De oude piratenboot - Rijk van de vissen.

Sheila merkte de aanwezige persoon wel op, volgde diens gedachten en kwam tot de conclusie dat die persoon haar niet goed zag. Het deed haar wel plezier dat te horen, gaf haar een grappig gevoel. Genietend at ze rustig verder, tot dat alles op was. Daarbij kwam ze opnieuw in beweging waarbij ze langzaam naar de persoon toe bewoog, ze zorgde ervoor dat ze zo zacht liep dat het nauwelijks op viel. Ze vond het wel grappig eigenlijk.

Leida zette haar legerkisten in het mulle zand van het eilandje dat naast de boot lag. Tuxedo vloog boven haar en verduisterde de zon heel even voordat hij vertrok, een draakvormige schaduw op het meer achterlatend. Leida streek door haar haren, ze waren helemaal stijf geworden van het zout dat erop gecondenseerd was. Zelfs haar eigen lippen smaakten zout, zo lang zwierf zij al met haar draak rond boven zee. Ze had behoefte aan rust, liegen was niet haar ding en dop dit moment leek heel haar leven een leugen.

Yagami nam een paar slokken water, terwijl haar ogen de omgeving bespeurde in de hoop om wat eten te vinden. Ze waren al bijna door hun voedselvoorraad heen. 'Oskar, volgens mij ligt daar een schip. Zullen wij het van dichterbij bekijken? Dan kunnen wij ook gelijk een pauze inlassen.' Oskar gaf geen antwoord, maar maakte gelijk een snelle duik richting het schip. Zoals altijd kon hij zijn nieuwsgierigheid niet bedwingen.

Leida keek naar het schip. Het zag eruit alsof het ieder moment in elkaar kon storten. Dat wat overgebleven was van wat ooit zeilen waren klapperde in de wind en maakte een hard, tikkend geluid. Toen ze op de loopplank naar het dek van het schip stapte kraakte deze akelig. Ze sprong even een paar keer op en neer, om ervoor te zorgen dat het niet zo u breken. Met haar armen gespreid haar balans houdend liep ze voorzichtig de plank op. Eenmaal op het dek zocht ze de kapiteinshut op. Ze vermeed de gaten in de vloer en jaagde de ratten weg met haar harde voetstappen. Op het bureau van de kapitein vond ze een oud geweer. Ze pakte het op en keek ernaar. Zou het nog werken?

'Oskar, rust jij maar uit. Dan ga ik het schip doorzoeken, alhoewel ik betwijfel of wij hier eten kunnen vinden.' Yagami gaf haar draak een prijzend klopje en liep richting de kajuiten. Ze zou daar ongetwijfeld geen eten vinden, maar misschien wel andere bruikbare spullen. Yagami meende de vloer boven haar horen kraken en overwoog heel even de mogelijkheid dat zij niet op alleen op het schip waren. Pas toen zij een paar ratten voorbij zag rennen, realiseerde zij zich dat het ook de ratten geweest konden zijn. Bovendien waren er weinig mensen die op zo'n vervallen schip wilde wonen.

Leida haalde de haan van het pistool naar achteren en hoorde een klik. Met nog een paar milimeter verder sloopte ze de haan. Ondanks dat hij nu stuk was, was het heft van het pistool wel prachtig. Het leek wel van ivoor of paarlemoer te zijn gemaakt. Ze maakte de loop tot een zacht metaal met haar krachten en probeerde er een boog van te vormen. Het lukte niet helemaal, dus besloot ze hem maar te bewaren. Met een makkelijke zwaai verdween hij in haar rugzak. Tot haar grote genoegen vond ze een identiek wapen in de bovenste lade van het bureau van de wijlen kapitein. Van deze was de loop en de haan al afgebroken. Mooi. Nu had ze in ieder geval weer twee identieke kruisboogjes, als het haar ooit zou lukken ze te perfectioneren.

Na een half uurtje een grondige zoektocht te hebben gehouden, gaf Yagami het op. Waarschijnlijk hadden de vorige bewoners al hun waardevolle spullen met zich meegenomen of was het simpelweg al vergaan. Ze sloot de kamers waarin zij was geweest netjes af en liep weer richting het dek. 'Oskar?' Ze kreeg geen antwoord. Ze gokte dat hij in slaap was gevallen. Dat zou haar in ieder geval niet verbazen, aangezien zij hem in haar enthousiasme om weer eens naar huis te gaan compleet afgemat had. In diezelfde enthousiasme had zij hun ook nog eens laten verdwalen met het gevolg dat zij zich nu ook eens op een of ander muf schip bevonden.

Gedurende het halfuur dat Yagami rondliep over het schip onderzocht Leida de kapiteinshut verder. Ze vond een prachtig paar laarzen in een kast. Ze waren niet helemaal haar maat, maar dat zou een goede schoenmaker wel aan kunnen passen. Er lagen ook wat hoeden en fluwelen jassen, maar die waren zo beschimmeld dat ze die maar liet hangen. Op een kaptafel vond ze een doos waarin opschroefbare haken en andere opzetstukken zaten. Ze waren gemaakt van een prachtig metaal. Snel klapte ze het doosje dicht en deed hem ook in haar rugzak. Wie weet wanneer dat nog eens van pas kon komen. In de lades van de kaptafel vond ze alleen wit poeder, wat waarschijnlijk ooit als make-up was gebruikt. Op dat moment hoorde ze opeens een stem. Ze hoorde niet precies wat de persoon riep, maar het klonk als een naam of iets dergelijks. Ze pakte meteen haar twee kruisboogjes van haar riem en liep naar buiten, de bogen met gestrekte armen voor haar houdend.

Het geluid van gedempte voetstappen liet Yagami opschrikken. In een reflex drukte zij zichzelf plat tegen een van de muren van het kapiteinshut, ook al had Oskars aanwezigheid haar aanwezigheid ook al verraden. 'Wie is daar? Laat al je wapens uit je handen vallen,' riep ze, terwijl ze zich langzaam naar de oorzaak van het geluid bewoog. In de opwinding stapte zij per ongeluk op een van de half vergane planken, waardoor hij gevaarlijk kraakte en uiteindelijk brak. Het geluid was niet te negeren. Ze wist dat zij snel actie moest ondernemen. 'Kijk niet achterom. Ik heb een wapen en ben niet bang om hem te gebruiken,' blufte ze. De waarheid was dat zij haar tas met al haar wapens erin bij Oskar had laten liggen. Dom, maar zij had ook niet verwacht dat zij uitgerekend op zo'n moment iemand zou tegenkomen.

Leida stapte vol zelfverzekerdheid op de rug en lachte schamper. "Laat al je wapens uit je handen vallen?" Zei ze met een spottende toon. "En wat ga je dan doen? Me mezelf over laten geven?" Ze grinnikte. Op het moment dat ze de planken hoorde kraken draaide ze zich meteen om en richtte allebei haar boogjes op het meisje dat ze zag staan. Ze nam haar snel in zich op. "Met welke wapens zou je dat willen doen? Je moet wel van hele goede huize komen om míj mijn wapens neer laten leggen." Zei ze, met een gemene nadruk op het woord "mij". Ze keek het meisje met haar donkerblauwe ogen aan, die recht door haar ziel leken te staren. Nog steeds met het schampere lachje rond haar lippen. "Dertien?" Vroeg ze, nu met een geïnteresseerde toon.

Yagami moest een paar secondes nadenken, voordat zij een gepast antwoord had gevonden waarmee ze serieus zou worden genomen. Ze wist dat haar gelaat niet zo imposant was als de meeste andere mensen. Vooral haar oude schooluniform was de oorzaak waarom mensen haar vaak onderschatten. 'Nee, ik denk niet dat jij je ooit over zou geven. Je straalt het gewoon uit,' zei ze simpel, terwijl ze de vrouw doordringend aankeek. Ze deed een paar stappen in haar richting. De vrouw zou haar nu gemakkelijk kunnen raken en andersom. 'Dertien?' Yagami trok haar wenkbrauw op. 'Wat denk jij?' De kans dat de vrouw een dertiener was, was klein, maar niet onmogelijk. Zij zag de vrouw daar wel voor aan.

Leida keek het meisje aan en trok een wenkbrauw op. Nu pas merkte ze dat het meisje er best jong uitzag. Ze slikte even, maar vermande zich weer snel. In een oorlog vielen nou eenmaal slachtoffers. "Bedankt, ik ging ook voor die look." Zei ze vervolgens met een glimlach en ze herpakte zich. "Jij gebruikt trouwens wel grove dreigementen voor een schoolmeisje." Vervolgde ze. Ze nam het meisje van top tot teen in haar op. Haar ogen gleden van haar voeten, over haar schooluniform naar het haar van het meisje, dat in een zwarte boblijn (toch?) was geknipt. Niets aan haar vond ze er gevaarlijk uitzien. Maar ze had geleerd haar tegenstanders niet te onderschatten. "En om je vraag te beantwoorden, ik denk niet dat Zenan zulke jonge meisjes de sluier over zou sturen, dus nee, twaalver. Helaas. Vooral voor jou." Ze glimlachte scheef en trok haar vingers nog strakker om de trekkers van haar kruisboogjes, klaar om ze over te halen.

Yagami trok een quasi beledigend gezicht. 'Schoolmeisje? Ik snap dat mijn oude schooluniform verwarring kan opwekken, maar ik heb nooit gedacht dat ik er zo jong uitzag.' Ze haalde haar vingers zorgeloos door haar zwarte haren die in een strakke boblijn geknipt waren heen. 'Dit is echt zo deprimerend. Jij kent werkelijk de spelregels niet. Was het niet de regel om eerst aan je slachtoffer te vragen of diegene bereid is om in de Schepper te geloven? Een levende bondgenoot is beter dan een dode vijand, niet waar?' Ze hield haar hoofd scheef en vormde twee kleine vuurbollen. 'Ik heb geen redenen om samen te spannen met twaalvers. De meesten moeten toch uit de weg worden geruimd. Waarom niet samenwerken?' Ze dacht heel even na, voordat zij weer verder sprak. 'Als ik hier toch dood zal gaan, beloof mij dan tenminste dat jij Jack voor mij zult vermoorden.'

"Nou, je kunt niet veel ouder zijn dan een jaar of vijftien." Zei Leida schamper. "Oh, tja, regels." Ze pauzeerde even. "Het zijn meer richtlijnen." Ze grijnsde. "Bovendien heb ik je nog niet vermoord, of wel soms? Je was de hele tijd ongewapend. Ik had je allang neer kunnen schieten als ik dat had gewild. Heb ik dat gedaan? Nee." Ze keek het meisje aan. "Nu was eigenlijk het moment dat ik zou komen met mijn speech over het ware geloof, de Schepper. Maar jij lijkt er meer van te weten dan ik." Ze ze. Ze knipoogde. Op de een of andere manier mocht ze dit meisje wel. Ze bewonderde haar lef. "Jack? Is dat niet die irritante ijskoningin? Met plezier. Of je nou leeft of dood bent." Zei ze vervolgens. Ze keek het meisje aan. "Samenwerken lijkt me opeens een veel rooskleuriger vooruitzicht."

'Om eerlijk te zijn, ben ik ook vijftien. Ik dacht dat een kleine act opvoeren wel leuk zou zijn.' Yagami haalde haar schouders op. 'Je was het wel van plan en dat komt ongeveer op hetzelfde neer.' Ze doofde de vuurbollen in haar handen en liet een klein glimlachje op haar gezicht verschijnen. 'Waarschijnlijk niet. Ik mag dan wel weten wat jullie geloof inhoudt en dat jullie een training gehad hebben, maar daar blijft het ook bij. Zelfs mijn bronnen zijn nutteloos als het over het dertiende rijk gaat.' Niet dat hun geloof haar iets kon schelen. Ze wilde alleen een paar bondgenoten hebben en als ze allemaal net zoals Leida zouden zijn, zou zij met plezier met hun samenwerken. 'Inderdaad, ik ben blij om dat te horen. Ik vind het irritant dat zijn ijskrachten veel verder ontwikkeld zijn dan de mijne. Als wij samen zouden werken, zou hij zo van de bodem weggevaagd zijn. Hoe zijn de andere dertieners eigenlijk?'

"Oké, misschien wou ik je een uiterst pijnlijke dood laten sterven. Het spijt me, iedereen is wel eens chagrijnig." Zei Leida met een glimlach. "Nou, zijn ijs- en watertrucjes botsen ook ontzettend met mijn vuurkrachten. Bovendien is hij een arrogante, onopgevoede, asociale..." Ze gebruikte een aantal woorden die ze eigenlijk niet zou mogen gebruiken om de jongen te beschrijven. Laten we er maar vanuit gaan dat zelfs de soldaten in het leger van Zenan niet zo scholden. "De inhoud van ons geloof is heel simpel." Ze haakte één van haar kruisboogjes weer aan haar riem, hield de andere wel nog steeds op het meisje gericht en haalde met haar andere hand een vrij nieuw, zwart boek uit haar rugzak. Het was niet erg dik, hooguit zo'n 200 pagina's. Ze legde het op de grond en schopte het met haar voet richting het meisje. "Hier, houd maar, ik heb er zat." zei ze tegen haar. Op het boek stond "De Schepper" in witte letters.

'Ik heb trouwens ook vuurkrachten, maar voor zover ik weet hebben mijn ijs- en vuurkrachten elkaar nooit tegengewerkt. Het zal wel een gave zijn of het resultaat van jaren training.' Ze negeerde de stroom scheldwoorden die uit de vrouw haar mond kwam en raapte het boek van de grond op. 'Jullie hebben het boek in ieder geval een mooie lay-out gegeven,' merkte zij op, terwijl zij vluchtig door het boek heen bladerde. 'Ik ben eerlijk gezegd niet zo van het lezen, maar zal het wel op een ander moment proberen te lezen. Tot die tijd zal je me wel in leven moeten laten of zoiets.' In feite was zij het niet van plan om te gaan lezen, maar het te laten samenvatten door Jamie of Oskar. Zij hielden beiden van lezen en zouden er waarschijnlijk geen probleem mee hebben.

"Of gewoon resultaat van het feit dat jij niet wilt dat ze elkaar tegenwerken." Zei Leida stugjes. Ze kuchte even. "Nou, vooruit dan maar, voor nu laat ik je leven. Maar alleen omdat ik je graag mag, en ik dan weer van een kopie van het boek af ben." Ze haakte haar andere kruisboogje ook aan haar riem. Toch bleef ze op haar hoede. Je wist maar nooit. "Als je het gelezen hebt kun je de eed afleggen en dan ben je officieel een Dertiener." Zei Leida tegen haar. "No big deal, een paar zinnetjes herhalen en klaar is Klara." Ze klopte haar handen af. Het meisje tegenover haar leek het wel serieus te menen. Ze verwachtte niet dat ze ooit echt in De Schepper zou geloven, maar dat maakte Leida niet uit. Zo lang zij er maar weer een bondgenoot bij had. Des te jonger je ze bij je kreeg, des te loyaler ze op den duur zouden zijn.

Yagami stopte het boek zorgvuldig in haar rugzak en gaf Oskar een aai over zijn kop. 'Ben ik vrij om weg te gaan of moet ik het per se nu gelezen hebben en de eed gelijk zweren?' Ze was verbaasd dat het zo makkelijk gegaan was. Was zij niet bang dat dit een valstrik was of iets dergelijke? Er waren genoeg mensen die konden doen net alsof ze over wilde lopen om vervolgens alle geheimen door te spelen. Zo dacht zij er tenminste over. Yagami haalde wat droog brood uit haar tas, brak er een stuk van af en hield het in haar richting. 'Sorry, ik heb je alleen droog brood en...' Ze rommelde wat in haar tas en haalde haar waterfles eruit. 'Nog wat water te bieden, maar daar blijft het ook bij.'

Leida glimlachte. Of het meisje nou over zou lopen of niet, in het boek stonden zeker geen legerstratiegieën of de plannen van Zenan de Wijze. Net zoals wanneer tijdens de kruistochten een Islamiet een Bijbel in handen zou krijgen, zou een twaalver ook niets kunnen met het boek dat ze het meisje net had gegeven. Hooguit het lezen en er niets van begrijpen en er alleen gefrustreerd van raken. "Oh, nee, neem je tijd, denk er maar rustig over na." Zei Leida met een glimlach tegen het meisje. "Je komt vast ooit wel eens weer één van ons tegen, als je er klaar voor bent, dan kun je toetreden tot ons geloof." Leida haalde haar eigen rugzak van haar rug en haalde er een groot, luchtig en redelijk vers maïsbrood uit. Ook een flacon met bessensap verscheen. Twee bekers, een potje jam en een klein flesje, waar ze haar sterke drank in bewaarde. "Ik heb brood met jam en cranberry wodka, als je interesse hebt." Zei Leida met een glimlach. Niets was zo goed om een band te scheppen dan eten en drank.

'Het probleem is dus dat ik niet weet wie de dertieners zijn. Het is niet zo dat jullie het hard over de daken heen schreeuwen. Niet dat ik verwacht dat jullie het nu opeens gaan doen, maar ja. Ik zal jullie proberen op te sporen.' Yagami nam een paar kleine hapjes van haar brood, terwijl zij haar hoofd schudde. 'Nee dankjewel, ik drink niet en bovendien zou het oneerlijk tegenover Oskar zijn om zulk heerlijk voedsel zonder hem op te eten. Ik moet weer snel verder trekken, dus wachten totdat hij wakker wordt om daarna te gaan eten, is geen optie. Wat is je naam trouwens?'

Leida keek het meisje aan. "Je hebt het boek toch? Het enige wat je moet doen is het boek uit je tas halen en een dertiener weet dan meteen wat hij of zij aan je heeft. No worries, dat komt echt wel goed." Zei ze geruststellend. "Neem dan in ieder geval een stuk mee, magiër zijn voor Zenan betaalt zeer goed." Drong ze aan op het meisje. Ze scheurde de helft van het maïsbrood en deed hem in een bruin papier. De andere helft liet ze liggen op het dek van de boot. Ze had geen zin om het elders op te gaan eten. Als het meisje weg zou gaan, zou ze wel in haar eentje lunchen. "Mijn naam is sergeant Havock, maar jij mag me wel Leida noemen." Zei Leida met een glimlach tegen het kleine meisje tegenover haar.

Yagami keek Leida weifelend aan. 'Zoals jij het zegt klinkt het makkelijk... Ach ja, ik verzin wel een reden zodat ik 24 uur per dag met dit boek in het zicht kan rondlopen.' Ze pakte het ingepakte brood dankbaar aan. 'Dankjewel, ik denk niet dat geld zo'n grote rol speelt. Ik ben sowieso al van plan om mij bij jullie aan te sluiten, dus je hoeft mij niet meer proberen over te halen.' De plagende ondertoon in haar stem verraadde dat zij het niet serieus bedoelde. Yagami knikte kort en stelde zichzelf ook voor. 'Ik ben Yagami Kagami en dat is Oskar, maar dat had je al waarschijnlijk door. Ik kom uit het rijk van de Ram. Er valt verder niet echt iets bijzonders over mij te melden.'

Leida glimlachte. Het verbaasde haar dat geld geen rol speelde voor een meisje dat blijkbaar op droog brood en water leefde. "Nou Yagami, je hoeft het denk ik alleen maar te laten zien als je iemand met magie tegenkomt. Vierentwintig uur per dag met dat boek lopen lijkt me voor niemand echt handig." Ze knikte ook even kort naar Oskar. "Mijn draak Tuxedo vliegt hier ook ergens rond denk ik, maar waar, geen flauw idee." Zei ze. Leida sneed een stuk af van haar maïsbrood en besmeerde het met jam. De gehele inhoud van het mysterieuze flesje met drank verdween in het cranberrysap en ze nam daar ook een flinke slok van. Niets zo heerlijk als in de buitenlucht eten. Zeker op zo'n speciale plek als waar ze nu was. De kapitein van dit schip moest wel gigantisch rijk zijn geweest, bedacht ze bij zichzelf. Ze richtte zich weer tot Yagami. "Ram, hmm, over het algemeen wel leuke mensen, niet te opdringerig et cetera." Zei ze, als commentaar op de afkomst van Yagami.