De bloemenvelden - Het rijk v.d Maagd.

De bloemenvelden zijn verspreid over een groot stuk land. Het is een heuvellandschap, maar het zijn kleine heuveltjes. Er staan veel verschillende bloemen in veel kleuren. Het wordt goed onderhouden en heeft een soort magisch effect. Er staan bijna geen hoge planten of bomen. Het is een mooie plek om even uit te waaien en tot rust te komen. Je mag er gewoon tussen en overheen lopen, want er is verder geen pad gemaakt. Er wordt geacht geen afval neer te gooien, maar dat is alles. Het is een groot stuk land dus er kunnen veel mensen aanwezig zijn, toch is het meestal vrij rustig. Het kan erg romantisch zijn. In de winter zal het alleen iets minder aangenaam zijn.

Personen: Veel dus.

Eigenlijk zou je bij zo'n persoon als Eden niet verwachten dat ze van bloemen hield, maar dat was een fout die ze maakte. Met een gelukzalige glimlach rond haar lippen liep ze haar weg door het bloemenveld. Haar roze haren dansten alle kanten uit zodra ze af en toe een speels rondje draaide. Het was erg rustig en er was geen persoon te bekennen in de buurt, dus ze kon gewoon haar ding doen. Megurine lag dicht bij haar in de buurt en verpletterde een aantal bloemen, een beetje zonde, maar daar viel niet zoveel aan te doen. Eden bukte zich en begon een aantal bloemen te plukken, wat was dit heerlijk, zo vrij. Ze had nooit gedacht dat de wereld zulke mooie plekken kon hebben en nu ze in zo'n goede bui was vandaag, hielp die verandering in gedachte alleen maar mee. Het zonnetje scheen op haar neer en er was geen wolkje aan de hemel te bekennen. Het was dan niet super warm, maar het veld stond vol in bloei.

Alain was afgezet door Cedric die nu door de lucht zweefde. Hij blonk door zijn witte en gouden kleuren en Alain vond het wel prettig dat hij hem zo kon herkennen. Rustig liep hij door de bloemen heen. Glimlachend, hij was dol op de natuur en hij ging met een hand door zijn warrige haren heen. Genietend keek hij rond waarna hij op keek. Hij had een meisje zien staan. Natuurlijk wilde hij haar niet storen in haar doen en laten maar hun wegen kruisten nu en rustig liep hij daarom verder. Zijn blauwe ogen keken glimlachend rond en hij had zijn handen in zijn zakken zitten. Hij vroeg zich af of mensen hier vaker kwamen. Rustig liep hij even langs het meisje, zonder haar aan te stoten. Hij week voor haar aan de kant en glimlachte even.

Zodra Eden twee roze bloemen had geplukt, kwam ze overeind. Ze had gemerkt dat er iemand langs haar liep, hoewel ze niet heel angstig was dat mensen Megurine zagen, moest ze wel iets meer op haar hoede zijn tegenwoordig. Terwijl ze opstond kwam er een vlaag wind voorbij die ervoor zorgde dat haar haren en jas alle kanten opwaaiden. Ze stond met de bloemen in haar hand en keek even kort naar het persoon dat langs liep. Het was een jongen met blonde haren, waarschijnlijk niet heel veel ouder dan zij was. Ze kon het niet zo goed schatten. Misschien kwam het door de heerlijke dag dat ze zich zo gedroeg, door de bloemen en door de zon, maar ze glimlachte naar hem. Ze glimlachte niet zo vaak naar mensen en was eigenlijk verbaasd over zichzelf, maar ze wilde deze dag ook niet voor zichzelf verpesten.

Hij had even opgekeken naar het meisje en glimlachte toen vriendelijk terug naar haar. "Mooie bloemen." complimenteerde hij haar even vriendelijk. Zijn blonde haren vielen weer even voor zijn ogen en hij haalde ze met een simpele handbeweging weg. Hij keek naar het meisje waarna hij ook even naar de bloemen keek en daarna weer naar haar. Met vriendelijke ogen keek hij haar aan. Hij deed zijn handen even in zijn zakken en keek toen naar haar. Hij voelde zich heerlijk vandaag, hij had even geen last van zijn probleempje gehad en van allerlei dingen. Hij voelde zich gewoon weer even helemaal goed. Hij genoot daar zo van en dat mocht ook wel een keertje vond hij.

Eden dwong zichzelf niet al te vrolijk te doen. Het kon natuurlijk niet te gezellig zijn en ze was er al helemaal niet op uit om dicht bij mensen te komen. Toch dacht ze dat het niet kwaad kon om een beetje vriendelijk met deze jongen om te gaan. Er was ook geen reden om onvriendelijk tegen hem te doen. "Ja," zei ze met een klein glimlachje tegen hem. Even twijfelde ze, maar stak toen een van de bloemen naar hem uit. Nu er zo weinig mensen waren, kon ze best even de andere kant van haar laten zien. Niets bots en koppigs, dat zou nog wel komen. Megurine had ook opgekeken, maar was blij dat Eden zich zo rustig en normaal gedroeg.

Met een verbaasde glimlach keek hij haar aan toen ze een van de bloemen naar hem uitstak. Hij nam die glimlachend aan. "Dankjewel."zei hij zacht en glimlachend. Hij keek even naar de bloem en bekeek die glimlachend. "Erg bedankt." zei hij opnieuw. Hij keek daarna naar haar en grabbelde even in zijn tas. Hij haalde er wat gedroogde muntbladeren uit. "Hier.. Die zijn heerlijk voor bij het drinken." zei hij glimlachend. Hij keek haar aan en stak ze naar haar uit. Hij was in een vriendelijke bui en bovendien had hij ze zelf maar weinig nodig. Hij kon best zonder ze.

Eden keek met enkele aarzeling naar de muntbladeren die hij naar haar uitstak. Ze wist dat ze lekker waren bij de thee of iets als dat. Moest ze het vriendelijke gebaar gewoon aannemen? Toch stak ze haar hand uit en nam ze de bladeren aan. "Bedankt," zei ze met een lief glimlachje tegen hem en haalde even verlegen een hand door haar roze haren. Ze was hier niet zo goed in, dat vriendelijke gedoe, het voelde zo awkward. Gelukkig had ze een tasje bij zich, zo kon ze de muntblaadjes wegstoppen. Ze keek de jongen aan. "Ergens heen?" vroeg ze rustig aan hem.

Zijn glimlach werd onbewust iets breder toen ze de bladeren aannam, hoewel hij wel zorgde dat de aanraking niet te lang was, dan zou het zijn dag alsnog kunnen verpesten. Alain keek haar kalm even aan. "Is hier een speciale plek om heen te gaan dan?" vroeg hij haar, verbaasd aangezien hij die dan nog niet had ontdekt en ook zeker niets van Cedric had gehoord die daar maar in de lucht zweefde en hoewel Alain hem nu niet zag wist hij zeker dat Cedric hem in de gaten zou houden. Met een glimlach keek hij het meisje aan en duwde wat blonde haren voor zijn ogen weg zodat hij haar normaal kon aan blijven kijken.

Eden haalde langzaam haar schouders op en keek in de verte. Al wat ze zag was een en al bloem. Het was prachtig, maar het leek alsof er geen uitweg was. "Uiteindelijk zou je toch ergens uit moeten komen?" vroeg ze zich af. Ze sloeg haar jas wat dichter om haar heen en deed een knoopje vast, zodat het niet te koud was als de wind oplaaide. Megurine was alweer in slaap gevallen, maar altijd maar licht zodat ze Eden te hulp kon schieten als dit nodig was. Hoewel ze wist dat Eden het ook wel in haar eentje kon redden als dit echt nodig was. Eden veegde even wat haar weg en keek naar de jongen met een glimlachje. "Ik denk dat het vooral bloem is dat je hier zult vinden," zei ze tegen hem.

Met een glimlach knikte hij. "Ja.. Vast wel ergens ja." zei hij glimlachend. "Maar waar zou me eigenlijk niet zo erg uitmaken, ik vind het wel lekker om niet te weten waar ik uit kom. Loop je anders een stukje met me mee?" vroeg hij haar glimlachend. Alain keek haar vriendelijk aan en knikte. "Bloemen zijn heerlijk om er tussen te lopen. Tenminste, dat vind ik eigenlijk wel.' zei hij glimlachend. Hij keek haar glimlachend een en hield haar bloem vast en keek even naar het meisje. "Oh, ik heet trouwens Alain." zei hij even vriendelijk en hij keek haar aan.

Eden twijfelde eventjes. Misschien moest ze niet meegaan om zo haar onvriendelijke-zelf een beetje hoog te houden, maar in het zelfde geval wilde ze wel met hem meelopen. Toch glimlachte ze kort en knikte. "Ja, dat is goed," zei ze tegen hem en vertelde Megurine in haar hoofd dat ze een eindje ging lopen. Het hoefde niet meteen iets groots te zijn als je met iemand meeliep. Ze zou er wel voor zorgen dat het normaal bleef en niet te vriendelijk. "Ik ben Eden," stelde ze zichzelf aan de jongen, genaamd Alain, voor. Ze begon rustig voor hem uit te lopen. Megurine was erg blij dat Eden een stukje ging lopen en moedigde het ook erg aan. Vanuit haar plekje een eindje verderop keek ze toe.

Alain glimlachte toen ze zei dat ze mee zou gaan. Rustig begon hij daarom maar te lopen en liep met haar mee. "Aangenaam Eden." zei hij glimlachend. Hij liep rustig door en keek ondertussen soms even omhoog naar zijn draak, hij glimlachte en keek daarna weer even naar Eden. "Ben je hier wel eens vaker geweest?" vroeg hij haar maar om een gesprekje op gang te houden. Hij glimlachte even en rechtte zijn rug even, met zijn handen achter zijn rug liep hij door. Glimlachend keek hij vaak op zij naar Eden. Hij vond het wel even gezellig met iemand.

Eden had haar handen in elkaar gevouwen terwijl ze liep. Ze keek naar de mooie bloemen. Het was prachtig en het gaf haar een magisch effect. Ze schudde haar hoofd en keek de jongen aan. "Nee, maar ik vind het werkelijk prachtig," zei ze rustig tegen hem en glimlachte naar hem. "Het is een van de mooiste plekken die ik tot nu toe gezien heb," vertelde ze aan hem en keek voor haar uit. Rustig liep ze verder. Ze gaf zichzelf de mogelijkheid om voor nu van het moment en de plek te genieten. Dit zou al snel voorbij zijn, want ze zou zichzelf niet lang toestaan om zo gezellig met deze jongen om te gaan. Ze wilde niet zo close komen, dat was gevaarlijk.

Alain liep rustig met haar mee en hij keek even naar haar. "Je hebt helemaal gelijk, het is echt prachtig hier." Zei hij glimlachend. Rustig liep hij door en genoot van alles om zich heen. "het is echt geweldig hier." Zei hij rustig. Hij keek even naar haar en glimlachte toen even. Hij genoot van deze plek en zo slecht was het gezelschap ook weer niet. Hij beet even op zijn onderlip en keek naar Eden. "Wat zijn er nog meer mooie plekken dan?" Vroeg hij haar rustig en hij keek haar aan.

Eden keek naar Alain terwijl ze naast hem liep en knikte. Haar roze haren gingen alle kanten op, maar dit probeerde ze te negeren. Het had toch geen zin. "Ja, waarschijnlijk ook nog heel veel plekken die ik nog niet heb gezien," zei ze rustig tegen hem en vlocht haar vingers in elkaar. "Bijvoorbeeld het strand in het rijk van de vissen is prachtig en groot. Wel ontzettend druk en ik houd niet zoveel van drukte, maar het is een fijne plek." Ze had er wel aparte dingen gezien, zoals de draak die kon veranderen in een walvis, maar dat had niets te maken met de plek zelf.

Een gigantische schaduw gleed over het landschap. Dat was de schaduw van Tommy. De reusachtige draak verduisterde een deel van de bloemenvelden, maar dat was slechts een klein deel als je keek naar de totale oppervlakte van dat heuvellandschap. Ooit zou hij de hele bloemenvelden bedekken in schaduw. Ergens in het midden landde hij op zijn twee poten en hij vouwde zijn vleugels langs zijn zij. Hij torende nu vijftig meter omhoog en ergens op de nek zat Sebastian. Die liet zich vrolijk naar beneden glijden en Tommy zorgde er met zijn staart voor dat de jongen niet te hard neerkwam. Toch was het een afdaling van een minuut lang. Uiteindelijk stond Sebastian beneden en hij keek omhoog. Tommy boog zijn slangenlichaam en hield zijn kop tien meter boven de grond. Dat was wat gezelliger. Als hij nu zijn vleugels zou spreiden, zouden de bloemen achter hem dichtgaan omdat ze zouden denken dat het nacht was geworden.

Rustig had ze tussen de bloemen gezeten, tot het moment dat er ineens een enorme schaduw over haar heen viel, verbaasd en geschrokken keek ze dan ook op. Ze slikte en keek toen naar de jongeman die van de draak af kwam. Stilletjes keek ze even met open mond en verbazing naar ze. Dat had ze niet verwacht toen ze deze ochtend hier was gekomen om rustig haar viool te stemmen en iets nieuws te bedenken om te leren spelen. Natuurlijk vond ze het totaal niet erg dat er ook andere waren maar ze zou graag haar zonlicht weer terug hebben. Rustig gleed ze met een hand door haar haren heen en glimlachte even. De jongen zou er vast niets mee bedoelen dus dan zou ze vanzelf haar zonlicht weer terug krijgen bedacht ze zich. Haar groene haren vielen langs haar gezichtje, de strik erin hield ze een beetje bij elkaar. Glimlachend bekeek ze de jongen stilletjes.

Sebastian had het meisje nog niet gezien. Ze had groen haar tussen de vele bloemen en leek gewoon op gras. Hij ging op zijn rug liggen zodat hij goed naar Tommy kon kijken. Die was zo groot at hij zijn kop draaide om hem met één oog aan te kijken. Via hun mentale connectie voerden ze een heel gesprek, tot Sebastian het niet meer op kon brengen om stil te blijven liggen. Hij sprong op en liep een eindje weg. Tommy liet zich voorover vallen en de vijftig meter lange draak veroorzaakte daarbij zo veel wind dat de bloemen opvlogen. Hij trok zijn vleugels en poten in en gleed als een slang achter Sebastian aan, die iets verderop een klein meertje had gevonden. Hij had een lange groeve achtergelaten waar zijn lichaam had gesleept. Allemaal geknakte, platte bloemetjes lagen er. Bij het meertje dat Sebastian had gevonden krulde hij zich eromheen, drie keer want het meertje was niet zo groot. Sebastian had inmiddels zijn kleren uitgetrokken en was in het water gesprongen. Hij hield van zwemmen.

Verbaasd bekeek ze de twee. Zeker toen ze naar het meertje liepen, wel vond ze het zonde dat de draak zoveel bloemen doodde. Sipjes keek ze naar dode bloemen. Stilletjes keek ze naar de jongen, verbaasd toen hij zich uitkleedde. Onzeker beet ze op haar onderlip. "Passen jullie op met de bloemen?" Haar stem klonk vriendelijk maar wel wat bezorgd, ze vond het niet mooi als al die bloemen zo plat werden gedrukt door zijn draak. Ze beet even op haar onderlip, op de binnenkant van haar wang. Ze hoopte niet dat de jongen het niet prettig vond dat ze het zei maar het was wel zo. Later bedacht ze zich dat Airsi zich in het water bevond. Ze zag haar dan ook vanuit het niets omhoog komen, zodat ze de jongen straks geen pijn zou doen. Met een koelante blik keek ze naar de jongen en zijn draak waarna Airsi naar haar toe kwam. Met een glimlachje keek Maria naar haar en glimlachte Airsi zo goed mogelijk terug.

Sebastian schrok en ging kopje onder toen hij iemand hoorde praten. Hij greep snel naar zijn onderbroek op de kant en trok hem aan. Hij had niet geweten dat er nog iemand was. Tommy ging ook weer staan en richtte zijn volle vijftig meter de lucht in. Hij spotte de andere draak, boog zich voorover en keek hem met één oog aan. 'Hallo,' zei hij in de drakentaal. Hij was altijd nieuwsgierig en hij had nog nooit een andere draak gezien dan die van de broers en zus van Sebastian. Die keek naar het meisje en zag toen het sleepspoor van Tommy. "Oh, sorry," zei hij. "Maar een grote draak maakt nou eenmaal veel troep als hij zich over de grond sleept." Hij nam het meisje in zich op en schaamde zich dood, want ze had hem zonder kleren aan gezien. En dat was een grote ramp voor een vijftien jarig jochie. Niet dat hem onbekend was wat zijn broers met meiden (en jongens) in bed deden, maar dat waren andere zaken.

Maria moest zachtjes giechelen en kreeg kleine blosjes op haar wangen toen ze zag hoe hij zo snel zijn onderbroek aan deed. "Dat begrijp ik, alleen niet dat alles dood gemaakt worden. Dat zou zonde zijn." Zei ze liefjes. Ze stond op en keek daarna even naar zijn draak en Airsi. Met een glimlachje keek ze toen naar de jongen en glimlachte liefjes. "Schaam je niet, ik heb niets gezien wat ik niet hoor te zien.' Stelde ze hem vriendelijk gerust. Airsi keek naar de andere draak. Haar blauwe schubben schitterden doordat ze net uit het water kwam. "Gegroet.." Antwoordde ze hem terug, vriendelijk maar toch hield ze haar berijdster scherp in de gaten. Glimlachend keek Maria gewoon naar de jongen en streek haar rokje even glad. Ze vond het best grappig dat hij zich zo schaamde, dat kon ze ook best begrijpen natuurlijk.

Het stelde Sebastian min of meer gerust, maar toch hield hij zijn onderbroek aan. Je wist maar nooit wanneer ze wel iets zou zien. "Als alles dood moet, dan gaat Tommy hier jaren staan met zijn vleugels wijd," zei Sebas met een grote glimlach en als voorbeeld ging de wyvern rechtop staan en hij spreidde zijn vleugels met een spanwijdte van honderd meter. De meeste bloemen vouwden meteen dicht, want ze dachten dat het nacht werd en ze vouwden weer open toen Tommy zijn vleugels weer inklapte en zich weer voorover boog om met de draak te praten. 'Wat ben jij voor draak?' vroeg hij nieuwsgierig, terwijl hij haar weer met één bloedrood oog aankeek. Hij kon haar niet met twee ogen tegelijk aankijken, daar was ze te klein voor. Daar was alles en iedereen te klein voor.

Met een glimlachje keek ze naar hem. Tot ze zag hoe de draak zijn vleugels spreidde en haar mond werkelijk open viel. Vol verbazing keek ze er naar. "Oh wauw.. Dat is gaaf!' Zei ze tegen hem. Ze keek toen glimlachend naar de jongeman. "Hij is echt heel erg gaaf. Maar laten we dat niet doen, dat zou zonde zijn van deze prachtige plek vind je niet?" vroeg ze hem zacht. Ze liep iets dichter naar hem toe en keek naar het water. "Is het zo diep dat Airsi erin past?' mompelde ze voor zich uit. Maria keek daarna even naar de jongeman en glimlachte. "Ik ben Maria.'Zei ze met een lieve glimlach en ze keek hem aan. Airsi bekeek de andere draak. 'Een waterdraak,' antwoordde ze hem, 'en jij?' vroeg ze maar terug. Ze ette al iets minder op Maria die bij de jongen stond.

'Ik ben een Sundarkener, een wyvern,' antwoordde Tommy vol trots. 'De grootste draken- en wyvernsoort die er bestaan, op die gigantische schildpadden na dan.' Hij grijnsde zijn grote tanden bloot, de meeste waren zo lang als een huis van één verdieping hoog was. En dat zou allemaal nog zijn hele leven doorgroeien. "Ik ben Sebastian," zei Sebastian en hij keek naar het meisje. Hij liet zich op zijn rug drijven en bedacht wat er zou gebeuren als Tommy volgroeid was en hier met zijn vleugels wijd ging zitten. Dan zouden alle bloemen, bomen en levende wezens sterven. "Dat zou inderdaad zonde zijn, maar dat is nou eenmaal de aard van het beestje." Hij grinnikte omdat er dat soort woorden uit zijn mond kwamen. Dat vond hij grappig, want normaal zei hij dat soort dingen niet. Zijn taalgebruik was nooit echt hoogstaand.