Herberg het Waterrad- Het rijk van de Waterman

In een dorp bij één van de rivieren in het rijk van de waterman ligt een kleine herberg. Het is niet een erg moderne herberg, maar wel gezellig. Er komt niet veel licht van buiten, maar er komt genoeg licht van de kroonluchters die er hangen. Voor de rest is de inrichting van de herberg vrij simpel. De herbergier is erg vriendelijk en zijn vrouw kan goed koken. De kamers hier zijn niet erg duur, maar zijn dan ook vrij simpel.

Regels: niet vechten, vooraf betalen

Met rustige stappen liep ze naar binnen toe en keek kort even rond waarna ze haar mantel los maakte. Ze legde die naast zich neer terwijl ze op een bankje ging zitten ergens achteraan. Ze bestelde een rode wijn en liet haar ogen even door de herberg heen glijden. Het zag er goed uit en ze verwachtte hier ook zeker wel de nacht rond te brengen. Ze had weinig behoefte eraan om nu nog iets anders te gaan zoeken. Wat moest ze anders? Ergens buiten slapen, nee daar had e geen zin in. Ze keek naar de mensen in de buurt, nog weinige interessante die erbij zaten, ze gleed kort met haar handen door haar haren en zei tegen de herbergier dat ze ook een kamer wilde en kreeg toen haar wijntje en een sleutel. Ze betaalde hem en tikte met de sleutel op tafel.

Met haar vertrouwde mosgroene mantel ver over hoofd getrokken, liep Snow de herberg binnen. Fírnen vloog net weg om nog even te jagen en dan net buiten de stad te gaan slapen, maar had haar laten beloven dat ze hem zou roepen als er iets was. In de herberg was het aardig druk met lachende en drukpratende mensen, aangezien het al wat later op de avond was. Snow pakte de randen van haar kap en liet hem voorzichtig naar achteren zakken, waardoor haar gezicht tevoorschijn kwam. Al gebruikte ze nooit make-up, of misschien kwam het juist daardoor, maar haar gezicht was alsof het van porselein was, zeker nu de kou buiten er nog een paar rode blosjes op had gemaakt. Haar reebruine ogen gingen de ruimte af terwijl ze haar ravenzwarte haren over haar schouder naar voren streek. Naast haar gezicht was er weinig van haar lichaam onthuld, alleen haar slanke handen nu ze de handschoenen uitdeed. Met één blik op de bar, zag ze dat die aardig vol was en ze zocht liever een rustiger plekje op. Maar de anderen tafeltjes waren ook vol, dus liep ze ertussendoor naar het rustige gedeelte achterin. Ze merkte de blikken die er op haar geworpen werden niet op. Toen ze achterin de herberg was, keek ze weer even rond en liep toen naar een tafeltje waar een roodharig meisje aanzat. 'Kan ik erbij komen zitten?' Zei ze zachtjes met een glimlach. Ze knipte haar mantel los en liet die van haar schouders zakken. Ze wilde gewoon even wat drinken en daarna naar bed, maar het was ook wel weer eens leuk om met iemand te praten.

Sheila had rustig van haar wijn gedronken en bekeek rustig de mensen die er zaten. Ze had maar weinige interesse in mensen vandaag. Ze dacht na, sinds ze met Kirsten over relaties had gesproken dacht ze er veel meer over na. Waarna ze even op keek. Een meisje was bij haar tafel komen te staan, met een haast porseleinen gezichtje. Sheila knikte maar even op hjaar vraag. "Natuurlijk, neem plaats." Zei ze vriendelijk. Ze bekeek de vrouw even en slikte even. Ze was best knap moest Sheila even bekennen en ze plukte even aan haar rode haren waarna ze een slok nam van haar rode wijn. "Wat wil je drinken?" vroeg ze vriendelijk, haar wijn was toch bijna op, dan kon ze met gemak even voor beiden bestellen natuurlijk. Nog altijd tikte ze met een glimlachje met de sleutel op tafel, of ze speelde er in ieder geval een beetje mee om maar iets omhanden te kunnen hebben natuurlijk.

Snow glimlachte bij haar antwoord. 'Dankje.' Zei ze terwijl ze zich op het bankje liet zakken. Ze legde haar mantel naast haar neer en trok haar handschoenen uit. 'Eehm doe maar.. een witte wijn.' Zei ze en legde de handschoenen ook weg. Thuis dronk ze eigenlijk nooit zo vaak wijn, soms mocht ze wat van haar vader, maar dat was maar heel soms. Ze bekeek de vrouw die naast haar zat even goed en bewonderde haar uiterlijk. De vrouwen in het paleis waren ook wel knap, maar daar hadden ze veel moeite voor moeten doen, wat er bij deze vrouw niet zo uitzag. 'Ik ben trouwens Snow.' Zei ze met een blos na gerealiseerd te hebben dat ze aan het staren was.

Sheila keek even glimlachend naar haar. "Nog een witte en rode wijn alstublieft." Zei ze kalm tegen een serveerster. Ze zag de vrouw even staren en grinnikte kort. "Aangenaam Snow, ik ben Sheila." Zei ze met een lieve glimlach. Ze keek haar even aan en gleed met een hand door haar rode haren heen. Ze keek naar het meisje met het porseleinen gezichtje en beet op haar onderlip. Ze was echt knap en leek net een popje. Ze vroeg zich af hoe ze zo knap kwam en keek toen even naar haar glas die inmiddels alweer leeg was. Ze beet op haar onderlip.

Dit was een perfecte plek waar Alexis kon overnachten, met het smerige weer buiten zeker. Carlos had al een schuilplaats gevonden, dus daar hoefde ze zich geen zorgen over te maken. Ze zou straks wel een kamer huren, eerst wilde ze wat opwarmen met een lekker drankje. Zoals gewoonlijk droeg ze een makkelijke broek, ditmaal een donkergroene legerachtige broek, met erboven een strak wit topje. Haar mantel had ze over de kapstok gehangen om te laten drogen. Op haar aangegroeide pumps, liep de jonge vrouw naar de kant waar ook een bar was en bestelde er een biertje, waarna ze op haar gemak plaatsnam op een leren bank in de ruimte.

Justin stapte doorweekt de herberg binnen. Het kwam echt heel raar over dat hij een zonnebril droeg, dus zette hij hem maar met onzin af. Zijn pet hield hij wel op, dus was zijn gezicht nog steeds niet goed te zien. Hij hing zijn jas op, en droeg nu een trui en een broek, schoenen, en ja, die pet natuurlijk. Zijn blonde haar zat er voor een groot gedeelte onder verstopt, net als zijn sprankelende bruine ogen. Voorzichtig keek hij om zich heen, zoekend naar mensen die zijn dag misschien konden verpesten, maar hij vond ze gelukkig niet. Hij liep naar een paar banken in de hoek waar alleen nog maar een meisje zat, en zakte weg in een fauteuil.

Alexis keek op naar de jongen die er bij kwam zitten. Ze herkende hem niet, logisch want ze was pas een paar maanden in de 12 rijken en had zich met andere zaken, als muziek bezig gehouden. Kort stak ze haar glas de lucht in, "Hallo." het was een simpele begroeting, want proosten werd lastig, aangezien de jongen geen drank bij zich had. Ook hij zag eruit alsof hij net door de regen was gekomen. Hoewel, het bleef nog steeds een redelijk aantrekkelijke jongen, dat kon Alexis lastig ontkennen.

Justin keek verbaasd op toen het meisje tegen hem praatte. 'Hoi' zei hij met een glimlach en hij hief zijn denkbeeldige glas op. 'Wacht, ik ga even iets echte halen' zei hij en hij stond op. Bij de bar bestelde hij een sterke drank, want hij had geen zin in bier. Hij liep weer terug naar de hoek waar hij had gezeten, maar eerst naar het meisje waar hij zijn glas tegen het van haar tikte waarna hij weer ging zitten. 'Proost' zei hij en hij nam een slok.

Alexis volgde de jongen met haar ogen, die richting de bar liep en nam een grootte slok van haar bier. Ze was hier wel aan toe. Even een avondje niks aan haar hoofd hebben, heerlijk. Ze zakte heerlijk ontspannen in de kussens van de bank en zag hoe de jongen weer terugkeerde. Niet met een biertje zoals ze verwachtte, maar met een sterkere drank. Wat er precies in het glas zat wist ze niet, maar het was duidelijk geen bier of wijn. "Proost." zei ze met een glimlach, "Een luxe-avondje?" vroeg ze met een knikje op de drank, omdat het nou niet iets wat erg goedkoop was en de meeste het niet konden veroorloven.

Justin zette zijn pet een beetje recht en nam een slok van zijn drankje. Het was sterk, en hij voelde het branden in zijn keel, precies zoals hij het het liefste wilde. Hij zette zijn glas even op tafel en keek naar het meisje, liet zijn ogen even over haar heengaan en keek daarna naar haar gezicht. 'Euhmm... Ja, ik had er gewoon een keertje zin in' zei hij met een glimlachje, hij vond het wel grappig dat iets voor iemand anders onbetaalbaar leek en hij er niet eens over na hoefde te denken.

"Nou, geniet ervan." Alexis nam een slok van het bier en likte het schuim niet al te vrouwelijk van haar lippen. Hier was ze echt aan toe geweest, om even ontsnappen aan het dagelijks leven en gewoon in een warm bed te slapen. Hoewel Alexis niet klaagde, was een bed toch een stuk aantrekkelijker om de nacht in door te brengen dan op een vochtige bosgrond in een geïmproviseerd tentje.

Justin keek op bij de droge toon in haar stem en glimlachte. Hij hield ervan als mensen een beetje nuchter waren. 'Zal ik doen' beloofde hij en hij nam nog een slok van de drank. Hij vond het fijn dat je hier ook flessen whiskey kon bestellen, en besloot dat maar te doen, dan kon hij bijvullen wanneer hij wilde, maar dat deed hij zo wel. 'Logeer je hier al lang?; vroeg hij haar, wel in voor een gesprek, want het voelde zo ongemakkelijk om hier te zitten maar niet tegen elkaar te praten.

Alexis schudde haar hoofd, "Nee, ik ben er pas net, moet straks nog een kamer huren, maar eerst even lekker genieten." glimlachte ze. Zo te merken was Alexis in een goede bui, anders was ze niet zo spraakzaam geweest. Hoe dat kwam? Ze had geen idee, gewoon een goed humeur zonder reden mocht ook wel een keertje. "Jij?" ze kon zich niet herinneren dat hij binnen was komen lopen met bagage of iets dergelijks.

'Wat ik niet snap, waarom hebben ze mij gewoon laten liggen? Ze hadden mij net zo goed kunnen doden, toch?' Vroeg Kian hardop aan de draak, die instemmend en bezorgd gromde. ' Ik weet niet waarom ze dat niet gedaan hebben.'Verzuchtte hij bij het antwoord. Vanaf het moment dat jij neerviel met dat pijltje in je nek, vielen ze mij aan. Misschien konden ze mij niet in toom houden als er een van hen tussen uit kneep om jou te doden, of misschien vonden ze het niet eervol om je neer te steken als je bewusteloos op de grond lag. Je zo te zien liggen, was al erg genoeg. En ik kon er niets tegen doen. Mijn krachten werden bij hun aankomst al uitgeschakeld. Ik had alleen mijn fysieke kracht om ze tegen te gaan, maar het waren er teveel. Ze hadden enorme touwen bij zich, met haken eraan, waarmee ze me in bedwang konden houden.' Kian schudde even zijn hoofd bij het beeld dat er in zijn hoofd opkwam. Menig wachter die zijn touw over de rug van de draak haakte, het ijzeren uiteinde in zijn vlees borend.. 'Maar hoe konden ze je ooit verwonden?' Vroeg hij opnieuw, tot nu toe had het gouden panser elk soort wapen tegen gehouden. De draak schudde zijn enorme kop. 'Ik weet het niet, ik denk dat het een speciaal soort metaal was.' Deze woorden prikkelden Kian.. Hij zou ook op zoek gaan naar datgene dat zijn draak had kunnen doorboren, het moest bijzonder sterk zijn. Toen begon Astor te dalen, bij het zien van een kleine herberg aan de rivier. Hij draaide vreugdevol door de lucht, om met een dreun in het zachte gras terecht te komen. Kian draaide zich om, om te kijken waar Rage en Kirsten waren.

De vrouw trok haar pak uit want het zou het alleen verdacht maken om zo een herberg in te stappen alsof zij zich wilde verbergen of uit was op een gevecht. Ze borstelde haar blauwe haren door die als een waterval over haar schouder vielen. Ze trok gauw een lage heupbroek aan in de kleur zwart met een rode top erop die gekante rafels had bij haar decolleté. Daarop droeg ze een zwart vestje omdat het nog best fris kon zijn zo in de lucht. Ze veegde haar gezicht schoon en propte gauw een brood in haar mond. Ze had zo'n honger gekregen door dat energie tappen en 'vechten'. Daarop trok ze haar nieuwe laarzen aan die ze nu vaker droeg met die zilver/goudkleurige bladeren erop getekend. 'Hoe is het je gelukt om mij te vinden? De vrouw reageerde niet meteen omdat ze zwijgzaam naar de verte keek wat niets goed kon betekenen. "Ik heb wat dingen moeten doen zoals klusjes opknappen. Maar laten we daar niet over hebben want het was een zwaar weekje." Voor kort raakte zij de ketting aan die zij van Sheila had gekregen. 'Ik ben blij om je veilig te zien, ongedeerd en nog in leven. Kirsten begon zachtjes te lachen. "Ik ben geen klein kind meer waar je je handje aan moet vasthouden. Ik kan heel goed voor mijzelf zorgen. Ik ben al een beetje aangekomen en mijn eetlust begint langzaam terug te komen." Zei de dame op een trotse toon. De draak daalde langzaam neer wanneer hij de gouden draak zag staan op het vertrouwde land. Eenmaal het gevoel van gras onder zijn klauwen zakte de draak lekker in om wat te gaan slapen. Kirsten sprong van hem af met haar rugzak over haar schouder geslingerd. "Zullen we maar?" De vrouw ging de herberg al naar binnen om plaats te nemen op een barkruk. Voor zichzelf bestelde zij al een dubbele whisky van de betere kwaliteit die de barman nu voor haar neerzette. "Kian wat wil jij drinken?"

Astor klauwde als een jonge kat in het gras, waarbij hij grote groeven in de aarde veroorzaakte. Door het verdwijnen van de steen leek er een soort druk van zijn kop te zijn verdwenen, waardoor hij weer helder kon nadenken en weer helemaal door kreeg wat er gebeurde in zijn omgeving. Het was dan ook niet in hem opgekomen om te gaan slapen, hij wilde eerst weer in volle teugen van zijn nieuw verworven vrijheid kunnen genieten. De draak vond dat je pas werkelijk wist wat vrijheid was als je zelf gevangen had gezeten, anders begreep men het concept vrijheid niet. Als een vrolijke hond bleef de enorme draak ronddartelen, het was een bizar gezicht om zo'n wijs wezen zichzelf bijna te zien verliezen in vreugde. Kian liet het maar zo, de bui van de draak zou vanzelf weer verdwijnen. Hij liet zich dus van het zadel glijden en gespte deze los, nadat hij Astor had gevraagd even te blijven staan. Dit was in een minuutje gedaan, waarna de draak weer rond begon te springen, af en toe de vleugels uitslaand, om daarna door het gras te rollen. De man grijnsde even spottend en liep toen achter Kirsten aan naar binnen. Eigenlijk had hij liever ergens buiten zitten drinken, de kleine herberg voelde zo bedompt aan. Helaas had hij geen drank bij zich, waardoor hij gedwongen werd zich hier binnen te bezatten. 'Doe voor mij maar hetzelfde.' Zei hij, terwijl hij de barman even toeknikte en op een barkruk naast de hare plaatsnam.

De duistere draak opende een van zijn ogen om te kijken naar de gouden draak die nu veel weg had van een opgewonden puppy. De draak gaapte zachtjes want hij vond de vrijheid wel fijn alleen moest hij nu even een oog dicht doen. De maan glinsterde zachtjes op zijn schubben en hoe laat zou het nu zijn? Ging Kirsten nu echt met de man drinken of was ze iets van plan? Kirsten gooide een aantal munten op de bar voor de beide drankjes en nam er een slok van. Die heerlijke smaak van whisky die haar smaakpupillen tevreden stelde want het was een tijdje geleden dat zij had gedronken. "Proost..." Ze hief haar glas eventjes omhoog voordat ze het glas weer naar haar lippen bracht om er aan te nippen. Ze wilde heel even genieten van de drank voordat ze het glas achterover sloeg alsof het niets was. "Doe mij nog maar eentje." Ze schoof het glas terug die weer werd gevuld door de barman die haar nu wat langer aanstaarde. Herkende hij haar? De vrouw probeerde haar gezicht te verbergen door haar hoofd een beetje te kantelen. "En nog spannende dingen gebeurd op dit ene na in de tijd dat we elkaar niet zijn tegen gekomen?"

Zijn vingers gleden iets aarzelend om het glas. De adrenaline van het hele gebeuren was weer uit zijn aderen verdwenen, wat maakte dat hij weer begon na te denken in plaats van te doen. De puzzelstukjes van de afgelopen weken werden weer in elkaar gezet, hij had dingen gezien en opgevangen, maar hij had er geen conclusies uit getrokken. Nadenkend keek hij door een van de vieze ramen. Bij haar proost keek hij opzij en hief zijn glas, maar hij nam nog geen slok. Keek zelfs een beetje spottend toen de vrouw haar glas zo achterover tikte. Wilde ze zichzelf in coma zuipen? Zijn blik gleed weer naar het raam. Wat was zij van plan? Nog niet zo lang geleden wilde ze hem nooit meer zien.. Hij fronste zijn wenkbrauwen. De wereld was aan het veranderen, hij begreep niet alleen haar niet, maar ook andere dingen in zijn omgeving riepen vragen bij hem op. Waarom ze bijvoorbeeld de draken mee hadden genomen.. Om ze te verplaatsen naar het dertiende rijk? Hij schudde meewarig zijn hoofd. Het plan dat nu in zijn hoofd was opgekomen, was te bizar voor woorden. Hij wist zeker dat Astor zou weigeren er aan mee te werken.. Maar wilden ze werkelijk te weten komen wat er aan de hand was, dan zouden ze het toch moeten doen. Hij zuchtte even en tikte het glas net als het meisje achterover en bestelde een nieuwe. In gedachten verzonken hoorde hij haar woorden niet meteen, waardoor hij later reageerde dan normaal. 'Hm, nee niet echt.' Antwoordde hij kortaf. Het leven was zijn gangetje gegaan, op wat ontmoetingen na, waren er niet echt nieuwe dingen gebeurd.

De vrouw keek vanuit haar ooghoeken naar de man die haar met een spot aankeek. Ze bewoog zachtjes het glas in haar hand voordat ze weer een slok nam. "Je kijkt alsof ik dadelijk van mijn stokje ga. Misschien wil ik dat ook wel." Sprak ze op een luchtige toon. Hij had sowieso niets meer met haar leven te maken dus mocht zij gewoon doen en laten wat zij wilde. Dat hij zich maar bekommerde om een persoon waar ze de naam niet wilde opnoemen in haar gedachten. Haar ogen waren gericht op de flessen die er stonden in de kast achter de bar. Ze haalde de rugzak van haar schouder om er een groot boek uit te halen. Overal lagen er papieren tussen met aantekeningen over het dertiende rijk. Ze pakte een potlood en begon wat te krabbelen op een kaart. Op de kaart stonden meerdere kruizen geschreven met een aantal woorden zoals:
- kamp;
- gelamineerd;
- gevlucht;
- gevangen;
- Rage (waar nu een grote streep doorheen stond).

"Ik heb niet stil gezeten." Sprak ze zachtjes uit voordat ze het boek weer sloot om het terug te schuiven voordat ze het in haar rugzak deed. "De dertieners zijn aan het infiltreren, weten met hoeveel wij zijn en waar de rijken het beste in zijn. Ze zijn goed te werk gegaan en ze hadden de draken nodig voor transport." Zij leek zijn gedachten te kunnen lezen maar dat in feite niet zo. Zij had vaak genoeg met vragen gezeten nadat ze met iets was geconfronteerd wat met het dertiende rijk te maken had. Ze bestelde weer een glas en nam weer een aantal slokken. Wanneer de eigenaresse aan kwam lopen van de herberg stond Kirsten op om naar haar toe te lopen. "Mag ik voor vanavond een kamer huren?" Ze pakte een pak geld uit haar rugzak en haalde daar de nodige briefjes uit. Hoe kwam ze opeens aan zoveel geld? De dame had zeker niet stil gezeten. Ze ging weer terug zitten om vervolgens een fles te bestellen.

Waarschijnlijk zou Kian pas in actie komen als de nood werkelijk hoog was, als hijzelf en zijn draak samen in gevaar zouden komen en hij op zou moeten treden voor de twaalf rijken om zichzelf te redden. Maar het plan was er. Zijn blik gleed over de aantekeningen die het meisje voor zich had liggen. Ze was duidelijk veel verder gevorderd in het onderzoek dan hij. Kian zou zich niet laten overrompelen. Nooit zouden de mensen of wezens uit het andere rijk de leiding krijgen over hem. Een rilling schoot over zijn ruggengraat en snel tikte hij de inhoud van het nieuwe glas naar binnen. De drank verwarmde hem van binnen, maar maakte hem ook onrustiger. Het deed hem op dit moment geen goed om gewoon stil te zitten. De gedachten zorgden al dat hij onrustig was en nu bleven ze alleen maar meer in zijn hoofd rondwaren, het was alsof hij gedwongen werd er over na te denken, ook omdat Kirsten er over begon. Kian luisterde wel, maar keek weer naar het raam, alsof hij met heel iets anders bezig was. 'Kirsten, is het ooit in je opgekomen de woestijn te doorsteken?' Zijn stem klonk schor en twijfelend, normaal gesproken kende hij geen twijfel, maar nu wist hij werkelijk niet of het wel slim was om zijn gedachten uit te spreken. Toch was er ergens een gevoel tot hem bekomen, dat veel sterker was dan de geest. Een gevoel van dreiging.. Als ze niet zouden handelen, zou het binnenkort te laat zijn.

De vrouw pakte de fles aan om haar groene ogen over het gezicht van Kian te laten glijden. Ze bestudeerde zijn gezicht om te peilen waar hij naartoe ging. De woestijn te doorsteken? Was dat niet iets onmogelijk? Dani vertelde namelijk dat het onmogelijk was net zoals in de boeken stonden geschreven. "De woestijn is afgesloten Kian... Ik heb iemand van het dertiende rijk gesproken en die vertelde mij wat er gebeurde als je het wilde proberen. Een krachtige magie sleurt je mee, de vergetelheid in. Dit is nog erger dan de onderwereld, je bent verdoemd om tot in de eeuwigheid in de woestijn te dwalen, verdoemd om nieuwe zielen de vergetelheid in te sleuren." De vrouw bekeek haar fles die zij verder ging opdrinken in haar kamer. Ze had de behoefte om eens goed dronken te worden. "Als jij iets weet om deze magie te laten opheffen? En de woestijn staat bekend om de hete temperaturen overdag en de koude temperaturen in de nacht." De vrouw gleed met haar vingers kort door haar lokken om haar haren uit haar gezicht te halen. "Er is een grote macht dat kan gewoon niet anders want hoe heeft hij of zij het voor elkaar gekregen om de dertieners hierheen te kunnen sturen? Hoe zouden ze al die draken willen meenemen? Er moet iets zijn alleen ik weet niet wat en hoe het te vinden is." De vrouw stond vervolgens op. "Daarna is ook nog eens, wat kunnen wij doen? De helft gelooft in de dertieners en de andere helft zijn nog niet eens sterk genoeg voor een oorlog."

'Als er iets is wat ik toch geleerd heb van alles wat ik heb meegemaakt, is het toch dat er niets werkelijk onmogelijk is. Dat heeft de komst van de dertieners ook wel aangetoond.' Hij grijnsde schuin. Het was zwak gezegd dat de woorden van de vrouw hem niet echt ontzag of angst inboezemde, het maakte hem eerder nieuwsgierig. Diegene die het voor elkaar had gekregen om de mensen met krachten door de woestijn te leiden, moest werkelijk heel machtig of heel slim zijn. En Kian ging er vanuit dat hij aan zo'n persoon niet onder kon doen. Toch zou hij meer informatie moeten hebben over de magie die zo met de woestijn verweven was, voordat hij iets kon bedenken. 'Zelfs de kleinste persoon kan de loop van de toekomst veranderen.' Mompelde hij voor zich uit, meer tegen zichzelf dan tegen Kirsten. Het was iemand wat zijn moeder had gezegd toen hij nog klein was. Het was in zijn achterhoofd blijven hangen, het had gezorgd voor het vertrouwen in zichzelf dat hij nog steeds had. Toen schudde hij de warrige gedachten uit zijn hoofd, het was beter zich hier niet mee te bemoeien. Het was beter om Kian te blijven en voor zichzelf te blijven vechten. Hij bestelde nog een nieuw drankje en dronk deze ook op. Daarna liet hij zijn armen op het hout zakken en keek weer naar voren. Hij leek werkelijk gevaarlijk en ongetemd. Het was moeilijk te zien dat deze persoon ook gevoelens en een ingewikkelde persoonlijkheid had, hoe erg hij deze ook wilde verbergen.. Hij bleef een mens en hij voelde zich toch gehecht aan zijn land. Maar wat zou hij werkelijk geven om het te verdedigen?

De vrouw dronk haar glas leeg voordat ze het neerzette op de bar. "Dat klopt. Ik dacht vroeger ook dat het onmogelijk was om mijn dood te ontvluchten en kijk, hier zit ik nu." Haar stem klonk vrij geamuseerd echter bleven haar ogen even kil. Nu zat zij hier inderdaad terwijl zij eigenlijk een gezin had kunnen hebben, een liefhebbende man en gewoon huisje, boompje, beestje. Bij zijn mompeling gingen de mondhoeken van de vrouw omhoog. "Heeft ooit iemand dat tegen jou gezegd?" De vrouw rekte zich uit want dit was in feite niet hun gevecht. Ook al had ze al sinds de komst van de bol, die dag veel tijd besteed aan het rijk. De bibliotheken langs geweest, mensen gesproken, dertieners gevolgd en noem maar op. Ze had zeker niet stilgezeten. De vrouw wist meer dan de meeste want vele verdeden hun tijd niet aan deze 'onzin'. Geloofde niet in de oorlog die komen zou en dat iedereen dan in gevaar zou zijn. "Maar goed, ik heb niet zoveel behoefte om hierover te praten." De vrouw deed haar rugzak weer om haar schouder. "Ik ga verder drinken, boven in mijn kamer want ik wil niet dadelijk dronken van mijn kruk vallen."