Het rijk van de Vissen-Het Noordlicht

New
---

Het noordlicht, wie had dat gedacht. Dat de dertienders deze plek zouden gebruiken om de draken hier op te slaan voordat de draken naar de dertiende rijk werden overgebracht. In alle twaalf rijken wisten speciale personen de krachten van de draken uit te schakelen zodat het moeilijk was om de personen te bevechten die zelf ook een element bezaten. Zij schakelde de temmers van de draken uit door een speciale verdoving die ze met pijlen afschoten. Eerst schakelde de dertieners hun temmers uit en daarna concentreerde zij zich op de draken.

Het had haar een week geduurd om van deze plek af te weten, om te weten dat de dertieners deze plek gebruikte om de draken gevangen te houden. Ze moest de steen zien te vinden om het te kunnen vernietigen zodat Rage zichzelf uit de kooi kon bevrijden. Kirsten had van een afstandje gekeken en zichzelf volledig in het zwarte gehuld zodat zij niet werd ontdekt. De dame ging helemaal op in de duisternis en bekeek alles van ieder punt. Ze telde 4 personen die telkens om de kooien rondliepen. Ze zagen er niet als wachters uit, veel krachtiger dus dit moesten de mensen zijn die ook een element wisten te bestuderen. 4 mensen moest betekenen het element: vuur, lucht, aarde en water. Alle 4 de elementen was Kirsten niet opgewassen tegen. Hoe ging zij dit aanpakken? Verderop van de kooien vandaan zag de vrouw iets flikkeren, een soort paarsachtig licht. Kon dat de steen zijn waarover werd gesproken? Deze steen zorgde er ook nog eens voor dat zij niet meer haar draak kon communiceren. Er moesten wel 10 tot 20 kooien hier staan op dit volledige gebied. Je hoorde hoe de draken zich probeerde te bevrijden uit de kooien echter werden ze geëlektrocuteerd als zij de tralies aanraakten. Kirsten was vastbesloten om de draken te bevrijden en deze personen uit rijk 13 een lesje te leren.

Toen hij drie dagen voor dit moment wakker was geworden, had hij verbaasd om zich heen gekeken, om in paniek op te springen en te schreeuwen. Maar de gouden draak was niet terug gekomen. Astor was weg en het enorme sleepspoor in de aarde had een eigen verhaal verteld, Astor was niet uit zichzelf vertrokken, hij was meegenomen. Hoe hadden ze ooit zo'n enorme draak mee kunnen nemen? Het was een raadsel geweest.

Kian voelde nog steeds een gespannen plek bij de spier waar het verdovende middel zijn lichaam had toegetreden. Ondertussen was de manier waarop ze Astor mee hadden kunnen krijgen, duidelijk geworden. De hele middag had hij de manier van handelen van de bewakers kunnen onderzoeken. Hij wreef geïrriteerd over de plek in zijn nek. Het voelde gespannen aan en hij kon zijn hoofd niet volledig meer draaien. Hier zou hij wraak voor nemen, hij liet zich niet gewoon aanvallen en zijn enige metgezel afnemen. Hij zou de draak bevrijden, zelfs al zou hij over lijken moeten gaan. Het licht daalde mysterieus op hen neer, het was misschien zelfs een angstaanjagende plek. Maar toch zou Kian door moeten zetten, wilde hij zijn draak ooit nog terug zien. In de bosjes verborgen wachtte hij af tot het tijdstip daar was. Hij zou al zijn krachten moeten gebruiken..

Een week had het geduurd voordat ze eindelijk wist hoe of wat. Die dag dat ze was wakker geworden met de pijn in haar nek vergat ze nooit. Ze hadden haar verdoofd, gewoon een pijl op haar geschoten uit het niets toen zij haar eten aan het klaar maken was. De sporen wezen erop dat ze Rage tegen zijn wil hadden meegenomen maar hoe? Daarna werd het steeds duidelijker hoe meer zij met mensen sprak in dorpen en steden. Uiteindelijk had zij iemand van dertien gevonden en bedreigd die haar over deze plek vertelde. Kirsten bewoog zich van struiken naar struiken maar verwachtte niet dat er iemand er al verborgen zat. Meteen handelde zij omdat ze dacht dat het een van de dertieners was. Ze greep de persoon van achter en rustte haar dolk tegen zijn hals. Zachtjes fluisterde ze in de dertiender zijn oor - Kian eigenlijk maar ze zag niets in het donker: 'Maak geen enkel geluid anders snij ik zo je slagader door. Jij gaat mij brengen naar de magische steen en waag het niet om je vrienden te roepen want ik kan zo je leven afnemen in nog niet een seconde." Ze boog zich naar voren op de persoon de kunnen aankijken en van schrik liet ze zo haar dolk uit haar handen vallen. "Kian?" kwam er verbaasd over haar lippen gerold.

Geritsel klonk en Kian keek in de richting waarvan hij dacht dat het geluid gekomen was, hij reageerde echter te laat en zijn belager zat al weer op zijn nek. Het blanke lemmet van een scherp ijzeren mes ruste tegen zijn kaak, maar met zijn krachten sloeg hij het mes razendsnel uit de handen van diegene achter hem en maakte het bot. Gesis klonk in zijn oor, een stem die hem o zo bekend voorkwam.. Hij dacht niet dat diegene zijn slagader werkelijk zou doorsnijden, maar toch haalde hij even opgelucht adem toen het mes op de grond kletterde. Hij wist heel goed dat hij niet onkwetsbaar of onsterfelijk was. Hij keek het meisje duister aan. 'Ik kan je moeilijk niet aanspreken of je met rust laten als je me met mes en al op de nek springt.' Merkte hij grimmig op. 'Ik neem aan dat jij hier voor dezelfde reden bent als ik?' Hij draaide zich weer naar de kooien toe, waar de draken in zaten. Hij liet het eerdere onderwerp maar varen, met zijn tweeën stonden ze sterker dan alleen, dat had hij het meisje ook al eerder verteld. Het was daarom handig om niet weer ruzie te gaan krijgen. De vorige keer was dat uiterst teleurstellend afgelopen.. Eigenlijk was hij Kirsten alweer een beetje begonnen te vergeten, maar nu ze plotseling zo voor hem stond.. Maar goed. Dat was nu niet belangrijk, de draken moesten hun prioriteit zijn. Hij ging er dan ook vanuit dat ze samen de draken zouden bevrijden, dat hoefde hij niet eens te vragen.

Ze greep haar dolk die zij terug deed in haar dolk koker voordat ze door haar hurken ging om verborgen te blijven. Ze droeg een zwart pak, strak om haar lichaam gehuld zodat zij als een ninja kon voortbewegen. Haar haren in een lage staart vastgemaakt en haar ogen naar de kooien gericht. "Ook leuk om jou weer te zien Kian. Ik heb die sarcastische/grimmige toon wel gemist." Haar stem klonk nog steeds kil zoals zij gewoonlijk sprak. Ze knikte want blijkbaar was Kian dus ook Astor uit het oog verloren. Hadden ze hem ook gestolen? Vast wel want een gouden draak liet je niet zo gauw achter. "Ze hebben Rage al een week." Haar stem klonk verbitterd. "Er schijnt hier een magische steen te zijn die ervoor zorgt dat wij niet met onze draken kunnen communiceren en hun krachten worden erdoor geblokkeerd." Ze knikte richting de lucht. "Zie je die paarse gloed? Dat moet de steen zijn." Ze trok de kap over haar mond en neus zodat je alleen haar groene ogen nog zag. "Kom..." Kirsten sloop al naar de volgende struiken, steeds dichter bij de bestemming wat ze voor ogen had. Uiteindelijk kwam ze bij de struiken aan die een aantal meters af lag van de grote tent die er stond. De tent kreeg een paarse gloed door de magische steen die er in bevond. Kirsten keek over haar schouder of Kian haar was gevolgd.

'Daar heb je nu niet zoveel aan.' Zei Kian snel, toen ze haar dolk weer terugstopte, hij zou het immers eerst weer moeten scherpen voordat het lemmet weer bruikbaar zou zijn. Hij bleef op zijn gemakje zitten en keek haar alleen maar kalm aan toen ze hem op kille toon toesprak. Er was iets tussen hen gebroken en het maakte hem koppig. 'Astor nu voor drie dagen.' Zei hij nog, om daarna te zwijgen. Wat ze hem vertelde, wist hij al. Hij had alleen nog geen plan gemaakt om de steen te kunnen vernietigen, samen konden ze misschien ergens op komen. Dat betekende echter niet dat ze de baas over hem kon spelen, of denken dat ze nu opeens de leiding had over hem had. Haar "Kom.' klonk hem veel te commanderend in de oren en hij bleef gewoon op zijn plekje in de bosjes zitten toen ze wegsloop. Ze kon het ook netjes vragen, of tenminste overleggen over wat ze doen zouden. Hij ging niet achter haar aan om haar weer uit de moeilijkheden te redden. Hij haalde in plaats daarvan zijn pijlen tevoorschijn en scherpte een voor een de ijzeren punten, zodat de pijlen zich zo door een mensen lichaam heen zouden kunnen boren. Tevreden keek hij naar het eindresultaat en stopte de pijlen weer in de koker op zijn rug. Hij zocht daarna het meisje met zijn ogen en merkte ontevreden op dat ze al bijna bij de tent aangekomen was, en dat terwijl ze nog niet wisten of er misschien mensen binnen waren. Vanaf dit punt kon hij die beter uitschakelen, dus bleef hij op zijn plek.

De vrouw pakte haar slijpsteen uit haar rugzak en begon haar dolk te slijpen. Kian had gelijk want haar dolk moest weer scherp worden geslepen. Hij volgde haar niet en Kirsten gaf hem geen ongelijk. Ze deed anders. De vrouw sloot haar ogen om te kunnen horen of er geluiden uit de tent kwamen. Ze hoorde twee stemmen spreken maar dat kon ook misleiding zijn. Misschien was er nog een derde of een vierde. Haar ogen waren gericht op de tent en even kwamen er nutteloze gedachten door haar heen. Waarom ging ze niet weg? Vermeed zij hem niet? Misschien moest zij dat inderdaad doen want er waren weer weken verstreken toen zij hem voor het laatst had gezien. Ze sprintte zo richting de tent en bleef voor de ingang staan. Ze opende het doek een klein beetje opzij om te kijken. De magische steen stond op een verhoging met elektronische golven om het heen om te beschermen. Een persoon die elektriciteit kon sturen. Ze telde de mensen in de tent en stak haar hand naar Kian op. 5 personen. Ze stond recht en liep naar binnen alsof het de normaalste zaak ter wereld was. Meteen keken de 5 personen op. "Hallo." De personen wilden haar aanvallen maar stopten allemaal abrupt met bewegen. Bloedsturen, iets waar ze steeds meer mee was gaan oefenen. In het maanlicht werden haar krachten sterker, zorgde ervoor dat ze deze 5 mensen als marionetten kon bestuderen. Ze liet de personen elkaar afslachten en bekeek de steen. Kon ze het gewoon aanraken? Kirsten liep terug en wenkte naar Kian om te komen. Ze had zijn hulp nodig.

Ik bedoel het niet aanvallend, maar is het niet overdreven dat ze van vijf personen de bewegingen volledig kan controleren door middel van bloedsturen? Ze is level 2.. (Bloedsturen krijg je pas bij level 3, ik zou de krachten nog even nalezen)

Klopt inderdaad :O
Nu je het zo zegt, even gecheckt ,

Pas even mijn post aan:

De vrouw pakte haar slijpsteen uit haar rugzak en begon haar dolk te slijpen. Kian had gelijk want haar dolk moest weer scherp worden geslepen. Hij volgde haar niet en Kirsten gaf hem geen ongelijk. Ze deed anders. De vrouw sloot haar ogen om te kunnen horen of er geluiden uit de tent kwamen. Ze hoorde twee stemmen spreken maar dat kon ook misleiding zijn. Misschien was er nog een derde of een vierde. Haar ogen waren gericht op de tent en even kwamen er nutteloze gedachten door haar heen. Waarom ging ze niet weg? Vermeed zij hem niet? Misschien moest zij dat inderdaad doen want er waren weer weken verstreken toen zij hem voor het laatst had gezien. Ze sprintte zo richting de tent en bleef voor de ingang staan. Ze opende het doek een klein beetje opzij om te kijken. De magische steen stond op een verhoging met elektronische golven om het heen om te beschermen. Een persoon die elektriciteit kon sturen. Ze telde de mensen in de tent en stak haar hand naar Kian op. 5 personen. Ze stond recht en liep naar binnen alsof het de normaalste zaak ter wereld was. Meteen keken de 5 personen op. "Hallo." De personen wilden haar aanvallen maar stopten allemaal abrupt met bewegen door de water tentakels die ze bij de polsen vastgrepen. In het maanlicht werden haar krachten sterker, zorgde ervoor dat ze deze 5 mensen bleven stilstaan zodat het water om hun lichaam heen wikkelde. Dat ging niet voor een te lange tijd dus sprintte zij al op de eerste af om zijn keel door te snijden. Haar andere hand nog steeds op de andere 4 gericht. Ze ging naar de volgende de ze liet stikken door hem van achteren te grijpen. Door deze beweging waren de andere 3 losgekomen en schoten aardstukken, elektriciteit schokken en vuurballen op haar af. De plas bloed wat op de grond lag schoot ze omhoog om hun aanvallen te blokkeren en rende door te tent heen. Ze voelde hoe een brok aarde haar schouder raakte en meteen voelde ze iets breken. Met haar andere hand pakte ze haar dolk die ze gooide recht door de schedel van de vuurstuurder. Nog twee te gaan.

Tja, het is lastig om er rekening mee te houden dat ze niet onoverwinnelijk zijn. Eigenlijk zou ze bloedsturen dus helemaal nog niet moeten kunnen he

Kian schudde meewarig zijn hoofd, ze ging er alweer vandoor en hij ging er vanuit dat ze het niet alleen zou kunnen. Door de tentdoek heen zag hij het flitsen van vuur en iets wat nog het meest op bliksem leek. Waarom ging ze nou gewoon naar binnen? De mannen binnen zouden meedogenloos tegen haar optreden en ze zouden veel beter getraind zijn dan de vijf wachters, die ze ook niet in haar eentje had kunnen verslaan. Hij hees zich overeind en stapte voorzichtig tussen de struiken vandaan. Zijn mantel wapperde om hem heen en hij leek nog het meest op een magere hein terwijl hij zo stond. De brenger van dood. En dood zou hij brengen ook. Ze moesten er alleen voor oppassen dat de wachters bij de draken niet ook gealarmeerd zouden worden. Straks zouden ze Astor nog wat aandoen.. Langzamer en voorzichtiger sloop hij dichterbij, zodat hij naast het tentdoek terecht kwam. Hij zag de schaduwen van bewegende personen door het doek heen. Op zijn gemakje laadde hij de mechaniekjes in zijn polsen. Vechten was niet alleen een kwestie van sneller zijn, je brein was veel handiger om werkelijk te gebruiken. Kian had al veel te veel ervaring om zich gewoon in een gevecht te storten. Zijn manier van vechten was snel en aanvallend, hij gaf zijn slachtoffers niet de kans zich te verdedigen.. Zo won je en Kian won daarom vaak. Toen de ijzeren pijltjes in het mechaniek zaten keek hij door het tentdoek. De kleinste persoon wierp een mes, dat moest Kirsten zijn. Nog twee anderen stonden overeind. Kian hief zijn handen op en vuurde de dodelijke wapens af. Ze boorden zich door het tentdoek, in de schedels van de wachters. Toen bleef hij rustig staan wachten.

Klopt klopt,
maar ik dacht dat het van 500 al mocht :O
Vond het raar dat ze nog geen level 3 was.
Maar goed, ik ga erop letten want dat krijg je als je haar met katara vergelijkt (van avatar)
---

Haar hartslag begon te versnellen en haar ene arm kon ze gewoon niet meer bewegen, iets was gebroken. Ze kon daar nu geen tijd aan besteden om het te helen. Het enige wat ze deed was de aanvallen ontwijken. Wanneer er twee pijlen door het tentdoek schoten en in de schedels van de twee personen terecht kwamen keek ze die richting op. Ze zag de schaduw van Kian en eigenlijk was ze blij dat hij had ingegrepen. Ze legde haar hand op haar schouderblad en probeerde het langzaam te herstellen. Een paar zweetdruppeltjes druppelde langs haar gezicht en schoot draden naar buiten die de energie van de bomen aftapte. Geleerd van Vic. Zo werd haar gebroken bot geheeld en was haar arm weer zo goed als nieuw. De vrouw liep naar het lijk om de dolk uit zijn schedel te halen die zij schoonmaakte met de trui van de man voordat ze het terug stopte. "Kian..." Ze opende het tentdoek en deed de kap omlaag. "Kan jij de steen laten smelten?"

Ja dacht ik ook! Maar level 3 is dus 550.

Kian bekeek met een triomfantelijke blik naar haar gezicht. Opgelucht dat ze het beiden hadden gered, ze hadden elkaar echt nodig om de draken te kunnen bevrijden. Toch zag ze er verschrikkelijk uit. Het roet van het vuur was op haar gezicht neergedaald en er zaten zwarte vegen onder haar ogen, met een soepele beweging veegde hij ze weg, zijn vingers werden nat van het zweet. Toch werd zijn blik somberder toen ze die ene vraag stelde. Hij dacht namelijk van niet. Astor had het gekund, zijn vuur was heter dan het vuur dat de jongen zelf kon produceren. Hij was nog niet ver genoeg gevorderd met zijn krachten, hij kon het vuur nu voor een lange tijd aanhouden, maar waarschijnlijk zou het niet heet genoeg zijn. Teleurgesteld schudde hij zijn hoofd. 'Ik denk het niet.' Antwoordde hij simpel, nam niet de tijd om het hele verhaal erbij te vertellen. 'Hoezo?' Hij stapte naar binnen, waarbij zijn blik meteen op de enorme steen viel. Eigenlijk hoefde ze niets meer te zeggen, want zijn vraag werd hierbij al beantwoord. 'Wordt het ergens door beschermd?' Nieuwsgierig liep hij dichterbij. Maar hij kon de steen niet aanraken.. Er lag een barrière overheen. Wie had die er overheen gelegd?

Zijn triomfantelijke blik vertelde haar dat hij trots was dat ze het beide hadden gered. Kian had haar alweer bijgestaan want in haar eentje was het haar niet gelukt. Haar gezicht zag er vervallen uit, vermoeid omdat zij de hele week zoveel had gedaan om achter de plek van Rage te komen. Ook was haar eetlust nog steeds niet terug gekomen dus at zij soms een dag gewoon niet. Bij zijn plotselinge beweging trok ze zich gauw terug en sloeg haar ogen neer naar de grond. "Niet doen." Perste zij moeizaam over haar lippen. Zij was het nog steeds niet vergeten wat er tussen hem en Sheila speelde. Dat was de reden ook waarom zij hem niet meer wilde zien. Kian leek het vuur niet kunnen smelten wat hun draken met gemak hadden kunnen doen. Ze wees naar de gloeiende steen die beschermt leek door een barrière. "Ik hoopte dat je de barrière kon doordringen met je vuur en tegelijkertijd de steen doen smelten." Kirsten deed haar armen over elkaar rusten om na te denken hoe zij de bescherming eraf konden halen. "Ik dacht dat het de man deed met het elektriciteit echter heb ik dat verkeerd ingeschat want het is nog steeds beschermd. Iemand moet het hebben gedaan en diegene weet vast ook hoe je het ongedaan maakt. Ik denk dat we die moeten vinden."

Kian hield zijn hoofd wat scheef en liet zijn arm naar beneden zakken. Dit was niet goed, eigenlijk hadden ze elkaar helemaal niet tegen moeten komen, ze had hem niet willen zien en hij was van plan geweest om haar daarmee te helpen. Het had voor hem ook geen nut om bij haar in de buurt te zijn als hij daar niets mee kon. Dat ze nu gedwongen waren om samen te werken, maakte het alleen maar erger. Nonchalant haalde hij zijn schouders op, maar zijn ogen flikkerden gevaarlijk. De woorden van de vorige keer hadden er voor gezorgd dat ze nu niet het perfecte tweetal waren om samen een klus te klaren. Toch moesten ze wel, de draken waren belangrijker dan een affaire zonder toekomst. Hij stapte vluchtig zo dicht mogelijk naar de steen en hief zijn handen op. Hij liet vuur branden tegen de barriere, die flikkerde, maar niet verdween. Er ontstonden zwakke plekken, maar deze werden steeds opnieuw opgevuld door krachten uit de steen zelf. 'Zo lukt het nooit. De steen zelf doet dit.' Merkte Kian grimmig op. Zoiets had hij nog nooit gezien en stiekem vond hij het heerlijk zijn hersens hiervoor te laten kraken. 'Geen mens die hier een bezwering uitspreekt.' Hij gromde even gefrustreerd en liep een rondje om de steen heen, die nog steeds een mysterieus licht uit leek te schijnen. Kian kraakte zijn hersenen. Had hij hier al die jaren niet voor getraind, plannen gemaakt, zodat hij uiteindelijk zo'n puzzel zou kunnen oplossen? Zijn blik gleed over het geheel heen, vanaf de steen naar beneden.. En plotseling kwam er een idee in hem op, een idee die steeds verder groeide. 'Die houder, is die wel beschermd?' Hij liet zijn handen over de ijzeren zuil gaan. Enige bescherming ontbrak en Kian grijnsde triomfantelijk, door zijn beide krachten te combineren liet hij de zuil smelten en in elkaar storten..Met luid gesis stortte de steen naar beneden, waarbij de bescherming brak.

Haar hart was sneller begonnen met kloppen bij zijn simpele aanraking en tegelijkertijd haatte ze het dat hij zoiets voor elkaar kreeg. Haar verbitternis jegens Sheila groeide als maar groter want Kirsten was niet goed genoeg geweest voor hem. Hij moest gewoon zo ver mogelijk uit haar buurt blijven want Kian gaf helemaal niets om haar en zij wilde dat uiteindelijk ook. Gewoon niets meer om hem geven. Dat die twee maar gelukkig waren samen want Kirsten redde het gemakkelijk in haar eentje, ze had niemand nodig. Eenzaamheid was het beste voor haar. De vrouw bekeek zijn handelingen die poging waagden om de barrière te breken. "Dat zie ik ook. Misschien dit." Ze verzamelde het water en sneed er scherp langs echter had dit geen effect op de barrière. Je zag de ontevredenheid op haar gezicht. "Volgens mij niet." Had Kirsten op zijn vraag gereageerd en ook bij haar begon nu een lampje te branden. De man liet de zuil smelten en in elkaar storten. Met luid gesis stortte de steen naar beneden, waarbij de bescherming brak. Kirsten keek hem met een teken van goedkeuring aan. "Knap staaltje werk Kian." Voor heel even leek ze hun gehele situatie te vergeten en streek met haar vingers over zijn schouder voordat zij de man een schouderklopje gaf. Haar groene ogen keken in de zijne alleen niet voor al te lang want anders werd zij weer geconfronteerd met hun vorige afscheid. Gauw trok zij haar hand weer terug met een ongemakkelijke glimlach die zij hem schonk voordat zij naar de steen liep. "Nu alleen nog iets bedenken om de steen te kunnen vernietigen. Misschien kan ik het tot tweeën slijpen en jij misschien met een vuurstraal doorboren alsof je doet lassen?" Kirsten sprak wel tegen hem maar leek al het oogcontact te vermijden. Wanneer ging het beeld van hem en Sheila nu eens uit haar hoofd want ze had andere dingen om zich druk te maken. Hun draken bevrijden bijvoorbeeld.

Op een ander moment had Kian misschien gevleid gereageerd, maar nu hief hij zich alleen op met een zekere trots in zijn ogen, een hooghartigheid die niet arrogant genoemd kon worden, maar iets verhevens had. In zijn hoofd was hij al bezig met een nieuw plan. De woorden van Kirsten hadden wel iets, maar of het werkelijk zou helpen, wist hij niet. Met water slijpen zou te lang duren, rivieren hadden immers ook eeuwen nodig om een rots uit te slijpen, en zijn vuur was ook nu nog niet heet genoeg. Hij keek opzij, maar zag dat ze zijn blik ontweek. Hij bromde even ontevreden, maar richtte zich weer op de steen. Als ze nou die vreemde gevoelens aan de kant zou kunnen zetten, Astor en Rage waren nu belangrijker. 'Ik denk niet dat dat werkt. ' Zei hij kort. De steen bevatte ook nog eens teveel energie om een gewone steen te zijn. Energie.. 'Kirsten, kan jij de energie die de steen bevat eruit halen?' Kian ging er vanuit dat de steen geen krachten meer zou kunnen uitoefenen als het de energie niet meer had die voor die krachten kon zorgen. Als het een beetje de magie bevatte waardoor ook de mensen tot hun krachten zouden komen, kon het werken. Waarschijnlijk hadden helers zoveel mogelijk in de steen gestopt, dat betekende dat hier nog een heleboel meer wachters waren dan ze in eerste instantie gedacht hadden.. Zijn blik gleed snel over de omgeving van de tent, om daarna snel naar de uitgang te gaan. De man stapte snel naar het tentdoek en vouwde een hoek opzij, zodat hij naar buiten kon kijken. Het was stil en er was geen wachter te zien..

Dit ging allemaal te lang duren want zoveel tijd hadden deze twee personen niet. Er moest aan iets anders gedacht worden maar wat? Gefrustreerd liep Kirsten er een rondje omheen om te peilen hoe of wat. Hoelang zou het duren voordat ze ontdekt werden? Toen Kian begon over het energie aftappen keek zE met een tevreden glimlach op. "Daar heb ik helemaal niet bij stil gestaan." De vrouw ging in een kleermakerszit zitten voor de steen. Ze raakte het voorzichtig aan en voelde eem vreemd gevoel daar haar lichaam gaan bij dit contact. Voor kort trok ze haar hand terug. Negatieve energie, duistere magie. Was dit wel verstandig en waar sloeg ze het energie op? De dertieners hadden hier over nagedacht want de steen zorgde ervoor dat kracjten werden geblokkeerd. Verloor zij dadelijk haar element? De vrouw ademde diep in en uit en kwam op het idee om het energie dan via de grond te laten verdwijnen. Kon zij dat wel? Energie overplaatsen naar iets anders? Kirsten besloot haar laarzen uit te doen zodat ze via haar voeten de energie kon overbrengen naar de aarde. Meer kon ze niet want ze was geen aardemeester. De vrouw raakte de steen met beide handen aan en trok langzaam het energie eruit. Hoe meer zij het deed hoe bleker ze werd en hoe vermoeider zij zich voelde. Ze probeerde deels van het energie via de grond te laten verdwijnen. Je merkte dat het gras onder haar voeten doodging, een soort van zwarte plek werd. Kirsten stopte en probeerde op te staan wat een beetje wankelend ging. "Dit is alles wat ik kan doen voor nu. De draken zouden deels hun krachten nu kunnen gebruiken" zei ze met een vermoeide stem voordat ze haar laarzen weer aandeed.

Gespannen keek hij naar de steen. Zou dit wel goed gaan? Hij wist niet precies hoe het ging met de krachten van de helers, hij wist dat ze energie konden opzuigen en overbrengen naar een ander persoon, maar hoe dat in zijn werk ging, had hij geen idee van. Hij keek zwijgend toe terwijl ze haar schoenen uitdeed en de steen met beide handen aanraakte. Hij wist niet of het verstandig was, maar dit was Kirstens gebied, ze zou wel weten wat ze deed. Kort hield hij zijn adem in toen ze begon, met flikkerende ogen van spanning. Hij ademde echter snel uit toen hij zag dat het meisje meteen bleker begon te worden, het bloed trok gewoonweg uit haar gezicht en het gras stierf onder haar voeten. 'Kirsten, stop!' Riep hij ruw uit, hij wilde een stap naar voren doen om haar terug te trekken, maar ze liet al uit zichzelf los. 'Dit was al veel meer dan je kon doen, je moet jezelf niet zo verzwakken.' Wees hij haar, nog steeds vrij ruw, terecht. Maar hij bedoelde het goed. Hij legde zijn arm om haar schouders en hielp haar overeind, het kon hem werkelijk niet schelen dat ze niet wilde dat hij haar aanraakte. 'Heb jij gezien of Rage en Astor bij elkaar in de buurt gevangen zitten?' Aangezien hij niet gedacht had dat Rage ook gevangen was, had hij niet op de andere draken gelet om te kijken of er misschien een andere draak tussen zat die hij kende. Maar Astor viel zo op dat het Kirsten misschien wel was opgevallen.

De vrouw keek met een lichte verbazing op wanneer de man haar op een ruwe manier aansprak. Was hij nu bezorgd om haar? Een zwakke glimlach sierde op haar gezicht terwijl de dame lichtjes tegen hem aanleunde. "Is maar even..." Loog ze want ze voelde zich heel vreemd en dat is niet positief bedoeld. Bij zijn vraag schudde zij haar hoofd. "Het gebied is zo groot en ik heb eigenlijk alleen gefocust op het licht." De vrouw hoorde de draken onrustig worden want sommige gebruikte deels hun krachten om zichzelf te bevrijden alleen ging dat niet zo gemakkelijk. "We moeten hier nu weg want de dertieners zullen merken dat er iets mis is" Wanneer de vrouw dat had uitgesproken stonden er al dertieners om de tent heen. Kom naar buiten. schreeuwde een tegen de twee personen die in de tent stonden. "Oké... Dat is wat ik bedoelde" Hoe moest zij die nu gaan bevechten in deze conditie?

Kian liet zijn arm om haar middel glijden en hield haar zo overeind. Hij wist niet of ze kon staan of niet, dus zorgde hij dat ze gewoonweg niet in elkaar kon zakken. Hij gromde even toen ze zei dat het maar voor even zou zijn, in deze staat zou ze onmogelijk in een paar tellen kunnen opknappen. Hij schrok dan ook toen hij de stemmen van menig mens hoorde die onsamenhangende zinnen naar hen toe riepen, dreigementen en bevelen. Uit alles werd duidelijk dat ze ontdekt waren en dat ze de tent uit moesten komen.. Dat was Kian niet van plan. Ze zouden zich van binnen uit moeten verdedigen.. Hij hief zijn vrije hand op en liet vuurballen onstaan die tegen het tentdoek aanvlogen, zo vloog alles in brand. Hij liet zich op zijn hurken zakken en trok het meisje met zich mee. Hij vormde een koepel, waarbij de warmte van het vuur hen niet deren kon, de vlammen raakten hen niet. Aan de andere kant breidde het vuur zich echter steeds meer uit, wat de wachtende dertieners naar achter dreef. Ze waren geschokt, pleegden de indringers nou zelfmoord? Dat was niet te bedoeling. Ze probeerde langs het vuur heen te komen, maar het was te dicht en te heet.. Dit gaf de twee binnen in de koepel de tijd om tot zichzelf te komen en een plan te maken. Maar nu wist zelfs Kian even niet meer wat hij doen moest. Kirsten had zich zelf te erg verzwakt. Het overbrengen van zijn energie zou niet helpen, want energie had ze genoeg.. Die steen had iets anders met haar gedaan. Was ze vergiftigd?

Ruim een kilometer verderop voelde Astor iets branden in het binnenste van zijn lichaam, het was de eerste verandering die hij voelde sinds drie dagen gevangenschap. Hij grauwde kort en keek naar het vreemde blauwe licht in de verte, die nogal verminderd was.. Hitte groeide in zijn buik. Het was dan niet zoveel als normaal, maar Astor merkte dat zijn krachten tevoorschijn begonnen te komen.. Wijs als hij was, begon hij echter niet meteen zichzelf te bevrijden. Hij wist dat er hulp aan kwam.

De vrouw voelde zich vreemd want energie kwam zij zeker niet tekort. Blokkeerde het haar element? Kon zij nu haar krachten niet meer gebruiken? Ze keek naar de plassen met bloed en reikte haar hand uit. Niets... Ze kon het niet sturen. Wat betekende dit? Een lichte paniek kwam bij haar op want stel je voor dat dit permanent bleef? Een effect wat nooit meer wegging? Haar nekharen stonden overeind toen zij de dertieners hoorde spreken. Ze waren sneller gekomen dan Kirsten had gedacht. Zij had nog stiekem gehoopt dat ze tijd hadden om uit de tent te vluchten. Haar groene ogen ontmoette kort die van Kian want hij schrok ook op van het horen van stemmen. Ze waren ontdekt. Hoe konden ze nu vluchten of de draken redden? Hoe schakelde ze de rest van de steen uit? Allemaal dingen over na te denken waar de beide personen nu geen tijd voor hadden. Ze moesten eerst veilig wegkomen. Haar ogen werden groot toen Kian de tent in vuur en vlam zette. Wilde hij hun vermoorden? De tent vloog als snel in de fik, grote vlammen die haar angst weten op te wekken. De vrouw hurkte neer, volgde Kian en verborg haar gezicht tegen zijn borst. Haar hele lichaam rilde door de confrontatie met vuur wat zij nog steeds niet wist te overwinnen. "Kian..." Haar stem sloeg over in angst door de vlammen die om hun heen danste desondanks zijn koepel. Ze wist dat de vlammen haar niet konden raken echter wist zij haar angst niet te kunnen onderdrukken. "We moeten hier weg..." Het zweet begon bij haar uit te breken want ze vocht nog liever tegen de dertieners in deze toestand dan hier te blijven.

In de tussentijd was haar duistere draak naar de vlammen aan het kijken, naar de paarsachtige gloed die leek te minderen. Wat was er aan de hand? Zelfs de dertieners die om hun kooien waakte waren allemaal weggerend. Er was iets gaande. Hij voelde hoe zijn duistere energie langzaam terug kwam wat betekende dat de steen was beschadigd. Alleen ging hij zijn energie niet verspillen met zichzelf bevrijden uit de kooi wat nu nog geen nut had.

Hij drukte haar tengere lichaam tegen zich aan, zijn gedachten gingen razendsnel. Toch raakte hij niet in paniek, want dat was wel het laatste wat hen goed zou doen. De angst van Kirsten verstikte haar bijna, haar stem sloeg over toen ze dwingend zijn naam zei. 'Ja, ik weet het, moet alleen nog bedenken hoe.' Siste Kian terug. Hij wist dat het nu bij hem was komen liggen. Hij moest zorgen dat hij op een grotere afstand kwam.. Met zijn pijlen zou hij zovelen wel uit kunnen schakelen. Maar hoe kwam hij dit vuur uit.. Hij streelde geruststellend over de rug van het meisje, dat trillend tegen hem aan gedrukt zat. Langzaam boog hij zich naar achter en pakte een pijl van zijn rug, met zijn andere hand pakte hij zijn boog. Het hout was heet geworden, ondanks de koepel die Kian over hen heen had gevormd. Hij legde de wapens naast zijn voeten neer en laadde de mechanieken in zijn polsen. Daarna sloot hij zijn ogen. Voor een minuut bleef hij geconcentreerd zitten, van binnen uit kon je niet zien wat er gebeurde, maar van buiten klonk er gegil. Een enkel zwaard had zich tegen zijn meester gekeerd en zo werd de dertiener bevochten met zijn eigen wapen. Kian kon van binnen uit niet zien wat hij deed, dus hij deed het zwaard maar wat in het rond zwaaien, maar zijn opzet werkte. De andere dertieners begonnen ook te schreeuwen, dachten dat er een persoon rondliep die ze niet zien konden, en renden allemaal naar die ene wachter toe. Van binnen uit spitste de man zijn oren en opende zijn ogen. Dit had hem meer energie gekost dan hij gewild had, maar alle wachters waren naar dezelfde kant gerend en zo een kant van de brandende tent vrij gelaten. 'Nu.' Fluisterde de man het meisje toe, zijn ogen flikkerden hevig door het vuur. Hij kwam overeind, raapte zijn wapens bijeen, maakte een kleine opening in de vuurzuil en verdween naar buiten, het meisje met zich meetrekkend. Toen zette hij het op een lopen, richting de drakenkooien. Daarvandaan zou hij winnen, daar was hij het sterkst. Als hij maar bovenop een van de kooien kon komen..

Astor brulde. Het vuur.. Het was een teken. Het wezen geloofde werkelijk dat Kian in aantocht was om hem te redden. En het zou de man lukken ook, want als Kian iets werkelijk wilde, dan kon hij dat. Zijn vertrouwen verzette bergen en hij had vooral een groot vertrouwen in zichzelf.. De draak had gelijk. Vanaf een grote afstand kon hij twee rennende figuren onderscheiden. Vage wolkjes vuur kwamen uit zijn muil en hij zette zijn kaken over het ijzer van de kooien. Langzaam veranderde de pilaar van hard ijzer, in het makkelijk buigbare goud..

Kirsten werd gek van zichzelf in deze toestand want het enige wat zij kon doen was hulpeloos toekijken. Beter gezegd: hulpeloos als een bang haasje tegen Kian aan schuilen ook al zouden de vlammen haar nooit kunnen bereiken. Daar zorgde Kian persoonlijk voor. Ze moest sterk zijn want Kian voor alles laten opdraaien ging niet. Zijn hand die over haar rug streelde gaf haar een beetje geruststelling zodat zij langzaam herstelde. Althans haar paniek werd minder en de vrouw kon weer helder nadenken. Haar angst voor vuur kwam later wel want haar grootste probleem was nu: Kon zij nog wel watersturen na het aftappen van zwarte magie? De energie van de steen blokkeerde haar element. Misschien als het vernietigd werd zou ze weer kunnen sturen? Wie weet. Wat Kian allemaal deed wist de vrouw niet echter leek het wel te werken. De andere dertieners begonnen ook te schreeuwen, dachten dat er een persoon rondliep die ze niet zien konden, en renden allemaal naar die ene wachter toe. Nu konden ze weg want de dertieners waren afgeleid, te druk met iets anders bezig wat Kirsten niet wist. De vrouw rende hem met snelle passen achterna, iedere stap leek haar pijn te doen. Haar ademhaling ging zwaarder als gedacht en ook al had ze zoveel energie in haar bezit leek het net alsof uren achter elkaar had gerend zonder te stoppen. De kooien kwamen steeds dichterbij en daar in een van de kooien zag zij Rage.

De duistere draak rook een bekende geur, niet de geur van smeltend stof, rook of vlammen. Nee de geur van zijn temmer Kirsten. Zij was gekomen om hem te redden? Hij creëerde een blauwe vlam in zijn bek, wachtte op het moment en schoot zodat er een groot gat in de kooi ontstond. Met zijn start verboog hij de tralies omdat ze nog warm waren van zijn hete vlam. Nu kwam hij uit de kooi gestapt en zag tot zijn verbazing dat ook de jongen hier was die Kirsten niet meer wilde zien. Het lot had ze dus weer bij elkaar gebracht echter hadden ze vast niet de tijd om dit alles uit te praten. Iedereen had iets belangrijks aan hun hoofd. De duistere draak zag de dertieners hun richting uit komen rennen en blokkeerde voor hun de weg zodat de mensen genoeg tijd hadden om op de kooien te klimmen.

Terwijl hij voortsnelde moest Kian onwillekeurig even grinniken. Hoe wilden de dertieners hen ooit kunnen verslaan als ze zo ongeorganiseerd te werk gingen? Met twee mensen hadden ze alle wachters weg kunnen leiden van de plek waar ze juist hadden moeten blijven, bij de draken. Hij hoorde het vertrouwde gebrul van Astor, maar bleef rennen, in de richting van een andere draak die zichzelf als enige andere aan het bevrijden was. De rest van de draken bleven in de war in hun kooi zitten, niet aangespoord door de aanwezigheid van hun mensen. Astor beet ondertussen het goud van zijn kooi door en bevrijdde zichzelf, triomfantelijk grauwde hij naar de andere draken, spoorde hen aan zijn voorbeeld te volgen -wat ze niet deden- en zette zich af tegen de grond. Hij suisde door de lucht, richting Kian, die ondertussen al bijna bij de kooi van Rage was aangekomen. Rage dook over hun hoofden heen naar de wachters, die door hadden dat ze misleid waren en snel achter de twee vluchtenden waren aangerend. De rollen draaiden echter al snel om. Kian vormde met zijn krachten een vage trap in het ijzer en klom zo soepel als een kat en snel als een rat omhoog, totdat hij op de verticale stangen boven op de kooi zat. Hij grijnsde. Hij zou de dertieners eens laten voelen hoe het was om Kian in de weg te zitten. Hij pakte zijn boog en legde de eerste pijl op de pees, niet lang daarna suisde de eerste pijl met de gouden tinten al door het donker, om meteen doel te treffen. Een luide kreet toonde aan dat het eerste slachtoffer was gevallen, dood of niet, deze zou niet meer kunnen vechten. De oorzaak hiervan lachte grimmig en legde een nieuwe pijl op de boog. Kirsten zou nu even kunnen rusten, wat ze deed maakte Kian nu niet heel veel uit. Eerst moesten ze de wachters zo veel mogelijk uitschakelen, totdat ze vertrekken konden. Astor kwam steeds dichterbij en volgde Rage's voorbeeld door ook naar de wachters te duiken en ze te bestrijden met vuur, verwarring en angst zaaiend.

Yey nu mag ik officieel bloedsturen,
wel heel zwakjes maarja... -__-
--
De duistere draak sloeg met zijn staart de dertieners naar achteren die met hun element te werk gingen. Een schoot allemaal aardblokken, de ander een zee van vuur, van andere richting kwamen er waterbollen. Ze waren druk heen en weer. Rage zijn krachten waren nog niet wat ze hoorde te zijn dus meeste van de tijd ving hij gewoon de klappen op zodat de mensen niet geraakt zouden worden. Hij moest Kirsten beschermen koste wat het kost. Hij gebruikte voornamelijk zijn staart en de duistere schaduwen om de aanvallen te blokkeren. De jongen was in de tussen tijd al op de kooi geklommen en schoot zijn eerste pijl op iemand af die dood neerviel. Een gegrom van tevredenheid verliet de draak zijn lippen voordat hij zich naar Kirsten omkeerde. De vrouw lag tegen de kooi aan, greep haar kruisboog en schoot een aantal pijlen af. Een van hun werd in de been geraakt en de ander in zijn arm. Ze wenkte dat Rage naar haar moest toekomen en de draak gehoorzaamde gelijk. "Rage... Je moet de steen laten smelten met al de vuurkracht die je nog in je hebt. Astor komt er vast aan, die kan ons helpen met het gevecht, hij zal Kian beschermen. Ga!" De draak steeg op, ontweek nog een aantal aanvallen en vloog naar de tent waar niets meer van over was. De steen had de vuurzee overleefd want hij gloeide nog steeds op de grond. Rage verzamelde al zijn innerlijke vuur en schoot een straal van zwart vuur recht op de steen. De steen begon langzaam te smelten, zijn kracht begon terug te komen maar het was niet genoeg. Hij bleef spuwen maar uiteindelijk putte de draak zich verder uit dan de energie wat terug kwam. Dit moest betekenen dat de draken nu meer krachten hadden maar nog niet alles konden gebruiken. De duistere draak wilde nog een vlam schieten maar er kwam alleen nog rook uit zijn bek. Alle draken! Bevrijd jullie zelf en help mij mee deze steen te vernietigen!