Het stadhuis van Katura - Het rijk van de Ram

Sheila beefde toen hij fluisterde dat hij wist wie ze was. Ze hoorde hoe de deur open ging, ze wist zeker dat het Dani was. Moeizaam voelde ze hoe hij haar dichter tegen zich aan trok. Grijnzend stopte hij na even. Hij legde zijn arm om haar heen en streelde haar heup. Rustig begeleidde hij haar mee naar de deur die hij opende waarna hij keek naar Dani. "Ah daar ben je. Ik zocht je al maar vond je vriendin, die kan ook prima zoenen. Maar eigenlijk wilde ik iets anders. Vanavond kom je bij me, gezellig uit eten. Zonder deze dame. Anders roep ik de wachters nu en vertel ik ze wie deze dame is." Zei hij vals en grijnzend. Sheila keek hulpeloos naar Dani. "Sorry.' Piepte ze verdrietig.

''Het is jouw schuld niet,'' zei Dani hoofdschuddend en wendde zich tot Quint. ''Je bent blijkbaar slimmer dan dat je eruit ziet. Ik ben technisch gezien nog steeds minderjarig, dus je mag jezelf nu officieel een pedofiel noemen. Gefeliciteerd.'' De sarcasme droop van haar woorden af. Ze dacht heel even na over de alternatieven. Er zat waarschijnlijk niets anders op. ''Fijn, zolang jij alles regelt.'' Quint leek verbaast te zijn dat ze niet tegengewerkte en greep de kans om haar gewilligheid uit te buiten. ''Ik zie je om zeven uur voor het stadhuis. Vanuit die locatie zullen we verder reizen naar mijn plek. Mijn prive kokken zullen het beste van het beste voor je koken.'' Na die woorden gaf hij haar een verlegen glimlach en liep de gang uit. ''Je gaat me toch niet alleen achterlaten, Sheila?'' Dani werd een klein beetje benauwd bij het idee dat ze alleen met Quint zou zijn. ''Je kunt ons toch volgen?'' Haar stem was inmiddels niets anders dan een hoge piep.

Ze was blij toen hij haar los liet en keek toen naar Dani. "Ga gewoon niet, ga met me mee en dan gaan we weg." Zei ze en ze keek haar aan. Moeizaam beet ze op haar onderlip en keek Dani aan. "We gaan nu gewoon terug naar onze draken en vliegen weg van hier. Die vieze zak hoeft hier geen gebruik van te maken. En anders ga ik gewoon met je mee, dan kan het me niet eens wat schelen of hij me toestaat of niet. Onzeker beet ze op haar onderlip. Ze wilde helemaal niet dat Dani naar de man zou gaan, straks zou hij nog iets bij haar doen. Sheila walgde al van het idee. Daarom keek ze rustig naar de dame, afwachtend van wat ze wilde."Die man weet niet eens dat we draken hebben. Dat ze weten waar ik geweest ben kan me niets schelen. Alsjeblieft Dani, dit moet je jezelf niet aandoen." Zei ze en ze keek haar aan.

''Ik ben geen vluchter, ondanks dat ik van nature altijd afwacht. Bovendien bestaat er een kans dat ze jou zouden kunnen vinden en ik zou het mijzelf nooit vergeven als jij opgepakt zou worden of wat dan ook.'' Ze schudde haar hoofd om haar mening te benadrukken. ''Ik kan nog altijd mijn talenten gebruiken voor het geval hij iets te grijpgraag wordt. Op dit moment zou je kunnen zeggen dat hij mij schaakmat heeft gezet met die buitengewone slimme zet.'' Het verbaasde haar dat ze van plan was om een gruwelijke ervaring te doorstaan voor Sheila. ''Hoe laat is het eigenlijk? Ik ben mijn besef van tijd helemaal kwijt.'' Ze was het niet meer gewend om met tijden te werken.

"Het kan me niets schelen wat je niet bent. Dit is geen vluchten! Ik word niet gepakt, niet meer. Ik heb vrienden gevonden de laatste dagen, ik ben veilig Dani. Jij kan jezelf dat misschien niet vergeven maar ik kan het me niet vergeven als hij jou ook nog maar met een vinger aanraakt. Of vind je hem zo leuk dat hij dat mag?" Vroeg ze hem. Diep zuchtte ze en keek haar aan. "Ik vertel niet hoe laat het is. Ik wil je niet naar hem toe laten gaan." Zei ze. Ze rechtte haar rug en keek Dani aan. "Doe jezelf die pijn niet." Zei ze en ze keek haar aan. "Dat is gruwelijk oom dat jezelf aan te doen."

''De laatste tijd ben ik me meer gaan afvragen wat mensen zo interessant maakt. Blijkbaar is het omdat ieder mens verschillend is en zijn eigen beweegredenen heeft. Ik wil gewoon wat hij verbergt. Ik ben de laatste tijd daar verslaafd aan geworden, mensen leren kennen. Het begon allemaal bij het onwillekeurig lezen van andermans herinneringen...'' De woorden bleven als een zachte fluistering in de lucht hangen. ''Ik had laatst nog een man ontmoet die ik een van de herinningen van iemand anders had gezien. Ik kan het niet beschrijven hoe graag ik zijn verhaal wilde weten.'' Ze wendde haar hoofd af. ''Ik ga mezelf geen pijn doen en hij gaat me niet aanraken. Ik wil alleen weten wie hij echt is. Ik denk ... dat die verwaande houding maar een act is.''

Sheila keek haar aan. "Waar heb je mij dan voor nodig? Je weet dat ik van ombekende mensen niets moet en zeker niet omdat hij weet wie ik ben. Als je zo zeker weet dat hij van je afblijft ga ik wel naar een herberg toe om daar te overnachten. Ik heb heel veel voor je over en zou de hele avond voor je in de kou willen wachten.. Maar als je alles zo zeker weet.." Een diepe zucht gleed uit Sheila's mond. "Ik zal de laatste zijn die jou je plezier wilt ontnemen. Echt waar. Maar als je vrijwilig naar hem toe gaat.. Dan heb ik geen behoefte eraan om toe te zien hoe jullie gezellig samen zullen dineren terwijl ik in de kou buiten zit te wachten tot hij een fout maakt. Jij jezelf verdedigt en ik.. Ik enkel kan toekijken. Ik mag en vertrouw hem niet. Ik gun je je avond, ik hoop alleen dat je mijn standpunt begrijpt." Zei Sheila. Tijdens het praten was ze naar haar tas gelopen waar ze nu bij stond en deed ze haar handschoenen toch weer aan. "Sorry dani."

Dani klemde haar vingers rondom Sheila's pols. ''Ik vind het nog erger dat ik het idee heb dat ik jou in de steek laat, dan dat ik het risico loop dat jij ontdekt wordt. Wat een waardeloze persoon ben ik toch,'' murmelde ze zachtjes. Ze werd langzamerhand gek van haar tegenstrijdige gedachtes, dus deed ze gewoon het eerste wat in haar opkwam. Ze zou er later wel achterkomen of het de juiste keuze was geweest. ''Misschien is jouw plan toch beter.'' Ze bedacht zich dat ze Sheila's pols nog steeds beet had en liet haar los. ''Sorry, ik ben een weegschaal. Ik sta bekend om mijn besluiteloosheid.'' Een nerveus lachje toonde aan dat ze zich probeerde te verontschuldigen.

Sheila keek haar aan. Ze nam zacht de hand van Dani even vast en glimlachte naar haar. "Je moet doen wat je zelf wilt. Als je naar hem toe wilt laat ik je gaan. Maar als je eenmaal binnen bent ga ik naar een herberg. Ga je niet dan kunnen we nu beter zorgen dat we wegkomen." Ze keek even naar Dani. "Je bent echt niet waardeloos. Anders zouden we hier niet zijn. En ik ben een maagd, hoe ironisch, ik verleid hem wel voor je." Zei ze plagend. Ze schudde haar hoofd even en stak een paar aardbeien naar Dani uit. "Eet wat." Zei ze glimlachend waarna ze haar mantel om deed. "Dus, wat wilt je hart doen?" Vroeg ze haar kalm, Sheila vond beide dingen niet erg. Zijzelf zou wel op bed gaan liggen en wachten tot Dani terug zou komen als ze zou gaan en anders gingen ze terug naar de draken.

Dani koos haar woorden zorgvuldig. ''Ik laat hem hangen. Ik heb het idee dat hij nog wel eens vaker op komt duiken en ik denk dat ik hem niet meer kan luchten als ik vandaag nog eens zie.'' Het was niet de hele waarheid, maar ook geen leugen. Haar blik viel op de sleutel. ''Wat wil je eigenlijk met de sleutel doen? Ik neem aan dat het geen loper is en dus automatisch nutteloos is zodra we het stadhuis verlaten.'' Ze koos een aardbei uit, die redelijk groot was en liet het sappige vruchtvlees in haar keel glijden. ''Tenzij het geen sleutel is van iets in het stadhuis. Het zou best kunnen, ook al is het niet zo logisch. Alhoewel... als je iets wilt verbergen verstop je het meestal op de meest onlogische plaatsen.''

Sheila knikte even. Ze moest toegeven dat ze heel erg blij was met de keuze van Dani. Rustig at ze haar aardbei even op waarna ze nadacht. "We hebben niets gevonden waar die op kan? Nou ja. Ik denk gewoon houden. Mochten ze hem nodig hebben dan kunnen ze hem gaan zoeken." Zei ze glimlachend. Ze pakte haar tas even op. "Ik denk dat als we nu niets vinden we zo terug naar de draken moeten, daar kunnen we nog even rustig eten waarna we echt de lucht in moeten voor ze slim genoeg zijn om te kunnen gaan schieten mocht Quintie de wachters ingeschakeld hebben." Het klonk als een hele strategie maar eigenlijk was het voor Sheila maar een ding, overleven. Dat was het belangrijkste ding dat zich nu in haar leven voordeed. Hoewel dit een heerlijke dag was geweest had die door de nare man toch geen fijn einde en dat hakte er wel in bij Sheila.

Dani gniffelde heel even toen ze die woorden gehoord had. ''Quintie klinkt wel heel erg schattig. Net alsof hij een huisdier is.'' Zelfs in ernstige situaties als deze kon ze altijd lachen om grappen, die anderen waarschijnlijk niet zouden kunnen begrijpen. ''Ik gok dat we nog een half uurtje tot een uur hebben voordat hij er achter komt dat ik niet op kom dagen. Alhoewel mijn inschattingen niet zo geweldig zijn... Wij moeten in ieder geval opschieten.'' Ze keek de kamer nog even door ook al wist ze dat ze niets vergeten kon hebben, aangezien ze niets had meegenomen buiten de kleren die zij droeg. Dani liep de grote hal binnen en krimpte heel even ineen door het aantal mensen dat zich verzameld hadden. Ze herstelde zich snel, ze had geen tijd om aan haarzelf te denken. Tessriël we zitten in de problemen, kom alsjeblieft snel. Dani hoopte dat Tessriël voor een keer mee zou werken.

Sheila moest even glimlachen omdat Dani het leuk vond. Rustig knikte ze. "Klopt, hij is dom genoeg om even te wachten." Zei ze rustig. Waarna ze haar spullen goed pakte. Stilletjes volgde ze Dani terwijl ze haar hoofd omlaag liet hangen. Stilletjes volgde ze Dani, richting de uitgang. Toen ze daar eenmaal waren drukte ze Dani snel in een steegje. Wachtens liepen rond. Sheila keek haar nerveus aan. "Jezus.. Die liepen er net niet rond.." Mompelde ze, schuwend keek ze rond. Het leek haast alsof de dreiging vanuit het niets was gekomen. Uiteindelijk nam ze de pols van Dani vast en trok haar mee. Niet omdat ze gemeen wilde zijn maar gewoon omdat ze snel weg wilde hier. Dain sta klaar, we moeten gaan anders worden we gepakt.

''Ik vraag me af of onze draken veel aandacht gaan trekken...'' Die vraag werd al beantwoord door de aankomst van Tessriël. Ze zag verscheidene mensen naar de lucht wijzen. De wachters keken om zich heen net alsof ze op zoek waren naar de eigenaar. Waarschijnlijk wisten ze dat Sheila een draak had. Ze liep op een van de wachters af, die een naïeve indruk maakte met het idee om wat tijd te rekken. ''Wat doet U hier? Kan ik U helpen?'' De man leek er blij te zijn dat iemand hem probeerde te helpen. ''Ik zoek naar meisje met blond haar en een brandteken op haar hand. Meer weet ik helaas niet over haar te vertellen.'' Hij glimlachte zenuwachtig en wierp een paar blikken naar zijn collega's. ''Ik heb haar volgens mij gezien in het stadhuis, helemaal in de achterste gang... Ik hoop dat jullie haar zullen vinden. Nog een fijne dag, wachter.'' Ze liet zich moeiteloos in de menigte verdwijnen en liep terug naar Sheila. ''Ik heb ze even op een vals spoor gezet,'' legde ze uit.

Met een diepe zucht keek Sheila op toen ze de draak van Dani zag. Ook zag ze alle bewakers, die joegen haar wel degelijk angst aan. Toen Dani weg liep schrok ze even en verborg ze zich zo nodig nog verder in de schaduwen. Tot Dani terug kwam, nerveus keek Sheila haar aan. "Tessriël moet uit het zicht blijven, zo valt ze veel te veel op." Zei ze zacht. "Die komen er gauw genoeg achter dat ik daar niet ben." Zei ze snel. Waarna ze even rond keek. Snel nam ze de pols van Dani kort vast om te laten weten dat ze zou lopen. Daarna liet ze haar los en verdween ze snel tussen de mensen. Erna rende ze vluchtig weg, russen de mensen door. Naar een uitweg. Uiteindelijk klom ze omhoog, zodat ze op de daken kon komen en op die manier weg kon komen.

Dani twijfelde nog heel even of ze de vrouw moest volgen. Veel tijd om na te denken had ze niet, aangezien een paar wachters haar kant op liepen. Ze voelde een lichte blos op haar wangen verschijnen en verstopte zich achter een wat gezette man. Waarna ze naadloos opging in de menigte. Ze liet zich gewillig meevoeren met de stroming totdat ze ergens uitkwam waar het wat rustiger was. Ze keek om zich heen. Toen ze zeker wist dat niemand haar achtervolgd had probeerde ze op het dak van een van de schuurtjes te komen. ''En waar ga jij naartoe?'' Ze draaide haar hoofd zodat ze de persoon, die tegen haar praatte kon zien en keek recht in de ogen van Quint. Zonder te twijfelen vuurde ze een paar waterbollen op hem af. Hij kon ze niet ontwijken, precies zoals zij verwacht had.

Sheila had nog op haar gewacht, toch viel haar Quint niet op. Pas op het moment dat Dani haar waterbollen op hem afschoot. Ze knielde naar de rand toe. "Kom Dani, ik help je op het dak." Klonk het. Ze slikte even en keek haar rustig aan. Ze wist dat de wachters eraan kwamen maar het deed haar nu even weinig. Ze wilde Dani omhoog helpen zodat ze samen konden vluchten en Dani af was van Quint, zijzelf was die jongen nu wel echt helemaal zat. Kalm keek ze naar haar en beet zacht even op haar onderlip. Het maakte niet uit, die was toch al wel helemaal kapot. Moeizaam slikte ze even.

''Ga maar alvast. Ik hou hem wel even bezig,'' zei Dani zachtjes, zodat Quint haar niet zou horen. ''Hij is maar een zwakkeling. Ik kan hem wel bezig houden. Als niemand dat doet roept hij de wachters erbij en dan zou het voorbij zijn.'' Ze probeerde zo waardig mogelijk op de grond te belanden. Ze gunde het hem niet om haar af te zien gaan. ''Wat ben je toch een irritant jongetje.'' Haar stem was vlak net zoals haar gezicht. Ze wilde hem niet laten merken dat hij het bloed onder haar nagels vandaan haalde. Ze maakte watertouwen, die zij om zijn benen heen liet lopen. Doordat hij vast zat had zij de tijd om om een watergolf te creëren. Tessriël, zou jij Sheila even op willen pikken? Ik ben even bezig, ik kom zo. Ze kreeg geen antwoord, maar wist toch dat haar draak zou komen.

Moeizaam slikte ze even. Ze kwam overeind en liep verder het dak op. Ze kon er weinig aan veranderen dat Dani graag verder ging. Zacht beet ze op haar onderlip. Ze zag hoe de draak eraan kwam en snel sprong ze erop, de wind blies snel door haar haren heen. "Tessriël, zet me net buiten de muren af, Dani heeft je meer nodig." Fluisterde ze de draak toe, waarbij ze enigszins haar krachten gebruikte. Ze zag dat Dain ook al in de lucht was en hen toe vloog. Toen hij eenmaal in de buurt was sprong ze snel over. Ze bleef met Dain boven het bos vliegen waar ze waren geland en nu wachtte ze op Dani en Tessriël

Ze was opgelucht toen Tessriël aankwam vliegen aangezien het haar begon te vervelen dat de man niet tegenwerkte. ''Vecht maar voor je leven,'' fluisterde ze. Ze wierp hem een laatste blik voordat ze op het dak klom. Daar liet ze de watergolf over hem heen komen. ''Doeg.'' Ze streek een verdwaalde haarpluk uit haar gezicht en vloog richting het bos, wat net buiten de stad lag. Het leek haar de meest logische plek om naartoe te gaan. Dani kneep haar ogen samen in een poging om de omgeving beter te kunnen bekijken. De zon werkte niet echt mee, aangezien hij in haar ogen scheen. ''Sheila?''

Rustig waren de twee geland op een veilige plek. Ondanks dat Dain erop aandrong om verder te gaan had Sheila hem nog net niet toegeschreeuwd dat ze wilde blijven en dat hij haar maar moest gehoorzamen. Gelukkig was Sheila's woede niet oor niets geweest. Ze hoor uiteindelijk dan ook de stem van Dani en grijnsde breed. 'Ik ben hier zo, op de open plek!' Riep ze vrolijk en Dain vloog wat op zodat Tessriël hen makkelijk kon bereiken. Hoewel Sheila niet verwacht had dat Dani moeite zou hebben met Quint lag er toch een onrustig gevoel ove rhaar heen.

''Ik ben blij dat je niets overkomen is... Ik heb je tot nu toe alleen maar problemen gebracht, terwijl ik normaal nooit in de problemen kom,'' zuchtte Dani vermoeid. Ze was niets anders gewend dan niet opvallen. ''Maar bedankt dat je bij mij bent gebleven. Ik heb wat nodige sociale interacties gemist, die ik gelukkig heb weten op te halen.'' Ze wist dat het eigenlijk geen goed moment was om sentimenteel te gaan doen, maar ze moest het even kwijt. ''Als ik irritant begin te worden moet je het maar zeggen.'' Ze probeerde haar toon tevergeefs luchtig te houden. ''Weet je al wat je volgende bestemming wordt?''

"Ik ben gewend om in de problemen te komen, let daar maar niet op. Ik ben blij dat je veilig bent." Zei ze met een glimlachje. Ze knikte even vriendelijk en keek haar glimlachend aan. "Ik ben wel blij dat je bij me was, ik vond het erg gezellig en je bent nog lang niet irritant hoor. Ik heb irritantere mensen ontmoet." Zei ze glimlachend.Waarna ze even nadacht. "Een veilige plek, om daar even te kunnen slapen en eten. Ik weet het nog niet verder.'Zei ze eerlijk en kalm.

''Hetzelfde geldt voor jou, uiteraard,'' zei Dani stijfjes. Ze glimlachte bij het beeld wat in haar hoofd ontstaan staan. Het deed haar denken aan thuis. ''Er zijn best wel veel plekken die dat te bieden hebben, naar mijn idee. Ik heb echt geen idee waarom ik hier nog eigenlijk ben. Ik kan niet eens een persoon over te halen om in de Schepper te geloven en ik ben zelfs misschien van plan over te lopen of ermee te stoppen.'' Ze wilde dat Sheila wist wat zij van plan was. ''Alleen... ik kan niet meer terug naar huis zelfs als ze mij nog toe zouden laten in hun Rijk. Mijn ouders denken waarschijnlijk dat ik gestorven ben samen met mijn zus. Ik vind dit hele gedoe rondom de krachten en het Dertiende Rijk maar onzin, nooit gedacht dat ik dit zou zeggen.''

Sheila luisterde zorgvuldig naar de woorden van Dani en keek naar haar. "Overlopen of stoppen zal je eigen keuze worden. Ik zou je er graag bij helpen maar ik weet dat dwingen niets oplost. Maar teruggaan is lastig. Niet eens vanwege je familie, meer vanwege de woestijn. Het is levensgevaarlijk daar Dani. Dat overleef je in je eentje niet." Waarna Sheila toch even, voor het eerst sinds tijden, echt moest lachen. "Heerlijk dat je er zo over denkt. Het is eigenlijk ook wel onzin denk ik zo. Het is eigenlijk te grootd voor ons.. En dat terwijl wij te groots zijn voor de rest van de wereld. Het is onvoorstelbaar wat ze op onze schouders leggen en vreselijk oneerlijk ook nog eens. Ik moet tegen je vechten.. Ik zou je moeten doden en andersom maar dat wil ik helemaal niet. Dat kan ik ook niet."