stopteken naar Kirsten, om aan te geven dat hij eerst even kijken zou. Voorzichtig keek hij over het randje van de tunnel. De uitgang was omgeven door een dik struikgewas. Hij wenkte naar achter en klom ondertussen zelf over het randje. Wel bleef hij laag, verstopt achter het struikgewas. Ze bevonden zich nu net achter de stad. Achter hen werden de kerkklokken geluid. Een grote glasvlakte strekte zich voor hen uit en de zon scheen alsof ze hen begroeten wilde. Alsof ze hen welkom heette in de naam van de natuur. Kian zuchtte opgelucht en richtte zich op. Er was niemand te zien, waarschijnlijk waren alle wachters nu in de stad naar hen op zoek. Kian wachtte tot het meisje zich naast hem voegde, zodat ze bespreken konden wat ze doen zouden. Het slimste was om zich bij Astor te voegen, maar dan moesten ze wel eerst naar de plek lopen waar hij zich bevond.

De tunnel begon iets schuin omhoog te lopen, een teken dat de weg naar buiten leidde. Het ging echter niet snel en zo duurde het nog een tijd voordat de muffe lucht van de aarde plaats maakte voor frisse zuurstof dat de tunnel instroomde. Fel licht scheen door de opening naar binnen wat even pijn deed aan haar ogen. Ze was zo'n fel licht niet meer gewend om te zien. Het voelde wel weer goed om de zonnestralen op haar huid te voelen wat haar een teken van leven gaf. Ze leefde nog, zij nog wel. Hoe zat het met Rage? Wanneer de kust veilig leek te zijn klom ze er echt uit om de zon volledig toch zich op te nemen. Haar donkerblauwe glansde lichtjes in de zon echter zag je nu pas hoeveel Kirsten was afgevallen. Haar gezicht vervallen, haar huid nog echter grauw, overal nog wonden en onder de viezigheid. "Kian... " Ze keek hem met een serieuze blik aan. "Je hebt alweer mijn leven gered" Kirsten liep naar hem toe en duwde met haar vuist tegen zijn schouder. Een soort vriendschappelijke stomp. Kristen was niet van dat kussen op de wang of knuffelen. Nu in ieder geval niet want ze rook niet bepaald fris. Opgedroogd bloed, zweet en gewoon een geur wat je niet precies kon plaatsen. kwam vast doordat ze zich dagen niet meer had gewassen. "Waar is Astor?"

Hij keek opzij nadat zijn naam genoemd werd. De serieuze blik in haar ogen maakte hem aan het grijnzen, hij had haar nog nooit zo zien kijken. 'Pas maar op, ik ben niet altijd in de buurt als je op het punt staat om opgehangen te worden.' Hij kon haar gewoonweg niet serieus antwoord geven, wat had hij ook moeten zeggen? Hij streelde even over haar haar. 'Ik kon je moeilijk laten hangen.' Voegde hij er nog zachtjes aan toe. Daarna duwde hij haar zachtjes terug, het leek of hij aan wilde geven dat het serieuze deel van hun gesprek nu over moest zijn. Ze had al genoeg meegemaakt en hij wilde het er niet meer over hebben. Ook haar verleden ging hem niets aan. 'Ik kan me niet meer met Astor in de steden vertonen.' Antwoordde hij langzaam. 'Hij valt gewoonweg teveel op.' Hij grijnsde even zwakjes. Men wist beter hoe de draak eruit zag dan de jongen. En aangezien die twee zich eigenlijk altijd in elkaars aanwezigheid bevonden, werd er meer naar de draak gezocht dan naar hem. En dat terwijl Kian altijd de oorzaak was geweest van de moeilijkheden. 'En je kent hem misschien ook wel een beetje, hij is te trots om zich met modder te laten besmeren om minder op te vallen.' Meewarig schudde hij zijn hoofd en hij begon te lopen. De draak bevond zich niet erg ver hier vandaan en na een enkele minuten lopen zou Kian wel in staat moeten zijn om hem bij zich te roepen. Hij rekte zijn mentale stem uit en riep: Astor.[i]

"Misschien had je mij moeten laten hangen. Was veel beter geweest. Dan kon ik gaan branden in de hel, minder zorgen dan mijn hele leven te vluchten. Wordt er moe van" je merkte duidelijk de depressie in haar stem. Waar is haar pit naartoe? Hij streek over haar haren. "Niet doen ik ben vies" zei ze op een droge toon. Bij zijn volgende woorden knikte Kirsten. "Dat komt omdat je mij toen hebt geholpen en nu.... Nu zul je nog meer in de problemen komen. Misschien moest je me laten hangen, dan had je nog wat te lachen. Had je gelijk dat ik beter om mijzelf moest letten" kristen voelde aan haar lip die zo kaal voelde zonder haar piercing. Er was niets meer overgebleven van de vrouw die Kian twee maanden hasd gezien. "Astor lijkt mij inderdaad niet op een draak die zivh vuil maakt. De is zo trots op zijn schitterende pantser van goud" kristen ging op de grond zitten met een koude expressie. "Rage haat me"

Kian draaide zich verbaasd om en trok zijn wenkbrauw omhoog. 'Laat die depressies eens varen en geniet van de zon.' Hij keek neer op het meisje, die hem niet volgde, maar zich op de grond neer liet zakken. Aangezien hij nog geen antwoord van zijn draak had gekregen, wist hij dat hij wat verder moest lopen, maar eerst liep hij op haar af en knielde bij haar neer. 'Rage haat je niet.' Zei hij vastbesloten. Binnenin kwam een twijfel in hem op, die hij pardoes wegdrukte. Hij wist immers niet de reden niet van haar woorden. Ze was nu echter zo depressief dat je helemaal niets meer serieus kon nemen van wat ze zei. Ze zou nu zelfs het gras en de bloemen kunnen vervloeken. Een glimlach had op zijn gezicht gelegen toen ze sprak over Astor, maar hij wist dat dit niet het moment was om verder over de draken te praten, aan haar laatste zin te horen. Hij vouwde zijn armen weer om haar lichaam heen. 'Dan maar zo. Je gaat mee.' Hij lachte zachtjes en stapte parmantig als een haan door, soepel als een kat en geruisloos als een vos. Kian liet zich niet zo gemakkelijk door iemand uit het veld slaan, vooral niet als ze twee keer zo weinig woog als zij.

De vrouw plukte aan het gras met haar gedachten bij haar duistere draak die overal kan zitten in zijn eentje. Hij was soms zo koppig als een ezel. Ging hij haar echt achterlaten? Stel je voor zij was opgehangen had het Rage wat geboeit? Tranen prikte in haar ogen wanneer Kian voor haar knielde. "Je weet niet wat ik allemaal gezegd hebt" piepte ze zachtjes haar vingers op haar keel gerust. Nog steeds ging het moeizaam dat praten en slikken. Wanneer Kian zijn armen om haar sloeg en optilde grinnikte Kristen zachtjes. "Je bent echt geen steek veranderd" de vrouw legde haar hoofd tegen zijn borst. Ze ging naar zijn hart luisteren die ritmisch klopte. Wat voelde zij zich zo zo kalm door zijn kloppende hart. Langzaam vielen haar ogen dicht want het meisje viel in slaap omdat ze dagen niet heeft kunnen slapen.

Hij liet haar woorden over zich heen glijden en liet haar tegen zich aan rusten. 'Hoe had ik in twee maanden ooit kunnen veranderen?' Vroeg hij simpel, maar het was een retorische vraag. Hij veranderde niet. Hij was als een natuurwet, hij zou blijven wie hij was. Zichzelf. En dat alleen omdat niemand anders dan hij zelf invloed op hem had. Hij was te koppig om dingen van anderen over te nemen. Hij liep rustig door, met het slapende meisje in zijn armen. Hij riep met zijn geest naar zijn draak. Uiteindelijk antwoordde de draak. Hun geesten omhelsten elkaar en Kian moedigde de draak aan om hem snel te komen halen, zijn armen voelde zwaar aan en het lichte meisje voelde steeds minder licht. Hij hees haar iets omhoog en richtte zijn blik op de horizon. De gouden draak schitterde en kwam steeds dichterbij, met zijn reuzachtige vleugels gespreid haastte hij zich naar hen toe. Hij bukte zijn kop, zodat ze samen op zijn rug konden komen. De draak stelde geen vragen, daar was het nu niet de tijd voor. Kian zei: 'Ze heeft een bad en een bed nodig. Vlieg als de wind.' En de draak vloog als de wind, richting de eerste de beste herberg.Daar zoudenze haar te ruste kunnen leggen, zodat ze al haar verloren slaap zou kunnen inhalen. Ze had het nodig. Astor gromde niet onder het vliegen, hij wist dat ze rust nodig had. Hij had ook haar ingevalle wangen gezien in dat korte moment. Dus haaste hij zich. Zwevend door de lucht.

Dezelfde nachtmerrie kwam terug van die avond.
De vrouw was haar draak aan het schoonmaken met water bij een soort meer. Ze had lekker gezwommen, goed gegeten omdat ze lekker hadden gejaagd en nieuwe spullen gestolen en verhandeld waardoor ze nu meer geld bezat. Het ging allemaal heel goed nu de afgelopen 2 maanden. De wachters kregen steeds meer moeite om hun bij te houden. Ze had al een paar weken niets van de wachters vernomen. Wat een rust. Echter veranderde dat toen de eerste vuur steen Rage raakte. Ze schoten allemaal stenen op de draak met hun katapulten. Daarna zaten de bomen vol met boogschutters die pijlen afschoten op het dier. De vrouw had met watersturen vele pijlen weten op te vangen en terug weten te schieten. Wat ze niet wist was dat de wachters waren achtergekomen dat ze bang was voor vuur. Ze hadden vloeistof in de omgeving gegoten en aangestoken waardoor zij en haar draak waren ingesloten. Rage had het te druk met de stenen blokkeren, kapot maken met zijn straal van duisternis. De vlammen die steeds dichterbij kwamen herinnerde haar aan die vreselijke nacht. Kirsten kon nauwelijks nog datsoenlijk ademhalen en zien. Ze had met het water proberen het vuur te doven maar er werd zoveel met pijlen geschoten dat het erg moeilijk ging. Toen ze werd geraakt werd het nog zwaarder en de vlammen kwamen zo dichterbij dat Kirsten in elkaar zakte van angst. Rage wilde haar uit het vuur halen, verbrandde zich aan de vlammen maar wilde Kirsten redden. De stenen bleven maar komen als regen en Rage moest zoveel dingen tegelijk doen. Vuur weghhouden van Kristen, stenen vernietigen, pijlen blokkeren en Kristen in leven proberen te houden. De mensen hadden die al gepland daarom was het zo rustig geweest. Wanhoop kwam bij haar omhoog omdat zij Rage niet wilde zien sterven. Wat ze allemaal had geschreeuwd en haar eigen draak aangevallen. Hij vloog weg en de vlammen kwamen steeds dichterbij. "Ga weg... Ga weg..."
"NEEEEEEEE" De vrouw werd wakker. Zweet droop van haar lichaam en begon hysterisch te spartelen. Het was geen nachtmerrie geweest maar een herinnering van die nacht. Ze had meer als een week in de kerkers gezeten besefte ze op dat moment.