Plantage - het rijk van de maagd

Je hebt een kleine plantage, hier vind je medicijnen maar ook paprika's en tomaten en eigenlijk gewoon alles wat je kan bedenken. Iets wat heel raar is omdat het een opzich kleine plantage is, ongeveer één voetbalveld. Het is eigenlijk alleen maar voor helers maar voor reizerigers maken ze ook uitzonderingen. Je mag plukken wat je wilt en de mensen daar doen aan ruilhandel, aan geld hebben ze niets. Ze komen hun namelijk niet af.

Regels: vrij
Mensen: vrij

Nolin lag tussen de medicijnen, ze lag op haar buik en haar vingers probeerde een blaadje te pakken, ze moest alleen heel erg uitkijken dat ze de andere planten niet aanraakte want die waren gecombineerd met giftige planten. Dat gif kan soms heel handig zijn omdat ze verdovend werken maar nu was dat niet iets dat ze wilde. Haar schort was helemaal bruin van de aarde en ook haar knieën lieten duidelijk zien dat ze niet bang was om vies te worden.

Lewis had hier niet echt iets te zoeken, hij bezat de kracht van het helen niet. Alleen had hij gehoord dat hier verdovende middelen waren te vinden. In een gevecht konden die handig van pas komen soms. Hij had uit het dertiende al giftige stoffen mee genomen om zijn wapens gevaarlijker te maken. Natuurlijk hoefde de wapens niet dodelijk te zijn, maar verdovend zodat de persoon niets meer kon doen was zeker niet overbodig wat hem betreft.
Dus hier liep hij dan, op zoek naar het verdovende gif van bepaalde planten. Hij had van de beheerder informatie gekregen welke planten hij moest hebben.

Ze zag in haar ooghoek een jongen aan komen lopen, ze kreeg een rode blos op haar wangen, dit zou er zeker weten raar uit hebben gezien. Ze had eindelijk het blaadje te pakken gekregen en wilde zo snel mogelijk van de grond af, dit ging tenkoste van haar daarnet nog zo voorzichte werk, ze raakte één van de giftige planten aan en ze voelde opeens haar arm niet meer, ze slaakte een kort gilletje en ging in kleermakerszit zitten, haar blik lag op haar arm die niet meer wilde meewerken, ze had handschoenen aan moeten doen, van die hele lange tot je oksels, dan was dit niet gebeurd. Ze stopte met haar andere hand het blaadje in haar tas maar bleef nog wel even zitten, het deed geen pijn maar ze voelde gewoon helemaal niks meer in haar arm, hij reageerde niet op haar gedachte, het maakte haar bang, ze kreeg een deja vu moment en ze wilde weer gillen maar er kwam niets uit haar mond. Ze voelde hoe haar wangen nat begonnen te worden, tranen.

Lewis was vandaag zijn donkere zelf. Hij zag het meisje dat redelijk in paniek op de grond zat. Hij voelde geen medelijden voor haar. Toch had hij haar nodig. Hij zocht een klein beetje naar haar gedachten, al snel merkte hij dat ze haar arm niet kon bewegen. Hij dacht dat hij de plek had gevonden die hij moest hebben. 'Wat is er gebeurd?' vroeg Lewis toen hij bij het meisje neer hurkte, hij moest weten welke plant ze had geraakt en welke hij dus moest hebben.

Nolin keek op en veegde snel maar haar beweegbare hand de tranen weg," Ik raakte dat verdomde plantje aan en nu kan ik mijn arm niet meer bewegen." Ze wilde met haar gevoelloze arm naar de plant wijzen tot ze doorkreeg dat die dus gevoelloos was en niet meewerkte, ze wees met haar andere arm naar het plantje en sloeg een klein onzichtbaar kruisje." Rot plant, ik had nog wel zoveel moeite gedaan dat ding niet aan te raken." De tranen stonden weer hoog maar ze vocht ertegen, ze wilde niet weer huilen.

Lewis kon zien dat ze moeite deed om niet te huilen. Nu hij wist wat hij wilde weten liet hij haar verder voor wat het was. Hij stond op, trok een handschoen aan en pakte stukjes van de plant en stopte het in een speciaal zakje. Hij had waarvoor hij was gekomen. 'De gevoelloosheid zal zo wel weg gaan,' zei hij tegen haar. Hij draaide zich alweer om om weg te lopen. Hij had geen zin om medelijden voor haar te krijgen, ze moest haar eigen zaakjes maar regelen. Lewis was zijn zakelijke en harde zelf weer. Ondanks dat hij de vorige avond heel anders was geweest dan de afgelopen paar jaar. Bonnie had dat in hem los gemaakt maar vandaag zag hij dat alleen maar als een zwakte.

Nolin was niet iemand die snel geïrriteerd was maar de jongen zijn afstandelijkheid en vooral het totaal geen interesse hebben was iets wat bij haar niet goed voel." Weetje mensen kunnen ook gewoon bezorgd zijn, jij blijkbaar niet dus wat ben je?" Haar stem was zacht, maar je hoorde duidelijk een soort zelfverzekerde toon in haar stem. Ze stond op en pakte het zakje van de jongen af waar hij stukken van de giftige plant in had gedaan." Waarvoor heb je dit nodig, je ziet er niet echt uit als een dokter."

Lewis draaide zich om. Hij was geirriteerd, het meisje stond hem in de weg en het zou niet de eerste keer zijn dat hij door zijn woede te ver ging wat betreft zijn aanvallen. Hij trok het zakje weer uit haar hand. 'Ik ben geen dokter, ik heb het nodig voor iets wat jou niets aan gaat,' zei hij tegen haar. Hij had het zakje nu goed weggestopt zodat ze er niet meer bij kon. Zijn handen gloeide rood op, een soort van uitlaat klep voor zijn woede. 'Als je me nog een keer dwars zit zal dat je bezuren,' zei hij vervolgens op sissende toon tegen haar.

Nolin was geschrokken van zijn felheid maar ze wist haast zeker dat zijn redenen om die plant te hebben geen goede redenen waren," Ik ben mede-eigenaar van deze plantage dus heb jij even een pech, ik wil toch daadwerkelijk je redenen weten anders mag je het niet meenemen." Het was een beetje bluf, ze was geen mede-eigenaar maar had toch aardig wat goudstukken in deze plantage gestopt, ook was ze van kleins af aan hier gekomen en had plantjes geplant en bijgehouden. Haar redenen waren puur medisch geweest maar deze jongen was veel te opvliegend om ook daadwerkelijk een medische reden te hebben." Dus begin maar te vertellen, start met je naam, ik ben Nolin." Het was duidelijk dat ze deze jongen maar geen hand ging geven. Haar stem was harder geworden maar haar uiterlijk verraadde dat ze geen vechter was, ze was eigenlijk ook niet van plan te vechten, toch deed ze voor de zekerheid haar handschoenen aan, ze had op deze plantage genoeg materiaal dat ze tegen deze jongen kon gebruiken, hij leek namelijk ook geen plantenkenner, wat in haar voordeel werkte. Haar arm begon weer gevoel te krijgen, niet veel maar goed ze had in haar linkerhand toch haast geen gevoel.

Lewis boog zich iets naar haar toe. 'Sorry maar ik heb al toestemming van de eigenaar,' zei hij tegen haar. 'Dat maakt dus dat ik je niets verschuldigd ben,' zei hij vervolgens. Daarbij had hij in haar gedachten gehoord dat ze hier helemaal geen eigenaar van was, maar wel dat ze veel verstand had van planten. 'Veel succes nog met je arm, ik ben weg.' Dat waren zijn laatste woorden en hij draaide zich van haar weg en begon met een stevige pas weg te lopen. Hij had geen zin in het gezeur van iemand die moeite had met zijn beweegredenen.

Nolin keek even onthutst en pakte toen één van de planten waarvan ze wist dat hij voor infecties zorgde, zij kon hem dan ook weer oplappen maar ze hield er niet van als mensen zo opstandig waren. Snel liep ze met een mix tussen een ren en een huppel naar hem toe en wreef met een blad van die plant over zijn arm heen, het zou gelijk moeten gaan prikken. Gelijk deed ze een paar stappen achteruit, ze wist niet wat voor een jongen het was." Ik verwacht niet dat je zo'n grote bek had tegen de eigenaar en dan vind die alles best. Maar ik vertrouw jou niet en geef me drie goede redenen waarom je het mee mag nemen anders ga ik gillen en komt de eigenaar en mag je hem zelf uitleggen waar je het voor nodig hebt, wie denk je dat hij eerder gaat geloven, jou een onbekende of mij wie hij als een soort dochter ziet." Normaal was ze nooit zo, ze liet normaal alles over zich heen komen maar ze mocht deze jongen gewoon niet en nu had ze eindelijk iemand om even al haar woede en frustratie op af te reageren.

Lewis voelde hoe het spul op zijn arm begon te prikken. 'Bitch!' schreeuwde hij naar haar. Hij knapte nu volledig uit zijn vel. Zijn arm klopte en brandde maar hij negeerde de pijn, net zoals hij de pijn van het verlies negeerde. Hij greep haar vast bij haar arm en liet zijn handen gloeien. Zijn andere hand liet hij een vlam ontstaan die naast haar gezicht danste, ze moest de hitte kunnen voelen. Als ze nog vervelender werd zou hij niet terugdeinzen om haar daadwerkelijk te verwonden. '1 ik verbrand je als je me nog dwarsboomt, 2 ik heb het nodig en 3 ik denk dat je mooie gezichtje je meer waard is dan wat ik met deze plant wil doen,' zei hij tegen haar. Zijn blik was duister en dreigend.

Nolin had niet echt iets verwacht, ze was ook duidelijk niet voorbereid, de warmte bij haar arm voelde niet bepaald prettig maar het deed ook geen pijn en ze was eerder bang dat haar haren in de fik vlogen dan dat haar gezicht geraakt zou worden, ze herstelde toch snel. Zonder het zelf door te hebben gehad had ze een stuk aarde naar de jongen geworpen met haar kracht, het kwam tegen de jongen zijn rug aan. Ze trok zich los en deed half struikelend nog een paar stappen achteruit," Weetje die plant van net op je arm kan infecties meebrengen, je zal één van de planten op deze plantage nodig hebben wil je het laten stoppen, jammer dat ik je daarbij niet ga helpen."

'Godver,' schreeuwde hij toen de blok met aarde tegen zijn rug aankwam. Hij had het ding niet zien aankomen. Hij was woedend op het meisje en stuurde in zijn woedde zes vuurballen op haar af. Zijn arm begon nu hinderlijk te prikken en pijn te doen. Hij zag dat het ding al begon op te zwellen. Ontstekingen konden zonder de juiste behandeling dodelijk zijn. Hij besefte zich dat hij haar nodig had. Hij liet een vuurmuur ontstaan zodat het meisje niet weg ging. 'Het is simpel, jij verteld me wat ik moet hebben en ik laat je verder met rust,' zei hij tegen haar. Zijn bedreigingen hadden nog niet echt heel veel uitgehaald maar hij hoopte dat hij het meisje ver genoeg kon krijgen om hem te geven wat hij wilde.

Nolin begon door te krijgen dat deze jongen ook daadwerkelijk echt gevaarlijk was. Toen ze de vuurballen op zich af zag komen was het eerste wat ze deed een muur van aarde voor zich te laten verschijnen, alleen haar kracht was nog niet helemaal volledig onder controle te houden dus zo snel de muur kwam was hij ook weer weggebrokkeld, dit zorgde ervoor dat ze nog twee vuurballen moest ontwijken. Dat ging maar net goed en een stukje van haar haren was verbrand, gelukkig zag je het niet al te duidelijk. Toen er opeens een vuurmuur was ontstaan, zette ze toch wel degelijk grote ogen op," Je hebt me nodig, je doet me niks. En kom op het enige dat ik je vroeg was waarom je de bladeren nodig had. Hoewel het er erg verkeerd uitkwam bedoelde ik ermee, dat die plant in verkeerde handen ook dodelijk kan werken, ondanks dat ik je een kwal vind zie je er niet uit alsof je een dood op je geweten wil hebben terwijl je eigenlijk gewoon iets wilde verdoven." Ze wist niet zeker of de jongen haar zou laten gaan of dat hij uberhaupt wel naar haar woorden zou luisteren.

Lewis hield de vuurmuur in stand, hij had inmiddels genoeg getraind met zijn kracht om dit deel goed te kunnen volhouden. Daarbij kwam dat hij geen aanvallen van het meisje hoefde af te weren. Hij zette een aantal stappen naar haar toe. 'Je schat mensen echt een beetje verkeerd in darling,' zei hij tegen haar. Zijn stem was zoetsappig maar klonk tegelijkertijd dreigend. 'Dus, je houd op met die nodeloze uitleg en beweegredenen van jezelf en verteld mij gewoon wat ik wil weten,' zei hij tegen haar. Hij voelde en zag aan haar dat ze hem geen prettig persoon vond. Logisch, wie zou hem nou een prettig persoon vinden om mee om te gaan. Bonnie. Zij was een uitzondering, en dat was ook maar een avond geweest.

Nolin zuchtte zachtjes en draaide met haar ogen," Best het is niet alsof ik veel keus heb. Maar eerst wil ik je naam, dan mag je van mij zo veel mogelijk meenemen als je wil, ik laat je zelfs met rust." Het begon aardig warm te worden, het niet echt lekkere warm, eerder het verstikkende hitte warm. Ze legde haar hand op haar hoofd om even nog wat verkoeling te hebben maar ook haar hand was aardig warm, ze zag dat ze zelfs een beetje verbrand was. Gelijk groeide de verbranding weg, ze keek er even naar, soms was zichzelf kunnen genezen wel erg fijn.

'Matt,' zei hij tegen haar. Hij gebruikte zijn tweede naam, het meisje zou die veel minder makkelijk na kunnen gaan omdat hij zich eigenlijk altijd en overal voorstelde als Lew. 'Vertel,' zei hij toen tegen haar. Hij had een stapje achteruit gedaan zodat ze iets verder van het vuur af kon gaan staan. Maar nog wel genoeg zodat ze de druk zou voelen.

Nolin was te vreden met zijn antwoord en wees naar een plant die voor zijn voeten lag." Of het was die..." Ze wees naar een plant die achter haar stond. Ze waren alle twee fout, de plant die hij nodig had, had zij net lopen plukken." Hier." Ze gooide een klein zakje naar hem toe, daarin had ze het goeie blad in zitten." Nou heb een fijn leven verder. Ik zal voor je bidden, dat heb je hard nodig met zo'n verrot karakter."

Lewis draaide met zijn ogen. 'Ik spreek jou nog wel een keer als het leven je ingehaald heeft,' zei hij tegen haar. 'Die god van je zal je ooit in de steek laten,' zei hij vervolgens. God had hem immers in de steek gelaten, zijn ouders, zijn broertjes en zusjes had hij allen laten stikken. Het geloof was hij verloren. Hij had het zakje opgevangen en liet het vuur verdwijnen. Zelf draaide hij zich om en begon weg te lopen van het meisje. De bladeren wreef hij over zijn arm heen en hij merkte al dat zijn arm ontspande en de ontsteking afnam.

Nolin bedacht zich dat haar God haar allang in de steek had gelaten, ze gebruikte het woord bidden meer als een gewoonte. Zelf bidde ze nog wel maar ze verwachtte niet dat het ook nog maar een klein beetje effect zou hebben. Ze schopte tegen een steentje aan van woede en die schoot recht tegen een boom aan, daarna liep ze wat verder om even later toch met een blik vol onweer bladeren te gaan plukken.