Het donkere park - Het rijk van de steenbok

Jules glimlachte zompelijk breder en knikte, 'Wtet ja!' zei hij en hij dacht even na. 'Stier hoort toch bij aarde?' vroeg hij en hij knikte, hij wist het bijna zeker. 'Ja want aardemeesters en sterk zijn klinkt logisch samen.' zei hij en hij probeerde zich te hetrineren wanneer hij geleerd had welk rijk bij welk element hoorde. Hij wist het eigenlijk ook maar van een paar, en besefte dat hij het gewoon uit een kwestie van herhaling wist.

Eden knikte en keek naar Jules. "Dat klopt. Aarde," zei ze tegen hem. Aarde was prettig. Het was vast, sterk en eerlijk. Het was recht voor z'n raap, maar bracht ook gevaren met zich mee. De kracht maakte altijd indruk op haar. Eerst zag ze nooit echt de nut van haar krachten. Ze vond het altijd wat minder dan de andere krachten. Aarde was zo somber en kleurloos, maar sinds een aantal jaar was ze de goede kanten gaan zien. Aarde was de basis van het leven. "Ach, het zijn maar elementen," zei ze met een glimlachje terwijl ze naar boven keek.

Jules knikte, hij was even vergeten dat niet iedereen stuurde. 'Maar toch, de mensen die ons beschermen tegen het dertiende rijk hebben heel wat meer aan die elementen.' zei hij en hij keek naar zijn voeten, die de grond net niet raakten en vrolijk heen en weer wiegden. 'Het is dus toch wel ergens goed voor, want het is niet zomaar dat elk rijk een ander element heeft, er is vast wel een studie over ofzo.'

Eden keek naar Jules toen hij begon over het dertiende rijk. Haar wenkbrauwen waren opgetrokken en ze was verbaasd. Ze had niet gedacht dat ze in hetzelfde schuitje zaten. "Dat klopt. We beschermen mensen met onze elementen," zei ze kalm en keek even naar haar hand die ze tot een vuist balde. Maar was het wel allemaal zoals ze dachten dat het was? Waren de elementen niet de oorzaak dat er zich nu zo'n gevaarlijke situatie naderde of een gevaarlijke situatie die er al was? Het feit dat zij en de vijand de elementen tot hun beschikking hadden maakte het misschien nog veel gevaarlijker, iets dat misschien minder was geweest als iedereen gewoon was geweest. Met deze elementaire krachten brachten ze toch de normale burger meer in gevaar.

New
-----

Yagami's zachte voetstappen doorbraken ongewild de kalme stilte. De rust in het park was een verfrissende variatie op de dagelijkse drukte, waarin zij zich normaal bevond. De enige reden waarom dit park haar aandacht getrokken had was het feit dat het hier dag en nacht donker was. Het was de ideale plek om haar gezichtsvermogen in het donker te trainen zonder veel bekijks te trekken, aangezien het hier vrijwel altijd uitgestorven was. Dat hier zogenaamde spoken ronddwaalden was in haar ogen maar een goedkoop verhaal, enkel verzonnen om of mensen weg te jagen of mensen te lokken. Het hing ervan af hoe je het bekeek.

Toch was het vannacht net alsof het spookte in het park. Het was een benauwde dag geweest en dat hield in dat er veel vocht in de lucht zat. Jack, die besloten had om 's nachts naar het park te gaan, bracht zijn gebruikelijke koudefront mee. De temperatuur zakte tot onder het vriespunt en dat hield in dat het water in de lucht samen klonterde en een dikke laag mist veroorzaakte. En dat niet alleen, het was volle maan en dan kroop er rond Jack altijd een dikke laag ijs over alles wat in de buurt stond. In een straal van ongeveer 250 meter kwam alles onder een dikke laag te zitten. Als hij naderde, kroop de laag over bomen, struiken en het gras, over lantaarnpalen, bankjes en prullenbakken. Het vuur in de lantaarnpalen doofde zelfs, omdat het te koud werd voor de verbrandingsreactie om plaats te vinden. Jack bevond zich dus in het midden van dat koufront. Hij was zoals altijd blootsvoets, had zijn bruine broek en blauwe vest aan en zijn herdersstaf bedekt met ijs en een grote diamant in de top in zijn hand. Zijn vest was bedekt met een paar ijskristallen en zijn haar zat zoals gebruikelijk perfect, door het ijs dat erin zat en hij in precies het goede model kon sturen. Zo liep Jack statig door de nacht, zoals altijd volledig emotieloos. Niks was aan hem af te lezen.

Yagami besteedde eerst weinig aandacht aan de plotselinge temperatuurdaling totdat het onder het vriespunt ging. Ze voelde kippenvel op haar blote benen verschijnen, dat was niet een verschijnsel wat vaak voorkwam bij haar. Ze trok haar korte rokje omlaag en creëerde een paar vuurbollen in een poging om zichzelf warm te houden. De meeste hielden het maar een paar secondes vol voordat zij uitgingen. Ze keek ongerust om zich heen om de oorzaak te vinden. Het enige wat er te zien viel voordat de lantaarnpaal, de enige bron van licht, definitief uitviel was lagen ijs, dat over alles heen liep. De bomen, het gras, de bankjes. Het leek net alsof het een eigen leven leidde. Bij die gedachte liep er een rilling over haar ruggengraat heen. Het feit dat het volle maan was maakte het nog mysterieuzer, zelfs al kon zij het vanuit het park niet zien. ''Ik weet dat jij hier bent,''zei ze tegen wie of wat dan ook hier in de buurt mocht zijn. In tegenstelling tot haar kalme stem stond zij al in gevechtshouding klaar. Zelfs zonder licht kon zij zich hier redelijk goed oriënteren, dus het zou voor haar geen probleem zijn. Ze bedacht zich dat het nogal ironisch zou zijn als zij nu dood zou vriezen. Verslagen zijn door je eigen kracht.

Jack hoorde niets, hij was nog tweehonderd meter bij het meisje vandaan. Maar hij liep wel recht op haar af en hij zag haar eerder dan zij hem kon zien, doordat de mist door hem gecreëerd was. Uiteindelijk doemde hij ook voor haar uit de mist op. Hij knikte even goedendag, een simpele, emotieloze knik zoals hij altijd gaf. Hij keek naar de lantaarnpaal en zag dat het vuur uit was. Dat vond hij niet erg. Elk klein beetje licht werd in duizendvoud gereflecteerd door het ijs, dus het was hier nu redelijk licht. Het rare was wel, dat de mist van onder werd verlicht, in plaats van vanaf boven. Maar Jack zat daar niet over in, dat was gewoon zo en behoefde geen verdere aandacht. Dat was dus typisch Jack, hij schonk dingen die voor hem niet nuttig waren geen aandacht. Zo kon hij heel bot overkomen tegenover sommige mensen, maar hij wist vaak heel snel of je van nut voor hem was en was je dat niet, dan antwoordde hij kort, helemaal niet, of draaide hij zich om om weg te lopen.

Yagami wist niet wat zij van de jongeman, die plotseling voor haar neus stond moest denken. Of ze hem vrezen moest of opgelucht moest zijn dat hij de oorzaak van al het ijs was en niet een of andere vaag natuurverschijnsel. Ze probeerde het pad naar de jongeman toe zoveel mogelijk ijsvrij te maken, zodat het lopen wat makkelijker zou gaan. Ongeveer op armafstand bleef zij stil staan. ''Wat een interessante vertoning neem jij met je mee.'' De spottende ondertoon in haar stem was nauwelijks hoorbaar, alleen een geoefende luisteraar zou hem kunnen horen. Ergens irriteerde het haar wel dat hij overduidelijk sterker was dan haar, desondanks dat zij jaren training heeft gehad. Hij was de eerste persoon, waarbij ze gewoon niet dichterbij wilde komen. Toch had zij zichzelf gedwongen om naar hem toe te lopen. Een gevecht beginnen was vanaf het begin al geen optie geweest. En als zij de personen met krachten zelf niet zou kunnen uitschakelen dan zou ze op zijn minst een dossier kunnen samenstellen, om eventueel later terug te komen met versterking.

Nu was Jack een geoefende luisteraar en kon hij elke uitdrukking van een gezicht ontcijferen, omdat hij mensen altijd recht aankeek. Hij had dus haarfijn door wat er in het meisje omging, vooral die lichte spot was duidelijk. Maar hij reageerde er niet op, emotieloos als altijd knikte hij alleen maar, want het was een interessante vertoning. Je zag het niet dagelijks. Door de kou verliet zijn adem in wolkjes zijn mond, zoals bij iedereen als het koud is. Hij vond het knap dat het meisje hem zo dicht genaderd had, vooral omdat ze een vuurmeester was. De meesten met die kracht vonden het veel te koud in zijn buurt en ging op een afstandje staan, gehuld in vlammen. Jack nam het meisje in zich op en hij had het gevoel dat ze iets beraamde. En zijn gevoelens waren meestal kloppend. Zelf was hij volledig onleesbaar, tenzij je de kracht aura of telekinese had, dan zag je zijn gevoelens of gedachten. Al was Jack nog nooit iemand tegengekomen met de kracht aura, dus hij wist niet of zijn aura zijn emoties liet zien.

Yagami wist dat het geen zin had om te wachten totdat de jongeman iets zou zeggen, dus verbrak zij de stilte. ''Ik heet trouwens Yagami Kagami en welke naam behoort aan jou?'' Ze stak haar hand aarzelend uit. Ze had het idee dat de jongeman hem waarschijnlijk niet aan zou nemen, maar dat zou niets uitmaken. Het hoorde allemaal bij het gebruikelijke schouwspel, wat zij ontelbare keren geoefend had. Het koste haar bijna geen moeite meer om beleefd te blijven. Zijn vrijwel emotieloze gezicht ergerde haar nog meer dan het feit dat hij sterker dan haar was. Te laat bedacht zij zich dat het waarschijnlijk van haar gezicht af te lezen was en probeerde het te verbloemen met een paar nietszeggende woorden en een ingetogen glimlach. ''Ik vind het zo jammer dat ik dit nog niet kan,'' zei ze en maakte een gebaar naar het ijs. Zelfs zij moest toegeven dat het een prachtig gezicht was, afgezien van de kou.

"Jack Frost," antwoordde Jack. Hij schudde Yagami's hand niet, want als hij iemand aanraakte, stierf die bijna van de pijn. Zijn huid was namelijk zo koud dat het pijn deed. Mensen die hem lang aanraakte, kregen blauwe ledematen, omdat de kou langzaam verder het lichaam in kroop. Daarom hield hij zijn handen gewoon naast zijn zij en keek hij het meisje emotieloos als altijd aan. Hij kon ook zich dat zij zich ergerde, al was het hem niet duidelijk waaraan. Hij knikte toen ze zei dat hij sterker was en dat zij dat ook wilde. Het had voor hem geen nut om te reageren. Wat moest hij zeggen? Dat dat vanzelf wel zou komen? Nee, hij bleef haar gewoon onbeweeglijk aan staan kijken.

Yagami knipperde twee keer met haar ogen voordat het tot haar doordrong dat de jongeman haar waarschijnlijk niet eens aardig vond. Bij die gedachte kromp zij inwendig ineen. Tot nu toe was zij alleen maar mensen tegengekomen, die haar aardig vonden. De mensen, die zij aangevallen had telde zij niet mee. Dat hoorde alleen maar bij haar missie: alle mensen met krachten uit de weg ruimen en daarna zelf weggaan van deze wereld. Ze veegde een verdwaalde haarlok uit haar gezicht en richtte haar blik daarna weer op de jongeman. Zij voelde de drang om te bewijzen dat zij een goede persoon was, die hij aardig zou moeten vinden. Maar door jaren mensenkennis studeren wist zij dat zij dit soort types niets op kon leggen. De sleutel was geduld hebben, heel veel geduld hebben. Maar zij had het idee dat Jack niet zoveel geduld had om haar beter te leren kennen. In zijn ogen was zij waarschijnlijk maar een van de vele irritante mensen, die hem vertraagden. Zelfs dat kon zij niet met zekerheid zeggen. Soms was het vervelend om geen gedachten te kunnen lezen, dat zou veel handiger zijn dan ijskracht bezitten. Het was uiteraard een leuk extraatje, maar meer niet.

Jack zag aan de blikken van het meisje dat ze nog steeds na dacht over hoe hij was en hoe goed hij was met de ijskracht. Kennelijk dacht Yagami, net als bijna iedereen, dat hij haar niet aardig vond en dat vond ze niet leuk. Jack had de oorzaak nog niet gevonden. Niemand was zo gewild dat iedereen haar aardig vond. En inderdaad, ze was nog niet aardig overgekomen. Hij vond haar iets te zelfverzekerd. Niet dat Jack dat soort kleine dingetjes koppelde aan mensen mogen of niet. Hij zocht altijd naar het binnenste puntje van iemands ziel en als dat goed was, dan mocht hij die persoon en anders niet. En goed en slecht waren niet eens heel belangrijk in Jacks oordeel. Eigenlijk was het heel simpel, aardig doen tegen hem en dan was hij op zijn manier aardig terug, als hij had besloten dat het nut had om aandacht aan je te besteden. Terwijl hij dit soort dingen bedacht, merkte hij dat ze al een tijdje in stilzwijgen tegenover elkaar stonden. Dat maakte hem niet uit, hij kon wel tegen stiltes. Maar de meesten werden er ongemakkelijk van.

Yagami's gedachten dwaalden af, gezien er niets anders viel te doen. Ze vond de stilte eigenlijk niet eens zo erg, het had wel iets vredigs in zich. Het kwam niet vaak voor dat zij het fijn vond. Nog steeds in gedachten verzonken raakte zij Jacks hand aan. Pas na een par secondes besefte zij waar zij mee bezig was. Toch liet zij niet los. Ze was simpelweg benieuwd naar wat er zou gebeuren. Haar nieuwsgierigheid had het om een of andere bizarre reden gewonnen van haar angst. Zou zij bevriezen en nooit meer ontdooien of simpelweg dood neervallen? Wat er ook zou gebeuren, zij had zich er al mentaal op voorbereid. Haar gezicht gezicht stond vlak, ze had Jacks houding al vrij snel overgenomen alhoewel zij niet het idee had dat zij ooit hetzelfde als hem zou denken.

Jack schrok vanbinnen op uit zijn gedachten toen Yagami zijn hand vastpakte. Hij werd niet getroffen door schaamte of iets dergelijks. Nee, alleen, zonder dat je het merkte, werd hij bezorgd. Hij keek omlaag en zag de kleur al uit haar vingers wegtrekken, gevolgd voor een blauwige waas en dat kroop zo verder over haar hele arm. Jacks huid was namelijk nog kouder dan de temperaturen die hij veroorzaakte. Niemand, al waren ze ijsmeesters, kon die kou aan. Het deed pijn en als je hem te lang vasthield, kroop de kou door je bloed en als het dan uiteindelijk bij het hart kwam, dan ging die in slaapstand. Niet meteen dood, alleen slapen. Omdat Yagami blijkbaar niet van plan was haar hand zelf weg te halen, trok hij rustig zijn hand weg en zette een stapje achteruit. Hij keek nog steeds naar haar arm en zag dat er zelfs al ijs zat op haar vingertoppen. Eén seconde was al veel te lang. Maar van de bezorgdheid was natuurlijk niets te merken, hij keek haar nog steeds emotieloos aan.

Yagami was zichtbaar gefascineerd door de kettingreactie, die zij veroorzaakt had. Het verklaarde een hoop naar haar idee. In ieder geval genoeg om de helft van haar vragen te beantwoorden ''Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik jou nu werkelijk begrijp, maar ik denk dat ik jou nu iets beter snap,'' zei ze zachtjes, haar stem kwam net boven de zachte wind uit. ''Jij bent fascinerend.'' Ze bedacht zich dat de laatste drie woorden nogal zinloos waren en fronste haar voorhoofd. ''Sorry.'' Het leek net alsof er alleen maar nutteloze woorden uit haar mond konden komen in zijn bijzijn. Ze deed twee stappen achteruit, niet omdat ze het vervelend stond om zo dichtbij hem te staan, maar meer omdat ze in zijn persoonlijke ruimte stond. Iemands persoonlijke ruimte schenden was een van ergste dingen die je kon doen, aldus haar grootouders.

Het meisje ging gewoon door alsof er niets aan de hand was. Dat verraste Jack wel. "Voel jij geen pijn?" vroeg hij en om dat uit te testen zette hij zijn hand op haar gezicht. Na twee seconden zag hij de kou letterlijk door haar bloedbanen over het gezicht verspreiden. Dat was voor Jack het teken zijn hand weer weg te halen. Door die ongelooflijke kou voelde iedereen pijn, vandaar dat hij niet wilde dat hij aangeraakt werd. Maar dit meisje had er helemaal geen aandacht aan besteed. Zelf was hij ook goed in pijn laten zijn. Je zag het nooit of hij pijn had. Al stak er een bot uit zijn vlees, dan hield hij zijn gezicht nog steeds in de plooi. Maar hij had het nog nooit bij iemand anders gezien.

Yagami had die vraag niet aan zien komen. ''Natuurlijk wel.'' Het had geen zin om uit te leggen dat het haar van jongs af aan al aangeleerd was om pijn te verbergen, dus schakelde zij over op een van de weinige onderwerpen waar zij met veel plezier over praatte: haar wapens. In tegenstelling tot de wapens die hier verkrijgbaar waren waren de wapens die zij meegenomen had veel veelzijdiger. Ze haalde haar shuko's, metalen handschoenen met klauwen eraan, uit haar tas, gaf ze aan Jack en maakte een gebaar dat hij ze aan moest doen. ''Dit zijn shuko's. Ze worden gebruikt om te klimmen en ermee te vechten. Je moet het zien als een verlengstuk van je hand.'' Onwillekeurig glimlachte zij heel even, ze werd echt blij van dit onderwerp.

Jack knikte toen Yagami uitlegde over de pijn en hij vond het best knap, maar liet dat niet merken. Hij nam de wapens niet aan. Het interesseerde hem niet en had voor hem geen nut om mee te gaan praten over het onderwerp. En het verontrustte hem, want in haar ogen kon hij zien wat wapens voor Yagami betekenden. In zijn ogen waren wapens onnodig. Oké, hij had zijn staf, maar dat was geen wapen. Het was een versterker van zijn kracht en dat alleen maar omdat hij dat idee erop projecteerde. Hij had altijd alles met zijn staf gedaan, dus toen hij ijs was gaan sturen, was hij dat er ook mee gaan doen en zo was de staf het symbool van zijn kracht geworden. Eigenlijk volledig onnodig, maar het maakte het plaatje van Jack Frost wel af. Maar deze dingen van Yagami waren echte wapens wapens, waar je mensen pijn mee kon doen.

Tot Yagami's teleurstelling monden haar pogingen om een gesprek te vinden uit in een ongemakkelijke stilte, niet dat zij anders verwacht had. Ze wist niet wat ze met Jack aan moest, maar zomaar opgeven was niet iets wat zij graag deed. ''Je hebt in ieder geval geen behoefte aan wapens,'' zei ze meer tegen zichzelf dan tegen de jongeman en noteerde alles wat zij over hem wist in haar notitieblok: zijn naam, bijkracht en dat je zou bevriezen als je hem zou aanraken. Dat laatste punt zou tegen kunnen werken in een gevecht, maar ze wist zeker dat de andere gilde leden daar wel iets op zouden kunnen vinden. Terwijl zij een snelle tekening van Jack maakte wierp zij hem een schuine blik.

Jack vond stiltes niet vervelend of ongemakkelijk, maar bij Yagami vond hij het irritant dat hij haar niet kon peilen. Hij zag nu bijvoorbeeld wel dat ze bezig was een profiel van hem op te stellen, maar waarom wist hij niet. Het meisje kon van alles in gedachten hebben om te gaan doen. Ze kon hem aanvallen, maar zou dat niet doen omdat ze wist dat hij veel te sterk voor haar was, maar ze kon ook gewoon bedenken waarover ze moest praten. Toch, dat hij dat soort dingen niet kon zien in haar ogen verontrustte hem en hij verwachtte dus eigenlijk dat ze hem aan zou vallen als ze meer getraind had. Hij had meteen geen zin meer om haar nog een keertje tegen te komen.

Yagami bekeek de zelfgemaakte tekening aandachtig. Als je goed keek zag je een paar overeenkomsten tussen de tekening en Jack, maar dan moest je wel heel goed kijken. Haar tekening bestond hoofdzakelijk uit een paar krassen. Zonder het te willen verliet een zachte giechel haar mond. ''Dit lijkt heel erg veel op jou, vind je niet?'' vroeg zij, terwijl zij haar notitieblok omhoog hield. Ze verwachtte geen antwoord, dus ging zij gewoon verder met praten. ''Wat eet jij eigenlijk het liefst?'' vroeg zij, puur uit nieuwsgierigheid. Zij wilde hem leren kennen. Dit had niets te maken met het samenstellen van zijn dosier. Bovendien was het de meest veilige vraag die zij kon bedenken.

Jack gaf inderdaad geen antwoord. 'Dennis kan veel beter tekenen,' dacht hij. "Diepvries," antwoordde hij. Hij was er niet gerust op dat Yagami zoveel van hem wilde weten. Zijn gevoel zei hem dat er iets niet klopte en zijn gevoel had altijd gelijk. Hij kon zich in elk geval niet herinneren dat dat niet zo was geweest. Dus hij besloot maar gewoon weer te vertrekken. Hij knikte en stapte langs het meisje verder het park in. Gesprekken waren toch niet aan hem besteed, dus hij hoefde ook niet zijn best te doen voor een ander om ze in leven te houden.

Het verbaasde Yagami niet dat Jack zomaar wegliep. Ze had ook niet anders verwacht. ''Je zou eens aan je sociale vaardigheden moeten werken,'' zei ze eerlijk, op een nog steeds vriendelijke toon. Op een of andere manier kreeg ze het niet voor elkaar om met een gemene of boze toon te praten. Het paste ook niet bij haar. ''Tot ziens dan maar.'' Haar zangerige woorden kwamen net boven de wind uit. ''Of nooit.'' Als het aan haar lag zou ze hem nooit meer terugzien. Zijn ijskoude uitstraling stond haar niet zo aan.