Het donkere park - Het rijk van de steenbok

Dit park is altijd donker, dag en nacht. Dit komt door de bomen en struiken die zo dicht begroeid zijn dat er geen straaltje zon doorheen komt. Er groeien hier dan ook geen bloemen of planten die veel zonlicht nodig hebben. Er loopt wel een pad doorheen en staan een aantal bankjes. Vaak staan er enkele lantaarnpalen aan, maar dat is het enige licht. Het wordt niet heel goed onderhouden en sommige mensen zeggen dat het er spookt. Het is niet erg populair onder de mensen en daardoor is het een rustige plek. Er is maar één plek om uit het park te gaan, dus zorg ervoor dat je blijft onthouden waar je vandaan kwam.

Personen: 5/6

Met een hand aan een flikkerende lantaarnpaal draaide Jules fluitend rondjes. Hij was niet bang voor geruchten over spoken, hij was er namelijk van overtuigd dat er alleen goedaardige geesten bestonden. Maar alles waar hij in geloofde was afgestemd op in zijn voordeel. Hij maakte een vreemd sprongetje via het bankje naast de paal en draaide verder de andere kant op zodat hij niet duizelig zou worden.

Wat een heerlijke donkere rust. Je zou hier bijna vergeten of het nacht of dag was. Eden was even geleden het park binnen gelopen. Ze had erover gehoord, maar was er nog niet eerder geweest. Het was geweldig donker. Jammer dat haar kauwgomroze haar het moest verpesten. Gelukkig zag je het niet heel goed en droeg ze voor de rest donkere kleding. Een lange zwarte jas om aan de binnenkant haar messen in op te bergen, voor de rest was het grijs, met uitzondering van haar zachtroze sjaal. Rustig liep ze over het pad, genietend van de stilte. Voor zover zij wist, was er verder niemand.

Jules hield van dit donkere park, het was een prachyige plek. Hij wist haast zeker dat geluid hier vreselijk gedempt zou worden, tot het haast niet te horen was. Hij schreeuwde zijn longen uit zijn lijf, maar je hoorde het wel degelijk, en hard ook. De conclusies die hij trok waren nooit echt goed doordacht. Hij stond even stil, al zijn zintuigen spitsend op enige reactie. Zelfs goedaardige wezens kunnen aardig kwaa worden.

Eden schrok zich wezenloos toen er dichtbij haar iemand opeens ging schreeuwen. Als reactie maakte ze een raar geluidje dat ze nog nooit uit haar eigen mond had horen komen. Ze had de jongen niet gezien, dus het kwam helemaal uit het niets. Ze keek met geschrokken ogen naar de jongen, maar kalmeerde al snel. Ze was niet iemand die lang stil bleef staan, desnoods was het maar een kleine jongen, of zo zag hij eruit. Ze haalde met een zucht een hand door haar roze haren. "Rekening houden met andere mensen kan geen kwaad lijkt me?" vroeg ze aan de jongen met een koele stem.

Jules schrok bij het horn van de meisjesstem vlak bij hem. Hij keek haar recht aan en ging aan de paal hangen met zijn ene arm. 'Sorry ik tesste even of het feit dat je haast niets kan zien gekoppeld ging met niets kunnen horen.' zei hij op vrolijke toon en hij keek naar haar haar. 'Was je haar altijd al roze?' vroeg hij nieuwsgierig en hij keek omhoog, opzoek naar enig stukje hemel.

Eden keek met wantrouwende ogen naar de jongen, opeens beginnen over haar haar. Was er iets mis mee? Ja, een hele boel, maar daar hoefde andere mensen haar niet op te wijzen. Er zat een moment aan te komen waarop ze haar haar helemaal zou veranderen, ze wist alleen nog niet wanneer. Ze knikte als bevestiging. "Ja, hoezo?" Vroeg ze een beetje gepikeerd, nog altijd omdat ze zo geschrokken was. Ze sloeg haar armen over elkaar heen en bekeek de jongen. Hij kwam heel kinderlijk en vrolijk over.

Jules keek terug naar het meisje, 'Nou, het is een mooie kleur.' zei hij en hij maakte een sprong tot hij vlak voor haar stond. ze was een stukje langer dan hem, maar het viel eigenlijk wel mee. 'Ik ben Jules, aangenaam.' zei hij met een nogsteeds brede glimlach en hij wiebelde heen en weer op zijn voeten.

Er raasde wat wind voorbij waardoor haar haren alle kanten op werden geblazen. Eden pakte een plukje vast en was heel even verbaasd door de reactie van de jongen. Ze had eerder iets negatiefs verwacht. Ze had al vaker gehad dat mensen het een kauwgom kleur vonden en dat het nep leek. "Bedankt, denk ik?" Mompelde ze vragend. Ze zei het zo zacht dat ze betwijfelde of de jongen het kon horen, maar dat maakte ook niet uit. Ze keek naar de jongen en wilde bijna ingaan op zijn brede glimlach door naar hem te glimlachen, maar bedacht zich. Niet te vriendelijk, dat is niet oké, het zal toch voor meer problemen zorgen uiteindelijk. "Eden." Antwoordde ze hem koeltjes.

Jules verstond haar echt niet, 'Sorry, wat zei je?' vroeg hij, hij had eerlijk gezegd wel gehoopt dat ze zou glimlachen, hij hield van mensen laten glimlachen. 'Eden is een mooie naam, wist je dat je een mooie huid hebt?' vroef hij, hij gaf misschien iets te veel complimentjes maar hij wist zeker dat ze een mooie glimlach had en wilde die zien ook. Hij ging op het bankje zitten en klopte naast hem op de zitting. 'Kom zitten!' nodigde hij haar uit.

Eden kneep haar ogen tot kleine spleetjes. Waar was de jongen op uit? Hij zag er niet uit als een of andere womanizer, dus dat zou het geval niet zijn. Waarom gaf hij haar dan van die complimentjes? Ze bekeek zichzelf even over iets speciaals aan haar was vanavond, maar ze kon niets zien. Onzeker keek ze hem aan en bleef bij het bankje staan. "Waarom?" Vroeg ze hem verward. Hij kende haar niet, waarom zou hij dat willen dat ze naast hem kwam zitten? Misschien was hij uit op iets als geld? Hoe konden mensen haar nu al herkend hebben, dat was onmogelijk. Misschien kwam het door haar haar dat je zo herkende, dat verdomde haar.

Jules keek haar lichtelijk teleurgesteld, maar nog steeds glimlachend aan. Hij had het iets te ver genomen met de complimentjes. 'Waarom niet?' vroeg hij, 'Je lijkt me aardig en ik heb mijn moeder beloofd dat ik vrienden zou maken buiten een groep vissen.' zei hij op een enthousiastere toon dan paste bij de boodschap.

Ja, waarom niet? Eden zuchtte even zachtjes terwijl ze haar hoofd schudde. "Ik ben hier niet om vrienden te maken." Zei ze, maar wel op een toon alsof ze zich een beetje overgaf. Waarom zou ze zich ook druk maken? Ze zorgde er toch altijd wel voor dat ze niet te close werd met mensen, dit zou niet veel verschillend zijn. Eden nam naast de jongen genaamd Jules plaats op het bankje en sloeg haar ene been over de andere. Ze leunde tegen de leuning aan en keek naar boven. Alles was donker, er was geen streepje lucht te bekennen, voor zover zij kon zien. Ze vond het wel iets hebben.

Jules glimlachte naar haar en haalde zijn shouders op, 'Het is mooi megenomen om een vriend te maken op de weg naar je werkelijke doel.' zei hij overtuigd van zijn eigen verhaal. Hij volgde haar ogen naar omhoog. 'Mooi, of niet?' vroeh hij. Hij vond het geweldig dat hij zo in het niets kon kijken. Hij vroeg zich af hoe dit park werkte, maar nadenken gaf hem hoofdpijn.

Eden reageerde niet op de jongen. Daar was ze het helemaal niet mee eens. Het was helemaal niet goed om vrienden te maken, het ging uiteindelijk toch wel om het geld dat er aan de Sawyer-familie gekleefd zat. Ze keek naar de lucht, of njah, het donker. Het was inderdaad mooi om zo niets te zien. Heel rustig en eigenlijk een beetje magisch. "Het is inderdaad mooi," zei ze tegen hem. Haar stem een beetje betoverd door wat ze zag. Het maakte alles in haar hoofd een beetje licht. Het was fijn zo, niet druk te hoeven maken over dingen.

Jules slaakte een zucht, geen zucht van vermoeidheid of verveling, maar een van iemand die iets prachtig moois ziet wat hij niet kan begrijpen. 'Zou het ooit ophouden? Zou er een soort plafind zijn, of gewoon niets totin de eeuwigheid denk je?' vroeg hij,maar hij wist niet zeker of hij het wilde weten,het mysterie is deel van de pracht.

Eden haalde haar schouders op en dacht even na. "Ik heb geen idee," zei ze met een gedempte stem. Ze vond het mysterie wel erg mooi, er zouden zoveel verklaringen voor kunnen zijn. "Misschien is het magie, of iets anders wonderbaarlijks waar enig mens nooit aan zou denken," stelde ze voor en glimlachte. Magie was toch wel iets moois. Het zorgde voor mooie dingen, maar het kon ook voor oorlog en ruzie zorgen. Waarschijnlijk zat er aan alles wel een minpuntje wat dat betreft.

okee ik moet dit even kwijt: je schrijft echt megafantastisch super mooi c: (wist ik al maar niet dat het ZO goed was)
-
Jules keek naar Eden en knikte voor hij weer naar boven keek. 'Als je naar boven zou vliegen, zou je het dan te weten komen? en als je het weet... Is het dan nog wel mooi?' vroeg hij, misschien wist ze het. 'Magie zou wel een logische verklaring zijn, zelfs al valt magie zelf niet te verklaren.' mompelde hij er nog achteraan. Hij mocht Eden wel, zelfs al deed ze een beetje afstandelijk.

Awh, haha, bedankt. Dat is leuk om te horen ^^
-

Eden haalde langzaam haar schouders op. "Misschien, maar ik denk dat de spanning van het mysterie ervoor zorgt dat het zo mooi is," zei ze tegen Jules en glimlachte. "En daarbij, waarom zou je zoveel moeite doen?" vroeg ze zich hardop af. Magie viel inderdaad niet te verklaren. Wie had ervoor gezorgd dat zij magie in handen kreeg? Waarom zij? Er waren dingen in de wereld die je gewoon niet kon weten, ook al wilde je dat zo graag. Misschien was het wel een beetje eng omdat het zo onverklaarbaar was.

Jules knikte, 'Daarover ben ik het met je eens, als je het weet is het vast minder mooi, juist omdat je er nu zo lang over kan pijnzen is het heel mooi.' zei hij en hij wende zijn blik af van boven om weer naar Eden te kijken. 'Waar kom je eigenlijk vandaan?' vroeg hij, hij was nieuwschierig. Zeker nu hij Eden als een vriendin beschouwde, al deed hij dat vrij snel en liep jet niet altijd even goed af.

Eden keek kort naar Jules en glimlachte. "Het rijk van de Stier." Het leek mensen altijd weer te verbazen, hoe sterk ze was door haar afkomst. Hoe ze makkelijk een deuk in houten bankjes sloeg, zonder zichzelf pijn te doen. Het was inderdaad een beetje raar bij een meisje zoals zij, maar ze vond het wel gaaf. Ook al hield ze niet zo heel erg van thuis, ze was trots op het rijk van de Stier. Ze haalde een hand door haar haren. "En jij?" vroeg ze aan hem.

Jules knikte goedkeurend,'Dat zou ik op het eerste gezicht nie raden, maar nu je het zegt kan je het ergens wel zien.' zei hij en hij glimlachte, 'Ik kom uit het rijk van de schorpioen.' zei hij, hij wist niet of hij een typische schorpioener was, maar hij kon mensen prima uithoren, zelfs al maakte hij er niet veel gebruik van.

Eden trok haar wenkbrauwen op en tuurde naar haar armen. Ze keek hem eventjes aan omdat ze twijfelde om deze vraag te stellen. "Je ziet toch niet van de mannelijke spieren en zo?" vroeg ze zachtjes aan hem. Er waren wel vrouwen in haar rijk die dat hadden. Ze vond het verschrikkelijk als ze er zo zou uitzien. Dat was zo niet vrouwelijk. "Schorpioen he? Daar ben ik wel eens geweest," zei ze bedenkelijk. Welk element was dat ook alweer? Ze kwam er niet op. Ze had zich wel eens verdiept in de elementen van elk rijk, maar er was niet altijd even veel over te vinden.

Jules schudde verbaasd zijn hoofd, 'Wel nee joh! Je hebt gewoon het gezicht van iemand uit het rijk van de stier. Je ziet er natuurlijk wel sterk uit, maar het overstemd je vrouwelijke figuur niet, in tegendeel, het beaccentueerd het juist.' zei hij heel eerlijk en overtuigend voor hij weer wat veolijker praatte. 'Het is een mooie plek, zeker als e zo gek op water en vissen bent als ik.' zei hij met een brede glimlach, hij hield vooral van de vissen uit de meren met de helende krachten, ze hadden de mooiste schubben in de mooiste kleuren.

Eden kon het niet laten om opgelucht te zuchten en lachte even knullig om zichzelf. Waar maakte ze zich druk om. "Oké, gelukkig," zei ze tegen hem en knikte. Water dus hé? Ze hield wel van water, niet dat het haar element was, maar het was beter dan vuur. "Ah, water hè?" mompelde ze rustig tegen zichzelf en glimlachte. Het was raar dat ze laatste tijd de rijken bekeek met hun elementen. Zo had ze voor het hele dertiener-gedoe nooit tegen de rijken aangekeken. Ze waren er gewoon en nu besefte ze pas echt goed waar ze voor stonden.