De smalle steegjes - Koruna - R.v.d. maagd

Dani neuriede een vrolijk wijsje. De mengelmoes van de winkeltjes en scheefstaande appartementen maakten een gezellige indruk. Ze wist dat ze op moest passen voor de mensen die opgingen in de donkere schaduwen, die de vrolijk uitziende restaurants creëerden. Ze had genoeg verhalen gehoord over mensen die hier meegenomen werden om later verkocht te worden als een slaaf om diens eigenaars behoeftes te bevredigen. Snel wierp Dani een blik op de hemel om zich ervan te verzekeren dat Tessriël nog boven haar vloog.
Haar blik viel op een oude vrouw die midden in het steegje stond. De paarse hoofddoek die zij droeg verborg niet al haar grijswitte haren. Ze wees met haar gerimpelde vinger naar Dani. 'Wil jij een voorspelling, mijn kind?' vroeg zij en ontblootte daarmee haar drie tanden.

Dit waren straatjes waar Alexis zich op haar gemak voelde, het waren dezelfde soort straatjes waar ze in het Dertiende Rijk veel tijd doorgebracht had. Daar was ze berucht geweest, hier kende ze niemand, maar haar houding maakte wel duidelijk dat ze zich niet snel liet kisten. Dit was niet bewust, het was gewoon Alexis. Daarentegen zou ze nooit een teder meisje kunnen zijn. Alexis was nergens naar opzoek, misschien een opdracht om geld voor te verdienen, want het stelen was niet haar sterkste punt. Alexis keek naar een een oudere vrouw die een meisje haar hand wilde gaan lezen. Ze geloofde niet in die onzin, het was heidens geneuzel waar enkel de wachter blij van werd.

Ze werd bijna wantrouwig door de aardige toon waarop de oude vrouw tegen Dani had gesproken. Ze zou er vast en zeker iets voor terug moeten betalen. De oude vrouw zag haar twijfelen en trok Dani's hand naar zich toe. De aanraking veroorzaakte een oncontroleerbare rilling, ze was het niet gewend om aangeraakt te worden door vreemden. De oude vrouw mompelde zachtjes iets over een grot en kristallen. Na een lange tijd liet ze Dani's hand los en liep toen op een andere vrouw af, die zich wel thuis leek te voelen alhoewel ze nors voor zich uit keek.

"Wat een onzin." merkte Alexis op, hard genoeg om gehoord te worden door het meisje. Alexis had geen idee wat de vrouw tegen het meisje gezegd had, maar wat het ook was, het was waarschijnlijk niet meer dan wat vaag gebrabbel te zijn. Haar blik volgde de oude vrouw die een ander slachtoffer gevonden had. Ze had niet eens gemerkt dat de vrouw geld gevraagd had, maar dat waren haar zaken ook niet.

'Waarom probeer jij het zelf niet?' vroeg Dani aan de vrouw die er overduidelijk niet in geloofde. Toen Dani de vrouw beter had bekeken kwam zij tot de conclusie dat het Alexis was, iemand die ook bij het dertiende rijk hoorde. 'Hoe gaat het nou met de missie?' wilde zij weten. Ze gokte dat Alexis al veel mensen uit de weg had geruimd of op zijn minst overgehaald.

Alexis schudde haar hoofd, "Nee, zonde van mijn tijd." op dat moment ging er een lampje bij Alexis brandde, ze had dit meisje eerder gezien. In Het Dertiende Rijk, het bleef een wonder hoe ze op de meest bijzondere plekken iemand uit haar eigenland, medestrijders, tegen kwam in de 12 rijken. "Mwah, niet veel vorderingen, bij jou?" ze had haar stem gedempt, omdat hier muren oren hadden.

Dani haalde haar schouders op. Ze twijfelde even of ze iets los moest laten over haar ontmoeting met Kirsten. Toen dacht ze weer terug aan de duistere bedreiging waarmee de vrouw haar had achtergelaten. Dani probeerde haar gezicht in een plooi te houden en hoopte dat Alexis niets gemerkt had. 'Overhalen is niet mijn beste vak, nee,' antwoordde zij eerlijk en keek om zich heen om zich ervan te verzekeren dat niemand mee keek. Snel schakelde ze over naar een ander onderwerp om de eventuele afluisteraars af te leiden. 'Wat brengt jou eigenlijk hier?'

Alexis merkte wel iets van de verandering in de uitdrukking van haar gezicht, maar ging er niet op in, omdat Dani al snel verder praatte en op een ander onderwerp overging. "Ik reis een beetje rond en dit soort straatjes zijn altijd erg interessant." antwoordde ze naar waarheid. Zeker omdat je hier de meest uitzonderlijke personen tegen kwam. Al was het enkel voor haar klusjes die ze weer wilde oppakken hier.

'Hmm.' Ze vond het interessant hoe Alexis zich hier thuis kon voelen. Alhoewel het natuurlijk erger kon. Dani liet het haar zelf toe om een snelle blik op Alexis te werpen. Ze zag er gezond genoeg uit ... voor een aanval. Dani hunkerde wel naar wat uitdaging na de dagen van eenzaamheid. Dus wierp ze een paar snelle waterballen op Alexis. Ze wachtte op een tegenaanval of op zijn minst een grom.

Alexis had een aanval niet verwacht, dat was dan ook wel duidelijk aan haar reactie erop, de eerste wist ze te ontwijken, maar de volgende kwam toch hard aan tegen haar schouder. Alexis reageerde daarna direct met een stel vuurballen die ze in haar richting schoot, de pijn in haar schouder negerend. Dat was ze wel gewend, morgen zou het wel weer over zijn. "Wat?" Ze begreep niet waarom Dani zomaar in de aanval geschoten was. Hoe het ook was, Alexis verwachte niet dat het meisje veel partij voor haar zou zijn. Dit was een teken van arrogantie, die bij Alexis behoorlijk aanwezig was.

Ze zag de vuurballen al aankomen in Alexis' gedachten. Toch probeerde ze ze niet te ontwijken. Ze wist dat ze die niet kon ontwijken. Vuur was gevaarlijk en snel. 'Je deed precies wat ik verwacht had,' glimlachte ze en deed een paar stappen achteruit. 'Hoe voorspelbaar mensen niet kunnen zijn, zelfs jij gaf toe ...' Het was bijna te gemakkelijk geweest om Alexis' volgende zet te voorspellen. Ze verwachtte wel dat Alexis' volgende zet iets minder voorspelbaar zou zijn.

"Het gaat niet om de voorspelbaarheid, het gaat om de effectiviteit" reageerde Alexis op de woorden van Dani. Waarna ze de bollen die langs Dani gevlogen waren, simpelweg terugschoot, richting de rug van Dani. Al zou ze in haar hoofd zitten, het waren last-minute beslissingen waar je weinig aan kon veranderen voor je zelf de informatie verwerkt had en wat mee kon doen.

Een van de vuurbollen kwam tegen haar linkerschouderblad aan. Het had precies het verkeerde plekje geraakt. De geur die vrijwel bij de aanraking vrijkwam rook metalig en heel even duizelde het in haar hoofd. Ze was niet zo gewend aan de geur van bloed. Het deed haar denken aan ziekenhuizen, een plek waar je wacht totdat je je laatste adem hebt uitgeblazen. Dani vuurde een laatste waterbal op Alexis af. 'Als een bedankje.'