De kloof - Rijk van de Leeuw

Astor blies een vuurzuil de lucht in en brulde als het ware als afscheid, om daarna de andere kant op te vliegen. Richting hun eigen rijk, om weer op krachten te kunnen komen voordat ze hier weer terug kwamen. Om af te maken waar ze voor gekomen waren.

New ~

Zwakjes kreunde ze even. Een verschrikkelijke hoofdpijn bonkte tegen haar schedel aan. De grond waarop ze lag was ijskoud. Een rilling schoot door haar lichaam toen ze dat besefte. Moeizaam kreunde ze een beetje waarna ze overeind probeerde te komen. Iets dat maar met moeite lukte. Voordat ze dat probeerde keek ze eerst rond. Ze liet haar blik rond glijden. Ze wist niet precies waar ze lag maar ze voelde pijn, een vreselijke zeurderige pijn in haar zij en op haar rug. Trillend voelde ze even en keek naar het bloed dat op haar vingers zichtbaar werd toen. Het rode bloed kwam uit haar zij en sijpelde vanaf haar rug een beetje over beide zijden. Ze slikte even en keek toen voor zich uit. Ze beet even op haar onderlip.
Dain..
Het klonk zacht in haar gedachten omdat ze hem zocht. Moeizaam kwam ze overeind, ondanks de pijn die haar bijna deed huilen. Haar rode haren plakten aan elkaar en ze keek hem even aan.. Ze beet even op haar onderlip om te voorkomen dat ze zou gaan huilen. Trillend bleef ze zitten toen ze besefte dat ze ergens in een bos gedumpt was. Ze leunde tegen de boom aan ondanks de pijn en keek om zich heen. Ze had kleine tranen in haar ogen die ze nu toch echt liet rollen. Ze kon het niet vatten. Ze begreep niet wie haar dit aangedaan had. Tot ze op het moment kwam dat ze zich goed genoeg voelde om zichzelf te bekijken. Moeizaam keek ze naar haar wond. Het was duidelijk van een mes maar hij was lelijk. En haar rug kon ze niet zien maar dat voelde anders, daar waren er veel meer. Ze had het gevoel alsof ze met een zweep geslagen was.
Zwaar hijgend zat ze nu, tegen een soort muur aan, als ze omhoog keek zag ze in de verte licht. Het leek net alsof ze in een gat zat en angst werd met de minuut groter. Toch zat ze nu overeind en keek ze bang rond. Ze beefde en voelde om zich heen. Haar kleding was gescheurd en bedekte nog maar een deel van haar lichaam. Onzeker keek ze rond. Ze had geen idee waar ze was. Maar wel voelde ze buiten al het bloed een vreselijk brandende pijl op haar hand. Bang keek ze in haar pols waar ze een brandmerk leek te zien. Bevend keek ze er naar, direct herkende ze het, het was van haar vader. Langzaam begon het bij haar te dagen dat hij haar dit aangedaan had en moeizaam slikte ze daardoor. Tranen kwamen haast in haar ogen.

Op de gigantische rug van een rode draak zat Alexis, laag vlogen ze over de vlakte heen, parrallel aan de diepe scheur in de aarde. Het was indrukwekkend om te zien, maar ook indrukwekkend om te voelen. De machtige vleugelslagen van de draak zorgde dat het stof rond de kloof opwaaide en dat Alexis haren alle kanten op wapperde. Het was een ervaring die niet te beschrijven viel, de snelheid en de adrenaline zorgde ervoor dat Alexis helemaal opleefde op de rug van de draak. Het kamp was circa 100 kilometer verderop, maar op de rug van de draak was de afstand binnen relatief korte tijd overbrugbaar.

Scarlet zat op de rug van Artemis, die nu dezelfde kleur droeg als het gesteente om haar heen. Het was een geweldige schutkleur nu ze zo de kloof volgden. Ze zat met haar rug tegen de nek van Artemis aan om zo te leunen en keek van de zijden om zich heen. Ook al stond ze liever met beide benen op de grond, het was toch heerlijk zo in de lucht. Het voelde zo vrij en de adrenaline gierde door haar vrij kleine lichaam. Het was geweldig om te zien en de afgrond was ook wel een beetje beangstigend. Ze waren op weg naar de volgende stad om hier een tijdje te verblijven na een lange tocht. Scarlet zong zachtjes, maar haar stem viel wel tegen het geluid van de wind dus het was niet duidelijk te horen. Af en toe liet Artemis een geluidje horen, maar ze vlogen in stilte verder.

Alexis maakte Carlos duidelijk om straks de landing in te zetten, de rode draak verminderde zijn snelheid en wist ditmaal een redelijk soepele landing uit te voeren vlak aan het einde van de kloof. Alexis grijnsde breed toen ze de rode draak op zijn schubben klopte. "Dat was gaaf." merkte ze op. Carlos knikte instemmend, hij hield ook wel van dit soort ritjes. Alexis klom van het dier af en gaf hem enkele rode pepers die ze uit de bepakking tevoorschijn gehaald. Ze zouden even pauzeren, dan konden ze straks terugkeren naar het kamp.

Artemis ging wat lager vliegen om haarzelf wat meer rust te geven. Ze zouden wel in een keer door vliegen, maar zo kon ze eventueel naar de grond gaan als het te zwaar werd. Scarlet draaide zich om op de rug van Artemis zodat ze naar voren kon kijken. Op een gegeven moment gaf Artemis een raar waarschuwend geluidje en ging langzamer vliegen. Ze voelde dat ze niet de enige draak in de omgeving was en waarschuwde Scarlet hiervoor. Sinds het bezoek van het lichtbolletje Q, wist Scarlet dat ze op haar hoede moest zijn en daarom keek ze goed in het rond. Angstig als ze was, kon ze ook redelijk voor haarzelf opkomen als het echt nodig was. Toch ging ze een confrontatie liever uit de weg als het echt iemand uit het dertiende rijk was. Artemis vloog langzaam met zo stil mogelijke vleugelslagen.

Ook Carlos waarschuwde zijn bereider dat ze niet de enige draak waren. Alexis keek om zich heen, maar kon zo snel niets ontdekken. "We houden het in de gate." merkte ze op, terwijl ze wat van haar spullen van de rug van Carlos haalde en een appel uit een van de tassen wist te vissen. Dat de draak die rond vloog een soort cameleon eigenschapppen had, waardoor ze hem niet kon zien, wist ze niet. Dus ze had niet het idee dat een draak zomaar tot dichtbij kon naderen.

Artemis verschool zich door haar kleur precies tegen de gesteenten te veranderen en hoopte dat ze zo niet gezien konden worden. Helaas vreesde ze dat de andere draak haar aanwezigheid waarschijnlijk ook kon voelen. Scarlet zat zo goed mogelijk in elkaar gedoken en plat op Artemis. Zij was nog het meest opvallende figuur en daarom moest ze zich gedeisd houden. Voor de zekerheid had ze haar boog vast en de pijlenkoker op haar rug, voor het geval er wel iets mis ging en het iemand van de dertien rijken was. Als ze ontdekt werd kon ze misschien volhouden dat ze daar ook vandaan kwam om gevaar te ontwijken, maar ze wist inhoudelijk niet zo heel veel van wat die dertieners hier nu kwamen doen en bovendien was ze ook geen goede leugenaar.

Alexis nam een hap van de appel terwijlze om zich heen keek. Haar handen had ze niet op haar wapens, omdat ze niet verwachtte dat er iets onzichtbaars zou zijn. Anders had ze sowieso haar krachten nog bij de hand als het nodig was. Maar eigenlijk verwachtte de jonge vrouw hier geen gevaar. Het was zo uitgestorven dat je alles van een afstand aan zou moeten zien komen.

Artemis voelde dat ze de andere draak naderde, maar er was geen ruimte om hem echt uit de weg te gaan en ze moesten er toch langs. Ook al was ze niet zichtbaar, wist Artemis dat haar aanwezigheid duidelijk zou zijn zodra ze langs vlogen. Scarlet had een van haar pijlen vastgegrepen om zichzelf zekerheid te geven. Artemis seinde Scarlet dat ze nu langs de draak zouden vliegen en Scarlet bevestigde dat. Het had geen nut om nu om te kleren en wie weet hoorde het wel gewoon aan haar kant. Scarlet gaf zichzelf de gelegenheid om een beetje te ontspannen en hield zich voor dat ze zich helemaal niet zo druk hoefde te maken. Ze zag de draak niet heel ver van haar af, rood als vuur.

Nieuw
-
Alexis bevond zich ergens in het midden van de kloof, op een richel die zich ongeveer 20 meter boven de grond bevond. Er kwam hier nauwelijks meer licht, maar omdat de zon op zijn hoogste punt stond scheen deze recht in de enorme kloof. Het was pure nieuwsgierigheid dat ze hier naar beneden klom. Ze was hier wel vaker geweest, maar toen was ze er meestal met Carlos overheen gevlogen. Nu had ze zichzelf een kleine pauze gepermitteerd en was ze al enkele meters naar beneden geklauterd. De enorme draak lag een eindje verderop in de zon. Zijn rode schubben glansde in zon, als een slang lag het majestueuze dier zich te verwarmen in de hete zonnestralen.
-
ff kort, ik ben slecht in beginnen xD

Het was al lang geleden en eigenlijk was de kloof al uit zijn geheugen verdwenen geweest. Toch had hij er plotseling weer aan gedacht. Hij had met het bijzondere metaal in zijn handen gezeten, er naar gestaard en nagedacht. Waar zou hij meer van de stof kunnen vinden? Het was zeldzaam, hij had het niet gewoon uit de rotsen kunnen halen. Dus moest hij het ergens anders zoeken. Hij zou er pijlen van maken, pijlen die door ieder harnas heen zouden kunnen boren. Dodelijker dan dat zouden ze er niet zijn. Zo was de enorme kloof weer in zijn gedachten gekomen. De grotten eronder had hij nog steeds willen onderzoeken. Misschien was daar het metaal wel te vinden.. Daarom vlogen ze er nu. Astor flikkerde als de zon, of als een ster misschien. Kian moest zijn ogen sluiten tegen de weerkaatste stralen. Ze suisden door de lucht. Door de harde wind hoefde Astor nauwelijks moeite doen om naar voren te komen. Het duurde dan ook niet lang voordat ze langs de enorme vlakte waren gevlogen, precies naar de plek waar ze zijn moesten. Er was echter al iemand.. Zou het weer Jack zijn? Maar nee. Het was een rode draak. Van wie was die?

Alexis werd door Carlos gewaarschuwd dat ze niet meer alleen waren in het gebied. De rode draak kwam overeind om de naderende draak in de gaten te houden. Carlos herkende het dier niet direct van hun vorige ontmoeting, dus was hij op zijn hoede. Hij miste nog steeds een paar schubben onder zijn nek en was de pijn daar niet van vergeten, daarom was hij extra op zijn hoede. Misschien was er nog een draak gestuurd voor een aanval op hem en Alexis. Die kans achtte hij klein, erg klein, maar de kans bestond wel. Alexis die gewaarschuwd was door Carlos nam het zekere voor het onzekere door in een hand een dolk te nemen. In de spleet van de aarde viel ze niet op. In verhouding met deze vlakte was ze niet groter dan een mier, maar dat nam niet weg dat ze eventueel gevaar wel moest afwenden. Alexis kwam er al snel achter dat ze vanaf haar positie nauwelijks de omgeving kon bekijken, daarvoor zat ze te laag. Daarom klemde ze de dolk tussen haar tanden om de paar meters die ze eerder gedaald was weer omhoog te klimmen. De wind kreeg direct vat op haar haren toen ze haar hoofd uiteindelijk boven de spleet uitstak. Haar ogen doorzochten de omgeving tot haar blik op het paar bleef hangen die Carlos bedoeld had. Hoewel ze van de afstand niet precies kon zien wie het waren, knaagde er wat aan haar geheugen, het paar kwam haar bekend voor, erg bekend.

Met gespreidde vleugels zweefde hij door de lucht, als een papieren vliegtuigje, maar dan stabieler. Hij uitte een luide brul, alsof hij zijn komst wilde aankondigen. En dat terwijl iedereen zijn schubben tot op grote afstanden wel zou kunnen onderscheiden. Astor cirkelde even door de lucht. Kian was misschien meteen afgedaald, maar zijn draak was wijzer dan dat. Hij kende het rood ergens van, en aangezien hij geen afkeer in zich voelde opzetten, kon de ontmoeting niet verkeerd zijn afgelopen. In een spiraal dook hij naar beneden. Kian klemde zijn knieen tegen het zadel toen ze samen over de kop gingen, enkele seconden later kwamen ze met een dreun op de grond terecht. Met flikkerende ogen keek Kian naar het mes dat tussen de tanden van Alexis was geklemd. 'Wilde je hem daarmee aanvallen?' Vroeg hij spottend. En hij knippoogde. De vrouw herkende hij, natuurlijk. En vreemd genoeg vond hij het werkelijk leuk haar weer te zien. Het was niet vaak dat hij iemand tegen kwam van wie hij het gevoel had dat ze hetzelfde in elkaar zaten.

Alexis moest haar ogen tot spleetjes knijpen om niet verblind te raken door de enorme draak die iets verderop geland was, hoewel landen? Het leek een beetje op de manier hoe Carlos en zijzelf wel eens neerstorte toen de landing nog niet zo soepeltjes verliep. Toen haar ogen aan het weerkaatsende licht gewend was, herkende ze de ruiter van de draak. Met beide handen hees ze zich aan de rand van het ravijn op. Hoewel Alexis redelijk lenig was, had ze beide handen nodig gehad om haar balans te houden. Het zou zo slordig zijn als ze nu te pletter sloeg tegen de vlakte. Ze nam haar dolk uit haar mond en grijnsde. "Ik denk dat ik in dat geval weinig kans zou hebben gehad." Alexis stopte het wapen weer weg in haar riem en lachte, "Wat een toeval jou hier tegen te komen."

'Hmm, ja.' Al wist hij niet of toeval precies het goede woord was, hij geloofde niet dat alles werkelijk voorbestemd was, maar toeval leek toch te zacht uitgedrukt. Eigenlijk was het alleen iets om verbaasd over te zijn, niet om over na te denken. Hij grijnsde even vaag om haar antwoord en liet zich van het zadel af glijden. 'Wat was je er dan mee van plan?' Vroeg hij, waar hij haar weer plagend bij aan keek. Met een soepele sprong kwam hij in het zachte gras terecht. Hij legde zijn hand even op de hete schubben van de draak, om zijn vingers direct weer terug te trekken. De draak gloeide van de hitte. De zon kon zo vrij op zijn schubben stralen. Schaduw was er niet, dus Astor zou er maar mee moeten leven. Erg veel last leek hij er trouwens niet van te hebben, hij hield wel van de warmte. Kian keek even over het gras, op zoek naar de plek waar hij de vorige keer was afgedaald.

Sorry voor het trage reageren, ik ben echt inspiratieloos de laatste tijd D:
-
Kian leek er niet zo van overtuigd te zijn dat het toeval was. Het zou inderdaad kunnen dat er geen toeval in het spel was, maar een speling van het lot. Hoe dan ook, Alexis was niet iemand die zich vaak met het filosoferen over dat soort levenszaken bezig hield. "Wist ik weel dat het Astor was." reageerde ze, "Wie weet was er iemand van de draak afgesprongen die me het liefst dood onder in het ravijn zou willen zien liggen." Ondanks dat ze nu een redelijk goede dekmantel had als commadante in het Rijk van de Leeuw, was er nog altijd kans dat iemand verder zocht naar haar achtergrond en niets kon vinden, om niet over de leden van de bende te spreken. Hoe dan ook, het maakte niet meer uit, want ze verwachtte niet dat Kian haar nu aan zou vallen. Met haar donkere ogen viel het haar op dat de jongeman ergens naar opzoek was. "Kan ik je ergens mee helpen?"

Astor hief arrogant zijn kop op en keek de vrouw met priemende ogen aan. Hij was het niet gewend dat men hem vergat nadat ze hem voor het eerst gezien hadden, zelfs al was het maar zo kort. Kian lachte hem zachtjes uit en richtte zich weer op de vrouw voor hem. 'Dan had je er alsnog niet heel veel aan gehad, denk ik.' Hij knipoogde even naar de vrouw, op een schalkse manier. Het was bizar hoe luchtig hij met haar om ging, alsof ze elkaar al heel lang kenden. Normaal was hij niet zo vriendelijk, dan had zijn cynische en spottende kant veel meer de overhand. Nu viel het mee, hij plaagde haar alleen. Bij haar vraag ging zijn blik weer over het veld heen. 'Ik ben hier eerder geweest, om de kloof te onderzoeken. Ik weet alleen niet meer waar ik toen afgedaald was.' Dat was vrij cruciaal, want dan kon hij de grotten beneden ook weer vinden.

Alexis was de draak niet vergeten, maar had het dier niet gezien doordat de kloof een groot deel van haar zicht weggenomen had. Bij de woorden van Kian lachte ze, "Daar zullen we nooit achter komen." Alexis veegde wat van haar haren uit haar gezicht, het was warm zo midden in de zon. In de kloof had ze zich nog in de schaduw bevonden, het was qua temperatuur erg aangenaam geweest, beter dan deze intense hitte. Hoewel Alexis altijd hitte boven de kou zou verkiezen. "Hier zou je naar beneden kunnen, maar ik heb zo het idee dat het niet zomaar een willekeurige afdalingsplek was?" merkte ze op, anders zou hij niet zo zoekend om zich heen gekeken hebben en gewoon een willekeurige plek gekozen. Alexis was niet vergeten hoe soepel hij in de grot langs de muur was geklommen.

'Hopelijk.' Merkte hij spottend op. Hij passeerde haar terwijl hij naar de rand van de kloof toe liep en zijn blik langs de rotsen heen liet glijden. Plotseling zag hij het, een uitstekende rots waar Astor de vorige keer geland was. Vlak daarnaast was hij de vorige keer afgedaald. Bij het vaststellen van de juiste plek gleed er een triomfantelijke grijns over zijn gezicht. Hij woelde even door zijn haar en draaide zich weer terug naar Alexis. 'Vlak daaronder waren de grotten, als ik op dezelfde plek afdaal kan ik ze beter vinden.' Nog een laatste keer keek hij naar de plek, knikte goedkeurend en wandelde weer terug naar Astor, waarna hij een touw uit een zadeltas haalde en naar de plek toeliep. Astor volgde hem met een enorme sprong. Kian bond het touw op de enorme klauw en sprong over de rand.