Kasteel Erenstein - rijk van de kreeft

Hij keek haar even aandachtig aan, maar kon verder niet een reden vinden voor de plotselinge verandering van haar gedrag. Toch leek ze in de war, om een vreemde manier. Alsof ze niet helemaal meer in de gaten had wat ze zelf nou wilde, of wat haar beweegredenen waren. Alsof ze zichzelf in de weg zat. Kian haalde zijn schouders even op bij haar woorden. Het waren maar vleermuizen. Als het nou een groep draken was geweest die over hen heen had gevlogen, dan was het pas overweldigend geweest. Vooral omdat deze ruimte zo klein was dat er niet eens een enkele draak doorheen zou passen. Hij glimlachte even naar haar. 'Vooruit, ik zal proberen niet meer chagerijnig te zijn.' Zijn stem klonk enigszins spottend, maar hij deed werkelijk zijn best om niet al te zeer als zichzelf te klinken. Toch begon deze tocht door de grotten hem een beetje te vervelen en een zucht ontsnapte aan zijn lippen toen Kirsten opperde om de boel nog verder te gaan onderzoeken. Maar goed, ze waren hier nu toch al en hij had eigenlijk toch niks beters te doen. Dus volgde hij haar maar de rest van de gangen in. Hoe voorzichtig ze net ook geleken hadden, eigenlijk was het toch onverantwoord om ergens binnen te dringen waarvan je niet wist hoe je er weer uit zou kunnen komen.. Terwijl de vijanden waarschijnlijk boven je hoofd ronddwaalden en elk moment dezelfde plaats zouden kunnen betreden. Hopelijk hadden de dertieners geen kennis van de grotten hier, hopelijk lieten ze de twee in het donker gewoon met rust.

"Ik heb vleermuizen altijd fascinerende beesten gevonden. Kijk mij niet zo aan alsof ik een steekje los heb." Ze keek hem met een glimlach aan wel met haar armen over elkaar heen geslagen. Kian keek naar haar alsof het tijd werd dat Kirsten moest worden afgevoerd naar het gekkenhuis. Zij vond het schitterend om andere draken tegen te komen maar vleermuizen hadden ook iets. Iedereen had wel een dier wat ze fascineerde toch? Een zachte lach rolde over haar lippen. Haar houding werd minder gespannen. Zijn spottende klanken hoorde gewoon bij hem. Zoiets moest hij niet gaan veranderen voor haar. Soms twijfelde zij wel of Kian het fijn vond om in haar aanwezigheid te zijn. "Ik denk dat je het wel hebt gehad. We kijken nog heel snel en dan houden wij het voor gezien goed?" De vrouw liep achter Kian aan omdat het nog steeds pikken donker was in de gangen. Het werd steeds benauwder naarmate ze de gang doorliepen. Er leek ook geen einde aan te komen. Ook begon je meer moeite te krijgen met je ademhaling. Kirsten ademde rustig door haar neus en ademde uit via haar mond. Zag zij nu een schittering? De vrouw begon sneller te lopen, passeerde de man totdat ze in een grote ruimte kwamen. Een berg van goud lag er gestapeld met andere zeldzame voorwerpen en stenen. "Wauw! Een soort van schatkamer!" Kirsten wilde meteen alles gaan meenemen wat zij hier vond. Nu baalde zij ervan dat ze haar tas niet had meegenomen. Hoe wilde zij dit nu meenemen?

Kian keek haar nog even glimlachend aan. 'Je bent gewoon anders.' Gaf hij als ontwijkend antwoord. Het leek niet een compliment of een belediging te zijn, het was gewoon een constatering, hij stelde het vast. Alsof hij er nu pas achter kwam. Langzaam maar zeker kwam hij steeds meer te weten over het meisje dat nu tegenover hem stond, hij zou steeds dichter tot haar komen, totdat hij haar muur gepasseerd had, zelfs al wilde hij het misschien niet eens. Want ze hadden wat samen, iets wat hen bond. Was het vrijheid, nieuwsgierigheid, hun talent om zich in de moeilijkheden te werken? Hij had in eerste instantie een hekel aan haar gehad, maar dat was zeker weggeëbd. Het is nou eenmaal geen goed kennis maken als je meteen wordt aangevallen. Misschien was dat juist wel wat ze gemeen hadden, de agressie die door hun lichaam stroomde. Toch genoot Kian op een andere manier van het leven. Zou hij dat aan haar ooit kunnen overbrengen? Leef met de dag. Langzaam gleed hij door het donker heen en liet zijn vlammen wat zakken, om niet teveel zuurstof te verspillen, bij een smalle doorgang bleef hij staan en het meisje glipte langs hem heen, terwijl Kian de inhoud van de kleine ruimte bekeek. Stapels goud waren tot het dak opgestapeld, diamanten lagen over de grond verspreid. Het zag er zo aanlokkelijk uit.. Maar toch leek er iets niet helemaal in de haak te zijn. Dezelfde glans die ook over de dolk had gelegen, gloeide ook op het goud en Kian schoot naar voren om het meisje tegen te houden. ''Wacht nog even met aanraken.' Zei hij haar zachtjes in het oor. Hij hief zijn hand op en liet een van de gouden staven door de lucht naar hen toe zweven, zodat ze het beter zien konden.

Esther hoe zijn je examens gegaan?
---

Aandachtig en gretig luisterde ze naar zijn woorden. Wat zou hij zeggen? Wat vond hij nu precies van haar? Haar ogen twinkelden. Haar expressie begon te veranderen bij het woordje 'anders.' Anders? Wat bedoelde hij daar nu mee? Haar mond zakte iets open, in kort gevecht met haar eigen koppigheid, maar ze besloot dat ze geen zin had om moeilijk te doen of door te vragen. "Als jij dat vind." Klonk dat nu een tikkeltje beledigd? Een tijd lang was het zo stil dat hun ademhaling het enige was dat je kon horen en Kirsten geloofde haast dat ze haar eigen hartslag hoorde, maar misschien kwam dat door Kian. Anders... Het woord bleef in haar hoofd rondspoken. Was dit nu een hatelijk als een belediging of... Anders kon nooit als een compliment gezien worden. Anders betekende dat je niet zoals iedereen was. Alleen was anders weer een negatieve vorm want anders had Kian het woordje uniek kunnen gebruiken. Uniek klonk nu een stuk positiever. Mocht hij haar nog steeds niet op de dag van vandaag? Ze struikelde haast over haar eigen voeten doordat ze zo diep in gedachten verzonk.

Kirsten keek verrast op wanneer Kian voor haar schoot om haar tegen te houden. Waarom wachten met aanraken? De vrouw keek naar het gouden staaf die hij naar zich toe liet zweven. Ging hij dat nu echt onderzoeken? Doordat een van de gouden staven was weggenomen vielen er een aantal goudstukken van de hoge berg af. Hoe kon dat? Kirsten hoorde geschuifel en op dat moment werden haar ogen een slag groter. "Kian..." Haar ademhaling begon te versnellen. "Schatten worden meestal bewaakt en het kenmerk van goud is..." Op dat moment sloeg er een gigantische staart uit het berg van goud. Het raakte haar bijna maar Kirsten wist het net te ontwijken door naar de zijkant te springen. "Een draak! Ik had het kunnen weten." Een vlammenzee van vuur was het gevolg. Het vuur kwam hun richting op.

Ik ben nu op de helft, volgens mij gingen ze wel goed!

Gepaard met een zacht gerinkel rolden een paar muntjes van de berg met goud af. Het leek onschuldig, als er niet ook een ander geluid geklonken had. Geschuifel, het was alsof een enorm meubelstuk over de grond versleept werd. Kian was echter te geconcentreerd om er op te letten, hij liet nog steeds het goud naar hen toe zweven. Totdat de kreet van Kirsten zijn aandacht verstoorde en hij gealarmeerd opkeek. Zo was hij net op tijd om net als het meisje ook de rode staart te ontwijken. Hij bukte en dook weg. De kaken van een rode draak kwamen tevoorschijn en deze draak had geen meester. In zijn ogen was de gloeiende haat van de wilde draken te zien, diegene die zich niet hadden gebonden aan een mens. Hij opende zijn bek en spuwde een zuil van vuur richting het tweetal. Kian reageerde als vanzelf, hij trok het meisje achter zich en hief zijn handen op. Een krachtveld verschoof zich en het vuur hield in de lucht stil, de likkende vlammen konden zich niet tegoed doen aan het vlees van de twee mensen, ze waren zo veilig als je kon zijn in een vlammenzee. Metaal en vuur, het waren precies de krachten die Kian maakte tot wie hij was en deze elementen waren overvloedig aanwezig. De draak leek door te hebben dat het vuur de twee niet kon deren, wilde draken waren immers ook niet stom, en hield op met het blazen van vuur. Met zijn bulderende stem sprak hij de twee toe in de taal die alleen voor hem te verstaan was, maar de boodschap was duidelijk. Ze zouden nooit kunnen ontsnappen. En hij leek gelijk te krijgen.. Met zijne enorme staart had hij tegen de stenen muren geslagen, die waren ingestort. De doorgang was bedolven onder steen, ze konden nergens heen.. Een rilling schoot over Kian's rug toen hij in de vastbesloten ogen van de draak keek. Was Astor nu maar hier.. De draak begon zich langzaam naar hen toe te bewegen, al grommend.. Toch zou de man zijn huid duur verkopen. Al het goud stroomde als vanzelf richting de draak, botste tegen zijn kop aan en versperde hem de weg. Toch zouden ze snel een weg naar buiten moeten vinden.

Gelukkig! Pfff ik denk dat ik trouwens ga stoppen met Kirsten...
Sowieso is het al een beetje dood hier
----

Haar groene ogen keken waakzaam naar het gigantische draak die verscheen vanuit het toren van goud. Het vuur zorgde ervoor dat ze weer herinnerd werd aan dezelfde avond. Gelukkig wisten de vlammen haar niet te raken doordat Kian nu bij haar stond. Hij met het element van vuur kon haar tegen dit vernietigde kracht beschermen. In zijn ogen was de gloeiende haat van de wilde draken te zien, diegene die zich niet hadden gebonden aan een mens. Kirsten had hier veel eerder over moeten nadenken. Het was ook veel te gemakkelijk geweest. Een schat met goud, juwelen en diamanten werden nooit onbemand achter gelaten. Er waren altijd wel vallen of beesten die het beschermde. De vrouw ging dicht tegen Kian aan staan met haar hoofd tegen zijn rug gerust. Haar ogen waren samen geknepen wachtend tot de draak stopte met het spuwen van vuur. Haar lichaam trilde want haar angst voor vuur was nog steeds sterk aanwezig. Wanneer de draak begon te spreken keek Kirsten en leunde een beetje zijwaarts. Zo kon zij de draak aankijken. Ook al verstond zij hem niet de boodschap kwam duidelijk aan. Ze waren in zijn territorium, de schat is van hem en het tweetal kwamen hier niet meer levend weg. De ogen van de draak sprak boekdelen. Hij wilde vast zijn tanden in hun vlees zette, hun verscheuren in stukken. Rage... Daar was het eerste waar Kirsten aan dacht. Als hij nu hier in deze ruimte bevond zou hij deze angstaanjagende, ongetemde draak een lesje leren. Dan gingen ze er met de buit vandoor. De doorgang was bedolven onder steen, ze konden nergens heen. "We zitten opgesloten..." Kirsten keek naar de draak die hun toe naderde. Er moest nog een andere uitgang zijn toch? "Waar zijn de aardemeesters als je die nodig hebt?" Kirsten rende langs de muren af met haar vingers die het zachtjes betaste. Water... Aarde bestond deels uit water, ze moest een stuk vinden wat niet was verhard. Een zwakke plek.

Kian lachte uitdagend toen de draak woest met zijn kop begon te schudden om de stukken goud af te weren. Het deerde hem niet werkelijk, het was hoogstens irritant, maar het leidde hem wel af en het fokte hem op. Hij brulde luid, wat Kian's trommelvliezen bijna deed barsten. Er schoot een stekende pijn door zijn hoofd, maar toch stopte hij niet met het sturen van het metaal. Wat hij deed leek te werken, de draak had helemaal geen oog meer voor de twee mensen, hij was alleen nog maar bezig met het wegwerken van de stukken goud, die pesterig tegen hem aan bleven botsen. De draak steigerde en zette een paar stappen naar voren, terwijl hij met zijn kop bleef schudden. Hij bewoog zo hevig dat de wanden van aarde om hem heen af begonnen te brokkelen, er ontstonden zelfs barsten in het dak.. Kian knarste met zijn tanden, besloot dat het toch beter was om het goud te laten zakken. Niet veel later waren de grote gele ogen weer op de man gericht, die hem nog uitdagender in de ogen aan het staren was. De draak verschoof zijn enorme lichaam nog iets naar voren, tot zijn zachte borst tevoorschijn was. En zo werd ook zijn ondergang zichtbaar, er ging een zware, gouden ketting om de rode nek. De draak was veel te ijdel geweest, was zo gek op goud dat hij het altijd bij zich wilde hebben. Dat was zijn fout. Kian grijnsde dan ook toen hij de ketting in het oog kreeg en hief zijn hand opnieuw op. De ketting begon op een snel tempo te krimpen, tot de draak spartelend op de grond viel.

Kian leek de bloed onder de nagels van de draak vandaan te halen. Hij wist de draak zo nodig af te leiden dat Kirsten haar aandeel uit kon voeren. Hoelang zou Kian de draak nog kunnen af leiden?  De draak brulde luid wat een ongelofelijke steek in haar oren veroorzaakte. De vrouw rustte haar handen op haar oren echter had dat weinig effect. Dadelijk werd ze nog doof.  De draak had helemaal geen oog meer voor Kian of Kirsten, hij was alleen nog maar bezig met het wegwerken van de stukken goud, die pesterig tegen hem aan bleven botsen. Kian was goed in metaal sturen en dat voor een bijkracht? De draak steigerde en zette een paar stappen naar voren, terwijl hij met zijn kop bleef schudden. Hij bewoog zo hevig dat de wanden van aarde om hem heen af begonnen te brokkelen, er ontstonden zelfs barsten in het dak. Kirsten haar groene ogen waren naar het plafond gericht. Dit was niet goed. Als de draak zo doorging dan zal alles instorten met haar en Kian erbij. Ze moesten een andere uitweg zien te vinden. Kirsten vond een zwakte in de muur en begon daar op in te slaan. Modder, zacht modder. Zo wist zij een uitweg te graven met haar vingers. Ze hoorde de draak happen naar lucht waardoor Kirsten wel even over haar schouder moest kijken. Kian begon de draak te laten stikken doormiddel van de ketting. Kirsten keek toe hoe Kian langzaam het leven begon te nemen van de draak. “Kian… Laat hem niet sterven, dat zou zonde zijn. Er zijn niet meer zoveel draken over. Verzwak hem zodat wij genoeg tijd hebben om door deze tunnel te kruipen.”

De draak probeerde te brullen, maar hij kreeg alleen een weinig angstaanjagend gepiep uit zijn keel terwijl hij zich verder naar de man toe probeerde te trekken met zijn enorme klauwen. Om hem maar te laten stoppen.. Alleen om te zorgen dat de gouden ketting niet meer zo verstikkend om zijn keel sloot. En als hij de man zou bereiken, zou de laatste sterven, dat stond vast. Maar het was zo zwaar, o zo zwaar om dat enorme lichaam naar voren te bewegen. Het was onmogelijk om de laatste paar meters naar zijn belager af te leggen. De draak gaf het gevecht op en liet zijn lichaam met een dreun op de grond neervallen, met de ogen gesloten. Zonder de gevaarlijke gele ogen op zich gericht, kon Kian weer op zijn omgeving letten. Zo drongen ook de woorden van Kirsten nog tot hem door, ze vroeg hem om de draak te laten leven. Even twijfelde de man nog, het wezen had immers geprobeerd hen te vermorzelen en als het gekund had had hij zeker de twee mensen niet laten gaan. Maar ze had gelijk. Draken waren te mooie wezens om zo onder de grond verstikt te worden. Langzaam liet Kian zijn handen zakken, waardoor de ketting weer tot zijn normale afmetingen groeide. De draak was ondertussen bewusteloos geraakt, maar leefde nog wel. Behalve een gekrenkte trots zou hij er verder niets aan overhouden. De man keerde zich van de rode vlek af en liep naar het meisje toe.

De draak was hardnekkig want desondanks dat Kian hem langzaam begon te stikken bleef de draak doorgaan. Hij probeerde zelf naar Kian toe te kruipen. Helaas hield de draak het niet al te lang vol voordat hij bewusteloos raakte. Helaas? Niet de juiste woordkeuze, eerder een opluchting. Nu konden de twee personen die hier zaten opgesloten door de tunnel kruipen zonder de draak op hun hielen. Haar ogen waren gericht op de draak die op de grond lag. Nu leek hij helemaal niet angstaanjagend of kwaadaardig. Hij wilde zijn schat beschermen dus aan de ene kant was het niet zo gek dat hij zijn territorium deed verdedigen. Zijn buit. Kirsten haar hebzucht kwam weer naar boven want zij ging dit gebied echt niet verlaten met lege handen. Zij deed allemaal sieraden om zich heen zodat ze weer een aantal maanden vooruit kon. “Hij mist dit toch niet.” Sprak ze vervolgens uit om haar steelgedrag te verantwoorden. Alsof het goed was dat zij deed stelen. “Kom.” Kirsten kroop de nauwe ruimte naar binnen waar je rustig moest ademhalen. Iemand met claustrofobie zou hier niet eens doorheen durven. Het was nauw, ze moest door haar knieën en je zag geen steek voor ogen.