Het begin van de woestijn - Het rijk van de ram

Vanaf dit punt sterft het gras weg en komt er zand voor in de plaats. Zand, voor zover je kan kijken. Zal het je lukken om deze verschrikking door te steken? Of zul je voor het einde sterven van de dorst of door een een ander gevaar dat zich op jouw pad zult bevinden. Schorpioenen, giftige slangen of misschien een zonnesteek kunnen het je zeer moeilijk maken.. Bescherm je maar goed. Want zelfs als je dit kan overleven, is er nog de magie die door de woestijn verweven is. Pas bovenal op.

Bonnie zat op het randje van het gras. De hete zo'n scheen op haar gezicht en haar voeten woelden door het hete zand. Ze droeg een kort broekje en een wijd shirtje, op haar knieën had ze een boek. Haar haren waren steil en zaten in een hoge staart, en haar pony begon langer te groeien dus die droeg ze naar de zijkant. Het boek dat ze las was oud en stoffig, het kwam uit een oude bibliotheek in de stad. De inhoud van het boek was misschien wat verouderd en moeilijk te lezen, maar op zich was het te doen. Het ging over de oude magie die door de woestijn zweefde.

Dani was blij dat ze de grens tussen de beschaving en de natuur eindelijk bereikt had. De mensen in de stad hadden haar nog gewaarschuwd om niet hier naar toe te gaan, maar die hadden ook geen krachten of een draak. Ze streek haar lila jurkje zorgvuldig glad. Het was een van de kledingstukken die ze bijna nooit aan had, omdat ze bang was dat het haar niet stond. Maar hier zou niemand haar zien. Tessriël snoof heel even als teken dat er iemand of iets was. Dani trok zich er niets van aan. Het zou vast een salamander zijn.

Bonnie hoorde Dani eerst niet, ze bleef verdiept in haar boek en ging met haar vingers langs de regels, op zoek naar een stukje wat ze net gelezen had. Opeens hoorde ze een soort snuivend geluid achter zich, en keek verbaasd om, waardoor het boek van haar knieën viel. Ze zag eerst niets, maar toen zag ze opeens een meisje in een lila jurkje, en naast haar stond een draak. Afwachtend bleef Bonnie zitten, kijkend of het meisje haar zou zien, want ze had geen zin om zelf op haar af te stappen.

Toen Dani iets met een harde plof hoorde vallen werd ze wantrouwig. Dat geluid kon een salamander nooit gemaakt hebben. Was iemand haar achterna gegaan om haar hier te doden? Voor de zekerheid vuurde ze een paar waterbollen richting de plek waar het geluid vandaan was gekomen. De wind begon te draaien waardoor er alleen maar zand in haar ogen kwam. Ze kneep haar ogen samen in een poging om iets te kunnen zien. ''Wie daar ook is, laat jezelf zien.'' Haar stem kwam net boven de wind uit, ze nam geen moeite om harder te praten. ''Dan kunnen we een echt gevecht houden.'' Haar ogen gleden over de omgeving heen. Er was niets te vinden wat haar zou kunnen helpen bij het gevecht. Het zou dus puur om kracht en snelheid gaan.

Bonnie zag een paar waterballen haar kant op vliegen, en dook net op tijd weg. Haar been werd helemaal nat, maar gelukkig had ze een kort broekje aan zodat je het niet zag. Ze stond op en keek verbaasd richtig het meisje. Ze deed een paar stappen opzij zodat ze haar zou kunnen zien, en stak haar handen omhoog ten teken van vrede. 'Wow, jij bent paranoïde' zei ze verbaasd en ze keek naar het meisje. Ze had blond haar, heel lichtblond, ze droeg een lila jurkje en had een tenger figuurtje.

''Ik kan niet voorzichtig genoeg zijn sinds...'' Ze brak haar zin net op tijd af om zichzelf niet te verraden en verborg haar verspreking door eroverheen te praten. ''Als je je te lang onder de bedriegers bevindt begin je paranoïde te worden en wordt je een van hen.'' Pas toen ze die woorden uitgesproken had merkte ze pas hoe betweterig ze klonk. Wat een geweldige eerste indruk had zij gemaakt. Inderdaad, beaamde Tessriël sarcastisch. Houd je mond dicht. Tessriël negeerde haar baasje en ging op de grond liggen. ''Maar wat doe jij hier, in de gevaarlijke wildernis?'' wilde Dani weten. ''Er schijnt hier zelfs magie te hangen.'' Ze hield haar gezicht neutraal en zette twee stappen richting de jonge vrouw, zodat ze minder hard hoefde te praten.

Bonnie luisterde naar het meisje, en vond haar automatisch een beetje vreemd. Zelf was ze heel erg down to earth, en vond snel dat mensen overdreven. Ze haalde een hand door haar lange, stijle haar dat in een staart zat en beet even op haar lip. Bij die volgende woorden glimlachte ze en pakte haar boek op. 'Waar kun je beter lezen over magie dan hier?' vroeg ze, en ze keek even naar de aura van het meisje. Hij was paars, bijna blauw, had een beetje een inktachtige kleur.

Toen Dani de gedachte van het meisje hoorde verscheen er een kleine glimlach op haar gezicht. ''Hmm... interessant. Wat betekent een inktachtige kleur dan precies? Ik vraag me af of dat iets negatiefs is,'' merkte ze bedachtzaam op. Het maakte haar niets uit dat de jonge vrouw nu wist dat zij gedachten kon lezen. Ze kon nu moeilijk al haar gedachtes gaan onderdrukken net zoals dat Dani haar aura niet kon laten verdwijnen. Ze wist heel even geen houding te geven en ging uiteindelijk in het zand zitten. ''Helaas kan ik jou geen interessante lezing of iets in die richting aanbieden.''

Bonnie was verbaasd toen het meisje dat zei. Dat had ze niet verwacht. Maar ze had de waterballen en de draak wel gezien, dus was het logisch dat ze een kracht had. Voorzichtig liep ze een rondje om Dani heen, bekeek haar om te zien of haar aura ergens nog anders was. Soms zag ze opeens vlekken of draden, maar bij dit meisje niet echt. 'Hmm.. Je bent introvert, maar soms kun je wel boos worden. Je houdt van humor en kunt soms veel te lang nadenken over onbelangrijke dingen' zei ze terwijl ze liep en ze eindigde recht voor Dani, precies de cirkel rond en ze keek haar glimlachend in de ogen. Stiekem vond ze het wel grappig om iemand te vertellen wat ze zag. Ze probeerde dat niet te denken maar daar was ze vreselijk slecht in, bij andere mensen lukte het haar ook nooit om haar gedachten weg te stoppen. Ze was niet iemand die zei wat ze dacht, maar ze dacht wel veel.

Dani negeerde de gedachtes van het meisje en streek een verdwaalde haarlok uit haar gezicht. ''Interessant ... de vorige keer dat iemand mijn aura las bestond hij nog hoofdzakelijk uit de kleur grijs. Dat betekent dus dat mijn aura van kleur verandert of jullie hebben beiden een andere manier van aura lezen,'' constateerde ze, terwijl ze haar hoofd afwendde en Tessriël aaide. ''Ik gok dat jij van boeken en de natuur houdt. Aan je reacties is te zien dat je je niet echt bemoeit met de andere mensen.'' Ze was blij dat ze zich alweer een tijdje onder de mensen had gemengd, daardoor kon ze mensen steeds beter inschatten en had ze wat meer mensenkennis gekregen. In ieder geval genoeg om dit meisje in te schatten. Ze vroeg zich af of ze vrienden zou kunnen worden met het meisje.

Bonnie knikte begrijpend. 'Ja, iedereen leest anders. Elke kleur heeft voor iedereen een andere betekenis.' zei ze met een glimlachje en ze draaide zich om omdat ze wel heel dichtbij stond. Ze pakte haar boek weer op en hield het nu onder haar arm. Maar bij de woorden van Dani draaide ze zich glimlachend om, 'Boeken? Ja. Natuur? Wel een beetje, maar ik vind het niet super geweldig ofzo' zei ze met een lachje en ze haalde weer een hand door haar haren. 'Hoe heet je eigenlijk?' vroeg ze.

''Mijn ouders hebben mij de naam Dani gegeven, maar ... je mag me ook Daan noemen. Het doet me wel denken aan thuis. En hoe heet jij volgens jouw geboortecertificaat?'' Ze was wel benieuwd naar de naam van het meisje. Aan de ene kant verwachte ze een schattige naam, maar aan de andere kant gaven ouders vaak rare namen aan hun kinderen, die niet echt bij hun passen. ''En natuurlijk wil ik als een echte boekenkenner jouw favoriete boek weten. Brand maar los.'' Weer zo'n uitdrukking die zij vaak had gelezen.

'Dani, leuke naam' zei ze met een glimlach. Bonnie vond het beschamend dat net die vraag gesteld werd, want haar geboortenamen waren vreselijk. Nou ja, eigenlijk alleen maar haar eerste naam. Daarom noemde ze zichzelf ook Bonnie. 'Ik heet Bonifacia Katerina Aryana Petrova, maar je mag me Bonnie noemen' zei ze met een plagerig lachje omdat het zo'n vreselijk lange naam was. Soms kon ze echt geen hoogte krijgen van haar ouders, die zo simpel leefden als mogelijk maar haar wel vreselijk chique namen gaven.

''Wat een mooie namen heb je. Ik neem aan dat je niet van adel bent aangezien mensen van adel meestal niet in hun eentje in de woestijn een boek zitten lezen.'' Ze liet haar hand door het zand heen glijden, aangezien ze geen houding wist te geven. De omgeving hielp ook niet echt mee aangezien het enige wat er te doen viel jezelf ingraven was. ''Ik bezit trouwens het element water als je je het afvraagt. Ik heb het nog niet helemaal onder controle,'' gaf ze verlegen toe.

Bonnie glimlachte en merkte dat ze een beetje bloosde. Ze kreeg niet vaak complimenten. 'Bedankt' zei ze en ze ging op de grond zitten. Een paar seconden staarde ze Dani aan, totdat ze zich opeens bedacht dat dat nogal onbeleefd was, en ze wendde haar blik af. 'Ja dat had ik al gezien' en ze gebaarde met een grote glimlach naar de plek war de ballen met water waren neergekomen. 'Ik stuur vuur, maar ik ben ook niet heel goed' zei ze, en ze vormde een vlammetje in haar handen.

''Ik vraag me af hoe het is om vuur te sturen. Ik zou waarschijnlijk continue bang zijn om mezelf te verbranden of iets dergelijks. Train jij trouwens vaak?'' Dani's ogen werden naar het vlammetje in Bonnie's handen toegetrokken. ''Ik zou het eigenlijk moeten doen, maar ik heb er nooit zin in. Ik heb eigenlijk wel meer actie verwacht tussen de Dertieners en ons,'' gaf ze glimlachend toe. Niet dat ze per se wilde vechten met iemand. Het verbaasde haar alleen maar dat er nog weinig gebeurd was of zij vergiste zich.

Bonnie haalde haar schouders op. Ze was niet bang voor vuur, en nooit geweest ook. Was nergens voor nodig. 'Nee, ik train vrijwel nooit. Nou ja, ik lees er af en toe over. maar ik vind het aura's lezen een miljoen keer interessanter. Het vuursturen is gewoon een bijkomstigheid' zei ze terwijl ze naar het boek over magie in haar handen even bekeek. Daarna keek ze op naar Dani. Het meisje had mooie ogen, en schattig haar. Bonnie bedacht net hoe schattig ze er uit zag, maar schrok toen van zichzelf aangezien ze zich opeens bedacht dat Dani haar gedachten kon lezen. Echt niet handig, al die mensen die in je hoofd konden wroeten. Lewis ook al.

Dani moest inwendig giechelen toen ze Bonnie's gedachtes hoorden. Ze probeerde haar gezicht zo goed mogelijk in een plooi te houden, aangezien ze Bonnie niet in verlegenheid wilde brengen. Ze wist maar al te goed hoe dat zou voelen. ''Sorry, ik ben niet goed in spontane gesprekken voeren. Als ik nou een script of iets dergelijks zou hebben zou dit gesprek een stuk vlotter verlopen.'' Ze hoorde de onzekere ondertoon in haar stem en zuchtte. Ze moest eens ophouden met zich zo naar beneden halen. Het was een automatisme geworden, iets wat haar bleef achtervolgen.

Bonnie kon wel goed praten, alleen ze deed het niet heel graag. Mensen in het echt waren nooit als in boeken, en ze leken haar ook nooit zo te boeien. Toch keek ze bemoedigend op. 'Je hoeft niet zo onzeker te zijn. En praten is trouwens overschat, ik lees liever, of ik luister, zo lang mensen maar niet zeuren over onbenullige dingen' zei ze terwijl ze zich naar achter liet zakken en haar hoofd in het zand legde. Ze keek naar boven, de lucht was felblauw en er zweefden wat eenzaam verdwaalde schapenwolkjes.

Dani liet haar vingers door haar haar heen gaan. Ze dacht eraan om het te verven gezien ze weer eens wat anders wilde. ''Hmm... je hebt gelijk. Praten wordt redelijk overschat. Deze dagen kan je geen vrienden maken door zwijgend naast elkaar te gaan zitten. Ik vraag me af of er ooit een nieuw communicatiesysteem zal komen. Het zou wel leuk zijn om de dingen die je die nacht gedroomd hebt te kunnen versturen,'' zei ze zachtjes. De stilte die er toen viel was niet onprettig. Als ze het zou moeten omschrijven met een woord dan zou ze vredig gezegd hebben.

Bonnie klopte op de grond ten teken dat Dani naast haar moest gaan liggen of zitten. Ze vond de stilte niet erg, sociaal liep ze nogal achter omdat ze vroeger eigenlijk nooit vrienden had gehad. Stiltes stoorden haar niet, en ze genoot van rust. Daarbij vond ze de fantasie van dit meisje wel leuk, over de toekomst nadenken was altijd wel fijn, alleen ze deed het bijna nooit.

Dani ging in een kleermakerszit naast Bonnie zitten. Ze voelde een kleine wind opzetten, die wat zand in haar gezicht waaide. Toch ervoer ze het niet als irriterend. Ze sloot haar ogen en voelde haar hoofd letterlijk leeg worden. Ze dacht aan niets. Zelfs in haar hoofd was het nu stil, iets wat zij niet vaak meemaakte.

Bonnie voelde hoe Dani naast haar kwam zitten. En met haar handen pakte ze wat zand dat ze daarna weer door haar vingers liet glijden. Ze keek even op naar Dani omdat ze merkte dat het andere meisje opvallend rustig was geworden. Opeens kreeg ze heel veel zin om te zingen, maar ze deed het niet. Het was een van haar grootste hobby's, maar er waren niet veel mensen die haar stem ooit gehoord hadden. Ook wilde ze de stilte niet verbreken, het voelde zo vredig dat ze geen zin had om het te verpesten.

Dani moest inwendig glimlachen toen zij een van Bonnies gedachtes hoorde. Ze bedacht zich dat ze moest ophouden met andermans gedachtes lezen puur voor haar plezier, aangezien ze zeker wist dat het meisje niets van plan was. Uiteindelijk ging ze languit in het zand liggen. Het was prettig warm, net niet heet genoeg om een rode huid te veroorzaken. Ze sloot haar ogen, zodat de zon lichtvlekjes kon veroorzaken op haar gezichtsveld, voor zover zij die had als zij haar ogen dicht had.
-----------
Hier gebeurt echt heel veel. Ik wil de stilte gewoon niet verpesten met haar nutteloze gepraat..