De Walvisjager -herberg- rijk van de vissen

Dani wist dat ze de vrouw eigenlijk moest proberen over te halen om over te lopen, maar ze had er helemaal geen zin in. Het lukte haar net om een gesprek met haar aan te knopen en dat wilde zij niet verpesten. Ze probeerde zich te ontspannen, aangezien ze niet wilde dat de vrouw haar zag als een hulpeloos, klein meisje. Ze schudde haar hoofd bij die vraag. ''Nee dankjewel, ik heb geen trek.'' Ze hoorde onwillekeurig een paar gedachtes van de vrouw en grinnikte heel even. ''Ik vind het niet zo leuk als mensen hun krachten op mij uitoefenen. Ik mag dan wel een beetje raar zijn, maar ik vind het niet zo prettig om als een proefkonijn te functioneren. Als je wilt vechten moet je het maar zeggen.'' Het was niet echt als een dreigement bedoeld, maar meer als een verzoek.

Lott knikte toen het meisje haar aanbod afsloeg. Het maakte haar niet veel uit of er iemand met haar meeat of niet. Bij de volgende opmerking van het meisje hield ze haar hoofd schuin, ze kon die informatie alleen maar hebben op het moment dat ze gedachten kon lezen. Dat hield in dat dit meisje, net als haar, krachten bezat. Dat had ze nog niet eerder doorgehad. 'Vechten zit niet echt in mijn aard,' zei ze voorzichtig. Ze haatte het om te vechten, haar vader had haar ongeveer gedwongen om een mes mee te nemen naar de plekken waar ze heen ging. Alleen weigerde ze dat altijd, waarom zou ze zo'n ding mee nemen? In haar handen zou het ding toch alleen maar nutteloos zijn. 'Wat is je hoofdkracht?' vroeg Lott het meisje toen.

Dani was niet verrast toen de vrouw zei dat ze niet zo van vechten hield. ''Mooi zo, ik was ook niet van plan om met jou te vechten,'' zuchtte ze opgelucht. Ze zei echter niets over het feit dat zij niet van hier was. Na een paar ontmoetingen was ze er achter gekomen dat het beter was om dat te verzwijgen. Als iemand ernaar zou vragen was ze van plan wel te antwoorden, maar anders niet. ''Water, het zou leuker zijn om ijs als bijkracht te hebben. Helaas zit het me niet echt mee. Op een of andere manier denk ik dat jij een luchttype bent, maar ik heb het waarschijnlijk verkeerd.'' Ze had het wel vaker fout gehad, dus het zou haar niets verbazen als het nu ook het geval zou zijn.

Charlotte glimlachte nog steeds, van buiten leek ze altijd vrolijk te zijn maar dat was verre van de waarheid af. Ze vond het grappig dat Dani haar als een luchtmeester inschatte, dat hoorde ze wel vaker omdat ze een slanke bouw had. Dat was redelijk normaal voor een luchtmeester. 'Nee, mijn hoofdkracht is aarde,' zei ze met een glimlach. Veel mensen geloofde niet dat zo iets vast en stevigs als aarde bij haar hoorde. Toch hield ze van haar kracht en paste het aardig goed bij haar. 'En het lijkt me juist handig om iemands gedachten te kunnen lezen,' zei ze toen. zijzelf was erg blij met haar gave om aura's te kunnen zien. Het hielp haar bij het inschatten van bepaalde situaties.

''Echt?'' Dani's ogen werden wat groter van nieuwsgierigheid. ''Ik heb nog nooit een aardemeester in actie gezien. Zou je een aanval willen laten zien?'' Ze nam een slok water, terwijl ze de oogcontact bleef maken met de vrouw. Ze had ergens gelezen dat je zo minder verlegen zou overkomen. ''Wat is je naam eigenlijk? Ik heet trouwens Dani, je kunt me ook Daan noemen, aangezien bijna iedereen mij zo noemt.'' Ze voegde aan klein lachje aan die woorden toe. ''Ik ging vroeger altijd verkleed als een jongen naar buiten. Daar komt die bijnaam dus ook vandaan. Ze zijn nooit gestopt met mij zo te noemen, dus ik ben er gewend aan geraakt.''

Lott hield haar hoofd schuin bij het verzoek van Dani. Ze hield niet van het gebruiken van haar kracht, eigenlijk deed ze dat ook nooit ondanks dat ze de gave wel bij haar vond passen. Ze trainde nooit om te vechten, omdat het niet bij haar aard paste. Alleen de aura's trainde ze mee omdat dit haar hilep in haar dagelijks leven. Maar aarde, daar kon ze weinig mee in haar leven. Het kon alleen tegen haar gebruikt worden, ze zou toch nooit vechten in een oorlog. 'Liever niet, ik heb het niet onder controle,' gaf Charlotte eerlijk toe. Het zet nu eenmaal niet in haar aard om ervoor te trainen, ze zag de reden er gewoon niet toe.
Ze luisterde gewoon verder naar wat Dani te vertellen had, ze kon het zich niet voorstellen dat je als jongen naar buiten ging maar dat ging haar niets aan. 'Ik ben Charlotte, maar iedereen noemt me Lott,' zei ze. 'Waag het niet mijn naam af te kortten naar Char,' zei ze er snel achteraan. Er waren nogal wat mensen die dat deden, ze haatte het. Haar broer werd altijd Char genoemd, zij was nu eenmaal Lott.

''Oké, dat maakt niets uit,'' zei Dani vriendelijk aangezien ze de vrouw niet onder druk wilde zetten. Ze dacht heel even na over de woorden, die zij net gezegd had en probeerde zich snel te verbeteren. Ze wilde niet de indruk opwekken dat zij nog steeds naar buiten ging als een jongen. ''Nou ja... toen ik een jaar of zes was deed ik dat verkleden. Daarna heb ik trouwens nooit meer gedaan. Ik wil niet dat je het verkeerde beeld van mij krijgt...'' Ze liet een klein, nerveus glimlachje op haar gezicht verschijnen. ''Mag ik je gewoon Charlotte noemen? Ik heb het niet zo op bijnamen.'' Ze vond het te intiem, iemands bijnaam gebruiken, maar dat zat waarschijnlijk weer tussen haar oren. Net zoals het idee dat alle mensen in de ruimte haar aan zaten te staren, omdat ze haar mond eindelijk een keer open deed.

Lott glimlachte. Ze had op zich wel begrepen dat het meisje zich nu niet meer verkleedde. 'Iedereen had vroeger zo zijn trekjes denk ik,' zei ze met een glimlach. 'Het is geen probleem als je me Charlotte noemt, maar als je bijnamen wilt gebruiken gebruik dan alsjeblieft Lott. Mijn broer heet Charlie en iedereen noemt hem al Char,' legde ze haar reactie van daarnet uit. Ze hield van haar broer maar ze wilde graag anders heten dan hij.

Dani wierp een onopvallende blik op de mensen en constateerde dat niemand haar aankeek buiten Charlotte. ''Dat lijkt mij nogal verwarrend... Je wordt waarschijnlijk ook constant met hem vergelijken, neem ik aan?'' Niet dat zij zelf wist hoe dat voelde, maar zij had genoeg inlevingsvermogen gekregen door de de vele boeken, die zij gelezen had. ''Hoe groot is jouw familie eigenlijk, als ik het vragen mag?'' Ze vroeg het puur uit beleefdheid, aangezien ze geen betere vraag kon bedenken. Geen veiligere vraag ten minste.

'Het valt wel mee, hij is heel anders dan mij. Alleen onze ouders hebben ons namen gegeven die op elkaar lijken,' zei ze tegen haar. 'Ik heb zeven broers, dus het is altijd gezellig bij ons,' zei ze met een glimlach. het was voor haar normaal dat ze zoveel broers had, ze had het nooit een probleem gevonden. Natuurlijk had het ook nadelen om als enige meisje er te zijn, maar haar moeder was er altijd voor haar geweest. Haar broers hadden haar vader met elkaar moeten delen om jongensdingen mee te doen. Daar had zij dus nooit last van gehad.

''Dat zou ik ook wel willen. Het is bij ons altijd zo stil...'' Het was eigenlijk niet waar. Toen Issis nog thuis was was het ook altijd gezellig. Haar stem stierf weg bij de gedachte aan Issis. Ze wendde haar blik af, zodat Charlotte haar gepijnigde gezichtsuitdrukking niet zou zien. Dani bestelde een kopje thee om zich toch ergens mee bezig te kunnen houden. Na een paar slokken thee had zij haar stem eindelijk weer teruggevonden. ''Zou ik mogen vragen uit welk rijk je komt? Op een of andere manier heb ik het idee dat jij op rondreis bent.'' Het leek net alsof iedereen tegenwoordig de twaalf rijken afstruinde.

Charlotte keek eventjes kort naar Dani. Ze kon het niet helpen dat ze kort een vlaag van haar aura zag. Ze had nog niet de mogelijkheid om ze echt uit te zetten, maar meestal kon ze de kleuren prima negeren. Toch zag ze nu een vlaag van intens verdriet. Ze hield haar mond erover, Dani had net al duidelijk gemaakt dat ze niet wilde dat Lott naar haar aura keek. 'Het is niet altijd leuk hoor, zo'n grote familie,' zei ze maar omdat ze verder niets wist te zeggen. Lott was blij met de vraag van Dani. Zo kon ze weer ergens anders over praten. 'Ik kom uit het rijk van de maagd, maar mijn ouders trokken altijd rond dus het zit een beetje in mijn bloed,' zei ze met een glimlach. Vooral haar vader trok veel rond, haar moeder had inmiddels gekozen voor de vastigheid van een thuis. Lott vond het vervelend dat hun familie zo verdeeld was door de afwezigheid van haar vader.

Dani veegde een verdwaalde haarlok uit haar gezicht. ''Wat leuk. Hoe is het daar eigenlijk? Ik ben daar nog nooit geweest... Misschien maak ik daar wel mijn volgende reisbestemming van. Ik heb toch geen plannen, voor zover ik weet.'' Ze was verbaasd dat zij zo open deed tegen een vreemde. Ze ging zich wat verzitten, aangezien ze het niet uit kon staan, heel lang in dezelfde houding zitten. ''En hoe zijn de mensen daar?'' Ze wist niet of ze echt geïnteresseerd was of gewoon wat gesprekstof wilde hebben. Waarschijnlijk beiden.