De Himalaya gebergte - rijk van de tweeling

Dennis had een dikke, wollen jas aan, een sjaal om zichzelf gewikkeld, handschoenen aan, een gebreide muts, berglaarzen en zat op de rug van zijn draak. Leave vond het hier in de bergen helemaal niets. Hij wilde naar beneden, de bossen in of een moeras bezoeken. Lekker in de modderbaden rollen, gewoon zijn ding doen. Nu moest hij met zijn poten in het pak sneeuw rennen wat lastig was, koud en vermoeiend. Waarom wilde Dennis nu perse hier een schilderij gaan maken? Hij had allemaal materialen meegenomen. Wanneer ze aan kwamen bij de top stapte Dennis uit. Hij moest oppassen met zijn ademhaling want dat ging moeilijker. Gelukkig stond er een lichte wind en sneeuwde het niet. Hij bekeek het schitterende landschap. Het was echt een goed idee geweest om hier naartoe te komen.

Jack en Belle hielden van de bergen. Vandaar dat ze er altijd langzamer reisden dan normaal. Het was er heerlijk koud en zonder dat Jack het doorhad stond zijn kracht hier dus eigenlijk uit. Ze gingen bergop en bergaf en dat was voor hen geen probleem, omdat ze gewend waren aan koude en ijle lucht. Daarbij deed Belle al het werk en ook vliegend steeg ze deze afstanden, dus dit was niet veel moeilijker. Jacks kracht stond dus uit, maar dat wist hij zelf niet. Verder had hij nog steeds geen schoenen aan en verder dezelfde bruine broek en hetzelfde blauwe vest als altijd. Hij had ook zijn staf mee en het gouden ijskristal rond Belles nek was ook weer aanwezig. Eigenlijk was Jack op zoek naar een meertje om in te springen, maar die kwam je op deze hoogte niet tegen. En er was ook wel sneeuw genoeg om in te gaan liggen, maar dat was toch anders. De metersdikke sneeuwlaag die hier lag, waar Belle door haar zweefmagie niet in wegzakte, was niet hetzelfde als water. Toch kon Jack, als hij dat wilde, hierin zwemmen en dezelfde dingen doen als die hij in het meer deed. Alleen drijven was moeilijker.

Hij zette een schildersezel neer in het ijs, ruste zijn canvas erop en begon een aantal verf kleuren op zijn canvas te spuiten. Hij pakte zijn kwasten en penselen om aan zijn schilderij te beginnen. Zijn groene draak lag ontevreden in het zand wachtend tot zijn baasje snel zou zijn met schilderen. Dat hij opschoot! Waarom kon hij niet naar een warmere plek? Dennis begon te schilderen met zachte kleuren. Hij maakte als het ware een schets maar dan met verf. Nu begon hij niet met een tekening. Hij begon linea recta aan het echte werk.

---
ik ga proberen langere stukken te typen!

Op een gegeven moment verdween de sneeuw onder Belles hoeven en sprong ze klepperend over de rotsen. Dat geluid echode verder tussen de bergen en gaf het gevoel dat ze de enige levende wezens op de wereld waren. Niet dat Jack dat heel verschrikkelijk vond, alleen zijn was iets waar hij goed in was. Hij kon opschieten met andere mensen, maar als hij alleen was kon hij nadenken en zijn gedachten ook uitspreken. Niet dat hij dat deed. Alleen zijn was vooral ook een goede gelegenheid om goede gesprekken met Belle te voeren en ook dat deed hij graag. Luisteren naar Belles lieve, warme stem deed hem altijd goed. Die stem deed iedereen goed.

De jongen was ongeveer al 10 minuutjes bezig en besloot een pauze te pakken. Hij rommelde wat in zijn tas wat gevestigd was op de rug van Leave. Hij pakte een thermoskan waar hij hete chocolade in had. Hij nam tevreden een slok en liet het warme gevoel door zijn lichaam gaan. Met zijn luchtsturing zorgde hij ervoor dat geen wind hem kon bereiken. Dennis vond het wel warm zo in zijn bepakte kleding. Hij keek naar de lucht, een beetje in zijn eigen gedachten verzonken.

Het land begon weer te stijgen en Belle klom naar een hoge bergtop. Jack had nooit verwacht Dennis daar tegen te komen, maar dat was dus wel zo. Hij liet zich van de rug van zijn rendierdraak afglijden en begon in zijn tassen te rommelen. Hij haalde Dennis' tekenblok eruit en hield het voor de jongen z'n neus. Natuurlijk ging het allemaal zonder woorden en emotie, maar hij vond het leuk om Dennis weer te zien. Het jochie was toch wel een soort van zijn beste vriend, al was het echt nog een klein jochie. Dat maakte Jack gewoon niets uit. Belle keek naar het andere draakje dat het duidelijk koud had, maar ze kon nu niets voor hem doen. Toch kwam haar vrouwelijke moederinstinct naar boven en wilde ze iets gaan doen.

Leave zijn oren bewogen zachtjes wanneer hij iemand de top hoorde naderen. Was het waar? Hij herkende het renddier draakje gelijk. Leave kwispelde vrolijk met zijn staart waarbij hij een uitstraling had als van een puppy. Meestal waren draken angstaanjagend alleen was Leave gewoon heel lief van karakter. Speels ook. Hij rilde door de kou maar vond het leuk dat ze gezelschap kregen hier op de hoge bergtop. Dennis keek verrast op wanneer hij Jack zag en gelijk begon hij te blozen. Hij had Jack nooit verteld waarom hij was weggegaan die dag. Wanneer Jack hem zijn tekenblok overhandigde keek Dennis verrast op. Hij was die al kwijt voor een weekje of 2! Hij was het dus vergeten die dag. Dennis begon snel wat te schrijven op zijn schrijfblok. 'Ik miste het al! Bedankt voor het teruggeven. Dat je het al die tijd bewaard hebt! Leuk je om te zien Jack. Kijk waar ik mee bezig ben' Hij liep naar zijn schilderij en je zag al de kleuren van de gebergte, de contouren. 'Ik ben het landschap aan het schilderen. Is een keer wat anders. Hoe is het met jou?' schreef Dennis voordat zij ogen in die van Jack waren gericht.

Jack werd meteen weer overspoeld door de gebruikelijke drukte van Dennis. Hoe kon dat jochie zo praten als hij niet sprak? Hij keek dus maar gewoon naar het schilderij en knikte. Ook al antwoord op de vraag hoe het met hem ging. Daar gaf hij nog steeds geen antwoord op, want dat liet zijn gevoelens zien en dat kon echt niet. Hij pakte zijn staf van Belles rug en voelde de koude wind langs hen heen waaien. Het was heerlijk als hij de kou niet zelf hoefde te maken. Natuurlijke kou was nog lekkerder, al was zijn eigen kou bijna gelijk aan de natuurlijke kou omdat zijn krachten toe namen.

De jongen was het gewend hoe Jack deed dus zijn gebruikelijke knik verraste hem niet. 'Soms vraag ik mij af of dat knikje van jou positief is, negatief of dat je misschien verbeterpunten voor mij hebt?' Jack was zo verschillend als hem. Dennis liet altijd zien hoe hij zich voelde en Jack bleef gewoon in zijn element. Zo koud als ijs. Dennis zorgde ervoor dat de wind hem niet kon bereiken. 'Ik wordt steeds beter in luchtsturen. Maar ik vind het echt leuk om je weer te zien Jack. Al wat dingen meegemaakt? Ik hoor verontrustend nieuws over Het dertiende rijk.' Dennis keek terug naar zijn schilderij. Wat moest Dennis doen als er dadelijk een oorlog kwam? kreeg hij ooit nog de kans om zorgeloos te kunnen schilderen?

Jack knikte zoals altijd alleen maar bij de vragen die Dennis stelde. Maar toen het jochie over het Dertiende Rijk begon bleef hij nog stiller dan hij altijd al was. Om de één of andere reden had Jack gewild dat Dennis daar nooit iets over zou horen en te weten zou komen. Alsof hij hem had willen beschermen voor dat nieuwe gevaar. In zijn ogen was Dennis nog te jong om zoiets te begrijpen, want zo gedroeg hij zich. Hij ging zitten op een steen met zijn staf over zijn benen gelegd en dacht na wat hij hier nu over moest gaan zeggen. Maar natuurlijk was er van zijn zorgen niets te zien aan de buitenkant, zijn gezicht was nog steeds even strak als altijd. Hij keek Dennis recht aan. Belle merkte zijn zorgen, maar ging er niet op in.

Leave verstijfde wanneer hij de gedachten van Dennis hoorde. Waarom sprak de jongen erover? Kwam het door het gesprek wat hij laatst met zijn broer Justin had gevoerd? Jack reageerde helemaal niet op de geschreven woorden van Dennis. Je zag teleurstelling op zijn gezicht. 'Je moet mij net zo gek vinden als de rest. Ik geloof erin dat er mensen zijn die de twaalf rijken kwaad willen doen. En ook al geloof je mij niet, ik kan niet blijven stil zitten en doen alsof mijn neus bloed.' Dennis keerde terug naar zijn schilderij want hij interpreteerde de zwijgzaamheid van Jack als iets negatief.

"Ik heb niet gezegd dat je gek bent," zei Jack. "Het Dertiende Rijk is meer dan waar, het is werkelijkheid. Maar jij moet je daar geen zorgen over maken. Je zou je eerder terug moeten trekken in het Rijk van de Vissen of de Tweeling, het is moeilijk daar te komen." Hij keek Dennis nog steeds aan zonder dat je zag dat hij zich zorgen maakte. Hij keek naar de diamant die bovenin zijn staf zat sinds hij en Kian in die kluis waren geweest. Het was nog steeds een mooi ding en hielp Jack bij het nadenken. Want er was nu veel om over na te denken.

'Iedereen lacht mij uit als ik erover begin. Op mijn broers na maar ik heb het nog niet met iedereen kunnen bespreken. Het verontrust mij.' Dennis leek nu een stuk volwassener zoals hij de woorden schreef. 'Ik wil dat niemand gewond raakt. We moeten een oorlog voorkomen, voorkomen dat deze mensen anderen kunnen pijn doen.' Dennis wilde iedereen beschermen want het kwaad hielp niemand toch? Bij de woorden van Jack glimlachte Dennis zwakjes. 'Ik maak mij daar wel zorgen om Jack. Ik ben een jongen maar ik zou niet kunnen vechten als dat van mij wordt verlangd. Ik zit in een tweestrijd. Als er iets gaat gebeuren ga ik niet hopeloos staan toekijken. Mijn leven kan niet alleen uit schilderen bestaan.'

"Dat kan het wel," zei Jack. "En dat is veel beter. Maar ik kan jou toch niet op andere gedachten brengen, dus ik ga je voor bereiden. De komende dagen wordt jij gevechtsklaar." Hij stond op en liep naar de rand. Daar draaide hij zich weer om naar Dennis en vanaf zijn tenen kroop een laag ijs over hem heen. Een dikke laag ijs. Terwijl dat gebeurde keek hij Dennis strak aan. "Probeer me van deze klif af te blazen," zei hij en uiteindelijk was alleen zijn gezicht nog vrij. Als het Dennis zou lukken, dan zou Belle Jack opvangen. Maar die bleef nu nog liggen, omdat ze zeker wist dat Dennis nog niet sterk genoeg was.

Dennis keek verwarrend naar Jack omdat hij niet begreep waar hij naartoe ging. Hij werd duidelijk verrast door deze plotselinge verandering. Ging Jack hem echt helpen? Zijn hart klopte wat sneller want Jack leek zoveel dingen voor hem over te hebben. Daarom vond Dennis vriendschappen zo geweldig. Je deed dingen voor elkaar. 'Oké...' Schreef hij met een brede grijns. Gevechtsklaar. Hij zou nooit iemand pijn doen maar als hij iemand kon redden dan kon hij op zen minst zichzelf verdedigen en ook die ander die in gevaar. Dennis sloot zijn ogen om de wind te voelen. Hij bewoog met zijn handen, liet de wind om zich heen voelen. Hij deed zijn armen naar achteren en schoot toen een windvlaag recht vooruit. Daarna nam hij diep adem en blies zo hard als hij kon waardoor er een harde wind tegen Jack aan kwam.

Volledig ingevroren stond Jack helemaal stil. Hij wist dat Dennis zo hard mogelijk zou blazen, omdat hij iets wilde bewijzen aan Jack. Daarom was hij ook begonnen met invriezen voor Dennis antwoord had gegeven. Maar nu was Dennis aan het blazen en Jack voelde de wind wel, maar er gebeurde verder niets. Je kon niet zien dat hij het veel wind vond of weinig. Het ijs hield hem op zijn plaats en hij werd niet van de rand afgeblazen. Hij hoorde het ijs nog niet eens kraken. Hij wachtte tot Dennis' adem op was en daarna stak hij zijn hand op, ook al zat die vast door het ijs. Hij kon zich makkelijk bewegen. "En daarom oefen je." Hij bleef stilstaan en even later knalde zijn ijzen harnas uit elkaar. Hij keek om zich heen en liep naar beneden, terwijl hij Dennis gebaarde hem te volgen. Iets lager lag een soort van plateau, dat zou veel makkelijker zijn.

De jongen was letterlijk buiten adem en duidelijk teleurgesteld toen hij zag dat Jack gewoon nog steeds op dezelfde plaats stond. Nog niet eens een paar passen achteruit! Was hij werkelijk zo slecht? Dennis keek sipjes naar de grond. Hoe kon hij nu een sterkere windkracht maken? Hoe werd hij beter in luchtsturen? Hij vond het gewoon zo ontzettend moeilijk. Hij kon nog geen orkanen maken, geen tornado's of andere laten vliegen. Hij kon een beetje met de wind spelen, misschien mensen op afstand houden maar echt iemand zijn leven redden? Hij was een mislukkeling. Dennis keek op naar Jack die hem gebaarde om hem te volgen. Dat deed Dennis dan ook. Hij schreef iets op zijn blok. 'Wat ben je van plan? Het heeft toch geen zin Jack. Ik ben een hopeloos geval.' Ging hij echt zo snel opgeven?

Jack antwoordde niet. Hij liep gewoon door. Op het plateau bewoog hij zijn staf van links naar rechts en aan de andere kant ontstonden drie doelen van ijs. Het leek allemaal zo simpel, maar om de één of andere reden kostte het Jack veel moeite hier bovenin de bergen. Hij draaide zich om naar Dennis en liet zoals gewoonlijk niets merken. "Luchtbollen, pas stoppen als ik dat zeg," zei hij duidelijk. Hij was echt van plan om Dennis klaar te stomen en hij zou hem pas laten gaan als hij klaar was. Al duurde dat een maand. Daarbij, hij ging Dennis niet meer leren dan verdediging, want hij vond de jongen niet klaar voor aanvallende zaken.

Dennis klom voorzichtig naar beneden en zijn draak Leave hield alles oplettend in de gaten. Stel je voor dat Dennis zijn balans verloor? Jack kon zo streng zijn op bepaalde momenten. Dennis zag er verslagen uit want hij wist niet of hij de drie doelen van ijs zou kunnen raken. Hij moest denken waarvoor hij het deed. Zijn doel. 'Oké ik ga het proberen.' Hij legde zijn schrijfblok weg en maakte een luchtbol tussen zijn twee handen. Voorzichtig, klein en schoot het naar de doel wat hij miste. Nu schoot hij weer een aantal en de 5de raakte pas het eerste doel. Nu de tweede. Hij maakte de luchtbol nu iets groter maar miste weer. Gefrustreerd liet hij een geluidje over zijn lippen vloeien. Dat hoorde je nooit. Dennis schoot de luchtbol maar die bereikte niet eens zijn tweede doel. Hopeloos!

Jack stond naast Dennis en keek de luchtbollen na. "Houd ze onder controle tot ze hun doel bereikt hebben," zei hij alleen maar. Hij ging het niet voordoen, want daar had Dennis niets aan, zijn manier van sturen. Dus hij zei wat er moest gebeuren. En ja, hij was streng want het jochie kwam in een ernstige situatie terecht en kon zich geen fouten permitteren als uitkwam wat hij zei over de Dertieners. Jack had nog steeds liever dat de jongen zou vluchten naar het Rijk van de Tweeling of Vissen. Desnoods nam hij hem in huis of gaf hij hem de route naar het eilandje in het noorden.

Dennis probeerde zijn ademhaling te regelmatige. Adem in - adem uit - adem in - adem uit. Hij begon weer met het lucht te spelen tussen zijn handen, luisterde naar de woorden van Jack. Dennis opende zijn ogen en schoot de luchtbol die hij vanaf waar hij stond onder controle hield zo richting het doel wat hij raakte. Dennis begon te stralen en ook het derde doel raakte hij. Dennis keek met een tevreden blik naar Jack, dacht niet na wat hij nu deed en Knuffelde de man. Gelukkig dat Dennis zo dik bepakt was dus hun huiden kwamen niet in contact met elkaar. Dennis keek Jack met een brede glimlach aan, lichte blos en ging weer staan. Hij schreef wat op zijn schrijfblok. 'En nu?'

Jack reageerde niet op de knuffel en ook niet op die paar treffers. "Ik zei dat je pas mocht stoppen als ik dat zei," zei hij simpel. "Dus gewoon doorgaan tot ik het genoeg vind." Hij sloeg zijn armen over elkaar en keek Dennis weer eens strak aan. De doelen stonden er nog gewoon, dus het jochie moest gewoon eventjes doorgaan. Jack zou pas stop zeggen als het laat werd of als Dennis helemaal niets meer miste. Oké, als hij bijna niets meer miste.

Dennis verstijfde wanneer Jack hem op een vrij angstaanjagende manier aankeek. Hij slikte onzeker want zo was hij Jack helemaal niet gewend. "Oké..." Fluisterde hij zachtjes. Wat kon Jack tot bazig zijn, maar hij had blijkbaar wel het beste voor de jongen voor. Dennis ging door met luchtbollen schieten. Hij miste weer vaak maar het werd steeds minder en minder. Na een kwartier kon hij de drie doelen achter elkaar raken zonder te missen. Dennis was nu werkelijk buiten adem. Hij kon gewoon niet meer. Het koste hem teveel energie. 'Mag ik stoppen?' Schreef hij voorzichtig.

Jack stond de hele tijd onbeweeglijk toe te kijken naar hoe Dennis het ervan af bracht. Natuurlijk zag hij de vooruitgang ook wel. Maar toen Dennis vroeg of hij mocht stoppen, schudde hij simpel zijn hoofd. Hij ging het niet uitleggen, maar Dertieners konden ook aanvallen als je uitgeput was, dus juist dan moest je je het best kunnen verdedigen. En dat ging hij er nu bijna Dennis inslaan. Hij liet hem doorgaan tot de zon begon te zakken en Jack wist dat tijd was voor het avondeten. "Stop maar," zei hij en hij draaide zich om. Belle was met de tassen ook naar het plateau gekomen en Jack haalde daar nu wat brood en vruchten uit. Hij gaf een deel aan Dennis, want die moest goed eten voor morgen.