Het rijk van de Vissen-Het Noordlicht

Hahah oh yeah.

Bij de aankomst van Astor werden de wachters verblind door het geflikker van zijn schubben, ze sidderden bij het zien van de gouden draak, die over hen heen scheerde. Niemand wilde eindigen als een gouden beeld.. Het leek onmogelijk zich tegen de warme adem van de draak te verdedigen. Ze zwaaiden met hun zwaarden naar de zachte buik, maar Astor bleef buiten het bereik van het ijzer. Vuur daalde op de mensen neer, in ruil daarvoor vlogen er brokken aarde tegen zijn harnas, maar het mocht niet deren. Alleen op zijn buik verschenen beurse plekken, maar de draak zette door, zorgde ervoor dat de wachters onmogelijk de twee mensen konden bereiken, die onrust stookten door pijlen te blijven schieten. De ene na de andere verliet zingend de boog van Kian, die bij elke pijl zelfverzekerder begon te kijken. Dit zouden de wachters nooit kunnen overleven.. Na de oproep van Rage en het eerdere aanmoedigende gebrul van Astor, begonnen nu ook de andere draken zichzelf te bevrijden. Ze beukten tegen het ijzer van de kooien, besproeiden het met vuur en andere krachten, totdat ze een voor een daadwerkelijk de kooi verlaten konden. Uitgelaten, als koeien die na een lange winter voor het eerst weer naar buiten mogen, sprongen ze naar buiten en sloegen ze hun vleugels uit. Angstaanjagend gebrul uit vele muilen vulde de lucht. De enorme lichamen stegen op, om zich bij Rage te voegen en de steen te bedekken met bijtende vlammen. Intussen zong de boog van Kian verder. Een lied van dood en verderf. Als de steen vernietigd was, zouden te toch moeten gaan.. De wachters kwamen steeds dichterbij, er was iets dat hen dwong verder te vechten, het leek alsof ze niet vluchten mochten, van iets of iemand dat hoger geplaatst was dan zij.

Na de oproep van Rage en het eerdere aanmoedigende gebrul van Astor, begonnen nu ook de andere draken zichzelf te bevrijden. Ze beukten tegen het ijzer van de kooien, besproeiden het met vuur en andere krachten, totdat ze een voor een daadwerkelijk de kooi verlaten konden. Uitgelaten, als koeien die na een lange winter voor het eerst weer naar buiten mogen, sprongen ze naar buiten en sloegen ze hun vleugels uit. Angstaanjagend gebrul uit vele muilen vulde de lucht. De enorme lichamen stegen op, om zich bij Rage te voegen en de steen te bedekken met bijtende vlammen.

De duistere draak keek triomfantelijk op wanneer hij zag hoe de draken samenwerkte om de steen te vernietigen. De steen brak, werd vernietigd en al hun krachten vloeide terug. Kirsten voelde hoe de slechte energie haar lichaam verliet en haar bleke huid begon weer kleur te krijgen. Ze voelde zich weer krachtig en stond gauw op om een golf van water te maken met het bloed wat was vergiet. (geen bloedsturen, ze stuurt gewoon het bloed want bloed is deels water.) De golf van water werd roder, had de kleur rood van het bloed. De dertieners werden overspoeld maar gaven niet op alsof ze door moesten gaan totdat ze er bij neervielen. De pijlen die Kian afschoot zorgde voor vele slachtoffers maar ze wisten niet van ophouden. De vrouw bewoog zich soepel langs hun aanvallen om een voor een hun nek te breken. Kirsten leek weer te zijn herboren want nu zat zij echt in haar element. Haar ogen schitterde en voelde een aantal klappen echter door de adrenaline leek zij de pijn niet te voelen. Het was tijd om te gaan want hoe langer ze hier bleven hoe meer iedereen zich begon uit te putten. "Rage!" De duistere draak kwam richting haar gevlogen, dook omlaag zodat de vrouw op zijn rug kon klimmen. Ook de andere draken vlogen nu weg omdat ze gedaan hadden wat ze konden. Dit was niet hun gevecht. De draken wilde terugkeren naar hun temmers, weer herenigd worden met diegene waar ze sinds het uitbreken van hun ei mee samen waren. "Kian! Het is beter als je gaat. Ze zullen niet stoppen." schreeuwde de vrouw voordat ze wees naar de dertieners die nog in aantocht kwamen. Waren ze gealarmeerd want zoveel waren het er eerst niet.

Bij het horen van haar stem en het zien van haar vertrek, sprong Kian van de enorme kooi af, rolde soepel om en kwam weer overeind. Hij hing de boog weer op zijn rug en trok zijn scherpe kromzwaard. Het heft glansde, de scherpe snijkant van het zwaard glinsterde en de man begon op de enorme groep mensen af te remmen, zijn zwaard gleed langs de zij van een van de voorste aanvallers, een lange wond achterlatend, die heftig bloedde. Hij gaf de man niet de tijd om terug te slaan, maar rende verder. Richting de plek waar Astor vloog, zodat deze hem makkelijk kon oppikken. Met snelle, soepele bewegingen bewoog hij zich tussen de dertieners door. De anderen hadden gewoonweg niet de tijd en snelheid om hem aan te vallen. Dat was zijn tactiek. Het was alsof hij danste, het vechten ging hem zo gemakkelijk af. Hij zorgde ervoor dat hij niet geraakt werd, zelfs als dat betekende dat hij anderen niet dodelijk raakte. Hij liet een veld van gewonden achter, die al strompelend achter hem aan bleven bewegen. Hij lachte. Een lach waarbij zijn karakter duidelijk werd. De triomf van zijn vorige gevechten was te horen, zijn zelfverzekerdheid, trots en zijn kracht. Astor dook over de hoofden van de dertieners heen en pikte Kian met zijn klauwen op. De man stak zijn hand op naar diegenen die hij beneden achterliet, knipoogde schalks en begon langs de poten van de draak omhoog te klimmen, uiteindelijk kwam hij op de rug van Astor terecht. Zo vlogen ze achter het andere tweetal aan. Kian veegde zijn zwaard af aan een stuk stof die aan de zadeltassen hing en mompelde toch geïrriteerd: 'Nu moet ik mijn pijlen voorraad weer bijna volledig vernieuwen.' Hij gromde zachtjes. Toen pas kwam Kirsten weer in zijn hoofd, hij spoorde Astor aan sneller te vliegen, totdat ze op dezelfde hoogte waren als Rage. Tot de opluchting van hen beiden zag Kirsten er prima uit.

De vrouw keek naar de chaos die hun achterlieten die de dertieners zelf op hun hadden geroepen. Dan hadden ze niet de draken van anderen moeten snellen, niet de draak van haar of de draak van Kian. Dan wist je gewoon dat je in de problemen kwam want deze twee waren gehecht aan hun draken, zouden niet zonder kunnen. Ze streek met haar vingers over de schubben van haar duistere draak. "Ik heb je gemist..." De duistere draak gromde zachtjes bij haar woorden. 'Ik wist wel dat je mij kwam halen' Kirsten beet zachtjes op haar onderlip en ze kon de tranen niet meer bedwingen. De snikte zachtjes en verborg haar gezicht in Rage's blauwe manen. 'Wat is er?' vroeg de draak bezorgd toen hij Kirsten hoorde snikken. "Het was een zware week..." De draak snoof zachtjes waarbij er rook wolkjes uit zijn neusgaten kwamen. 'Kirsten je hoeft jezelf niet sterk te houden bij mij, wees gewoon jezelf.' De vrouw veegde haar tranen weg en glimlachte. "Weet ik toch." Wanneer de gouden draak nu op dezelfde hoogte was als dat van Rage keek de vrouw met haar groene ogen op. Ze keek naar Astor met een tevreden glimlach. "Goed om te zien dat je in orde bent." Daarna keek de vrouw naar Kian met een schitterende glimlach die zij nooit aan iemand anders had laten zien. "Ik denk dat het tijd wordt voor een borrel"

Astor liet een zachte grom over zijn tong rollen. Ze zouden echt wel wat beter hun best doen als ze hem klein wilden krijgen, bedacht hij tevreden. Toch voelde het goed om de vleugels weer te kunnen spreiden, in het te kleine kooitje was het toch onmogelijk geweest. De wind suisde langs zijn flanken, deed hem goed. Kian knipoogde naar het meisje. 'Lijkt me een goed idee.' Eigenlijk was hij alles van hun vorige ontmoeting alweer vergeten, hij werd dan misschien snel boos, zijn woede was net zo snel weer gekalmeerd. Door zijn grilligheid veranderden zijn gevoelens snel. Het enige wat bleef was de hunkering naar de vrijheid dat hij kon veranderen, van gedachten kon veranderen. Er kwam stoom uit de neusgaten van Astor en hij zei tegen de draak naast hem: 'Het is maar goed dat ze ons kwamen halen.' Kian grinnikte even, hij was verbaasd dat Astor dit toegaf.

https://kyon-rpg.actieforum.com/t204-herberg-het-waterrad-het-rijk-van-de-waterman
zullen we hier verder gaan?
zou jij kunnen beginnen?

ik ga nu namelijk,
tot vanavond!