De Walvisjager -herberg- rijk van de vissen

De Walvisjager is een kroeg in een van de vele havensteden. Het is een van de weinige kroegen in zo'n stad die niet tot de nok toe gevuld is met dronken zeelui op zoek naar werk. Die moet je dichter bij de haven zoeken. De kamers zijn klein, maar goedkoop en schoon. Het eten dat ze hebben valt ook best te eten en de drank is goedkoop. Op late avonden zijn er vaak muziekanten die een deuntje spelen en de feestvreugd verhogen.
Personen: 10-20
regels: luister naar de waard, niet de boel vernietigen

Vic zat al een tijdje gebiologeerd door het raam te staren naar het bord van een geharpoeneerde walvis die buiten boven de deur van de herberg hing. Hij vond het wel grappig en tegelijk was het zielig. Het was niet druk deze avond en daar was hij blij mee. Hij was niet zo op zoek naar gezelschap vanavond. Hij wilde gewoon een nacht doorbrengen op een andere ondergrond dan de harde bodem en hij vond dat dit goed genoeg was. Het hoefde niet zo heel erg luxe. Hij legde net de laatste hand aan zijn maaltijd. Via hun mentale band kreeg hij van Darsol te horen dat die ook lekker had gegeten. De draak was altijd blij met volle maan. Dan ging hij op een zo hoog mogelijke plek zitten in zijn oorspronkelijke vorm van licht met zijn mond wagenwijd open. Dan at hij het licht van de maan, als het ware. En als toetje had hij schaduwen gegeten.

Jorn, ik heb even Vics formulier gescanned, we hebben twee dingen waar we wat mee kunnen: Darsol is een LICHT draak, evergloam is een levende SCHADUW. Ook is Vic een beetje ene rokkenjager als ik het goed heb begrepen? Miss hem achter Darlah aansturen om vervolgens een blauwtje te lopen omdat ze alleen op vrouwen valt?
----------
Het getik van de hakken van haar laarzen op het hout hier vond ze heerlijk. Darlah gaf in het voorbijgaan een knipoog naar een van de barmeisje, waarvan ze wist dat ze ook op dames viel. De blos op diens wangen was een mooie indicatie dat die hun nacht samen nog niet was vergeten. Mooi, ze hielt van een goede reputatie. Ze ging bij de bar staan en legde een bronzen muntstuk neer. Het blozende meisje, die nog steeds tot aan de puntjes van haar oren rood was, wisselde de munt snel in voor een pint bier. Ze voelde de aanwezigheid van Evergloam in de schaduw van het gebouw. Je zou haar niet eens kunnen zien, op de aanwezigheid van een licht kleurverschil in de schaduw na. Ze trok een beetje aan de hals van haar topje. Als de boel te veel verschoof zou al haar koopwaar aan de wereld zichtbaar zijn, dat moest ze ook weer niet hebben. Ze droeg op dat moment een strapless topje dat weinig tot niets verhulde en een zwarte leren broek.

Vic, is een rokkenjager, maar hij gaat voor de relatie en niet voor de one night stand. En inderdaad die draken zijn best grappig, Darsol gaat hem aanzien voor voedsel.

Vic keek naar de vrouw die binnen was gekomen, maar meer niet. Niet dat ze onaantrekkelijk was, maar het uiterlijk zei veel voor Vic en hij vond haar niet echt zijn type. Juist toen hij zijn hand op wilde steken om een biertje te bestellen, werd hij overspoeld door opgewonden gedachten en al snel drong Darsol naar binnen door elk kiertje van de herberg. In de ruimte waren alleen Vic, het meisje en het meisje achter de bar. In het midden van de ruimte kwam al het licht waar Darsol uit bestond bij elkaar en zo werd alle schaduw uit de gelagkamer weggevaagd. Er bleef niets over. Victor sloeg zich voor zijn hoofd terwijl Darsol hem vertelde over zijn ontdekking, een takje met vijf blaadjes en een eikeltje. Een oranje eikeltje.

Zozo, voedsel? Evergloam kan laserstralen spuwen, beat that
---------
Darlah draaide zich niet eens om toen de draak binnenkwam. Niet dat ze niet van haar stuk gebracht was, dit was absoluut niet verwacht, maar ze hield een pokerface. Ze leegde haar glas en draaide zich om. Het meisje dat achter de bar had gestaan was met een gilletje de ruimte uit gerend. "Mooi beestje." Zei Darlah met een scheve grijns. Ze tuitte haar zwarte lippen. "Licht hmm?" Een schaduw droop onder her raam door de kamer in, daar hoorde geen schaduwen te zijn. Een kop maakte zich los, met lege witte ogen. Evergloam kronkelde haar diepzwarte lichaam om Darlah heen en legdde haar kop op een van de kronkels. De lege witte ogen staarden naar Vic en Darsol. "Ik ben Darlah en dit is Evergloam, mijn schaduw."

Staat dat er niet bij, bij zijn beschrijving. Darsol spuwt geen vuur maar licht.

"Oké, en wat moeten wij met die informatie?" vroeg Vic met opgetrokken wenkbrauw. Eigenlijk wilde hij Darsol nu de herberg uitduwen, maar dat kon niet omdat licht niet tastbaar is. Maar Darsol loste het zelf al op. Zijn lichtdeeltjes herschikten zich tot de vorm van Evergloam. Zodra allen goed stonden, werd het een echte draak. Een exacte kopie van Evergloam, maar dan gemaakt van licht en met zes vleugels. 'Ik kan het niet, Vic,' hoorde Victor de angstige stem van Darsol in zijn hoofd. 'Ik kan geen schaduw worden.' Aan de ogen van de draak, die wel wit en nietszeggend waren geworden, kon je zien dat ze fijngeknepen werden alsof het wezen een onmogelijke fysieke arbeid probeerde te voltooien, maar er maar niet in slaagde. Vic keek verbaasd naar zijn draak. Voor zover hij wist kon die in alles veranderen. Misschien niet in deze, omdat een schaduw en duisternis het tegenovergestelde waren van licht. Toch voelde het voor hen beide raar en Vic wist niet wat hij moest zeggen.

Evergloam keek Darsol aan. Haar snoet, die zo zwart was dat je geen andere uiterlijkheden kon ontdekken dan haar ogen tenzij ze haar kop zo draaide dat je haar sillouette kon zien, hing een beetje opzij. "Jij bent het licht." zei ze zacht tegen Darsol. Haar stem klonk als een fluistering, als de wind. Draken konden elkaar tenminste verstaan, tegen de jongen van de andere draak praten had toch geen zin. "Het licht kan het duister niet zijn." was de volgende fluistering.

Darlah lachtte om de reactie van je jongen. "Ik speel open-kaart. Ik heb mijn draak er ook bij gehaald en ik heb haar en mijzelf netjes voorgesteld." Ze speelde met de krullen van haar blonde lok. "Wie zijn jullie?"

"Ik ben Vic en dat is Darsol," zei Vic schouderophalend. Hij zag niet in wat voor nut het had om zijn naam te vertellen aan deze dame. Darsol bleef het ondertussen proberen en uiteindelijk was hij wel zwart, maar niet op de manier als een schaduw zwart is. Van woede, frustratie en onmacht ontplofte hij in een regen van licht en dat licht kwam weer bij elkaar in de vorm van Darsol, een draak met zes vleugels. Vic keek hem aan. Zijn draak verspreide zijn lichaam door het vertrek. Zodra hij zichzelf groot genoeg vond, werd hij een tastbare, rode draak met zes vleugels. Uit zijn ogen, neusgaten en mond scheen helder licht.

NEW
~~

Nolin zat aan een tafeltje in de hoek van de ruimte. Ze had goed uitzicht op de ingang en op de mensen die met een gitaar in hun handen staan en zachtjes zitten te zingen. Het klinkt mooi, voor haar staat een glas witte wijn en wat restantjes. Ze was net klaar met eten. Haar hand had een cremig zakdoekje vast en ze veegde even een vlekje weg die langs haar mond zat. Haar oogleden werden al zwaar terwijl het nog niet eens laat was. Er kwam een zachte zucht uit haar mond en ze deed uiteindelijk toch maar weer haar ogen open. Haar blik gleed weer door de ruimte, er zat een groepje mannen de hele tijd naar haar te kijken maar ze probeerde het te negeren. Als een toch net meisje was ze totaal niet geïnteresseerd in jongens.

Alexis was hier meer per toeval gekomen dan bewust deze kroeg. Het was koud buiten geweest, de regen striemde tegen de ruiten en binnen was het een warme haven met muziek op de achtergrond. Als een verzopen kat opende de donkerharige vrouw de deur om verwelkomt te worden door een aangename warmte. Kort rilde ze door het temperatuurgevoel, waarna ze zich tussen de gasten van de kroeg mengde, het was al druk voor de tijd van de avond. Waarschijnlijk was ze niet de enige die besloten had de warmte van de herberg te zoeken, wat een beetje jammer was, want er waren geen tafels meer vrij en dit meisje rammelde van de honger.

Nolin had haar blik gerust op een jongedame die niet door de deur naar binnen kwam. Het regende blijkbaar buiten en er kwam een soort scheve grijns op Nolin haar gezicht. Ze hield nooit echt van regen maar regen betekende dat er nieuwe planten konden groeien en ook dat de kruiden in haar plantage weer water kregen. De mannen die net nog naar haar staarde hadden de jongedame ook al opgemerkt. Ze gingen nog net niet kwijlen, Nolin vond die mannen maar oppervlakkig en dom.

Alexis had niet door dat er naar haar gestaard werd, nee laten we eerlijk zijn. Natuurlijk had Alexis het door, maar ze besteedde er geen aandacht aan. Haar natte kleding en de zoektocht naar een lege plek om wat te kunnen eten eiste voornamelijk haar aandacht op. Normaal gesproken zou ze haar kracht gebruiken om haar kleding te verwarmen en te laten drogen, maar dat leek haar niet zo verstandig hier in het midden van een herberg. Uiteindelijk viel haar blik op een meisje dat ook naar haar keek. Ze hield haar hoofd even vragend wat schuin, waarna ze in de richting van het meisje liep dat toch alleen zat. "Zou je het erg vinden, als ik er bij kwam zitten?" vroeg Alexis aan haar. "Aangezien, het nouja nogal vol is." ze gebaarde om zich heen, om aan te geven wat ze bedoelde.

Nolin was even te verbaasd geweest dat het meisje dat nu opeens voor haar stond, haar blik had gevonden. Ze zat namelijk toch wel een beetje in het donker. Hoewel haar vraag Nolin niet verraste, moest ze er toch even over nadenken. Toen het eindelijk tot haar doordrong wat het meisje had gevraagd knikte ze met een vriendelijke, maar twijfelende, glimlach." Natuurlijk, er is genoeg plaats voor iedereen." Ze streek een verdwaalde pluk haar uit haar gezicht en achter haar oor, daarna volgde haar blik de bewegingen van de jongedame.

Alexis bedankte het meisje, waarna ze plaats nam op de stoel tegenover haar. "Ik ben trouwens Alexis." het was wel zo netjes om zich even voor te stellen aan het meisje dat zo vriendelijk was om haar tafeltje te delen. Het was niet iets wat iedereen zomaar zou doen, de meeste zouden je afwimpelen met een smoesje als, 'Nee sorry deze plek is al bezet voor een vriend.' Alexis deed haar jasje uit, legde deze over de leuning van haar stoel, waarna ze weer plaats nam op de stoel. "Ik sterf van de honger." merkte ze even later op.

Nolin grinnikte om de jongedame haar opmerking," Wat wil je eten? Ik ben Nolin trouwens, aangenaam. Heerlijk weertje lijkt me." Duidend op de regendruppels die van haar jas een plasje op de grond begonnen te creëren. Nolin kraakte even haar net en vingers, een slechte gewoonte die ze nodig eens af moest gaan leren. Ze pakte haar glas wijn weer vast en tipte een klein beetje wijn eruit. Haar blik gleed weer door de ruimte maar ze eindigde uiteindelijk toch weer bij de vrouw met de naam Alexis.

Alexis dacht even na wat ze zou eten, "Doe maar een bord pasta." zei ze tegen de serveerster die net langs kwam lopen, "Met een glas wijn." zei ze toen ze haar gesprekspartner ook met een glas in haar handen zag zitten. Nadat de serveerster weer vertrokken was grinnikte ze, "Ja, echt heerlijk, blij dat ik nu binnen ben." Alexis had ondertussen haar voeten wat verwarmd, zonder dat iemand het kon zien onder de tafel, maar het meest irritante is toch wel natte voeten in natte schoenen.

Nolin kreeg een vriendelijke glimlach op haar gezicht," Daar kan ik me iets bij voorstellen. HMmm pasta, het is dat ik net gegeten heb anders had ik met je mee gegeten, pasta is niet iets dat ik afsla. Maar mag ik vragen waarom je juist bij mij aan tafel bent gaan zitten? Ik bedoel volgens mij zijn er nog wel andere lege plaatsen, niet dat ik je weg wil hoor." Ze merkte pas nadat ze het had gezegd dat het niet echt een vriendelijke opmerking was, ondanks dat haar stem verraadde dat ze het niet zo bedoelde." Sorry zo bedoelde ik het echt niet." Ze beet op haar lip en kreeg een klein blosje op haar wangen.

Alexis moest even kort lachten, om de wat onhandig geplaatste opmerking van Nolin "Nee, maakt niet uit." op dat punt was Alexis nooit van het moeilijk doen, sowieso was ze nu langzaam weer in een goed humeur aan het komen. Ze begon het namelijk weer warm te krijgen en ze had een maaltijd in het vooruitzicht, dus het kon niet beter. "Maar wat denk jezelf, ik heb niet zoveel behoefte aan die gasten daar." ze knikte met haar hoofd in de richting van de jongens die eerder Nolin hadden uitgechecked en even later ook aan haar begonnen waren. "Dus vandaar." concludeerde ze.

Nolin kon een kleine schaterlach niet onderdrukken," Touché ik geef je groot gelijk, stelletje creeps. Ze vallen al de hele tijd de serveerster lastig, het is dat ik niet iemand ben met een grote mond anders had ik er allang iets van gezegd." Nee zelfs al had ze wel een grote mond dan had ze het alsnog niet gedaan omdat die jongens dan een opmerking naar haar zouden maken en dan zou ze weer dichtklappen. Ze richtte zich weer op haar wijn en nam een grote teug ervan.

Alexis keek naar de serveerster, die inderdaad net weer een klap op haar kont had moeten incasseren, gevolgd door een luid gejouw van het groepje. Alexis kreeg medelijden met de serveerster, die van haar baas waarschijnlijk niks er tegen mocht doen. Ondertussen werd door iemand anders haar bestelling geleverd, een bord pasta en een glas wijn. "Eigenlijk zouden we er wat tegen moeten doen." zei ze na een tijdje, "Ik heb wel een ideetje?" ze keek Nolin vrolijk aan, ze kende haar niet en had ook geen idee of ze er uberhaupt voor in zou zijn.

Nolin trok haar wenkbrauw op en haar nieuwsgierigheid was gelijk gewekt. Ze gaf aan bij de serveerster dat ze nog een glas wijn wilde toen ze het laatste beetje opdronk," Brand los want mijn aandacht heb je." Nolin hield er wel van om actie te ondernemen zolang ze maar niet de enige was, alleen zelfverzekerd zijn lukte haar niet, ze had daar de ballen niet voor.

New
------

De waard begroette Dani toen ze de ruimte binnenliep. Ze was hier tenslotte een paar keer eerder geweest. De geur, die er hing maakte haar een beetje misselijk. Het was niet zozeer irriterend, maar ze was er gewoon niet gewend aan. Tot haar opluchting was er wel rustig en speelden er deze avond geen muzikanten. Dani ging vlakbij de deur zitten in plaats van haar gebruikelijke plek in de schaduw. Ze had zich voorgenomen om vandaag een gesprek met iemand aan te gaan ook al zweefde haar vorige sociale misstap nog in haar achterhoofd rond. Haar kreukelige sweater werd een paar keer gladgestreken voordat ze wist wat ze wilde bestellen. ''Doe maar een glas water,'' zei ze uiteindelijk, aangezien ze niet zo van een kater hield en geen trek had.

Lott liep vrolijk de herberg binnen. Het was al een tijd geleden dat ze hier voor het laatst was geweest, ze dacht zo'n drie jaar geleden. Vroeger kwam ze hier vaak met haar ouders en toen ze ouder werd kwam ze hier gewoon steeds vaker. Vaak samen met Charlie. Nu was ze op doorreis, terug naar huis. Ze had hier een tijd gewoond maar was uiteindelijk toch blij om weer terug te gaan naar een rijk waar ze haar eigen kracht bestuurde.
Ze begroette de waard, een oude bekende van haar. Met haar vrolijke enthousiasme. Ze bestelde een glas wijn en een bord te eten bij hem, ze dronk vaak wijn bij het eten de laatste tijd. Ze was niet zoals een aantal van haar broers dat ze veel dronk. Gelukkig maar, iemand moest immers verstandig blijven. Maar een glas wijn op zijn tijd moest kunnen.
Nu nam ze plaats op een kruk bij het kleine barretje en wachtte op haar bestelling. Kort keek ze de herberg rond, rond deze tijd was het er altijd rustig en zaten er niet meer dan drie mensen in de herberg. Lott kon genieten van de drukte, zeker als die afkomstig was van haar familie maar soms vond ze de rust die op bepaalde plekken hing ook heerlijk.

Dani liet haar ogen even over de aanwezigen heen glijden voordat ze tot de conclusie kwam dat ze echt in actie moest komen. Ze wilde de vrouw, die vlakbij haar zat aanspreken toen zij zich bedacht dat zij geen openingszin had. Het was de enige kans om een goede indruk te maken en dat wist ze. ''Hallo, het is een mooie avond, vind je niet?'' Haar stem sloeg bij het laatste woord over. Ze probeerde een het te verbergen door een voorzichtige glimlach te forceren, die naar haar idee nogal onoprecht aanvoelde. ''Sorry, ik ben hier zo slecht in. Ik heb de laatste tijd niet echt met iemand gepraat,'' fluisterde ze, nauwelijks hoorbaar. Ze hoopte dat de vrouw haar niet zou horen, ook al leek het haar onaannemelijk gezien het gebrek aan mensen, dat haar voor deze keer tegenwerkte.

Lott keek glimlachend naar het meisje dat haar aansprak, ze was zelf ook aardig verlegen. Niet zo erg dat ze geen contact had maar meestal ontstond dat contact wel door een ander. Vaak nam haar broer haar mee op sleeptouw zodat ze niet helemaal alleen binnen zou zitten wegkwijnen. Ze glimlachte eventjes bij die gedachten. 'Het is zeker een schitterende avond,' zei ze met een glimlach. 'Je hoeft niet bang te zijn, ik zal niet bijten als je wilt praten,' zei ze met een vrolijke glimlach tegen het meisje. Op dat moment kwam de waard binnen met haar bestelling. 'Wil je ook wat eten?' vroeg ze aan het meisje omdat ze niet wilde dat het meisje zich afgewezen voelde. Op het moment had ze haar krachten uitgezet, maar misschien was het wel handig om te proberen haar kracht af te stemmen op de aura van het meisje. Soms vond ze het jammer dat ze de aura's nog niet kon beïnvloedden zodat mensen zich op hun gemak voelde.