Het openingstopic van Het Dertiende Rijk - Het paleis

Ook Leida boog voor haar leider. Het ging echter niet zo soepel als de buiging van Alexis. Ze stootte met haar neus tegen een stoel die voor haar stond. Had zij weer. Heb je het moment van je leven, de ontmoeting waar je je weken op hebt voorbereid en waar je jarenlang voor hebt getraind om hem überhaupt te mogen hebben, stoot je je neus tegen een stoel. Ze rechtte zich zo snel mogelijk weer op. Haar kaken werden rood, maar verder kon je niet aan haar uitdrukking zien dat ze ook maar iets gedaan had wat niet binnen de etiquette viel. Ze ging staan in een legerachtige houding. Deze was haar door haar vader, die militair was, aangeleerd. Ze had ondanks alles een sterke en zelfverzekerde uitstraling. Zenan mocht absoluut niet denken dat ze een lapzwans was die niets kon. Nee, dat zou ze nooit laten gebeuren.

Vic hield de 'hehe, eindelijk,' net binnen toen de deuren opengingen. Hij liep met de anderen naar binnen en boog voor hun leider. Kennelijk hoorde dat. Als hij hier alleen was geweest, dan had hij dat waarschijnlijk niet gedaan. Hij kwam ook maar van het platteland. Hoe zou je deze man eigenlijk aan moeten spreken? Met uwe wijsheid? De kroon op zijn hoofd glom nog maar een klein beetje, maar was verder dof. Darsol had dat zelf in de hand en schikte zich naar de juiste omstandigheden.

Ook Emily maakte een diepe buiging voor de wijze man die de kamer betreed. Ze wist zich niet zo goed een houding te bepalen. Gelukkig hadden haar ouders haar in de korte tijd dat ze geleefd hadden de basis principes van je netjes gedragen bij gebracht. Ze wist hoe ze met mes en vork moest eten en ze wist dat ze Zenan met twee woorden aan moest spreken wanneer hij zich tot haar richtte. Emily werd zenuwachtig van de anderen in de kamer. Waarom was iedereen zo... Ja, wat eigenlijk? Angstaanjagend? Zelfverzekerd? Beide waren dingen die Emily niet in zich voelde. De zenuwen gierden door haar lijf op het moment. Vluchtig streek ze haar smoezelige jurk strak. Het was haar mooiste jurk. Ze voelde zich er bloot in. Het liefst had ze iets aan met ijzer. Iets als een maliënkolder, armbeschermers, een rokje (dat gaf gewoon meer bewegings vrijheid) en lange, stevige, zwarte laarzen. Vergeleken met dat was dit een ernstig wulps jurkje. Het kwam net over haar kont en sloot nauw om haar lichaam. Ze had ballerina's aan haar voeten. Ze had die dingen nog nooit eerder gedragen. Hopelijk was dit snel voorbij en kon ze zich weer in haar vertrouwde kloffie heisen.

Dani keek om haar heen. Iedereen maakte een buiging dus deed zij dat ook. Ze was bijna de etiquettes vergeten. Zenan de Wijze zag er excentriek uit, maar ook weer niet angstaanjagend. Een rilling liep over haar lichaam heen. Voorzichtig ging ze achter Leida staan. Leida was wat groter dan haar dus kon ze zich makkelijk verbergen.

Lewis hield zich in de groep op de achtergrond, hij had er vandaag niet zoveel zin in om op de voorgrond te treden. Dat zou vast en zeker snel veranderen. Net zoals de andere boog hij toen hij bij Zenan was. Hij had respect voor de man, hij had het dertiende rijk geholpen. Nu zouden zij de rest moeten helpen in zijn dienst. Lew was ervan overtuigd dat Zenan goed was. Ondanks de dood van zijn ouders en broertjes en zusjes was hij ervan overtuigd dat Zenan het juiste deed.

Zenan de Wijze wachtte geduldig tot de gebruikelijke hoffelijkheden achter de rug waren, hij zat statig op zijn troon en straalde toch een bepaalde vriendelijkheid buiten zijn autoritaire voorkomen. "Gaan jullie toch zitten." klonk zijn stem, niet eens opvallend hard, terwijl hij met een glimlach gebaarde naar de stoelen die klaar gezet waren en hij net een van de strijders haar neus aan gestoten had. Hier ging hij verder niet op in, er waren wel vreemdere dingen gebeurt toen hij mensen ontving. Zo was er ooit een sergeant zo zenuwachtig geweest dat de inhoud van zijn maag naar boven was gekomen. In verhouding daarmee, was dit enkel een onhandigheidje. Zijn ogen gingen na de jonge vrouw over naar de andere strijders. Sommige leken zich volkomen op hun gemak te voelen, andere zagen bleek van de zenuwen.
Toen de strijders allemaal hun plaats ingenomen hadden ging de jonge leider van het land verder. "Ten eerste welkom in dit prachtige paleis en ten tweede wil ik jullie mijn dankbaarheid tonen voor jullie bereidheid om jullie missie tot een goed einde te brengen." sprak de heerser.


Bij het gebaar dat ze op de stoelen plaats mochten nemen bleef Alexis enkele ogenblikken staan om naar de andere te kijken, om daarna aanstalten te gaan maken om te gaan zitten. Het bleef een redelijk gespannen sfeer in de werkkamer, maar ze had niet doorgehad hoe Leida haar neus gestoten had, dus daar was ze niet door afgeleid. Toen Alexis plaats genomen had op een van de stoelen en de rest ook zat begon Zenan de Wijze te praten, het was toch een hele andere belevenis om hem van zo dichtbij te zien, ze had hem wel eens op feestdagen een toespraak zien houden, maar dit was persoonlijker.

Eindelijk hield de kroon zich stil en Vic was gewoon op een stoel halverwege de tafel gaan zitten. Toen Zezan sprak, vroeg hij zich af of hij terug moest gaan praten, maar niemand deed dat, dus hij ook niet. Via hun gedachtenband kreeg hij van Darsol te horen wat die van Zenan vond, dus hij werd overladen aan een positieve woordenstroom. Om Darsol te kunnen laten kijken met zijn oogvormige saffieren, moest Vic met zijn hoofd naar de heerser toegedraaid zitten. Iets wat hij aan de ene kant niet erg vond, maar aan de andere kant ongemakkelijk en onbeschoft. Wat hem betrof duurde het niet lang en konden ze gewoon op weg gaan, dan was hij er van af.

Leida ging op de stoel zitten waar ze net haar neus aan gestoten had. Ondanks dat ze besloten had dat zij en de stoel nooit vrienden zouden worden, zat hij toch best lekker. Tot haar grote opluchting scheen Zenan geen aandacht te schenken aan haar kleine foutje. Ze ontspande iets meer toen ze eenmaal zat. Haar legerkisten stonden naast elkaar op de vloer en ze keek Zenan verwachtingsvol aan. Ze wierp een zijdelingse blik op de jongen met de kroon op zijn hoofd. Het scheen haar respectloos om een kroon te dragen in het bijzijn van je koning, heerser en leider, maar ze wist ook dat het niet aan haar was om daar wat van te zeggen. Ze liet haar blik even over de andere strijders glijden voordat ze hem weer rustig maar afwachtend op Zenan liet rusten.