Het natte bergbos - Rijk van de Tweeling

Dit bergbos is een beetje raar. Zoals elk bergbos bestaat het uit naaldbomen, want voor loofbomen is het te koud. Maar het is hier zo ongelooflijk nat, elk recht stukje grond lijkt wel een mangrovegebied. En daar waar de grond daalt of stijgt, is maar hoe je ertegenaan kijkt, stromen ijskoude, smalle beekjes naar beneden, die van de sneeuw op de bergtop komen. De hele bodem is begroeid met zompig moest en er valt eigenlijk niet op te lopen als je zwaarder bent dan een eekhoorn. Hoe verplaatst men zich dan door dit bos? Via de bomen. De bomen zijn flink gegroeid door het vele, mineralen bevattende water en ook hun takken strekken zich ver en dik uit. Er wonen mensen in dit bos, in boomhutten. Omdat de takken sterk genoeg zijn, is er zelfs een marktplein ontstaan met winkeltjes eromheen. Een stuk bergopwaarts van dit dorpje tappen ze water af uit een beekje en leiden dat via de bomen door hun dorp. Ze hebben er alles wat hun hartje begeert.

Regels: In het dorp hoor je je te gedragen, daar buiten mag je doen en laten wat je wilt, als je de bomen maar heel houdt.

Miranda voelde hoe Balthasar zich klaarmaakte om in het lucht iets te doen. Mira greep zijn witte haar stevig vast en hield zich stevig vast. Balthasar draaide in de lucht een paar schroevendraaiers voor hij naar beneden dook. Mira gilde uit van plezier en haar buik maakte rare sprongen. Het voelde altijd zo heerlijk om samen met haar vriend te vliegen. Bij een beekje lande Balthasar door zijn vleugels bij zijn nek te openen en zachtjes neet te komen als een slang. Mira sprong van zijn rug en grijnsde breed, maar toen ze zijn serieuze gezicht zag zuchten ze 'Ach kom! Kunnen we niet heel even vliegen? Das een stuk leuker dan oefenen!' Misschien Zeurde ze nu wel en was het wel goed om met haar krachten te trainen, was vliegen toch echt en stuk leuker! Mira liep naar het meer toe en sloot haar ogen, terwijl ze voorstelde hoe een sliert water naar boven kwam en in een bol vormde. Takjes kraakte achter haar en met een ruk draaide ze zich om en gooide haar waterbal die richting op..

Niet voor anderen spelen, dus ik doe net of Vic daar niet is

Darsol was aan de rand van dit bos verandert in een grote, bruine eekhoorn met zes harige vleugels. Hij was groot genoeg en Vic zat op zijn rug, want hij had ontdekt dat lopen op deze bodem niet fijn was. Hij zakte steeds weer weg in het mos en uiteindelijk ging hij maar op Darsols rug zitten, die de bomen in klom en over de dikke takken rende. Hij was gestopt met rennen toen hij een meisje zag en Vic was van zijn rug afgesprongen en liep over de takken verder. Tot zijn verbazing zag hij dat het meisje gewoon op de natte bodem kon staan. Maar toen ze een bol water maakte en die razendsnel op het hert schoot dat achter haar aanliep, vond hij het nog raarder. Het hert werd geraakt op zijn poot en viel op de grond. "Dat is zielig, herten neerschieten zonder reden," zei Vic, terwijl hij naar beneden sprong en probeerde het water in het mos zo te sturen dat hij erop kon blijven staan. Dat lukte, hij zakte niet weg. Hij liep naar het hert, legde zijn hand op de pijnlijke plek en heelde hem. Eventjes gaf zijn hand een warm geel licht, dat weer verdween toen het dier geen pijn meer had. Het rende snel tussen de bomen door weg, bang voor het meisje dat met bollen water aan het gooien was.

Hoefde Vic ook neit te zijn xD

Toen Mira haar ogen opende zag ze tot haar schrik dat het een hert was, ze keek boos naar Balthasar die alleen maar grinnikte. Miranda rende zo lichtvoetig mogelijk, gelukkig kon dat ook omdat ze niet zoveel at, tja als je op straat leefde kan je ook niet zo zwaar zijn. "Dat is zielig, herten neerschieten zonder reden," zei een jongen die er plotseling was en ze keek met grote ogen naar de jongen 'i-i-ik wist niet dat het een hert was!' Probeerde ze nog te zeggen maar zag hoe de jongen naar de hert liep en zijn hand op zijn wond legde. Ze zag hoe zijn hand lichtjes geel licht gaf. Het beestje rende gelukkig gauw het bos in. Mira ontspande zich en keek naar de jongen 'eeh bedankt, ik had niet gedacht dat iemand mij zou volgen, ik dacht dat het Balthasor staart was die de takjes liet krakken.' Zei ze en keek naar haar draak die op gekruld lag en hun in de gaten hield. Balthasor was vreselijk lang waardoor hij makkelijk bij dingen bij kon.

Vic keek even naar het meisje dat erg geschrokken leek. Toen begon hij te lachen. "Ach joh, dat geeft toch niet," zei hij lachend. "Maar schiet jij dan wel op je eigen draak? Dat doe ik nou nooit." De zesvleugelige eekhoorn kwam uit de boom gekropen en veranderde daar in een draak gemaakt van licht, met zes vleugels en pikzwarte ogen. Zo vervolgde Darsol zijn weg naar Balthasor, zoals de draak blijkbaar heette. Eerst ging de kop en de rest kwam later pas, zodat hij even langer was dan normaal. Uiteindelijk zweefde hij op dezelfde manier rond de draak, soms ondersteboven, en onderzocht hem nieuwsgierig. Vic klom inmiddels weer de boom in, hij hield het niet langer vol om het water onder zich zo te sturen dat hij niet in het mos zou zakken. Hij ging op de eerste dikke tak staan die hij tegen kwam en leunde nonchalant tegen de boomstam. "Dus, jij was aan het oefenen, hoorde iets kraken en toen schoot je maar," zei hij lachend.

Miranda keek verward toen de jongen begon te lachen. "Ach joh, dat geeft toch niet," zei hij lachend. "Maar schiet jij dan wel op je eigen draak? Dat doe ik nou nooit." Miranda schudde haar hoofd 'Hij geeft alleen maar aan waar ik moet schieten.' Zei ze rustig en bekeek de draak die zich langzaam aan vervormde, het had prachtige 6 vleugels en Mira bleef het bewonderen, het was een mooi beest maar Balthasar had er blijkbaar andere mening want hij verstopte zijn hoofd onder zijn lichaam om te laten zien dat hij de draak vervelend vond. "Dus, jij was aan het oefenen, hoorde iets kraken en toen schoot je maar," zei die jongen lachend en Miranda keek naar boven en knikte 'Dat noemt ie Reactie, volgens Balthasar moet ik sneller reageren.' Zei ze nukkig en keek naar de grond, haar laarzen waren verdwenen tot haar enkels. Misschien was het toch handig om in een boom te klimmen. Miranda liep lichtvoetig en zo snel mogelijk zodat het leek als of ze de grond nauwelijks raakte naar de boom waar de jongen zat en klom daar in en ging op een andere tak zitten.

Darsol werd niet blij dat hij werd genegeerd. Daarom herschikte het licht waarvan hij was gemaakt zich in de vorm van de draak die tegenover hem lag en zo werd hij een exacte kopie, alleen drie keer groter en langer. Beledigd hief hij zijn kop en hij brulde oorverdovend. Daarna veranderde hij weer in zichzelf, de kleinere draak gemaakt van licht met zes vleugels. Vic had het aangekeken en haalde zijn schouders op. "Ik ben Vic," zei hij en hij stak zijn hand uit, niet meer reagerend op wat het meisje zei over met waterbollen schieten. Hij moest voorover leunen om bij die andere tak te komen en sprong uiteindelijk maar over, zodat hij naast het meisje op dezelfde tak zat. Die was dik genoeg, dus afbreken zou hij niet.

Barthasar hief zijn kop toen het draak zich veranderde in..In hem? Dat was niet eerlijk! Hij gebruikte zijn sterke stem om oorvedovend te brullen. Barthasar hief zich op en zijn vleugels bij zijn nek spreiden zich breed uit en keken de draak boos aan. Miranda had haar handen voor haar oren gehouden toen de draak brulde, ze kende de stem van haar draak en wist dat ie vreselijk hard was! Daarna keek ze weer naar de jongen. "Ik ben Vic," zei hij en hij stak zijn hand uit, Miranda keek naar de hand en naar de afstand tussen hun, nee dat was veel te gewaagd, ze kn zo dan naar beneden vallen, blijkbaar was Vic daar ook achter want hij sprong op haar tak. Toen hij naast haar kwam schudde ze wel zijn hand 'Miranda, aan genaamd.' Zei ze met een glimlach op haar lippen en bekeek de jongen 'En, waar kom jij vandaan? Ik heb je nooit gezien in de andere delen of we moesten elkaar elke keer langslopen.' Zei ze en je hoorde een licht plagend toon.

Darsol zette dezelfde vleugels op, waarvan hij nog niet geweten had dat ze daarvoor gediend hadden, en werd zo weer drie keer groter dan Balthasor. En hij speelde vals, want hij had zes vleugels meer dan het origineel. Maar voor hem was het gewoon een spelletje. Hij had een grote glimlach op zijn gezicht en keek de draak in wie hij was veranderd uitdagend aan. "Ik denk dat wel elkaar steeds mislopen," zei Vic. "De wereld is zo groot." Hij antwoordde niet op de vraag waar hij vandaan kwam en dat vroeg hij ook niet aan Miranda. Hij klom een paar takken omhoog en wenkte Miranda hem te volgen. "Kom, je moet eens komen kijken. Een stukje verderop is een heel dorp op de boomtakken." Hij floot en al snel stond Darsol naast hem, nu weer in de vorm van de zesvleugelige eekhoorn die makkelijk over de takken rende.

Goed, misschien was Balthasar een ouwe brompot maar hij vond het vervelend dat deze jongen draak hem pestte. Balt blies bos en wat witte haren vlogen omhoog zodat je zijn witte ogen heel eventjes zag. Mira grijnsde toen ze hem zo zag. "Ik denk dat wel elkaar steeds mislopen," zei Vic. "De wereld is zo groot." Deze jongen hield iets achter, iets wat ze zeker nu wou weten! Mira zag hoe Vic zich omhoog trok en ze keek van af haar tak naar boven. "Kom, je moet eens komen kijken. Een stukje verderop is een heel dorp op de boomtakken." Met grote ogen klom ze omhoog en hoorde hoe Vic vloot en zijn draak weer in een eekhoorn vorm aankwam. 'Das valsspelen!' Zei ze lachend en vloot naar Balthasar die omhoog schoot. Mira sprong op zijn rug en bemerkte weer hoe fijn het eigenlijk was dat haar draak geen poten had, want nu kon ie makkelijk tussen takken door glippen.

"Waarom zou dat niet eerlijk zijn," zei Vic, terwijl de eekhoorn doorrende. Een stukje voor het dorp, je kon het nog niet zien liggen, hielden ze stil. Vic gebaarde dat Miranda ook af moest stappen. "Mensen zonder magie zijn nog niet gewend aan draken," legde hij uit. "Dus vertel hem maar dat hij zich beter kan verstoppen, dan zal het geen problemen opleveren." Terwijl hij dat uit stond te leggen, veranderde Darsol eerst in een eekhoorn van licht. Dat licht verplaatste zich naar Vics hoofd, waar het de vorm aannam van een kroon met zes vleugels in plaats van punten. Zodra het een echte kroon werd, zag je een mooie, gouden kroon met zes gouden, levenloze vleugels en voorop waren twee oogvormige saffieren ingelegd. Als je naar die saffieren keek, was het net alsof de kroon je aanstaarde, en dat was ook zo, want Darsol keek via die twee juwelen terug. Toen er geen draak meer te zien was, duwde Vic een paar takken opzij en hij begon richting het dorp te lopen.

"Waarom zou dat niet eerlijk zijn," zei Vic, Mira voelde onder zich dat Barthasar die jongen maar niks vond met zijn draak en ze klopte op zijn nek 'kom kom, niet zo brommen.' Zei ze met een grijns en toen ze zag dat Vic haar liet zien dat ze moest afstappen, deed ze wat hij vroeg en stond rustig op een tak en keek naar de eekhoorn van licht, best wel een raar beest..."Mensen zonder magie zijn nog niet gewend aan draken," legde hij uit. "Dus vertel hem maar dat hij zich beter kan verstoppen, dan zal het geen problemen opleveren." Barthasar bromde en vloog gauw naar de grond waar hij soepel het natte grond in ging, best wel grapig want je zou niet verwachten dat hij er in zou passen, maar waar water zat, daar kon hij overal in, raar en ze snapte ook niet hoe hij dat voorelkaar kreeg maar het was handig. Hij ging gewoon het water of het nattigste gedeelte in en het leek net als of hij kromp? Mira keek weer naar Vic en zag dat hij een kroon droeg 'Juistja, en dat een jongen man zomaar een kroondraagd vinden ze okee?' vroeg ze lachend terwijl ze naar de volgende tak sprong. Met haar snelle sprongen en haar rode haar leek ze net een eekhoorn.

"Natuurlijk vinden ze dat normaal," zei Vic lachend en op zijn hoofd gaf de kroon Miranda een knipoog met zijn saffieren en klapperde met zijn vleugeltjes. Hij liep naast Miranda over de dikke takken, tot de takken veranderden in planken die in een grote rond waren gespijkerd op de takken van een aantal bomen op een open plek. Dat maakte het heel licht op die geïmproviseerde dorpsplein tien meter boven de grond. "Zie je wel," zei hij lachend tegen Miranda. "Gewoon iets wat je niet verwacht. Kom mee, ik trakteer op wat te drinken." Hij pakte haar bij de hand en nam haar mee naar de herberg van het dorpje. Vic was niet verlegen of voelde zich niet ongemakkelijk in de buurt van meisjes, dus handen vasthouden deed hem niets. Tenzij het meisje zijn hand pakte, natuurlijk.
Binnenkomen in de herberg had iets raars. Een deel van de ramen keek uit op het plein, maar een ander deel van de ramen was er om de takken binnen te laten die de bovenste verdiepingen droegen. Eerder die dag was Vic erachter gekomen dat alle huizen in dit dorp zo werkten. Hij ging aan een tafeltje zitten en wachtte op de ober. "Raar stadje, is het niet?" vroeg hij met een glimlach aan Miranda.

"Natuurlijk vinden ze dat normaal," zei Vic lachend. Mira lachte terug en grijnsde toen ze zag hoe de kroon naar haar knipoogde. Dunne of dikke takken, het maakte niet uit, zolang ze niet te lang bleef staan op bepalde takken zou ze lang kunnen wandelen of springen hier, maar toen gingen te takken plotseling over op planken. Mira keek verbaasd naar Vic, okee dit was echt heel vaag. "Zie je wel," zei hij lachend tegen Miranda. "Gewoon iets wat je niet verwacht. Kom mee, ik trakteer op wat te drinken." Hij pakte haar bij de hand en nam haar mee naar de herberg van het dorpje. Mira grinnikte 'nee zo iets verwacht je zeker niet.' Zei ze grijnzend en bleef om zich heen kijken, hier was het gewoon bizar voor worden en ze vond het ook niet zo erg dat Vic haar hand pakte. Toen ze de herberg binnen liepen keek ze op, de helft van de stad keek naar de dorp en via de ander helft kwamen er takken naar binnen. Toen ze aan een tafel gingen zitten herstelde Mira zich gauw en keek naar Vic die het blijkbaar normaal vond "Raar stadje, is het niet?" vroeg hij met een glimlach aan Miranda. Mira grijnsde en knikte 'het is echt heel raar dit, zeker niet iets wat je gewend bent.' Zei ze met een kleine grijns.

Zodra de ober kwam, bestelde Victor voor zichzelf een biertje. De ober noteerde ook Miranda's bestelling en liep toen weer terug naar waar hij vandaan kwam. "Toch, het zou niet verkeerd zijn om hier te wonen," merkte hij op. "Maar nu iets anders, mag ik vragen hoelang jij al water kunt sturen?" Hij kon het zelf ook en het leek hem handig om te weten hoelang anderen, de mensen uit de Twaalf Rijken, het al konden. Want volgens de gestoorde vrouw die hij een paar weken geleden had gesproken, konden al een aantal mensen gebruik maken van magie en waren ze op de hoogte van het Dertiende Rijk. Nu probeerde Vic daar informatie over te verzamelen, maar nu zonder pijlen door handen te schieten. Dat deed hem eraan denken dat hij zijn boog van zijn rug af moest halen om beter te zitten. Hij legde hem samen met zijn pijlenkoker naast zich op de grond. Het was niet heel erg netjes om hem op je rug te houden in een openbare ruimte.

Miranda zag de ober aankomen en hoorde Vic een biertje bestellen..Gadver...Zelf bestelde ze cola en keek toe hoe de ober wegliep om hun bestelling op te halen. "Toch, het zou niet verkeerd zijn om hier te wonen," merkte hij op. "Maar nu iets anders, mag ik vragen hoelang jij al water kunt sturen?" Miranda keek naar Vic, ze bestudeerde hem, haar innerlijke stem zei tegen haar dat ze niet echt de waarheid moest zeggen, of tenminste de waarheid verdraaien 'Ik was altijd al anders dan de kinderen in de weeshuis, ik vond water altijd al prettig, ik kon er uren mee zoet zijn, een tippische Visser of Schorpioener en dat dacht ik ook een lange tijd. Op mijn 10 toen ik weggelopen was had ik het ei van mijn draak gevonden in een meer, ik had verhalen gehoord maar ik had altijd gedacht dat het sprookjes waren. Met Balthasar leerde ik het gebruiken.' Legde ze rustig uit en keek toe hoe hij zijn boog af deed, hmm die van haar zat nog aan haar reistas vast die po Balthasars rug vast zat... 'En jij, je weet nu dingen van mij, maar ik helemaal niks van jou.' Vroeg ze nieuwsgierig en een plagend grijns kwam op haar gezicht weer, die was verdwenen in een serieuze glimlach toen ze over zich zelf had verteld. Tja het was ook geen pretje om terug aan haar vorig leven te denken.

"Ik denk dat ik ongeveer zo oud was als jij," antwoordde Vic. "Gewoon op een dag vormde het zonlicht zich voor mijn neus om tot een eivormige vlek gemaakt van licht. Daar is Darsol uitgekomen en ongeveer toen heb ik ontdekt wat ik kon. Maar ben jij naar die open plek van Q geweest? Het schijnt dat iedereen met magie uit de Twaalf Rijken daar heen is geroepen of zoiets, maar ik wist van niets." Het biertje en de cola werden voor hen op tafel gezet en Vic nam meteen een paar slokken. "Ik kreeg het een paar dagen geleden te horen van één of andere rare vrouw die ik beter voor gek zou kunnen verklaren, maar ik wil er nu toch wel het fijne van weten." Het mooie aan dit verhaal was dat er niets van gelogen was. Wachtend op een antwoord streek Vic met zijn vingers langs de vleugels van zijn kroon, om die stil te houden. Hij wist dat Darsol anders met ze zou gaan zwaaien om aandacht te krijgen en daar had hij even geen zin in.

"Ik denk dat ik ongeveer zo oud was als jij," antwoordde Vic. "Gewoon op een dag vormde het zonlicht zich voor mijn neus om tot een eivormige vlek gemaakt van licht. Daar is Darsol uitgekomen en ongeveer toen heb ik ontdekt wat ik kon. Maar ben jij naar die open plek van Q geweest? Het schijnt dat iedereen met magie uit de Twaalf Rijken daar heen is geroepen of zoiets, maar ik wist van niets." Miranda pakte haar glas en nam zelf ook een paar slokjes terwijl ze over zijn verhaal nadacht, maar lange tijd om na te denken was er niet. "Ik kreeg het een paar dagen geleden te horen van één of andere rare vrouw die ik beter voor gek zou kunnen verklaren, maar ik wil er nu toch wel het fijne van weten." Mira maakte even een nadenkend gezicht terwijl ze zich iets probeerde te herinneren, was dat niet die lich tbol die haar lastig was komen vallen terwijl ze net op het punt stond om uit te glijden in de bergen? Zo ja dan had ze die mooi gemist. 'Ik ben niet de persoon waar je je dingen aan moet vragen, ik hoor het ook net pas van jou! Er kwam een paar dagen geleden een vliegend ding mij lastigvallen terwijl ik bij de ravijn klom en ik gleed bijna uit door dat ding.' Zei Mira grinniken terwijl ze er aan terug dacht, nee, die bol had de verkeerde tijdpunt gekozen.

Victor moest lachen. "Tja, er is een makkelijker manier van reizen als je een draak hebt," zei hij schouderophalend. "Maar goed, die bol heeft mij dus niet eens gevonden of opgezocht of zo. Misschien doordat ik al een tijdje rond reis, maar ik hoor het dus uit de tweede hand en daar word ik niet zo blij van." Hij nam nog een slok van zijn drinken en keek Miranda aan. Of ze loog over de bol en was net als hij een Dertiener, of ze loog niet en had de bol niet kunnen volgen, zoals die rare vrouw van een paar dagen geleden wel had kunnen doen. Maar ja, Victor was geen leugendetector, dus hij kon het niet zeggen. Hij zou er vanzelf wel achter komen, als dat nodig was.

Mira hoorde hem lachen en keek hem met een speelse glimlach aan. "Tja, er is een makkelijker manier van reizen als je een draak hebt," zei hij schouderophalend. "Maar goed, die bol heeft mij dus niet eens gevonden of opgezocht of zo. Misschien doordat ik al een tijdje rond reis, maar ik hoor het dus uit de tweede hand en daar word ik niet zo blij van." Nu was Mira aan het grinniken 'ja het is makkelijk met een draak, maar je moet je fithouden en adrenaline door je lichaam is altijd leuk.' Zei Mira met een grijns en nam een paar slokken van haar Cola, ze vertrouwde deze jongen niet, hij hield iets achter en ze wou weten wat! 'hmmm, waar ben gestart met je reis?' vroeg ze nieuwsgierig en een onschuldig glimlach sierde haar lippen.

"Weet je, daar heb je gelijk in," zei Vic en hij knikte. "Ik ben begonnen in het Rijk van de Vissen, waar ik ben geboren en opgegroeid." Hij glimlachte aardig en onschuldig, maar absoluut niet schijnheilig. Miranda was wel een nieuwsgierig type en misschien wantrouwde ze hem, maar hij zou haar alle reden geven om daar snel mee klaar te zijn. Op zijn hoofd hield de kroon haar, maar ook de rest van de mensen, in de gaten via zijn saffieren. Al zag je er aan de buitenkant niets aan, het was altijd alsof ze terugkeken naar je als je ernaar keek. En dat was natuurlijk ook zo, Darsol wilde alles weten.

"Weet je, daar heb je gelijk in," zei Vic en hij knikte. "Ik ben begonnen in het Rijk van de Vissen, waar ik ben geboren en opgegroeid." Hij glimlachte aardig en onschuldig, Mira knikte en leunde achterover als of ze aan die antwoord genoeg had. Met haar hand begon ze door haar haar te halen, tenmisnte het stukje dat voor haar schouder zat, dat deed ze meestal als ze nadacht. 'Ben je al langs de woestijn geweest, men verteld dat je er nooit uitkomt..Maar dat lijkt mij eigenlijk wel een beetje onzin, aan alles komt uiteindelijk een einde.' Het waren puur haar gedachten en Mira had niet eens door dat ze het hard op vroeg.

"Nope, ik heb nog geen woestijn gezien," zei Vic. "En ik heb er ook niet zo'n zin in, te weinig water daar." Natuurlijk was hij door de woestijn gekomen, maar dat was voor hem een vervelende ervaring geweest en hij had het volledig uit zijn geheugen verbannen. Hij wist ook dat mensen uit de Twaalf Rijken er niet doorheen konden, of in elk geval het Dertiende Rijk niet zouden vinden. Hij ging met zijn hand door zijn haar, voor zover dat kon met een kroon, en maakte het zo een beetje warrig.

"Nope, ik heb nog geen woestijn gezien," zei Vic. "En ik heb er ook niet zo'n zin in, te weinig water daar." Mira keek op uit haar gedachten naar Vic en toen ze doorkreeg waar hij het over had voelde ze haar wangen warm worden 'ja, het lijkt mij niet echt handig.' Zei Mira rustig en grinnikte toen ze zag hoe hij zijn hand door zijn haar probeerde te halen 'Toch niet zo leuk om een kroon te dragen?' vroeg ze plagend terwijl ze nog een slok nam van haar Cola. 'EN wat is jou kracht?' vroeg ze uiteindelijk maar.

"Was dat nog niet duidelijk?" vroeg hij met opgetrokken wenkbrauw. "Mensen kunnen in een woestijn vaak makkelijk zonder water, het is niet zo heel erg nodig. En ik voel me machteloos als ik geen water heb dat ik kan sturen. En je had al gezien dat ik kan helen." Hij zuchtte even en nam nog een paar slokken. "Maar jij zal je ook niet zo op je gemak voelen in een woestijn, denk ik zo."