Het Rijk van de Leeuw - De kades van Artois

De kades van Artois zijn de grootste en drukste in de bekende wereld, dag en nacht bruist het er van het leven. Overdag is het er vol met spelende kinderen en eerlijke handelaren, als het donker wordt maken deze haastig plaats voor mensen die het daglicht niet kunnen verdragen. Als je het juiste mannetje kan vinden, is het mogelijk om hier letterlijk bijna alles te krijgen. Het stadsbestuur onderneemt met wisselend succes actie tegen het ongedierte dat zich hier elke nacht verzamelt. Veel van hun nesten langs het water zijn verdwenen, het handjevol kroegen dat nog over is, is redelijk acceptabel… voor zolang het duurt. De voornaamste van deze gelegenheden is Het Kabbelende Water.

Een hoge, dikke muur staat tussen de kade en de rest van de stad. Lang geleden is het als verdediging tegen een roofoverval of aanval opgetrokken. Er zijn slechts enkele poorten met grote fortificaties en een aantal wachttorens. Het is verstandig om in de buurt van deze doorgangen te blijven, hoe gezellig en romantisch de kades bij maneschijn dan ook lijken. Er loopt nog steeds veel mensen rond, die je al snel in de categorie ‘ongewenst gezelschap’ zou indelen.

Artois zelf is een oeroude stad aan de monding van de Leeuwenrivier. Ingebouwd tussen zee, rivier en hoge heuvels werd deze nederzetting al snel bekend om zijn ideale locatie: goed bereikbaar over land en water en met formidabele natuurlijke verdedigingswerken. Het is niet de hoofdstad van het Rijk van de Leeuw, maar de bevolking is zeker de rijkste. Hieronder vallen namelijk alleen zij die het kunnen betalen om de stadspoorten door te komen. Alle anderen, bedelaars en dergelijke, maar vaak ook eerlijke lieden, moeten buiten de machtige maar sterk in verval geraakte muren blijven. De frisse zeegeur is haast altijd te ruiken. De gebouwen binnen de muren zijn prachtig en puur vakmanschap, de parken sprookjesachtig en de vijvers haast magisch. Men fluistert dat er een betoverende magie door de grondvesten van Artois is geweven. Deze magie houdt echter op bij de poorten. Binnen de stadsmuren heerst de regering met ijzeren hand, daarbuiten geldt meestal, afhankelijk van hoe sterk de machthebber is, het recht van de sterkste.

Regels: het stadsbestuur heeft momenteel moeite met het handhaven van de orde op de kades. Wachters zullen zich niet ver van de stadspoorten wagen en waar zij niet komen, geldt het recht van de sterkste.
Personen: de kades zijn de grootste en drukste in de bekende wereld, er is dus plek voor ieder. Eén persoon meer of minder zal niemand hier opvallen.

Bibberend van de kou leunde Satir tegen de muur van een oud, in verval geraakt pakhuis. Het was erg fris vannacht, hij kon zijn adem zien. Samen met het mysterieuze licht van de maan waren de kades betoverend. Hij stond hier vanaf zonsondergang, wat niet meer dan een uur geleden kon zijn. Satir raakte het besef van tijd in zulke situaties vaak kwijt, vooral ’s nachts gebeurde dit hem vaak. Overdag kon hij het nog wel redelijk inschatten met behulp van de zon, maar nu had hij geen flauw idee.

Ziron had meestal wel een goede inschatting van de tijd. Satir probeerde telepatisch contact te leggen met zijn draak, maar daarvoor waren ze te ver uit elkaar. Het vliegende gevaarte zou zich, uit veiligheidsoverwegingen, ergens in de heuvels in de buurt van de stad verbergen. De laatste tijd kon je maar niet voorzichtig genoeg zijn: na de verzameling in het bos was hij voortdurend op zijn hoede. Hij was de hand nog lang niet vergeten en hij vreesde dat hij nog lang last zou hebben van nachtmerries. Hij hoopte vurig dat het iemand anders hand was, en niet die van zijn zus.

Maar hij had geen idee. Hij had de stad in hoog tempo ontvlucht en had later met zwijgende toestemming van Ziron een grote omweg om de stad heen gemaakt. Als hij iets te weten wilde komen over wat er gebeurd was, waren deze kades de beste plek, ookal waren ze mijlen ver weg van de ontvluchte plek. Alles was er te vinden: allerlei soorten voedsel, metalen, stoffen, soorten hout, dranken, wapens, kunst en, als je de juiste personen er voor wist te vinden, mensen. Niet alleen goederen waren te vinden aan deze waterkant, maar ook waarzegsters, kaart- en handlezers, vlammenstaarders en nog veel meer. En als je je ogen en oren maar open hield, kwam de informatie zo binnenlopen. Zeker voor een telekinetisch begaafde… die zojuist een magische aanwezigheid opmerkte. Satir begon net iets te opvallend rond te kijken, zeer onverstandig op een dubieuze plek als deze…

Kane liep humeurig langs de kades van Artois. Ze had gehoopt een nog snel wat te eten te halen in de stad. Ze had speciaal Lucian achter gelaten omdat hij de stad niet in kon en nu dit; 15 zilveren stukken voor entree alleen al! dat soort geld kon Kane niet zomaar verliezen. Als reizende had ze een vrij lage kredietstand. Ze zuchtte. Er was niets meer dat ze kon doen, dat werd teruglopen dus. Ze keek op en probeerde dit debacle te vergeten. Ze keek uit over de kade en zag de zee. Eigenlijk erg mooi, vooral met het doffe schrijnel van de maan dat elk beroerde golfje een speciale glans gaf. Misschien was deze wandeling nog niet zo waardeloos als gedacht. Als ze haar schildersezel mee had gehad, zou ze zeker even zijn gestopt op het moment te vangen. Helaas waren al deze benodigde spullen veilig in het kamp waar ze Lucian had achtergelaten. Ze zuchtte en liep verder. Plotseling schoot er een rilling langs haar rug. Dit was vreemd. Kane was niet een persoon om bang te zijn in het donker en al helemaal niet op een plek zonder bewaking of regels. De nacht was haar element. Wat was dan de oorzaak van dit nare gevoel? Het was alsof iemand haar in de gaten hield. Ze keer om zich heen. plotseling zag ze iemand van achter een sjofel pakhuis naar haar staren. Ze kneep haar ogen tot spleetjes om te kunnen zien wie het was. Ze zag een lange man in een mantel. Hij droeg een kap over zijn hoofd. de ademwolkjes verrieden zijn positie en onderscheidden hem van de lange schaduwen in dit deel van de kade. Voor verdere uiterlijke kenmerken stond hij te ver weg. Zodra Kane in de richting van de schaduw bij het pakhuis keek, schoot hij terug in de schimmen. Kane was op haar hoede. Ze trok haar zwaard. Het koele metaal van het gevest rustte in haar hand. met langzame, kalme passen kwam ze steeds dichter bij het pakhuis. Voordat ze de hoek om liep riep ze waarschuwend; 'Wie is daar?'

Het kille metaal van het zwaard weerspiegelde het schijnsel van de maan. Hij wankelde achteruit, struikelde over een stapel oude kratten. Hij kwam vloekend overeind en schoot de schaduwen van het steegje achter het pakhuis in. Verstop je, schoot door hem heen. Hij had momenteel vrij weinig behoefte aan menselijk contact en besloot dat er een aantal opties waren: verstoppen, stug volhouden dat hij net aan kwam lopen of vechten. Dat laatste leek hem onverstandig: de persoon zag er jong maar gevaarlijk uit. De vele piercings in het gezicht gaven haar geen vriendelijke uitstraling. De zekerheid en kalmte waarmee ze bewoog en haar zwaard had getrokken waren ook geen goede tekens.

Satir sprintte de lange, smalle steeg door. Enkele ratten schoten voor zijn voeten weg. Hij hoorde de vrouw haar stem verheffen aan het begin van het straatje. Een moment later gleed hij uit en lag hij languit op de grond. Een paar van de ratten kwamen nieuwsgierig dichtbij, zo brutaal waren ze. Terwijl hij probeerde overeind te komen, schoot hij met een grommend gebaar een paar vlammen op ze af. Het vuur lichtte de steeg op en hij zag dat hij een dode weg in was gegaan, waarvan hij bijna aan het einde was. Eén hand legde hij voor stevigheid tegen de afbrokkelende muur, met een andere doorzocht hij zijn vele zakken op zoek naar iets nuttigs. Langzaam kwam een gestalte dichterbij.

Kane hoorde een stapel kratten omvallen. de man was verdwenen. Ze zuchtte. Zou ze hem achterna gaan in dat steegje? Alles schreeuwde dat het een val was, misschien was het beter als ze gewoon doorliep...
Plots schoot er een rat vanuit het steegje langs haar voeten. Niet dat dat nou bijzonder was, maar deze rat wel. Zijn staart stond in de fik en hij had verscheidene schroeiplekken op zijn vacht. De mini-fakkel rende een ander steegje in terwijl hij een klein rookspoor naliet. Kane grinnikte. Dit was wel iets waar zij om kon lachen. De geur van verbrande rat vulde haar neusgaten. Het herrinerde haar aan haar eerste doel in deze haven...eten. Niet dat de rat nou zo vreselijk lekker rook, maar hat scheelde niet veel van de zooi die je in tavernes voorgeschoteld kreeg. Plots realiserde Kane zich dat er nog iets eigenaardig aan de rat was. Het vuur moest zijn aangestoken door een magier. Kane kende maar weinig mensen die met benzine op zak liepen en nog minder ratten die zichzelf verbrandden, dus magie was de beste keuze. Dit maakte de man in het steegje dus niet zo heel anders van haar. Magiers moesten elkaar vertrouwen, zeker in deze tijden, althans dit hoopte ze...
Kane maakte een beslissing. Ze liet haar zwaard een stukje zakken en liep voorzichtig het steegje in, als ze nu beroofd werd zou ze de rest van haar leven geen persoon in de wereld meer vertrouwen! Ze liep verder. De man stond aan een doodlopend eind op haar te wachten. Hij kon niet anders, er was geen weg terug.
Kane liet haar zwaard nog wat zakken. 'Wie ben je?' Geen antwoord. Ze kon geen risico lopen, dus hield het zwaard stevig vast. 'Ik zag je bij de magiersbijeenkomst in het bos' zei ze langzaam. Het was pure bluf, maar misschien zou het werken...

Nog steeds met een hand tegen de muur voor steun bekeek Satir de vrouw nog eens wat beter. Ze had het zwaard nog steeds vast, maar de punt wees naar de grond. Dat ze het wapen nog steeds in haar hand had, was voor Satir genoeg reden om zijn eigen wapen niet los te laten. Hij moest er zo belachelijk uit zien, met één hand diep in zijn jas en met de ander tegen de muur, maar wat maakte hem dat nou uit? Hij had in ieder geval, zij het met wat moeite, gevonden wat hij zocht. Hij pakte het glazen flesje stevig beet en bewoog zijn hand in een vloeiende beweging naar zijn rechterbroekzak, terwijl hij zijn gewicht verplaatste, zodat hij met zijn linkerschouder tegen de muur kon leunen.

Hij haalde diep adem en sprak: “Er zijn veel magiërsbijeenkomsten in veel bossen, nu, in het verleden en in de toekomst, om van andere ontmoetingen in een bos nog maar te zwijgen.” Terwijl hij twijfelde over zijn volgende woorden, draaide hij zich een kwartslag, zodat hij nu met zijn rug tegen de muur geleund stond. Na een momentje van stilte vond zijn moed terug en zei: “En is het overigens niet zo, dat bij een ontmoeting diegene die op een ander afstapt, zich als eerst presenteert?” Hij had besloten om zich – uit trots, veiligheidsoverwegingen, wat dan ook – koste wat het kost zich niet als eerste te identificeren, zeker niet met zijn volledige naam. Satiren zat in de wereld. Hij draaide zich een kwartslag, zodat hij nu met zijn rug tegen de muur geleund stond.

Kane zuchtte. Geen direct antwoord op haar vragen, dat zat er in. Maar van een ding kon ze zeker zijn. Deze man was er niet op uit om haar te beroven. Ze trok een scheve grijns. Zij moest dus eerst toegeven? achja. Een naam is een naam. Dat was niet iets waar Kane zich druk om kon maken. En hij had gelijk. Uit pure beleefdheidsregels en etiquette, waar Kane ondanks waar uiterlijk toch aan hechtte, was het gebruikelijk dat zij zich voor zou stellen. Ze ging recht op staan en maakte een lichte buiging zoals dat gebruikelijk was geweest in haar dorp. Als de man beleefd wilde, zou hij dit kunnen krijgen; 'Mijn naam is Kane, Erica Von Kane'. Ze stak haar zwaard weg, maar hield haar hand in de buurt van het gevest, je kon nooit zeker weten wat er nog zou gebeuren. De handen van de vreemde man waren diep weggestoken in zijn zakken. 'En met wie heb ik dan het genoegen?' Vroeg ze achterdochtig. Als de man zijn etiquette zou kennen, wat overduidelijk was, zou hij zich ook voorstellen.

“Von Kane… je bent buitenlands, nietwaar? Ach, dat is natuurlijk ook geen verassing hier.” Hoewel er niemand anders kon zijn, keek Satir achterdochtig om zich heen. De hoge, oude gebouwen om hem heen waren allemaal donker. Ergens in de verte zag hij een vuurtorens van Artois. Hij voelde, zoals altijd, een vreemde aantrekkingskracht tot het grote licht bovenop het bouwwerk. Zijn blik keerde terug uit de verte en richtte zich op Kane met een weerspiegeling van het vuur in zijn ogen. Toen boog hij met afgewende ogen, vrij diep, en zei: “Satir, tot uw dienst mevrouw.” Alleen zijn ogen kwamen omhoog en hij fluisterde: “Tenzij het geschiedt dat onze belangen… botsen.” Satir kwam weer overeind en was haar met een paar snelle stappen voorbij. Aan het begin van het steegje draaide hij zich om. Hij keek van een sterk verbrand ruikende rat naar Kane. “De sfeer hier is wat… smeulend. Een wat vrolijkere zou me nu beter bevallen. En wat is een betere daarvoor, dan daar?” Met zijn duim wees hij naar de kades achter hem. “Hopelijk wilt u me vergezellen? De kades zijn beeldschoon bij dit maanlicht.” Hij bood haar zijn arm aan.

Buitenlands, ja dat kon wel kloppen, hoewel ze al een tijdje in het rijk van de leeuw was geweest en niet echt standplaatsgebonden was. Kane keek twijfelend naar de uitgestoken arm. Ze was een beetje geintimideerd door de plotselinge stemmingswisseling en bijbehorende berdeiging, maar nam de arm toch aan. Satir had gelijk. de brandende ratten begonnen nu een andere onaangename geur te verspreiden. Naast verbranding, steeg nu ook de geur van dood op in het steegje. Niet zo smakelijk. De kades klonken veel aantrekkelijker daarintegen.
Eenmaal bij de kades aangekomen zag Kane dat Satir niets had overdreven. De kades waren inderdaat prachtig bij het vage schijnsel van de volle maan. Het was vreemd, maar Kane voelde zich al meteen een stuk beter nu het maanlicht op haar huid scheen. Ze had altijd al van het zwakke schijnsel genoten en er krachten uit geput. Nerveus door de bedreiging en geinspireerd door de parchtige kades van Artois begon Kane te werken. Ze pakte een klein blokje hout uit haar zak, niet veel groter dan een centimeter of vijf lang, drie breed en drie dik. Ze nam voorzichtig een dun mesje uit een riem die om haar broek hing. De riem zat vol verschillende soorten messen, maar geen van allen om mee te verwonden. Ze hield het mesje dat ze als eerste koos in het maanlicht en toonde het zonder woorden aan Satir, zodat hij kon zien dat het geen wapen was. Ze zette het mes in het hout en begon dunne flarden van het blok te verwijderen.
Zo nu en dan draaide ze het blokje en begon delen aan de andere kant weg te halen. Zo stonden ze een tijdje stil aan de kade. Na een tijdje stil te hebben gestaan begon Kane te lachen. 'Wat een bak is dit.' Ze grinnikte 'Hier staan we dan, twee magiers die elkaar voor geen haar vertrouwen' Ze grijnsde breed. 'Elk te bang of voorzichtig, noem het als je wilt, om de ander aan te vallen' Er viel een stilte. Ze was benieuwd wat Satir hierop te zeggen had.

Terwijl Kane het blokje hout met een mes bewerkte, stonden ze een tijdje zwijgend aan de waterkant. Zelfs ’s nachts waren de kades indrukwekkend. Er waren geurige kruiden uit het woud aan de andere kant van de rivier, maar ook vanuit afgelegen landen in het zuiden. Sieraden van zilver en goud glinsterden oogverblindend in het schijnsel van de maan. Vreemde ogen loerden terug uit grote kooien: beren en wolven, gevangen in de omgeving, maar ook monsters van over de zee.

“Te bang of te voorzichtig, wat is het verschil precies? Jij kan net zo goed alle touwtjes hier strak in handen hebben, te beginnen met die van de wolvenkooi daar.” Uit voorzorg keek hij achterom. Niks wees er op dat Kane hier inderdaad alles onder controle had, in tegendeel zelfs. Dat, of alles was te perfect in elkaar gezet.

“En dat mesje kan nog best wel wat schade aanrichten… gif is heel naar, weet je. Net als dat blokje. Wat is het überhaupt? Een drakenfluit? Een signaal, op welke manier dat dan ook zou mogen werken? Een afleidingsmanoeuvre? Gewoon een blokje hout? ”

Satir glimlachte. “Nee, Kane, er is geen enkele reden, waarom ik je nu zou moeten vertrouwen.” Zelf dacht hij aan het glazen flesje in zijn broekzak en staarde hij met een glazige blik naar de vuurtoren.

'De wolvenkooi open gooien?!' Was hij gek?! Dan zouden ze beiden worden verslonden! Kane's maag draaide om bij de gedachte aan de wolf die haar jaren geleden had aangevallen. Ze wreef onwillekeurig met haar hand over de grove littekens in haar nek. Het prikte wat meer dan gewoon. Ze keek Satir nog eens goed aan. 'Waarom zou ik vergif aanbrengen op mijn werkgereedschap?' Vroeg ze verbijsterd. 'Het gif zou in de nerven van het hout gaan zitten en het langzaam weg laten rotten' Ze schudde haar hoofd. 'En over wat betreft dit blokje voorstelt...' Ze nam een kleine veil uit de riem en stak het mesje weer terug. Na zo hier en zo dar wat te hebben weggehaald, blies ze het stof van het beeldje. In haar hand lag een kleine houten, angstige rat. Zijn staat was omhooggekruld. Kane legde het op de railing van het hek waar Satir en zij op leunden. Ze keek hem even aan; 'Zie het als blijk van goede wil' Ze keek nu naar het beeldje. 'Maar...hij is nog niet helemaal klaar...' sprak ze peinzend. Ze hield haar hand kort boven het beeldje en verhitte het met een heldere vlam. De textuur van de haartjes begon te smeulen tot ze zwart werden en langzaam doofden. 'Zo! Nu lijkt hij beter' Ze schoof het beeldje over de railing naar Satir toe.

“Nou, je weet maar nooit…”, mompelde Satir verontschuldigend. De vuurtoren maakte zich meester van zijn blik en hij dommelde haast in. Kane’s vuur bracht hem abrupt terug naar het hier en nu , en hij lachte toen hij zag wat ze had gemaakt. Het bestuderend en langzaam ronddraaiend nam hij het even in zijn hand om het nog eens te bekijken. Hij probeerde zo veel mogelijk tijd te rekken. Wat moest hij doen? Iets vriendelijks zeggen leek het meest voor de hand liggend. Kane was de eerste in tijden waarmee hij meer woorden dan strikt noodzakelijk had gewisseld. Satir zag het beeldje als een soort teken van vriendschap, of in ieder geval niet als teken van kwade wil, al wist je het natuurlijk nooit zeker in deze wereld. Het ding verbranden of weggooien, een andere, zeer verleidelijke actie, zou goed mogelijk resulteren in een fikse woordenwisseling, en, waarschijnlijk, deze plek kennende, in geweld.

Hij maakte zich klaar om iets te zeggen, maar zijn poging eindigde met een diepe zucht in plaats van een woord. Gedachteloos wisselde hij het hout met het flesje om. Lichtelijk verbouwereerd hield hij de flacon omhoog. “Tranengoud,” bracht hij moeizaam uit, “tenminste dat zei de verkoper. Ooit van gehoord?” De lichtgele vloeistof leek te reageren op het woord. Er trok een rilling door zijn lichaam. Of was het slechts een illusie? Afwachtend, en vol hoop, keek hij naar Kane, afkomstig uit een ander land, want zelf had hij geen idee wat het goedje was.

'Tranengoud?' Ze dacht even na 'Dat kan niet...' mompelde Kane. Ze bekeek de inhoud van het flesje nauwkeurig. Ze richtte zich tot Satir. 'Ik weet niet of dit is wat jij in je bezit hebt, maar in mijn land bestaat er een legende.' Ze stopte even. Mijn vader vertelde het wel eens als verhaaltje voor het slapen gaan. Het was her verhaal van koning Midas.' Kane schraapte haar keel. Verhalen waren haar specialiteit;

'Koning Midas leefde lang geleden in een oud rijk. De koning was erg ijdel en was dol op geld, maar vooral op goud. Op een dag vondt de koning een bewusteloze Faun ,'ook wel Satyr genoemd' grapte Kane, 'in zijn achtertuin, een wezen half geit, half man. De faun had teveel gedronken en was erg moe. De koning was geen wreed man en nam de faun mee naar zijn paleis, waar hij hem tien dagen verzorgde. Op de elfde dag voelde de faun zich beter en Midas bracht hem terug naar zijn meester; De god Dionysus, die zo blij was met de terugkeer van zijn dienaar dat hij Midas alles beloofde wat hij wilde hebben. Midas zag zijn kans schoon en vroeg de god de gave om alles dat hij aan zou raken in goud te kunnen veranderen. Dionysus stemde in en midas ging letterlijk en figuurlijk verguld naar huis.
Eenmaal thuis aangekomen veranderde de koning alles wat hij maar kon vinden, in puur goud, maar zijn geluk duurde niet lang. Toen hij voor de dag genoeg had gekregen van al het goud besloot hij te gaan eten. Het eten in zijn hand veranderde opslag in puur goud, waardoor Midas hier niets meer van kon consumeren. Ook de wijn in zijn beker werd spontaan solide goud. Midas was teleurgesteld en verdrietig. Hij zag in dat hij misschien te hebberig was geweest, maar kon zijn geliefde goud niet zomaar haten.
Dit tafreel ging zo een paar dagen door. De koning liet zich uitsluitend door dienaren voeden en van tijd tot tijd kwam er een extra gouden beeld van een van zijn dienaren in de kelder te staan. Midas werd langzaam ongelukkig. Op een dag kwam zijn dochter langs, die van zijn verdriet nog niets had vernomen, toen de koning haar in zijn armen nam, stierf zij terplekke en veranderde in goud.
De koning was radeloos. Hij wist niet meer wat hij moest doen en huilde die avond in zijn paleiskamer. Verschrokken keek hij op toen hij merkte dat zijn vloek zo diep geworteld zat dat zelfs zijn tranen grote delen van zijn bed in goud vernaderde. Snel pakte hij een gouden trechter en een glazen flesje. Hierin ving hij de tranen op, om verdere vergulding van zijn interieur te voorkomen. Later stierf de koning ongelukkig.'

'Deze tranen staan bekend als 'Tranengoud' en zijn erg zeldzaam. Ze hebben nog steeds, ook al is de koning lang overleden, de gave om levende- en dode dingen in puur goud te veranderen.' Kane deed een stapachteruit. 'Als dat wat jij in je hand hebt echt Tranengoud is, zou ik er maar mee oppassen' Kane's stem beefde. 'Ik weet niet wie je dit heeft verkocht en of het echt is. Er zijn veel mensen geweest die beweerden Tranengoud te verkopen, maar als het echt is, blijft het gevaarlijk spul. Het kan al je vijanden in geld omzetten, maar kan ook alles wat je lief is vernietigen...'