Kasteel Erenstein - rijk van de kreeft

Zijn korte aanrakingen die voor Kian waren als iets gewoons zorgde voor haar de nodige kippenvel. Ze had zijn aanrakingen gemist en meer dan zij wilde toegeven. Nu had zij andere dingen aan haar hoofd dan aan Kian denken. Als ze meer van haar afwisten betekende het niet dat zij een doelwit werd van hun? Dat kon Kirsten er echt niet bij gebruiken. Nog meer personen die achter haar aanzaten. Eerst de wachters en dan de dertieners die veel beter waren getraind als de wachters. Kirsten besloot om de lades te snuffelen van het bureau waar ze niet veel bijzonders in wist te vinden. De vrouw ging op op het bureau zitten en deed de klem uit haar haren. Haar blauwe haren vielen golfend over haar schouder voordat ze een been over de ander ruste. Door de lichte flikkering van het kaarslicht leken haar groene ogen katachtig, verleidelijk en waakzaam. Ze masseerde zachtjes haar slaap om zorgvuldig de woorden van Kian te laten doordringen. "Een bijzonder, versierde dolk?" Haar nieuwsgierigheid werd geprikkeld. "Zou het kunnen zijn dat ze daar voor komen?" Kirsten sprak nu op een duidelijkere toon echter was het zachter als de klanken die ze gewoonlijk gebruikte. Ze moesten op hun hoede blijven. "Als ze je niet hebben herkend dan is dat een goed teken. Kian je mag gaan als je wilt." Haar groene ogen keken in zijn zeeblauwe ogen. "Ik wil niet het risico nemen dat ze van je bestaan afweten." Kirsten leunde een beetje naar achteren waarbij je meer zicht kreeg van haar welgevormde lichaam. Ze was bijkomen dus de botten staken niet meer uit. "Je wordt al gezocht door de wachters en ik wil niet weer verantwoordelijk zijn dat ook de dertieners achter je aankomen. " Klonk haar stem nu zorgzaam? "Dat ben ik je op zen minst verschuldigd. Ik ben al dankbaar dat je überhaupt bent gekomen."

Hij liet zijn blik over haar lichaam gaan, die in de jurk van dunne stof beter uitkwam dan in de zwarte kleding die ze normaal gesproken droeg. Hij moest zijn best doen om bij het onderwerp te blijven en het duurde dan ook even voordat hij antwoord gaf. 'Ja, ehh..'
Hij viel even stil, om na te denken. 'Ik heb er niet erg lang naar gekeken, maar ik geloof dat hij een rood heft had, er liepen oranje lijnen over het ijzer heen. In denk dat het iets van vuur moest voorstellen. Maar voor zover ik kon voelen had het geen speciale eigenschappen of krachten.' Hij keek even uit het raam, maar daar was het ook donker, er was niets te zien. Buiten hoorde hij al voetstappen en hij zweeg totdat de geluiden waren verdwenen. Het kon niet lang duren voordat ze gevonden werden, het kasteel was niet zo groot als heel Kyon zelf.. Hij keek om. 'Ik weet niet hoe lang je me al kent, maar ik denk dat je er vanuit kan gaan dat ik voor mezelf kan zorgen.' Zijn stem klonk werkelijk een beetje spottend, ondanks haar zorgen. Hij hield er niet van om zo behandeld te worden. 'Bovendien maken we samen denk ik meer kans.' Dat was waar, samen konden ze de boel beter in de gaten houden. Kian was meer van het op zichzelf werken, maar als het beter uitkwam werkte hij net zo lief samen, al was hij er misschien niet heel goed in. Alleen als er dan meer kans was voor hemzelf om weg te komen en in veiligheid te blijven dan. 'En daarnaast heb ik je toestemming niet nodig.' Het klonk gemompeld, heel zachtjes, en waarschijnlijk zou ze het neit eens horen.

Misschien was er een manier op de dolk in handen te krijgen. Ook kon ze proberen een dertiener te kidnappen en proberen informatie van diegene te winnen. Op een vriendelijke manier of op een sadistische manier. Haar voorkeur ging uit naar marteling technieken. Kian beschreef de dolk en Kirsten keek bedenkelijk naar de boekenkast. Zou het? Misschien zouden hier wel boeken zijn met meer informatie over deze dolk. "We moeten achter zien te komen wat voor waarde het bezit. Of het überhaupt waard is om te stelen en ons levens ervoor te riskeren." Kirsten ging van het bureau af en gleed met haar vingers langs de boeken. Ze waren gesorteerd op alfabetische volgorde en soort. De vrouw bleef zwijgzaam totdat de voetstappen langzaam weg ebde. De vrouw pakte een boek uit de kast en begon er in te bladeren. "Kian... Ik haat het om toe te geven maar ik weet dat je heel goed voor jezelf kan zorgen. Je kan zelfs beter voor mij zorgen dan ik kan." Ze schudde haar hoofd maar haar mondhoeken gingen iets omhoog. "Jij bent een betere vechter dan ik omdat jij altijd nadenkt voordat je wat doet. Daardoor kom ik altijd zo snel in de problemen." Ze zette het boek weer terug en ging verder met het lezen van de titels. "Dat klopt. Dus het betekent dat je nog wat langer aan mijn zijde blijft...?" Haar stem klonk verleidelijk met een onheilspellende toon. Stond ze nu te flirten met Kian? Wat wilde ze zien? Dat hij hier op in ging? De vrouw keek hem vanonder haar lange, donkere wimpers aan en trok zachtjes aan een boek. Op dat moment schoof de kastdeur opzij. Verrast deed Kirsten een stap achteruit. "Een geheime doorgang."

Het was duidelijk te zien dat Kirsten geprikkeld was door de informatie waar Kian haar van voorzag. Maar waarom dacht ze dat de dolk zo bijzonder was? Hij had geen bijzondere krachten gehad en dat was toch juist wat de dertieners zo belangrijk vonden nu ze in Kyon waren. 'Waarom denk je dat het een rol kan spelen?' Vroeg hij dan ook, uitleg verwachtend. Of misschien wist ze het zelf niet eens. Hij volgde haar bewegingen met zijn blik, keek naar de boeken waar haar vingers langs streelden. Hij had werkelijk geen idee van waar ze naar op zoek was. Eigenlijk dacht hij zelf dat de dolk niet zo'n grote rol kon spelen. Het was alleen bijzonder dat hij in een verborgen kamer had gelegen. Hij glimlachte even trots bij haar woorden, een triomfantelijke blik verscheen in zijn ogen, waardoor zijn ogen spottend begonnen te glanzen. Zij was werkelijk de laatste van wie Kian had gedacht dat ze dat zou toegeven. Hij gaf maar geen antwoord, omdat hij wist dat die woorden haar moeite genoeg gekost moest hebben. 'Denk het.' Antwoordde kort. Hij had niet eens door dat haar toon verleidelijk en haar houding flirtend was. Pas toen de kastdeur open schoof liep hij met snelle passen naar haar toe en keek nieuwsgierig de gang in, waarbij hij even zijn hand op haar schouder legde. Een soort schouderklopje, hij was werkelijk onder de indruk van wat ze gevonden had. Dit was zijn manier om dat te laten merken, hij was niet echt van de complimentjes uitdelen.

"Waarom het een rol kan spelen? Omdat de meeste dolken niet zonder reden worden gegraveerd met symbolen of speciale lijnen in diverse kleuren. Het kan misschien van iemand zijn en dat moet naar de juiste eigenaar worden teruggebracht. Of het is van de man die deze kasteel bezit maar geen enkel wapen mag in de handen van de vijanden terecht komen. Misschien leek het op het eerste gezicht onschuldig maar je kan magie verzegelen. Dan lijkt het iets simpels maar is het in de werkelijkheid iets krachtig. Mijn dolk verzegel ik ook met mijn magie en opent zichzelf alleen naar mij. Het herkent mij." De verandering in KIan zijn ogen zorgde ervoor dat hun blikken zich kruiste. "Laat het niet naar je hoofd stijgen..." Mompelde Kirsten zachtjes. Zijn antwoord zorgde voor teleurstelling maar wat had de vrouw werkelijk op gehoopt? Dat hij haar meer aandacht zou geven wat hij nooit eerder had getoond? Kirsten besloot zich terug te trekken voordat het te laat was. De vrouw keek hoe Kian nu naast haar stond die haar een schouderklopje gaf. Hierbij ging haar linker wenkbrauw wat omhoog. "Ik ben geen kind meer." Ze schudde haar hoofd maar een glimlach sierde haar gezicht. Kian was niet van de complimentjes, hij deed dat op zijn eigen manier. Kirsten pakte haar hakken van de grond, brak de hakjes eraf en trok ze aan als een soort ballerina's. God, wat miste zij haar laarzen op dit moment. "Zullen we eens op onderzoek uitgaan? Jij mag eerst want ik zie geen hand voor ogen." Kirsten scheurde een stukje van haar jurk in zodat zij makkelijker zou kunnen rennen of kunnen vechten. Beter alles voor het zekere nemen dan het onzekere.

Ondanks zijn intelligentie begreep Kian het nog niet werkelijk. 'Jouw dolk heeft toch niet verdere speciale krachten, waarom zou je het dan met magie verzegelen?' Nu ging hij af op de waarnemingen die hij gedaan had, ze had de dolk natuurlijk gewoon gebruikt, maar voor zijn gevoel er geen speciale dingen mee uitgehaald die je met een gewone dolk niet zou kunnen. Toch bracht het hem op een idee, hij zou zijn pijlen ook kunnen verzegelen, zodat ze alleen zouden reageren op zijn boog en zijn handen. Maar dat was iets voor een andere keer. 'Soms wel.' Merkte hij baldadig op, waarna hij snel door de opening glipte, zijn vuur iets liet zakken en even om zich heen keek. Hij keek naar de wanden, die van hout gemaakt waren. Er waren weer tekens in gegraveerd, die van de oude taal. Toch was het onbegrijpelijk wat er stond, het leken wel toverspreuken. Hij begreep het in ieder geval niet. Waarschijnlijk waren het zinnen in de oude taal zelf, de taal die verloren was gegaan. Aangezien Kian er toch niets uit kon opmaken, liep hij maar door. Zelfs de tekeningen die op de wanden gemaakt waren, waren warrig, half uitgeveegd en daardoor ook niet te ontcijferen. De gang was oud. Waarschijnlijk wisten de eigenaren zelf niet eens dat deze bestond. Van buiten drongen er geluiden door, maar zij waren vanuit de tunnel niet te horen voor buitenstaanders. Waar bevonden ze zich nu ooit?

"Mijn dolk kan niemand aanraken zonder dat die zichzelf pijn doet. Het is een speciaal element dolk. Je weet toch nog dat ik dat heb gestolen niet waar? Het bevat zelf vreemde tekens en je kunt je dolk verzegelen. Dus wanneer iemand probeert mijn dolk te pakken om het tegen mij te gebruiken dan zal diegene zichzelf verbranden. Is een soort van zelfverdediging. Ik kan in ieder geval niet door mijn eigen dolk vermoord worden. Net zoals je dat kan doen met jouw wapens." Kirsten glimlachte zwakjes voordat zij de man volgde. Ze keek naar de wanden die van hout waren. Het werd steeds benauwder naarmate ze verder liepen. Er waren weer tekens in gegraveerd, die van de oude taal. Toch was het onbegrijpelijk wat er stond, het leken wel toverspreuken. "Ik had een boek moeten meenemen toen ik de kans nog had. " De vrouw keek ontevreden want ze wilde graag deze tekens ontrafelen. Van buiten drongen er geluiden door, maar zij waren vanuit de tunnel niet te horen voor buitenstaanders. Waar bevonden ze zich nu ooit? "Wacht..." Kirsten pakte Kian zachtjes bij zijn schouder vast. "De gangen worden opgesplitst. Zie je." Ze knikte en wees naar de twee gangen. "Dit wordt een doolhof. "

'Maar ik heb jouw dolk toen toch bot gemaakt?' Vervolgde Kian langzaam, geïnteresseerd luisterend. 'En warmte is ook niet jouw kracht, toch?' Hij wilde nu werkelijk alles weten over wat er te weten viel, want met het metaal dat hij gevonden had en de nieuw vergaarde kennis, zou hij een van de dodelijkste wapens kunnen maken die er bestond. Keihard, niet te vernietigen. Dan had je liever niet dat het wapen tegen jezelf wordt gebruikt. Nog meer tekens verschenen er op de muren en Kian vroeg zich af of Kirsten de tekens kon begrijpen. Waarschijnlijk niet. Hij betwijfelde ook of er in een boek zou staan wat het betekende. Kian had er zelf ook hard op moeten studeren en gebruikte het eigenlijk alleen om boodschappen voor zichzelf achter te laten. Zodat hij later wist bij bepaalde plaatsen wanneer hij er geweest was, wat belangrijk kon zijn als je aan het reis was. Uiteindelijk liet hij de tekens maar naast zich liggen, zo bijzonder was het nou ook weer niet. Het was gewoon een soort geheimtaal, een die kinderen ook zo hadden kunnen verzinnen, maar dan universeler, al was het nog steeds onbekend. Bij de splitsing hield hij halt. 'We zullen ons op een andere manier moeten oriënteren, kan jij de aanwezigheid van water voelen?' Vroeg hij zachtjes, terwijl hij zich naar haar toe draaide, zodat hij in haar ogen kon kijken. 'Zoek of je de gracht kan vinden. Het punt hier het dichtst bij.'

"Toen wel. Maar ik weet dat nog niet zo lang, de kennis wat ik jou nu vertel. Ik ben samen met iemand naar een 'magiër' geweest die dit heeft gedaan voor mij." Ze haalde de dolk onder haar jurk vandaan. "Warmte is inderdaad mijn kracht niet. Genezing is mijn bijkracht maar mijn dolk is nu aan mijn gebonden. Het geeft licht als het met mij in aanraking komt." Ze liet haar dolk zien aan Kian en je zag een lichte, blauwe flikkering in de tekens. "Aanraken lijkt mij niet zo verstandig, ik wil je geen pijn doen." Ook al wilde ze wel eens zien of het echt werkte. Tot nu toe had niemand haar dolk weten af te pakken. Ze deed het weer terug in haar holster wat aan haar bovenbeen was vastgemaakt. "Met jouw kracht kun je zelf nog veel meer. Jij bezit namelijk vuur en metaal. Jouw mogelijkheden zijn ongekend. Alleen ik weet daar niet zoveel van dus misschien kunnen we ooit samen naar een magiër gaan? Of boeken vinden wat daarover gaan. Dan kan je het zelf samenstellen zonder hulp. Het kost je dan ook geen geld want de magiërs zijn niet de goedkoopste." Kirsten had het alleen kunnen betalen omdat zij duistere zaakjes deed waar zij veel geld voor kreeg. De vrouw kwam tot stilstand en keek Kian in zijn ogen aan. "Misschien..." De vrouw liep naar de twee splitsingen en legde beide handen op de muren. Ze was geen aardmeester maar als hier water in de buurt was kon ze dat voelen. "Ik denk dat de rechterkant ons naar een bron leid... Een waterbron." Kirsten liep de tunnel al door met snelle passen. Zou hier echt een bron kunnen zijn? Ze hoorde iets druppelen en voelde daarna iets op haar hoofd. "Hmm... Dit is vreemd." Ze had beter kunnen wachten tot Kian kwam aangelopen want hij kon tenminste wat zien met zijn vuur. Nu maar even geduldig wachten.

'Hoe kan het dan met magie verhitten?' Vroeg hij langzaam, terwijl hij wat langzamer achter haar aan liep, nog steeds in gedachten verzonken. Ze hadden misschien niet gevonden wat ze wilden, Kian had genoeg bruikbare informatie bij elkaar gesprokkeld. Dit was wel iets waar hij wat mee zou kunnen. 'Geld is bij mij nooit een probleem.' Hij glimlacht vaag en ging naast haar staan. Toch was hij van plan het zelf uit te gaan zoeken. Of misschien zou hij het vragen aan een van de koopmannen. Die van de zwarte markt zou er wel meer over weten. Ze keek naar de lucht en hij volgde haar blik. Zijn vlammen sloegen verder uit terwijl hij zich richten op wat hij zag. Waterdruppels dropen door de natte aarde naar beneden, om daar Kirsten's gezicht te raken. Hij lachte zachtjes. 'Ik denk dat we al onder de gracht zijn.' Zei hij. 'Maar dan weet ik niet waar we nu ooit heen moeten.' Op goed geluk sloeg hij het rechterhand in, die na een paar meter iets omhoog leek te lopen. 'Deze loopt omhoog.' riep hij naar achter, niemand zou hen nu toch nog kunnen horen.

"Dat weet ik niet." Sprak ze op een onwetende toon. "Je weet als een temperatuur daalt naar zoveel graden dat het kan pijn doen om aan te raken. Raak ijs aan voor een lange tijd met je blote handen dat is geen prettig gevoel. Ik denk niet zozeer dat het hitte is. Ik zal deze vraag eens stellen aan de magiër voor goede uitleg." Misschien moest ze gewoon zich overgeven aan de duisternis? Langzamerhand begon ze zich meer en meer laten omhelzen door de duisternis rond haar heen. Een leeg gevoel begon in haar op te borrelen. Haar ademhaling werd langzamer, het zelfde voor het ritme van haar hart. Haar grasgroene ogen waren nog steeds naar het 'plafond' gericht. Ze waren inderdaad onder een gracht. Waar leidde dit pad naartoe? De avond had zo niet moeten verlopen. Kirsten stelde het zichzelf heel anders voor in het begin van de avond. Haar vingers taste haar gezicht af om de druppels weg te geven. "Daarom kon ik het zo goed aanvoelen, vond het al eigenaardig. Zo krachtig ben ik ook weer niet." Zij volgde Kian op de voet en de gang leek omhoog te lopen. "Waar gaat het naartoe?" Haar spieren waren allemaal lichtjes gespannen. Meer kon ze ook niet. Maar haar nieuwsgierigheid voor het onbekende werd met iedere stap alsmaar groter. "Kian... wacht. Hoor je dat?" Zij pakte hem lichtjes bij zijn schouder vast. "We zijn niet alleen." Plotseling klonk er een geschreeuw alsof iemand een hevige pijn voelde of het hem/haar werd aangedaan. "Moeten we ingrijpen?" Kirsten gleed met haar vingers onder haar jurk om op ieder moment te kunnen toeslaan. Als ze iets van Kian had geleerd was het eerst denken en dan doen.

"Ik heb werkelijk geen idee.' Antwoordde Kian sarcastisch, natuurlijk wist hij dat net zo min als zij. Langzaam liep hij door, hun voetstappen maakten bijna geen geluid op de zachte aarde en ze konden zich zo geruisloos voortbewegen, niemand zou hoeven weten dat ze zich hier bevonden. Tot er geschreeuw klonk, het klonk alsof diegene die zoveel lawaai maakte hevige pijnen onderging. Het was echter onmogelijk er achter te komen wat er dan precies aan de hand was. Kian hield halt toen hij de slanke hand van Kirsten op zijn schouder voelde, waarna hij zich omdraaide om haar in de ogen te kijken. Het viel hem al mee dat ze niet meteen op het gedoe af gerend was. Hij grijnsde even vaag, hij was eigenlijk niet van plan diegene te gaan helpen. Ze wisten niet wat er aan de hand was en het was vooral hun zaak niet. 'Ik zou niet weten waarom.' Zei hij kortaf. Hij begon pardoes weer terug te lopen naar de splitsing.

Kirsten haar gedachten waren nog even wat in wanorde. Vooral omdat ze zich afvroeg of dit wel een goed idee was. Iets in haar beveelde Kirsten richting het geluid te lopen om uit te vinden wat het nu precies kon zijn. Er was echter een stemmetje die schreeuwde dat zij de andere kant moest oplopen. Een rilling gleed door haar heen bij nog maar de gedachten eraan. Kon je werkelijk iemand die om 'hulp' vroeg achter laten zonder te weten wat er aan de hand is? 'Ik zou niet weten waarom.' was de reactie van Kian geweest. Kirsten moest een aantal keren knipperen met haar ogen. Vermeed hij nu de spanning van actie? Van het onbekende? Kian leek het altijd leuk te vinden om te vechten tegen anderen. Om te laten zien hoe krachtig hij wel niet was. Toch had zijn reactie haar niet moeten verbazen. Je kon beter voorkomen als genezen. "Kian..." Je hoorde duidelijk de twijfeling in haar stem. "We kunnen diegene niet aan zijn of haar lot overlaten. Misschien zijn het de dertieners?"

Hij had alleen een enkele dolk met zich meegenomen, hij was niet voorbereid om een goed gevecht aan te gaan. Dus keek hij haar alleen maar droog aan. 'Waar moet ik ze mee aanvallen, ik heb mijn eigen wapens niet bij me.' Zijn zwaard en boog vielen teveel op.. En met zijn krachten kon hij waarschijnlijk ook niet veel in deze afgesloten ruimte. Vuur was zeer gevaarlijk. Daarom was hij misschien niet gemaakt om undercover te gaan, hij viel in het algemeen teveel op. Waarschijnlijk was het daarom goed dat hij net niet teveel gepraat had met mensen, maar er vandoor was gegaan om boven rond te kijken. Daarna haalde hij zijn schouders op en merkte op het het waarschijnlijk toch hun zaak niet was en misschien had het zo geleken, maar het was echt zijn gewoonte niet om als een held rond te gaan rennen. In werkelijkheid was zij de enige die hij uit de moeilijkheden gehaald had, en in het begin was dat alleen geweest om het rijk dwars te zitten. Het leek hem echter sterk dat er ook maar enige hogere macht met dit lawaai te maken had. Misschien waren het inderdaad dertieners.

Daar had Kirsten nog helemaal niet bij stilgestaan. Ook zij had haar wapens niet meegenomen op haar vertrouwde dolk na. "Je hebt gelijk. Dit is echt een slechte eigenschap van mij. Ik moet eerst nadenken en dan doen. Vind het al een wonder van mijzelf dat ik er niet als een kip zonder kop op ben afgerend." Kirsten keek hem met een glimlach aan. "Heb ik van jou geleerd." Ze gaf hem een speels duwtje waar hij nog niet eens mee uit balans kwam. Ze konden verdere commotie besparen want deze twee personen waren al vrij berucht in de 12 rijken. Kirsten moest goed nadenken voordat zij ging handelen. Dadelijk kwam ze nog meer in de penarie. "Dan zij het zo." Sprak ze vervolgens uit voordat ze langs Kian liep. "Ik denk dat ik wel genoeg te weten ben gekomen vanavond. Tijd om terug te trekken en deze jurk uit te doen." Kirsten schudde haar hoofd. "Weet je waar ik zin in heb?" Ze draaide zich nu om en een glimlach verscheen op haar gezicht. "In een kampvuur en wat sterke verhalen met een fles drinken. Ik ben wel eens benieuwd wat je de afgelopen weken gedaan hebt. " Nu stond de vrouw een stap dichter bij Kian. "En..." Haar vingers gleden over zijn onderarm. "Kan het nog wat gezelliger worden." Haar toon klonk vrij verleidelijk en nadat ze deze woorden had uitgesproken liep ze weer terug. "Toch zou ik graag die dolk in mijn handen willen hebben." Sprak ze eerder tegen zichzelf dan tegen hem.

Kian keek haar een beetje spottend aan. 'Wauw, dan heb je toch nog wat goed van mij overgenomen.' Zijn mondhoek trok een beetje omhoog, zodat zijn tanden te zien waren in een vaag lachje. Het was inderdaad echt iets voor haar geweest om direct op het geschreeuw af te rennen, al had hij haar niet werkelijk als een reddende engel gezien. Hij was de engel op haar schouder geweest, nietwaar? Hij volgde haar bewegingen als ze langs hem heen liep. 'Die mag nu ook wel uit hoor.' Merkte hij droog op. Die opmerking was gewoonweg te makkelijk geweest, daarna volgde hij haar op de voet. Maar toen ze zich omdraaide bleef hij weer staan en keek haar aan. Hij zou niet hoeven vragen wat het was waar ze zoveel zin in had, want dat zou ze hem toch wel gaan vertellen. Hij schudde zijn hoofd meewarig om haar woorden. Wat was dit weer voor een bizarre situatie. 'Wil je nog steeds niet bij me uit de buurt blijven?' Hij vroeg het weer met een harde, schorre stem, hij trok haar langzaam terug toen ze weg liep.

Ze leek wel gefixeerd te zijn met de dolk waar Kian een aantal minuten geleden over sprak. Als ze het had gezien dan had ze rust. Iets moest de verband verklaren met de dolk, de dertieners en het geschreeuw waar zij nu niet op af gingen. Haar impulsief gedrag schreeuwde vanbinnen om er op af te gaan. Ze kon diegene toch niet aan zijn of haar lot over laten? Maar misschien was het goed om zichzelf een keer niet in de nesten te werken. Ze waren klaar nu. De dertieners wisten van haar bestaan af en misschien ook nog dat van Kian. Als ze nou een manier konden vinden om bij rijk 13 te kunnen komen? De dertieners wisten hier te komen dus er moest een manier zijn om ook daar te komen. Hoe kwamen de dertieners anders terug? "Ja dat klopt. Jij bent een soort beschermengel voor mij geweest." Kirsten's groene ogen waren nu in de zijne gericht. "Een held op sokken." Zei ze op een speels toontje er achteraan. De veiligheid die hij uitstraalde gaf haar een goed gevoel, iemand die haar kon beschermen wanneer ze het nodig had. Bij zijn volgende opmerking schudde de vrouw amuserend haar hoofd. "Ik zou zeggen maak maar een begin." Zo'n reactie had hij wel van haar kunnen verwachten. De spanning tussen hun leek langzaam weg te ebben. Misschien kwam het toch wel weer goed met hun 'vreemde vriendschap'. Haar adem stokte wanneer hij haar terug trok. Zijn harde, schorre stem bezorgde haar kippenvel, aangename kippenvel. Haar vingers gleden over zijn borst en speelde met een plooi van zijn colbert. Enkele seconden bleef ze hem aankijken, zoekend naar een gedachten. Tenminste zo leek het alsof ze keek. "Ik vind het prettig om bij jou te zijn Kian." Haar stem klonk als een zachte fluistering terwijl haar groene ogen lichtjes schitterde. "Ik kan niet uit je buurt blijven hoe graag ik het ook wil. Waarom denk je dat ik de brief heb geschreven? Ik wilde je zien." Waarom sprak ze plotseling zo oprecht? Ze bracht zichzelf in een nauwe situatie en de afwijzing was meerdere malen groot. Hij wees haar altijd af. "Sorry... Dat had ik beter niet kunnen zeggen. Denk dat ik een beetje teveel champagne op heb." Ze loog want ze had net een glaasje op. Kirsten hield niet eens van champagne.

Een held op sokken, het deed hem glimlachen. Eigenlijk was hij helemaal geen held, niet omdat hij te bang was, niet zou durven, maar omdat hij hele andere beweegredenen had dan een held zou hebben. Hij zou niet strijden voor het voortbestaan van een rijk, zelfs niet zijn eigen. En strijden voor Kyon lag al helemaal ver van hem af, want hij vocht alleen voor zichzelf en om zijn status als rebel te behouden. Mensen wisten ook eigenlijk dat ze niets aan hem hadden als ze hem werkelijk nodig mochten hebben, want hij deed toch waar hij zelf zin in had. Alleen Kirsten leek dat niet echt te zien, al was dat ook aan Kian te wijten. De timing die ze samen hadden gehad maakte werkelijk dat hij een beschermengel geleken had. Ondertussen was zijn blik niet van de hare afgeweken, ook niet toen ze hem zachtjes toesprak. Het gevoel in haar stem maakte ook dat er een rilling over zijn rug heen schoot. Sheila had gewoon gelijk gehad en ergens had Kian het zelf ook wel geweten. De jaloezie was een kenmerk geweest van heel iets anders en eigenlijk wist de jongeman niet goed hoe hij er mee om moest gaan. Meestal ging hij er gewoon vandoor, of hij deed alsof er niks aan de hand was. Misschien was dat laatste wel het beste, want hij wilde ook weer niet dat Kirsten en hij hierdoor voor altijd afgescheiden zouden worden. Hij streek even langs haar kaaklijn. 'Maar goed dat ik er ben dan.' Antwoordde hij met een plagerig grijnsje om zijn lippen.

Zijn glimlach deed hem goed. Heerlijk vond ze dit. Geen ruzie, geen argumenten of nutteloze discussies. De momenten waarop ze gewoon ontspannen waren was veel beter. Zo wilde zij het gewoon hebben. Waarom van alles een mug een olifant maken? De vrouw was dankbaar dat Kian in haar leven was gekomen. Niet alleen omdat hij wel op sommige aspecten op haar leek maar haar ook altijd uit de problemen wist te helpen. Ze had allang dood moeten zijn als hij er niet was geweest. Als Kian andere beslissingen had genomen om bijvoorbeeld toe te kijken hoe ze werd opgehangen - dan stond ze hier nu niet. Kirsten was hem veel verschuldigd, stond bij hem in het krijt. Als hij haar iets vroeg zou zij zeker geen nee zeggen. In haar ogen zag zij hem als een rebelse held die deed waar hij zelf zin in had. Maakte beslissingen wat voor hem het beste uitkwam. Net zoals nu. Hij had alleen een dolk en nam niet het risico om een gevecht aan te gaan. Haar perzikkleurige lippen sierde als een glimlach. "Misschien wel." Haar vingers pakte zachtjes de zijne vast die langs haar kaaklijn streek. "Bedankt dat je bent gekomen Kian. Je had het niet hoeven doen." Maar er gebeurde iets, geheel vanzelf. Ze boog zich naar voren en drukte haar lippen zacht op de zijne. Zo snel ze het hem schonk zo snel trok ze haar hoofd weer terug. "Kom. Ik begin het benauwd te krijgen hier beneden en dat zuurstof tekort zorgt ervoor dat ik rare dingen ga doen." Ze was snel doorgelopen want op haar wangen waren blosjes verschenen. Alweer een impulsieve actie, wanneer ging ze het nu leren? Toch voelde zij zich niet schuldig tegenover Sheila. Ze vond hem leuk en daar kon zij niets aan doen. Beter doen alsof er niets was gebeurd. Ze wilde niet van hem gescheiden worden.

Het gebrul begon harder te klinken en het leek zich dichter naar hen toe te verplaatsen. Kian legde zijn hand op de rug van Kirsten en duwde haar zachtjes het laatste stukje van de gang door, zodat ze de bocht konden omslaan, om zich te verschuilen in het duister. Hij had namelijk de vlammen op zijn lichaam laten doven, het was aardedonker. Niets, behalve hun zachte ademhaling zou hen kunnen verraden. Hij duwde het meisje tegen de wand aan en spitste zijn oren. Het geschreeuw was veranderd in een zacht gejammer, vermengt met gesnik. De zachte stem van Kirsten klonk zacht door het donker en Kian keek in de richting van de plaats waar haar gezicht zou zitten. Haar lippen kwamen echter als een verassing, hij had niet gedacht dat ze het opnieuw zou doen. Zijn adem stokte even en hij wilde in eerste instantie een bits antwoord geven, maar hij slikte zijn woorden in bij het geluid van voetstappen. Een drietal kwam langs, het geluid van het slachtoffer verraadde hun aanwezigheid. Drie mensen liepen langs de gang waar ze zich schuil in hielden. Het zachte licht van een lantaarn bescheen hun gezichten. De een betraand, de andere twee nors en verbitterd. Snel trok Kian Kirsten terug, dicht tegen zich aan. Hopend dat ze niet gezien werden. Toch zochten zijn vingers naar de dolk die hij bij zich had.. Voor de zekerheid. Hij durfde niet bij het vuur in te grijpen, misschien dat de mensen door zouden hebben dat er een vuurmeester in de buurt was.

Hahahaha! Je opmerking bij spam,
goud waard
---

Het gebrul begon harder te klinken en het leek zich dichter naar hen toe te verplaatsen. Haar hart begon sneller te kloppen bij deze plotselinge verandering. Haar lichaam schreeuwde om actie, om het vloeien van bloed. Sinds wanneer was Kirsten zo bloeddorstig? Wilde zij zo graag het leven van iemand nemen? Dat kon het vast niet zijn. Het was de adrenaline waar de vrouw op kickte. Redde ze het of redde zij het niet? Zou zij het gevecht met gemak winnen of kantje boord. De man duwde zachtjes tegen haar rug zodat ze de bocht omliepen. Nu werd ze tegen de wand aangedrukt en de kou zorgde voor een rilling over haar ruggengraat. Het geschreeuw was veranderd in een zacht gejammer, vermengt met gesnik. Nu konden de personen toch niet hulpeloos toekijken? Ze moesten iets doen toch? Sinds wanneer gaf zij om anderen? Meestal was het ik, ik, ik en de rest kan stikken. Een drietal kwam langs, het geluid van het slachtoffer verraadde hun aanwezigheid. Drie mensen liepen langs de gang waar ze zich schuil in hielden. Het zachte licht van een lantaarn bescheen hun gezichten. De een betraand, de andere twee nors en verbitterd. De dame leunde iets naar voren maar werd snel door hem teruggetrokken waardoor ze dicht tegen hem aanstond. Ze hield haar adem in en haar hand gleed onder haar jurk. Haar vingers tintelde net zoals haar dolk leek te roepen om actie. 'Kian...' fluisterde ze zachtjes wanneer de drie personen door de gang waren gelopen en het licht van de lantaarn haast was verdwenen. 'Moeten we ingrijpen?' Haar groene ogen zochten de zijne maar dat ging zo moeilijk in het donker. 'Wel spannend zo tegen je aan.' Haar vingers gleden langs zijn kaaklijn en hoorde de voetstappen vervagen. 'Zullen we de andere kant opgaan? Of gaan we ze volgen?'

Hij legde zijn vinger op haar lippen, als gebaar dat ze nu toch even moest zwijgen. Hij volgde het vage licht met zijn ogen en trok zijn hand pas weer terug toen het drietal verdwenen was. Voorzichtig, alsof ze bang waren om tevoorschijn te komen, begonnen de vlammen weer op zijn huid te dansen. Zo was ook het tweetal weer in een vaag licht gehuld. Nu kon Kian pas weer echt zijn blik op het meisje richten en dat deed hij dan ook. Maar zijn blik stond enigszins vragend. 'Waarom wil je nou achter ze aan? Wat heeft het nou voor toegevoegde waarde, behalve dat je de kans krijgt mensen neer te halen?' Hij doodde nog steeds niet voor plezier en toen hij een blik op de drie mensen had geworpen, was hij tot de conclusie gekomen dat hij hen alledrie niet kende. Waarschijnlijk waren die twee mannen gewoon bewakers van het kasteel geweest en had de derde geprobeerd in te breken.

Met lichte aarzeling keek ze naar Kian die zijn vinger op haar lippen ruste. Gelijk zweeg ze. Kort beet ze even op haar onderlip. Ze moest zich niet met andermans zaken bemoeien. Nonchalant draaide ze van hem weg omdat zij geen antwoord wist te geven op zijn vraag. "Ik weet het niet." Mompelde ze zo luchtig mogelijk. Kirsten wist het dondergoed waardoor zij zin had om anderen te doden. Sinds zij bloedsturen deed beoefenen was het verlangen naar mensen pijnigen groot geworden. Kirsten voelde zich nu machteloos. Een gevoel dat zij haatte. Dat was iets vreselijks dat ze zoveel mogelijk wou ontwijken als dat kon. "Zullen we maar gaan?" Kirsten leek opeens haast te hebben want zij wachtte niet eens op het licht van Kian. In het duister gehuld liep ze door de gangen tot ze bij de splitsing kwam. Nonchalant begon ze een plukje haar rond haar wijsvinger te draaien. Waar kwam de nervositeit vandaan? Had ze nog steeds angst voor het duisternis? Voor donkere plekken? Kirsten hoorde een vaag geluid uit de andere gang komen en ze keek de gang in. "Hallo?" vroeg ze aarzelend. Haar stem echode door de andere gang waardoor er op dat moment allemaal vleermuizen kwamen aangevlogen. De dame dook ineen en keek op hoe de vleermuizen boven haar hoofd weg vlogen. Ook al kon ze de beestjes niet goed zien, de schaduwlijnen waren aanwezig. Fascinerend.

Kian trok zijn wenkbrauw op en liet zijn handen bij haar gezicht weg zakken. Als een schaduw verdween ze plotseling in het donker, zo ver kwam het licht van de flakkerende vlammen nog niet. Haar "zullen we maar gaan?' Hoorde hij pas toen ze al uit het zicht verdwenen was. Buiten zijn bereik. Hij rekte zich kort uit en liep achter haar aan, om stil te houden toen haar stem op een vragende toon opnieuw door het donker klonk. Was er nog iemand aanwezig in deze gangen, behalve hen en de mensen die ze net gezien hadden? Voorzichtig liep hij door, met zijn hand op het heft van zijn dolk. Een geritsel klonk, dat steeds harder werd, aanzwelde tot een geluid dat klonk als een stel vogels die langs vlogen. Maar dat waren het niet, het waren vleermuizen.. Er gleed een zucht over zijn lippen en hoofdschuddend liep hij naar Kirsten toe, die hij nu weer zag staan. 'Wat is er aan de hand met je?' Vroeg hij grimmig.

Ik heb hoofdpijn en zo'n inspiratie dip dus verwacht niet teveel...
En ben Kirsten moe aan het worden... ><
---

De vrouw keek hem glimlachend aan waardoor je in het donker alleen haar witte tanden zag. Dit gaf aan dat zij glimlachte. Kwam niet vaak voor en ook niet in Kian zijn aanwezigheid. Ze stond vervolgens op en klopte haar jurk af. "Ik dacht dat er nog iemand hier in deze tunnel was. Het waren maar vleermuizen. Wat een overweldigend gevoel als ze zo over je heen vliegen." Kirsten liep naar de man toe, kneep hem speels in zijn wang. "Niet zo chagrijnig meneertje. Partner in crime moet wel vrolijker zijn." Kirsten keek naar de andere gang. "Eigenlijk ben ik stiekem nieuwsgierig wat zich daar bevindt. Zullen we het nog onderzoeken voordat we gaan? Misschien vinden we wel iets waardevols. Iets wat veel geld opgeleverd ook al heb jij Astor die alles in goud kan veranderen." Kirsten kon wel weer een meevallertje gebruiken. Iets wat ervoor zorgde dat ze gewoon een aantal muntstukken had, flappen. "Of let's call it a night. Lekker ontspannen. Dat hebben we wel verdiend. "