Het rijk van de Boogschutter - De ruïne van het kasteel

Midden in het bos staat er een ruïne van een kasteel, waarvan men de naam vergeten zijn. Maar weinig mensen kennen het omdat het het zo afgelegen staat. Soms worden er rondleidingen daar georganiseerd door afpersers. Het ruikt er altijd fris naar de natuur en de tijd lijkt er stil te staan. Er is er nog maar weinig over van het vroegere sierlijke kasteel, maar het stenen schuurtje wat erbij hoort is verrassend goed bewaard gebleven. Als je in de winter geluk hebt kan je daar dieren vinden die hun winterslaap houden.

Personen: Vrij

Zijn ruwe handen werkten zonder dat hij er over hoefde na te denken. Hij had dit ondertussen al zo vaak gedaan, dat het meer een automatische handeling was geworden. Al zijn pijlen waren opgeschoten, en ondanks het gouden teken dat hij er altijd aan bevestigde, had hij er maar enkele kunnen terugvinden. Geld om nieuwe te kopen had hij genoeg, maar er was op het moment eigenlijk geen markt in de buurt, dus sleep hij zelf een voorraadje nieuwe pijlen. Gewoon, voor de zekerheid. Zodat hij op zijn reis naar de zwarte markt niet zonder pijlen kwam te zitten. Want zijn pijlen waren zijn zekerheid op een vrije doorgang door de rijken. Toen haalde Kian plotseling te snel uit en zijn scherpe mes drong in zijn duim. Kian vloekte zachtjes en begon op het bloed te zuigen.

Voorzichtig snoof Dani de frisse lucht op. Het was veel beter dan de muffe mensengeur die vooral hing in kleine kamers waar het raam nooit open ging. Ze werd eigenlijk wel verdrietig van de ruïne. Het herinnerde haar aan de dood, niet iets waar zij graag aan dacht. Iedereen waar jij van hield kon geraakt worden door de dood en wat is er eigenlijk na de dood? Voelde je dan niets of keek je dan neer op de mensen op aarde? Ze had nog een tijdje door kunnen gaan als ze geen andere gedachten gehoord had. Voor de zekerheid pakte ze haar dolk alvast erbij, ook al hoorde zij de gedachten maar zachtjes zoemen.

New
~~

Stilletjes zat ze op een van de stenen van de ruïne. Haar harnas had ze gedeeltelijk even af en haar blonde haren, waarvan wat rode uitgroei zichtbaar was, bewogen met de wind. Ze had haar handschoenen zelfs uit en keek naar haar handen waarop het brandmerk fel leek te schijnen. Ze beet even op haar onderlip en slikte onzeker. Stilletjes keek ze er naar. Ze herinnerde zich sinds een tijdje alles. Alle pijn, ze hadden ervoor gezorgd dat ze alle tijd bij bewustzijn was gebleven. Verdrietig keek ze naar haar harnas. Ze veegde de tranen weg, waardoor ze de bobbels van haar littekens voelde. Verdrietig keek ze voor zich uit. Ze slikte en bleef zitten. "Dain? Waarom ben ik hier? Waarom heb je me hier gehad?" vroeg ze zachtjes. Ze keek even naar de draak en bleef rustig zitten. Ze slikte en pakte haar waterzak toen om er maar wat uit te drinken want even wist ze het niet meer. Ze zou hier sowieso overnachten de komende dagen, dat was iets dat zeker was.

Kirsten rende door de bossen met haar blauwe lokken die een stuk korter waren. Door het gevecht met de magiër waren haar haren verbrand geweest en zaten ze nergens meer naar. Ze waren in een vlecht die tot de helft van haar onderrug reikte. Zonde want het had haar zolang geduurd om haar haren te kunnen groeien en bij te houden. De vrouw sprong van boom naar boom, plukte de nodige vruchten om ze in een zak te stoppen. Rage vloog boven haar en vertelde dat hier in de buurt een ruïne was. Haar ogen begonnen te schitteren want in de ruïnes kon het zijn dat je soms wel iets waardevols aantrof. "Daar gaan we heen!" Wanneer zij daar aankwam zag de vrouw iemand op een van de stenen zitten van de ruïne. Zij bleef van een afstand staan om haar te bekijken. Haar draak landde op de grond en merkte de andere draak op. Dani... De draak van Sheila. De vrouw keek verbaasd op. Sheila? Die had zij al lang niet meer gezien. Ongeveer 2 á 3 maanden? Zij liep voorzichtig naar de vrouw toe met blonde lokken die reikte tot haar schouders met rode uitgroei. "Sheila?" kwam er twijfelend over de lippen van de vrouw gevloeid terwijl ze zachtjes de ketting vastpakte met haar vingers. De ketting die zij toen van haar had gekregen.

Rustig was ze blijven zitten. Tot dat Dain haar meldde dat er iemand aan kwam. Stilletjes bleef ze zitten. Tot ze de vrouw ook werkelijk zag die eraan kwam. Geschrokken voelde ze hoe de kleur uit haar gezicht verdween. "Kirsten.." Fluisterde ze nerveus. Ze slikte en haar handen trilden even. Snel deed ze haar handschoenen weer goed, ze had even naar haar brandmerk gekeken maar toen snel weer weggekeken omdat ze Kirsten zag, het was niet de bedoeling dat ook maar iemand die zag. Ze beet geschrokken op haar onderlip. "W-Wat doe je hier?" fluisterde ze geschrokken. Sheila was best verbaasd. Nerveus beet ze op haar onderlip. Ze keek even weg. Ze was eigenlijk haar gevoel kwijt.. Voor de jonge vrouw die voor haar stond, voor allerlei andere dingen zodra mannen haar begonnen te weigeren en ze allerminst welkom was in steden. Haar vader had ervoor gezorgd dat ze nauwelijks ergens nog binnenkwam, vandaar dat ze inmiddels enkel nog op de grond sliep, buiten de steden of op de rug van Dain. Moeizaam slikte ze en keek naar de jonge vrouw. Ze had geen idee f ze daar wel behoefte aan had.

Foutje!
---

De vrouw had dus gelijk gehad dat het Sheila was die nu voor haar zat/stond. Echter leek zij niet meer op de Sheila van hun eerste ontmoeting tevens hun laatste. De vrouw keek een beetje argwanend naar haar want waarom zag zij er zo anders uit? Zij droeg namelijk een harnas als Kirsten dat goed zag, handschoenen om haar handen te bedekken en haar haren blond. Niet meer dat vurige rood waar zij zo gewend aan was. Wat was er gebeurd? Ook leek de vrouw totaal niet op haar gemak te zijn bij de aanwezigheid van Kirsten. Sheila vermeed namelijk oogcontact, leek nerveus om haar weer te zien alsof zij iets leek te verbergen. Wat kon het zijn? "Wat ik hier doe? Ik kan jou hetzelfde vragen. Ik ben hier om waardevolle spullen te vinden want waarin ruïnes zijn, zijn namelijk ook wel schatten te vinden. Dat kan ik weer gebruiken om door te verkopen om zo eens een keer wat meer te genieten in mijn leven. " Haar stem klonk ijzig want als Sheila zo al begon leek Kirsten zich meer terug te trekken. Ze kreeg niet eens een warm welkom, geen knuffel zoals zij het gewend was van die vrolijke dame. Echter zag je daar niets meer van terug. "Gaat alles wel goed met je? Je bent zo anders... Alsof er iets is voorgevallen?"

Huh? Wat is dit?

gecorrigeerd sorry

Bij de kilte van de stem kromp Sheila zo nodig nog iets meer ineen. Haar onderlip beet ze kapot. Paniek gierde ergens door haar lichaam. "Hij heeft me gemarteld." Fluisterde ze. "Mijn vader. Dagenlang." Haar groenige ogen keken naar haar en toen weer weg. Ze wilde niet zo ontzettend dichtbij meer komen. Ze kon het niet aan om haar te knuffelen of te kussen. Ze wilde niet weer weggeduwd worden door iemand omdat ze er niet meer mooi uit zag en ze onder de rafelige littekens zat. Na die woorden zei ze niets meer. Het deed haar pijn en nog iets meer begon ze te plukken aan haar handschoentjes. Haar gedachten zochten onbewust die van Kirsten op en stuurde beelden van de marteling die zijzelf diep weg wilde stoppen. De angst gierde door haar lichaam en haar vingers trilden. "Als hij me vindt.. Als hij me vindt ben ik dood." Ze knikte bij de woorden en keek even om zich heen. Erna keek ze weer naar de jonge vrouw vkor haar die nu zo kil tegen haar praatte. Het deed pijn in haar hart en verdrietig keek ze naar haar knieen. Ze wilde weg. Ze kon deze confrontatie totaal niet aan. Ze voelde zifh er vreselijk bii.

Haar groene ogen vernauwde zich lichtjes wanneer de vrouw ineen kromp. Waar sloeg dit nu weer op? Kristen was niet haar vijand dus waarom leek Sheila haar zo wel te behandelen? Alsof zij Sheila ooit iets zou aandoen? Bij haar eerste woorden verstijfde de vrouw lichtjes. Haar vader had haar gemarteld? Dit verklaarde een heleboel. Kirsten wist precies hoe dit voelde alleen was zij niet gemarteld voor een aantal dagen maar voor 5 jaar lang. “Dat gun ik niemand toe.” Sprak ze zachtjes uit. “Is dat de reden waarom je je lichaam bedekt? Om je wonden en littekens te verbergen?” Kirsten pakte haar flesje vast. “Ben je nog ergens gewond? Zijn er wonden die lelijk beginnen te helen? Dan kan ik het voor je herstellen zodat de schade minder zal zijn.” Kirsten wilde de vrouw helpen want het is niet niets. Toen ze hoorde dat haar vader haar zelfs wilde vermoorden werden haar ogen een slag groter. Meteen moest zij denken aan die avond toen ‘hij’ haar leven wilde afnemen. “Dat gaat niet gebeuren.” Haar stem klonk koud deels verbitternis erin verwerkt. “Waarom vlucht je voor hem Sheila? Je moet juist je zwakte, je angst niet aan hem tonen. Als hij je wilt halen dan doet hij dat maar. Jij zult hem een stap voor moeten zijn.” Sheila moest niet in haar zelfmedelijden of angst blijven want daar kwam zij niet verder mee. Telkens vluchten voor haar vader wie moest hij nu voorstellen? Kirsten’s handen vormden als vuisten want zij was ook zo geweest vroeger. Toen kon zij niets tegen hem beginnen maar nu? Sheila moest sterker worden want bang zijn voor iemand, daar hielp je jezelf niet mee. “Hoe heeft dit kunnen gebeuren? Is je vader doorgedraaid?” Kirsten kwam naar haar toe. “Doe je harnas af, laat mij zien wat hij heeft gedaan, misschien kan ik er nog wat aan doen.” Je merkte aan haar stem dat zij geen tegenspraak duldde.

Nerveus slikte Sheila. Ze was blijven zitten en keek naar de vrouw. "Omdat ik niet gehoorzaam. Omdat ik niet met de uitgekozen man wil trouwen. En ik kan nergens heen. Ik word overal waar zijn macht reikt en waar hij vrienden heeft weggestuurd. Ik kom de steden niet binnen." Zei ze zacht. Ze keek naar de jonge vrouw. Ze had wel gelijk maar dat ging niet zo makkelijk. Ze was gewoon doodsbang, zeker nu niemand haar nog werkelijk wilde en ze helemaal alleen stond. Uiteindelijk gehoorzaamde sheila. Ze deed haar harnas en shirt uit. De wond op haar rug eas nog groot en open. Littekens waren groot en lelijk gemaakt. Vele schrammen en allerlei elijke dingen. Mooi zag ze er niet meer uit. Stilletjes keek ze naar de grond en haar handschoenen hield ze nog aan. "Ik ben doodsbang. Ik ben alleen. Niemand wilt me ook nog maar zien laat staan aanraken. Ik ben niets waard. Het zou me eigenlijk

Een spottend lachje verliet haar lippen. Haar vader was een dominant mannetje die zijn zin wilde krijgen met alles voornamelijk met zijn dochter. Natuurlijk keurde hij haar af als zij niet naar hem luisterde. Belachelijk. Kirsten voelde nu al een haat tegen hem omdat hij vele eigenschappen bezat wat haar eerste liefde ook had. Hun ware aard. “Natuurlijk wordt je weggestuurd denk je dat ik zo maar een stad kan binnenwandelen? Dat moet je voorzichtig, subtiel en niemand vertellen. Je moet onzichtbaar zijn.” De vrouw keek wanneer Sheila haar harnas af deed samen met haar shirt. Kirsten trok een pijnlijk gezicht. Haar lichaam met brandlittekens was nog niets vergeleken met dit. Sommige littekens zou zij niet voor Sheila kunnen herstellen, net zo lelijk geheeld als dat van haar. Echter had zij er veel meer. Zij liet water om haar handen vloeien als een soort handschoenen voordat ze het op haar wond legde. “Je wond op je rug kan ik helen.” De plekken wat zij aanraakte werden warm en langzaam waren niets meer van haar wonden te zien op haar rug. Geen littekens, niets. Ook de kleine schrammen, ontstekinkjes – die Kirsten wel eerst ontsmette waren voor haar kinderspel. “Echter kan ik voor je littekens niets meer betekenen…” Zij heelde nog de blauwe plekken op variërende delen van haar lichaam. Ook merkte ze lichte kneuzingen op die uiteindelijk verdwenen. “Zo dat ziet er stukken beter uit. Het spijt mij van je littekens ik weet precies hoe je je voelt. Als iemand werkelijk om je geeft ziet diegene voorbij je littekens want het is het innerlijk wat telt.” Kirsten wees naar een ketting. “Een meisje die ik kon zei dat tegen mij want die keek ook verder dan de lelijke kenmerken op mijn lichaam. En je bent niet alleen, ik ben er"

"Hij is geen koning! Het is absurd dat ze me weren uit steden! Ik heb ze niets misdaan." Zei ze, misschien wat fel, maar het deed haar gewoon pijn en ze bleef staan. Ze luisterde naar de woorden van Kirsten. "Dat is niet erg, dan heb ik eindelijk minder pijn." Fluisterde ze zachtjes. Ze keek even om naar Kirsten en luisterde naar haar. "Ja.. Ik weet dat er ooit wel iemand komt, ooit. Maar nu hoeft niemand me meer. Ze sturen me weg, lachen me uit, duwen me uit bed. Ze vinden me walgelijk en vies, denken dat ik ze aan zal vallen." Zei ze zachtjes. Ze legde haar armen kort even om de vrouw heen en sloot haar ogen, zo intiem was ze al in weken niet meer geweest met iemand. "Misschien moet ik wel de hoop opgeven Kirsten.. Gewoon enkel met Dain mijn dagen slijten en niet verwachten of hopen van mensen dat ze op die manier an me houden. Als mijn eigen familie dat al niet eens doet.. Waarom zou ik het dan wel moeten doen?" Fluisterde ze zacht. Oh nee, Sheila zou heus geen einde aan haar leven maken. Ze zou de zoektocht naar liefde gewoon opgeven. Ze wilde niet meer, ze werd toch enkel afgewezen. Met een zachte zucht liet ze Kirsten weer los en deed haar shirt aan. "Dankje." Zei ze. Haar blonde haren bewogen langs haar gezicht en haar ogen keken met een trieste blik naar Kirsten. Ze was haar levenslust en haar sprankeling verloren. Alles wat ze eigenlijk bezat, wat haar lief en onschuldig maakte, gewillig. Ze was het kwijt. Het was vernietigd. En de lelijke littekens op haar gezicht en andere lichaamsdelen bevestigden dat. Sheila vroeg zich af waarom aar vader haar dit aan deed. Hij ontnam haar alles, zelfs de kans om ergens te wonen en eigenlijk was ze gewoon moe. Misschien moest ze ja zeggen.. Misschien moest ze maar trouwen. Dan was ze van alles af, dan was het eindelijk gewoon klaar.

"Dan dood je ze gewoon?" zei Kirsten op een simpele toon. Je merkte aan haar houding dat zij dat al jaren was gewend. "Je moet je niet laten wegjagen en vechten voor je vrijheid. Ook moet je je vader een lesje leren voor wat hij jou heeft aangedaan. Ik was zoals jou vroeger. Nog onzekerder dan nu echter weet ik wel voor mijzelf op te komen. Je moet er voor zorgen dat dit nooit meer kan gebeuren." Bij de woorden van de vrouw hield Kirsten haar hoofd een beetje scheef. "Sheila... Ik had je toch gevraagd om niet meer met iemand naar bed te gaan? Je wilt toch dat het serieus met iemand wordt? Dan moet je eerst met diegene leuke dingen gaan doen." Sheila had haar belofte om haar lichaam te waarderen verbroken en nu had ze nog minder respect voor haar lichaam omdat het niet meer in haar 'schoonheid' straatje paste. Iemand die haar echt leuk vond zou er wel doorheen prikken. "Mijn familie houdt ook niet meer van mij en ik heb alleen Rage aan mijn zijde? Ik heb geen man nodig om mij goed te voelen." Mannen wat moest je er ook mee? Waren alleen maar lastig. Sheila leek haar levenslust en haar sprankeling te hebben verloren. Alles wat ze eigenlijk bezat, wat haar lief en onschuldig maakte, gewillig. Ze was het kwijt door haar vader die haar helemaal had verwoest. Dit moest weer herstellen en dat koste gewoon tijd. "Is er iemand die je leuk vind?" Stomme vraag! Sheila was toentertijd op haar verliefd geweest en dadelijk deed ze de vrouw weer pijn.

Sheila keek onzeker naar haar "Dat is niet gewoon voor mij." Fluisterde ze. "Ik zou het nooit kunnen." Zei ze eerlijk. Onzeker keek ze naar de vrouw en beet op haar onderlip. "Het was een persoon.. Een maar.. Verder niemand, tenminste, niet tot het incident. Daarna heb ik het geprobeerd. Ik had het zo nodig! Maar iedereen duwde me weg. Hoe moet ik ooit leuke dingen met iemand doen als niemand me wilt? Ik word overal weggeduwd.." Mompelde ze. Ze keek weg. Balde haar vuisten een beetje, haar handen zaten nog steeds in de handschoenen, het brandmerk had ze nog niet aan Kirsten laten zien. "Ik ben niet als jou Kirsten! Ik heb het nodig, ik beken het! Ik kan er niets aan doen! Ik wil een man of een vrouw. Ik wl ook geaccepteerd worden! Ik zou heel veel opgeven, niet eens voor mijn uiterlijk maar gewoon, voor iemand die me wel accepteert en me leert kennen met dit." Zei ze, haar stem sloeg soms over en tranen kwamen in haar ogen. Ze kon er niets aan doen. Ze wist dat ze het nodig had, vroeger hadden ze haar nooit liefgehad.. Ze wist gewoon niet waarom niet. Nu keek ze naar de vrouw. Stilletjes schudde ze haar hoofd. "Nee. Niemand." Zei ze en ze keek haar aan.. "Ik heb je los gelaten.' Zei ze kalm waarna ze weg keek. Ze veegde haar tranen weg van haar ietwat uitbarsting.

Een zucht verliet haar lippen want Kirsten wilde niet haar ergernis laten merken. Waarom moest Sheila weer haar lichaam aan iedereen geven die op haar pad kwam? Hoe wilde zij ooit de term liefde kennen? Kirsten frummelde aan de ketting die Sheila aan haar had gegeven toen bij hun eerste ontmoeting. Dit was nu hun tweede geweest na een vrij lange periode elkaar niet gezien te hebben. Dat er zoveel dingen waren gebeurd in die tijd. Zelf was Kirsten ook een aantal dingen overkomen maar daar wilde zij niet aan terug denken. “Dus voor het incident nadat je zei dat je mij leuk vond ben je met weer een persoon naar bed geweest? Sheila…” Kirsten schudde haar hoofd. “Had je daar dan ook gevoelens voor of was het een moment opname?” Aan de andere kant kon Kirsten het goed begrijpen dat ze naar dat hele gebeurtenis met haar vader een uitvlucht zocht om haar pijn, haar kwelling en alles doen te vergeten. Maar dit hielp helemaal niet want dat zorgde ervoor dat de vrouw nog onzekerder werd dan zij nu was. Bij haar soort uitbarsting ging Kirsten gauw een stap achteruit om langzaam de woorden tot haar te laten doordringen. “Ik denk dat iedereen dat soort bevestiging wel stuurt echter moet je leven daar niet om draaien. Zolang jij niet gelukkig bent kan een ander je dat ook niet maken. Je zult eerst de wonden moeten helen voordat je je weer openstelt naar anderen toe. En je vader…” Kirsten probeerde haar woede onder controle te houden. “Ik kan hem doden als je wilt?” Ze had toch al zo vaak het leven van iemand afgenomen dus eentje meer of minder maakte niet zoveel uit. Bij het woord loslaten keek Kirsten met een zwakke glimlach naar de vrouw. “Ik had je toen niet moeten laten gaan dan was dit nooit gebeurd.”

"[b]Het was één iemand Kirsten.. Een persoon maar. En hij.. Het was niet alleen een moment opname. Hij is woest en aantrekkelijk. Hij is.. Hij geeft me een heerlijk gevoel maar direct ook het gevoel dat ik veel te zwak ben. Maar buiten dat.. Zoiets vertel ik hem niet, ik weet dat hij geen relatie wilt. Dus nouja, verder niemand. En je wilt niet weten hoe schuldig ik me voelde." Fluisterde ze zachtjes. Ze keek naar haar en slikte. Sheila bekeek hoe de vrouw een stap achteruit deed. "Hoe moet ik gelukkig zijn?! Ik ben niet gelukkig met dit leven! Ik ben niet sterk, ik ben niet krachtig! Ik heb gewoon rust nodig, ik kan dit niet. Ik kan het niet aan." Zei ze verdrietig. Ze keek naar haar, Sheila keek daarna naar haar voeten. "Hem doden zal niets oplossen." Fluisterde ze. Ze knoopte voorzichtig haar handschoen los, liet die zakken en liet het rode brandmerk zien aan Kirsten. Het was meer dan duidelijk dat ze zijn eigendom was. Alsof ze een dier was, vies vee dat er was om gegeten te worden Haar hand trilde een beetje en ze had haar blik afgewend, kijken naar het brandmerk kon ze niet, dat deed pijn. Stilletjes slikte ze. "Het spijt me Kirsten, ik ben niet zoals jij. Ik verander niet in een sterk iemand door deze verandering. Het vernietigd me.. Het geeft me nachtmerries, 's nachts en soms zelfs overdag. Ik voel me nergens meer veilig, nergens gewaardeerd. Ik kan het niet aan, ik bezwijk er nog net niet onder." Fluisterde ze, haar stem schor van ingehouden tranen. Verdrietig beet ze op haar onderlip en sipjes keek ze eventjes weg. Ze voelde zich niet lekker.

De vrouw luisterde naar haar woorden waarbij een naam bij haar naar boven bracht. Meteen schudde zij met haar hoofd om er niet aan te denken. Hij wilde haar en zij wilde hem echter wisten ze er beide niet mee om te gaan. “Te zwak bent voor hem? Als je hem wilt Sheila en je voelt je zo goed dan moet je er voor gaan. Heb je hem al verteld hoe je je voelt? Of is hij iemand die net zoals velen anderen niet verder kijkt dan zijn neus lang is?” Kirsten gunde de vrouw iemand die haar uit deze sleur kon halen, haar kon redden uit de angst van haar vader om weer langzaam zichzelf weer te worden. Sheila kon het niet alleen aan dat zag Kirsten. Zij was net zo geweest totdat er bij haar een knopje draaide waardoor zij sterker werd. Zelfs nu kwamen er momenten waarbij zij het wilde opgeven en dan moest zij aan één iemand denken die haar leven keer op keer redde. Waarom? Geen idee. “Je moet alles even op een rijtje zetten Sheila. Je moet jezelf geen negativiteit praten want je bent sterk anders had je er allang een einde aan gemaakt. Je moet meer in jezelf geloven Sheila. Laat je vader er niet voor zorgen dat je het niet meer aankan. Je moet het tegendeel bewijzen.” De vrouw pakte zachtjes de pols vast van de vrouw om haar brandmerk te kunnen bekijken. “Ben je zijn bezit? Dit is werkelijk belachelijk voor woorden. “ Dat Sheila gewoon die man zijn nek niet brak? Zo kon je niet met mensen omgaan vooral niet met je dochter. “Heb je bescherming nodig?”

"Hij wilt mij niet. Dat weet ik. Ik hoef zoiets niet te proberen. Ik ben het gevoel voor hem toch al kwijt. Dus al zou ik het proberen het zou niets uitmaken. Hij is toch heel anders en ik verwacht van hem dat hij voor een ander soort vrouwen zal vallen. Sterke vrouwen.. Die voor zichzelf kunnen zorgen en niet afhankelijk van hem zijn." Mompelde ze. Ze zuchtte diep en keek naar haar voeten. Het maakte haar verdrietig dat ook die man haar nooit zou willen. Ze vroeg zich echt af wie dat wel zou willen. Zo geweldig was ze nou ook weer niet. "Ik ben te bang om het zelf te doen, daarom sta ik hier nog. Ik verzet me niet in een gevecht. Het kan me niet meer schelen. Het hoeft van mij niet meer Kirsten, ik wil gewoon van die pijn af. Ik wil mijn oude leven terug. Ik wil gewoon.. Gewoon normaal zijn." Zei ze en ze zakte neer op de een van de rotsen. Ze trok verdrietig haar benen op en na Kirsten het brandmerk hebben laten zien legde ze haar armen om haar benen. "Het deed zoveel pijn. Als of ik een dier ben." Zei ze zacht. Met kleine tranen in haar ogen keek ze de vrouw aan. Ze knikte zwakjes. "Ik ben zo bang.." fluisterde ze. "'s Nachts heb ik alleen maar nachtmerries en word ik zwetend wakker. De pijn houdt maar niet op. En de gedachtes.. De gedachten van al die mensen zijn vreselijk. Ik kan me niet afsluiten.. Het lukt me niet." Fluisterde ze terwijl de tranen over haar wangen rollen. Haar vingers trilden en haar blonde haren plakten wat aan haar gezicht. Ze voelde zich zo alleen gelaten en nutteloos. Ze wilde helemaal niet meer.

Wie wilde Sheila nu niet? Kirsten keek een beetje bedachtzaam naar de ruïnes van het kasteel. Ze leek voor kort in haar eigen gedachten te zijn verzonken. “Ik wil je helpen Sheila. Als je wilt kan ik je de bescherming bieden die je nodig hebt? En ik wil hem doden of in ieder geval laten leiden zoals hij dat bij jou heeft gedaan. Als je wilt dat je leven weer normaal wordt dan moeten we daar aan gaan beginnen. Telkens vluchten heeft ook geen zin. Je bent alles behalve een dier en zo mag je ook niet behandeld worden.” De vrouw ging naast haar zitten met een hand op haar schouder gerust. “Ik wil je helpen” sprak Kirsten zachtjes uit. “De gedachten van al die mensen? Wat bedoel je daar precies mee?” Kirsten haalde voorzichtig de blonde plukken uit het gezicht van de dame. “Niet huilen Sheila” fluisterde de vrouw. Wat moest ze nu in godsnaam doen? Hier was zij echt niet goed in en de haat die zij jegens haar vader voelde werd alsmaar groter.

Sheila keek haar aan en kwam stilletjes tegen haar aan zitten. "Ik zou het fijn vinden als je even zou blijven.." Z hervond zichzelf weer een beetje zoals ze zichzelf zo vaak hervond en kalmeerde. "En de kwestie rondom mijn vader zien we nog wel. In het ergste geval geef ik gewoon gehoor aan zijn wensen. Ik ken de jongeman aan wie hij me wilt trouwen toch al." Mompelde ze. Zo erg kon het dan toch niet zijn? Met een diepe zucht keek ze Kirsten aan. "Ik weet de gedachten van mensen soms niet meer uit mijn hoofd te houden. Ik hoor ze gewoon en normaal kon ik me daar prima voor afsluiten. Maar het lukt ineens niet." Mompelde Sheila tegen de jonge vrouw. Ze liet haar aan haar haren zitten en keek haar aan. Ze veegde haar tranen weg, ze wist best dat ze eigenlijk alleen bij Dain kon huilen. De rest van de mensen leken het niet te begrijpen of konden er niet mee om gaan. Ze moest gewoon niet zo zwak zijn vond ze, gewoon normaal doen en het laten. Alsof het niet was gebeurd, maar dat kon niet. Ze kon haat oude leventje niet zomaar oppakken en dat vond ze erg jammer. Stilletjes deed ze haar handschoenen weer aan. "Ik ben te moe om me te blijven verzetten Kirsten, het sloopt me. Wat is er nou erg aan een keer opgeven? Een leven aangaan zonder reizen en gevechten. Van rust en gewoon, normale dingen." Zei ze rustjg en ze keek haar aan.

“Dan blijf ik bij jou om je bescherming te bieden want zolang ik hier ben zal je niets overkomen.” Rage snoof zachtjes want hier was hij niet mee eens. Hoe vaak had Kirsten zichzelf niet in de nesten gewerkt zodat die jongen – waar hij de moeite niet voor doet om de naam te onthouden met zijn gouden draak het weer met zijn tweeën konden opknappen? Hopelijk ga je jezelf niet weer in de nesten werken en gebruik je meer die hersenen want die heb je niet voor niets. Kirsten schonk haar draak een vuile blik wat aangaf dat hij zijn mond moest dichthouden. “Sheila nee! Daar ben ik niet mee eens. Je gaat niet doen wat je vader wilt want dan betekent dat je dit allemaal voor niets bent doorstaan. Dan had je gelijk met hem moeten instemmen.” Bij haar uitleg over hoe zij de gedachten niet meer wist af te sluiten keek Kirsten bedachtzaam. “Misschien komt het omdat je met zoveel prikkels nu te maken hebt. Wanneer het beter met je zal gaat dan gaat het vast veranderen. Dan lukt het je weer zoals voorheen.” Kirsten streek zachtjes door haar blonde lokken want ze vond dat Sheila dit eigenlijk niet verdiende. “Sheila als je wilt opgegeven had je dat veel eerder moeten doen zodat dit martelen gebeuren was voorkomen. Nu heb je dat allemaal laten gebeuren dus moet je jezelf verzetten! Ik ga je daarbij helpen belooft. Ik kan al jaren geen normaal leven leiden maar wanneer je vader uit beeld is gaat dat vast weer lukken.”

Sheila knikte even, waarna ze op keek naar het gesnuif van Rage. "Je moet het niet doen als Rage het er niet mee eens is, ik wil jullie echt niet tot last zijn, echt waar niet. Ik zou het vreselijk vinden als jullie het niet fijn zouden vinden." Zei ze eerlijk. Zachtjes keek ze naar Kirsten en luisterde naar de felle woorden. Onzeker knikte ze, "Ja.. Dan had ik dat misschien moeten doen, maar dat kon ik niet aan." Zei ze onzeker. "Ik had er toen niet over nagedacht." Ze slikte even en keek haar aan. "Hoe wil je mijn vader uit beeld halen? Ik wil niet dat mensen je najagen om zijn dood. Ik wiil niet dat je dat op zijn geweten heeft." Zei ze zachtjes. Ze streelde zacht even haar haren uit haar eigen gezicht en keek naar Kirsten.

Sorry wist niets :c

Heb ik ook vaker last van
---
"Daar gaat het niet om Rage doet dat alleen omdat er de afgelopen maanden een aantal dingetjes zijn voorgevallen." Meteen kreeg ze het volgende door haar hoofd. [i]Dingetjes? Je bent bijna dood geweest opgehangen aan een galg en dat noem je iets kleins? Laat staat de magiër die je bent tegen gekomen en vergeet niet dat diegene die je telkens uit de brand helpt nu ook aan jouw kracht begint te twijfelen. [i] Kirsten schonk de draak een dodelijke blik. Denk je dat ik dat niet weet? Ik ga veranderen! Ik kan Sheila hier niet achterlaten en ik zal nu nadenken voordat ik wat doe. Kirsten keek met een lieve glimlach naar Sheila. "Ik doe het graag Sheila want jij hebt mij ook een dag bezorgd wat ik in lange tijd niet meer heb gehad. Daar zijn vrienden voor toch?" Het woord vrienden met een lichte aarzeling uitgesproken want Kirsten voelde zich natuurlijk nog steeds door de vrouw aangetrokken. "Door hem aan te leveren aan iemand anders? Hem te laten verdwijnen? Hij hoeft dan niet gedood te worden want dat wil je niet toch?"